Part 40: Zmiana miejsc

**Tony**

Nadal czekałem, aż pojawi się pomoc. Minęło 5 minut, a Rhodey wciąż leżał nieprzytomny. Sprawdziłem jeszcze raz oddech wraz z zmierzeniem pulsu. Cholera. Nie słyszę bicia jego serca. Nie mogę dłużej czekać. Musiałem wziąć się za uciskanie klatki piersiowej. Zrobiłem je z trzydzieści razy plus dwa wdechy. Na nowo zanalizowałem sytuację. Wciąż bez zmian. Gdy już chciałem kontynuować, do kuchni wparowała lekarka. To była Victoria. Mam nadzieję, że mi pomoże. Od razu wyjęła swój sprzęt, mierząc funkcje życiowe.

Dr Bernes: Jak do tego doszło?

Tony: Chyba wziął leki

Dr Bernes: Widzę, bo całe opakowanie jest puste

Tony: Uratujesz go, prawda?

Dr Bernes: Zrobię wszystko, co się da. Najpierw muszę przywrócić go do życia. Odsuń się

Przecięła nożyczkami jego bluzkę i uderzyła z defibrylatora. Byłem przerażony tym, co widziałem. Na kardiomonitorze była pozioma linia, która ciągnęła się do końca ekranu. Uderzyła po raz drugi i udało się.

Dr Bernes: Dobra. Mamy go. Muszę teraz zabrać Rhodey’go do szpitala

Tony: Mogę jechać z tobą?

Dr Bernes: Możesz. No to chodźmy

Zabrała Rhodey’go na nosze i zeszliśmy powoli po schodach. Miałem wrażenie, że z tego strachu serce mi wyskoczy. Oby szybko wrócił do zdrowia. Po kilku minutach znaleźliśmy się w karetce, gdzie podpięła go do innych urządzeń. Pojechaliśmy natychmiast do szpitala na sygnale.

Tony: Uratowałaś mu życie

Dr Bernes: Raczej ty to zrobiłeś. Każda sekunda się liczyła, ale musimy go utrzymać stabilnie, aż będziemy w szpitalu

Tony: Jak mógł to zrobić? Jak taki rozsądny człowiek, który nie ma z niczym problemów, mógł posunąć się do czegoś takiego? Jak?

Dr Bernes: Spokojnie, Tony. Jeśli nie zmieszał różnych leków, będzie żyć

Tony: A popicie je alkoholem?

Dr Bernes: Cholera!

Musiałem wykrakać. Rhodey się obudził, ale dusił się. Nie mogłem na to patrzeć, więc zacząłem szperać po półkach, szukając jakiś lekarstw. Nerwowo otwierałem następne szafki, aż chwyciła mnie mocno za ręce.

Dr Bernes: Uspokój się! Ja się tym zajmę

Tony: Proszę

Od razu wstrzyknęła mu coś do ręki, dzięki czemu miał poczuć się lepiej, ale niestety tak nie było. Znowu pojawiła się ta ciągła linia. Chciałem krzyczeć, lecz nawet nie potrafiłem nic z siebie wydusić. Po prostu siedziałem sparaliżowany ze strachu, a lekarka go zaintubowała.

Dr Bernes: Bez operacji się nie obejdzie

Tony: Jest z nim, aż tak… źle?!

Dr Bernes: Nie krzycz. Robię, co mogę. Zaraz będziemy w odpowiednim miejscu

Tony: Dlaczego chciał się zabić?

Dr Bernes: Nie wiem. Po prostu nie wiem. Aparatura będzie za niego oddychać, ale to nie rozwiąże problemu. Czy brał tylko leki nasenne?

Tony: Nie wiem

Dr Bernes: To ważne

Tony: Ja… Ja… Nie wiem

Dr Bernes: Spróbuj sobie coś przypomnieć, bo potrzebuję informacji

Kilka minut później pojawiliśmy się w szpitalu. Rhodey został zabrany na salę operacyjną. Musiałem mieć nadzieję, że wszystko będzie dobrze.

**Victoria**

Bez wahania postanowiłem zabrać go na operację. Nie wydaje mi się, że leki i alkohol są jedyną przyczyną, Podejrzewam głębokie cięcia na ciele. Nie miałam zbyt wiele czasu, by sprawdzić resztę. Na szczęście parametry wracały do normy. Zleciłam podstawowe badania wraz z obecnością alkoholu we krwi. Sprawdziłem, czy miał jakieś rany. I miał w okolicy mostka.

Dr Bernes: Przygotujcie sprzęt. Będziemy operować.

**Tony**

Trzeba czekać. To dobija, a chcę żeby żył. Jeśli Rhodey umrze, nie wybaczę sobie tego, że wtedy za nim nie pojechałem. Czekałem przed blokiem ponad dwie godziny. Dalej nikt nie wyszedł, a ja stawałem się coraz niecierpliwy.

Dr Yinsen: Tony, co ty tu robisz?

Przez zamyślenie nie zauważyłem, jak przyszedł. Wyglądał na zdziwionego. Normalnie, skoro wizytę mam dopiero za tydzień.

Tony: Rhodey jest operowany

Dr Yinsen: Sprawy Iron Mana?

Tony: Nie wiem. Nadal nie umiem tego pojąć. On by nigdy się do tego nie posunął

Dr Yinsen: Rozumiem, ale nie martw się. Jest silniejszy, niż ci się wydaje. Sam mu dajesz siłę

Tony: Może ma pan rację, ale nie potrafię tak tu siedzieć i nic nie robić

Dr Yinsen: Teraz przynajmniej wiesz, jak on się czuje

Tony: Okropność

Dr Yinsen: Widzisz, dlatego zadbaj o siebie

Tony: Są już wyniki?

Dr Yinsen: Mam je, ale za tydzień się zobaczymy

Tony: A nie mogę dowiedzieć się teraz?

Dr Yinsen: Chyba teraz masz ważniejsze sprawy na głowie

Gdy już chciał pójść, musiałem go na chwilę zatrzymać.

Tony: A powie mi pan później, co z Rhodey’m?

Dr Yinsen: Dr Bernes się nim zajmuje, więc jej zapytaj, co chcesz wiedzieć

Tony: Dobrze

Dr Yinsen: Bądź dobrej myśli

Tony: I będę

Zaczynałem przysypiać na krześle, lecz od razu się przebudziłem, jak pojawiła się lekarka. Część fartucha miała we krwi. Myślałem, że zemdleje. Przecież nie miał żadnych ran.

Tony: Co z nim? Żyje? Będzie żył?! Powiedz coś!

Dr Bernes: Uspokój się. Żyje, ale musiałam go zabrać na OIOM. Muszę obserwować, czy nie spróbuje znowu się zabić. Okazało się, że drasnął się czymś ostrym, ale nic mu nie jest, więc nie panikuj. Na razie jest sytuacja opanowana

Tony: Mogę się z nim zobaczyć?

Dr Bernes: Proszę, tylko mi nie krzycz

Zgodziłem się i poszedłem z nią pod odpowiednią salę. Próbowałem być spokojny, ale to było trudne. Chciałem jakoś opanować swoje emocje. Jednak nie dałem rady, gdy zobaczyłem bladą twarz przyjaciela. Lekarka pozwoliła mi wejść. Jedynie na chwilę.

Tony: Teraz rozumiem, jak ty się czujesz. I nie jest dobrze