**Ho**
Mogłem jej tego nie mówić. Nie sądziłem, że tak bardzo się przejmie tymi słowami. Sprawdziłem, czy oddycha. Był wyczuwalny tak samo jak puls. Jednak nie mogłem tego zlekceważyć. Położyłem ją na kanapie i wróciłem szybko po swoją torbę. Victoria nie była zachwycona.
Dr Yinsen: Nie pytaj. Sytuacja krytyczna.
Dr Bernes: Co się dzieje?
Dr Yinsen: Zajmijcie się Tony’m.
Poprosiłem, wychodząc ze swoim asortymentem. Podbiegłem do kobiety, badając stetoskopem bicie serca. Wszystko wskazywało na stan przedzawałowy.
Dr Yinsen: Przepraszam cię, Roberto. Mam nadzieję, że mi wybaczysz.
Podałem odpowiednie leki, zakładając na jej twarz maskę tlenową. Wykonałem skan tabletem medycznym, utwierdzając się w przekonaniu co do stanu mamy Rhodey’go. Funkcje życiowe stabilizowały się.
Dr Yinsen: Napędziłaś mi stracha. Już więcej tak nie rób. No i nie martw się. Tony właśnie wygrywa walkę.
Przykryłem ją kocem, czuwając przy niej. Za błędy trzeba płacić. Oby tylko operacja zakończyła się powodzeniem.
**Victoria**
Nieco się zdziwiłam na wtargnięcie Ho, chociaż wyglądał o wiele lepiej niż poprzednio. A może to jedynie pozory? Tak czy owak, przyjaciel Tony’ego świetnie dawał sobie radę. Zdołał się opanować, zachowując zimną krew. Będą z niego ludzie.
Dr Bernes: Brawo, Rhodey. Już prawie koniec.
Rhodey: Czy… Czy wszystko z nim będzie dobrze?
Dr Bernes: Nowy rozrusznik sprawuje się bez zarzutów, ale i tak musi trafić do szpitala.
Obwinęłam bandażem klatkę piersiową, zaś zakrwawione rękawiczki wrzuciłam do śmieci, zamieniając na nowe. Odczyty nadal nie były zbyt mocne, ale to mogła być wina straty krwi. Podałam coś na wzmocnienie serca, żeby zdołał przeżyć sam transport.
Dr Bernes: Pomożesz mi z nim? Tylko pójdę po nosze.
Kiwnął tylko głową, więc wyszłam z sali. Przed nią widziałam nieprzytomną Robertę. Kusiło zapytać.
Dr Bernes: Co jej się stało? Zmęczenie?
Dr Yinsen: Prawie zawał.
Stwierdził z powagą. Nawet nie patrzył na mnie. Nie uniknie tej rozmowy.
Dr Bernes: Zabieram Tony’ego. Na razie jest w miarę stabilny. Poradzisz sobie?
Dr Yinsen: Jeśli będzie trzeba, to ją też zabiorę, a miejsce w karetce jest jedno.
Dr Bernes: Jestem autem. Mogę ją zabrać. Nie ma problemu, Ho.
Tyle powiedziałam, wybiegając z fabryki. Otworzyłam drzwi od pojazdu, zabierając nosze. Podjechałam z nimi, aż do stalowych drzwi. Na szczęście wciąż pozostały otwarte. Popchnęłam je do pomieszczenia, skąd wydobył się pisk kardiomonitora. Chłopak przystąpił do reanimacji.
Dr Bernes: Co się dzieje?
Rhodey: Nie wiem. Próbuję… mu… pomóc.
Dr Bernes: Przejmuję.
Po trzech sekundach zamieniliśmy się, ponawiając masaż serca. Wszystko wcześniej pasowało do siebie, a Ho raczej nie spróbowałby czegoś głupiego. Raczej nie. Ciągle siedział przy Robercie, dlatego na pewno nie była to jego wina. Chyba, że…
Dr Bernes: Niebieska… fiolka.
Rhodey: Taka?
Dr Bernes: Tak!
Szybko dokończyłam serię, zapełniając strzykawką odpowiednie lekarstwo, a dokładnie kolejne antidotum. Podałam je, czekając na rezultat.
Rhodey: Pani doktor?
Dr Bernes: Spokojnie. Już wrócił. To musiało być chwilowe, ale potrzebuję dalej twojej pomocy.
Rhodey: Dobrze. Zrobię co mogę.
Dr Bernes: Cieszę się, więc ostrożnie chwyć za te dwa końce.
Wskazałam na prześcieradło, a sama wzięłam ostatnią parę końców. Dość sprawnie przenieśliśmy chorego, zapinając pasami, zaś respirator włożyłam do torby. Posprzątałam wszystko na miejsca i pozostało mi jedynie zobaczyć jak przyjaciel sobie radził.
Dr Bernes: Jak z nią?
Dr Yinsen: Powinna dojść do siebie. Nie zostawię jej samej.
Dr Bernes: Więc ją weźmiemy. Pomóż Rhodey’mu, a ja później do was dołączę.
Dr Yinsen: Naprawdę mi ufasz, że go nie skrzywdzę?
Dr Bernes: Tak, ponieważ jesteś moim przyjacielem.
Uśmiechnęłam się do niego, przytulając dla dodania otuchy.
Dr Bernes: Później na spokojnie sobie pogadamy. Najpierw pacjenci.
Dr Yinsen: Dobrze o tym wiem i… dziękuję.
Podałam mu fiolki z antidotum.
Dr Bernes: Może znowu się zatrzymać. To co mu podałeś nadal jest aktywne.
Dr Yinsen: Cholera! Zabiłem go!
Dr Bernes: Nie zabiłeś.
Dr Yinsen: Zabiłem!
Dr Bernes: Ho, uspokój się!
Potrząsnęłam jego ramionami, aby się uspokoił. O dziwo to było skuteczne i przestał panikować. Zapanował jakoś nad sobą. Chwyciłam kobietę sposobem matczynym, a przy wyjściu z fabryki rozdzieliliśmy się. Położyłam Robertę na tyły, zapinając pasami.
Dr Bernes: Powodzenia, Ho.
Powiedziałam, jadąc od razu za nimi.
**Rhodey**
Jechaliśmy na sygnale. Za kierownicą siedział jakiś ratownik, zaś ja z lekarzem byliśmy przy Tony’m. Wyglądał bardzo źle. Jego serce ciągle powodowało bunty. Zatrzymywało się i znowu działało. To była niczym pętla. Niekończąca się. Bez końca.
Niespodziewanie pojazd zahamował.
Rhodey: Co się dzieje?
Dr Yinsen: Korki. Stoimy.
Rhodey: Niedobrze… A nie można inną drogą dojechać
Dr Yinsen: To potrwa za długo.
Jak na złość organ odmówił współpracy. Nie rozumiałem czemu tak się działo.
Rhodey: Doktorze?
Dr Yinsen: Musieliśmy zrobić większą dziurę na rdzeń, żeby serce biło. Jednak dodatkową krew stracił na stworzenie tkanki. Ma jej bardzo mało.
Rhodey: I… I co teraz?
Nie odpowiedział, a jedynie podał coś dożylnie. Ponownie odczyty pokazały puls. Bardzo słaby, lecz był.
Dr Yinsen: Jedziemy objazdem. Inaczej umrze teraz.
Mogłem jej tego nie mówić. Nie sądziłem, że tak bardzo się przejmie tymi słowami. Sprawdziłem, czy oddycha. Był wyczuwalny tak samo jak puls. Jednak nie mogłem tego zlekceważyć. Położyłem ją na kanapie i wróciłem szybko po swoją torbę. Victoria nie była zachwycona.
Dr Yinsen: Nie pytaj. Sytuacja krytyczna.
Dr Bernes: Co się dzieje?
Dr Yinsen: Zajmijcie się Tony’m.
Poprosiłem, wychodząc ze swoim asortymentem. Podbiegłem do kobiety, badając stetoskopem bicie serca. Wszystko wskazywało na stan przedzawałowy.
Dr Yinsen: Przepraszam cię, Roberto. Mam nadzieję, że mi wybaczysz.
Podałem odpowiednie leki, zakładając na jej twarz maskę tlenową. Wykonałem skan tabletem medycznym, utwierdzając się w przekonaniu co do stanu mamy Rhodey’go. Funkcje życiowe stabilizowały się.
Dr Yinsen: Napędziłaś mi stracha. Już więcej tak nie rób. No i nie martw się. Tony właśnie wygrywa walkę.
Przykryłem ją kocem, czuwając przy niej. Za błędy trzeba płacić. Oby tylko operacja zakończyła się powodzeniem.
**Victoria**
Nieco się zdziwiłam na wtargnięcie Ho, chociaż wyglądał o wiele lepiej niż poprzednio. A może to jedynie pozory? Tak czy owak, przyjaciel Tony’ego świetnie dawał sobie radę. Zdołał się opanować, zachowując zimną krew. Będą z niego ludzie.
Dr Bernes: Brawo, Rhodey. Już prawie koniec.
Rhodey: Czy… Czy wszystko z nim będzie dobrze?
Dr Bernes: Nowy rozrusznik sprawuje się bez zarzutów, ale i tak musi trafić do szpitala.
Obwinęłam bandażem klatkę piersiową, zaś zakrwawione rękawiczki wrzuciłam do śmieci, zamieniając na nowe. Odczyty nadal nie były zbyt mocne, ale to mogła być wina straty krwi. Podałam coś na wzmocnienie serca, żeby zdołał przeżyć sam transport.
Dr Bernes: Pomożesz mi z nim? Tylko pójdę po nosze.
Kiwnął tylko głową, więc wyszłam z sali. Przed nią widziałam nieprzytomną Robertę. Kusiło zapytać.
Dr Bernes: Co jej się stało? Zmęczenie?
Dr Yinsen: Prawie zawał.
Stwierdził z powagą. Nawet nie patrzył na mnie. Nie uniknie tej rozmowy.
Dr Bernes: Zabieram Tony’ego. Na razie jest w miarę stabilny. Poradzisz sobie?
Dr Yinsen: Jeśli będzie trzeba, to ją też zabiorę, a miejsce w karetce jest jedno.
Dr Bernes: Jestem autem. Mogę ją zabrać. Nie ma problemu, Ho.
Tyle powiedziałam, wybiegając z fabryki. Otworzyłam drzwi od pojazdu, zabierając nosze. Podjechałam z nimi, aż do stalowych drzwi. Na szczęście wciąż pozostały otwarte. Popchnęłam je do pomieszczenia, skąd wydobył się pisk kardiomonitora. Chłopak przystąpił do reanimacji.
Dr Bernes: Co się dzieje?
Rhodey: Nie wiem. Próbuję… mu… pomóc.
Dr Bernes: Przejmuję.
Po trzech sekundach zamieniliśmy się, ponawiając masaż serca. Wszystko wcześniej pasowało do siebie, a Ho raczej nie spróbowałby czegoś głupiego. Raczej nie. Ciągle siedział przy Robercie, dlatego na pewno nie była to jego wina. Chyba, że…
Dr Bernes: Niebieska… fiolka.
Rhodey: Taka?
Dr Bernes: Tak!
Szybko dokończyłam serię, zapełniając strzykawką odpowiednie lekarstwo, a dokładnie kolejne antidotum. Podałam je, czekając na rezultat.
Rhodey: Pani doktor?
Dr Bernes: Spokojnie. Już wrócił. To musiało być chwilowe, ale potrzebuję dalej twojej pomocy.
Rhodey: Dobrze. Zrobię co mogę.
Dr Bernes: Cieszę się, więc ostrożnie chwyć za te dwa końce.
Wskazałam na prześcieradło, a sama wzięłam ostatnią parę końców. Dość sprawnie przenieśliśmy chorego, zapinając pasami, zaś respirator włożyłam do torby. Posprzątałam wszystko na miejsca i pozostało mi jedynie zobaczyć jak przyjaciel sobie radził.
Dr Bernes: Jak z nią?
Dr Yinsen: Powinna dojść do siebie. Nie zostawię jej samej.
Dr Bernes: Więc ją weźmiemy. Pomóż Rhodey’mu, a ja później do was dołączę.
Dr Yinsen: Naprawdę mi ufasz, że go nie skrzywdzę?
Dr Bernes: Tak, ponieważ jesteś moim przyjacielem.
Uśmiechnęłam się do niego, przytulając dla dodania otuchy.
Dr Bernes: Później na spokojnie sobie pogadamy. Najpierw pacjenci.
Dr Yinsen: Dobrze o tym wiem i… dziękuję.
Podałam mu fiolki z antidotum.
Dr Bernes: Może znowu się zatrzymać. To co mu podałeś nadal jest aktywne.
Dr Yinsen: Cholera! Zabiłem go!
Dr Bernes: Nie zabiłeś.
Dr Yinsen: Zabiłem!
Dr Bernes: Ho, uspokój się!
Potrząsnęłam jego ramionami, aby się uspokoił. O dziwo to było skuteczne i przestał panikować. Zapanował jakoś nad sobą. Chwyciłam kobietę sposobem matczynym, a przy wyjściu z fabryki rozdzieliliśmy się. Położyłam Robertę na tyły, zapinając pasami.
Dr Bernes: Powodzenia, Ho.
Powiedziałam, jadąc od razu za nimi.
**Rhodey**
Jechaliśmy na sygnale. Za kierownicą siedział jakiś ratownik, zaś ja z lekarzem byliśmy przy Tony’m. Wyglądał bardzo źle. Jego serce ciągle powodowało bunty. Zatrzymywało się i znowu działało. To była niczym pętla. Niekończąca się. Bez końca.
Niespodziewanie pojazd zahamował.
Rhodey: Co się dzieje?
Dr Yinsen: Korki. Stoimy.
Rhodey: Niedobrze… A nie można inną drogą dojechać
Dr Yinsen: To potrwa za długo.
Jak na złość organ odmówił współpracy. Nie rozumiałem czemu tak się działo.
Rhodey: Doktorze?
Dr Yinsen: Musieliśmy zrobić większą dziurę na rdzeń, żeby serce biło. Jednak dodatkową krew stracił na stworzenie tkanki. Ma jej bardzo mało.
Rhodey: I… I co teraz?
Nie odpowiedział, a jedynie podał coś dożylnie. Ponownie odczyty pokazały puls. Bardzo słaby, lecz był.
Dr Yinsen: Jedziemy objazdem. Inaczej umrze teraz.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Mam pisać dalej ?
Skomentuj co sądzisz o tej notce. Każda twoja opinia jest warta mojej uwagi