Part 23: Twarz oszustwa

**Tony**

Powoli ból ustawał, ale i tak musiałem spotkać się z lekarzem. Przecież mam prawo wiedzieć o własnych wynikach, czy są pozytywnie dobre. Mam nadzieję, że źle nie będzie. Pepper się rozchmurzyła i czekała, aż coś powiem. Cieszyłem się, jak często mogę z nią spędzać czas. Muszę w końcu zabrać ją na tę wycieczkę rowerową, którą planowałem razem z Rhodey’m. To musi się udać.

Tony: Muszę już iść, więc zobaczymy się później

Pepper: To coś ważnego?

Tony: Raczej tak, ale nie martw się. Wrócę szybko i przestań się smucić. Nie odejdę od ciebie

Pepper: Dobrze wiesz, że musisz pamiętać o swoim sercu. Nie jesteś nieśmiertelny

Tony: Wiem o tym

Cmoknąłem ją w policzek i wyszedłem, zamykając drzwi. Pepper bodajże wróciła do siebie, a ja zamierzałem zostać przy swoich planach, by dowiedzieć się, co przede mną ukrywał Yinsen. Wystarczyło przejść na piechotę, co mi zajęło dwie godziny. Nie chciałem prosić o pożyczenie auta. Szybko wrócę. Nie ma problemu.

Gdy byłem już na miejscu, poszedłem do jego gabinetu na końcu korytarza. Zapukałem do drzwi. Nie wiem, czy mu nie przeszkadzam.

Dr Yinsen: Można wejść

Ostrożnie chwyciłem za klamkę, otwierając je. Lekarz siedział przy swoim biurku, przeglądając stertę dokumentów z kartoteki. Chyba nie zauważył, że tu jestem. Nie chciałem mu zawracać głowy, więc już wolałem wrócić do domu.

Dr Yinsen: Zaczekaj, Tony. Dobrze, że przyszedłeś. Powinienem ci wcześniej powiedzieć o twoim stanie, bo pewnie, dlatego tu jesteś

Tony: Zgadza się. Niczego nie wiem, czy coś Vortex zrobił. Czuję się inaczej, ale to przez Extremis

Dr Yinsen: Hmm… Nie będę owijał w bawełnę. Jest gorzej, niż było wcześniej

Tony: Jak bardzo?

Dr Yinsen: Tak bardzo, że po prostu twoje serce zostało po części zainfekowane i nie dziw się, że możesz czuć się ciężko. Jeśli coś będzie się działo, natychmiast do mnie przyjdź

Tony: Nadal nie rozumiem

Dr Yinsen: Zapoznaj się z tym

Podał mi dokumentację z mojej kartoteki. Od razu zauważyłem, że to nie było normalne. Lekarz przemilczał sprawę. Nawet nie był chętny na udzielenie wszelakich odpowiedzi, a przecież musiałem wiedzieć, co mi jest.

Dr Yinsen: Czy teraz rozumiesz? Musisz zrezygnować z bycia Iron Manem. Jeśli tego nie zrobisz, umrzesz

Tony: Nie mogę zrezygnować! Muszę być Iron Manem! Nie mogę przestać ratować ludzi! PO PROSTU MUSZĘ!

Byłem wściekły, że znowu poczułem silny, ściskający ból. Od razu mnie zgięło w pół, ale dalej chciałem informacji. Jakoś trzymałem się na nogach.

Dr Yinsen: Tony, uspokój się. Chyba zapomniałem ci wspomnieć, że stres jest dla ciebie zabójczy i nie jesteś nieśmiertelny

Tony: Już druga… osoba… mi to… mówi

Dr Yinsen: Pewnie Rhodey też chce cię uświadomić

Tony: Nie on, a Pepper

Dr Yinsen: Mam nadzieję, że się przy niej zmienisz

Tony: I TAK NIE ZREZYGNUJĘ! NIE MOGĘ!

Dr Yinsen: Powiedziałem ci już, żebyś się uspokoił

Ból stał się nie do zniesienia, że upadłem na podłogę. Od razu poczułem słabsze bicie serca, a oczy się zamykały. Jedynie zdołałem zobaczyć przed sobą twarz doktorka po raz ostatni.

**Pepper**

Zeszłam do piwnicy, by sprawdzić, czy Rhodey nie kłamał, mówiąc o włamaniu. Chcę potem powiedzieć Tony’emu, w jakim stanie są jego “zabawki”. To było dziwnie, bo żadnych śladów nie było. Kłódka nie została złamana, czyli do niczego nie doszło. Chyba Rhodey za dużo pił. To dlaczego powiedział mu o tym? Po co miałby kłamać? Jest jego przyjacielem. Po co go zdenerwował? Bez sensu.

Gdy chciałam coś jeszcze zobaczyć, akurat Rhodey się pojawił w piwnicy. Wyglądał na skołowanego.

Rhodey: Pepper, co ty tu robisz?

Pepper: Chciałam sprawdzić, czy coś nie zginęło

Rhodey: Nie musiałaś. A Tony’ego nie widziałaś?

Pepper: Gdzieś wyszedł. Rhodey, a ty mi mówiłeś, że ktoś się włamał. Niby kto to mógł być?

Rhodey: Eee… Nie rozmawiałem z tobą

Pepper: Kłóciłeś się z nim

Rhodey: Co? Ja? Ty chcesz mnie w coś wrobić? Kobieto, o co ci chodzi?

Pepper: No to niedobrze. Skoro to nie byłeś ty, a ta osoba była tobą…

Rhodey: Mask

Pepper: Co?

Rhodey: Madame Mask. Może używać maski do zmiany tożsamości tak idealnie dopasowanej, że trudno znaleźć różnicę od oryginału

Pepper: Ooł

Rhodey: Co jest?

Pepper: Boję się, że coś się stanie Tony’emu

Rhodey: Skąd taka myśl?

Pepper: Przeczucie

Rhodey: A powiedział ci, gdzie idzie?

Pepper: Nie. Mówił, że wróci szybko

Rhodey: Przepraszam

Pepper: Za co?

Rhodey: Głównie za nic, ale może jeszcze spotkasz mnie nie jako mnie

Pepper: Eee…

Rhodey: Nieważne. Daj znać, jak Tony wróci. Muszę z nim porozmawiać

Pepper: A ty jesteś prawdziwy?

Rhodey: Sprawdź

Pepper: Dobra. To trochę zaboli

Uderzyłam go mocno w twarz, aż zrobił się mocno czerwony. Mówiłam, że będzie bolało.

Rhodey: Au! Trochę? To ma być trochę?! Ty mnie chciałaś skatować!

Pepper: Jesteś prawdziwy. Teraz mam pewność

Rhodey: Dobrze, że mi wierzysz

Pepper: A mówiłam coś innego?

Rhodey: Nie!

Pepper: Chyba nie chcesz oberwać mocniej? Haha!

Luźną atmosferę przerwał telefon Rhodey’go. Od razu odebrał. Próbowałam się dowiedzieć, kto dzwonił.

Rhodey: Jak to? Co się stało? Mhm… Rozumiem. Przyjedziemy. Dziękuję za informacje i do widzenia

Pepper: Kto to był?

Rhodey: Chyba już nie musimy czekać na Tony’ego. Jest w szpitalu

Pepper: Boże! Czy on z kimś walczył?

Rhodey: Nie. Po prostu zemdlał

Pepper: To pewnie przez stres. Powinien się zmienić, bo inaczej nadejdzie jego koniec. Jego i Iron Mana