Part 11: Vortex cz.1

**Pepper**

Szybko wróciłam do domu, by zając się odtwarzaniem wspomnień. Siedziałam w pokoju, przeglądając album. Zaczęłam od pierwszych chwil życia, czyli stawianie samodzielnych kroków, wspólne zabawy z rodziną, aż do tego czasu, kiedy poszłam do pierwszej klasy. I wtedy byliśmy ostatni raz razem. Wtedy widziałam matkę po raz ostatni. Dopiero po latach, odkryłam, dlaczego zostaliśmy rozdzieleni.

Pepper: Teraz cię rozumiem. Uratowałeś nas. Chroniłeś

Każde zdjęcie dawało powód do wylewania łez. To był, jak cios przeszłości sprzed lat, który dotkliwie wpłynął na obecną teraźniejszość. Płakałam, bo przypomniałam sobie, ile czasu straciłam i ani razu nie próbowałam odnaleźć matki. Dlaczego akurat teraz pomyślałam o rodzinie, kiedy ją bezpowrotnie straciłam? Teraz żałuję, że spędzałam z nim tak mało czasu. Gdybym mogła jakoś zapobiec tej tragedii, zrobiłabym to. Za wszelką cenę.

**Tony**

Whiplash znowu się pojawił. Tym razem, Rhodey obserwował przez komputer, co jest grane. Czego ten drań szuka? A raczej pytanie powinno brzmieć, kogo? Ojciec Pepper by agentem FBI. Czyżby Mr. Fix chciał jakiejś zemsty? Cholera. Pepper! Ona jest w niebezpieczeństwie. Powinienem ją chronić, dlatego muszę pozbyć się Whiplasha. Dobrze, że otworzyliśmy się na siebie. Będę ją wspierać. Na dobre i na złe.

Rhodey: Jesteś w stanie walczyć?

Tony: Rhodey, nie przesadzaj. Będzie dobrze. Poza tym, czuję się w znakomitej formie

Rhodey: Mam nadzieję, że nie kłamiesz

Tony: Nie kłamię. W razie czego, znasz procedury?

Rhodey: Autopilot,a w gorszym wypadku…

Tony: Nie będzie gorszych wypadków

Rhodey: Tony, to jest Whiplash

Tony: Tak, wiem o tym. Nie martw się. Poradzę sobie

Rhodey: Powodzenia

Tony: Dzięki. Przyda się

Wzbiłem się wyżej w powietrze, szukając zbira na terenie miasta. Na szczęście było jasno, wiec łatwo go zauważę na słynnej pile tarczowej. Dość szybko się znalazł. Wyprzedził mnie ignorując moją obecność. Zupełnie jakby nie widział. Leciał w stronę… O nie! Nie! Muszę zatrzymać drania, jak najszybciej.

Tony: Rhodey, widzisz go? Leci w kierunku osiedla. Niemożliwe, żeby wiedział, że jestem Iron Manem, ale…

Rhodey: Ale co?

Tony: Obawiam się, że on poluje na Pepper

Rhodey: Niby czemu? Ej! No odpowiedz!

Ignorowałem to, co do mnie mówił. Od razu przyspieszyłem, doganiając biczownika na zakręcie. Zdołałem zaatakować go z repulsorów, ścierając się z nim natarczywie, aż wlecieliśmy w budynek.

Whiplash: Musisz mi przeszkadzać, Iron Manie?! Zapłacisz mi za to!  Akurat Mr. Fix przygotował coś dla ciebie

Tony: Ciekaw jestem, co to może być

Whiplash: Wkrótce odczujesz na własnej skórze

Uderzałem z repulsorów, jednak zaskoczył mnie, odpalając niewielki pocisk z tyłu piły tarczowej, który nie zrobił żadnych uszkodzeń. Chyba nie chciał mnie zranić, tylko odwrócić uwagę. Musiałem się skupić na nim.

Próbowałem jakoś zatrzymać Whiplasha, by nie zrobił krzywdy Pepper. Jeśli coś jej się stanie, nie wybaczę sobie tego, że przybyłem za późno.

Maksymalnie przyspieszyłem szybkość lotu. Dzięki temu, udało mi się zaatakować drania, wypuszczając na niego rakiety z wyrzutni, co miałem na lewym barku.

Whiplash: Mam już ciebie dość, Iron Manie, Czas z tobą skończyć

Nie zauważyłem, jak bardzo szybko znalazł się blisko mojej zbroi. Myślałem, że zacznie coś robić biczami, ale nie. Coś zrobił, tylko nie wiedziałem, co.

<<Wykryto obcą technologię>>

Tony: Co?

Whiplash: Teraz mi nie przeszkodzisz

Tony: Aaa!

Poczułem piekielny ból, który rozrywał od środka. Co to jest za ustrojstwo?!

**Pepper**

Po moich policzkach spłynęła kolejna fala łez. W jednej chwili, poczułam strach. Bałam się o kogoś. I tym kimś był…

Pepper: Tony!

Czy to możliwe? Tak bardzo przeżywać lęk przed stratą kogoś, kogo się zna tak krótko? Tony nie był mi nikim bliskim, ale traktuję go, jak przyjaciela. Traktuję, choć czuję do niego coś więcej. Naprawdę go kocham i teraz chciałabym być blisko niego.

Kiedy dotarłam do ostatniej strony albumu, zauważyłam z tyłu białą kopertę. Nigdy jej tu nie widziałam. Ciekawość kazała zajrzeć do jej wnętrza. Być może znajdę w niej coś ciekawego.

Chwyciłam za nóż, przejeżdżając poziomo po zamknięciu. I koperta została otwarta bez problemu. W środku był jakiś list. Od mojego taty?

Wiedziałem, że kiedyś nadejdzie ten czas, żeby ci coś przekazać. Pewnie zachciałaś powspominać dawne czasy. I właśnie o to chodzi w tym liście. Będziesz na tyle duża, by zrozumieć, co musiałem zrobić. Może mnie na początku znienawidzisz, ale nie będzie to dla mnie dziwne, skoro byliśmy wspaniałą rodziną, a rozpadła się. Prosiłem twoją mamę, by wyjechała, bo byliście w niebezpieczeństwie przez moją pracę agenta, dlatego zrozum, Patricio. Nigdy nie przestałem kochać twojej matki. Może kiedyś się spotkacie. Pamiętaj, że zrobiłem to dla waszego dobra. Nic innego się nie liczyło, tylko wy jako moje najwspanialsze kobiety życia, czyli ty i twoja mama Miranda.

PS: W kopercie znajdziesz adres, który może być jeszcze aktualny.

~ Twój tata Virgil

Odezwała się nadzieja po latach. Moja mama może wciąż żyć. Czy się zobaczymy?

Part 10: Byłbyś ze mnie dumny

**Tony**

Obudziło mnie czyjeś wołanie. Jeszcze była noc, dlatego nikogo się nie spodziewałem. Tym kimś była Pepper. Zdziwiłem się na jej widok. Czy to faktycznie ona? Tak. Nie miałem żadnych zwidów, ale…

Tony: Pepper? Co się stało?

Pepper: Pomyślałam, by zobaczyć, jak się czujesz

Tony: Hah! Jak widzisz, żyję

Pepper: Właśnie widzę, a poza tym, powinniśmy sobie coś wyjaśnić

Tony: Nie rozumiem

Pepper: Czy to prawda, że jesteś Iron Manem?

Tony: Skąd taki pomysł? Mam chore serce i jak mógłbym nim być?

Pepper: Przyznaj, że nie umiesz kłamać. Też ci coś zdradzę. Jutro będę mianowana na agentkę SHIELD, więc nie musisz się bać, jeśli chodzi o twój sekret

Tony: Skąd wiesz, że mam zbroję?

Pepper: Słyszałam, jak ktoś biegnie i widziałam, że to ty, a potem był taki hałas stalowych stóp. I widziałam, że chowasz zbroję do plecaka. Sprytne

Cholera. No ładnie. Powinienem bardziej uważać. Chyba czas zmienić położenie zbrojowni, bo piwnica nie daje mi warunków na tworzenie, a nie ma w niej też systemu alarmowego. Przydałby się.

Tony: Nikomu o tym nie mów

Pepper: Nawet Rhodey’mu?

Tony: On to już wie od czasu wypadku. Właśnie wtedy uratował mi życie. Ech… Długa historia. A widziałaś go może?

Pepper: Nie

Tony: Bo poprosiłem go, żeby sprawdził, jak się czujesz

Pepper: Cóż… Trochę lepiej, ale potrzebuję czasu

Tony: Najgorsze jest podejrzewanie kogoś o morderstwo i zaczynasz świrować. Podejrzewałem dawnego przyjaciela mojego ojca, a okazało się, że ten, który przyjaźnił się ze mną, a raczej udawał, to okazał się mordercą

Pepper: Jak ty to robisz, że jesteś taki spokojny?

Tony: Musiałem żyć z tą myślą, że już go nie odzyskam, ale czasem mam ochotę zabić tego, który mi go odebrał

W jednej chwili zastygnąłem, leżąc na kanapie. Miałem przed oczami cały wypadek. Znowu widziałem, jak chciałem przygotować się do lądowania, a tata rozmawiał ze Stane’m. Cholerny, Gene. Musiał to zrobić. Wtedy po ostatni raz widziałem twarz ojca, jak była żywa.

Po kilku minutach, ocknąłem się.

Pepper: Tony?

Tony: W porządku, Pepper. Coś sobie przypomniałem i uwierz mi, ale to nie było miłe

Pepper: Domyśliłam się. Wybacz, że ci tak wtargnąłem, bo musiałam sprawdzić swoje przypuszczenia

Tony: Dzięki, że nie powiedziałaś nic Rhodey’mu

Pepper: Nie miałam okazji, ale i tak mu nie powiem. Dam ci pewną radę, Tony

Tony: Jaką?

Pepper: Nie pozwól, by wróg wykorzystał twoją słabość

Tony: Wiem o tym i będę pamiętał

Poszedłem odprowadzić ją do drzwi. Przez chwilę byłem wpatrzony w jej brązowe tęczówki. Wyglądała na taką niewinną, ale jakże uroczą. Naprawdę, Tony? Zakochałeś się? Teraz musisz znaleźć idealną okazję, by się do tego przyznać.

**Pepper**

A jednak miałam rację. Tony to Iron Man. Czyli nie musiałam się bać, że powie o moim sekrecie. Jednak tak dziwnie się na mnie patrzył. Coś mi wpadło do oka? No dobra. Lepiej wycofać się i iść do domu.

~*Następnego dnia*~

Przygotowywałam się do uroczystości na agentkę. Ubrałam się w czarną sukienkę, podkreślając żałobę. Nie malowałam się nawet w lekkie odcienie cieni do powiek. Założyłam czarne buty na płaskim obcasie i wyszłam z mieszkania. Widziałam, że była już dziewiąta., więc miałam niewiele czasu do ceremonii.

Wsiadłam do auta i pojechałam na helikarier. Agenci byli już w galowych strojach przygotowani do pasowania. Pojawiłam się na czas. Całe szczęście.

Agentka Hill: Witaj, Patricio. Gotowa?

Pepper: Chyba tak

Agentka Hill: Wszystko gra?

Pepper: Tak, tak. Po prostu stało się coś, czego nie umiem zrozumieć

Agentka Hill: Nie martw się. Jeśli chodzi o samą ceremonię, to trwa krótko. Zostajesz wywołana, dostajesz oznakę z strojem uzbrojonego po pas i to wszystko

Pepper: Chyba nie będzie, aż tak źle

Agentka Hill: Myślę, że podołasz jako agentka SHIELD. W końcu, twój ojciec służy jako agent FBI

Pepper: Służył

Posmutniałam i poszłam na salę, gdzie generał Fury pasował “świeżaków”. Lista była wymieniana alfabetycznie. Ponad 30 minut czekałam na swoją kolej, aż w końcu…

Generał Fury: Patricia Potts!

Podeszłam odebrać odznakę wraz z innymi rzeczami, które potrzebowała, początkująca agentka. Z jednej strony, byłam z siebie dumna, ale z drugiej, zawiedziona, bo nie uratowałam mojego ojca. Wyobrażałam sobie, że stał tam w tłumie i uśmiechnął się, będąc ze mnie dumny, Nawet zasalutował.

Pepper: Byłbyś ze mnie dumny, tato

Odeszłam, uśmiechając się w tę stronę, gdzie stał jako duch. Stałam tak przez chwilę i wyszłam na korytarz. Musiałam iść do łazienki, bo znowu zachciało mi się płakać. Tak bardzo chciałam, by był ze mną. By coś powiedział, a tak pozostał jedynie wspomnieniem.

Kilka minut później, wyszłam z łazienki. Na korytarzu znowu trafiłam na agentkę Hill.

Agentka Hill: Dobrze się czujesz, Patricio?

Pepper: Cieszę się, bo mam odznakę

Agentka Hill: Raczej nie płaczesz ze szczęścia

Pepper: A muszę mówić? Niech taka wersja zostanie aktualna, dobrze?

Agentka Hill: Jak chcesz, ale możesz na mnie liczyć, jeśli masz jakiś problem

Pepper: To miłe, lecz z tym muszę poradzić sobie sama

Przetarłam oczy, odchodząc do wyjścia, znikając z helikariera. Mieli też jakąś imprezę, ale nie będę w niej uczestniczyć, skoro mój ojciec opuścił ten świat. Nie wierzę w przypadkową śmierć. To musiało być celowe działanie.

Part 9: Cel Whiplasha

**Pepper**

Po co on tu przyszedł? Akurat musiałam teraz pobyć sama, ale głuchy nie jest i niestety mnie usłyszał. Wyglądał na przerażonego. Lustrował moje ciało, szukając czegoś. O czym on myśli?

Tony: Pepper, co się stało? Jesteś ranna?

Pepper: Zostaw mnie

Tony: Nic ci nie jest?

Pepper: Już ci mówiłam. ZOSTAW MNIE SAMĄ!

Nadal płakałam, myśląc o tym, że mogłam go uratować. Zawsze tak jest. Mogło być inaczej. Teraz już nie mam ojca. Nie mam nikogo i muszę jakoś z tym żyć. Po prostu muszę.

Z bezsilności rzuciłam mu się na szyję, płacząc. To był taki odruch. Chciałam wyrzucić wszelkie emocje.

Pepper: Mój ojciec… On… On nie żyje! Straciłam go!

Tony: Przykro mi, ale musisz dalej żyć. Wiem, jak to jest. Sam straciłem ojca. Mówiłem ci o tym, prawda?

Pepper: Prawda

Tony: Pomożemy ci z Rhodey’m. Nie martw się. Możesz na nas liczyć

Pepper: Dziękuję

Tony: A jak test?

Pepper: Zdałam, ale nie będę się cieszyć

Tony: Wiem, że jest ci ciężko, ale dasz radę

Pepper: Dziękuję, że przyszedłeś

Tony: Drobiazg. Bałem się, że zostałaś ranna

Pepper: Polubiłby cię za troskę. Może nie spędzał ze mną zbyt wiele czasu, bo zajmował się misjami jako agent FBI, ale zawsze kochał i dbał o moje bezpieczeństwo

Tony: Dlatego wytrwasz. Będzie dobrze

Przytuliłam go jeszcze bardziej, wytężając ostatnie łzy rozpaczy. Cała złość zniknęła, zmieniając w pozytywne emocje, czyli pogodzenie się z prawdą.

Tony: Czujesz się lepiej?

Pepper: Tak. Dziękuję

Nagle odezwał się jakiś alarm. Chyba domyślałam się, że…

Tony: Muszę już iść

Pepper: Chodzi o implant?

Tony: Tak

Pożegnał się i wyszedł, a ja próbowałam wziąć się w garść.

**Tony**

Głupi, głupi, głupi. Ile razy ma do ciebie dotrzeć, że zależy ci na niej? Musiałeś kłamać? Och! Kiedyś jej powiem, że jestem Iron Manem, ale nie teraz, jak cierpi. Odwiedzę ją jutro. Jednak dobrze, że nie została przez nikogo skrzywdzona.

To był alarm o zagrożeniu. W telefonie miałem aplikację oprogramowania przenośnego systemu zbrojowni. Wykryto sygnaturę. Whiplash? Czego on chce? Dawno z nim nie walczyłem, ale musiałem się uzbroić do walki. Znowu olewam zalecenia. No trudno.

Wszedłem do pokoju, biorąc plecak z szafy, czyli moją zbroję. Zbiegłem po schodach, aktywując ją. Wzbiłem się w powietrze.

Oczywiście Rhodey raczej zauważył, że zniknąłem, bo nabijał się na linię. Przekierowałem połączenie do zbroi.

Tony: Wybrałeś zły moment na rozmowę, Rhodey

Rhodey: Gdzie cię wywiało?! Nie mów, że walczysz

Tony: Na pewno nie tańczę w klubie go go, ale będę musiał zaraz wziąć się do roboty. Whiplash się uaktywnił

Rhodey: Całkiem oszalałeś?!

Tony: Nie ja, a on. Mógłbyś zobaczyć, co się dzieje z Pepper?

Rhodey: A ty nie możesz?

Tony: Nie wkurwiaj mnie, dobrze?! Przecież jestem zajęty! Idź sprawdź, czy czegoś nie potrzebuje. Dowiedziała się o śmierci ojca i powinniśmy jej pomóc

Rhodey: Rozumiem. No to uważaj na siebie

Tony: Rhodey, ja zawsze uważam

Rhodey: Oj! Nie byłbym taki pewien

Dość szybko doleciałem do źródła zagrożenia, rozłączając się z Rhodey’m. Pan niania powrócił. Lepiej niech zajmie się Pepper.

Nagle poczułem, że zostałem trafiony. Bomby? Auć! Moje kości. Wylądowałem twardo na ziemi, a błysk z biczy sugerował o pojawieniu się Whiplasha.

Whiplash: Łatwo było cię wyciągnąć z kryjówki, Iron Manie

Tony: Ojej! Tak bardzo się stęskniłeś? Naprawdę chcesz zginąć w zgniatarce?

Whiplash: Nie powiedziałbym, że to dotyczy mnie. Zedrę z ciebie tę zbroję

Tony: Prośba i zawsze można

Jako pierwszym ruchem było strzelanie z repulsorów. Był szybszy, niż wcześniej. Chyba Mr. Fix ulepszył naszego drania. Stare metody nie działały. Trzeba było przetestować własne aktualizacje.

Zwiększyłem moc do unibeamu, wystrzeliwując wiązkę promieni, lecz nawet nie został drasnięty. Odbił je tarczą elektromagnetyczną. A jednak łatwo nie da za wygraną.

<< Uwaga! Gwałtowny spadek mocy>>

Cholera. Pozostały mi jedynie rezerwy. Tak szybko? Musiałem coś wymyślić, bo inaczej żywy nie wrócę.

Zdecydowałem się użyć pozostałej energii na równomierne użycie unibeamu i repulsorów.

<< Uwaga! Spadek mocy. Zasilanie spadło do 5%>>

I w końcu go trafiłem. Padł na ziemię. Podszedłem do niego chwiejnym krokiem.

Tony: Poddaj się!

Whiplash: Nigdy!

Oplótł zbroję biczami, porażając prądem. Czułem piekielny ból ciała Jakbym miał spłonąć od środka. Użyłem pozostałej energii, by uwolnić się z uwięzi. Udało się. Jego broń została zniszczona.

Whiplash: Nie myśl, że to koniec. Muszę dokończyć, co zacząłem

Tony: Chcesz mnie zabić?

Whiplash: Innym razem. Mr. Fix wyznaczył mi o wiele ważniejsze zadanie. Tak, więc żegnaj, Iron Manie

Upadłem i nie potrafiłem wstać, a Whiplash uciekł. Zastanawiałem się, kto był celem? Co miał dokończyć? Obym go wyprzedził. Nie chciałbym mieć nikogo na sumieniu.

<< Autopilot włączony>>

Kiedy zbroją wylądowałem na dachu bloku, schowałem ją do plecaka i zszedłem na dół. Czułem się zmęczony, więc poszedłem spać. Jednak moje myśli krążyły wokół celu Whiplasha. Kogo chce zabić?

Part 8: Czy dobrze? A czemu nie?

**Tony**

Obudziłem się kolejnego dnia. Czułem się o wiele lepiej, ale nie na tyle, by wracać do zbroi. Jednak nie mogłem bezczynnie leżeć, gdy miasto będzie potrzebować Iron Mana. Cieszyłem się, że dostałem wypis bez jakiś tam przeszkód, ale otrzymałem kilka ważnych uwag na temat implantu.

Kilka minut później, byłem gotowy wrócić do domu. Wyszliśmy ze szpitala, wsiadając do samochodu. Wyglądała na przygaszoną. Może znaliśmy się dość krótko, ale chciałem jakoś jej pomóc oraz odwdzięczyć za kolejne uratowanie mi życia. No, a z Rhodey’m musiałem się rozmówić.

Tony: Przepraszam, że sprawiłem ci tyle kłopotów

Pepper: Przestań. Już ci mówiłam, że to nic takiego. Cieszę się, że żyjesz. To się liczy

Tony: Wszystko gra? Wyglądasz na taką przygnębioną

Pepper: Im mniej wiesz, tym lepiej

Tony: Aż tak źle?

Pepper: Chodzi o test

Tony: Nie zdałaś?

Pepper: Nic takiego nie powiedziałam. Chodzi o coś zupełnie innego

Tony: Jeśli nie chcesz mówić, to nie mów. A, co chciałaś mi powiedzieć wcześniej?

Pepper: Już nieważne. Wszystko wiem. Trzeba Rhodey’go opieprzyć, bo skazał cię na śmierć

Tony: Raz mu można odpuścić

Pepper: No chyba nie

Po godzinie, znaleźliśmy się na parkingu osiedla. Milczała i nic nie mówiła. Nie wiem, co było tego powodem. Skrywała jakieś sekrety, a ja nie przyznałem się do wszystkiego. O blaszaku dowie się później.

Gdy mieliśmy już wejść do swoich mieszkań, odważyłem się zapytać.

Tony: Mogę cię o coś poprosić?

Pepper: Słucham

Tony: Nie mów Rhodey’mu

Pepper: O czym?

Tony: O tym, czego się dowiedziałaś

Pepper: Nie ma sprawy. Będę milczeć, jak grób

Przez chwilę uśmiech zagościł na jej twarzy, ale szybko znikł. Mam nadzieję, że znajdę czas na szczerą rozmowę. Chciałbym ją bardziej poznać. Niewiele wiem. Wiem natomiast, że nazywa się Pepper i nie jestem jej obojętny.

Kiedy wszedłem do domu, odłożyłem klucze na komodę przy lustrze. Wszystko było, jak w najlepszym porządku, a Rhodey siedział zaczytany z książką.

Tony: Cześć, Rhodey. Już wróciłem. Stęskniłeś się? Eee… Rhodey? Rhodey!

Od razu, jak krzyknąłem, książę się wybudził z transu.

Rhodey: O! Hej! Już cię wypisali?

Tony: Nie było podstaw, by mnie zostawiać. Jest dobrze, ale powinieneś oberwać

Rhodey: Oj! Wiem, o co ci chodzi, ale obiecuję, że następnym razem, to ja zajmę się tobą. I co ci powiedział lekarz?

Tony: Za mało odpoczywam i mam o siebie dbać

Rhodey: Dlaczego mam wrażenie, że kłamiesz? Powiesz prawdę?

Tony: Zostawisz mnie samego? Dzięki za ogarnięcie bałaganu, ale teraz potrzebuję spokoju

Rhodey: Tony, co się stało?

Tony: To nic. Idź już

Rhodey: No dobra, ale dzwoń, gdyby coś się działo

Tony: Dobra

Rhodey wyszedł. I dobrze. Nie lubię okłamywać najlepszego przyjaciela, którego traktuję, jak brata. Kłamałem z informacjami na temat mojego stanu. Gdyby wiedział, zabrałby mi klucz do piwnicy. Na szczęście udoskonaliłem zbroję, więc mogę mieć ją ze sobą jako plecak. Całkiem sprytnie, nie? No dobra. Potrzebowałem odpocząć i pomyśleć, co dalej.

**Pepper**

Chciałam, jak najszybciej zamknąć się w pokoju i z niego nie wychodzić. Zbierało mi się na płacz. Dlaczego? Przez Tony’ego. Przez to, co się dowiedziałam, bałam się o jego życie. No tak. Chyba naprawdę dopadła mnie strzała Amora. Powinnam skupić się na byciu przyszłą agentką SHIELD, a nie myśleć o płci przeciwnej.

Z rozmyśleń wyrwał mnie telefon. Prywatny. Ktoś obcy? Coś mi mówiło, że to coś ważnego.

Pepper: Tak, słucham

Agentka Hill: Dzień dobry. Mówi agentka Hill. Mówię z Patricią Potts?

Pepper: Tak, to ja

Agentka Hill: Chciałabym ci pogratulować zdania egzaminu

Pepper: Jezu! Naprawdę zdałam?

Agentka Hill: Nie ma mowy o pomyłce. Jeszcze raz gratuluję i zapraszam na uroczystość, która odbędzie się jutro

Pepper: Dziękuję za wiadomość

Agentka rozłączyła się, a mój humor odrobinę się poprawił. Chciałam zadzwonić do ojca, ale chyba był na misji, więc raczej poza zasięgiem. Dawno z nim nie miałam okazji porozmawiać. Przydałaby się jakaś ojcowska rada.

Próbowałam zadzwonić na jego komórkę. Przez dłuższy czas była cisza, ale czekałam. Czekałam, aż odbierze.

Wreszcie po długim oczekiwaniu, odezwał się ktoś po drugiej stronie. To był mi znany głos, lecz nie ten, który pragnęłam usłyszeć.

Pepper: Tata?

Agent Bernes: Niestety, ale nie. To ty, Pepper?

Pepper: Kim pan jest? Skąd pan ma telefon taty?! Gdzie on jest?!

Agent Bernes: Uspokój się. Ciężko mi mówić, o czymś takim przez telefon, lecz musisz wiedzieć, że on już nie wróci

Pepper: Co to ma znaczyć?!

Agent Bernes: Musisz mi uwierzyć, co ci powiem. Byłem jego przyjacielem, dlatego mi też jest trudno, więc przyjmij ode mnie kondolencje

Pepper: Co to ma być do cholery?! Jakiś kiepski żart?!

Agent Bernes: Chciałbym, ale twój ojciec zginął na akcji. Przykro mi. Nie dało się nic zrobić

Pepper: Co?!

Opuściłam telefon, który z hukiem spadł na podłogę. Zaczęłam płakać i nie mogłam się powstrzymać od krzyku rozpaczy. To bolało. Ta strata najbliższej mi osoby. Teraz zostałam sama, a cała rodzina leży w grobie. Dlaczego ja muszę cierpieć ?! Dlaczego ja?!

Moje krzyki były tak donośne, że ktoś wbiegł do pokoju, gdzie leżałam na ziemi.

Pepper: Tony?