Part 42: Zero kontroli

**Pepper**

Była już godzina do północy, a ja nadal nie potrafiłam zmrużyć oczu do spokojnego snu. Czy mogę zasnąć bez zmartwień? Chyba nie. Muszę też pamiętać o Mandarynie, bo prędzej czy później spróbuje odnaleźć pierścienie, choć bardziej byłam ciekawa, co Tony kombinował. Hmm… Co to może być? Chce, żebyśmy byli we dwoje. O nie! Nie, Tony! Na to mamy czas. Nie powinniśmy się spieszyć. Jest zabawny, ale trochę dziecinny, jak na swój wiek. No dobra. Też się zachowuję, jak dziecko.

Z moich rozmyśleń wyrwał mnie telefon. O wilku mowa.

Pepper: Hej, Tony. Wiesz, która godzina? Taki geniusz, a nie zaopatrzy się w zegarek?

Tony: Nie mam ochoty dziś żartować

Pepper: Mówisz, jakbyś zobaczył truposza w Halloween

Tony: Jest grudzień

Pepper: Wiem, dlatego się dziwię. No to, co się stało?

Tony: Jestem… w szpitalu

Pepper: Nic ci nie jest?

Tony: Mnie nic, ale Rhodey’mu już tak

Pepper: O Boże! To Mandaryn?

Tony: Nie. On… chciał się zabić

Pepper: Bredzisz. Masz gorączkę?

Tony: Mówię serio. Przyjedziesz?

Pepper: No dobrze. Tylko się ubiorę. Będziesz się musiał tłumaczyć

Tony: Wiem

I rozłączył się. Nie wiedziałam, co się dzieje. Rhodey chciał popełnić samobójstwo? Nie wierzę. Jednak martwiłam się o nich, więc szybko przebrałam się w normalne ciuchy i pojechałam do szpitala. Mogłam wszystkiego się spodziewać, ale nie tego, co mi powiedział.

Żeby dowiedzieć się, gdzie mogę ich znaleźć, a zwłaszcza Tony’ego, poszłam do gabinetu dr Yinsena. Znałam drogę na pamięć, dlatego bez problemu szybko tam trafiłam. Nie pukałam i pozwoliłam sobie sama tam wtargnąć. Zauważyłam, jak Tony leżał na kanapie, wpatrując się w jakieś kartki, które trzymał w ręce. Był zdenerwowany.

Pepper: Hej! Już jestem. Dobrze się czujesz?

Dr Yinsen: Tony, odłóż to na chwilę. Twoja dziewczyna przyszła

Tony: Kto?

Pepper: Pepper. No weź oprzytomnij. Chciałeś, żebym przyszła, więc jestem. Teraz liczę na dobre wyjaśnienie, skoro ściągnąłeś mnie tu tak późno

Tony: Wybacz. Chyba nici z naszych planów. Muszę zająć się Rhodey’m

Dr Yinsen: Nie taka była umowa. Już ci mówiłem, że jest w dobrych rękach i powinieneś zmartwić się sobą

Pepper: Coś nie tak?

Tony: Proszę nie mówić

Pepper: Tajemnica? Naprawdę, Tony? Tylko po to tu jestem? To chociaż mi powiedz, jak się czuje Rhodey?

Tony: Jest po operacji i leży na OIOMie. To moja wina, że chciał się zabić! Gdybym wtedy pojechał za nim, nie zrobiłby tego! Nie walczyłby o życie! TO JA JESTEM WINNY!

Tak krzyczał, że zakuło go w klatce piersiowej, aż zemdlał. Lekarz podał mu jakieś leki dożylne i od razu zasnął.

Pepper: Bardzo z nim źle?

Dr Yinsen: Sam ci powie, a z Rhodey’m jest dobrze. Musi być pod stałą obserwacją, by nie próbował znowu kolejnego usiłowania samobójstwa

Pepper: Mogę się z nim zobaczyć?

Dr Yinsen: Na chwilę, ale nie dłużej niż 5 minut. Musi odpoczywać

Lekarz zgodził się i poszłam na OIOM, gdzie leżał mój przyjaciel. Musiałam czekać, aż mi otworzą.

**Victoria**

Nie minęło zbyt wiele czasu, aż stan uległ znacznej poprawie. Zaczął samodzielnie oddychać, co było dobrym znakiem. Po sprawdzeniu parametrów uznałam, że wszystko było w porządku. Teraz jedynie pozostało się dowiedzieć, co jeszcze brał i dlaczego chciał odebrać sobie życie.

Niespodziewanie otworzył oczy nieco zdezorientowany. Poświeciłam mu latarką, sprawdzając reakcję źrenic, które reagowały prawidłowo.

Dr Bernes: Jak się czujesz? W końcu wróciłeś do żywych

Rhodey: Gdzie… ja… jestem?

Dr Bernes: Spokojnie. Jesteś bezpieczny, ale muszę zadać ci kilka pytań. Mogę?

Rhodey: Proszę

Dr Bernes: Wiesz, że próbowałeś się zabić?

Rhodey: Wiem

Dr Bernes: A powiesz mi dlaczego?

Rhodey: Chroniłem… Tony’ego

Dr Bernes: Nie sądzisz, że to trochę dziwny sposób na obronę?

Rhodey: Musiałem. Nie… mogłem… go skrzywdzić. Czy on…

Dr Bernes: Żyje. Nic mu nie jest. Bardzo się martwi o ciebie

Rhodey: Gdzie on jest? Czy ja mu coś zrobiłem?! Miałem tego nie robić! Nie! Nie zrobię tego! NIE ZROBIĘ!

Dr Bernes: Rhodey, uspokój się!

Rhodey: Niee!

Krzyczał i zachowywał się, jakby coś go opętało od środka. Chciał chwycić za pierwsze ostre narzędzie, jakie znajdzie pod ręką. Trafiło na nożyczki. Już chciał się tym ranić, ale w porę wstrzyknęłam silny lek nasenny, co spowodowało, że rozluźnił mięśnie, zasypiając. Dopiero wtedy spostrzegłam znajomą mi osobę przed salą. Postanowiłam do niej podejść.

Dr Bernes: Witaj, Pepper. Jak zdrowie?

Pepper: Dziękuję. W porządku, ale chyba z Rhodey’m tak nie jest. Co się stało?

Dr Bernes: Sama nie wiem. Wiem tylko tyle, że połknął sporą dawkę leków nasennych, a we krwi nie ma śladów po alkoholu. A może wiesz, czy miał wcześniej jakieś urazy?

Pepper: Jedynie uderzył w drzewo i rzygał praktycznie, co chwilę. Czy to ważne?

Dr Bernes: Nawet nie wiesz, jak bardzo, choć i tak musi być skonsultowany z psychiatrą

Pepper: To nienormalne, ale będzie żyć?

Dr Bernes: Będzie, lecz ma problem z psychiką. Tego nie potrafię pojąć

Kiedy chciałam już coś powiedzieć, pojawił się Ho. Poszłam z nim porozmawiać na osobności. Oddaliliśmy się nieco od OIOMu, aż mógł mi zdradzić, co miał do powiedzenia.

Dr Yinsen: Potrzebuję dwutlenku litu

Dr Bernes: Po co ci to?

Dr Yinsen: Nie mogę ci powiedzieć, bo ona może nas podsłuchiwać, ale naprawdę muszę, jak najszybciej zdobyć tę substancję

Dr Bernes: Jak znajdę, przyniosę ci. A jest źle?

Dr Yinsen: Nawet, aż za bardzo źle