**Rhodey**
Nie wiedziałem co na nas się tak wpatrywało. Byliśmy otoczeni z każdej strony przez nieznane istoty. Widocznie wpakowaliśmy się do ich leża. Nie mówiliśmy nic. Nawet nie ruszaliśmy, bo mogły być agresywne. Czekaliśmy. Wstrzymywaliśmy oddech.
Kiedy usłyszeliśmy jakieś dźwięki, stworzenia wyszły z ukrycia. To były jakieś jaszczurki.
Pepper: O! Jakie urocze.
Rhodey: Pepper, nie zbliżaj się do nich.
Pepper: Oj! Nic nie zrobią, panikarzu. Tylko je pogłaszczę.
Tony: Pep, nie!
Oboje zdawaliśmy sobie sprawę, aby nie zadzierać z obcymi. Ledwo wyciągnęła do nich rękę, aż naszym oczom ukazała się większa kreatura.
Rhodey: Eee… To ich mama.
Tony: Cholera. Musimy uciekać.
Rhodey: Pepper, zostaw je.
Pepper: Ale nic nam nie zrobi. Przecież nie krzywdzimy jej młodych, nie?
W odpowiedzi usłyszeliśmy ryk bestii o wielu oczach.
Tony: W nogi! Już!
Wzięliśmy nogi za pas i wybiegliśmy z jaskini. Tak jak mogłem przypuszczać pobiegły zaraz za nami. Całe stado małych jaszczurek na czele z ich mamą. Na usta cisnęła się wiązanka. Mieliśmy przechlapane.
Rhodey: To co robimy, geniuszu?!
Tony: Nie wiem! Ty jesteś od planów!
Pepper: Ludzie, ich jest cała armia! My zginiemy!
Rhodey, Tony: NIE PANIKUJ!
Nie patrzyliśmy się za siebie, próbując zgubić ogon. Jednak nie było to łatwe, a moc w skafandrach także miała jakieś limity. Zbroja Tony’ego również. Nie mieliśmy innego wyboru. Musieliśmy walczyć. Zatrzymałem się.
Tony: Co ty wyprawiasz?!
Rhodey: Próbuję przeżyć.
Uderzyłem z armat lodowych, zamrażając gadziny.
Rhodey: Pepper, pomóż!
Pepper: Robi się!
Każdą istotę pokryliśmy lodem. Nie miały prawa się przebić przez to. Poza mamuśką. Na nią niska temperatura nie działała. Ciągle była agresywna, a atakiem na jej młode rozwścieczyliśmy ją bardziej.
Rhodey: Pomysły, Tony! Jak ją uziemić?!
Tony: A bo ja wiem? Aaa!
Rhodey, Pepper: TONY!
No i rzuciła mu się do gardła. Od razu wykorzystałem granaty, żeby utrudnić jej widoczność. Słyszałem dźwięk repulsorów. Nie mógł zużywać zbyt wiele mocy, ale byliśmy przygwożdżeni. Waliłem blasterami, aż kreatura zawyła z bólu. Wzleciałem nieco, dostrzegając przebitą skórę.
Rhodey: Celujcie tutaj!
Wskazałem na miejsce rany. Wzlecieli w powietrze i w tej samej chwili uderzyliśmy pistoletami, a geniusz użył repulsorów. Uderzaliśmy ponad pięć minut.
Pepper: Ona nadal stoi? Jak?
Rhodey: Cholera. Musimy wymyślić coś innego.
Tony: Mam pomysł. Zamrozimy ranę, a potem wykorzystamy ciepło i rozetniemy ją bardziej.
Rhodey: Oszalałeś.
Tony: A macie coś lepszego?
Zamilkliśmy. Nikt nie miał innego pomysłu. W czasie naszej gadki zdołała pozbierać siły. Próbowała przebić się przez skafandry. Miała naprawdę długie pazury.
Rhodey: Do dzieła.
Zrobiliśmy wszystko zgodnie z zamiarami, czyli potraktowaliśmy mamuśkę sporą siłą kriogenicznych dział. Z furią atakowała pazurami.
Rhodey: Uwaga!
Krzyknąłem do nich, lecz sam oberwałem. Upadłem na ziemię.
Rhodey: Jak na samicę… jest bardzo silna.
Zaśmiałem się. To będzie głupie, jeśli zginę przez przerośnięta jaszczurkę. Medalu pośmiertnie za to nie dostanę.
**Pepper**
Widziałam jak Rhodey dostał pazurami. Musieliśmy sami dokończyć to co zaczęliśmy. Tony zaczął ją smażyć. Bawił się w grillowanie. Czekałam na swoją kolej.
Tony: Teraz!
Pepper: Już działam.
Wskoczyłam na bestię i przejechałam ostrzem przy ranie. Zawyła z cierpienia. To była porządna dziura, a ja zrobiłam ją większą.
Gdy przebiłam się bardziej, jakaś niebieska maź prysnęła mi w twarz.
Pepper: Co to za mazidło?
Spytałam samą siebie. Po chwili wielka pani jaszczur upadła martwa. Wylądowałam przy nich. Patrzyliśmy na te istoty z głęboką ulgą. Przeżyliśmy.
Pepper: Nic wam nie jest?
Rhodey: Żyję, ale było blisko.
Pepper: Tony?
Tony: Też jest okej, a ty?
Pepper: Chyba… dobrze.
Nagle poczułam się dziwnie. Obraz zaczął się zamazywać.
Pepper: To… ny.
Tyle zdołałam powiedzieć, upadając na podłogę. Wszystko zmieniło się w czerń.
**Tony**
Cholera. Coś było nie tak. Wykonałem skan organizmu. Byłem w szoku.
Rhodey: Tony, coś nie tak?
Tony: Ja… Ja tego nie rozumiem.
Rhodey: Czego?
Tony: Wszystkiego.
Chwyciłem Pep i szukałem dobrej kryjówki. Przechodziliśmy przez pustynie dość długo. Ten piasek nie miał końca. Na szczęście trafiliśmy na inną część. Góry pełne arktycznego zimna. Ich kolor był taki sam jak substancja, która znajdowała się na kombinezonie Pep. Teraz miałem pewność, że nie myliłem się.
Rhodey: Tony?
Tony: Nie jest dobrze. Potrzebujemy odtrutki.
Nie wiedziałem co na nas się tak wpatrywało. Byliśmy otoczeni z każdej strony przez nieznane istoty. Widocznie wpakowaliśmy się do ich leża. Nie mówiliśmy nic. Nawet nie ruszaliśmy, bo mogły być agresywne. Czekaliśmy. Wstrzymywaliśmy oddech.
Kiedy usłyszeliśmy jakieś dźwięki, stworzenia wyszły z ukrycia. To były jakieś jaszczurki.
Pepper: O! Jakie urocze.
Rhodey: Pepper, nie zbliżaj się do nich.
Pepper: Oj! Nic nie zrobią, panikarzu. Tylko je pogłaszczę.
Tony: Pep, nie!
Oboje zdawaliśmy sobie sprawę, aby nie zadzierać z obcymi. Ledwo wyciągnęła do nich rękę, aż naszym oczom ukazała się większa kreatura.
Rhodey: Eee… To ich mama.
Tony: Cholera. Musimy uciekać.
Rhodey: Pepper, zostaw je.
Pepper: Ale nic nam nie zrobi. Przecież nie krzywdzimy jej młodych, nie?
W odpowiedzi usłyszeliśmy ryk bestii o wielu oczach.
Tony: W nogi! Już!
Wzięliśmy nogi za pas i wybiegliśmy z jaskini. Tak jak mogłem przypuszczać pobiegły zaraz za nami. Całe stado małych jaszczurek na czele z ich mamą. Na usta cisnęła się wiązanka. Mieliśmy przechlapane.
Rhodey: To co robimy, geniuszu?!
Tony: Nie wiem! Ty jesteś od planów!
Pepper: Ludzie, ich jest cała armia! My zginiemy!
Rhodey, Tony: NIE PANIKUJ!
Nie patrzyliśmy się za siebie, próbując zgubić ogon. Jednak nie było to łatwe, a moc w skafandrach także miała jakieś limity. Zbroja Tony’ego również. Nie mieliśmy innego wyboru. Musieliśmy walczyć. Zatrzymałem się.
Tony: Co ty wyprawiasz?!
Rhodey: Próbuję przeżyć.
Uderzyłem z armat lodowych, zamrażając gadziny.
Rhodey: Pepper, pomóż!
Pepper: Robi się!
Każdą istotę pokryliśmy lodem. Nie miały prawa się przebić przez to. Poza mamuśką. Na nią niska temperatura nie działała. Ciągle była agresywna, a atakiem na jej młode rozwścieczyliśmy ją bardziej.
Rhodey: Pomysły, Tony! Jak ją uziemić?!
Tony: A bo ja wiem? Aaa!
Rhodey, Pepper: TONY!
No i rzuciła mu się do gardła. Od razu wykorzystałem granaty, żeby utrudnić jej widoczność. Słyszałem dźwięk repulsorów. Nie mógł zużywać zbyt wiele mocy, ale byliśmy przygwożdżeni. Waliłem blasterami, aż kreatura zawyła z bólu. Wzleciałem nieco, dostrzegając przebitą skórę.
Rhodey: Celujcie tutaj!
Wskazałem na miejsce rany. Wzlecieli w powietrze i w tej samej chwili uderzyliśmy pistoletami, a geniusz użył repulsorów. Uderzaliśmy ponad pięć minut.
Pepper: Ona nadal stoi? Jak?
Rhodey: Cholera. Musimy wymyślić coś innego.
Tony: Mam pomysł. Zamrozimy ranę, a potem wykorzystamy ciepło i rozetniemy ją bardziej.
Rhodey: Oszalałeś.
Tony: A macie coś lepszego?
Zamilkliśmy. Nikt nie miał innego pomysłu. W czasie naszej gadki zdołała pozbierać siły. Próbowała przebić się przez skafandry. Miała naprawdę długie pazury.
Rhodey: Do dzieła.
Zrobiliśmy wszystko zgodnie z zamiarami, czyli potraktowaliśmy mamuśkę sporą siłą kriogenicznych dział. Z furią atakowała pazurami.
Rhodey: Uwaga!
Krzyknąłem do nich, lecz sam oberwałem. Upadłem na ziemię.
Rhodey: Jak na samicę… jest bardzo silna.
Zaśmiałem się. To będzie głupie, jeśli zginę przez przerośnięta jaszczurkę. Medalu pośmiertnie za to nie dostanę.
**Pepper**
Widziałam jak Rhodey dostał pazurami. Musieliśmy sami dokończyć to co zaczęliśmy. Tony zaczął ją smażyć. Bawił się w grillowanie. Czekałam na swoją kolej.
Tony: Teraz!
Pepper: Już działam.
Wskoczyłam na bestię i przejechałam ostrzem przy ranie. Zawyła z cierpienia. To była porządna dziura, a ja zrobiłam ją większą.
Gdy przebiłam się bardziej, jakaś niebieska maź prysnęła mi w twarz.
Pepper: Co to za mazidło?
Spytałam samą siebie. Po chwili wielka pani jaszczur upadła martwa. Wylądowałam przy nich. Patrzyliśmy na te istoty z głęboką ulgą. Przeżyliśmy.
Pepper: Nic wam nie jest?
Rhodey: Żyję, ale było blisko.
Pepper: Tony?
Tony: Też jest okej, a ty?
Pepper: Chyba… dobrze.
Nagle poczułam się dziwnie. Obraz zaczął się zamazywać.
Pepper: To… ny.
Tyle zdołałam powiedzieć, upadając na podłogę. Wszystko zmieniło się w czerń.
**Tony**
Cholera. Coś było nie tak. Wykonałem skan organizmu. Byłem w szoku.
Rhodey: Tony, coś nie tak?
Tony: Ja… Ja tego nie rozumiem.
Rhodey: Czego?
Tony: Wszystkiego.
Chwyciłem Pep i szukałem dobrej kryjówki. Przechodziliśmy przez pustynie dość długo. Ten piasek nie miał końca. Na szczęście trafiliśmy na inną część. Góry pełne arktycznego zimna. Ich kolor był taki sam jak substancja, która znajdowała się na kombinezonie Pep. Teraz miałem pewność, że nie myliłem się.
Rhodey: Tony?
Tony: Nie jest dobrze. Potrzebujemy odtrutki.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Mam pisać dalej ?
Skomentuj co sądzisz o tej notce. Każda twoja opinia jest warta mojej uwagi