Notatka 2: Anne, poznaj Pepper

Zjadłam parę ciastek, popijając oranżadą. Nawet były dobre, ale na pewno kupił ze sklepu. Nigdy nie zjadłabym czegoś jego wyrobu. Bałabym się zatrucia. Ciężko było mu zaufać, a szczególnie po tym, że zniknął na dłużej, niż pięć minut. Co on się tak guzdra? Mogłabym sprawdzić, co robi, ale złapałam lenia. Czekałam na niego tak długo, że nie było już smakołyków na talerzu. Zostawiłam okruszki. Mama ledwo zjadła dwa ciastka. Ja do tego wypiłam dwie szklanki napoju i zaczęła się symfonia beków.

Gdy w końcu się pojawił, udawałam niewiniątko. Patrzyłam w ekran komórki, udając sprawdzanie wiadomości, których tak naprawdę nie było.

Tony: Wybaczcie, że musiałyście na mnie czekać. Potrzebowałem coś… sprawdzić.

Mama: W porządku. To pogadaj z nami, co tam u ciebie słychać.

Anne: Masz coś jeszcze słodkiego?

Bekłam. Ojć! I wydało się.

Tony:  To były ostatnie. Masz niezłego głoda. Okres się zbliża?

Anne: Ej! To było wredne.

Tony: Naprawdę pasujesz do Pepper. Jesteście jak dwie krople wody.

Anne: Czyżby?

Tony: Zadzwonię do niej, żeby przyszła.

Anne: Siedź!

Tony: Cicho. Nie będziesz mi mówić, co mam robić.

Anne: Wredota.

Wyciągnął telefon i usiłował nawiązać połączenie. Jedno… drugie… trzecie...

Tony: Kurcze. Nie odbiera.

Anne: Hahaha! Chyba ma cię już dość.

Mama: Anne, nie mów tak. Pewnie jest zajęta. Każdy ma własne życie i żyje nim.

Anne: Tony, przyznaj się. Masz dziewczynę? A może spłoszyłeś wszystkie przez swój móżdżek?

Mama: Anne, hamuj się. Przestań mu tak dogryzać. Może ty mu powiesz o swoim związku, co?

Tony: O! Właśnie. Odbijamy piłeczkę. Ty masz już kogoś?

Anne: Nie twój interes.

Tony: A właśnie, że mój. Braciszek się martwi.

Anne: Ty! Możesz jesteś starszy o miesiąc, ale nie przeginaj, jasne?!

Tony: No dobra. Wybacz, ale nie pisane ci jest bycie samotną. Musisz mieć kogoś, bo zwariujesz.

Anne: Nie byłabym taka pewna.

Nagle usłyszałam jakiś dźwięk. To nie był mój telefon, a jego. Spojrzał na wyświetlacz, przeprosił nas i wybiegł. Nie wiem, co się stało. Zachciało mu się siku, a to przypomnienie o oddaniu moczu? Boże! Mam dziwne domysły.

Gdy już chciałam przejrzeć z nudów stare opowiadania o Iron Manie, usłyszałam dzwonek do drzwi. Wstałam i otworzyłam. Spodziewałam się taty, ale to nie był on. W drzwiach stała dziewczyna.

Pepper: Cześć. Jestem Pepper. Zastałam może Tony’ego, bo ten głąb nawet nie odbiera ode mnie telefonów, co się naprawdę kiedyś dla niego źle skończy, a mówię to, bo nie jestem cierpliwa i jeszcze jak mnie ignoruje, to musiałam tu przyjść. Jest w domu?

Anne: Eee… Hej.

Zatkało mnie. Tylko tyle zdołałam powiedzieć, ale zrozumiałam jej przekaz. Faktycznie moja bratnia dusza. Widać ten świat jest duży dla tylu wariatek.