Sylwestrowa noc, a to oznacza... Podsumowanie pracy na blogu z 2015

Witajcie. Życzę Wam Szczęśliwego Nowego Roku 2016, co tyczy się z własnymi postanowieniami. Jednak najpierw stuknijmy się symbolicznym kieliszkiem szampana, bawiąc się, aż nam nogi nie padną :) No dobra. Ten rok przeminął bardzo szybko, a możemy to zauważyć, bo niedawno były święta. Hmm... Nie będę tu się za wiele rozpisywać, więc powiem, co się wydarzyło na blogu.
W skrócie:

• Komedie: "Dwa słowa- wycieczka szkolna", "Aż do zapamiętania", "Wspaniała historia o księżniczce Tony i księciu Pepper", "Komedia IMAA"
• Dramaty: "Dodatek specjalny: Tony Stark nie żyje", "Potęga pierścieni Makluan", "Inny wypadek"
• Scenariusze odcinków: "Pepper w opałach", "Człowiek i Iron Man", "Prawda i poświęcenie cz.2", "Ogień, węgiel i lód", "Wycieczka szkolna"
• One shoty: "Mockingbird", "Agentka Potts", "Daredevil vs Iron Man", "Victoria Stark", Victoria Bernes", "Ivy Stone-  nowa uczennica Akademii Jutra", "Black Widow"
• Filmiki o IMAA: "Iron Man vs Whiplash", "Iron Man vs Crimson Dynamo", "IMAA- Heroes united"
• Opowiadania: "W sieci", "W głębi umysłu", "Od początku do końca", "Nowy początek"
• Miniopowiadania jako dodatek do "W sieci": "Od przyczyny do skutku", "Koniec czasu" + alternative ending
• Listy: wspomnienia o mężu, ojcu i przyjacielu
• Obecne opowiadanie w scenariuszach: "IMAA inaczej' (wciąż trwa)

Czyli widać, że ten rok był dość pracowity, choć przyznaję, że były chwile zwątpienia, czy dalsze prowadzenie bloga ma sens. Chciałam go usunąć, ale teraz jestem pewna, że nie mogę tego zrobić, bo mam czytelników, którzy naprawdę to czytają. Gdyby nie wy, ten blog nie powstałby nigdy. Świętowaliśmy w Mikołajki rocznicę 100 rozdziałowego opo, dlatego też i dziś jest coś specjalnego. Pozostałe filmiki, jakich jeszcze na blog nie zdążyłam wstawić. Jeszcze raz życzę hucznego Sylwestra, by było bombowo :D

A teraz czas na filmiki

Zabawa w zmianę przeznaczenia. Takiej parodii jeszcze nie było. Dziękuję Wdowie za pomoc.

Never give up. To oznacza, że blaszak nigdy się nie poddawał. Nawet, jak było bardzo kiepsko, nie mogło być jeszcze gorzej. Tutaj dziękuję Selene przy wybraniu muzyki do filmiku. "Skillet- Not gonna die"

Wybaczcie za męczenie Gene'a tym głosem Pepper "dlaczego?". Za dużo razy się wkleiło. Oczywiście w tle gra" Breaking Benjamin- You"

No to do zobaczenia w 2016

Part 63: Walczymy razem lub wcale

Gdy miałam zamiar wyjść z gabinetu, niespodziewanie pojawił się Ho. Dobrze, że się zjawił. Potrzebowałam jego pomocy, a ostatnio jedynie był przybity, siedząc nad tworzeniem nieszkodliwego implantu, który byłby w stanie utrzymać Tony’ego przy życiu. Za bardzo to przeżywał, a przecież nie on zawinił.

Dr Yinsen: Gdzie idziesz?

Dr Bernes: Jestem komuś potrzebna

Dr Yinsen: Komu?

Dr Bernes: Tony’emu. Ktoś znowu zamienił mieszanki i muszę interweniować, jak najszybciej. Nie zatrzymuj mnie

Dr Yinsen: Nawet nie miałem zamiaru. Rób, co musisz

Dr Bernes: Przestaniesz się dobijać tą operacją?! To nie twoja wina, a implant inna osoba mu uszkodziła. Nie ty! Weź się w garść, bo trzeba dokończyć tworzyć mechaniczne serce

Dr Yinsen: Przepraszam cię, Victorio. Po prostu nie chcę go bardziej skrzywdzić. Chcę, żeby żył

Dr Bernes: I będzie. Damy radę, więc nie załamuj się. Głowa do góry. Walczymy razem  i tak pozostanie

Dr Yinsen: Masz rację

Dr Bernes: Idziesz ze mną?

Dr Yinsen: Sama sobie poradzisz, a ja popracuję nad implantem

Dr Bernes: Tylko zrób też jakąś przerwę. Nie pracuj za długo

Dr Yinsen: Dzięki za troskę. Nie jestem Tony’m i wiem, kiedy odpocząć. Hmm… No to bierzemy się do roboty

Zanim wyszłam z gabinetu, dałam mu do ręki jego stare notatki, które mi kiedyś pokazał za czasów studiów. W jego oczach zapaliła się nadzieja. Wiedziałam, że chciał coś zdziałać, dlatego musiał przypomnieć sobie, dlaczego został lekarzem.
Bez dłuższego przedłużania czasu na rozmowę, pojechałam do opuszczonej fabryki, a dzięki wiadomości SMS od Pepper, po godzinie znalazłam się na miejscu. Tony dalej leżał nieprzytomny, lecz dalej trzęsło się jego ciało. Od razu podeszłam do niego, podając lek na uspokojenie. Objawy ustąpiły. Teraz mogłam zmierzyć funkcje życiowe. Na całe szczęście zdążyłam przyjechać na czas.

Pepper: I co z nim?

Dr Bernes: Zobaczymy, lecz na razie jest stabilny. Podawaliście mu coś wcześniej?

Rhodey: Nic, ale szukaliśmy czegoś, co mu pomoże

Dr Bernes: Pokażcie mi, co brał

Rhodey: Mówił, że dwutlenek litu 

Pepper: Rhodey, musiał brać coś innego. Na pewno Mask podmieniła mieszanki!

Dr Bernes: Pepper może mieć rację, ale upewnię się, jak zobaczę

Dziewczyna podała mi pustą strzykawkę, jaką znalazła przy szafkach. Sprawdziłam nazwę substancji. Przypominała tą, którą użył na Tony’m, by upozorować jego śmierć. Jednak coś mi w niej nie pasuje. Jakby była silniejsza. No nic. Wezmę ją do badań.

Dr Bernes: Znowu miał szczęście, że nie trafił do kostnicy po tej mieszance. W laboratorium dokładnie zbadam jej skład, by sprawdzić, jakie może spowodować efekty uboczne

Pepper: Ale… Co… Co teraz? Co z nim będzie? Umrze?

Dr Bernes: Jest silny. Zwalczy truciznę i się obudzi, więc ja go z wami zostawię i dam to, co może wam się przydać

Rhodey: Nie musi być w szpitalu?

Dr Bernes: Obejdzie się bez tego, ale zadzwońcie w razie, gdyby działo się coś niepokojącego

Rhodey: Zadzwonimy na pewno

Ostatni raz sprawdziłam stan Tony’ego, patrząc na jego bransoletce, skąd mogłam wiedzieć, czy szybko oprzytomnieje. Wyglądało w porządku. Pozostawiłam im zapasy dwutlenku litu oraz leku na uspokojenie, gdyby powtórzył się atak. Jednak Pepper nie potrafiła być spokojna. Natychmiast podbiegła do mnie, gdy chciałam wyjść.

Dr Bernes: Wszystko gra?

Pepper: Mi możesz wszystko powiedzieć. Czy ten reaktor go zabije?

Dr Bernes: Nie wiem, bo pierwszy raz widzę coś takiego. Jednak razem z Ho pracujemy nad nowym implantem. Wszystko się ułoży i nie martw się

Pepper: Od wczoraj jestem zaręczona z Tony’m. Nie chcę, by coś mu się stało

Dr Bernes: Rozumiem cię, ale na razie jest dobrze. Jeśli ten ktoś, kto dał bombę jej nie uruchomi, można być spokojnym

Pepper: Nie wydaje mi się

Dr Bernes: Wcześniej wspomniałaś mi o jakiejś Mask. Kim ona jest?

Pepper: Potrafi zmienić się w każdego

Dr Bernes: Naprawdę? To źle… Czyli ona operowała Tony’ego?

Pepper: Tak. Czy możemy coś jeszcze zrobić?

Dr Bernes: Tylko czekać

Wyszłam z fabryki, jadąc do szpitala. Dobrze, że nie musiałam na Święta go tam zabierać. Hmm… Postać, która zmienia się w każdego? Brzmi kiepsko, bo teraz trudno zaufać komukolwiek. Może SHIELD złapie sprawczynię ataków? Nie powinna przebywać na wolności, skoro jest w stanie kogoś zabić. Po godzinie znalazłam się na miejscu i weszłam do gabinetu. Ho spał przy projekcie implantu. Nie chciałam go budzić, dlatego czekałam, aż sam zechce otworzyć oczy.

Dr Bernes: Chyba jesteśmy na dobrej drodze

Dr Yinsen: Też tak uważam

Dr Bernes: Ho! Nie strasz mnie! Myślałam, że śpisz

Dr Yinsen: Tylko próbowałem coś wymyślić. Eee...I jak z nim? Przeżyje?

Dr Bernes: Na razie tak, ale trzeba pozbyć się reaktora. Ma bombę

Dr Yinsen: Cholera! Mówisz serio?

Dr Bernes: Ta, co podszyła się pode mnie, jest temu winna

Dr Yinsen: No to mamy jeszcze mniej czasu. Trzeba przyspieszyć pracę nad implantem

Dr Bernes: Uspokój się, dobrze? Tym zajmiemy się później, bo prawdziwy problem tkwi w sabotażyście. Musimy być czujni

Dr Yinsen: Całkowicie się z tobą zgadzam. A jak się czuje?

Dr Bernes: Dostał leki i śpi. Będzie dobrze

Dr Yinsen: Jesteś niezastąpiona

Dr Bernes: Ty też

Dr Yinsen: Dzięki tobie mogę pomagać ludziom. Dziękuję, że ponownie mi uświadomiłaś, kim jestem

Dr Bernes: Cała przyjemność po mojej stronie

Uśmiechnęłam się i wzięłam próbki do badań. Oby organizm Tony’ego zwalczył truciznę, bo tego lekarstwem nie da się nazwać. Wierzę, że da radę, choć w obecnej sytuacji trudno o nadzieję. Wiadomo, jak ciężko jest być Iron Manem, ale żeby w taki sposób walczyć z nim? Istne szaleństwo. Nieludzkie.

Part 62: Uśmiechał się, a teraz już nie

**Rhodey**

Spod choinki wyciągnęliśmy prezenty. Każda paczka była podpisania, by się nie pomylić. Usiedliśmy na kanapie, rozrywając papier. W pierwszej, jaką dostałem, była ramka ze zdjęciem. Ja, Tony i Pepper razem uśmiechnięci. Nawet nie pamiętam, żebyśmy robili ze sobą wspólną fotkę, a może skleiła na Photoshopie? Mniejsza z tym. Świetnie jej wyszło.

Rhodey: Dziękuję ci, Pepper

Pepper: Ale to nie ode mnie

Rhodey: Ty je zrobiłeś?

Tony: Pomyślałem, że chciałbyś o nas pamiętać jako o przyjaciołach

Rhodey: Dzięki, choć tego po tobie się nie spodziewałem

Pepper: Ode mnie masz coś specjalnego

Rhodey: Co?

Pepper: Otwórz i zobacz

Otworzyłem drugą paczkę, a w niej pistolet z ostrymi nabojami. Wraz do kompletu dołożone zostały ślepaki. Taki sam typ, co noszą przy sobie policjanci. Ruda wie, co dobre. Ciekawe, czy jej się spodoba mój podarunek.

Rhodey: Jest świetna

Pepper: Powiesz, jak będziesz mógł ją wypróbować w praktyce

Rhodey: Nie będę nikogo zabijać

Pepper: Strzelnica, głupku

Rhodey: No przecież wiem

Pepper: Czyżby? Dobra, a teraz zobaczę, co ty mi dałeś

Rhodey: To ci się przyda

Ruda otworzyła swój podarunek. Od razu chciałem widzieć jej reakcję. Przyglądała się okładce, a ja jedynie czekałem, co zrobi.

Pepper: “Jak mało mówić, żeby wszyscy mnie rozumieli?” To ma być jakaś parodia?! RHODEY!

I oberwałem w łeb. Auć! Pomasowałem czoło, bo róg książki był bardzo ostry, że zabolało. Razem z Tony’m się śmialiśmy, gdy ta podniosła książkę z ziemi.

Rhodey: Chyba nie zamierzasz mnie znowu tym rzucić?

Pepper: Zastanowię się. Okej, a co ty mi dałeś, Tony?

Tony: Przekonaj się sama

**Pepper**

Odłożyłam książkę, lecz spojrzałam na Rhodey’go gniewnym wzrokiem, bo miałam ochotę go zabić. Jeśli chciał rozluźnić atmosferę, poniósł porażkę. Ech! Faceci. Wszyscy tacy sami. No może nie wszyscy. Znajdą się wyjątki od reguły tak, jak zawsze. Otworzyłam ostatni mój prezent, który dostałam pewnie od narzeczonego. Mój kochany geniusz kupił mi sukienkę. Jaka ładna. Taka w niebieskie kolory z kwiatkami, ale cudna. Od razu go przytuliłam z wdzięczności.

Pepper: Jest przepiękna. Dziękuję, Tony

Tony: Dla ciebie wszystko

Rhodey: Teraz twoja kolej. Otwórz najpierw mój. Ten w zielonym

Tony: Skoro tak nalegasz. Eee… Co to jest?

Rhodey: Otwórz

Pepper: Jeśli to jakaś głupia książka, pozwól mi go tym rzucić

Tony: Hehe! Pepper, ochłoń trochę. Nic nie rób

Pepper: Poczekam przy stole. Otwieraj to

Tony: Poradnik “Jak zostać ojcem?” Rhodey, tobie chyba odbiło

Rhodey: Nowe role, nowe obowiązki

Tony: Hahaha! Niebawem się o tym przekonamy. No i ostatnia paczka od… Pepper. Mam się bać?

Pepper: Ani trochę. No już. Zobacz

Otworzył swój prezent, przyglądając się mu bliżej. Chyba się zdziwił, ale też zaczął się śmiać. Wiem, że dostał kolejną książkę do kolekcji, lecz ta była wyjątkowa. Nauczy się cennej lekcji. Geografii.

Tony: Teraz już będę wiedział… gdzie leży… Ekwador

Pepper: Tony?

Rhodey: Ej! Co się dzieje?

Jeszcze przed chwilą się uśmiechał, a teraz leżał na podłodze i zaczął się trząść. Byłam przerażona. Natychmiast zadzwoniłam do odpowiedniego specjalisty, ale nie odbierał. Nie wiedzieliśmy, co się z nim działo. Ostatnio był w takim stanie, jak ktoś podmienił… mieszanki. Mask! Musiała go zaatakować!

Pepper: Rhodey, co mamy robić?! Nie odbiera!

Rhodey: Uspokój się. Ja go przytrzymam, a ty poszukasz, czy nie ma w apteczce czegoś na uspokojenie

Pepper: Rhodey…

Rhodey: Będzie dobrze, Pepper. Szukaj w dolnej półce i spróbuj jeszcze raz się skontaktować z Yinsenem

Pepper: Dobrze

Nerwowo zaczęłam przeszukiwać szafki w poszukiwaniu leku oraz starałam się nawiązać kontakt z lekarzem.

**Victoria**

Nadal ktoś dobija się do Ho, a on na chwilę wyszedł. Taa… Na chwilę. Nie ma go już ponad trzy godziny. Może dzwoni ktoś ważny? Głupio tak ruszać czyjąś własność, ale ten dźwięk zaczął mnie powoli irytować. W słuchawce odezwał się znajomy głos… Pepper? Biedna. W Święta? Fatalny czas na straszenie najbliższych swoim stanem.

Dr Bernes: Pepper, co się dzieje? Czemu płaczesz?

Pepper: Tony… Nie wiem, co robić. Ma te same wstrząsy, co wtedy, jak była zła mieszanka. Proszę… Pomóż mi

Dr Bernes: Dojazd do was trochę mi zajmie, ale przyjadę. Niech jedna osoba go trzyma, a druga wstrzyknie lek na uspokojenie. Na pewno go ma, ale musisz być spokojna. Pepper?

Pepper: Tak?

Dr Bernes: Uspokój się. Zaraz u was będę. Gdzie jesteście?

Pepper: Opuszczona fabryka na obrzeżach miasta. Wyślę adres

Dr Bernes: Dobrze, bo przyda mi się

Pepper: A dr Yinsen?

Dr Bernes: Jeszcze nie wrócił. Nie martw się. Wiem, co robić

Pepper: Nawet, jak reaktor jest bombą?

Dr Bernes: Nawet wtedy. Trzymaj się i bądź silna

Pepper: Postaram się

Rozłączyłam się z nią i spakowałam do podręcznej torby najważniejsze rzeczy wraz z specjalną aparaturą. Wolałabym nie wysyłać Tony’ego w czasie Świąt do szpitala. Oby nie było to konieczne.

Dr Bernes: Trzymajcie się. Pomoc jest w drodze

---**---

No i zwalniamy z akcją do jednej notki dziennie. To zależy, bo niebawem powrót do szkoły, co tyczy się z wolnym czasem, a po ostatnich wpadkach z ocenami jest licho. No to na dziś koniec. Od jutra jedna notka :) Pytania?

Part 61: Już nie- Wesołych. Przepraszam

**Tony**

Chciałem, żeby życzenia dla Rhodey’go były tak samo ważne, jak dla Pepper. Jednak on mnie wyprzedził i zaczął jako pierwszy.

Rhodey: Życzę ci Wesołych Świąt. Dużo zdrowia i szczęścia ze swoją przyszłą żoną. Żebyś cieszył się z nowej rodziny. Wierzę, że będziesz świetnym ojcem

Tony: Dzięki, Rhodey. Za to ja ci życzę również Wesołych Świąt oraz spełnienia marzeń. Na pewno twój ojciec będzie z ciebie dumny, jak zostaniesz generałem

Przytuliłem go po przyjacielsku i nadeszła kolej na rudą. Stałem gdzieś z boku, podsłuchując, czego mu życzy. Na pewno walnie jakiś dziwny tekst. jak to ona.

Pepper: No to teraz, ja ci złożę życzenia. Ekhm… Życzę Wesołych Świąt i żebyś miał wymarzoną dziewczynę, z którą spędzisz resztę życia. No chyba, że wolisz kochać się ze swoją namiętną kochanką po cichu o nazwie “historia”

Rhodey: Wiedziałem, że to powiesz. Dzięki, a ja życzę Wesołych Świąt oraz tego, że jak będziesz miała becikowe, chcę być wujkiem

Tony: Hahaha!

Pepper: Eee… Dzięki

Czy on na serio to powiedział? Pepper, aż się zawstydziła, bo pokazały się rumieńce. Oj! Rhodey. Precz od mojej kobiety. Ona jest moja.

Tony: Dobra, a teraz pora na…

Rhodey: Jedzonko!

Pepper: Haha! Rhodey ma głoda

Tony: Chyba specjalnie nic nie jadł

Pepper: Wiesz, że Wigilię rozpoczyna się, jak zaświeci pierwsza gwiazdka?

Tony: No wiem, ale chcę mieć potem czas na ulepszenie zbroi

Pepper: Nawet teraz nie odpuścisz? Przecież nikt nam… nie grozi. Tony, jak muszę ci o czymś powiedzieć

Tony: Jesteś w ciąży?

Pepper: Nie! Po prostu powinieneś wiedzieć, co oni ci zrobili

Zaczęła płakać, że musiałem ją uspokoić. Przytuliłem moją ukochaną, jak najbliżej siebie, żeby mogła w spokoju się wypłakać.

Tony: Pepper, spokojnie. Już dobrze?

Pepper: Trochę. Tony, przepraszam. To moja wina, że teraz cierpisz

Tony: Możesz mówić jaśniej?

Pepper: Gene z Whitney namieszali w twoim zdrowiu

Tony: Nadal nie rozumiem. Co to ma znaczyć?!

Pepper: Uspokój się. Gdy miałeś operację, Madame Mask podszyła się pod lekarkę… i dała reaktor z bombą. Tony, przepraszam. Naprawdę mi wybacz

Nie wiedziałem, co powiedzieć. Teraz już wiedziałem, czemu się gorzej czuję. Jednak tak łatwo mnie nie zabiją. Popatrzyłem w jej oczy, ocierając dłonią każdą łzę z policzków, jaka spłynęła.

Tony: Nie martw się. Będzie dobrze. Tak łatwo nie dam się zabić

Pepper: Ale… to bomba

Tony: Nie bój się. Coś na to poradzę, ale zapomnijmy dziś o tym, dobrze? Mamy Święta. Cieszmy się

Pepper: Tak. Mamy Święta

**Pepper**

W końcu mu powiedziałam prawdę. Nie chciałam psuć atmosfery w tak pięknym dniu, ale nie mogłam dłużej tego ukrywać. Próbowałam wziąć się w garść i pomyśleć o czymś miłym. Rhodey był moim powodem do śmiechu. Szybko dorwał się do jedzenia, kosztując każdą z możliwych potraw. Udało mi się przygotować zupę, rybę i herbatę. Jednak jakoś potrafił zmieścić wiele, aż prosił o dokładkę. To akurat mnie rozbawiło, więc na chwilę uśmiech pojawił się na twarzy. Dołączyliśmy do niego, kosztując na spokojnie zupę.

Pepper: Mam nadzieję, że będzie wam smakowało. Robiłam na szybko i…

Rhodey: Mi… akurat… smakuje

Tony: Nie gadaj z pełną gębą, bo jeszcze się zadławisz ością

Rhodey: Słuszna uwaga

Pepper: Ej! A wiecie, że najwięcej przypadków zadławienia trafiają się akurat w Wigilię?

Rhodey: No dobra. Macie rację. Jeden kawałek w zupełności wystarczy

Pepper: A smakuje?

Rhodey: Bardzo

Pepper: Tony?

Tony: Mmm… Pychotka. Pepper, chcesz ze mną zatańczyć?

Pepper: Z przyjemnością

Odeszliśmy od stołu podchodząc do choinki, by lekko pokołysać się w rytm “Silent night”. Wczuliśmy się w ten nastrój Świąt, zapominając o poprzedniej rozmowie, która zbudziła niechciane emocje. Powoli kołysaliśmy się wtuleni w siebie. Głowę położyłam przy jego klatce piersiowej, a on trzymał swoją na moim ramieniu.

**Rhodey**

Dobrze im szło. Myślałem, że Tony to tańcząca pokraka, a tu proszę… prezentuje się doskonale. Pewnie chcieliby zapamiętać ten moment, dlatego ukryłem kamerę na stole przy wazie z zupą. Nie spostrzegli jej i tańczyli dalej, rozkoszując się wspólnym tańcem. Wszystko szło tak ładnie i pięknie, ale Tony no musiał… Po prostu musiał się przewrócić. Od razu się śmiałem, chowając kamerę.

Tony: Świntuch! Nagrywał nas!

Rhodey: Na pamiątkę

Pepper: Wszystko gra?

Tony: Tak. Wybacz

Pepper: Powinieneś bardziej uważać na siebie

Tony: Pep, nie zamieniaj się w Rhodey’go. Gdybym chciał matkowania, to z nim bym…

Rhodey: Hahaha! Zrobiliście to! Gratulacje! Będę wujkiem? Huraa! Moje świąteczne marzenie się spełni

Pepper: Nie bądź taki do przodu. Jeszcze nie zrobiłam testu, a myślisz, że za pierwszym razem… No kurwa! Tony, my się nie…

Tony: Tak, Pepper. Bez zabezpieczeń

Pepper: Mogę mieć dziecko przed ślubem?! To chore! Czemu mi nic nie powiedziałeś?!

Tony: Bo nie chciałaś, żebym przestawał

Rhodey: Hahaha! No dobra. Trzeba rozpakować prezenty, a o becikowym pomyślicie później

Pepper zrzedła mina. Chyba nie chciała mieć szybko maluszków. No nic. Tego mogłem się po nim spodziewać. Bez zabezpieczenia. Naprawdę się nieźle rozerwał, jak na kogoś, kto nie działa tak… emocjonalnie. Eee… Chyba się myliłem. Postrzeleniec.

Part 60: Wesołych Świąt cz.2

**Tony**

~*Następnego dnia o godzinie ósmej*~

Obudził mnie alarm na bransoletce i z telefonu, który był poza moim zasięgiem, bo Pepper rzuciła spodnie, aż na koniec pokoju. Powoli wstawałem na nogi, by jej nie zbudzić. Ubrałem bokserki, podniosłem spodnie wraz z zapięciem ich na pasek, a na koniec włożyłem koszulę. Po tych kilku czynnościach mogłem pójść przygotować nam śniadanie, lecz najpierw musiałem przemyć twarz. Poczułem się słabo, co było oznaką słabego serca. Powinienem użyć dwutlenku litu, który zostawiłem w zbrojowni. No nic. Najpierw zajmę się moją ukochaną. Gdy przemyłem twarz, chwiejnym krokiem doszedłem do kuchni. Wziąłem kilka kromek chleba, smarując je masłem. Na stole położyłem je razem z twarożkiem do kanapek, a woda szybko się zagotowała. Może nie mogłem pić kawy, ale Pep mogła. Oj! Chyba dźwięk czajnika postawił ją na nogi. Powoli podeszła do mnie z zaspanymi oczami.

Tony: Dzień dobry, kochanie. Jak się spało?

Pepper: W porządku. Nawet dobrze. Dziękuję ci za wczorajszy wieczór

Tony: Nie ma za co. Chcę, żebyś go pamiętała, bo mimo roli Iron Mana, nadal cię traktuję jako najważniejszą część mojego życia

Pepper: Teraz już się o tym przekonałam

Cmoknęła mnie w policzek, biorąc jedną kromkę do ust. Po zjedzeniu śniadania i wypiciu kawy przez Pep poszliśmy do zbrojowni. Rhodey już siedział na fotelu, analizując zagrożenie. Na ekranie była pokazana sygnatura wroga. Blizzard.

Tony: Akurat w Święta zawitał

Pepper: Kto?

Tony: Lubi zimę. Taka chodząca lodówka, ale mówi się na niego Blizzard

Rhodey: Niech zgadnę… Już chcesz do niego lecieć?

Tony: Jakbyś zgadł. Trzeba się rozerwać

Pepper: Chyba już za bardzo wczoraj się rozerwałeś

Rhodey: Ooo! Czyli wy…

Tony: Pep, nie mów. To co? Lecimy?

Pepper: To tylko napad na bank. Policja da sobie radę

Tony: Nie z nim

Podszedłem do szafki, gdzie miałem swój przybornik z lekarstwami na każdy możliwy wypadek. Wstrzyknąłem dwutlenek litu i wskoczyłem do zbroi. Pepper miała na nas oko, gdy my polecieliśmy na misję.

**Rhodey**

Dobrze, że jakoś opanowałem lot swoją zbroją, bo nie chciałbym być zeskrobywany z chodnika. Tony potrzebował wsparcia, więc musiałem być gotowy do boju. Po jakiejś godzinie dotarliśmy na miejsce. Szyba w sklepie jubilerskim była rozbita na kawałki, więc wlecieliśmy tędy do środka. Nie wierzyłem, co widzę. Ten się już śmiał przez głośniki. Eee… Blizzard był przebrany za Świętego Mikołaja?

Tony: Hahaha! Rhodey, czy ty to widzisz?

Rhodey: Nie no. Serio?

Blizzard: A ty kim jesteś? Nowy Iron Man? Widzę, że klub blaszaka się powiększa. Macie tu coś na powitanie

Wystrzelił ze swojej armatki, zamrażając nasze zbroje. Jednak szybko pozbyliśmy się lodu, traktując wroga z repulsorów. Od razu poleciał na ścianę, opuszczając worek, który był pełny diamentów. Nie zamierzał walczyć, lecz uciec z łupem. Nie mogliśmy mu na to pozwolić, dlatego postanowiliśmy go dogonić, wzbijając się w powietrze. Próbował nam zniknąć z widoku, ale nie był tak szybki, jak my. Użyłem rakiet, strzelając w jego lodowy “most”, który po uderzeniu się skruszył i zbir wpadł w ręce Iron Mana. Od razu zabraliśmy go w ręce policji, co nalegała, by Blizzard znalazł się pod nadzorem SHIELD.

Tony: Łatwo poszło

Rhodey: Aż za łatwo

Tony: Możesz być, choć raz optymistą?

Rhodey: Jestem realistą. Po prostu wydaje mi się, że to było zbyt proste dla nas

Tony: Hmm… Po części masz rację. Wracamy?

Rhodey: Tak, bo Pepper sama nie poradzi sobie z choinką

Polecieliśmy zbrojami do bazy, wracając krótszą drogą. Widoczność utrudniały opady śniegu z porywistym wiatrem. Tony chyba nie wiedział, gdzie leci, bo wpadł na budynek.

Rhodey: Ej! Ocknij się. Już prawie jesteśmy

Tony: Wiem. Wybacz… Zamyśliłem się

Rhodey: Aha

Od razu coś mi nie pasowało. Wyczułbym kłamstwo na kilometr i on właśnie próbował ukryć jakiś ważny fakt przede mną. Miał być szczery, a raczej już mu się to znudziło.

**Tony**

Nie wiem, co się ze mną działo, ale to nie wina pogody. Coś jest nie tak. Nie chciałem nikogo martwić, więc nie mówiłem im o tym. Gdy wróciliśmy do bazy, choinka już stała, a Pepper kończyła ją ozdabiać, dając na jej czubek złotą gwiazdkę.

Tony: Mogłaś na nas poczekać

Pepper: Wolałam sama się tym zająć. I co? Uratowaliście Święta?

Tony, Rhodey: CO?

Pepper: W telewizji mówią o was, jak złapaliście tego człowieka- lodówkę

Tony: Blizzarda

Pepper: O! A powiedziałam inaczej? No nieważne. Wesołych Świąt

Tony: Wesołych

Zdjąłem z siebie zbroję i przytuliłem się do niej, ciesząc z jej obecności. Rhodey też odłożył pancerz na miejsce, że mogliśmy świętować. Nagle usłyszeliśmy znaną kolędę. “Silent night”. Wiedziałem że to sprawka Rhodey’go. Wzięliśmy opłatki, łamiąc się nimi, składając sobie życzenia. Najpierw złożyłem je rudej.

Tony: Kochana, Pep. Życzę ci Wesołych Świąt. Żebyś zawsze była uśmiechnięta, by nigdy nie zagościł smutek na twojej twarzy

Pepper: A ja ci też życzę Wesołych Świąt, a przede wszystkim zdrowia. Żebyś dbał o swoje serce i robiłbyś to, co kochasz

Potem podszedłem do Rhodey’go. Myślałem, czego życzyć mojemu przyjacielowi, a także bratu. W końcu też był dla mnie ważny, ale to Pep chciałbym poświęcić swoje życie w walce, jeśli zaszłaby taka konieczność.