Part 133: Porachunki Nefarii

**Lily**

Mój tata nie żyje, a to wszystko przez głupią truciznę. Przecież na pewno lekarze wcześniej mieli antidotum, ale pojawili się za późno. Podobno odkupił swoje błędy. Jednak nie takim kosztem. Musiałam się uspokoić, by znowu nie trafić do szpitala.

Dr Bernes: W porządku?
Lily: Nic nie jest w porządku! Jak pani może o to pytać, skoro prawda jest inna?!
Matt: Lily...
Lily: Nie zgodzisz się z tym, Matt?!
Matt: Po części masz rację, ale nie krzycz. Dobrze wiesz, że sam się poddał
Lily: Tato, dlaczego?
Dr Bernes: Powinniście wrócić do domu. Odpocznijcie i pamiętajcie, że to nie koniec świata
Lily: Czyżby? Właśnie, że jest
Dr Bernes: Wasza mama zaraz tu powinna przyjść... Musicie się wzajemnie wspierać. Naprawdę wam współczuję, bo przez pierwsze dni będziecie czuć się ciężko. Jednak po jakimś czasie zapomnicie, do czego doszło
Lily: Mamy zapomnieć? Przecież był naszym ojcem! Nie możemy o nim zapomnieć!

To już całkiem wyprowadziło mnie z równowagi. Poczułam przypływ złości, że musiałam w coś uderzyć, by odreagować. Na szczęście w porę pojawiła się mama z wujkiem, który próbował zmusić się do jednego uśmiechu. Nie wychodziło mu to.

Pepper: Dziękuję, że się nimi zajęłaś
Dr Bernes: W porządku... Nic takiego... Podałam im leki na uspokojenie, ale widzę, że na Lily nie działają. Nadal się wścieka. Zabierz ich do domu. Potrzebują odpocząć
Pepper: Dobrze
Dr Bernes: A ty, jak się czujesz, Rhodey?
Rhodey: Wiedziałem, że kiedyś do tego dojdzie
Dr Bernes: I co zrobisz?
Rhodey: Spełnię jego ostatnią wolę... Przeczytam list, a oni powinni zrobić to samo
Dr Bernes: Rozumiem, więc trzymajcie się jakoś
Pepper: Dziękujemy

Wyszliśmy z budynku i pojechaliśmy do domu. Wolałabym być na miejscu taty, niż żyć dalej. Nigdy nie zapomnę, co zrobił. Jestem mu wdzięczna za życie. Też otworzę kopertę i przeczytam, co miał mi do powiedzenia. Postanowiłam ją otworzyć, jak będę sama w pokoju. Mój brat też był przytłoczony, lecz nie tak bardzo, jak wujek.
O dziewiętnastej znaleźliśmy się u celu. Od razu pobiegłam do siebie, zamykając drzwi na klucz.

Matt: Lily, co ty wyrabiasz? Otwórz drzwi
Lily: Zostawcie mnie... Zostawcie mnie samą!
Pepper: Wiemy, że jest ci ciężko, ale nie powinnaś reagować w taki...
Lily: Dajcie mi spokój! Chcę przeczytać list. Wy też to zróbcie
Pepper: Dobrze, ale przyjdź na kolację
Lily: Nie chcę jeść
Pepper: Oj! Jeszcze zmienisz zdanie

Kiedy już poszli do swoich pokoi, przetarłam oczy. Ile można płakać jednego dnia?

**Katrine**

Biegłam najdalej, jak się da. Na mojego pecha wybrałam sobie dzień ucieczki, gdy na dworze lało, a w dodatku wiał mocny wiatr. Jednak byłam już daleko od domu. Nie mogłam wrócić. Szczególnie po tym, co mi zrobił. Chciał mnie ukarać. Bałam się, co wymyśli, więc pierwszy mój plan polegał na zwykłej improwizacji.
Nagle nastąpił strzał z jakiejś furgonetki. Widziałam jedynie dym oraz facetów w białych maskach. Kolejne niedociągnięcie w planie. Jakie? Bo zostawiłam gaz pieprzowy w domu. Nie zdołałam nic zrobić, a jeden z nich podszedł mnie od tyłu, używając paralizatora. Poczułam porażenie wzdłuż kręgosłupa, upadając na chodnik. Straciłam przytomność.

~*Trzy godziny później*~

Obudziłam się w jakimś opuszczonym magazynie, gdzie poza uzbrojonymi terrorystami w maskach i skrzyniach pełnej bodajże nielegalnej broni, nic więcej nie było. Tyle, że zostałam porwana w jakimś celu.
Wzrok szybko wrócił do normy, że zauważyłem jeszcze jakąś osobę. Jakiś facet, który miał laskę z kryształem i na niej się opierał. To pewnie ich szef. I w co ja się najlepszego wpakowałam?

Katrine: Czego ode mnie chcecie?! Kim wy jesteście?!
Nefaria: Dość szybko się obudziłaś. Nawet nie krzycz, bo nikt cię nie usłyszy
Katrine: Zadałam pytanie. ODPOWIADAĆ!
Nefaria: Widzę, że zadziorna. Chyba masz to po ojcu
Katrine: Co? Wy go znacie? Znacie Ducha?
Terrorysta: Szefie, nie powinniśmy jej porywać. Możemy skończyć, jak Hummer
Nefaria: Tchórzysz?
Terrorysta: Nie, panie. Jednak wolałbym jeszcze pożyć
Katrine: Czego chcecie od mojego taty?
Nefaria: Hmm... Zwykle dotrzymywał obietnic, ale ostatnio zalega z kasą
Katrine: Heh! Typowe. Może wypuścicie mnie, a on wam daruje życia
Nefaria: Gdyby to było takie proste, nie byłabyś tutaj, prawda?
Katrine: Prawda
Nefaria: Pilnujcie jej, a ja wyślę wiadomość Duchowi. Jeśli mi nie zapłaci, zabiję tą małą

Cholera! Lepiej niech im zapłaci. Szkoda mu kilku groszy? Na szczęście byłam od nich sprytniejsza. Z ukrycia wysłałam sygnał do ojca. Moment... Pomyliłam się. To nie ten numer.  A niech to diabli! Lepiej, żeby ten ktoś wezwał jakąś pomoc. Nie wierzę, że o tym pomyślałam, ale wolałabym, by Iron Man mnie uratował. Szkoda tylko, że nie żyje.

**Matt**

Nie potrafiłem zasnąć. Przecież jako jedyny widziałem, co robi. Wmawiał, że nie jest narkomanem, ale coś z tą strzykawką zrobił. No i oczywiście mam nieodebrane połączenie od nieznanego numeru. Nie wiedziałem, kto dzwonił i dlaczego. Nie był przypadkowy, skoro usłyszałem alarm ze zbrojowni. Dość hałaśliwy. Au! Zaraz pękną mi uszy!
Postanowiłem zejść i go wyłączyć. O dziwo ten hałas zbudził jedynie mnie w domu. Reszta spała, jaka zabita. Poza wujkiem, który też przybiegł na miejsce alarmu.

----***---

No i ferie się skończyły. Teraz nie wiem, jak to będzie z dodawaniem notek. Fakt, że to moje ostatnie miesiące nauki, a później matura. Jednak sprawy się jeszcze bardziej pokomplikowały. Wróciłam do nauki japońskiego, z czym wiąże się mniej czasu na pisanie, a do tego wszystkiego czytam "Atlas chmur". Jednak postaram się w weekendy dać notkę. Trzymajcie się, blaszaki :)

Part 132: Nieporozumienie cz.2

**Ho**

Musiałem wziąć się w garść i powiedzieć im. Ledwo wyszedłem z sali i już cała czwórka mnie otoczyła. Tony'ego traktowałem, jak kogoś bliskiego, bo przez tyle lat ktoś musiał się zająć jego uszkodzeniami po wypadku samolotu. Teraz trudno mi cokolwiek wydusić z siebie, ale powinni znać prawdę.

Dr Yinsen: Przykro mi
Pepper: Nie! To niemożliwe. To na pewno jakiś kiepski żart, jak wtedy myśleliśmy, że umiera... Chcę się z nim zobaczyć
Rhodey: Czy on...
Dr Yinsen: Robiłem wszystko, co w mojej mocy, ale... on... po prostu się poddał
Rhodey: Co? Przecież już było tak dobrze
Pepper: I tak chcę zobaczyć Tony'ego, czy faktycznie umarł
Dr Yinsen: Zgoda... Masz do tego prawo... Ty też chcesz?
Rhodey: Wierzę na słowo, lecz... chcę się z nim pożegnać
Lily: A ja mogę?
Dr Yinsen: Lepiej, żebyś tego nie widziała
Lily: Był moim tatą! Też chcę się pożegnać!
Matt: Ja też
Dr Yinsen: Ostrzegam, że możecie to źle znieść. Szczególnie ty, Lily
Lily: Dam... radę

Dzieciaki były uparte, ale na ich własną odpowiedzialność wpuściłem na OIOM, gdzie ciało już było przykryte białym prześcieradłem. Odkryłem je, by zobaczyli jedynie jego twarz. Podszedłem do Victorii, która obserwowała całe zdarzenie.

Dr Bernes: Powiedziałeś im?
Dr Yinsen: A miałem jakieś inne wyjście? Nie! Nie miałem!
Dr Bernes: Ho, uspokój się... Nic nie mogliśmy zrobić, skoro sam się poddał
Dr Yinsen: Masz rację, ale gdybyśmy zdążyli na czas zaaplikować serum Lily, zdołalibyśmy jeszcze przywrócić kylit do implantu
Dr Bernes: Nie cofniesz biegu zdarzeń. Trzeba żyć dalej
Dr Yinsen: Tak... Jakoś trzeba

**Pepper**

Przez cały ten czas myślałam, że to jakiś żart. Że to kolejne upozorowanie śmierci, a Tony naprawdę się poddał. Rhodey chyba najbardziej to przeżył. Ledwo zobaczył jego bladą twarz i zaczął płakać. Przecież stracił zarówno brata, jak i przyjaciela.

Lily: To moja wina! To przeze mnie umarł! Gdyby nie ja... dalej... byłby z nami
Pepper: Lily, uspokój się
Lily: To moja wina!
Matt: Odkupił swoje błędy
Pepper: Co?
Matt: Jak kłóciłem się z ojcem, powiedziałem mu, że nie chcę stracić mojej siostry przez niego
Lily: Tato, proszę... Jeszcze możesz... walczyć

Rhodey wyszedł z sali, bo nie wytrzymał tego. Najgorzej, kiedy wracają wspomnienia. To boli, że już nie będą takie piękne. Matt razem z Lily zostali zabrani przez lekarkę, bo chyba wystarczyło im tego widoku. Ja zostałam jeszcze przez chwilę.

Pepper: Jutro miała być nasza rocznica, a zamiast tego odprawimy ci pogrzeb. I co? Zadowolony? Przeczytamy listy, które dla nas zostawiłeś, ale to nie zmienia tego, że mogłeś walczyć. Wiem, bo w końcu nasza miłość przezwyciężyła wszelkie przeszkody. Żegnaj, Tony. Mój mężu, ojcu moich dzieci i bohaterze Nowego Jorku. Mam nadzieję, że kiedy do ciebie dołączę, spotkamy się tam. Tam po "drugiej stronie"

Dopiero, kiedy wyrzuciłam z siebie emocje i nie było dzieci w pobliżu, mogłam uwolnić falę łez. Dotknęłam miejsca, gdzie miał implant, Położyłam na nim głowę, roniąc łzy.

Pepper: Moje życie... już nigdy... nie będzie... takie... samo
Dr Yinsen: Ale musisz im pomóc pogodzić się z nową sytuacją. Naprawdę wam współczuję... Przepraszam, że nie byłem w stanie mu pomóc
Pepper: Zabił się... Nikt tego inny nie zrobił... Sam odebrał sobie życie
Dr Yinsen: Uspokój się... Muszę go stąd zabrać... Nie chcesz jakiś leków na uspokojenie?
Pepper: Nie trzeba. Dam radę

Wstałam z krzesła i wytarłam ręką policzki, aż w końcu wyszłam z sali. Rhodey dalej był załamany. Przytuliłam go, by jakoś pocieszyć przyjaciela. Musieliśmy jakoś trzymać się razem.

**Katrine**

Ojciec dopiero wrócił o osiemnastej. Zwykle jego jazgot słyszę później. Słyszałam, jak rozmawiał o czymś z mamą. Wyszłam po cichu z pokoju, chowając się przy schodach. Gadał o jakiejś śmierci. Kto zginął? Przybliżyłam się bardziej barierek, nasłuchując ich rozmowy w kuchni.

Viper: Nie żyje? Ty to zrobiłeś?
Duch: Chciałem, ale sam mnie wyprzedził. Zresztą, już dawno powinien wąchać kwiatki od spodu
Viper: Kochanie, przecież nic ci nie zrobił. Wspólnymi siłami wydostaliście się z tej cholernej wyspy
Duch: Fakt, ale teraz nie musi obrywać za Katrine
Viper: A co ona ma z tym wszystkim wspólnego?
Duch: Śledziłem ją
Viper: Porąbało cię do reszty?! Tak się nie robi! W ten sposób jedynie cię znienawidzi! Tego chcesz?
Duch: Miała nie zadawać się ze Starkami! Złamała zakaz!
Viper: Porozmawiam z nią
Duch: Nie trzeba. Dostanie ode mnie karę
Viper: I naprawdę Iron Man nie żyje?
Duch: Raczej nie upozorowali jego śmierci po raz drugi... Raczej nie

Taa... Kochany tatuś. Chcesz dać mi karę? Proszę bardzo, ale ja stąd spadam. Wróciłam do pokoju, pakując najważniejsze rzeczy do plecaka. Okno nie było zbyt wysoko, więc mogłam skoczyć bez problemu.
Gdy już otwierał drzwi, w ostatnim momencie wyskoczyłam.

Duch: Katrine!

Miałam szczęście. Drugie piętro i obyło się jakoś bez złamań, bo spadłam na materac. Widocznie ktoś nowy się wprowadza, lecz to mnie uratowało. Szybko chwyciłam za plecak, biegnąc daleko od domu. Czy robię dobrze? Uwalniam się od dyktatury ojca.

**Lily**

Dostaliśmy od lekarki jakieś leki na uspokojenie. Jednak nadal się źle z tym czułam. To moja wina, że popełnił samobójstwo. Teraz i ja muszę odkupić swoje błędy.

Part 131: Nieporozumienie cz.1

**Pepper**

Lily mogła mieć rację, co do tego, że zostały mu ledwie dwa dni. Sądząc po tym, jak wygląda, wszystko było możliwe. Jednak nie chciałam go stracić. Gdyby lekarze szybciej się pojawili, może powstrzymaliby Tony'ego przed wstrzyknięciem kylitu. Rhodey milczał, siedząc przy nim.

Pepper: Może powiesz coś? Tylko ty wiesz, co się z nim dzieje
Rhodey: Nie będę ci mówić. Sama przecież widzisz...  A Lily mówi prawdę
Pepper: Czyli on...
Rhodey: Ma coraz mniej czasu
Lily: Przecież oni go uratują, tak?
Rhodey: Trzeba wierzyć, że będzie walczył

I znowu cisza. Nikt nie odezwał się ani jednym słowem. Jedynie, co było słychać, to dźwięk maszyn przy łóżku Tony'ego. Jedna z nich zaczęła dziwnie reagować. Od razu pobiegłam po lekarza. Czy to możliwe, że się obudził? Lily wybiegła ze mną i też chciała, by wrócił do zdrowia.

**Rhodey**

Nie wierzyłem, co widziałem. On poruszył ręką, a jego powieki się uniosły, gdy otworzył oczy. Nie panikował i sam pozbył się rurki z gardła, która mu przeszkadzała. Oddychał spokojnie, ale nadal z bólem.

Rhodey: Tony, słyszysz mnie? Powiedz coś
Tony: Rhodey...
Rhodey: Ale nas wystraszyłeś, chłopie. Już więcej tego nie rób, jasne?
Tony: Rhodey...
Rhodey: Muszę to powiedzieć Pepper i Lily. Będą zachwycone
Tony: Nie... mów... przez chwilę
Rhodey: O co chodzi? Przecież powinny wiedzieć. To twoja rodzina
Tony: Ja... umieram
Rhodey: Oj! Nie pleć bzdur. Będzie dobrze. Wyzdrowiejesz
Tony: Obiecaj... że... otworzysz... kopertę
Rhodey: Tony, proszę

Chwyciłem go za dłoń. Nie chciałem, by nas opuszczał. Skoro oddycha samodzielnie, może walczyć. Wygra to... No musi.

Tony: Przeczytajcie... listy
Rhodey: Tony!

Opadła jego ręka, a na ekranie pojawiła się pozioma linia, co mogła oznaczać jedno. Na szczęście lekarze usłyszeli pisk kardiomonitora i przybiegli na OIOM. Musiałem wyjść z sali, a Pepper chciała wiedzieć, co się stało. Uniknąłem niechcianego wzroku. Nie potrafiłem spojrzeć w jej oczy.

Pepper: Rhodey, co się dzieje?
Rhodey: Obudził... się
Lily: Wujku?

Zbladłem na twarzy i musiałem usiąść. Chciałem się uspokoić, ale wiedziałem, że szanse zmalały do 2%.

**Matt**

Wróciłem do domu, ale nikogo nie było. Pomyślałem, że siedzą w zbrojowni. Jednak tam też nie znalazłem żywej duszy. Jedynie usłyszałem głos komputera.

<<Coś się stało?>>

Matt: Gdzie są wszyscy?

<<Pojechali do szpitala, ale nie martw się. Lily całkowicie wyzdrowiała. Chciały się zobaczyć z Tony'm>>

Matt: A coś wiadomo?

<<Nie wiem. Musiałbyś sam zobaczyć, ale lepiej zajmij się lekcjami>>

Matt: Nie mam żadnych

<<No to idź zobacz się z ojcem>>

Odłożyłem plecak na kanapę i szybko pobiegłem do szpitala. Dzięki moim genom, znalazłem się na miejscu w zaledwie pięć minut. Zdziwiłem się, że było tak pusto, lecz poczułem, jak coś przechodzi przez korytarz. Nie widziałem tego, ale wiedziałem, że to coś żyje. Od razu poszedłem za tym kimś, aż dotarłem pod salę ojca. Przed nią siedziała mama z Lily i wujkiem. Aż tak źle?

Matt: Mamo?
Pepper: Nic... nie wiem
Matt: A ty, Lily?
Lily: Musi być dobrze. Po prostu musi
Matt: Co robią lekarze?
Pepper: Walczą za niego

Nie wiedziałem, co mam powiedzieć. Po prostu też musiałem usiąść. Próbowałem też myśleć jako pozytywnie, ale nie dało się.

**Duch**

Przeszedłem bez problemu po korytarzu, aż dotarłem do sali, gdzie leżał Iron Man. Przeniknąłem przez drzwi bez dotykania klamki. Widziałem, jak zaledwie dwójka lekarzy próbowała ocalić mu życie. Chyba raczej nie muszę go dobijać, skoro sam umrze. Jednak nie miał ran na ciele, więc on był temu winny. Samobójstwo? A! To nowość.

Dr Bernes: Kardiofryna
Dr Yinsen: Podano... Teraz trzeba czekać

Zaprzestał czynności ratowniczych, a stan Anthony'ego nie uległ poprawie. Zanim zniknąłem z sali, usłyszałem jedynie kilka kluczowych słów.

Dr Yinsen: Czas zgonu. Godzina 16:05

Żegnaj, Iron Manie. Chyba już nie doczekam się z tobą walki.

**Ho**

Nie udało się. Myślałem, że coś uda się zdziałać, ale on po prostu się poddał. Teraz muszę powiadomić jego rodzinę. Byłem załamany i nie chciałem im nic mówić.

Dr Bernes: Ho, spokojnie... Powiem im
Dr Yinsen: Nie, bo to ja prowadziłem całą akcję. Muszą poznać prawdę ode mnie
Dr Bernes: Robiliśmy, co się dało
Dr Yinsen: Przecież... Przecież powinien jeszcze wytrzymać
Dr Bernes: Sam się poddał
Dr Yinsen: Po nim nie spodziewałbym się czegoś takiego

---**---

Nie bijcie. To nie koniec opo. Jeszcze czeka nas sporo wątków. Wiem, że zrobiło się niefajnie, ale jakoś musicie przeżyć bez blaszaka.

Part 130: Czasem lepiej zapomnieć

**Lily**

Dzięki mojej nowej zdolności, mogę poznać prawdę o stanie ojca. Pewnie doktorek będzie myślał o tym, czego nie powiedzieć, więc łatwo dowiem się, co się tak naprawdę dzieje. Jednak jedynie mama wraz ze strażnikiem wiedzą, jakie mam moce.
Postanowiłam iść do szpitala bez względu na to, czy mama mi pozwoli, czy też nie.

Pepper: Dokąd idziesz?
Lily: Do szpitala. Muszę odwiedzić tatę
Pepper: Daj działać lekarzom. Gdyby coś się działo, powiedzieliby nam. Zresztą, Rhodey jest przy nim. Będzie dobrze
Lily: To dlaczego myślisz inaczej?
Pepper: Lily, nie wchodź do mojej głowy
Lily:A pojedziemy do niego?
Pepper: Jeśli czujesz się dobrze...
Lily: Czuję... Jedziemy?
Pepper: Tak

Zgodziła się mnie zabrać do szpitala. Już nawet nie próbowała myśleć o tacie, a skupiła swoje myśli na moim bracie. Chciała coś przede mną ukryć, ale lekarzom się to nie uda.

~*Trzy godziny później*~

**Rhodey**

Z sali nikt nie wychodził. Myślałem, że zwariuję przez dalsze czekanie na jakiekolwiek informacje. Na szczęście dr Yinsen w końcu wyszedł powiedzieć, co się dzieje z Tony'm. Liczyłem na dobre wieści. Gwałtownie wstałem z krzesła, czekając, aż się odezwie.

Rhodey: I co z nim?
Dr Yinsen: Śpiączka skróciła się do czterech dni
Rhodey: To dobrze
Dr Yinsen: Nie rozumiesz. Kończy nam się czas, a Tony umrze wcześniej, bo jego organizm nie daje rady już walczyć
Rhodey: Nie... To niemożliwe... To nie może się dziać
Dr Yinsen: Powiesz o tym Pepper?
Rhodey: Chyba sama się dowie

Zauważyłem, że szła w naszą stronę razem z Lily. Chciałem wiedzieć więcej na temat stanu przyjaciela, więc poprosiłem o zobaczenie się z nim. Pozwolił mi i akurat w najlepszym momencie zniknąłem im z oczu. Zauważyłem, że maszyny znowu go próbowały utrzymać przy życiu. Wyglądał tak blado, że przypominał trupa, którego wolałbym nie chować do trumny.

Rhodey: Nie poznaję cię, Tony. Tak łatwo chcesz dać za wygraną? Pewnie Whiplash czeka na rewanż. Proszę cię... Obudź się. Zawsze byłeś silny i tylko dlatego przeżyłeś wypadek. Nie możesz się poddać, rozumiesz? Masz dla kogo wracać, więc weź się w garść... Czekamy na ciebie

**Katrine**

Szybko nam lekcje minęły, ale Matt zaproponował rewanż za ostatni mecz, gdy z nim wygrałam w zbijaka. Jednak teraz rywalizowaliśmy w tenisie. Graliśmy do jedenastu punktów. Świetnie się przy tym bawiliśmy. Z początku serwował agresywnie, ale później dał mi fory. Mecz skończył się dla niego zwycięstwem. Przybiliśmy sobie piątkę.

Matt: Byłaś godnym przeciwnikiem
Katrine: W tenisie? Pewnie tak
Matt: Następnym razem, ty wybierasz. Masz już coś na celowniku?
Katrine: Hmm... Pomyślimy później.... Muszę wracać do domu. Dzięki za grę
Matt: To ja dziękuję, Katrine. Miło jest przy tobie zapomnieć o problemach
Katrine: A to coś poważnego?
Matt: Chodzi o siostrę i ojca
Katrine: Nie wiem, co się stało, ale na pewno będzie dobrze
Matt: Oby
Katrine: Zagramy jutro?
Matt: Pewnie... Znowu po lekcjach?
Katrine: Czemu nie?
Matt: No to jesteśmy umówieni

Uśmiechnął się, a na mojej twarzy pojawił się rumieniec. Próbowałam go ukryć, lecz było za późno. Zaśmiał się, machając ręką na pożegnanie. Gdy zniknął mi z oczu, wzięłam torbę i poszłam do domu. Mam nadzieję, że nie uczepią się, jak mogłam tak późno wrócić. Jeśli ojciec się dowie, będę miała przerąbane. Przecież powinni być zadowoleni z mojego szczęścia. Jednak nie w tej porąbanej rodzinie.
Po przekroczeniu progu drzwi, pomaszerowałam do pokoju, gdzie o dziwo spotkałam ojca. Wyczuwam kłopoty.

Duch: Musiałem długo na ciebie czekać... Gdzie byłaś?
Katrine: No w szkole... A gdzie miałam być?
Duch: Ja to sprawdzę. Wiesz o tym?
Katrine: Czy możesz mi wyjść z pokoju? Proszę
Duch: Popełniasz poważny błąd
Katrine: Znowu masz zamiar się mnie czepiać? Przecież ci obiecałam, że...
Duch: Śledziłem cię
Katrine: Jakim kurwa prawem?! Chyba mam prawo mieć trochę prywatności?!
Duch: Katrine...
Katrine: Wyjdź!

Krzyknęłam, wskazując na drzwi. Jak on mógł mi to zrobić? Teraz na pewno muszę z Mattem spotykać się po kryjomu. Oby ojciec nie odwalił jakiejś głupoty. Śledził mnie... Całkowicie oszalał, a mama oczywiście się zgadza.

**Duch**

Jeśli wydaje jej się, że zdoła ukryć fakt, że zadaje się z synem Starka, to jest w błędzie. Od początku go śledziłem. Pora złożyć Anthony'emu wizytę.

**Pepper**

Lekarz niewiele nam powiedział. Prawie, że nic, a Rhodey wciąż siedział w sali. My też chcieliśmy się zobaczyć z Tony'm, więc pozwolił nam na chwilę. Byłam przerażona na widok tych maszyn. Było ich więcej, niż poprzednim razem, a on tak leżał blady.

Lily: Zostały mu dwa dni
Pepper: Jak to?
Lily: Doktorek nie ukrywa swoich myśli

BONUS#8: Scenariusz z serialu (oryginalnie z odcinka): Uśmiechnij się, dzisiaj będzie Happy

1

00:00:43,079 --> 00:00:45,612

<i><b> 1x22

Uśmiechnij się, dzisiaj będzie Happy </b></i>

3

00:00:55,262 --> 00:00:56,292

Nie rozumiem

4

00:00:56,452 --> 00:00:59,679

Nie potrzebujesz nic kupować

ale chcesz iść do centrum

5

00:01:00,005 --> 00:01:03,874

- Chcesz tylko ... tylko ...

- Połazić.

6

00:01:04,015 --> 00:01:06,612

Ale zatrzymajmy się

najpierw w paru miejscach

7

00:01:07,838 --> 00:01:11,645

Khaaaaaan.

Co tam, ziom?

8

00:01:11,987 --> 00:01:15,805

Nie. Nie, nie, nie.

Tylko nie, to

9

00:01:16,590 --> 00:01:23,715

Ja cię kręcę. Czy to jest lodówka

, dvd? O nie! Karaoke

10

00:01:24,262 --> 00:01:26,710

Proszę. Będzie świetnie

Naprawdę, obiecuję

11

00:01:27,393 --> 00:01:30,213

Dobra. Ale zatrzymamy się 

gdzieś jeszcze

12

00:01:31,626 --> 00:01:34,081

Hej, Gene.

Potts?

13

00:01:36,317 --> 00:01:38,204

Spokojnie. Będzie świetnie, nie?

14

00:01:41,459 --> 00:01:45,062

- Hej!

- Mała, Zamień się miejscem z Whitney

15

00:01:46,399 --> 00:01:48,506

Och! Jedźmy teraz po Tony'ego

i Rhodey'go

16

00:01:52,582 --> 00:01:56,391

Uhuhu. Patrzcie!

Ja latam!

17

00:02:02,579 --> 00:02:05,594

Hej, pojedźmy na Bermudy

18

00:02:05,980 --> 00:02:09,530

Whitney, ty i ja ...

Bermudy, co?

19

00:02:10,679 --> 00:02:13,907

Happy, nie możemy tam pojechać.

To jest wyspa

20

00:02:14,277 --> 00:02:16,690

No, ale poza tym,  w porzo nie?

21

00:02:22,819 --> 00:02:25,797

Niczego... nie... dotykaj

22

00:02:26,255 --> 00:02:30,426

Ech! Wyluzuj trochę, Gene Khan

Zaszalej

23

00:02:30,602 --> 00:02:34,338

I wy też. Nie chcielibyście się troszkę zabawić?

24

00:02:34,513 --> 00:02:37,112

-No nie, raczej nie tak

25

00:02:37,376 --> 00:02:40,061

- Niekoniecznie

- Nie lubię cię

26

00:02:40,252 --> 00:02:45,102

Ale lamy. Wy kujony powinniście

zacząć mnie naśladować

27

00:02:53,225 --> 00:02:56,806

Jedź za nim!

28

00:03:03,565 --> 00:03:04,583

Ruchy.

29

00:03:05,053 --> 00:03:10,505

Ludzie, serio. Chyba nie powinniśmy tam iść.

Na pewno nic mu nie jest

30

00:03:12,303 --> 00:03:13,893

Czaad.

 20 minut wcześniej

31

00:03:22,423 --> 00:03:25,965

Hej! No musisz ją w końcu wypróbować.

Ciągle tego unikasz

32

00:03:26,656 --> 00:03:29,616

Po raz ostatni, nie

Nie chcę.

33

00:03:29,786 --> 00:03:32,148

To jest zły pomysł z wielu powodów

34

00:03:32,867 --> 00:03:34,024

Jakich?

35

00:03:34,234 --> 00:03:40,151

Ja ... Ty ... no ptaki ...

Co jeśli ... Ech! Nie mogę

36

00:03:40,971 --> 00:03:42,270

Nie zmieszczę się w zbroję

37

00:03:42,467 --> 00:03:44,798

Ma w sobie ruchome spojenia i

rozszerzalny pancerz

38

00:03:44,937 --> 00:03:47,712

Każdy się zmieści

A na pewno ty

39

00:03:48,725 --> 00:03:51,382

Ech! Okej, dobrze

Spróbuję

40

00:03:51,772 --> 00:03:54,827

Nic się przecież nie stanie, tak?

41

00:04:08,942 --> 00:04:11,708

<i> Udało mi się.

Tony, jak mi idzie? </i>

42

00:04:11,941 --> 00:04:13,258

-Na pewno masz otwarte oczy?

-Ej!

43

00:04:22,086 --> 00:04:24,147

<i>Po prostu trzeba się do tego przyzwyczaić. </i>

44

00:04:24,531 --> 00:04:29,535

<i>A może powinieneś lecieć

 trochę niżej... iii nad oceanem? </i>

45

00:04:30,028 --> 00:04:31,463

Zawsze tu tak gorąco?

46

00:04:32,595 --> 00:04:33,893

Muszę odetchnąć.

47

00:04:34,650 --> 00:04:37,369

Może... Może otworzę maskę, czy coś?

48

00:04:37,645 --> 00:04:39,353

<i> Patrz, jak lecisz! </i>

49

00:05:00,615 --> 00:05:03,500

Masz przyjść i mnie stąd zabrać!

50

00:05:03,738 --> 00:05:06,190

Słyszysz mnie, Tony?

To koniec.

51

00:05:06,410 --> 00:05:09,307

Co ty wyprawiasz?

Ło-ło-ło, hej! Nie zdejmuj jej!

52

00:05:09,493 --> 00:05:11,565

Rhodey, ktoś cię może zobaczyć

Rhodey!

53

00:05:11,829 --> 00:05:14,096

<i>Rozmowa przychodząca. </i>

54

00:05:14,361 --> 00:05:16,473

<i>- Rhodey?

- Zabierz mnie stąd! </i>

55

00:05:16,744 --> 00:05:18,696

<i> Rhodey.

Wróć tu w zbroi </i>

56

00:05:19,037 --> 00:05:22,648

Nie ma mowy!

Już do niej nie wejdę ...  w życiu!

57

00:05:22,864 --> 00:05:25,020

Jeśli chcesz ją odzyskać,

Przyjdź tu ...

58

00:05:25,524 --> 00:05:26,736

O, nie

59

00:05:31,683 --> 00:05:36,104

Ludzie, serio. Chyba nie powinniśmy tam iść.

Na pewno nic mu nie jest

60

00:05:37,822 --> 00:05:39,278

Czaad!

61

00:05:39,532 --> 00:05:43,484

Jest pusta. Kimkolwiek jest Iron Man,

musi być gdzieś blisko

62

00:05:44,367 --> 00:05:48,414

Hahaha! Głupek! To jasne.

Iron Man jest robotem

63

00:05:48,664 --> 00:05:52,542

Iron Man to nie robot, Happy.

Mówiłam ci

64

00:05:52,909 --> 00:05:57,228

Co ty wyrabiasz?

Musimy ee ... nie ...

65

00:05:57,460 --> 00:05:59,671

Happy!

Wyjdź stamtąd!

66

00:06:00,257 --> 00:06:02,439

Ludzie.

Patrzcie na to!

67

00:06:02,777 --> 00:06:04,524

Jestem Iron Manem.

68

00:06:05,093 --> 00:06:07,801

A przed chwilą mówiłeś, że on

jest zwykłym robotem

69

00:06:08,052 --> 00:06:11,944

Taak,i teraz jestem w środku

robota. Ha!

70

00:06:12,310 --> 00:06:15,896

Happy, zdejmuj tę zbroję

Natychmiast!

71

00:06:16,191 --> 00:06:20,026

Nie!

Chcę lecieć, robocie! Już!

72

00:06:26,730 --> 00:06:29,062

Co za niewiarygodny kretyn

73

00:06:29,838 --> 00:06:32,362

Bardzo niedobrze

74

00:06:38,946 --> 00:06:41,747

<i>Użytkownik na miejscu.

Wznawianie działania. </i>

75

00:06:43,513 --> 00:06:45,652

Tak!

Najwyższy czas, chłopie

76

00:06:47,631 --> 00:06:51,233

<i>- Zaraz, czy ty nie ...

 - Tony, mamy duże kłopoty </i>

77

00:06:51,372 --> 00:06:54,447

<i>- Musisz wyłączyć.

- Robocie? Czy to ty? </i>

78

00:06:54,928 --> 00:06:56,078

Happy?

79

00:06:58,279 --> 00:07:01,275

Ja cie!

Znasz moje imię

80

00:07:01,535 --> 00:07:07,004

Jak cię nazywać?

Robot? Iron-ziom? Blaszak?

81

00:07:07,211 --> 00:07:11,241

<i>- Coś ty zrobił, Rhodey?

 - On myśli, że Iron Man jest robotem. </i>

82

00:07:11,481 --> 00:07:13,704

<i> Musisz go przekonać

żeby opuścił zbroję. </i>

83

00:07:13,900 --> 00:07:16,765

<i> - I przejąć nad nią kontrolę.

- Nie cierpię cię.</i>

84

00:07:19,401 --> 00:07:24,969

Jesteś...

Jestem Iron Manem ... robotem.

85

00:07:25,252 --> 00:07:29,264

Ląduj i wyjdź... ze mnie

86

00:07:30,473 --> 00:07:33,501

To idiotyzm. 

Zaraz ją tutaj sprowadzę

87

00:07:33,710 --> 00:07:35,670

<i> Sprowadzisz? Gdzie?

Do zbrojowni?</i>

88

00:07:35,818 --> 00:07:38,225

<i>I co wtedy?

Dowie się wszystkiego. </i>

89

00:07:38,626 --> 00:07:43,187

<i> Cud. Ja latam! (?)

Lecę do góry nogami! </i>

90

00:08:05,322 --> 00:08:07,265

<i>Hej.

Happy całkiem nieźle lata. </i>

91

00:08:07,629 --> 00:08:09,817

<i> - Jestem pod wrażeniem

- Ty chyba żartujesz?</i>

92

00:08:09,989 --> 00:08:11,459

<i> No co?

Tylko mówię. </i>

93

00:08:11,660 --> 00:08:13,127

Pepper jest teraz razem z Gene'm

i Whitney

94

00:08:13,268 --> 00:08:14,725

Chyba próbują za nim jechać.

95

00:08:14,909 --> 00:08:18,825

Wezwę taksówkę.

Tylko, że nie mam ze sobą portfela

96

00:08:19,123 --> 00:08:21,224

<i> Przestań się wygłupiać

 i wracaj. </i>

97

00:08:21,410 --> 00:08:25,484

<i> Muszę tak pokierować Happy'm,

żeby nic się nie stało. Jemu i innym. </i>

98

00:08:25,722 --> 00:08:27,713

<i> Całkiem nieźle lata </i>

99

00:08:31,337 --> 00:08:34,219

Ekhm... Uwaga, Happy ... człowieku

100

00:08:34,429 --> 00:08:38,576

Iron Man przełącza się na autopilota

dla twojego bezpieczeństwa

101

00:08:40,921 --> 00:08:48,417

Hej! Dalej!

Ruszaj się! Chcę się... aaa dalej ruszaać!

102

00:08:54,396 --> 00:08:57,814

Co ty wyprawiasz?

Masz przestać!

103

00:09:02,440 --> 00:09:05,754

- Hej!

- Musisz wyluzować, Iron-bocie

104

00:09:05,998 --> 00:09:09,019

Dopiero zacząłem się rozkręcać

105

00:09:11,520 --> 00:09:14,197

Co on wyprawia?

106

00:09:43,800 --> 00:09:45,418

Aaaa!

107

00:09:49,923 --> 00:09:52,978

- O, nie!

- O, nie!

108

00:09:53,268 --> 00:09:55,513

O, nie.

109

00:09:59,185 --> 00:10:01,558

Zadzwoń do kapitana Tong.

Niech nikt cię nie słyszy

110

00:10:01,773 --> 00:10:04,253

Powiedz mu, że Iron Man

wpadł do jednego z naszych skarbców

111

00:10:04,694 --> 00:10:08,107

Żadnego działania, póki Mandaryn

nie wyda rozkazu. Zrozumiałaś?

112

00:10:09,695 --> 00:10:14,150

Panie Khan. Brak odpowiedzi.

Coś jest nie tak.

113

00:10:17,090 --> 00:10:19,438

Hej.

Kto postawił tutaj budynek?

114

00:10:24,711 --> 00:10:27,240

O, nie!

115

00:10:28,962 --> 00:10:31,257

Co jest, ziomki?

116

00:10:35,043 --> 00:10:40,216

Nie wiem, jak nas znalazłeś, Iron Manie

ale powinieneś był trzymać się z daleka

117

00:10:43,896 --> 00:10:48,681

Happy? Hej, człowieku!

Jesteś cały?

118

00:10:48,890 --> 00:10:53,234

<i> Zajefajnie!

Mam lasery, nie? </i>

119

00:10:53,432 --> 00:10:57,919

Tak. Aktywuję systemy broni,

ale pozwól mnie je kontrolować

120

00:11:00,008 --> 00:11:04,394

Yyy, nie.

Raczej nie

121

00:11:04,939 --> 00:11:07,244

Lasery dla was, złoczyńcy!

122

00:11:21,261 --> 00:11:24,251

Tak!

Słusznie... Schowajcie się, frajerzy

123

00:11:24,531 --> 00:11:28,078

Happy, masz przestać

Wynoś się stamtąd!

124

00:11:40,241 --> 00:11:45,041

Ninja

Ha! To najlepszy dzień mojego życia

125

00:11:47,312 --> 00:11:49,899

Łączność z budynkiem

została odcięta

126

00:11:50,176 --> 00:11:53,875

Mandaryn nie będzie zadowolony.

Zostań tu.

127

00:11:57,285 --> 00:12:01,048

- Nie jest dobrze

- Ja.. muszę zadzwonić

128

00:12:01,365 --> 00:12:05,255

Nie, macie tutaj zostać.

Ja wejdę do środka po Happy'ego

129

00:12:05,459 --> 00:12:08,038

W żadnym wypadku tam nie wchodźcie!

130

00:12:08,227 --> 00:12:10,163

Gene, nie!

Gene!

131

00:12:10,775 --> 00:12:12,706

Och! Jest gorzej z każdą chwilą

132

00:12:12,898 --> 00:12:16,249

Racja.

Utknęłam tutaj z tobą

133

00:12:16,478 --> 00:12:19,722

A wiesz, co, Whitney?

Możesz  ee...

134

00:12:21,497 --> 00:12:23,393

Whitney?

135

00:12:38,789 --> 00:12:43,203

Dalej, dalej!

Tony, co się dzieje? Jak to ...

136

00:12:43,522 --> 00:12:45,651

Rhodey ją wziął?

Serio?

137

00:12:45,831 --> 00:12:49,005

Tak źle?

Eee... Też mogę?

138

00:12:50,267 --> 00:12:52,999

O, rany!

Policja tu jedzie. Co powinnam...

139

00:12:53,356 --> 00:12:55,788

Co?

Killershrike i Unicorn?

140

00:12:56,109 --> 00:12:59,110

I Tong!

Muszę mu tam pomóc.

142

00:13:07,729 --> 00:13:10,898

Odwalisz się, blaszaku?

Nie potrzebuję cię!

143

00:13:12,604 --> 00:13:16,898

<i> Potrzebujesz!

Próbuję uratować ci życie.</i>

144

00:13:22,178 --> 00:13:26,243

Maggia!

Hmm... Happy ich pokona

145

00:13:26,456 --> 00:13:29,565

A potem doprowadzi mnie

do Iron Mana

146

00:13:29,960 --> 00:13:34,036

Cóż za ironia losu.

Chcę, żeby Happy wygrał

147

00:13:45,707 --> 00:13:47,980

Potrzebujemy wsparcia.

Wszystkie siły.

148

00:13:50,884 --> 00:13:52,518

Cześć.

149

00:13:54,879 --> 00:13:59,789

Przepraszam bardzo. Ale łapiąc

Happy'ego, sprawiłby pan kłopot Iron Manowi

150

00:14:00,065 --> 00:14:01,717

A na to nie pozwolę

151

00:14:03,747 --> 00:14:07,227

<i>Proszę o uwagę.

Będziemy czekać na rozwój sytuacji. </i>

152

00:14:07,414 --> 00:14:11,394

<i>Niech nikt nie wchodzi do środka.

Tylko ja. </i>

154

00:14:21,784 --> 00:14:25,591

Przepraszam państwa. Na mieście jest jakaś

afera z Iron Manem

155

00:14:25,896 --> 00:14:28,715

I teraz wszystkie ulice są zakorkowane

Och!

156

00:14:31,168 --> 00:14:32,783

Powiedz szczabrzeszyn (?)

No mów!

157

00:14:32,982 --> 00:14:34,974

Pozbądź się go!

158

00:14:38,779 --> 00:14:40,909

Hej! 

Uważaj!

159

00:14:41,986 --> 00:14:44,543

Niewiarygodne

160

00:14:57,223 --> 00:15:01,218

Walczy przeciwko Tong.

Czyli plotki muszą być prawdziwe.

161

00:15:01,429 --> 00:15:04,423

To nie jest Mandaryn

162

00:15:07,332 --> 00:15:10,034

Chcesz jeszcze trochę tego? 

A ty może tego?

163

00:15:10,226 --> 00:15:11,817

Jeszcze nie skończyłem!

164

00:15:12,149 --> 00:15:14,296

<i> Skończyłeś!

Posłuchaj mnie,  ...</i>

165

00:15:16,224 --> 00:15:18,552

My nie chcemy walczyć, Iron Manie

166

00:15:18,769 --> 00:15:22,479

Kradniemy pieniądze od Tong.

Oni są gorsi od nas

167

00:15:22,683 --> 00:15:24,813

Tak.

Czemu się nie przyłączysz?

168

00:15:25,024 --> 00:15:29,085

Kiedy te bomby wybuchną,

pieniędzy starczy dla nas wszystkich

169

00:15:30,129 --> 00:15:31,011

Stoi.

170

00:15:31,688 --> 00:15:34,269

Bomby?

Zrób zbliżenie na sejf

171

00:15:37,696 --> 00:15:40,908

Analizuj.

O, nie.

172

00:15:41,326 --> 00:15:43,135

Eee.

Co się dzieje, robocie?

173

00:15:43,388 --> 00:15:46,059

<i> To nie bomba.

Tylko dziesięć bomb.</i>

174

00:15:46,268 --> 00:15:51,865

<i>Wykorzystują one energię kwantową

Kiedy są połączone, siła ich wybuchu wzrasta wykładniczo. </i>

175

00:15:52,180 --> 00:15:54,173

Heh. Dobrze o tym wiem

176

00:15:54,790 --> 00:16:01,911

Jedna z nich otworzy sejf, trzy zniszczą budynek,

przez wszystkie dziesięć wyparuje miasto

177

00:16:02,198 --> 00:16:07,389

Hahaha! Genialnie .... Zaraz, nie

To źle, tak?

178

00:16:13,426 --> 00:16:15,128

Co źle?

179

00:16:15,398 --> 00:16:17,547

Komputerze, niech mój głos

idzie przez filtry zbroi

180

00:16:18,456 --> 00:16:21,926

<i> - Gotowe.

- Wy durnie! Co wy robicie?</i>

181

00:16:22,657 --> 00:16:27,125

Whoa, hej! To nie byłem ja

Jesteście całkiem spoko

182

00:16:27,333 --> 00:16:31,551

<i> Bomby, którymi chcecie otworzyć sejf,

zniszczą całe miasto! </i>

183

00:16:32,908 --> 00:16:37,011

Czy to jakiś podstęp?

Kupiliśmy je przecież od Mr. Fixa

184

00:16:37,303 --> 00:16:40,348

<i>- Kogo?.

- Czyli Fix chce się was pozbyć </i>

185

00:16:40,571 --> 00:16:44,352

<i> Musicie je rozbroić, albo

będzie po nas i po was </i>

186

00:16:46,723 --> 00:16:52,573

- Taa! Te pieniądze nie są chyba tego warte

- Tak. Powiedz nam, jak poszło?

187

00:16:53,210 --> 00:16:56,452

Zaraz. Nie wychodźcie!

A co z forsą?

188

00:16:56,452 --> 00:16:58,738

<i> Zostaw ich, musimy rozbroić bomby.</i>

189

00:16:59,191 --> 00:17:01,685

Śmierdzisz, robocie

190

00:17:03,123 --> 00:17:06,626

- Myślisz, że one naprawdę wysadzą miasto?

- Eee.

191

00:17:13,382 --> 00:17:16,801

Mam pomysła. Włożymy bomby do sejfu,

192

00:17:17,029 --> 00:17:20,755

A sejf ochroni miasto przed eksplozją

193

00:17:21,660 --> 00:17:23,890

To musi być sen...

194

00:17:27,053 --> 00:17:28,720

Dalej Tony, odbierz

195

00:17:32,270 --> 00:17:35,045

Pepper, nie mam czasu

Musisz uciekać z miasta

196

00:17:35,313 --> 00:17:37,532

Znajdź Rhodey'go, kogo tylko możesz

i wynoście się

197

00:17:37,781 --> 00:17:41,207

<i> Co? Jestem w budynku.

Pomogę Happy'emu. </i>

198

00:17:41,471 --> 00:17:45,328

Nie! Uciekaj stamtąd!

Już Pepper, koniecznie!

199

00:17:48,292 --> 00:17:52,862

Ech.

Lepiej żebyś to docenił, Tony

200

00:17:54,560 --> 00:17:55,746

Pepper.

201

00:17:57,109 --> 00:17:59,944

Gene. Co się dzieje?

Znalazłeś Happy'ego?

202

00:18:00,126 --> 00:18:02,971

Musimy się stąd wynosić !

Iron Man zajął się wszystkim

203

00:18:03,217 --> 00:18:06,379

Serio? 

Ale ... ale to Happy.

204

00:18:06,876 --> 00:18:08,511

Nie martw się

Dalej!.

205

00:18:09,072 --> 00:18:12,574

Dobra, ale musimy znaleźć też Whitney

206

00:18:14,675 --> 00:18:17,079

Do dzieła

207

00:18:17,854 --> 00:18:22,308

Posłuchaj uważnie. Najpierw musisz zdjąć

obudowę z głównej bomby

208

00:18:22,507 --> 00:18:26,265

Dzięki temu, będziemy mogli sprawdzić

przewody i baterię

209

00:18:26,831 --> 00:18:30,235

O! Coś tu pipczy

Chyba jest zepsuta

210

00:18:30,307 --> 00:18:35,398

Happy, bądź ostrożny.

Rób to wolno i spokojnie

211

00:18:36,801 --> 00:18:42,716

Nie, nie, tak głupi. Zdjęcie obudowy

musiało przyspieszyć zegar

212

00:18:42,913 --> 00:18:45,398

<i>Mamy około minuty.

To niemożliwe</i>

213

00:18:45,804 --> 00:18:49,140

<i> Za trudne.

Nie mamy tyle czasu. Zaraz wybuchnie</i>

214

00:18:49,318 --> 00:18:51,850

Happy!

Happy, wynoś się stamtąd!

215

00:18:52,022 --> 00:18:55,496

Zrób to, teraz!

Nie powstrzymamy jej

216

00:18:57,824 --> 00:18:59,440

Happy?

217

00:19:00,527 --> 00:19:04,705

Eee... To było nudne.

Chcę sobie polatać.

218

00:19:05,151 --> 00:19:07,229

<i> Aktywacja butów odrzutowych. </i>

219

00:19:07,866 --> 00:19:13,705

Happy ... Ekhm... Użytkowniku,

tutaj Iron Man. Nie odlatuj.

220

00:19:14,242 --> 00:19:19,393

<i> - Czemu nie?

-  No, bo zbroja została bardzo uszkodzona <i>

221

00:19:19,862 --> 00:19:24,704

<i>-Wygląda wporzo

- Nie, nie, nie, nie. Jest źle</i>

222

00:19:24,883 --> 00:19:30,063

<i> Poważne uszkodzenie.

Zbroja zaraz ...  eee wybuchnie. </i>

223

00:19:30,364 --> 00:19:37,716

Uratowałeś całe miasto

Nie ma powodu  żebyś poświęcał się tylko dla... Happy?

224

00:19:43,353 --> 00:19:46,468

Dobra. Zdalne sterowanie, natychmiast!

225

00:19:49,675 --> 00:19:51,822

Miałeś rację, Gene

Wszystko będzie dobrze

226

00:19:52,676 --> 00:19:55,595

Do kogo ty mówisz?

227

00:19:59,245 --> 00:20:02,100

Ludzie, Iron Man zaraz wybuchnie

228

00:20:07,002 --> 00:20:09,265

Ta zbroja, była pusta ?

229

00:20:09,798 --> 00:20:16,317

Pusta? Nie, Gene Khan.

Ten robot miał duszę

230

00:20:16,529 --> 00:20:20,103

Był trochę spięty i

krzyczał na mnie

231

00:20:20,321 --> 00:20:25,759

Ale nigdy nie spotkałem tak dzielnego

robota

232

00:20:29,183 --> 00:20:34,764

I właśnie wtedy pokazali się ninja

Więc dałem im łupnia, nie

233

00:20:34,901 --> 00:20:38,470

Ha! Była też bomba.... och.

Robot mówił, że jeżeli wybuchnie

234

00:20:38,641 --> 00:20:41,699

to rozwali całą planetę

235

00:20:41,898 --> 00:20:44,724

No więc też jej dałem łupnia, nie

236

00:20:48,457 --> 00:20:50,065

Gdzie ty byłeś?

237

00:20:50,547 --> 00:20:54,809

Przepraszam

Na mieście były duże korki

---**---

Hehe.  To chyba jedyny odcinek, gdzie nasz blaszak nie ryzykuje życiem. Jako, że Tośka, Donia i Agata wybrały ten odcinek, znalazłam czas na ten scenariusz. Miałam problem z dwoma słowami, bo brzmiały dziwnie. No nic. Jednak myślę, że się udało :) Dziś był już part, ale to jako dodatek.