Part 15: Tonuś i Pep

**Pepper**

Przez chwilę nie oddychałam. Ani jednego tchu. Po prostu bałam się, że umrę, a życie jeszcze było przede mną. Jednak poczułam pewną zmianę. Przestałam się dusić, a lekarze byli gotowi w każdej chwili intubować. Zawsze różniłam się od innych i chyba dzięki temu znowu zaczęłam oddychać. Patrzyli na mnie ze zdumieniem w oczach, a ja odetchnęłam z ulgą, uspokajając się, bo wszelkie poparzenia zniknęły, które były spowodowane przez bicze. Lekarz w okrągłych okularkach sprawdzał odczyty, dziwiąc się, że były w normie.

Dr Yinsen: Jak się czujesz?

Pepper: Potrafię oddychać bez maski. W sumie, to mogę już wrócić do domu

Dr Yinsen: Niezwykłe, jak szybko oparzenia się zagoiły. I naprawdę jest lepiej?

Pepper: Tak. Mogę dziś wrócić?

Dr Yinsen: Jeszcze kilka dni. Masz więcej szczęścia, niż Tony

Pepper: A zawsze było z nim źle?

Dr Yinsen: Wiesz, kim naprawdę jest?

Pepper: Chodzi o Iron Mana? Niedawno to odkryłam. Jest silny, skoro z tak słabym sercem ryzykuje życiem, by ratować ludzi

Dr Yinsen: Prosiłem, żeby znalazł sobie inne zajęcie, ale nie chce zrezygnować. Cóż. Mam kogoś poinformować, że tu jesteś?

Pepper: Tylko Tony’ego

Dr Yinsen: No to będzie problem

Pepper: Dlaczego?

Dr Yinsen: Nie wiem, czy jest w stanie

Pepper: Whiplash go skrzywdził?!

Dr Yinsen: Uspokój się. Dowiem się i ci powiem, a na razie leż i odpoczywaj

Bałam się o Tony’ego. Poczułam, że mimo tak krótkiego znajomości, stworzyła się niezwykła więź. Chciałam go zobaczyć, jak najszybciej. Naprawdę bardzo szybko się wyleczyłam ze wszystkich ran. Wszyscy byli w szoku i ja też tego nie ukrywam.

**Tony**

Dziwne. Myślałem, że umarłem, a w tle słyszałem głos lekarki i mojego przyjaciela. Był przerażony, aż krzyczał na całe gardło. Nie wiem, co się ze mną działo, ale czułem się inaczej. Wirus zaczynał znikać. Powoli otwierałem oczy.

Rhodey: Tony, wszystko gra?

Tony: W porządku, Rhodey

Dr Bernes: Musiałam ci wstrzyknąć pewne serum i twój przyjaciel myślał, że cię zabiłam, ale taka jest zawsze reakcja na Extremis. Było naprawdę blisko

Tony: Extremis?

Dr Bernes: Miliony nanorurek, które są zdolne przebudować cały organizm, ale w twoim przypadku jedynie usunęło wirusa

Tony: Pepper nic nie jest?

Rhodey: Mama z nią została. Zadzwonię do niej i się dowiem

Tony: Whiplash ją skrzywdził?!

Dr Bernes: Nie myśl o tym. Musisz wydobrzeć. Potrzebuję sprawdzić, czy wirus całkowicie zniknął, a dr Yinsen chce dane o inwazyjności wirusa Vortex. Powinien wiedzieć, czy implant nie został uszkodzony

Tony: Skoro nic się nie dzieje, mogę wrócić do domu?

Dr Bernes: Nie bądź taki do przodu. Trochę poczekasz. Rhodey, pilnuj go

Tony: Nie musisz

Rhodey: Oj! Chyba muszę

Tony: Kiedyś cię zabiję

Rhodey: Zobaczymy

Lekarka wyszła z sali. Chciałem, jak najszybciej zobaczyć się z Pepper. W tamtej rzeczywistości była pięknym aniołem. Pora wyznać, co do niej czuję. Gdy będzie już po wszystkim, wynagrodzę jej wszystkie krzywdy, jakie musiała znieść. Może wycieczka rowerowa? Zobaczymy.

Tony: Rhodey, podasz mi telefon?

Rhodey: A ty, co kombinujesz? Nie próbuj mi uciekać

Tony: Heh! Innym razem. Na razie muszę zadzwonić

Rhodey: Ohoho! Już wiem, co się święci

Tony: No co?

Rhodey: Haha! Jak mogłem tego nie zauważyć? Ty się zakochałeś! Ale jaja! Haha! Serio?

Tony: No tak, więc daj mi to

Rhodey: Chłopie, tak krótko się znacie i już ją kochasz? Uważaj na rude. Mogą być fałszywe

Tony: Pierdol stereotypy. Ona jest wyjątkowa. Taka piękna, urocza, a jak się ładnie uśmiecha. Kurwa!

Rhodey: Hahaha!

Tony: Zaraz cię czymś rzucę

Rhodey: Dobrze, że Extremis cię nie wzmocniło

Tony: A co? Wolałbyś, żebym umarł?

Rhodey: Nie! Chodzi o twoje serce. Podobno dziewczyny lecą na kaleki

Tony: RHODEY?!

Rzuciłem go… wazonem? Akurat był pod ręką. Udało mu się uniknąć i niestety hałasy usłyszała lekarka.

Dr Bernes: Czy wyście powariowali?!

Rhodey: Tony oszalał z miłości

Dr Bernes: Tony, uspokój się

Tony: Sprowokował mnie!

Dr Bernes: Zupełnie, jak dzieci

Uśmiechnęła się i wyszła. Rhodey mnie porządnie wkurwił, ale jeszcze droczyliśmy się. Nigdy nie zabiłbym kogoś, komu zawdzięczam życie.

Wybrałem numer do Pep. Od teraz tak będę na nią mówić. Pep Potts.

**Pepper**

Chyba ktoś mi czytał w myślach. Chciałam zadzwonić do Tony’ego, ale zapomniałam, że NIE ZNAM JEGO MUMERU. Dobra, spokojnie. Odbiorę. Ciekawe, kto dzwoni?

Pepper: Halo?

Tony: Cześć, Pep

Pepper: Tony? Skąd masz mój numer?

Tony: Ech… No włamałem się o SHIELD

Pepper: Do SHIELD? Zgłupiałeś do reszty?!

Tony: Przepraszam, Pep

Pepper: Pepper! Nie mów do mnie, Pep

Tony: A to niby czemu?

Pepper: Nie zasłużyłeś sobie na to

Tony: Naprawdę? To poczekam

Pepper: Widzę, że humor ci dopisuje, a martwiłam się o ciebie

Tony: Ja o ciebie też, dlatego dzwonię

Pepper: Miałam starcie z Whiplashem i coś mi się wydaje, że…

Tony: Zabił twojego ojca

Pepper: Nie cierpię cię

Tony: Czemu?

Pepper: Bo czytasz w moich myślach, zboczuchu

Tony: Ja? Zboczuch? Wypraszam sobie. Po prostu zgadywałem

Pepper: Jesteś okropnym kłamcą

Tony: Dziękuję. Staram się nie wypaść z formy. Naprawdę się bałem

Pepper: Na szczęście dla nas obu skończyło się dobrze

Tony: Miałem więcej szczęścia

Pepper: Niż rozumu

Tony: Widzisz? Dopełniamy się i coś nas łączy. Muszę kończyć, ale spotkamy się, jak wrócę do domu

Pepper: Ja tak samo. Dbaj o siebie, Tonuś

Tony: Tonuś?

Pepper: Haha! Ty mówisz Pep, a ja Tonuś

Tony: Niech ci będzie

Rozłączyłam się, a na mojej twarzy widniał uśmiech. Jeszcze nigdy w życiu nie czułam takiej ekscytacji. Chciałabym się z nim spotkać. Dobrze, że nic mu nie jest.