Notatka 1: Spotkanie po latach

No i pożegnałam się z Polską. Byłam w USA, co mnie nadal nie cieszyło. O dziwo ciągle było jasno. Pewnie tak przysnęłam podczas podróży, że zgubiłam za sobą poczucie czasu. W mojej głowie, aż roiło się od pytań. O co mogę zapytać Tony’ego? Może o dziewczynę. Pewnie jakąś ma.

Kiedy złapałyśmy taksówkę, pojechałyśmy pod odpowiedni adres. Z lotniska nie było tak daleko do domu ojca. Dość szybko znalazłyśmy się na miejscu. Mama zapłaciła za podwózkę i mogłyśmy zapukać do drzwi. Chciałam zobaczyć tatę, jak się zmienił, lecz zamiast niego otworzył mój brat. Był cały w smarze. Idiota, czy jak? Okej. W tym roku skończymy 20 lat, ale i tak ma dziwne hobby. Szperanie w samochodach? Mogłam się tego domyślić. Rodzicielka od razu go przytuliła, choć zdawała sobie sprawę, że jest brudny.

Mama: Tony, jak ty urosłeś. Dawno się nie widzieliśmy.

Tony: Heh! Trochę minęło… Cześć, Anne. Jak ci życie mija?

Anne: Świetnie. Daję radę i nawet studiuję.

Tony: Ja też. A co dokładnie?

Anne: Japonistyka.

Tony: O! Ciekawy kierunek. Z Pepper miałabyś o czym gadać.

Anne: Pepper? To twoja… dziewczyna?

Tony: Tylko przyjaciółka.

Anne: A jaki jest twój kierunek?

Tony: Ogólnie technologia.

Anne: Nic, a nic się nie zmieniłeś, Tony.

Tony: Ty również. Dalej nosisz okulary. Nie wolisz mieć soczewek?

Anne: Przyzwyczaiłam się do okularów. Mi się podoba. Tobie nie musi.

Mama: Oj! Nie bądź na niego zła. On tylko daje ci dobrą radę.

Anne: Taa… Dobrą.

Tony: Wejdźcie do środka. Tata zaraz wróci z pracy.

Jaki geniusz. Szybko zauważył, że nadal stoimy przed drzwiami. Przekroczyłyśmy próg drzwi, udając się do salonu, gdzie leżały jakieś ciastka i oranżada. Przynajmniej pamiętał o naszej wizycie. Zostawił nas i chyba poszedł się przebrać. Do tego mógłby się umyć. Chętnie powiedziałabym to na głos, ale trochę zabrakło mi odwagi. Byłam ciekawa tej Pepper. Kim ona jest? Przyjaciółka? Oj! W takie bajeczki nie uwierzę.