Notatka 9: Szybko i bezboleśnie

Głos przestał być słyszalny. Widocznie ta zjawa rozpłynęła się w powietrzu. Albo i nie. Nadal była w szpitalu. Co robić? Na pewno nie możemy pozwolić, żeby skrzywdził Tony'ego. Już wystarczająco chłopaczyna wycierpiała.

Nagle usłyszałam dźwięk pistoletu. Ludzie zaczęli panikować i przepychać się, żeby uciec z dala od strzelaniny.

Pepper: On ma broń!

Rhodey: To logiczne. Musiał z czymś przyjść.

Pepper: Tony musi żyć. Trzeba jakoś wykurzyć Ducha.

Rhodey: Jak?

Anne: Mam pomysł.

Rhodey: Czekaj! Chyba nie zamierzasz z nim walczyć?

Anne: Rozumu jeszcze nie zjadłam, Rhodey. Wiem, co robię. Chyba.

Rhodey, Pepper: CHYBA?

Anne: Życzcie mi powodzenia.

Natychmiast ruszyłam do biegu szukać sprawcy chaosu. Rozglądałam się za każdym kątem, zakamarkiem oddziału. I co? Nic. Zero śladów po Duchu.

Anne: On tu jest. Nie mógł uciec.

Duch: Masz rację.

Odskoczyłam przestraszona, szukając wroga. Dobrowolnie pokazał swoją sylwetkę. Nie był już niewidzialny.  Stał i jedynie, co robił, to patrzył na mnie.

Anne: Eee… Coś nie tak? Jestem brudna na twarzy?

Duch:  Bezmyślnie jest działać w pojedynkę, wiesz? Zrobię jeden ruch i umrzesz.

Anne: Próbuj. Proszę bardzo, ale mam ci coś do powiedzenia, jeśli chcesz mnie wysłuchać przed zabiciem mnie, bo chyba jesteś ciekaw, czemu cię szukałam, co?

Duch: Kolejna gaduła. Rany! Mów wolniej.

Anne: Powiem krótko. Wiesz, dlaczego cię szukałam?

Duch: Lubisz kłopoty.

Anne: Nie.

Duch: Kochasz Starka?

Anne: Nie? Skąd taki pomysł?!

Duch: No to, jaki może być powód?

Anne: Tony Stark nie jest warty śmierci.

Duch: Dlaczego? Sądzisz, że pozostawiając go przy życiu będzie lepiej, niż wykonać zlecenie?

Anne: Nieważne, ile ci płacą. Pomyśl. Co on ci zrobił? Może… Może znajdź lepsze zlecenie. Bardziej… płatne?

Duch: Dostanę 10 milionów za niego.

Anne: Oj! To słabo.

Duch: Sądzisz, iż mój zleceniodawca dał małą kwotę?

Anne: Oczywiście. Mogłeś targować się o większą sumkę, ale widać, że nie masz jaj.

Duch: Oj! Lepiej tak nie mów, bo ciebie zabiję.

Anne: Nie boję się śmierci. Proszę. Zrób to.

Rozgadać się potrafiłam, ale tym razem, miałam do tego dobry cel. Kiedy ja z nim nawijałam, oni powinni przenieść mojego brata w bezpieczniejsze miejsce.

Duch: Jesteś nietypową osobą. Zawsze spotykałem się z tchórzami, którzy chcieli uniknąć śmierci, a ty nie. Dlaczego?

Anne: Bo to w końcu wszystkich czeka. Prędzej, czy później, umrzemy… Nadal chcesz go zabić?

Duch: Dostałem takie zadanie, więc muszę je wykonać. Dobrze będzie, jeśli zejdziesz mi z drogi.

Spojrzałam na zegarek. Trochę ta gadka trwała.

Duch: Rozumiesz?

Anne: Pewnie. Droga wolna.

Odeszłam od niego, idąc w stronę łazienki. Czekałam, aż zniknie. Ponownie stał się niewidzialny. Od razu mogłam wrócić do Pepper i Rhodey’go. Nadal stali przed intensywną terapią, ale mama zniknęła.

Anne: Chyba się udało… Gdzie wcięło moją mamę?

Pepper: Rozmawia z lekarzem.

Anne: A Tony?

Pepper: Na początku nie wiedziałam, co jest grane, bo tak poszłaś na konfrontację z Duchem i tak myślałam, że już nie wrócisz, ale jesteś, więc się cieszę.

Anne: Dostaliście sporo czasu. No tak mi się wydaje.

Pepper: Rhodey domyślił się, czemu tak długo nie wracałaś. Powiedzieliśmy lekarzom, skąd te zamieszanie niewidzialnego zamachowca i zgodzili się zabrać go na inny oddział. W ogóle, to trochę cię minęło.

Anne: Co takiego?

Pepper: Poprawiło mu się i nie musi być ciągle monitorowany. Został przeniesiony również z tego powodu, a poza tym…

Anne: Chyba brakuje ci tlenu. Spoko. Możesz zwolnić.

Pepper: Nie no. To emocje. Wreszcie wszystko się poukładało, a on żyje. Po prostu kamień mi spadł z serca, bo nawet widziałam, jak lekko otworzył oczy, a potem mruczał coś pod nosem. Nie wiem, co to były za słowa, ale…

Rhodey: Dość, Pepper. Jesteś szczęśliwa. Wiemy o tym.

Anne: Heh! Oby Duch zniknął.

Rhodey: O czym z nim gadałaś?

Anne: Próbowałam go przekonać, że jego zlecenie jest nic niewarte.

Uśmiechnęłam się lekko, a następnie poszłam z nimi tam, gdzie leżał Tony. Jednak miałam nadal jakieś obawy. Coś mnie drażniło. Nie wiedziałam tylko, co.