Part 210: Świat potrafi zaskakiwać

**Duch**

Z łatwością rozpoznała mój głos. Wiedziała, kto się ukrywał za plecami najemniczki. Od razu włączyła alarm w magazynie, aż cała horda agentów Hydry otoczyła nas z każdej strony. Nie obchodziło mnie, dlaczego wysadziła dom Starków. W moim interesie leżało tylko wyłącznie bezpieczeństwo Katrine. Ujawniłem się, wyłączając niewidzialność.

Madame Hydra: Chyba nie jesteś taka dobra, skoro Duch cię śledzi, a ty tego nie zauważyłaś
Sąsiadka: Ech! Błędy się zdarzają
Madame Hydra: Wiesz, że mogę kazać im cię zabić, ale najpierw wysłucham, co masz do powiedzenia
Duch: Nie kłamałem, jeśli chodzi o Katrine... Prawie zginęła
Madame Hydra: Mask?
Sąsiadka: Oj! Zapomniałam, że chciałaś ją w jednym kawałeczku, ale miałam własną misję
Madame Hydra: Nie tak się umawiałyśmy
Sąsiadka: Ups
Madame Hydra: Zastrzelcie ją!
Sąsiadka: Ej! Tak nie można
Madame Hydra: A można

W powietrzu pojawiła się seria morderczych pocisków, mierzących w jeden cel. W kobietę z maską. Obserwowałem, jak ciało było dziurawione z każdej strony. Nie powiem, ale zawsze lubiłem patrzeć na pluton egzekucyjny. Ofiara padła martwa. Tak wszystkim się wydawało. Jednak ciało powoli się regenerowało, że po kulach nie było śladu. Viper podeszła do niej, zdejmując maskę. Taka stara baba, która pracowała dla nich? Chyba większego zdziwienia nie mogłem wyrazić na twarzy. Myliłem się. Skóra zrobiła się niebieska, a ona otworzyła oczy.

Duch: Jasna cholera! Co to jest?!
Madame Hydra: Sama chciałabym wiedzieć... Kim ty jesteś?
Sąsiadka: Hahaha! Tak łatwo mnie nie zabijecie
Duch: Czyżby?

Przejechałem ostrzem po jej szyi i przycisnąłem mocno do tętnicy, pozbawiając głowy. Teraz już nie wstanie. Kurwa! Niemożliwe! Głowa wróciła na miejsce. To chore! Kurwa! To niemożliwe!
Gdy przeżywałem kolejny szok, dziwactwo zniknęło wraz z maską.

Madame Hydra: Odłóżcie broń i wracać do wyznaczonych sektorów! Dobra...  A my musimy pogadać
Duch: Wierzysz mi?
Madame Hydra: Że prawie zabiłaby Katrine? Teraz ci wierzę
Duch: Na szczęście wyszła bez szwanku, bo w porę pojawili się rodzice Matthew
Madame Hydra: Iron Man wciąż żyje?
Duch: Świat potrafi zaskakiwać, a po dzisiejszym odkryciu... Viper, bądźmy znowu razem. Zostaw Hydrę i chrońmy wspólnie naszą córkę
Madame Hydra: Ja już zdecydowałam... Przykro mi
Duch: To mi jest przykro

Włączyłem niewidzialność, uciekając na swojej desce. Przez chwilę miałem nadzieję na pogodzenie się z żoną, ale ona nie chce wracać. Poleciałem w stronę zbrojowni, by sprawdzić, jak się czuje Katrine. Nie była sama. Rozmawiała ze swoim chłopakiem. Jakoś nie potrafię go dalej zaakceptować. Może kiedyś to się zmieni. Może kiedyś.

~*Godzinę później*~

**Pepper**

Traciłam czas, ale w końcu Rhodey się pojawił. O nic nie pytałam przyjaciela, a on zrobił to samo, jadąc do najbliższego szpitala. Widziałam, że nie był spokojny. Pociły mu się dłonie, a do tego ten niespokojny oddech. Chciałam coś powiedzieć, ale musiałam obserwować stan Tony'ego. Wciąż zbyt szybkie bicie serca, ale zaczął się dusić. Nie mogliśmy dłużej czekać, ale Rhodey wciąż zachowywał zbyt dużą ostrożność.

Pepper: Rhodey, skończ jeździć, jak ślimak! Wciśnij ten pierdolony gaz! On tu się zaraz udusi!
Rhodey: Pepper, jadę najszybciej, jak się da
Pepper: Wysiadaj!
Rhodey: Żartujesz sobie?!
Pepper: Mówiłam! Wysiadaj!

Gwałtownie zahamował, zjeżdżając na pobocze. Od razu wywaliłam go zza kierownicy, zamieniając miejsca. Jechałam osiemdziesiąt kilometrów na godzinę, aż Rhodey musiał się o coś przytrzymać.
Nagle ktoś prawie się z nami zderzył. Co za pirat!

Rhodey: Pepper, zwolnij, bo jeszcze nas wszystkich pozabijasz!
Pepper: Zaraz cię pierdolnę! Mamy tylko godzinę, więc zamknij tego ryja i sprawdź, czy żyje!
Rhodey: Nadal nie może oddychać
Pepper: Więc lepiej się trzymaj, żeby z tobą tak nie było

Wzięłam głęboki oddech, naciskając pedał gazu. Dzięki przyspieszeniu znaleźliśmy się na miejscu po upływie pół godziny. Kolejne pół zostało na ratunek. O mało nie uderzyłam w wyjeżdżające auto, lecz nie obchodziło mnie to. Szybko zaparkowałam i wyjęłam Tony'ego z pojazdu, sprawdzając po raz kolejny, czy stan się nie pogorszył. Nie oddychał. Cholera! Przerażona wparowałam do szpitala, wołając o pomoc. Moje krzyki usłyszało pół personelu. I bardzo dobrze.

Part 209: Ustaw się w kolejce

**Pepper**

To było bardzo dziwne. Najpierw wypowiedział moje imię, a następnie pomyślał, że byłam tą wariatką. Musiałam opamiętać Tony'ego, by nie posunął się do rękoczynów. W jego oczach widziałam obłęd. Szaleństwo, które kierowało nim, wskazując wrogów dookoła. Byłam gotowa porazić męża paralizatorem, gdyby zaszła taka konieczność.
Gdy zaczęłam wysyłać sygnał S.O.S przez komputer, pięścią rozwalił monitor. Pierwszy raz bałam się najbliższej mi osoby. Nigdy tak nie było.

Pepper: Tony, przestań! Nie jestem Mask! Jestem Pepper Potts!
Tony: K... Kłamiesz.. Kłamiesz! Wy wszyscy kłamiecie!
Pepper: Tony, opanuj się! Jesteś chory! Musimy pojechać do szpitala!
Tony: Nie ma mowy! Zginiesz za to, co chciałaś zrobić mojej rodzinie!

Wymierzył kolejny cios, lecz w porę go uniknęłam, przeskakując przez biurko. Zniszczył telefon. Chyba nie miałam innego wyjścia, jak ogłuszyć chorego. Od razu, kiedy biegł w moją stronę, zrzuciłam wazon mu na głowę. Jednak nadal pałał nienawiścią. Chwycił mnie za gardło, próbując udusić z całej siły. Nie mogłam oddychać.

Pepper: Tony... proszę cię... Opamiętaj... się
Tony: Nie jesteś moją żoną! Skończ ją udawać i nie tchórz! Walcz ze mną!
Pepper: Z... tobą... nigdy... Przepraszam

Kopnęłam mocno w męskie klejnoty, aż się zgiął w pół. Natychmiast chwyciłam za paralizator, pieszcząc prądem jego plecy. Padł nieprzytomny. Schowałam broń, sprawdzając, czy oddychał. Wszystko grało. Poza biciem serca.
Po kilku minutach, ktoś z zewnątrz odblokował drzwi. Zabrałam Tony'ego do szpitala, choć dojazd tam trochę zajmie. Czas nadal nie działał na naszą korzyść. Muszę zdążyć.

**Rhodey**

Katrine, bo tak nazywała się dziewczyna Matta, mogła mieć rację, co do misji Madame Mask. Jeśli miała ją schwytać, to dlaczego naraziła na utratę życia? Viper nie będzie zachwycona. Chłopak też w końcu zechciał się obudzić. Mam ich pilnować, tak? No dobra. Oby szybko wrócili, chociaż... Moment... Pozostały niecałe cztery godziny. Raczej zabierze go do szpitala, by coś zrobili z trucizną.

Matt: O rany... Co się stało?
Katrine: Mało brakowało, a bomba zabiłaby nas
Matt: Wujku?
Rhodey: Mówi prawdę
Matt: Zamknąłeś drzwi na klucz? Po co?
Rhodey: To nie byłem ja... Jeśli mnie widziałeś, Madame Mask się podszyła
Matt: Co?!
Katrine: Matt, spokojnie
Matt: Zabiję ją!
Rhodey: Ustaw się w kolejce, bo teraz każdy chce jej głowy
Katrine: Matka się wkurwi, gdy pozna prawdę, co ona zrobiła
Rhodey: Na pewno tak będzie

Nagle zadzwonił mój telefon. Pepper. No nareszcie. Chyba chce wiedzieć, czy sobie daję radę. Odebrałem, bo lepiej z nią raz, a porządnie pogadać, niż czytać jednego SMS-a bez końca.

Rhodey: No mów, Pepper. Jaka sytuacja?
Pepper: Źle, bo znowu mu odbiło, a do tego nie mogę złapać taksówki i muszę z nim być, jak najszybciej w szpitalu, bo...
Rhodey: Dobra, dobra. Powoli... Co z nim?
Pepper: Jest nieprzytomny, bo musiałam go potraktować paralizatorem... Spoko. Nie zabiłam Tony'ego
Rhodey: Jesteś tego pewna?
Pepper: Sprawdzałam puls i żyje... Jak dzieciaki?
Rhodey: Obudzili się, a najlepsze jest to, że Mask miała inną misję
Pepper: Jaką? Nie chciała zemsty?
Rhodey: Miała porwać Katrine
Pepper: Nieźle, więc lista osób, co pragnie jej głowy się wydłużyła
Rhodey: Mam po ciebie przyjechać?
Pepper: Sami sobie poradzą, więc tak

Wow! To było dziwne. Już dawno mnie nie prosiła bez wyzywania, czy krzyków. Naprawdę bardzo przejmowała się stanem Tony'ego. Rozłączyłem się z nią i poprosiłem ich, by zostali w fabryce. FRIDAY miała na nich oko. Wszedłem do auta, przekręcając kluczyk w stacyjce i pojechałem szukać rudej. Jechałem spokojnie, bo o tej porze też istniało ryzyko kolizji.
Nagle zauważyłem, jak jakiś pojazd jechał wprost na mnie z zawrotną prędkością. Gwałtownie zjechałem na drugi pas, unikając zderzenia. Serce o mało mi nie wyskoczyło z piersi. Co to było? Szybko wróciłem na odpowiedni kurs, przyspieszając lekko. Ciągle rozglądałem się w lusterka, czy coś nie chciało znowu wjechać na tarana.

~*Dwie godziny później*~

**Duch**

Zbrojownia na nowo została odblokowana. Mogłem przewidzieć, co do wybuchu bomby, ale za to Madame Mask dała ślad, gdzie mogłem znaleźć Viper. Musiałem z nią porozmawiać. Kobieta weszła do magazynu, a ja wszedłem od razu po niej. Byłem niezauważony. Nie miała prawa mnie widzieć.

Madame Hydra: Gdzie masz, Katrine? Miałaś porwać moją córkę
Sąsiadka: Heh! Zaszły pewne... komplikacje
Madame Hydra: Komplikacje?
Sąsiadka: Nie była sama i musiałam troszeczkę zaszaleć
Duch: Tak troszeczkę, że o mało nie zabiłaś mojej córki

BONUS#14: Scenariusz z serialu (oryginalnie z odcinka): Duży problem

2
00:00:42,080 --> 00:00:44,117
<b><i> 1x13 - Duży problem</b></i>

3
00:00:45,018 --> 00:00:46,412
Dlaczego?

4
00:00:46,453 --> 00:00:48,462
Bo dali mi za to mnóstwo forsy, dlatego.

5
00:00:48,544 --> 00:00:50,554
Nie wiem, po co dwójce bogatych
dzieciaków

6
00:00:50,636 --> 00:00:52,809
wycieczka na lodowiec.

7
00:00:52,891 --> 00:00:55,146
Może chcieli iść na narty. Nie wiem.

8
00:01:37,253 --> 00:01:38,524
To było zabawne.

9
00:01:38,565 --> 00:01:41,148
Powinniśmy spróbować jeszcze raz.

10
00:02:23,952 --> 00:02:27,068
Wygląda dokładnie, jak świątynia
mądrości.

11
00:02:27,109 --> 00:02:31,456
To chyba musi być świątynia cięcia
i dźgnięcia.

12
00:02:31,538 --> 00:02:34,121
Zabawny jesteś.

13
00:02:34,162 --> 00:02:37,770
Zobacz. Ten znak to po chińsku
"odwaga".

14
00:02:57,475 --> 00:02:59,320
Cóż... Nie jest taki straszny.

15
00:02:58,950 --> 00:03:00,727
Jeśli to test odwagi, chyba
jesteśmy nieźli.

16
00:03:04,005 --> 00:03:05,316
Dokładnie, jak ostatnim razem.

17
00:03:05,503 --> 00:03:07,576
Drzwi do komnaty z pierścieniem
otworzyły się, kiedy weszliśmy.

18
00:03:07,803 --> 00:03:08,916
Chciałbym wiedzieć, jak to działa.

19
00:03:10,091 --> 00:03:11,773
Ten posąg jest inny od

20
00:03:11,954 --> 00:03:13,020
tych rycerzy w świątyni mądrości.

21
00:03:13,536 --> 00:03:15,042
Pytanie brzmi,

22
00:03:15,329 --> 00:03:16,677
jak można rozpocząć test?

23
00:03:17,028 --> 00:03:18,911
A może tym razem go nie
przywołujmy?

24
00:03:19,121 --> 00:03:21,391
Myślę, że tym razem powinniśmy
spróbować inaczej.

25
00:03:21,631 --> 00:03:23,199
Ale test trzeba zdać.

26
00:03:23,377 --> 00:03:24,694
Żeby aktywować pierścień.

27
00:03:24,886 --> 00:03:26,239
A my nawet nie wiemy, co to
znaczy

28
00:03:26,454 --> 00:03:28,721
Wiemy za to, że pierścień
można wynieść ze świątyni

29
00:03:28,927 --> 00:03:30,119
bez przechodzenia testu.

31
00:03:32,036 --> 00:03:33,615
Tym samym będę mógł zbadać
pierścień,

32
00:03:33,800 --> 00:03:35,757
a nie będziemy musieli się martwić
jakimiś straszliwymi,

33
00:03:35,946 --> 00:03:36,972
żyjącymi posągami.

34
00:03:37,179 --> 00:03:38,812
W świątyni mądrości przeczytałem,

35
00:03:39,086 --> 00:03:41,191
że pierścienie są nic niewarte,

36
00:03:41,817 --> 00:03:43,625
jeśli nie przejdziemy testu.

37
00:03:43,895 --> 00:03:45,707
Nie chcesz zobaczyć, co się stanie
po jego aktywacji?

38
00:03:45,920 --> 00:03:46,814
Nie jesteś ciekawy?

39
00:03:47,014 --> 00:03:48,472
Może, gdybyśmy użyli jednej
z tych broni...

40
00:03:51,209 --> 00:03:52,077
Nie.

41
00:03:52,478 --> 00:03:53,925
Broń nigdy nie rozwiązuje problemów

42
00:03:54,164 --> 00:03:55,237
a tylko stwarza nowe.

43
00:03:55,866 --> 00:03:56,666
Co?

44
00:03:57,226 --> 00:03:58,777
Tak mówił mój tata,

45
00:03:58,980 --> 00:04:00,210
a ostatnim razem, kiedy podjęliśmy
test,

46
00:04:00,457 --> 00:04:01,678
ledwo przeżyliśmy.

47
00:04:01,898 --> 00:04:03,662
Więc może teraz nie róbmy nic
pochopnie?

48
00:04:03,952 --> 00:04:05,313
Idziesz ze mną?

49
00:04:16,727 --> 00:04:18,039
Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłeś!

50
00:04:18,340 --> 00:04:20,358
Po następny pierścień powinniśmy
pójść razem.

51
00:04:20,631 --> 00:04:21,758
Razem znaleźliśmy mapę.

52
00:04:21,946 --> 00:04:23,979
Razem odkryliśmy, gdzie jest
następna świątynia.

53
00:04:25,148 --> 00:04:27,024
I razem pokonaliśmy tych rycerzy!

54
00:04:27,946 --> 00:04:30,360
Cóż... Właściwie, Rhodey był
nieprzytomny.

55
00:04:30,730 --> 00:04:32,042
Bardzo śmieszne!

56
00:04:32,241 --> 00:04:33,252
Rhodey, uspokój się.

57
00:04:33,602 --> 00:04:35,419
Co mamy zrobić, żebyś brał
nas ze sobą?!

58
00:04:35,658 --> 00:04:37,663
Pepper i ja ciągle ci pomagamy!

59
00:04:37,892 --> 00:04:39,490
Poświęcamy się dla ciebie!

60
00:04:39,690 --> 00:04:41,530
A ty nie traktujesz nas poważnie!

61
00:04:42,184 --> 00:04:44,239
Słuchaj... Wiem, że jesteś zły, ale

62
00:04:44,436 --> 00:04:45,895
w ostatniej świątyni niemal nie
zginęliście!

63
00:04:46,095 --> 00:04:47,257
Nie chcę ryzykować!

64
00:04:47,779 --> 00:04:49,481
Ale Gene'a to wziąłeś ze sobą!

65
00:04:50,199 --> 00:04:52,921
Cóż... Gene zna chiński?

66
00:04:53,848 --> 00:04:56,073
Już ci mówiłem, że to nie jest
śmieszne, Tony!

67
00:05:00,774 --> 00:05:02,583
Masz chociaż ten pierścień?

68
00:05:05,356 --> 00:05:06,853
O! Ładny...

69
00:05:07,081 --> 00:05:08,098
Mogę?

70
00:05:11,622 --> 00:05:14,043
Tony! Nie musiałeś.

71
00:05:15,745 --> 00:05:17,296
Och! Czy tylko ja tu jestem rozsądny?!

72
00:05:17,977 --> 00:05:19,487
To jest niebezpieczne!

73
00:05:19,769 --> 00:05:22,190
Mandaryn o mało nie zniszczył Tony'ego
jednym z nich!

74
00:05:24,848 --> 00:05:25,931
Dobra.

75
00:05:26,145 --> 00:05:27,484
Masz pierścień i dobrze,

76
00:05:27,894 --> 00:05:29,331
ale to nie jest koniec, Tony.

77
00:05:29,542 --> 00:05:30,831
Przepraszam.
Wiem.

78
00:05:31,686 --> 00:05:33,144
Ale teraz mogę przeanalizować
pierścień

79
00:05:33,356 --> 00:05:35,063
i dowiedzieć się, jak działa.

80
00:05:35,402 --> 00:05:37,695
I może odkryjemy, co Mandaryn
chce z nimi zrobić?

81
00:05:40,654 --> 00:05:42,142
Nie potrzebuję Tony'ego Starka.

83
00:05:45,993 --> 00:05:47,770
Sam mogę zdać ten cały test,

84
00:05:48,007 --> 00:05:49,107
a kiedy pierścień zostanie aktywowany,

85
00:05:49,313 --> 00:05:51,234
odbiorę go Starkowi jako Mandaryn.

86
00:05:51,473 --> 00:05:54,155
Gdybyś był godny imienia
Mandaryn,

87
00:05:54,407 --> 00:05:56,081
miałbyś już ten pierścień,

88
00:05:56,295 --> 00:05:59,952
a ten cały Stark leżałby w kawałkach
u twoich stóp.

89
00:06:00,615 --> 00:06:02,734
Chyba się ze mną zgodzisz?

90
00:06:02,986 --> 00:06:04,640
Nie wymagam, żebyś to zrozumiał,
Zhang.

91
00:06:05,042 --> 00:06:06,509
Jesteś marnym głupcem

92
00:06:06,744 --> 00:06:08,739
i nie wiesz, co to jest
subtelność, czy strategia.

93
00:06:09,267 --> 00:06:12,404
Dlatego ty siedzisz w celi,
a ja jestem Mandarynem.

94
00:06:12,620 --> 00:06:14,105
A mimo to jesteś tu,

95
00:06:14,349 --> 00:06:16,336
ty żałosny dzieciaku.

96
00:06:16,555 --> 00:06:18,896
I czekasz na zgodę swojego ojca.

97
00:06:44,675 --> 00:06:45,737
Odwaga.

98
00:07:07,075 --> 00:07:08,920
Nie boję się ciebie, maszyno.

99
00:07:09,184 --> 00:07:10,390
No chodź.

100
00:07:11,816 --> 00:07:13,143
Przetestuj moją odwagę.

101
00:07:16,669 --> 00:07:18,307
Co robisz?

102
00:07:18,598 --> 00:07:19,596
Zmierz się ze mną!

103
00:07:24,795 --> 00:07:25,623
Stop!

104
00:07:26,019 --> 00:07:27,442
Jestem Mandarynem!

105
00:07:27,710 --> 00:07:29,972
Panem pierścieni Makluan!

106
00:07:30,245 --> 00:07:31,783
Służysz mnie...

107
00:07:35,171 --> 00:07:36,899
i nie będziesz mnie ignorował!

108
00:07:49,879 --> 00:07:50,900
Nie rozumiem.

109
00:07:51,220 --> 00:07:52,358
Dlaczego to--

110
00:07:52,729 --> 00:07:53,674
Pierścień.

111
00:07:54,118 --> 00:07:55,330
Muszę go mieć.

112
00:07:55,815 --> 00:07:57,491
To oznacza pójście do...

113
00:08:01,200 --> 00:08:02,358
Tony!

114
00:08:02,704 --> 00:08:03,434
Czekaj!

115
00:08:03,657 --> 00:08:04,512
Hej, Pepper.

116
00:08:04,721 --> 00:08:05,695
Sorki. Śpieszę się.

117
00:08:05,916 --> 00:08:07,089
Wracam do zbrojowni.

118
00:08:07,535 --> 00:08:08,814
Rhodey już tam poszedł.

119
00:08:09,039 --> 00:08:09,878
Miał wolną lekcję.

120
00:08:10,068 --> 00:08:11,223
Był na ciebie taki zły, Tony,

121
00:08:11,377 --> 00:08:12,038
ale miał rację.

122
00:08:12,224 --> 00:08:13,717
Na serio, trzymasz nas na dystans.

123
00:08:13,922 --> 00:08:17,044
I nie jesteś za bardzo...
Eee... rozmowny.

124
00:08:18,711 --> 00:08:19,744
Słuchaj, wy tego nie rozumiecie.

125
00:08:20,133 --> 00:08:21,260
Nie o to mi--

126
00:08:21,619 --> 00:08:22,576
Eee... Posłuchaj...

127
00:08:22,803 --> 00:08:23,884
Ja tylko...

128
00:08:25,190 --> 00:08:26,575
Czy możemy zmienić temat?

129
00:08:26,839 --> 00:08:27,528
Dobra.

130
00:08:28,305 --> 00:08:30,352
Więc, czy coś będzie chciało
odebrać ten pierścień?

131
00:08:30,671 --> 00:08:32,904
Och! Jak ci rycerze w pierwszej
świątyni?

132
00:08:33,181 --> 00:08:34,228
Co?
Nie.

133
00:08:34,450 --> 00:08:35,797
Pamiętasz. Nie aktywowałem testu,

134
00:08:36,180 --> 00:08:37,880
dlatego jestem geniuszem.

135
00:08:53,872 --> 00:08:55,677
Mówiłeś coś, geniuszu?

136
00:08:55,930 --> 00:08:56,965
To coś...

137
00:08:57,235 --> 00:08:59,433
nie było w świątyni, aż tak wielkie.

138
00:09:36,324 --> 00:09:38,493
Pierścień... On musi tu być
po pierścień.

139
00:09:38,835 --> 00:09:39,919
Naprawdę?

140
00:09:40,185 --> 00:09:41,217
To coś przyszło tu, aż z Grenlandii

141
00:09:41,425 --> 00:09:42,644
tylko, żeby odzyskać pierścień?

142
00:09:43,121 --> 00:09:44,785
No tak. Pierścień, który teraz ma
Rhodey

143
00:09:45,055 --> 00:09:46,388
w naszej zbrojowni.

144
00:09:46,709 --> 00:09:47,555
Ojć!

145
00:09:47,805 --> 00:09:48,656
Nie zabrałem was na Grenlandię,

146
00:09:48,866 --> 00:09:50,210
bo nie chciałem, żeby coś
wam się stało.

147
00:09:50,489 --> 00:09:52,232
A teraz zagrożone jest całe miasto,

148
00:09:52,464 --> 00:09:53,805
a szczególnie Rhodey.

149
00:09:54,027 --> 00:09:55,670
Taa... Chyba powinniśmy do niego
zadzwonić.

150
00:09:55,867 --> 00:09:56,651
Musi wiedzieć, co się dzieje!

151
00:09:56,921 --> 00:09:58,886
No wiesz, że olbrzymi robot chce
go zmiażdżyć!

152
00:09:59,313 --> 00:10:01,163
Hej, wy!

153
00:10:01,409 --> 00:10:03,087
Na mieście chyba dzieje się
coś wielkiego.

154
00:10:03,339 --> 00:10:04,180
Może coś tam się buduje?

155
00:10:04,458 --> 00:10:05,716
Słyszałem, że coś hałasowało i--

156
00:10:07,465 --> 00:10:08,456
Co?

157
00:10:09,298 --> 00:10:10,172
O!

158
00:10:10,639 --> 00:10:11,655
Chce odzyskać pierścień.

159
00:10:11,992 --> 00:10:13,688
Musimy natychmiast wrócić
do zbrojowni--

160
00:10:14,000 --> 00:10:16,032
Nie chciałem go tam zostawić

161
00:10:16,358 --> 00:10:17,976
na wypadek... gdyby ktoś chciał
go ukraść.

162
00:10:18,706 --> 00:10:19,865
Bardzo mądrze.

163
00:11:01,389 --> 00:11:02,184
Czy--

164
00:11:02,434 --> 00:11:03,670
Czy on patrzy na mnie?

165
00:11:03,907 --> 00:11:05,209
Rhodey, oddawaj pierścień!

166
00:11:05,406 --> 00:11:06,846
Wynoście się stąd, schowajcie się gdzieś.

167
00:11:07,207 --> 00:11:08,473
Nie! Nie ma mowy!

168
00:11:08,790 --> 00:11:09,870
Nie chowamy się!

169
00:11:10,094 --> 00:11:11,004
A ja mogę?

170
00:11:11,265 --> 00:11:12,409
Jedziemy na jednym wózku.

171
00:11:12,643 --> 00:11:13,618
Jeśli to coś chce mieć pierścień,

172
00:11:13,878 --> 00:11:15,081
odwrócimy jego uwagę.

173
00:11:15,403 --> 00:11:17,591
Zabierzemy go stąd, a ty się
przebierzesz.

174
00:11:18,049 --> 00:11:19,750
Rhodey, nie mamy czasu na kłótnię.

175
00:11:19,975 --> 00:11:20,690
Więc cicho!

176
00:11:20,914 --> 00:11:22,041
Idź już!

177
00:11:36,515 --> 00:11:37,440
To chyba nie jest najlepsza okazja

178
00:11:37,641 --> 00:11:39,619
na okazywanie swojego oddania
dla Tony'ego.

179
00:11:40,423 --> 00:11:42,091
Ech! Zgadzam się. To nie był
najlepszy pomysł.

180
00:11:43,499 --> 00:11:44,378
Och! Te samoloty były z marynarki.

181
00:11:44,647 --> 00:11:45,698
Musiały skończyć im się rakiety

182
00:11:45,900 --> 00:11:47,166
i wracają po więcej.

184
00:12:00,377 --> 00:12:01,739
No nie!

185
00:12:03,367 --> 00:12:04,492
Popatrz na to, Pepper.

186
00:12:04,785 --> 00:12:06,241
Popatrz, nic nie niszczy

187
00:12:06,465 --> 00:12:07,534
ani nikogo nie rani.

188
00:12:07,783 --> 00:12:09,140
Chce tylko pierścień!

189
00:12:09,668 --> 00:12:10,631
Och... Dobrze dla miasta.

190
00:12:10,873 --> 00:12:11,606
Źle dla nas!

191
00:12:11,829 --> 00:12:12,900
No dalej, Rhodey.
Musimy...

192
00:12:13,133 --> 00:12:14,304
Biec!

193
00:12:24,203 --> 00:12:25,523
Moment!

194
00:12:25,768 --> 00:12:27,641
Gdzie on jest?

195
00:12:30,549 --> 00:12:32,389
Może latać! Świetnie!

196
00:12:32,626 --> 00:12:33,623
Po prostu uciekaj!

197
00:12:40,655 --> 00:12:41,897
Rhodey?

198
00:12:49,151 --> 00:12:50,258
To Iron!

199
00:12:52,985 --> 00:12:54,461
Mandaryn.

200
00:12:55,666 --> 00:12:57,198
Oddaj mi pierścień.

201
00:12:59,714 --> 00:13:00,823
Nie ma mowy.

202
00:13:01,926 --> 00:13:03,113
Oddawaj pierścień

203
00:13:03,378 --> 00:13:05,094
albo pozwolę mu cię zniszczyć!

204
00:13:08,679 --> 00:13:09,986
Nie dostaniesz tego pierścienia,
Mandarynie.

205
00:13:10,358 --> 00:13:11,795
To moja własność

206
00:13:12,038 --> 00:13:13,286
i dostanę go.

207
00:13:13,598 --> 00:13:14,876
Kim jesteś?

208
00:13:19,228 --> 00:13:20,697
Rhodey... Pepper.

209
00:13:25,735 --> 00:13:27,092
Łapy precz, wielkoludzie!

210
00:13:32,814 --> 00:13:34,420
Oj! Ale duży.

211
00:13:35,092 --> 00:13:36,358
To test.

212
00:13:39,463 --> 00:13:40,377
Trzymajcie się!

213
00:13:53,112 --> 00:13:53,955
Dzięki za uratowanie nas, ale--

214
00:13:54,232 --> 00:13:55,412
Au!

215
00:13:55,757 --> 00:13:57,110
Nie czuję ręki.

216
00:13:57,707 --> 00:13:59,669
To jest część testu ze świątyni.

217
00:13:59,982 --> 00:14:01,835
Widzieliście, jak urósł, kiedy
w niego strzeliłem?

218
00:14:02,047 --> 00:14:03,710
Myślę, że siła nie jest tu dobra.

219
00:14:03,904 --> 00:14:05,143
Raczej odwaga.

220
00:14:05,326 --> 00:14:06,175
Chwileczkę.

221
00:14:06,380 --> 00:14:07,606
Nie było nas w świątyni, pamiętasz?

222
00:14:07,820 --> 00:14:09,082
Wiem, Rhodey.

223
00:14:09,310 --> 00:14:10,787
Jesteś zły. Masz rację.

224
00:14:11,086 --> 00:14:13,779
Wcale nie. Chodzi o to, że nie
wiem, na czym polega test.

225
00:14:14,262 --> 00:14:15,459
Ja też nie wiem.

226
00:14:15,677 --> 00:14:17,660
Był tam ten robot, a potem jego
broń.

227
00:14:17,887 --> 00:14:19,154
Mnóstwo broni.

228
00:14:22,966 --> 00:14:24,320
Gene powiedział, że to była
świątynia odwagi,

229
00:14:24,545 --> 00:14:25,849
ale nie wiem, co to znaczy.

230
00:14:26,357 --> 00:14:28,161
Słuchaj, Rhodey. To coś chce dostać
pierścień,

231
00:14:28,391 --> 00:14:29,761
więc mi go oddaj.

232
00:14:32,859 --> 00:14:34,734
Zabiorę go stąd do morza, czy
gdzieś,

233
00:14:35,010 --> 00:14:36,396
a potem, zastanowimy się, jak
go pokonać.

234
00:14:36,868 --> 00:14:38,177
Na serio, zagrożone są setki,

235
00:14:38,407 --> 00:14:39,174
czy tysiące ludzi.

236
00:14:39,424 --> 00:14:41,372
Jeśli to coś chce mieć pierścień,
oddaj mu go!

237
00:14:42,118 --> 00:14:43,197
Że co?
Nie mogę!

238
00:14:43,422 --> 00:14:45,379
Muszę wiedzieć czym one są!
Mój tata, by tego chciał!

239
00:14:45,866 --> 00:14:47,604
Tylko to mi po nim pozostało.

240
00:14:49,095 --> 00:14:50,516
To część testu.

241
00:14:50,731 --> 00:14:51,802
Testu odwagi.

242
00:14:52,030 --> 00:14:53,212
Muszę walczyć.

243
00:14:53,413 --> 00:14:54,089
Tony,

244
00:14:54,377 --> 00:14:55,771
są różne rodzaje odwagi.

245
00:14:56,279 --> 00:14:59,240
A co, jeśli oddanie mu pierścienia
jest najodważniejszą rzeczą, którą
możesz zrobić?

246
00:14:59,877 --> 00:15:00,800
Racja.

247
00:15:07,097 --> 00:15:08,040
Chcesz pierścień?

248
00:15:08,560 --> 00:15:10,010
Weź go sobie!

249
00:15:27,709 --> 00:15:28,980
Zap!

250
00:15:35,295 --> 00:15:36,334
Świetnie.

251
00:15:36,976 --> 00:15:38,144
Strzela laserami

252
00:15:38,510 --> 00:15:39,723
ze swoich oczu.

253
00:15:42,983 --> 00:15:43,873
Tony,

254
00:15:44,109 --> 00:15:46,725
chyba nie miałem racji z tym
całym "oddaj pierścień".

255
00:15:46,998 --> 00:15:49,011
O! A może teraz ty musisz
mu zabrać ten pierścień,

256
00:15:49,251 --> 00:15:50,916
taki jakby berek?

257
00:15:51,903 --> 00:15:54,159
Musimy wymyślić rozwiązanie.
Natychmiast!

258
00:16:10,113 --> 00:16:11,297
Pochłania energię.

259
00:16:11,496 --> 00:16:12,886
Tak jak to zrobił z moimi
repulsorami.

260
00:16:14,461 --> 00:16:15,726
To nie jest możliwe!

261
00:16:15,942 --> 00:16:17,329
Jakim cudem on tak rośnie?

262
00:16:17,576 --> 00:16:18,923
Skąd się bierze ta dodatkowa masa?

263
00:16:19,166 --> 00:16:20,887
A co, jeśli mu strzelisz w oczy
albo w twarz?

264
00:16:21,261 --> 00:16:22,394
Nie! Przestań, Pepper!

265
00:16:22,769 --> 00:16:24,921
Wszystko, co robisz sprawia, że
jest silniejszy!

266
00:16:25,207 --> 00:16:27,025
Nie zdołasz go pokonać!

267
00:16:27,239 --> 00:16:29,029
Musi być jakiś sposób, żeby
go pokonać.

268
00:16:29,247 --> 00:16:30,745
Jakaś broń, która go zrani.

269
00:16:30,985 --> 00:16:32,577
 A co z bronią, która jest w
świątyni?

270
00:16:32,776 --> 00:16:34,112
Powiedziałeś, że było jej tam mnóstwo.

271
00:16:34,328 --> 00:16:35,505
Może znajdziesz tam jakąś

272
00:16:35,737 --> 00:16:37,139
na przykład bombę atomową.

273
00:16:37,347 --> 00:16:38,200
Tony,

274
00:16:38,432 --> 00:16:40,543
przypomnij sobie, co twój tata
mówił o broni.

275
00:16:40,810 --> 00:16:42,268
Broń nigdy nie rozwiązuje problemów

276
00:16:42,587 --> 00:16:44,121
a tylko stwarza nowe.

277
00:16:44,379 --> 00:16:45,876
Za każdym razem, kiedy trafiasz
w to coś,

278
00:16:46,098 --> 00:16:47,424
staje się silniejsze.

279
00:16:47,647 --> 00:16:49,368
On nie zaatakował mnie,
kiedy miałem pierścień,

280
00:16:49,579 --> 00:16:50,830
tylko do mnie podszedł.

281
00:16:51,053 --> 00:16:53,690
A co, jeśli on atakuje cię tylko
wtedy, kiedy masz broń?

282
00:16:53,895 --> 00:16:55,632
Czyli, jeśli wchodzisz do świątyni
i używasz broni,

283
00:16:55,898 --> 00:16:57,589
to przegrzałeś.

284
00:17:00,206 --> 00:17:00,747
Ach!

285
00:17:01,415 --> 00:17:02,451
Ale ja nie mam broni!

286
00:17:02,702 --> 00:17:04,244
Wszystkie miecze i topory pozostały
w świątyni!

287
00:17:05,414 --> 00:17:07,107
Tony, cała twoja zbroja jest bronią!

288
00:17:08,517 --> 00:17:09,830
A co, jeśli prawdziwa odwaga...

289
00:17:10,445 --> 00:17:12,751
To odłożenie broni.

290
00:17:14,479 --> 00:17:16,456
Czekaj... To było głupie.

291
00:17:16,678 --> 00:17:18,420
Myliłem się już, jeśli chodzi
o oddanie pierścienia.

292
00:17:18,824 --> 00:17:19,673
Tony,

293
00:17:19,911 --> 00:17:21,055
nie rób nic głupiego!

294
00:17:21,352 --> 00:17:23,237
Skończyły mi się pomysły.
Muszę spróbować.

295
00:17:27,192 --> 00:17:28,483
O, nie!

296
00:17:28,720 --> 00:17:29,460
Dobra.

297
00:17:29,635 --> 00:17:30,940
Wyłączam wszystkie systemy...

298
00:17:31,182 --> 00:17:32,224
Teraz.

299
00:17:58,784 --> 00:18:00,187
Dzięki, tato.

300
00:18:08,356 --> 00:18:09,286
Zap!

301
00:18:18,508 --> 00:18:19,502
Tony!

302
00:18:19,744 --> 00:18:20,979
Tony, co się dzieje?!

303
00:18:28,853 --> 00:18:30,697
Kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy,
Iron Manie,

304
00:18:30,917 --> 00:18:33,040
władałem mocą tylko jednego
pierścienia,

305
00:18:33,278 --> 00:18:35,057
a nawet wtedy mogłem cię
z łatwością powalić.

306
00:18:35,434 --> 00:18:37,148
Teraz mam trzy,

307
00:18:37,357 --> 00:18:39,124
a już wkrótce pięć.

308
00:18:39,467 --> 00:18:43,422
Wiesz, co mógłbym zrobić
z całą piątką pierścieni?

309
00:18:44,385 --> 00:18:46,015
Hmm... Uruchomić wykrywacz
metali?

310
00:18:46,258 --> 00:18:47,813
Wszystko, czego zapragnę.

311
00:18:57,519 --> 00:18:58,832
Mógłbym obrać cię z tej zbroi,

312
00:18:59,024 --> 00:19:00,559
żeby odkryć, kim jesteś,

313
00:19:00,946 --> 00:19:02,390
ale teraz to nie ma znaczenia.

314
00:19:02,967 --> 00:19:06,246
Jesteś, jak irytująca mucha, którą
trzeba zgnieść!

315
00:19:15,863 --> 00:19:17,776
Teraz... Cała moc...

316
00:19:18,008 --> 00:19:19,130
do silników.

317
00:19:19,352 --> 00:19:20,568
Przekierowanie mocy.

318
00:19:25,213 --> 00:19:26,291
Przepraszam, Mandarynie.

319
00:19:26,521 --> 00:19:28,656
Zobaczyłem go pierwszy!

320
00:19:53,762 --> 00:19:55,236
Mandaryn wygrywa.

321
00:19:55,472 --> 00:19:56,913
Ma już trzy pierścienie.

322
00:19:57,230 --> 00:19:58,921
Wszystko, co mój tata chciał
znaleźć,

323
00:19:59,146 --> 00:20:00,397
zostało mi odebrane.

324
00:20:01,408 --> 00:20:02,423
Nie udało mi się.

325
00:20:02,734 --> 00:20:04,513
To było podejście "szklanka
do połowy pełna".

326
00:20:04,803 --> 00:20:06,186
Uratowałeś cały Nowy Jork!

327
00:20:06,741 --> 00:20:08,172
Ale to wszystko moja wina!

328
00:20:08,523 --> 00:20:10,343
Dlatego nie chciałem brać was
do świątyni!

329
00:20:10,542 --> 00:20:11,438
Mogliście zginąć!

330
00:20:12,147 --> 00:20:14,062
Myślisz, że my nie czujemy tego
samego?

331
00:20:14,286 --> 00:20:16,250
Za każdym razem, kiedy
wkładasz na siebie zbroję.

332
00:20:16,462 --> 00:20:18,635
Kiedy lecisz gdzieś w wariackiej
misji,

333
00:20:18,960 --> 00:20:20,123
możesz nie wrócić.

334
00:20:20,453 --> 00:20:22,707
Kiedy widzę, że ktoś powala
Iron Mana,

335
00:20:22,948 --> 00:20:24,904
boję się, że stracę najlepszego
przyjaciela.

336
00:20:25,302 --> 00:20:26,813
Jeśli chcemy to przetrwać,

337
00:20:27,059 --> 00:20:29,040
musimy trzymać się razem.

338
00:20:29,403 --> 00:20:30,647
Znajdziemy Mandaryna,

339
00:20:30,845 --> 00:20:32,907
a potem Iron Man
odbierze mu pierścienie.

340
00:20:33,318 --> 00:20:35,522
To bardzo.... odważne.

341
00:20:39,472 --> 00:20:41,250
-Hahahaha!
-Zepsułaś taką piękną chwilę, Pepper.

342
00:20:41,456 --> 00:20:42,829
Hehe... Sorki.

343
00:20:43,321 --> 00:20:44,464
Kiedy Rhodey powiedział
"odwaga",

344
00:20:44,656 --> 00:20:46,829
uzmysłowiłam sobie, że musisz
powiedzieć Gene'owi,

345
00:20:47,064 --> 00:20:49,043
że zgubiłeś pierścień!

346
00:20:49,745 --> 00:20:50,872
O kurczę...

347
00:20:51,064 --> 00:20:52,398
Całkiem o nim zapomniałem.

348
00:20:58,040 --> 00:20:59,342
Odwaga?

349
00:21:00,325 --> 00:21:02,520
Niczego się nie boję.


----**---

Jako, że poza pisaniem opowiadania zajmuję się tworzeniem filmiku z IMAA, który ma pewne elementy dialogów, czy fabuły, wstawiam kolejne tłumaczenie odcinka. Na kolejny odstrzał "Duży problem".

Part 208: Specjalne zlecenie dla Madame Mask

**Rhodey**

Madame Mask nieźle namąciła mu w głowie. Nie potrafił uwierzyć, że rozmawiał ze mną. To chyba znaczy, że trucizna znowu atakowała układ nerwowy. Było coraz mniej czasu. Pepper o tym wiedziała. Przyszła do zbrojowni, odkładając zbroję i położyła się zmęczona na kanapie.

Pepper: Ech! Nabałaganiła, ale sama nie posprząta
Rhodey: Niech spróbuje się tu znowu pokazać, to jej nogi z dupy powyrywam
Tony: Zabiję ją! Zabiję!
Pepper: Tony, wyluzuj. Już zniknęła
Tony: Ale wróci! Muszę być gotowy! Muszę...
Rhodey: Tony!

Widziałem, jak chwycił się za klatkę piersiową, oddychając z trudem. Na pewno przyczyną były nerwy. Podbiegłem do niego, nim uderzył o podłogę. Nie reagował na nic. Próbowałem go doprowadzić do porządku. Był rozkojarzony i nie wiedział, co się wokół niego działo.

Tony: Kim jesteś?
Rhodey: Nie poznajesz mnie? To ja... Rhodey
Tony: Kim jesteś?!
Pepper: Co się z nim dzieje?
Rhodey: Nie wiem, ale chyba wariuje
Tony: Kim ty jesteś?!
Pepper: Tony, spokojnie. Jestem twoją żoną... Nie poznajesz mnie?
Tony: Pepper...
Pepper: Tak. Jestem tu. Jestem
Tony: Przez chwilę... zapomniałem...
Rhodey: Może wina leży przy truciźnie
Pepper: Albo ta akcja z Mask go doprowadziła do takiego stanu
Tony: Przepraszam

Wstał z ziemi i wyszedł. Tak po prostu wyszedł ze zbrojowni. Byliśmy rozkojarzeni. Co jest grane?

**Tony**

Nie wiem, skąd wpadł mi ten pomysł, żeby zobaczyć się z Robertą. Uznawała mnie za zmarłego. Już chciałem otworzyć drzwi, lecz szybko zmieniłem swój plan. Przeszedłem się po ulicy miasta w deszczu. Chciałem pozbierać myśli. Cała ta trucizna i wariatka niszczyły mnie od środka. Musiałem pobyć przez chwilę zupełnie sam.

**Pepper**

Udało się uruchomić FRIDAY. Powiedziałam, co się wydarzyło i odczytała utracone dane. Pokazała nagrania, gdy Madame Mask zmienia twarze, a potem zniknęła. Czas pasował do ostatnich godzin. No właśnie. Pozostało pięć godzin, aż trucizna uszkodzi trwale mózg. Nie mogłam dłużej nic nie robić. Pobiegłam szukać Tony'ego. Rhodey miał zająć się Mattem i Katrine, gdyby czegoś potrzebowali.
Gdy znalazłam się poza fabryką, zadzwonił telefon.

Pepper: Halo! Kto mówi?
Tony: Twój Tonuś
Pepper: Tony? Gdzie jesteś? Właśnie poszłam cię szukać
Tony: Nie musisz, bo nie wracam do domu
Pepper: Dlaczego? Co się dzieje?
Tony: Przeze mnie macie same problemy. Lepiej będzie, gdy zniknę
Pepper: Nie! Nie rób mi tego!
Tony: Przepraszam cię za wszystko
Pepper: Tony!

Krzyknęłam przez słuchawkę, słysząc dźwięk zderzenia z jakimś pojazdem. Tony, co ty zrobiłeś?

~*Godzinę później*~

**Katrine**

Obudziłam się w tym samym pomieszczeniu, gdzie ostatnio trafiłam po ataku Hydry. Matt również tam leżał, ale był nieprzytomny. Skupiłam swój wzrok na czarnoskórym mężczyźnie. Nie przypominam sobie, żebym go znała. Może ktoś z rodziny. Chciałam wstać, ale odradzał tego.

Rhodey: Nie bój się. Nie zrobię ci krzywdy. Jestem wujkiem Matta, więc zaufaj mi
Katrine: Eee... Dobra? Co się stało, że tu jesteśmy?
Rhodey: Madame Mask podłożyła bombę, która wybuchła
Katrine: Madame Mask? Niech to szlag trafi!
Rhodey: Znasz ją?
Katrine: Przeszła do Hydry, a oni chcą zniszczyć Iron Mana
Rhodey: Nic nowego
Katrine: To moja wina
Rhodey: Skąd taka myśl?
Katrine: Moja matka chce mnie odebrać siłą i musiała nasłać kogoś, kto może podszyć się pod każdego
Rhodey: Chyba miała własne zlecenie, bo mówiła o zemście
Katrine: Zemście? Nie, nie. Ona musi słuchać się szefów Hydry. Viper wydała rozkaz
Rhodey: Okej? To... dosyć skomplikowane
Katrine: A nawet bardzo

**Pepper**

Próbowałam namierzyć komórkę męża, lecz nie dałam rady. Zablokowana przez kanał prywatny. Jednak nie poddałam się tak łatwo i zlokalizowałam numer inną metodą. Był gdzieś przy Stark International. Weszłam do budynku, pytając się w recepcji, czy nie wchodził Tony Stark. Kobieta jedynie sprawdziła listę, która potwierdziła jego obecność w firmie. Pozwoliła mi na wejście do biura. Siedział tam. Od razu podeszłam do męża, lecz przy dotyku obraz znikł. Hologram?
Nagle zatrzasnęły się drzwi, a okna zostały zakryte żaluzjami. W pokoju rozległ się alarm.

Pepper: Ej! Przecież nic nie chciałam złego zrobić! Wypuśćcie mnie!
Tony: Na co ty liczysz, Patricio?
Pepper: Tony? Co ty wyrabiasz?! Przestań grać w te gierki i odblokuj te pieprzone drzwi!
Tony: Mógłbym to zrobić, ale nigdzie nie uciekniesz, Mask

Part 207: Kim jesteś?!

**Tony**

Duch? Czego on chce? Przecież mówiłem mu, że nie wiem, gdzie znajduje się Katrine. Może przebywa z Mattem. Postać zbliżyła się do światła i odetchnąłem z ulgą, widząc Rhodey'go. Podobno zamknęli całą bazę. Widocznie wszedł od strony domu.

Tony: Dobrze cię widzieć, Rhodey. Nie widziałeś gdzieś Matta?
Rhodey: Włochy przegrali z nami dwa do jednego
Tony: Eee... O czym ty mówisz?
Rhodey: Oglądałem mecz piłki nożnej i świetnie sobie poradziła drużyna ze Stanów
Tony: Rhodey, ty nigdy nie oglądasz sportu
Rhodey: Masz rację

Ten uśmieszek. Niech to szlag! Madame Mask! Wszystko stało się jasne, kiedy zaczęła zmieniać twarz na każdą osobę, jaką znałem. Rhodey, Pepper, Matt, Duch... Mogła być każdym. Miałem mętlik w głowie. Kiedy tak naprawdę nie rozmawiałem z oszustką?
Gdy chciałem ją dorwać, dość szybko znalazła się za moimi plecami, przykładając ostrze do gardła.

Tony: Czego ty chcesz?
Sąsiadka: Pragnę zemsty... Od samego początku tego chciałam, a twój czas dobiega końca. Już nikt cię nie uratuje. Jesteś mój!
Tony: FRIDAY!
Sąsiadka: Oj! Twój głupi komputerek nie będzie psuł nam zabawy. Hahaha!

Nagle usłyszałem dźwięk tłuczonego szkła. Przez okienko nad wejściem prześlizgnął się Rhodey. Ten prawdziwy. Szybko wstał z ziemi, mierząc do baby. Bałem się, że nie poradzi sobie z nią, bo była sprytniejsza i w każdej chwili mogła go okrutnie zranić. Próbowałem jakoś się uwolnić. Poczuła ten zamiar i przycisnęła bardziej nóż.

Rhodey: Wypuść mojego przyjaciela!
Sąsiadka: Jeden fałszywy ruch, a przetnę mu łeb! Odłóż broń i nic nie rób... Powoli
Tony: Rhodey... nie
Sąsiadka: Milcz, Stark!
Tony: Aaa!
Rhodey: Zostaw go!
Sąsiadka: Mówiłam, że skrzywdzę zakładnika? Mówiłam, więc nie lekceważ mnie. Dobrze ci radzę

Po szyi spływała stróżka krwi. Wystarczyło ostatnie cięcie, by mnie zabić. Ona tylko pogrywała z nami. Czekała na coś, a może raczej na kogoś. Cholera! Pepper! Nie mogłem jej wezwać, bo stałaby się łatwym celem.

~*Trzy godziny później*~

**Pepper**

Wróciłam do Nowego Jorku. Nie byłam nikomu potrzebna, więc leciałam do bazy. Nie mogłam skontaktować się z FRIDAY. Zasięg padł? To niemożliwe. Coś tu nie gra. Tony pozostał sam. Musiałam działać. Przyspieszyłam moc w butach, docierając do fabryki. Przeraziłam się na widok stłuczonego okienka. Zza drzwi słyszałam krzyki. Trzy różne głosy, które poznałabym bez problemu. Tony, Rhodey i... Nie wierzę! Ta gnida tu przylazła?! Oj! Już ja jej pokażę! Rozwaliłam drzwi z repulsora. Mój mąż mnie za to zabije. Trudno, ale trzeba było wejść, by sprawdzić, skąd te piski. Czułam, jak serce mocniej bije, aż chce podskoczyć do gardła. Co tu się wyrabia? Bez pytania o nic wymierzyłam w wariatkę, celując w ramię. Jeden strzał, a na pamiątkę zostanie dziura.

Pepper: Oj! Jak mi przykro, ale to było za Tony'ego!
Sąsiadka: Hahaha! Tak łatwo mnie nie zabijesz, choć najpierw uratuj swojego syna
Tony: Matt? Co ty mu zrobiłaś?!
Rhodey: Tony, spokojnie
Tony: Odpowiadaj! Tknęłaś naszego syna?!
Sąsiadka: Przekonaj się sam, Iron Manie

I zniknęła. Tak po prostu się diabelnie zaśmiała, a Tony nie chciał siedzieć bezczynnie. Natychmiast wstał, biegnąc do domu. Rhodey razem ze mną też zmierzał w te same miejsce.

Tony: MATT! MATT, GDZIE JESTEŚ? NIC CI NIE JEST?
Matt: NA GÓRZE! NIE MOGĘ OTWORZYĆ DRZWI!
Pepper: Tony, stój! To pułapka!
Tony: Co?

W domu rozległ się dźwięk bomby. Przykryłam nas polem siłowym, ale jej siła doszła do pokoju syna. Rhodey pomógł wyciągnąć dzieciaki razem ze swoim bratem. Strach sięgnął zenitu. Na szczęście nikomu nic się nie stało. Wynieśli ich do bazy, gdy ja ogarniałam bałagan.

**Rhodey**

Madame Mask musi zginąć. Jak ona mogła wysadzić pół domu? Chce zemsty, ale wszyscy ją odczuwają. Nastolatkowie leżeli w pokoju medycznym, lecz nie doznali żadnych urazów. Tony był wściekły i zaczął wyżywać się na stole roboczym. Uderzał pięściami, rzucał narzędziami, a do tego chciał rozwalić komputer. Natychmiast podbiegłem do niego, wyginając ręce, jak przy aresztowaniu robią policjanci.

Rhodey: Opanuj się! Żyją! Dorwiemy tę szmatę, ale na razie ochłoń
Tony: Wpuściłem ją pod własny dach! Naraziłem wszystkich! Mogliście zginąć!
Rhodey: Tony, uspokój się... Jeśli ona wróci, będziemy gotowi
Tony: Znowu FRIDAY unieszkodliwiła! Czy ja jestem taki głupi, że nawet przedszkolak obejdzie moje zapory zabezpieczeń?!
Rhodey: Ej! Nie mów tak
Tony: Rhodey? Kim ty jesteś?
Rhodey: Twoim przyjacielem, ale i też bratem oraz partnerem w walce
Tony: Na pewno jesteś Rhodey'm?
Rhodey: Na pewno

---***---

Zwalniam z notkami. Dziennie po jednej, bo pracuję nad pewnym projektem.

Part 206: Rhodey razy dwa

**Matt**

Nie mogłem przestać, a jej błagania nie mogły być tak po prostu zignorowane. Sam pragnąłem pobyć w niej jeszcze przez chwilę. Może jęki stawały się głośniejsze, że wujek mógłby zareagować, ale w tamtym momencie o tym nie myśleliśmy. Oddychałem głęboko razem z ukochaną, zaś jej biodra unosiły się przez spazmy rozkoszy.
Kiedy nastąpił największy szczyt spełnienia, wydarła się na całe gardło, lecz ja jedynie ostrożnie wyszedłem z wrażliwego wnętrza i swoim łagodnym pocałunkiem uciszyłem ją. Opadliśmy zmęczeni, przykrywając się kocem.

Matt: Przepraszam
Katrine: Za co?
Matt: Zapomniałem o prezerwatywach... Jesteśmy za młodzi na dziecko
Katrine: Matty, spokojnie

Głaskała mnie po policzku, aż ukoiła moje nerwy. Nie potrwało to długo, bo ktoś zaczął pukać do drzwi. Natychmiast ubrałem się w bokserki, zakładając dżinsy. Były dosyć ciasne. Eee... Chyba musiałem się pomylić. Domyśliłem się, kogo niosło, by wparować do pokoju.

Rhodey: Matt, wszystko gra? Nic wam się nie stało? Słyszałem krzyki
Matt: To nic... Nie bój się
Rhodey: Ech! Mam taką nadzieję... Potrzebujecie czegoś?
Matt: Raczej nie
Rhodey: A nie otworzysz drzwi? Robicie jakiś projekt?
Matt: Eee... Nie, nie
Rhodey: Więc wejdę
Matt: Nie! Lepiej nie teraz
Rhodey: No dobra... Gdybyście czegoś chcieli...
Matt: Zejdę!
Rhodey: Okej. Nie denerwuj się... Zupełnie, jak Pepper

Odszedł od drzwi i słyszałem, jak schodził po schodach. Katty zaczęła się ze mnie śmiać. Nie mogła się powstrzymać.

Katrine: Nie za ciasne są dla ciebie?
Matt: Sorki. Ubrałem nie te, co trzeba
Katrine: Oj! Matty, ładnego masz buraczka na twarzy
Matt: Ups

Speszyłem się bardziej, lecz wróciłem do łóżka, zasypiając obok niej.

~*Godzinę później*~

**Rhodey**

Jak do tego doszło? To były zaledwie ułamki sekundy, gdy ktoś mnie podszedł od tyłu i straciłem przytomność. Dopiero teraz oprzytomniałem, zauważając nieodebrane połączenia od Pepper. Pewnie chodzi o Tony'ego. Wstałem z ziemi, idąc do fabryki. Nadal pozostała zamknięta. Ich dom również był w takim samym stanie, więc wróciłem do rodziców oraz Ivy. Akurat zasnęła na łóżku. Nie miałem serca, by budzić narzeczonej. No tak. Muszę teraz pojąć, że będę miał z nią dziecko, a moje pierwsze wyzwanie, to bycie tatuśkiem za dziewięć miesięcy. Poszedłem do kuchni, gdzie mama piła kolejną lampkę wina.

Rhodey: Nie wystarczy, jak na jeden dzień?
Roberta: Po prostu nie potrafię pojąć, że tak szybko dorosłeś, a do tego będziesz miał dzidziusia z Ivy
Rhodey: Sam tego się nie spodziewałem
Roberta: Hahaha! Jestem z ciebie dumna, Rhodey. Tony pewnie śmiałby się z tego, gdyby żył
Rhodey: Mamo, jest taka sprawa... Tony wciąż żyje
Roberta: Żartujesz? Chciałbyś tego, ale nie cofniesz czasu... Pepper do mnie dzwoniła i mówiła, że to coś ważnego
Rhodey: Nie mogę się dostać do fabryki, a drugie wejście też zamknięte
Roberta: Dziwne
Rhodey: Muszę poczekać, aż znowu zadzwoni
Roberta: To ona?
Rhodey: O wilku mowa

Wyświetliła się nazwa kontaktu. Byłem przekonany, co do osoby, która dzwoniła. Miałem z rudą do pogadania. Ona raczej też tego chciała. Może ma jakieś dobre wieści do przekazania. Musi być antidotum na świństwo z receptury wariatki.

Rhodey: Pepper, przepraszam, że nie odebrałem, ale wcześniej zostałem zaatakowany
Pepper: Zaatakowany?! Przez kogo?!
Rhodey: Nie wiem, bo nie widziałem napastnika... Coś się stało?
Pepper: Tony ma dokładnie osiem godzin, nim trucizna go zniszczy na dobre i przydałaby się pomoc
Rhodey: Rozumiem, choć nie wiem, jak mam wejść do zbrojowni
Pepper: Masz drugie wejście
Rhodey: Zamknięte
Pepper: Co?! Nie wierzę! Jak?!
Rhodey: Chyba mamy intruza w środku
Pepper: Cholera! Matt tam jest! Muszę, jak najszybciej wrócić!
Rhodey: Gdzie ty jesteś?
Pepper: Ostatnio Madame Mask była w Nowym Orleanie, a tam działa Hydra
Rhodey: Hydra? No to brawo
Pepper: Coraz bardziej mam powód, by ją wytępić!
Rhodey: Pepper, uspokój się. Spróbuję jakoś wejść do środka, a ty niczym się nie martw
Pepper: Łatwo powiedzieć
Rhodey: Wiem o tym... Bądźmy w kontakcie
Pepper: Zgoda, więc do zobaczenia
Rhodey: Trzymaj się

Bez dłuższego zastanowienia pobiegłem w stronę fabryki. Musi być jakiś sposób, aby wejść do środka. Jeśli Madame Mask tam była, mogła też skrzywdzić Tony'ego. Obym zdążył na czas.

**Tony**

Pepper za dużo ryzykowała i to z mojej winy. Mogłem zareagować, by nie dopuścić do wstrzyknięcia trucizny. Jednak byłem wtedy zbyt słaby. Nie mogłem sam się obronić, a teraz żona poświęcała się dla zdobycia antidotum.
Nagle zgasło światło w zbrojowni. Potem lekko błyskało, aż znowu nastąpiła ciemność. Ostatni raz zauważyłem skok napięcia, który ukazał czyjąś postać w cieniu. Duch?

Part 205: Ten jedyny raz

**Pepper**

Wszelkie analizy oraz dodatkowe skany potwierdziły, że czasu było niewiele, a musiał dostać odtrutkę. System nadal poszukiwał Madame Mask poprzez sygnaturę maski. Ostatnia aktywność została wykryta dwie godziny temu w Nowym Orleanie. Trochę daleko, ale dla Tony'ego polecę wszędzie, gdzie trzeba.
Gdy planowałam swoją podróż, doktorek zauważył, jak mój mąż zaczął się budzić i dał mi o tym znać. Powoli otwierał oczy, trzymając się za klatkę piersiową.

Pepper: Tony... Tony, słyszysz mnie?
Tony: Pepper...
Dr Yinsen: Dobrze, że się obudziłeś, bo musisz wiedzieć, co możesz poczuć, jeśli nie otrzymasz antidotum na czas
Tony: Bardzo... źle?
Dr Yinsen: Masz dziewięć godzin, nim twój mózg dozna nieodwracalnych zmian
Tony: I to wszystko... wina... trucizny?
Dr Yinsen: Tak
Pepper: Jak się teraz czujesz?
Tony: Dobrze
Pepper: Nie próbuj ściemniać
Tony: Ech! To nic takiego. Efekty odstawienia... Nic groźnego
Dr Yinsen: Nic groźnego? Przy zatruciu, objawy moją wzrosnąć na sile, więc nie lekceważ tego
Tony: Doktorze, czy ja dziś umrę?
Dr Yinsen: Nie ma takiej opcji
Tony: Ale mogę?
Pepper: Nie przy mnie. Nie pozwolę ci na to
Dr Yinsen: No cóż... Pepper, muszę już uciekać, bo mam do przeprowadzenia operację. Gdyby coś się działo,Victoria jest w pogotowiu
Pepper: Dziękuję za wszystko
Dr Yinsen: Powodzenia

Uśmiechnął się i rozłączył połączenie wideo. Odczepiłam chorego od stołu, by mógł wstać. Ból nie przeszkadzał mu w ruchu. Ciągle przy sobie miałam paralizator. Dla bezpieczeństwa, choć FRIDAY też miała na niego oko.
Po wyjściu z pokoju medycznego, włożyłam zbroję, szykując się do lotu. Jednak znowu musiałam przystopować. Fury i Matt nabijali się na linię. Syn miał większy priorytet.

Pepper: Słucham cię, Matt... Już po lekcjach?
Matt: Eee... Tak, tak. No pewnie
Pepper: Byłeś na wagarach? Profesor Klein nie będzie zachwycony
Matt: Miałem ważniejsze sprawy... Mamo, dlaczego nie mogę wejść do zbrojowni?
Pepper: Musieliśmy odizolować twojego tatę od zagrożeń. Wejdź do domu od tylnego wejścia... Jesteś z Katrine?
Matt: Nie wraca do niego
Pepper: To lepiej niech wróci, bo tu był
Matt: Co?! Dlaczego?!
Pepper: Prowadzimy z nim wojnę i nie chce nawet myśleć, że ty ją kochasz
Matt: Więc ma problem! Nie pozwolę, żeby znowu zamknął Katty! Nie pozwolę!
Pepper: Matt, spokojnie... Idź do domu, ale ona ma wracać
Matt: A tata?
Pepper: Na razie jest sobą
Matt: Mamo...
Pepper: Nie pytaj i idź

Szybko zakończyłam z nim rozmowę. Nie chciałam mu mówić, jak bardzo było źle. Za kilka godzin, wszystko wróci do normy. Pocałowałam Tony'ego na pożegnanie, lecąc do Nowego Orleanu. Bazy Hydry.

**Matt**

Mama mówiła dosyć dziwnie. Chciała coś przede mną ukryć. Wiedziałem to, a prawdziwym problemem nadal pozostał Duch. Czy ich skrzywdził? Mam nadzieję, że nie. Katrine musiała o tym wiedzieć, więc chciałem wyjaśnić wszystko po przybyciu do domu.
Kiedy przekroczyłem próg drzwi, w salonie siedział wujek, oglądając mecz. Od razu do nas podszedł, witając się.

Rhodey: Hej, Matt. Widzę, że nie jesteś sam... Jak tam twoja dziewczyna?
Katrine: My nie jesteśmy parą
Rhodey: Oj! Przecież nie robicie nic złego
Katrine: Trochę robimy
Rhodey: Czemu? Ktoś wam zabronił?
Katrine: Mój ojciec
Matt: Wujku, co się dzieje z tatą? Widziałeś się z nim?
Rhodey: Słyszałem, że ma się nie najlepiej, ale ma przy sobie żonę, czyli jest okej
Matt: Są w domu?
Rhodey: Zostali w fabryce... Jesteście głodni?
Matt: Nie
Rhodey: No dobra... Gdybyście czegoś potrzebowali, wołajcie
Matt: Kto dziś gra?
Rhodey: Dopiero włączyłem, lecz patrzyłem na program i raczej nasi grają z Włochami
Matt: A! To nuda
Rhodey: Masz coś lepszego do roboty?
Matt: A mam

Puściłem Katty oczko, prowadząc ją do pokoju. Zdjęliśmy mokre skarpetki, kurtkę i położyliśmy się na łóżku, wpatrując w siebie. Pocałowałem ukochaną z taką namiętnością, że sama zaczęła błądzić rękami po mojej klatce piersiowej, aż pozbawiła mnie bluzki. Przewróciłem ją tak, by była pode mną. Nie traciłem z nią kontaktu wzrokowego, wędrując dłonią przy pasku od jej spodni. Powoli oddychałem, całując po raz kolejny, lecz w szyję. Znowu poczułem dreszcz na plecach, bo palce schodziły coraz niżej. Nie minęło zbyt wiele czasu, kiedy wyprzedziłem dziewczynę, rozpinając guzik oraz rozsuwając jednym pociągnięciem w dół. Bez problemu wyrzuciła dżinsy w kąt. Na chwilę zwolniliśmy, ciesząc się bliskością naszych ciał.
Kiedy przerwa dobiegła końca, nie spostrzegłem, jak szybko i moja dolna odzież spadła do kostek. Szybkim odruchem wylądowały tam, gdzie leżała reszta garderoby. Wróciłem na górę, masując piersi przez materiał koszulki. Zwinnie pozbyłem się przeszkadzającej warstwy, że jedynie pozostaliśmy w bieliźnie. Ponownie się pocałowaliśmy z tak wielkim pożądaniem, że pragnąłem dotknąć zakazanego owocu kobiety. Pragnąłem Katrine, a ona również tego chciała. Zdjąłem z niej stanik, miętosząc biust i zataczając na nim kółka. Jęczała, błagając o więcej. Pozbawiłem się bokserek, wchodząc delikatnie w jej ciało. Trzymała się moich pleców, oddychając głębiej z podniecenia, a to nie był koniec.

Part 204: Zaręczyny cz.2

**Rhodey**

Rodzice byli oazą spokoju, choć mamie chyba odbiło. Mówiła o chęci picia wina. Wzięła całą flaszkę, ale dla kultury nalała lampkę do kieliszka. Tata tylko spojrzał na nią niezadowolony, aż wróciliśmy do poprzedniego tematu. Poprosiłem Ivy, by nic nie tłumaczyła. Zaczęłaby się denerwować i w ten sposób jedynie zaszkodziłaby zarówno sobie, jak i dziecku. Musieliśmy przejść do tematu rodziny.

Roberta: No dobra... Powiedzieliście nam o dziecku, a macie pomysł, co dalej?
Rhodey: Weźmiemy ślub
Roberta: Tak szybko? W końcu, ile się znacie?
Rhodey: Wystarczająco długo, żeby chcieć spędzić z nią resztę życia
Gen. Stone: Rhodey, ty... Ty tak na serio?
Rhodey: Bardzo na serio

Niespodziewanie rozdzwonił się mój telefon. Kto przeszkadzał? Ruda. No i masz. Chyba wzięła głęboko do serca obietnicę ze Świąt. Odebrałem, bo ona nie przestałaby mnie dręczyć. Wyszedłem na chwilę z salonu, rozmawiając z Pepper w łazience.

Rhodey: Wybrałaś zły moment. Mam tu ważną sprawę do załatwienia
Pepper: Hmm... A wiesz, że mam to gdzieś? Tony jest nieprzytomny i jest z nim kiepsko. Może ruszysz te swoje szanowne dupsko, by sprawdzić, co się dzieje?
Rhodey: Nie mogę
Pepper: Och! Co jest takiego ważnego? Chwila... Ojej! Rhodey, ty chcesz ją poprosić o rękę? Wybacz, ale obiecałam, że będę przeszkadzać. Hahaha! Dobra, ale tak na serio, co ty robisz?
Rhodey: Właśnie to, więc z łaski swojej zejdź ze mnie i zajmij się nim. Gdyby coś się działo, masz FRIDAY, a nie żyjemy w epoce kamienia
Pepper: Rhodey... Bo się pogniewamy
Rhodey: Zrób to do cholery!
Pepper: Dobra, dobra. Powodzenia, War Machine. Niech twoje wybranka nie wyskoczy przez okno
Rhodey: Pepper!
Pepper: Okej. Koniec żartów

Rozłączyłem się najszybciej, jak się da, biegnąc do miejsca spotkania. Prawie wywaliłbym się o kafelki, lecz w porę zahamowałem. Stłumiłem w sobie emocje, by być spokojnym przy zaręczynach. Wziąłem kilka głębszych oddechów, wyciszając się.

Gen. Stone: Wszystko gra?
Rhodey: Tak, tak. Kontynuujmy
David: Jestem z ciebie dumny, synu, ale na ślub to trochę za wcześnie... Nie sądzisz, żeby lepiej się poznać?
Rhodey: Ufam Ivy, dlatego chcę...
David: Rhodey, nie teraz
Rhodey: Lepszego momentu nie będzie

Uklęknąłem przed dziewczyną na jedno kolano, wyjmując białe pudełko. Nie byłem poetą, więc gadałem wszystko, co mi przyszło do głowy. Była zaskoczona tym, co się działo. Mama myślała, że oszalałem, ale przyglądała się temu. Pokazałem wnętrze przedmiotu, wskazując na pierścionek. No dobra. Raz się żyje.

Rhodey: Ivy Stone, pragnę z tobą żyć szczęśliwie i opiekować się tobą. Chcę, żeby nasze dziecko było dumne z takich rodziców, dlatego chciałbym ciebie zapytać o jedno. Odpowiedź na te pytanie zmieni wszystko, budując przyszłość. Ekhm... Ivy, czy pragniesz być moją drugą połówką? Zechcesz wyjść za mnie?

Gen. Stone: Ja... Ja...
David: No weź. Co ci szkodzi?
Roberta: Zdecyduj mądrze
Gen. Stone: Czuję się, jak na jakimś wyroku śmierci
Roberta: Oj! To jeszcze nie wiesz, jakie czekają cię niespodzianki
Rhodey: Ivy?
Gen. Stone: Zgadzam się... Chcę być twoją żoną
David: Jupi! A teraz pocałujcie się. Gorzko, gorzko!
Rhodey: Pozwolisz?
Gen. Stone: Nie pytaj... Całuj

Zbliżyłem się do jej ust, oddając namiętny pocałunek, a na palec włożyłem pierścionek. Od teraz była moją narzeczoną. Tony z Pepper padną, gdy się o tym dowiedzą. Symbolicznie stuknęliśmy się kieliszkiem, wypijając lampkę wina

Rhodey: I jak? Tego chciałaś?
Gen. Stone: Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo

Wpiła się w moje w moje usta, całując z wielkim pożądaniem. Chwyciłem ukochaną, jak pannę młodą, zabierając do pokoju. Byliśmy szczęśliwi. Niebawem zaczniemy nowy etap w naszym życiu. Położyłem Ivy na łóżku, tuląc się do niej oraz do małego bobaska w brzusiu. Chciałaby bliźniaki, choć wolałbym jednego maluszka. Chłopczyk. Czuję to.

~*Dwie godziny później*~

**Pepper**

Wybiła piętnasta, a on nadal się nie obudził. Wysłałam próbki krwi lekarzowi i od razu zadzwonił. Wcześniej nie odbierał, bo był zajęty. Przełączyłam się na wideo, by mógł zauważyć, czy obecna sytuacja wymagała natychmiastowej interwencji medycznej. Nie wyglądał na zachwyconego.

Dr Yinsen: Kończy nam się czas, Pepper. Trucizna zaatakowała połowę układu nerwowego. Jak tak dalej pójdzie, cały jego świat stanie się halucynacją. Nie rozpozna, kto jest wrogiem. Będzie mylił każdego, a najgorzej w tym są skutki całkowitego zatrucia, gdy uszkodzenia zniszczą mózg
Pepper: Szukam tej wariatki, ale wciąż zostaje poza zasięgiem
Dr Yinsen: To niedobrze. Antidotum musi być podane do końca tej doby
Pepper: Chyba musi mieć koszmar, skoro tak szybko bije serce lub...
Dr Yinsen: To efekty odstawienia, więc jest źle... Gdyby stan bardziej się pogorszył, zajmę się nim w szpitalu
Pepper: Dziewięć godzin
Dr Yinsen: Tylko tyle mu pozostało

Part 203: Zaręczyny cz.1

**Ivy**

Rhodey nadal się wahał, co do przedstawienia mnie swoim rodzicom. Chwyciłam go za rękę, by nabrał pewności siebie, że nikt nie zginie. Mój ojciec nie mógł przyjechać przez obowiązki, więc te spotkanie będzie wyglądać o wiele inaczej. Gdy wszystko pójdzie dobrze, poznają się wkrótce.
Po przejściu przez drzwi, w salonie siedzieli jego rodzice. Mężczyzna czytał gazetę, zaś kobieta przeglądała jakieś papiery.

Rhodey: Eee... Mamo, tato... Chciałbym wam kogoś przedstawić. To generał Ivy Stone
Roberta: Znam cię... Szkoliłaś mojego syna
Gen. Stone: Zgadza się i prosiłabym o wyrozumiałość, bo przyleciałam w ważnej sprawie
Roberta: Usiądź

Całą czwórką siedzieliśmy na jednej kanapie. Trochę czułam się niezręcznie. Jak im wyjaśnić, co zaszło między nami? Oboje wpatrywali się we mnie, jakbym była z innej planety. No trudno. Trzeba przełamać jakoś te bariery i chyba mój chłopak miał pomysł.

Rhodey: Mamo, nie uwierzycie, czego się nauczyłem w Akademii Wojskowej. Świetnie sobie radziłem na torze przeszkód, a moja celność była bezbłędna. Jednak poza doskonaleniem przetrwania oraz zdolności, które każdy żołnierz potrzebuje na wojnie, nauczyłem się kochać
Roberta: Nie rozumiem
David: A ja wiem, jaki jest finał... Mów, Rhodey
Rhodey: Eee... No, bo...
Gen. Stone: Wasz syn jest ojcem mojego dziecka
Roberta: Zaraz, zaraz. Możesz powtórzyć?
Gen. Stone: Powiem powoli. Wasz... syn... jest... ojcem... mojego... dziecka
Roberta: Chyba pójdę się napić wina
David: Roberto, spokojnie
Rhodey: To moja wina. Nie zabezpieczyłem się i tak jakoś wyszło
Roberta: Miałeś polecieć szkolić się na żołnierza, a nie zaliczać laski!
Rhodey: Mamo, przestań
David: Kochana, proszę. Daj mu dokończyć
Roberta: Już wiem zbyt wiele. Dziękuję
Gen. Stone: Pani Rhodes, niech pani poczeka!

Próbowałam ją zawołać, lecz zniknęła w kuchni. Od razu poszłam porozmawiać z matką Rhodey'go na osobności. Miała prawo się wkurzyć. Pora wyznać całą prawdę. Niech wie, jak to się zaczęło.

Gen. Stone: Pani Rhodes...
Roberta: Niepotrzebnie za mną poszłaś! Czego ty jeszcze chcesz?!
Gen. Stone: Proszę posłuchać... Wie pani, czym jest kinbaku?
Roberta: Nigdy o tym nie słyszałam
Gen. Stone: Więc wytłumaczę... Rhodey na samym początku dawał sobie świetnie radę, jak na żółtodzioba. Podejrzewałam, że coś się za tym kryje, to zmusiłam go do seksu, żeby w ten sposób poznać tajemnicę
Roberta: Jesteś chora
Gen. Stone: Tym jest kinbaku. Na początku walka, a później to drugie
Roberta: Czyli twoje dziecko jest wpadką?
Gen. Stone: Niezupełnie, bo później sam chciał sprawdzić, czy go kocham, a może skończyłam tę grę. No i sam zaczął, zapominając o zabezpieczeniach
Roberta: Hahaha! No nieźle
Gen. Stone: Nadal się pani gniewa?
Roberta: Nie, aż tak. Teraz rozumiem, ale kochasz go?
Gen. Stone: Bardzo i razem chcę z nim wychowywać nasze dziecko
Roberta: Pomogę ci ze wszystkim. A teraz przejdźmy na "ty". Mów mi Roberta
Gen. Stone: Ivy

Podałam rękę, a jej uśmiech dał mi sygnał, że jeszcze nie wszystko stracone. Pozostało dowiedzieć się, jak zareagują na przyszłe plany. Wróciłam do salonu, skąd można było usłyszeć czyjś przejaw radości. Chyba ojciec akceptuje nasz związek.

**Pepper**

Tony nadal nie odzyskał przytomności. Nie wiedziałam, co o tym sądzić, a Duch zniknął. Natychmiast zabrałam męża do pokoju medycznego w celu analizy stanu zdrowia. W razie kłopotów, przypięłam go metalowymi obręczami do stołu. FRIDAY wie, co dobre. Niestety, ale Madame Mask pozostawała w ukryciu.
Nagle usłyszałam telefon. Nie doktorek, a Fury? Cholera! Czego chce?

Pepper: Generale, ja nie mam teraz czasu!
Generał Fury: Tu nie chodzi o ciebie, lecz o Starka
Pepper: Co dokładnie?
Generał Fury: Muszę z nim pomówić
Pepper: Proszę spróbować później
Generał Fury: Teraz! To pilne!
Pepper: Jak zawsze... Jest w kiepskim stanie, więc nie da się z nim dogadać
Generał Fury: Więc przekaż mu, że musi mi wyjaśnić, skąd tyle facetów ma dostęp do jego broni
Pepper: Zbroja nie jest...
Generał Fury: Nie dyskutuj!
Pepper: Czyli nie rozmawiam. Żegnam

Rozłączyłam się, bo zaczynał mnie wkurzać. Bałam się o Tony'ego, a ten truje dupę o tej akcji ze zbrojami.

Pepper: Co się z nim dzieje?

<<Nienaturalna aktywność fal mózgowych, czego powodem są niekontrolowane ataki, a do tego zaburzenia pracy serca>>

Pepper: Czyli kiepsko... Dzwoń do Yinsena. Natychmiast!

**Rhodey**

Ojciec się śmiał. Pewnie zacznie chwalić się pierwszej napotkanej osobie, że zostanie dziadkiem. Wyjaśniłem mu, co chciałem zrobić i miałem od niego wsparcie. Schowałem pudełko do kieszeni, czekając na odpowiedni moment. Mam nadzieję, że mama nie spróbuje nikogo zabić za to, co musiała sobie uświadomić.

Part 202: Intruz

**Pepper**

Chyba się przesłyszałam. Czyżby przeszkadzało mu moje gadulstwo? Raczej ta trucizna już za bardzo zatruła głowę lub nie traci humoru przez odloty. Sprawdziłam, czy był bliski kolejnego szaleństwa. Skarżył się jedynie na ból głowy. Nic dziwnego, skoro Madame Mask sporządziła tak silną substancję, która z łatwością zniszczy układ nerwowy. Nadal się mści za Whitney? To przeze mnie Tony źle się czuje.

Pepper: Przepraszam cię, Tony. Gdybym wtedy nie zabiła jej "przyjaciółki", nie byłbyś taki chory
Tony: Pep, nie przepraszaj. Trzeci raz też wywinę się śmierci. No może czwarty. Zresztą, ciągle walczę o przetrwanie
Pepper: Dla twojego bezpieczeństwa zbrojownia została zamknięta
Tony: A Matt?
Pepper: Przenocuje u Roberty
Tony: To dobrze... Ach!
Pepper: Tony, co się dzieje?
Tony: To... nic. Tylko... pikadełko
Pepper: Lepiej się połóż
Tony: Ekhm... Nie trzeba. Dam... radę
Pepper: Tony!

Pobiegłam w jego stronę i w porę go złapałam, zanim uderzyłby głową o podłogę, która nie składała się z pluszowych misiów. Przeniosłam męża na kanapę. Nie mógł spokojnie oddychać, a ból ściskał przy sercu. Nie chciałam używać żadnych leków, bo bałam się, że wariatka w nich też mogła mieszać.

Pepper: To są te objawy odstawienia?
Tony: Ach! Tak! To... te
Pepper: Nawet nie błagaj o morfinę. Musisz wytrzymać bez niej. Jestem tu ciągle przy tobie, więc zachowaj spokój
Tony: Pepper...
Pepper: Co się dzieje?
Tony: Duch
Pepper: Gdzie?
Duch: Obejrzyj się za siebie
Pepper: Duch! Jak ty...

Wyjęłam paralizator, próbując porazić włamywacza. FRIDAY zamknęła całą bazę. Widocznie prześlizgnął się wcześniej. Czego on chce?

Duch: Wiedziałem, że coś tu nie pasowało i jednak żyjesz, Stark. Unieważniam nasz sojusz, więc znowu jesteśmy wrogami
Pepper: Duch, czego ty chcesz?
Duch: Przyszedłem po Katrine. Przez waszego syna mam z nią same kłopoty!
Tony: Nie ma... jej... tu
Duch: Może, jak wyrwę te twoje nowe serce, powiesz mi, gdzie jest
Pepper: Nie ośmielisz się! Jeśli to zrobisz, zabiję ciebie, a ona będzie z Mattem
Tony: Pepper... nie... prowokuj. Ekhm...
Duch: Więc ty powiedz, dokąd poszła?
Tony: Aaa!
Pepper: Tony!

**Tony**

Potrzebowałem tego. Jedno wyładowanie impulsu elektromagnetycznego i ból znikł, zaś pikadełko było odporne na ten atak. Nadal działało bez przeszkód. Wstałem z kanapy, biorąc rękawicę z repulsorem, by uciszyć zjawę. Nie wiedziałem, gdzie mogła być jego córka.
Nagle zauważyłem, jak zmienia swoją postać. Nie byłem w stanie uwierzyć, że moja mama ciągle żyła. Czyżby dawna sąsiadka nas zaatakowała? Jednak coś było w niej, co przypominało rodzicielkę. Jej głos. Odłożyłem broń, poddając się.

Pepper: Co ty wyprawiasz?! Znowu tobie odbiło?! FRIDAY, namierz intruza!

<<Błąd. System nie działa prawidłowo>>

Duch: To taka mała niespodzianka
Tony: Jakiś prezent?
Pepper: Och! Kogo tym razem widzisz?
Tony: Mamo?
Pepper: Hahaha! Nie wierzę. Duszek został mamusią dla Iron Mana
Duch: Co tu się wyrabia?! Zabiję cię, Anthony! Słyszysz?! Powinieneś się mnie bać!
Tony: Dlaczego? Mamo, powiedz
Duch: Nie jestem twoją mamą! Oprzytomnij!
Tony: Kłamiesz! Przecież... Przecież mnie kochasz
Duch: Źle myślałeś!

Byłem w szoku, słysząc gniew w głosie matki. Nigdy mnie nie kochała? Pewnie stąd te ciągłe ucieczki do pracy. Nie miałem zamiaru na nią patrzeć, więc pobiegłem w stronę domu. Nie zdołałem uciec, gdy oberwałem jakąś strzałką paraliżującą. Obraz znowu wyglądał inaczej. Zmieniał się kształt postaci. Upadłem na podłogę, tracąc przytomność.

~*Godzinę później*~

**Ivy**

Nareszcie wylądowałam. W końcu mogę zobaczyć się z Rhodey'm i jego rodzicami. Powinni przyjąć do wiadomości, że będą dziadkami. Specjalnie przyjechał po mnie na lotnisko. Przywitałam się z nim, wsiadając do taksówki. Mieliśmy wiele do pogadania. Większość drogi milczał. Lekko go szturchnęłam, by zaczął być bardziej rozmowny.

Rhodey: Ivy?
Gen. Stone: A kogo się spodziewałeś? Powiem ci, że daleko odpłynąłeś
Rhodey: Przepraszam, ale... Ech! Trochę się boję
Gen. Stone: Niby czego?
Rhodey: Mojej mamy
Gen. Stone: Hahaha!
Rhodey: To nie jest śmieszne. Ty nie wiesz, co ona może zrobić
Gen. Stone: Rhodey, walczyłeś z tyloma wrogami jako War Machine, a boisz się własnej matki?
Rhodey: Poznacie się dzisiaj
Gen. Stone: Taki mamy zamiar, prawda?
Rhodey: Zabije mnie
Gen. Stone: A twój ojciec?
Rhodey: Raczej będzie chwalił się kolegom ze składu, że został dziadkiem
Gen. Stone: Marynarka?
Rhodey: Lotnictwo

Gdy znaleźliśmy się przed domem, wyglądał na jeszcze bardziej zestresowanego. Trochę też miałam obawy, jak przyjmą mnie jego rodzice. Czy zaakceptują nasz związek? Wpakowałam się w bagno. We własne bagno. Sama tego chciałam, to mam.

Part 201: Zamknąć przeszłość. Rozpocząć przyszłość

**Rhodey**

Bardzo niedobrze? Zabawnie to brzmi z ust największego cudotwórcy w cyberchirurgii. Chciałem mu wyjaśnić ostatnie niepokojące zachowanie przyjaciela, lecz zadzwoniła do mnie dość ważna osoba. Mam przerąbane. Poprosiłem, by Pepper wszystko wyjaśniła i być może znajdzie się odtrutka do tej trucizny.
Kiedy wyszedłem z pokoju, odebrałem telefon od Ivy.

Rhodey: Hej. Jak się czujesz?
Gen. Stone: Jestem w samolocie i jeszcze nie zwróciłam śniadania
Rhodey: Hehe! To dobrze... Czekaj... Ty lecisz?
Gen. Stone: Mówiłam, że wpadnę z wizytą. Musimy pogadać w cztery oczy
Rhodey: Taa... Tak. Musimy
Gen. Stone: Wszystko gra?
Rhodey:  Eee... O której lądujesz?
Gen. Stone: Powinnam być o dwunastej, więc widzimy się za trzy godziny... Cieszysz się?
Rhodey: Pewnie
Gen. Stone: Jakoś tego nie słyszę
Rhodey: Ech! Przepraszam cię, Ivy. Niedawno wróciłem z misji
Gen. Stone: Rozumiem, a twoi rodzice już wiedzą?
Rhodey: Dziś im powiem
Gen. Stone: Dziś? Miałeś zrobić to wcześniej!
Rhodey: Spokojnie. Nie denerwuj się. Lepiej późno, niż wcale

Byłem załamany jej przyjazdem. To za szybko. I co ja mam zrobić? Na Tony'ego nie mogę liczyć, bo nie był sobą. A Pepper? Po moim trupie, że do niej pójdę.
Wróciłem na salę i doktorek zakończył rozmowę. Musiałem spytać rudej, czy coś wie więcej.

Pepper: Nie tłumacz się... Wiem, kto do ciebie dzwonił
Rhodey: Przepraszam, lecz musiałem odebrać... Coś mówił, jak mu pomóc?
Pepper: Uszkodzenia układu nerwowego w stanie 20% i gwałtownie się pogarsza z każdym następnym atakiem
Rhodey: Jest na nie antidotum?
Pepper: Pobrałam krew do badań, a FRIDAY potwierdziła diagnozę doktorka. Jeśli istnieje jakieś lekarstwo, to tylko osoba, co go zatruła ma do niego dostęp
Rhodey: No dobra... Szukamy Madame Mask
Pepper: Zabiję ją
Rhodey: Spokojnie, Pepper. Tony wychodził z gorszych tarapatów. Znajdziemy ją... Zresztą, powinienem cię pochwalić za akcję, bo świetnie sobie poradziłaś, jak na pierwszy lot
Pepper: Ech! Nie raz widziałam, kiedy walczyliście, a zapamiętać schemat walk nie było zbyt trudnym wyzwaniem
Rhodey: Czy mówił, jak zniwelować objawy?
Pepper: Nie da się. Jedynie ciągła obserwacja oraz izolowanie od zagrożeń
Rhodey: Dlatego zbrojownia musi być zamknięta

~*Dwie godziny później*~

**Katrine**

Zerwaliśmy się z lekcji, żeby rywalizować w tenisa. Nadal byłam zapisana do Akademii Jutra, więc chodziłam z Mattem do klasy. Chłopak jakoś wypadł z formy. Może to po wypadku. Albo coś planował? Dawał mi fory?
Rzuciłam piłką, odbijając wysoko, by jej nie zdołał obronić. Jednak jakoś udało mu się wyrzucić ją ze swojej strony. Ostatni raz wybiłam rakietką w celu zdobycia punktu.

Katrine: Ha! Dwa do jednego. Dzisiaj mi przypadło zwycięstwo
Matt: Brawo, Katty. Następnym razem, ja wybieram
Katrine: Spoko... I dziękuję ci za wszystko
Matt: Za co dokładnie?
Katrine: Tyle się dzieje straszliwych rzeczy, a ty nadal chcesz być ze mną
Matt: Dziwisz się? Przecież się w tobie zakochałem. Bardzo chciałbym ułożyć przyszłość razem z tobą
Katrine: To miłe, ale nasze rodziny są ze sobą pokłócone
Matt: Niczym Romeo i Julia?
Katrine: Nawet gorzej, bo oni mogą pozabijać siebie wzajemnie
Matt: Ech! Coś na to poradzimy, a teraz wracajmy, bo się nam rozpada nad głową
Katrine: No i wykrakałeś

Poczułam kropelki deszczu, spadające na moją skórę. Na początku kapało kilka drobniutkich, a późnej porządnie lunęło. Nie mieliśmy parasola, więc biegliśmy do domu. Nadal pozostanę u Matta, skoro ojciec próbował pokrzyżować naszą przyszłość.
Kiedy znaleźliśmy się na miejscu, drzwi zastaliśmy zablokowane. Co tym razem? Kolejny alarm?

**Pepper**

Rhodey dobrze zrobił, każąc zamknąć całą fabrykę. To najlepszy sposób na izolację od zagrożeń. Tony nie powinien walczyć, lecz zostać w domu. Akurat powoli otwierał oczy. Na razie wyglądał na opanowanego, choć nie wiadomo, kiedy znowu mu odbije. Widzi tylko zmarłych ludzi. Mandaryn, Kontroler, Andrew. Kto będzie następny?

Tony: Pepper, znowu to samo? Co ja zrobiłem?
Pepper: Załatwiłam dla ciebie kaftan bezpieczeństwa i nigdzie się nie ruszysz bez mojej zgody, jasne? Nie chcę słuchać, że widzisz jakąś babcię Lucy
Tony: Co takiego? Moja babcia tak nie miała na imię
Pepper: Oj! Dobrze o tym wiem, ale widzisz same trupy. Jesteś chory, wiesz? Gdybyś jakimś cudem uwolnił się z kaftana lub byłbyś bez niego, a twoje szaleństwo sięgnęłoby zenitu, mam przy sobie paralizator, dlatego nie próbuj mieć odlotów
Tony: Aż tak źle?
Pepper: Doktorek powiedział, że trucizna szybko się rozprzestrzenia i uszkadza układ nerwowy, więc musimy dorwać Madame Mask
Tony: Pepper?
Pepper: Tak?
Tony: Za dużo mówisz

Za wszelką cenę- tragiczna historia o poświęceniu

~*Z okazji 200 partów w "IMAA inaczej" przedstawiam wam zupełnie inny scenariusz, niż do tej pory. Czy jest happy end? A w gruzach, co możesz znaleźć? Tu szukaj odpowiedzi na pytania.*~


Koniec świata

Zagłada

Ludzie giną

Intubują Pepper

Ratują

To był zwykły dzień

Zwykła lekcja

a potem

staje się tragedia

i w tej sytuacji

Ona może umrzeć

On chce ją ratować

Decyduje się poświęcić

swoje życie

by ocalić ukochaną

Jego serce

przestało być

Maszyny

próbują

utrzymać

go

przy

życiu

........... 

Za wszelką cenę

Poniedziałek. Godzina ósma. Lekcja fizyki. Klasa pisała duży test z całego półrocza. Pepper próbowała zgapić jakieś odpowiedzi od Tony'ego, który prawie kończył pisać ostatnie wyniki.

Tony: Pepper, myśl sama

Pepper: Ale ja... nie umiem

Tony: Fizyka to nie wszystko. Spróbuj coś strzelić. Nawet wypisać dwa zdania i dadzą ci punkty

Pepper: Dzięki, że we mnie wierzysz

Tony: Po prostu o ciebie dbam

Uśmiechnął się i wziął swoją kartkę, by dać ją nauczycielowi. Gdy już miał dostać arkusz, rozległ się alarm. Uczniowie nie wiedzieli, co się dzieje. Niebo spochmurniało, zmieniając się na kolor czerwony, a w dół zaczęły spadać meteoryty.

Prof. Klein: Koniec testu! Już! Uciekajcie!

Wszyscy uciekali najszybciej, jak się da. Udało im się wyjść na zewnątrz budynku. Na własnych oczach widzieli, że pogoda się również zmieniła. Zaczął padać deszcz. Przyjaciele pobiegli w stronę zbrojowni.

Pepper: Wiedziałeś, że tak będzie?

Tony: Nie! To nie powinno się zdarzyć

Rhodey: Tony, czy ty coś zrobiłeś?

Tony: Żartujesz sobie?! To nie moja wina! Musimy, jak najszybciej się schować. Najbezpieczniej będzie w fabryce

Pepper: No to mamy problem

Ulice były zatłoczone, a sfrustrowani kierowcy wyzywali jeden do drugiego. Deszcz przestał padać i zaczęły tworzyć się duże grudki gradu, mogące zabić człowieka.

Tony: Pepper, ruchy!

Dziewczyna zmęczyła się biegiem i musiała odsapnąć. Czas działał na ich niekorzyść.

Rhodey: Padnij!

Ostrzegł, krzycząc, a oni to zrobili. Jednak nie mogli się zatrzymywać. Do tego wszystkiego wiatr stał się silny, że mogła wytworzyć się trąba powietrzna.

Tony: Nie możemy się zatrzymać. Robi się coraz gorzej

Pepper: Znasz skrót do fabryki?

Tony: Można iść przez Stark International, ale nie wiem...

Rhodey: Nie da się. Zablokowane

Gdy spadały coraz to grubsze warstwy gradu, zaczęli biec, ile mieli sił w nogach.

Tony: Pepper, nie zatrzymuj się!

Pepper: Tony, uważaj!

Tony: Pepper!

Rhodey: Pepper! Nie!

Osłoniła Tony'ego swoim ciałem, by nie trafił go grad. Z trudem oddychała.

Pepper: Tony...

I upadła. Chłopak wziął ją na ręce i zabrał do najbliższego szpitala. Jak się okazało, korytarze były wypełnione pacjentami.

Tony: Potrzebny nam lekarz!

Jego donośny krzyk usłyszał dr Yinsen. Natychmiast wziął rudą na blok, by zatamować silne krwawienie. Tony był przerażony, a Rhodey dalej myślał, że był winny tej całej klęsce żywiołowej. Usiedli przed salą operacyjną. Na zewnątrz aura ponownie się zmieniła.

Tony: Rhodey, ona nie może umrzeć. Nie... Nie może

Głos mu drżał, a serce biło gwałtownie z tych wrażeń. Niezbyt optymistycznych. Linie energetyczne zostały zerwane, więc nikt nie mógł nawiązać kontaktu z bliskimi, a Virgil musiał wiedzieć, co się dzieje z Pepper.

Rhodey: Uspokój się. Będzie dobrze. Jest w dobrych rękach

Tony: Łatwo mówić, żeby się uspokoić. Dlaczego ona się rzuciła w moją stronę?! To ja powinienem być na jej miejscu! Nigdy sobie tego nie wybaczę, jeśli coś pójdzie źle

Rhodey: Tony, nie obwiniaj się. To nie twoja wina. Chciała cię uratować

Tony: To samobójstwo!

Tak się zdenerwował, że zakuło go przy implancie. Próbował się uspokoić, ale na samą myśl, że jego ukochana może umrzeć, robiło mu się słabo. Po dwóch godzinach wyszedł lekarz. Natychmiast wstał, jakby dostał piorunem.

Tony: Doktorze, co z nią?

Dr Yinsen: Nie wygląda to dobrze. Nie potrafi samodzielnie oddychać i musieliśmy ją podpiąć do respiratora. Próbuje walczyć, więc przeżyje, ale... 

Tony: Ale co? Co się stało?!

Dr Yinsen: Nie krzycz, bo to ci nic nie da. Problem jest taki, że ma uszkodzone serce. Próbujemy ją utrzymać przy życiu, lecz szanse na przeżycie są niewielkie. Leży na OIOMie

Tony zwrócił się twarzą wściekle na przyjaciela.

Tony: No i gdzie tu jest dobrze?! Nie! Ona nie może umrzeć! Nie może!

Rhodey: Tony, co się dzieje?

Chłopak słabł, ale próbował się trzymać na nogach. Razem podeszli pod wyznaczoną salę. Rhodey doskonale znał ten scenariusz na pamięć. Tam decyduje się, czy ktoś przeżyje, czy też nie. Tony wszedł do sali. Widział, jak była podłączona do różnych maszyn, a kardiomonitor pokazywał słaby puls.

Tony: Pepper, walcz. Musisz być z nami. Nie możesz umrzeć. Mogłaś się nie rzucać i pozwolić, bym to ja cierpiał za ciebie

Z oczu wypłynęły łzy. Trzymał ją za rękę. Niespodziewanie do sali przyszedł Yinsen. Prosił, by opuścił salę.

Tony: Muszę z nią być! Ona... mnie potrzebuje!

Dr Yinsen: Nic nie zdziałasz, Tony. Robimy, co się da, ale uszkodzenia są poważne

Tony: Jak bardzo?

Dr Yinsen: Serce nie pracuje, jak powinno. Tak samo było w twoim przypadku po wypadku

Tony: Czyli implant może ją uratować?

Dr Yinsen: Tak, ale nie mamy w zapasach

Tony: Ja mogę dać swój. Jestem tego pewny

Dr Yinsen: Wiem, że ci na niej zależy, ale nie możesz pozbawić się życia

Tony: Ja ją kocham! Ona musi żyć!

Dr Yinsen: Nie pozbawię cię implantu. Zostałbym posądzony o zabójstwo

Tony: Ona będzie żyć. Zrobię, co trzeba, by ją ocalić

Tony wyszedł z sali i pobiegł do łazienki. Tam w spokoju się wypłakał. Patrząc w lustro, zastanawiał się, jak ocalić Pepper. Z kieszeni wyjął scyzoryk i wyjął mały nóż, by za jego pomocą wyrwał z piersi implant. Wiedział, że to samobójstwo, ale kochał ją nad życie. Kochał i nie chciał jej stracić. W kilka minut pozbył się mechanizmu. Zaczął powoli odczuwać tego skutki, a na klatce piersiowej była krew. Zdołał wyjść na korytarz, trzymając się ściany. Obraz się zamazywał, ale nie chciał się poddać. Ostatkami sił doszedł na OIOM. Rhodey był przerażony.

Rhodey: Tony, co ty zrobiłeś?!

Tony: Daj... im... to

Rhodey: Tony!

Upadł nieprzytomnie na podłogę. Krzyk usłyszał lekarz i natychmiast sprawdził, kto go powoduje oraz dlaczego.

Dr Yinsen: Rhodey, ty mu na to pozwoliłeś?

Rhodey: Przysięgam, że nie! Błagam, proszę coś zrobić!

Dr Yinsen: Coś powiedział, nim zemdlał?

Rhodey: Mam dać ten implant

Podał mu urządzenie, a dr Yinsen sprawdził, czy chłopak nadal żyje. Sprawdził bicie serca, puls i oddech. Jego mina sugerowała, że musieli przygotować się na najgorsze. Choć uspokoiły się klęski żywiołowe, rannych i ofiar ciągle przybywało. To była apokalipsa.

Rhodey liczył, że to zły sen i nic się nie dzieje naprawdę. Specjalista wziął mechanizm i wszczepił Pepper. Od razu mógł pozbyć się respiratora, gdy znowu oddychała bez przeszkód. Role się odwróciły. Teraz to Tony umierał. Gdy Pepper powoli się wybudzała, na sąsiednim łóżku trwała walka o życie. Przyjaciel za pozwoleniem był przy niej, a Virgil wraz z Robertą mieli się zjawić. Część szkód została naprawiona.

Pepper: Rhodey, gdzie... Gdzie ja jestem?

Rhodey: Dobrze, że żyjesz. Miałaś szczęście. Jesteś w szpitalu

Pepper: Co... się stało?

Rhodey: Coś miało spaść i ty się na to rzuciłaś, by go... ochronić

Pepper: Tony? Jest tu?

Rhodey zamilknął. Wskazał na łóżko obok. Wtedy spostrzegła coś na klatce piersiowej.

Pepper: Co to tu robi?

Rhodey: To cię uratowało

Pepper: O nie! Tony!

Spojrzała znowu w tamtą stronę. Blada twarz, zamknięte oczy.

Pepper: Rhodey, czy on...

Rhodey: Nie wiem. Lekarz zaraz nam powie

I jak na zawołanie pojawił się Ho w zakrwawionym fartuchu.

Dr Yinsen: Witaj, Pepper. Jak się czujesz?

Pepper: Dobrze, ale... co z Tony'm?

Dr Yinsen: Jest w śpiączce. Od Roberty zależy, czy dalej go utrzymywać przy życiu. Nie wiadomo, czy odzyska przytomność

Rhodey: Aż tak źle? Czy to przez pozbycie się implantu?

Dr Yinsen: Tak. Już skontaktowałem się z waszymi rodzicami. Na szczęście nic im się nie stało. Byli daleko od centrum klęski

Pepper: On nie może umrzeć! Nie może! Ja go kocham!

Dr Yinsen: Powiedział tak samo, gdy prosił mnie o wszczepienie ci jego implantu

Pepper się rozpłakała. Nie mogła w to uwierzyć. Nie mogła pojąć, dlaczego on ma umrzeć. Nagle zjawili się Virgil z Robertą. Kobieta poszła porozmawiać z lekarzem na osobności.

Roberta: Czy to prawda? Tony nigdy się nie obudzi?

Dr Yinsen: Niestety, ale możliwe, że tak. Nie mam innego implantu, a sam wyrwał go sobie, by przeżyła Pepper. Jeszcze nigdy nie spotkałem się z tak wielką miłością

Roberta: Obiecałam Howardowi, że będę się nim opiekować

Dr Yinsen: Spokojnie, Roberto. Nikt cię nie obwinia. Od ciebie jedynie zależy, czy mam go odpiąć od aparatury, czy też nie

Roberta: Dajmy mu czas

Dr Yinsen: Bez implantu nie będzie w stanie żyć

Roberta: To jakiś koszmar. Myślałam, że nie będzie drugiego końca świata, Że pierwszego nie przeżyję, a teraz to. Co z Pepper?

Dr Yinsen: Wróci do zdrowia, a implant jest tymczasowy. Uszkodzenia się naprawią. O dziwo ma możliwość szybkiej regeneracji. Zupełnie, jakby nie była człowiekiem

Roberta: Mam nadzieję, że Tony wróci do nas

W wiadomościach mówiono o skutkach katastrofy. Wiele osób zginęło. Virgil siedział przy swojej córce i cieszył się, że żyła, ale jej przyjaciel nie miał tyle szczęścia.

Virgil: Jak dobrze, że żyjesz. Bałem się, że ciebie stracę
Pepper: A jednak jestem tu, ale Tony...
Virgil: Będzie dobrze, Pepper

Nagle Rhodey musiał iść, bo lekarz miał do zrobienia pewne czynności medyczne. Usiadł na korytarzu i zaczął myśleć, co zrobić, jeśli Tony nigdy się nie obudzi. Co zrobić, gdy cały świat będzie potrzebował Iron Mana, a jego już nie będzie? Co zrobić, gdy straci się brata? Na te i inne pytania próbował sobie odpowiedzieć. Roberta dalej rozmawiała z lekarzem.

Roberta: Tony zawsze był silny. Musi dać radę
Dr Yinsen: Nie będę ci dawać złudnych nadziei, ale za niedługo wysiądą pozostałe narządy, jak mózg i serce
Roberta: Dlaczego to musi się dziać?! Dlaczego?!
Dr Yinsen: Nie wiem

Niespodziewanie na kardiomonitorze Tony'ego pojawiła się pozioma, ciągła linia.

Dr Yinsen: Wiedziałem, że tak będzie
Roberta: Ratuj go!
Pepper: Tony! Nie! Nie zostawiaj mnie! Proszę

Rhodey wbiegł do sali. Byli przerażeni, a jedynie Virgil był spokojny. Lekarz użył defibrylatora. Strzelił raz. Nic. Strzelił drugi raz. Ten sam rezultat. Użył adrenaliny, która również nie poskutkowała. Pepper słyszała jedynie pisk z maszyny i widok ciągłej inii dał jej znać, że ukochany odszedł. Przytuliła się do Rhodey'go. Oboje płakali.

Pepper: Rhodey... to nie... może się dziać
Rhodey: Nie wierzę. Przegrał. To nie do wiary
Roberta: A jednak. Stało się
Dr Yinsen: Przykro mi
Pepper: Nie! Nie!

Koniec