Part 62: Uśmiechał się, a teraz już nie

**Rhodey**

Spod choinki wyciągnęliśmy prezenty. Każda paczka była podpisania, by się nie pomylić. Usiedliśmy na kanapie, rozrywając papier. W pierwszej, jaką dostałem, była ramka ze zdjęciem. Ja, Tony i Pepper razem uśmiechnięci. Nawet nie pamiętam, żebyśmy robili ze sobą wspólną fotkę, a może skleiła na Photoshopie? Mniejsza z tym. Świetnie jej wyszło.

Rhodey: Dziękuję ci, Pepper

Pepper: Ale to nie ode mnie

Rhodey: Ty je zrobiłeś?

Tony: Pomyślałem, że chciałbyś o nas pamiętać jako o przyjaciołach

Rhodey: Dzięki, choć tego po tobie się nie spodziewałem

Pepper: Ode mnie masz coś specjalnego

Rhodey: Co?

Pepper: Otwórz i zobacz

Otworzyłem drugą paczkę, a w niej pistolet z ostrymi nabojami. Wraz do kompletu dołożone zostały ślepaki. Taki sam typ, co noszą przy sobie policjanci. Ruda wie, co dobre. Ciekawe, czy jej się spodoba mój podarunek.

Rhodey: Jest świetna

Pepper: Powiesz, jak będziesz mógł ją wypróbować w praktyce

Rhodey: Nie będę nikogo zabijać

Pepper: Strzelnica, głupku

Rhodey: No przecież wiem

Pepper: Czyżby? Dobra, a teraz zobaczę, co ty mi dałeś

Rhodey: To ci się przyda

Ruda otworzyła swój podarunek. Od razu chciałem widzieć jej reakcję. Przyglądała się okładce, a ja jedynie czekałem, co zrobi.

Pepper: “Jak mało mówić, żeby wszyscy mnie rozumieli?” To ma być jakaś parodia?! RHODEY!

I oberwałem w łeb. Auć! Pomasowałem czoło, bo róg książki był bardzo ostry, że zabolało. Razem z Tony’m się śmialiśmy, gdy ta podniosła książkę z ziemi.

Rhodey: Chyba nie zamierzasz mnie znowu tym rzucić?

Pepper: Zastanowię się. Okej, a co ty mi dałeś, Tony?

Tony: Przekonaj się sama

**Pepper**

Odłożyłam książkę, lecz spojrzałam na Rhodey’go gniewnym wzrokiem, bo miałam ochotę go zabić. Jeśli chciał rozluźnić atmosferę, poniósł porażkę. Ech! Faceci. Wszyscy tacy sami. No może nie wszyscy. Znajdą się wyjątki od reguły tak, jak zawsze. Otworzyłam ostatni mój prezent, który dostałam pewnie od narzeczonego. Mój kochany geniusz kupił mi sukienkę. Jaka ładna. Taka w niebieskie kolory z kwiatkami, ale cudna. Od razu go przytuliłam z wdzięczności.

Pepper: Jest przepiękna. Dziękuję, Tony

Tony: Dla ciebie wszystko

Rhodey: Teraz twoja kolej. Otwórz najpierw mój. Ten w zielonym

Tony: Skoro tak nalegasz. Eee… Co to jest?

Rhodey: Otwórz

Pepper: Jeśli to jakaś głupia książka, pozwól mi go tym rzucić

Tony: Hehe! Pepper, ochłoń trochę. Nic nie rób

Pepper: Poczekam przy stole. Otwieraj to

Tony: Poradnik “Jak zostać ojcem?” Rhodey, tobie chyba odbiło

Rhodey: Nowe role, nowe obowiązki

Tony: Hahaha! Niebawem się o tym przekonamy. No i ostatnia paczka od… Pepper. Mam się bać?

Pepper: Ani trochę. No już. Zobacz

Otworzył swój prezent, przyglądając się mu bliżej. Chyba się zdziwił, ale też zaczął się śmiać. Wiem, że dostał kolejną książkę do kolekcji, lecz ta była wyjątkowa. Nauczy się cennej lekcji. Geografii.

Tony: Teraz już będę wiedział… gdzie leży… Ekwador

Pepper: Tony?

Rhodey: Ej! Co się dzieje?

Jeszcze przed chwilą się uśmiechał, a teraz leżał na podłodze i zaczął się trząść. Byłam przerażona. Natychmiast zadzwoniłam do odpowiedniego specjalisty, ale nie odbierał. Nie wiedzieliśmy, co się z nim działo. Ostatnio był w takim stanie, jak ktoś podmienił… mieszanki. Mask! Musiała go zaatakować!

Pepper: Rhodey, co mamy robić?! Nie odbiera!

Rhodey: Uspokój się. Ja go przytrzymam, a ty poszukasz, czy nie ma w apteczce czegoś na uspokojenie

Pepper: Rhodey…

Rhodey: Będzie dobrze, Pepper. Szukaj w dolnej półce i spróbuj jeszcze raz się skontaktować z Yinsenem

Pepper: Dobrze

Nerwowo zaczęłam przeszukiwać szafki w poszukiwaniu leku oraz starałam się nawiązać kontakt z lekarzem.

**Victoria**

Nadal ktoś dobija się do Ho, a on na chwilę wyszedł. Taa… Na chwilę. Nie ma go już ponad trzy godziny. Może dzwoni ktoś ważny? Głupio tak ruszać czyjąś własność, ale ten dźwięk zaczął mnie powoli irytować. W słuchawce odezwał się znajomy głos… Pepper? Biedna. W Święta? Fatalny czas na straszenie najbliższych swoim stanem.

Dr Bernes: Pepper, co się dzieje? Czemu płaczesz?

Pepper: Tony… Nie wiem, co robić. Ma te same wstrząsy, co wtedy, jak była zła mieszanka. Proszę… Pomóż mi

Dr Bernes: Dojazd do was trochę mi zajmie, ale przyjadę. Niech jedna osoba go trzyma, a druga wstrzyknie lek na uspokojenie. Na pewno go ma, ale musisz być spokojna. Pepper?

Pepper: Tak?

Dr Bernes: Uspokój się. Zaraz u was będę. Gdzie jesteście?

Pepper: Opuszczona fabryka na obrzeżach miasta. Wyślę adres

Dr Bernes: Dobrze, bo przyda mi się

Pepper: A dr Yinsen?

Dr Bernes: Jeszcze nie wrócił. Nie martw się. Wiem, co robić

Pepper: Nawet, jak reaktor jest bombą?

Dr Bernes: Nawet wtedy. Trzymaj się i bądź silna

Pepper: Postaram się

Rozłączyłam się z nią i spakowałam do podręcznej torby najważniejsze rzeczy wraz z specjalną aparaturą. Wolałabym nie wysyłać Tony’ego w czasie Świąt do szpitala. Oby nie było to konieczne.

Dr Bernes: Trzymajcie się. Pomoc jest w drodze

---**---

No i zwalniamy z akcją do jednej notki dziennie. To zależy, bo niebawem powrót do szkoły, co tyczy się z wolnym czasem, a po ostatnich wpadkach z ocenami jest licho. No to na dziś koniec. Od jutra jedna notka :) Pytania?