Part 24: Sen śmierci

**Pepper**

Pojechałam z Rhodey’m do szpitala. Nie wiedziałam, dlaczego Tony zemdlał. Martwiłam się o niego. I jeszcze jakaś Mask może podszywać się pod innych? Fuuj! Czyli Tony nie był Tony’m, jak ja z nim chciałam… Kurwa! To chore! Przespałabym się z kobietą?! O! Chyba zwariuję. No dobra. Szybko pojawiliśmy się na miejscu. Rhodey powiedział, że mamy zobaczyć się z Yinsenem. W swoim gabinecie chciał nam coś powiedzieć.

Gdy dotarliśmy pod odpowiednie drzwi, weszliśmy do środka. Znowu Yinsen. To logiczne, skoro on był odpowiedzialny za życie naszego “geniusza”. Usiedliśmy przed nim przy biurku. Wyglądał na niezbyt spokojnego.

Rhodey: No to jesteśmy. Proszę nam powiedzieć, co się stało?

Dr Yinsen: Nie martwcie się. Za kilka godzin wróci do domu

Pepper: Ale co się dzieje? Gdzie on jest?

Dr Yinsen: Za bardzo się zdenerwował, bo nie chce zrezygnować z bycia Iron Manem

Rhodey: Taki już jest. Możemy się z nim zobaczyć?

Dr Yinsen: Dobrze, ale go nie denerwujcie. Dopilnujcie, by się zmienił albo jakoś pomóżcie mu dźwigać tą odpowiedzialność

Pepper: Nic mu nie jest?

Dr Yinsen: Spokojnie. Odpoczywa. Chodźcie ze mną

Wstaliśmy z krzeseł, idąc za doktorkiem. Okazało się, że Tony po prostu spał na kanapie. Wyglądał tak słodko. Jakby tak mu wsadzić mokry paluch do ucha… Nie. Nie zrobię mu tego. W końcu się uspokoił i cała agresja z niego uciekła. Tak się bałam, że coś mu się stało. Chciałabym, żeby żył. Najlepiej niech zostawi SHIELD ratowanie świata.

Podeszłam do niego, dotykając jego czoła. Było ciepłe. Czyżby był chory? Znowu pojawiły się zmartwienia.

Pepper: Ma gorączkę. Czemu nic nam pan nie powiedział?

Dr Yinsen: No, bo nie jest chory

Rhodey: Chwila. Chyba się budzi

Pepper: Tony?

Widziałam, jak ociężale próbował unieść powieki, ale ta reakcja o niczym nie świadczyła. Oczy nadal pozostały zamknięte.

Pepper: Co się dzieje?

Dr Yinsen: Zaraz sprawdzę, tylko muszę po coś iść. Zostaniecie tu?

Pepper: No pewnie

Dr Yinsen: Wrócę za chwilę. Gdyby coś się złego działo, wołajcie

Rhodey: Oby to nie było konieczne

Dr Yinsen: Niestety, ale nie możemy być pewni wszystkiego

Miał rację. Nie mogliśmy być w pełni optymistami. Czasami trzeba pomyśleć racjonalnie. Coś, co może naprawdę się zdarzyć i niekoniecznie musi być dobre.

**Rhodey**

Pepper bardzo przejmowała się Tony’m. A przecież nie powinna. Dr Yinsen mówił, że nic mu nie jest i może wrócić do domu. Tylko nadal się nie budzi. Coś jest nie tak.

Rhodey: Nie martw się. Nawet nie zauważysz, że się obudzi

Pepper: Może, ale nie wydaje ci się to dziwne?

Rhodey: Co konkretnie?

Pepper: Doktorek jest jakiś tajemniczy. Nie mówi nam wszystkiego. A co, jeśli Tony umiera?

Rhodey: Hej! Nawet nie próbuj tak myśleć. Przecież oddycha

Kilka minut później pojawił się lekarz. Nie miał niczego przy sobie, a mówił, że po coś idzie. Czemu kłamał? Już niczego nie rozumiem. Od razu podszedł sprawdzić, co się dzieje z Tony’m. Widział zmartwienie na twarzy Pepper, a jego mina nie mówiła nic szczególnego poza powagą. Jednak zaczął klepać go po policzku. Chciał obudzić Tony’ego.

Dr Yinsen: Dobra, Tony. Koniec drzemki. Halo! Słyszysz mnie? Możesz już wrócić do domu. Tony?

Nie reagował na nic. Żaden odruch, a nawet wołanie nie poskutkowało. Zaczynałem się bać o przyjaciela. Ta niepewność mnie dobijała. Yinsen sprawdził odczyty z bransoletki, aż doszedł do funkcji życiowych. Nawet zbadał implant, który… zgasł?

Rhodey: Doktorze, co z nim? Tylko proszę mi nie wciskać ciemnoty, że…

Dr Yinsen: Przykro mi, Rhodey

Pepper: Nie! Nie! To nie może być prawda!

Dr Yinsen: Nic nie da się zrobić

Pepper: Przecież wszystko było dobrze. Jak to możliwe?

Dr Yinsen: Nie wiem, ale Vortex niczego ze sobą nie zostawił, choć trochę uszkodził serce

Rhodey: Pieprzony drań! Cholerny Whiplash!

Pepper: Nie! Niee!

Rozpłakała się, trzymając swoją głowę przy jego klatce piersiowej. Ja też nie ukrywałem swojej rozpaczy. Może byłem facetem, ale umarł mój przyjaciel. Mój brat, który stracił cały świat. Jak mogłem do tego dopuścić? Mogłem go jakoś ocalić, ale Śmierć przyszła do niego, gdy myśmy byli tego nieświadomi. Lekarz jedynie wypisał akt zgonu. Ruda w pewnym momencie była tak załamana, że krzyczała na całe gardło, płacząc jeszcze bardziej, niż na początku.

Pepper: I co będzie teraz, Rhodey?

Rhodey: Musimy… jakoś… żyć

Pepper: Rhodey, spokojnie

Rhodey: Nie mogę… Pepper. Po prostu nie mogę

Wciąż płakałem, ale dała mi swoje wsparcie. Oboje to przeżywaliśmy i nikt z nas nie znał odpowiedzi na dwa pytania. Jak to się stało? Dlaczego?

Part 23: Twarz oszustwa

**Tony**

Powoli ból ustawał, ale i tak musiałem spotkać się z lekarzem. Przecież mam prawo wiedzieć o własnych wynikach, czy są pozytywnie dobre. Mam nadzieję, że źle nie będzie. Pepper się rozchmurzyła i czekała, aż coś powiem. Cieszyłem się, jak często mogę z nią spędzać czas. Muszę w końcu zabrać ją na tę wycieczkę rowerową, którą planowałem razem z Rhodey’m. To musi się udać.

Tony: Muszę już iść, więc zobaczymy się później

Pepper: To coś ważnego?

Tony: Raczej tak, ale nie martw się. Wrócę szybko i przestań się smucić. Nie odejdę od ciebie

Pepper: Dobrze wiesz, że musisz pamiętać o swoim sercu. Nie jesteś nieśmiertelny

Tony: Wiem o tym

Cmoknąłem ją w policzek i wyszedłem, zamykając drzwi. Pepper bodajże wróciła do siebie, a ja zamierzałem zostać przy swoich planach, by dowiedzieć się, co przede mną ukrywał Yinsen. Wystarczyło przejść na piechotę, co mi zajęło dwie godziny. Nie chciałem prosić o pożyczenie auta. Szybko wrócę. Nie ma problemu.

Gdy byłem już na miejscu, poszedłem do jego gabinetu na końcu korytarza. Zapukałem do drzwi. Nie wiem, czy mu nie przeszkadzam.

Dr Yinsen: Można wejść

Ostrożnie chwyciłem za klamkę, otwierając je. Lekarz siedział przy swoim biurku, przeglądając stertę dokumentów z kartoteki. Chyba nie zauważył, że tu jestem. Nie chciałem mu zawracać głowy, więc już wolałem wrócić do domu.

Dr Yinsen: Zaczekaj, Tony. Dobrze, że przyszedłeś. Powinienem ci wcześniej powiedzieć o twoim stanie, bo pewnie, dlatego tu jesteś

Tony: Zgadza się. Niczego nie wiem, czy coś Vortex zrobił. Czuję się inaczej, ale to przez Extremis

Dr Yinsen: Hmm… Nie będę owijał w bawełnę. Jest gorzej, niż było wcześniej

Tony: Jak bardzo?

Dr Yinsen: Tak bardzo, że po prostu twoje serce zostało po części zainfekowane i nie dziw się, że możesz czuć się ciężko. Jeśli coś będzie się działo, natychmiast do mnie przyjdź

Tony: Nadal nie rozumiem

Dr Yinsen: Zapoznaj się z tym

Podał mi dokumentację z mojej kartoteki. Od razu zauważyłem, że to nie było normalne. Lekarz przemilczał sprawę. Nawet nie był chętny na udzielenie wszelakich odpowiedzi, a przecież musiałem wiedzieć, co mi jest.

Dr Yinsen: Czy teraz rozumiesz? Musisz zrezygnować z bycia Iron Manem. Jeśli tego nie zrobisz, umrzesz

Tony: Nie mogę zrezygnować! Muszę być Iron Manem! Nie mogę przestać ratować ludzi! PO PROSTU MUSZĘ!

Byłem wściekły, że znowu poczułem silny, ściskający ból. Od razu mnie zgięło w pół, ale dalej chciałem informacji. Jakoś trzymałem się na nogach.

Dr Yinsen: Tony, uspokój się. Chyba zapomniałem ci wspomnieć, że stres jest dla ciebie zabójczy i nie jesteś nieśmiertelny

Tony: Już druga… osoba… mi to… mówi

Dr Yinsen: Pewnie Rhodey też chce cię uświadomić

Tony: Nie on, a Pepper

Dr Yinsen: Mam nadzieję, że się przy niej zmienisz

Tony: I TAK NIE ZREZYGNUJĘ! NIE MOGĘ!

Dr Yinsen: Powiedziałem ci już, żebyś się uspokoił

Ból stał się nie do zniesienia, że upadłem na podłogę. Od razu poczułem słabsze bicie serca, a oczy się zamykały. Jedynie zdołałem zobaczyć przed sobą twarz doktorka po raz ostatni.

**Pepper**

Zeszłam do piwnicy, by sprawdzić, czy Rhodey nie kłamał, mówiąc o włamaniu. Chcę potem powiedzieć Tony’emu, w jakim stanie są jego “zabawki”. To było dziwnie, bo żadnych śladów nie było. Kłódka nie została złamana, czyli do niczego nie doszło. Chyba Rhodey za dużo pił. To dlaczego powiedział mu o tym? Po co miałby kłamać? Jest jego przyjacielem. Po co go zdenerwował? Bez sensu.

Gdy chciałam coś jeszcze zobaczyć, akurat Rhodey się pojawił w piwnicy. Wyglądał na skołowanego.

Rhodey: Pepper, co ty tu robisz?

Pepper: Chciałam sprawdzić, czy coś nie zginęło

Rhodey: Nie musiałaś. A Tony’ego nie widziałaś?

Pepper: Gdzieś wyszedł. Rhodey, a ty mi mówiłeś, że ktoś się włamał. Niby kto to mógł być?

Rhodey: Eee… Nie rozmawiałem z tobą

Pepper: Kłóciłeś się z nim

Rhodey: Co? Ja? Ty chcesz mnie w coś wrobić? Kobieto, o co ci chodzi?

Pepper: No to niedobrze. Skoro to nie byłeś ty, a ta osoba była tobą…

Rhodey: Mask

Pepper: Co?

Rhodey: Madame Mask. Może używać maski do zmiany tożsamości tak idealnie dopasowanej, że trudno znaleźć różnicę od oryginału

Pepper: Ooł

Rhodey: Co jest?

Pepper: Boję się, że coś się stanie Tony’emu

Rhodey: Skąd taka myśl?

Pepper: Przeczucie

Rhodey: A powiedział ci, gdzie idzie?

Pepper: Nie. Mówił, że wróci szybko

Rhodey: Przepraszam

Pepper: Za co?

Rhodey: Głównie za nic, ale może jeszcze spotkasz mnie nie jako mnie

Pepper: Eee…

Rhodey: Nieważne. Daj znać, jak Tony wróci. Muszę z nim porozmawiać

Pepper: A ty jesteś prawdziwy?

Rhodey: Sprawdź

Pepper: Dobra. To trochę zaboli

Uderzyłam go mocno w twarz, aż zrobił się mocno czerwony. Mówiłam, że będzie bolało.

Rhodey: Au! Trochę? To ma być trochę?! Ty mnie chciałaś skatować!

Pepper: Jesteś prawdziwy. Teraz mam pewność

Rhodey: Dobrze, że mi wierzysz

Pepper: A mówiłam coś innego?

Rhodey: Nie!

Pepper: Chyba nie chcesz oberwać mocniej? Haha!

Luźną atmosferę przerwał telefon Rhodey’go. Od razu odebrał. Próbowałam się dowiedzieć, kto dzwonił.

Rhodey: Jak to? Co się stało? Mhm… Rozumiem. Przyjedziemy. Dziękuję za informacje i do widzenia

Pepper: Kto to był?

Rhodey: Chyba już nie musimy czekać na Tony’ego. Jest w szpitalu

Pepper: Boże! Czy on z kimś walczył?

Rhodey: Nie. Po prostu zemdlał

Pepper: To pewnie przez stres. Powinien się zmienić, bo inaczej nadejdzie jego koniec. Jego i Iron Mana

Part 22: Mogłem ją stracić

**Pepper**

Miałam sporo czasu do obiadu, więc pomyślałam, by pobiegać po osiedlu. Jakoś wyrzucę z siebie te negatywne emocje. Poszłam przebrać się w jakiś szary dres, a do tego czarno-białe trampki. I byłam gotowa do biegu. Rozpędziłam się na pierwszej prostej, mijając kamienie oraz inne przeszkody na drodze. W odtwarzaczu grało “Breaking Benjamin- Natural life”. Idealna na przyspieszenie tempa. Czasem robiłam przerwy, ale najczęściej biegłam bez długich przystanków. W głowie próbowałam ułożyć myśli odnośnie wyznania Gene’a i furii Tony’ego. Nie powinien się obwiniać. Stres mu nie służy. Jeszcze tego brakuje, by szykować dla niego trumnę.

Po dwóch godzinach wysiłku wróciłam do domu. Na szczęście na deszcz jeszcze się nie zbierało. Gdy już otwarłam drzwi od klatki, poczułam czyjąś obecność. Ktoś stał za mną. Ostrożnie odwróciłam głowę, a moim oczom ukazała się ta sama postać, co wcześniej próbowała mnie zabić. Byłam przerażona. Nie wiedziałam, jak się bronić.

Duch: Nie bój się. Nie zrobię ci krzywdy. Jeszcze nie dzisiaj, ale przyszedłem do ciebie, bo mam pewną sprawę

Pepper: Czego chcesz?

Duch: Możesz spać spokojnie, lecz radzę trzymać się z daleka od Tony’ego Starka. Doskonale wiesz, o kim mówię, prawda?

Pepper: Nic nie rozumiem

Duch: Znasz jego sekret i ja też o tym wiem. Jednak mi chodzi o to, żebyś była od niego, jak najdalej, jeśli nie chcesz skończyć tak samo, jak twoja matka

Pepper: Przyszedłeś tu jedynie po to, by mnie ostrzec?

Duch: Lepiej uważaj na siebie. To czego nie widzisz, może cię zranić

Po tych słowach ulotnił się. Nadal nie rozumiałam, czemu się zjawił. Nawet nic o sobie nie powiedział, ale nie zawracałam sobie tym głowy. Po prostu poszłam do domu. Szłam po schodach dosyć powoli, bo ktoś znowu się darł. Głos wskazywał na Tony’ego. Co się dzieje? Przyspieszyłam tempa i byłam gotowa wparować do jego mieszkania. Powstrzymałam się, gdy Rhodey otworzył drzwi.

Pepper: Rhodey, co się stało? Czemu się kłócicie?

Rhodey: Nie da sobie nic wmówić. Uparty, jak osioł

Pepper: Unikasz odpowiedzi na pytanie. Albo mi powiesz albo sama go zapytam

Rhodey: Niepotrzebnie mu mówiłem. Wkurzył się

Pepper: Co mu mówiłeś?

Rhodey: Ktoś się włamał do piwnicy

Pepper: Cholera. Coś zginęło?

Rhodey: Na szczęście nic, ale to go nieźle wyprowadziło z równowagi

Pepper: A czemu z nim nie jesteś?

Rhodey: Pepper, nie masz innych rzeczy do roboty?! Czasem musi zostać sam!

Pepper: Nie, kurwa! Tak się nie robi! Taki wielki z ciebie przyjaciel, że masz go w dupie

Rhodey: Ty! Uważaj, co mówisz

Pepper: Nie moja wina, że to jest prawda

Miałam dość z nim dalszej gadki i zdecydowałam zobaczyć, czy Tony nie zrobi czegoś głupiego. Rhodey wrócił do siebie, a ja weszłam do pokoju, gdzie był Tony. Był załamany, a wcześniejszy bałagan nadal był, ale w jeszcze gorszym syfie. Sam poprzewracał krzesła.

**Tony**

Byłem wściekły. Rhodey mówił, że nic nie zniknęło, ale i tak muszę zejść, by sam się upewnić. Kolejny raz ktoś czegoś szuka. Dziwne. Najpierw dziennik, a teraz to. Z całej tej furii ból wzrastał przy implancie. Był miażdżący, ale nie mogłem pozwolić, by przejął nade mną kontrolę.

Pepper: Trochę przesadziłeś z wyładowywaniem złości, wiesz?

Tony: Pepper, co ty tu robisz? Nie powinnaś być w SHIELD?

Pepper: Wzywają mnie, jak jest jakaś akcja, a tak mogę być w domu. Co? Przeszkadza ci, że tu jestem? Mogę iść

Tony: Pepper, przepraszam. Ja tak nie mogę. Ktoś ci chciał zrobić krzywdę i jeszcze kogoś świerzbią rączki w robieniu burdelu na dole

Pepper: Musisz się uspokoić

Gdy chciałem coś powiedzieć, znowu ból się odezwał, ale bardziej się spotęgował przez tą wiadomość od Rhodey’go.

Pepper: Mówiłam ci. Uspokój się. Tak będzie najlepiej i nie obwiniaj się, bo to nie twoja wina

Tony: A kogo? To ja narażam wszystkich! To ja jestem temu wszystkiemu winny! To ja… powinienem… ZGINĄĆ!

Pepper: Tony!

Krzyknąłem i upadłem na podłogę. Z trudem złapałem oddech, lecz byłem przytomny. Pepper pomogła mi wstać i położyła mnie na łóżku. Znowu tak samo. Jeśli czegoś nie zrobię, będę miał kolejne osoby na sumieniu.

Pepper: Odpocznij i niczym się nie przejmuj. Pomożemy ci. Nie jesteś sam. Masz mnie i Rhodey’go. Kogo więcej potrzeba?

Tony: Pepper, przepraszam. Po prostu nie chcę, żebyście przeze mnie umarli

Pepper: Najpierw zadbaj o siebie, a później o resztę

Tony: Znowu dobra rada. Jesteś kochana, ale naprawdę wolę, żebyście nie ryzykowali

Pepper: Takie jest życie. Bez ryzyka, nie ma zabawy. Możesz mi coś obiecać?

Tony: Co?

Pepper: Dbaj o siebie

Tony: Postaram się

Pepper: Nie śmiej się tak głupio. Lepiej się zmień, bo inaczej już nigdy się nie zobaczymy

W jednej chwili posmutniała, że musiałem ją pocieszyć. Przytuliłem ją, by nie płakała. Ile razy ma być przygnębiona? Spróbuję się zmienić. Powinienem też porozmawiać z Yinsenem o moich wynikach. Nic nie powiedział. Dlaczego teraz każdy człowiek stał się zagadką?

Part 21: Inne plany

**Tony**

Pepper nadal leżała nieprzytomna. Nie spuszczałem jej z oka ani na minutę. Chciałem jakoś pomóc, ale jedynie wyjście, jakie pozostało, to zbudować nową zbroję. Taką, którą szybko nie zniszczą i będzie odporna na każdego wirusa, włączając też obcą technologię. Siedziałem tak, zastanawiając się, kto chciał ją zabić.

Niespodziewanie do drzwi zapukał Rhodey.

Tony: Nie krępuj się. Otwarte

Wszedł do środka i nie był zbyt spokojny. Niczego nie rozumiałem. Pokierował się do salonu. Nie ukrywał zdziwienia, widząc że drugi raz Pep znalazła się na tej samej kanapie. Od razu usiadł obok mnie, próbując ukryć zmartwienia. I tak mi powiesz, Rhodey. Innej opcji nie ma.

Rhodey: Co się stało? Znowu Whitney się migdaliła z Gene’m?

Tony: Chciałbym, ale to nie to. Nie uwierzysz, ale ktoś chciał ją zabić

Rhodey: Co?! Ona nie żyje?

Tony: Głupku, ona żyje. Nie widzisz, że oddycha?

Rhodey: Mam nadzieję, że jej nie rozbierałeś

Tony: RHODEY, to nie jest śmieszne. Mogła zginąć

Rhodey: No to czemu tak bezczynnie tu siedzisz? Idź szukaj drania

Tony: Muszę mieć jakiś trop. Pepper coś pewnie widziała. Nawet za dużo

Rhodey: To znaczy? Co masz na myśli?

Tony: Pojechałem z nią do Jersey, by szukać jej matki. I właśnie wtedy ją straciła z rąk zabójcy, który chciał zabić Pep

Rhodey: Niedobrze. Przecież Whiplasha zniszczyły Mandroidy

Tony: Poważnie?

Rhodey: No tak. To było wtedy, jak groził, że ją skrzywdzi, a Natasha wysłała wsparcie

Tony: Jednego kłopotu mniej, ale gdybym miał zbroję, nikt, by nie zginął!

Rhodey: Tony, nie obwiniaj się

Tony: Wiedziałem, że coś jest nie tak! Wiedziałem i nie ostrzegłem Pepper na czas! To moja wina! Straciła ostatnią osobę! JA JESTEM TEMU WINNY!

Krzyczałem na całe gardło z wściekłości i bezradności. Ona mogła zginąć, a za to umarł ktoś inny. Czułem się okropnie, bo nic nie zrobiłem. Jedynie spanikowałem. Taki ze mnie bohater? Tchórz? Lekko zabolało mnie w klatce piersiowej, ale nie interesowałem się moim zdrowiem. Pep była najważniejsza. Moja anielica ma zostać przy moim boku. Przy niej mogę w spokoju zasnąć.

**Pepper**

Powoli otwierałam oczy. Wszystkie wspomnienia z ostatniej godziny wróciły do mojej głowy. Gwałtownie wstałam, chwytając się za serce. To nie mógł być koszmar. Ona odeszła, a ja znowu leżę u Tony’ego. Co to robi Rhodey? Ktoś krzyczał. Nawet nie zauważyli, że tu jestem.

Pepper: Ucisz się! Mogę wiedzieć, co ja tu robię?

Tony: Cieszę się, że się obudziłaś. Akurat rozmawialiśmy o tym

Pepper: Mi się wydawało, że krzyczeliście

Rhodey: To Tony. Wściekł się, bo nie powstrzymał zabójcy

Tony: Powiedz mi, jak mam się inaczej czuć?! Pepper, przepraszam. Powinienem ją chronić

Pepper: Wtedy ty byś leżał na jej miejscu. Nie chcę cię stracić

Rzuciłam się mu w ramiona, płacząc. Może straciłam ostatnią, najbliższą mi osobę. ale muszę zacząć wszystko na nowo. Po prostu nie mam innego wyjścia.

Pepper: Nie obwiniaj się. Nie mogliśmy tego przewidzieć, ale mogłam pomyśleć, że to pułapka

Zabrałam swoje rzeczy i zmierzałam ku wyjściu. Tony znowu mnie dogonił, a ja nie chciałam z nikim rozmawiać. No poza jedną osobą. Ta, która ostatnio namieszała mi w głowie.

Tony: Powinnaś odpocząć. Lepiej się połóż

Pepper: Dzięki za troskę, ale poradzę sobie sama

Wyszłam odłożyć wszystko do domu. Rozpakowując zawartość plecaka, przypomniał mi się cały ból, gdy moja mama opuszcza ten świat, wędrując do tego “lepszego”. Tak szybko nie wypuszczę tego z pamięci.

Kiedy zrobiłam porządek, poszłam do Gene’a. Jakoś potrafiłam odkryć, gdzie dokładnie mieszka. Hmm… pod trzynastką. Wystarczyło pójść trochę schodami do góry i byłam na miejscu. Mam nadzieję, że tej szmaty z nim nie ma. Odważyłam się zadzwonić do drzwi. Nie wiem, czy dobrze robię, ale chcę poznać prawdę.

**Gene**

Nikogo się nie spodziewałem tak wcześnie. O dziesiątej zwykle śpię, ale może to był ktoś ważny. Aha. Był. Patricia Potts znana również jako Pepper. Nawet dobrze, że sama odważyła się tu przyjść. Otworzyłem drzwi, a ona nieco nieśmiała weszła do mieszkania. Zaprowadziłem ją do salonu. Całe szczęście, że nie było Whitney, bo tym razem ja bym sprzątał rzygi Pepper. No dobra. Usiedliśmy przy wspólnym stole.

Gene: Miło, że przyszłaś. Pewnie chcesz wiedzieć wszystko o swoich mocach?

Pepper: Jakbyś mógł mi powiedzieć, mów

Gene: Wierzysz, że należysz do rodu Makluan?

Pepper: Niezbyt, ale nie rozumiem, czemu mi wtargnąłeś wtedy do głowy?

Gene: Wybacz. Po prostu chciałem się z tobą skontaktować

Pepper: Są drzwi. Nie mieszkam daleko

Gene: Wiem, wiem. Naprawdę mi wybacz. Zacznijmy od podstaw. Wielki twój przodek przed swoją śmiercią szukał swego potomka wśród swoich dzieci, ale żadne z nich nie zasługiwało na tak potężną moc, jak pierścienie Makluan. Ty też możesz je posiadać, lecz trudne są do zdobycia

Pepper: Czyli poza regeneracją jestem zwykłym człowiekiem? Więcej mi nie powiesz?

Gene: Może pomogłabyś mi w ich szukaniu?

Pepper: Mam rozumieć, że najzwyczajniej w świecie chcesz mnie wykorzystać. Nie piszę się na to

Gene: Nie zostawię cię z niczym. Będziemy dzielić się władzą. Będziesz u mojego boku jako druga z potężnego rodu Makluan

Pepper: Mogę nad tym pomyśleć?

Gene: Masz czas do namysłu. Nie myśl za długo

Pepper: Dziękuję

Odprowadziłem ją do drzwi i wyszła. Niebawem pozna wszystkie sekrety. Jeśli uważa, że będę z nią dzielić władzę, jest w wielkim błędzie. Musiałem skłamać. Powinna być trzymana na odległość i nie pozwolę, by była tak potężna, jak ja.