**Ho**
Musieliśmy szybko rozeznać się w sytuacji. Zarówno Tony jak i Pepper byli ledwo żywi. Chłopaka to rozumiem, ale ona? Zaczęliśmy od dziewczyny. Zacząłem uciskać klatkę piersiową, a Victoria wentylowała. Jedna seria wystarczyła, żeby jej serce ponownie zaczęło bić. Była naprawdę silna. Przyjrzałem się odczytom.
Dr Yinsen: Wszystko wróciło do normy. To musiało być chwilowe.
Dr Bernes: Chyba źle reaguje na regenerację.
Dr Yinsen: Albo jest zmęczona.
Sprawdziłem jej kartę. Na niej widniała nazwa substancji, której wcześniej nie było.
Dr Yinsen: Victorio?
Dr Bernes: Przysięgam, że to nie ja!
Dr Yinsen: Wiem. Ktoś tutaj był.
Stwierdziłem zaniepokojony. Ktoś miał dostęp do tego skrzydła. Bardzo niedobrze. Nikt nie mógł tutaj wchodzić poza mną czy przyjaciółką. Zaczęła już robić masaż serca, a ja jedynie podałem adrenalinę. Obserwowałem całą sytuację. Chłopak nadal nie wracał.
Dr Yinsen: Dobra. Przejmuję na trzy. Raz…
Dr Bernes: Dwa…
Dr Bernes, Dr Yinsen: TRZY!
Zamieniliśmy się rolami, żeby w dwójkę poradzić sobie z zaistniałą sytuacją. Przerwałem, słysząc dźwięk z kardiomonitora. Pojawił się puls. Znowu bardzo słaby, więc mógł w każdej chwili się zatrzymać. Sprawdziłem czy transfuzja się zakończyła. Była połowa worka.
Dr Yinsen: Tyle musi wystarczyć. Dziękuję.
Virgil: Czy… Czy wszystko będzie dobrze?
Dr Yinsen: Spokojnie. Panujemy nad sytuacją.
Wyjąłem z szafki cukierki, aby podniósł mu się poziom cukru. Oddanie krwi musiało go kosztować trochę wysiłku. Dałem gazik na miejsce po igle, a sam worek podpiąłem do łóżka chorego. Od razu nabierał barw.
Dr Yinsen: Pan tutaj był cały czas, prawda?
Virgil: Zgadza się.
Dr Yinsen: Wchodził tu jakiś personel medyczny albo ktoś podejrzany?
Virgil: Tylko jedna pielęgniarka. Nie powiedziała po co podała leki.
Dr Yinsen: Na ten oddział nikt nie powinien wchodzić poza mną czy doktor Bernes. Rodzina jest tu rzadko i tylko na moje pozwolenie. Sprzątanie sal się odbywa dopiero po całym dniu i nic nikt nie rusza. Ta kobieta mogła narobić szkód.
Virgil: Rany. Mogłem coś zrobić. Ona… Ona mogła ją zabić?
Dr Yinsen: To była chwila, panie Potts. Teraz już wszystko będzie w porządku z Pepper. Dopilnujemy, żeby oboje stanęli szybko na nogi. Proszę odpocząć.
Poprosiłem, wracając do Victorii. Gapiła się w kartę córki agenta. Nie wiedziałem co tam szukała.
Dr Yinsen: Sprawdzałem. Musiała tu wejść przypadkiem, ale będę się tłumaczył u szefa szpitala.
Dr Bernes: Bez jaj. Jeszcze jak wychodziłam wszystko grało.
Dr Yinsen: Victorio, to nie twoja wina. Sprawdzimy monitoring i zobaczymy kto to był. Po podpisie ciężko się kapnąć.
Dr Bernes: Będą kłopoty.
Dr Yinsen: Poradzimy sobie. O ile mnie na serio nie wywalą.
Dr Bernes: Tak się nie stanie. Miałeś chwilę załamania. Zdarza się to każdemu. Nawet najlepszym.
Miała rację, chociaż przez głupią próbę eutanazji na dzieciaku jego serce zwariowało. Na tyle, że w najgorszym momencie mogło na dobre skapitulować, a do tego dopuścić nie mogliśmy.
**Victoria**
Sprawdziłam wszystkie karty pacjentów z oddziału. Akurat tylko dwie osoby leżały, bo rzadko ktoś tu trafiał. Cyberchirurgia była miejscem, gdzie dawało się szansę na drugie życie. Myślałam, że pomyliłam dawki, ale wszystko się zgadzało. Mrugnęłam kilka razy, patrząc na odczyty. Oczy się buntowały. Chyba za mało spałam.
Dr Yinsen: W porządku?
Dr Bernes: Tak, Ho. A jak z tobą?
Dr Yinsen: Przecież mówiłem, że już tego nie zrobię.
Dr Bernes: Wiem, bo widzę, że się… ogarnąłeś.
Ziewnęłam, siadając na krześle. Coraz bardziej robiłam się senna, ale mój dyżur jeszcze się nie skończył.
Dr Yinsen: Czy ty w ogóle spałaś? Jadłaś coś?
Dr Bernes: Pewnie. Zawsze coś zjem, a sen też był. Trochę, ale było.
Dr Yinsen: Victorio, powiedz szczerze. Jeśli mało spałaś, to może przełożyć się na twoją pracę oraz zdrowie. Odeślę cię do domu.
Dr Bernes: Myślałam o tym samym, patrząc na twój stan. Jednak wiesz, że muszę tu być. Regeneracja znowu się spowolniła, a ta kobieta… Ona może znowu tu wrócić. Nie mogę tak po prostu sobie zasnąć.
Dr Yinsen: Jeśli chcesz komuś pomagać, zacznij od siebie.
I mówi to ten sam człowiek, który w takim wieku przesiadywał całymi dniami w szpitalu. Rzadko wracał do domu, a sen był na kanapie w pokoju lekarskim. Martwiłam się o niego, chociaż po części zgadzałam się z nim. Potrzebowałam odpocząć.
**Roberta**
Obudziłam się w tym samym pomieszczeniu, gdzie byłam wcześniej. Nikt nie lubi szpitali, a chłopcy go wręcz nienawidzą. Na krześle siedział Rhodey. Ewidentnie zrobił sobie drzemkę. Nie chciałam go budzić, dlatego tylko rozejrzałam się, ruszając gałkami ocznymi. O dziwo nie byłam jakaś otępiała czy coś w ten deseń. Pamiętałam wszystko.
Musieliśmy szybko rozeznać się w sytuacji. Zarówno Tony jak i Pepper byli ledwo żywi. Chłopaka to rozumiem, ale ona? Zaczęliśmy od dziewczyny. Zacząłem uciskać klatkę piersiową, a Victoria wentylowała. Jedna seria wystarczyła, żeby jej serce ponownie zaczęło bić. Była naprawdę silna. Przyjrzałem się odczytom.
Dr Yinsen: Wszystko wróciło do normy. To musiało być chwilowe.
Dr Bernes: Chyba źle reaguje na regenerację.
Dr Yinsen: Albo jest zmęczona.
Sprawdziłem jej kartę. Na niej widniała nazwa substancji, której wcześniej nie było.
Dr Yinsen: Victorio?
Dr Bernes: Przysięgam, że to nie ja!
Dr Yinsen: Wiem. Ktoś tutaj był.
Stwierdziłem zaniepokojony. Ktoś miał dostęp do tego skrzydła. Bardzo niedobrze. Nikt nie mógł tutaj wchodzić poza mną czy przyjaciółką. Zaczęła już robić masaż serca, a ja jedynie podałem adrenalinę. Obserwowałem całą sytuację. Chłopak nadal nie wracał.
Dr Yinsen: Dobra. Przejmuję na trzy. Raz…
Dr Bernes: Dwa…
Dr Bernes, Dr Yinsen: TRZY!
Zamieniliśmy się rolami, żeby w dwójkę poradzić sobie z zaistniałą sytuacją. Przerwałem, słysząc dźwięk z kardiomonitora. Pojawił się puls. Znowu bardzo słaby, więc mógł w każdej chwili się zatrzymać. Sprawdziłem czy transfuzja się zakończyła. Była połowa worka.
Dr Yinsen: Tyle musi wystarczyć. Dziękuję.
Virgil: Czy… Czy wszystko będzie dobrze?
Dr Yinsen: Spokojnie. Panujemy nad sytuacją.
Wyjąłem z szafki cukierki, aby podniósł mu się poziom cukru. Oddanie krwi musiało go kosztować trochę wysiłku. Dałem gazik na miejsce po igle, a sam worek podpiąłem do łóżka chorego. Od razu nabierał barw.
Dr Yinsen: Pan tutaj był cały czas, prawda?
Virgil: Zgadza się.
Dr Yinsen: Wchodził tu jakiś personel medyczny albo ktoś podejrzany?
Virgil: Tylko jedna pielęgniarka. Nie powiedziała po co podała leki.
Dr Yinsen: Na ten oddział nikt nie powinien wchodzić poza mną czy doktor Bernes. Rodzina jest tu rzadko i tylko na moje pozwolenie. Sprzątanie sal się odbywa dopiero po całym dniu i nic nikt nie rusza. Ta kobieta mogła narobić szkód.
Virgil: Rany. Mogłem coś zrobić. Ona… Ona mogła ją zabić?
Dr Yinsen: To była chwila, panie Potts. Teraz już wszystko będzie w porządku z Pepper. Dopilnujemy, żeby oboje stanęli szybko na nogi. Proszę odpocząć.
Poprosiłem, wracając do Victorii. Gapiła się w kartę córki agenta. Nie wiedziałem co tam szukała.
Dr Yinsen: Sprawdzałem. Musiała tu wejść przypadkiem, ale będę się tłumaczył u szefa szpitala.
Dr Bernes: Bez jaj. Jeszcze jak wychodziłam wszystko grało.
Dr Yinsen: Victorio, to nie twoja wina. Sprawdzimy monitoring i zobaczymy kto to był. Po podpisie ciężko się kapnąć.
Dr Bernes: Będą kłopoty.
Dr Yinsen: Poradzimy sobie. O ile mnie na serio nie wywalą.
Dr Bernes: Tak się nie stanie. Miałeś chwilę załamania. Zdarza się to każdemu. Nawet najlepszym.
Miała rację, chociaż przez głupią próbę eutanazji na dzieciaku jego serce zwariowało. Na tyle, że w najgorszym momencie mogło na dobre skapitulować, a do tego dopuścić nie mogliśmy.
**Victoria**
Sprawdziłam wszystkie karty pacjentów z oddziału. Akurat tylko dwie osoby leżały, bo rzadko ktoś tu trafiał. Cyberchirurgia była miejscem, gdzie dawało się szansę na drugie życie. Myślałam, że pomyliłam dawki, ale wszystko się zgadzało. Mrugnęłam kilka razy, patrząc na odczyty. Oczy się buntowały. Chyba za mało spałam.
Dr Yinsen: W porządku?
Dr Bernes: Tak, Ho. A jak z tobą?
Dr Yinsen: Przecież mówiłem, że już tego nie zrobię.
Dr Bernes: Wiem, bo widzę, że się… ogarnąłeś.
Ziewnęłam, siadając na krześle. Coraz bardziej robiłam się senna, ale mój dyżur jeszcze się nie skończył.
Dr Yinsen: Czy ty w ogóle spałaś? Jadłaś coś?
Dr Bernes: Pewnie. Zawsze coś zjem, a sen też był. Trochę, ale było.
Dr Yinsen: Victorio, powiedz szczerze. Jeśli mało spałaś, to może przełożyć się na twoją pracę oraz zdrowie. Odeślę cię do domu.
Dr Bernes: Myślałam o tym samym, patrząc na twój stan. Jednak wiesz, że muszę tu być. Regeneracja znowu się spowolniła, a ta kobieta… Ona może znowu tu wrócić. Nie mogę tak po prostu sobie zasnąć.
Dr Yinsen: Jeśli chcesz komuś pomagać, zacznij od siebie.
I mówi to ten sam człowiek, który w takim wieku przesiadywał całymi dniami w szpitalu. Rzadko wracał do domu, a sen był na kanapie w pokoju lekarskim. Martwiłam się o niego, chociaż po części zgadzałam się z nim. Potrzebowałam odpocząć.
**Roberta**
Obudziłam się w tym samym pomieszczeniu, gdzie byłam wcześniej. Nikt nie lubi szpitali, a chłopcy go wręcz nienawidzą. Na krześle siedział Rhodey. Ewidentnie zrobił sobie drzemkę. Nie chciałam go budzić, dlatego tylko rozejrzałam się, ruszając gałkami ocznymi. O dziwo nie byłam jakaś otępiała czy coś w ten deseń. Pamiętałam wszystko.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Mam pisać dalej ?
Skomentuj co sądzisz o tej notce. Każda twoja opinia jest warta mojej uwagi