Part 34: Ucieczka

Ciężko jest współpracować z Duchem, ale tylko on mógł mi pomóc wrócić do Pepper. Musiałem mu zaufać, co nie było proste, lecz nie miałem innego wyboru. Wyspa blokowała wszelki sygnał z urządzeń, więc jedyną opcją było znalezienie zbroi, która miała nam zagwarantować bilet ku wolności. Żeby mogła funkcjonować, potrzebne było zasilanie. I tu pojawił się problem, bo implant pozostał na końcu rezerw. Bardzo niedobrze.

Zaczęliśmy od powrotu do twierdzy w celu poszukiwania pancerza. Rozglądaliśmy się wokół, próbując jakoś ją namierzyć.

Duch: Chyba jesteśmy zdani na siebie. Co powiesz na mały sojusz?

Tony: Nie mam… wyboru

Duch: Wiesz, dlaczego cię nie zostawiłem?

Tony: Czemu?

Duch: Bo chcę, jak najszybciej wrócić do mojej rodziny, a ty chcesz tego samego, prawda? Poza tym, Hummerowi należało się za złamanie umowy. Ech. Gdybym mógł wysłać sygnał z komórki, ona by nas znalazła i zabrała, ale nic z tego

Tony: Nie zabijesz mnie?

Duch: Jesteś mi potrzebny do ucieczki, a ty beze mnie nie przetrwasz

Tony: Dlatego… godzę się na… sojusz

Z trudem łapałem oddech, a na bransoletce wyświetlił się stan implantu. 15%. Jakoś wytrzymam. Innej opcji nie przyjmuję.

Duch: Tylko mi tu nie mdlej

Tony: Dam radę

Duch: Nie wyglądasz za ciekawie

Tony: Może dlatego, że… pozbawiłeś mnie zbroi… i grzebałeś przy implancie?

Duch: Słuszna uwaga, ale nie oceniaj mnie źle. To wszystko robię dla mojej rodziny. Mam nadzieję, że kiedyś dowiesz się, jak to jest postawić ich ponad wszystko, by walczyć dla nich za wszelką cenę

Po części rozumiałem Ducha, choć postępuje w złą stronę mimo chęci dbania o swych najbliższych. Sam poświęciłbym się dla przyjaciół, a Hummer myślał, że mnie przestraszy z wysyłaniem Killershrike’a na Rhodey’go. Przecież on już dawno uciekł z Unicornem przed Titanium Manem. Miałem okazję spotkać wielu wrogów, ale takiego Ducha poznaję pierwszy raz. Różni się od zakapiorów.

Gdy przeczesaliśmy prawie każdy kąt twierdzy, znaleźliśmy porzuconą zbroję. Od razu włożyłem ją na siebie, lecz bez zasilania była kupą złomu.

Duch: Jest zbroja. Co teraz?

Tony: Teraz trzeba… ją zasilić

Duch: Nie masz jakiegoś źródła mocy?

Postukałem palcem w implant i od razu rozumiał, że musiał mi pomóc. Potrzebowałem energii, a on sprawnej zbroi do ucieczki.

Duch: Taki z ciebie geniusz, że lepszego pomysłu nie miałeś na generator?

Tony: Było… mało czasu

Duch: Nie kryj się tym. Mogłeś wymyślić coś bardziej praktycznego, a tak zmuszasz mnie, żebym ci pomógł przeżyć

Tony: Mamy sojusz

Duch: Wiem. No dobra. Niech ci będzie. Nie wiem, czy tyle wystarczy, ale to moje zapasowe zasilanie

Tony: Nie pożałujesz

Duch: Mam taką nadzieję

Duch podał mi swój akumulator, który przerobiłem w taki sposób, żeby dostawał moc do pancerza. Zasilanie było na poziomie 60%. Musi nam wystarczyć. Od razu poczułem się lepiej.

Tony: 60%. Jeśli się nie rozbijemy, zdołamy przeżyć

Duch: Wystarczy być, jak najdalej wyspy, a wtedy będę mógł wezwać Viper

Tony: Dobra. No to do dzieła

Zdołałem uruchomić system, przekierowując całe zapasy wraz z zasilaniem od Ducha, by wystartować. Wystarczyło zaledwie kilka sekund, by uruchomił się mechanizm. Wszystko działało poprawnie. Mogliśmy wylecieć z tego przeklętego miejsca. Duch wskoczył mi na plecy, ale jakoś mogłem sterować Mark I. Po kilku minutach opuściliśmy wyspę, a sygnał był na tyle dobry, by wysłać wsparcie.

Tony: Oby wystarczyło mocy

Duch: Musi, bo trochę zajmie nawiązywanie połączenia, a jesteśmy nad terenem bezludnym

Lecieliśmy dalej nad wodą, aż wyświetlił mi się komunikat.

<< Uwaga! Moc spada do 20%>>

Tony: Ile jeszcze wytrzyma?

<<10 minut>>

Od razu przyspieszyłem, włączając moc na pełne obroty. Musiałem liczyć na to, że Viper faktycznie się zjawi. Miałem wrażenie, że zaraz się rozbiję. Silniki zaczynały gasnąć. To zły znak. No i wykrakałem. Zaczęliśmy spadać do morza. Jednak zanim do tego doszło, trafiliśmy na helikopter, który obsługiwała jego żona znana też jako Viper. Pepper też z nią była. Cała i zdrowa. Co za ulga. Od razu polecieliśmy na ląd. Przytuliłem się do mojej rudej.

Tony: Jak to dobrze, że nic ci nie jest. Tęskniłem

Pepper: A ja bardziej. Jak mogłeś upozorować swoją śmierć? Tak nie można!

Tony: Spokojnie. Już jest dobrze. A ty? Jak się czujesz?

Pepper: Znakomicie, jakby nic się nie stało, ale z tobą nie jest za dobrze. Jesteś blady

Tony: Nawet nie wiesz, co musiałem przeżyć

Pepper: Istne piekło, prawda?

Tony: Mogłoby trwać dłużej, gdyby Duch nie zareagował. Dziękuję

Duch: Nie ma za co

Viper: Dobrze postąpiłeś, a kasę ci zapłacił?

Duch: Sam ją sobie odebrałem

Viper: Co z nim?

Duch: Z Hummerem? Zginął gnida. Należało mu się

Viper: Na szczęście żyjesz i wracamy do domu

Pepper: Dziękujemy za pomoc. Myślę, że odczepią się od was

Duch: Chcielibyśmy, ale nie ze wszystkimi się rozliczyliśmy

Tony: No to wracamy. Tak, Pepper?

Pepper: Tak

Odsłoniłem swój hełm, a ona mnie pocałowała. Brakowało mi jej bliskości. Przez moją tożsamość i plan musiała ucierpieć. Jakoś wynagrodzę Pep wszelkie szkody, a Rhodey musi wiedzieć, że żyję. Chyba się nie załamał? W końcu traktujemy się, jak bracia. Dobrze, że żyjemy.