What if? Alternative version "Whiplash" (z okazji rocznicy pisania)

Minął zaledwie tydzień od ostatniego ataku Maggi na Pepper, a Tony nadal nie może się skupić na nauce. Na fizyce nawet nie słucha nauczyciela i tylko wpatruje się w rudą. No tak. Mało brakowało, a dowiedziałaby się, kim jest Iron Man. Tony mi mówił o tym, jak ją uratował z rąk terrorystów. Nudziłem się, więc szturchnąłem go lekko.

Rhodey: Tony, możemy pogadać?
Tony: Nie
Rhodey: Tony, proszę. Mów, co się dzieje? Tak bardzo boisz się o nią, czy chodzi o coś innego?
Tony: Ja... Ja nie będę ci się tłumaczył. Ty tego nie zrozumiesz

Teraz będzie dobrze, Pepper… Pani… Kimkolwiek jesteś.

Dzięki… Tony.

Eee… Tony? Chyba mnie z kimś pomyliłaś…

Spoko. Wiem, że to ty. Nie jestem głupia! Mój tata to w końcu agent FBI, pamiętasz? A poza tym… Nikt nie chodzi do łazienki tyle, co Tony Stark.

Tony: Prawie się dowiedziała i... stchórzyłem
Rhodey: Przynajmniej jest bezpieczna
Tony: Ale to się może powtórzyć. Tego się boję

Rhodey: Więc zagadaj do niej. Powiedz jej

Tony: Poważnie?

Rhodey: Przeproś, bo chyba na to zasługuje

Tony: Masz rację

Rhodey: Będzie dobrze. Nie zje cię

Uśmiechnąłem się głupawo, klepiąc pokrzepiająco po ramieniu, by stawił czoła swoim lękom. Lepiej, żeby bardziej się na niego nie gniewała. Niech ją przeprosi. Przyglądałem się, udając czytanie książki, lecz tak naprawdę wytężyłem słuch w celu usłyszenia ich rozmowy. Trochę chamskie, ale oni o tym nie wiedzą. Myślą, że znowu wróciłem romansować do kochanki.

Tony: Pepper, musimy... Musimy...

Pepper: Pogadać? Nie ma o czym? A może chcesz przyznać się, że będziesz nadal mnie olewał, bo Gene jest ważniejszy? Chyba, że masz coś lepszego do powiedzenia, bo jak nie, to...

Tony: Możesz zwolnić? Proszę, bo nie nadążam

Pepper: Twój problem

Tony: Przepraszam

Pepper: Co powiedziałeś?

Tony: Przepraszam za to, jak cię nie słuchałem. Gdybym wiedział, jak poważna była sytuacja, nie zachowałbym się tak... Tak...

Oj! Tony, nie umiesz się wysłowić przy dziewczynie? Naprawdę musisz popracować nad pewnością siebie, niż całymi dniami przesiadywać w zbrojowni. Odważył się przeprosić i usiadł obok niej. Nauczyciel nie zwracał na to uwagi. Musiał zrealizować wymagany temat. Raczej poza bliźniakami nikt go więcej nie słuchał.

Pepper: I uważasz, że zwykłe przeprosiny wystarczą?

Tony: Co mam zrobić, żebyś mi wybaczyła?

Pepper: Hmm... Niech pomyślę... Nic

Tony: Nic? Nie rozumiem

Pepper: To zacznij rozumieć, że tak łatwo nie wybaczam, ale... Ja mam serce w przeciwieństwie do ciebie, Anthony

Tony: Czyli nie mam, co liczyć na zaproszenie cię do kina

Pepper: Nie teraz. Mój ojciec leży w szpitalu i nie mam zamiaru się nigdzie z tobą włóczyć. Zresztą... Ech! Nieważne. Wracaj do ławki, bo profesorek dostanie szału

Tony: Naprawdę mi przykro

Pepper: Wiesz co? Gdybyś na serio chciał przeprosić, nie próbowałbyś mnie przekupić

Tony: Nie próbowałem

Pepper: Ale ja odebrałam to inaczej

Kurde. Ma problem. Mogła już przestać się na niego gniewać. Gdy zadzwonił dzwonek, wszyscy wyszli z klasy. Mój przyjaciel bardzo się rozczarował, co było widać po wyrazie twarzy. Musiałem jakoś go pocieszyć. Wracaliśmy do domu na piechotę, żeby mieć więcej czasu na rozmowę. Jednak do niego nic nie docierało. Prawie potrąciłoby go auto, gdybym nie zepchnął szybko na chodnik.

Rhodey: Halo! Oprzytomnij trochę! Wiem, że nie poszło po twojej myśli, ale możesz jeszcze wszystko naprawić

Tony: Jak?

Rhodey: Jesteś Iron Manem

Tony: No i?

Rhodey: No i Maggia pewnie znowu spróbuje ją schwytać

Tony: Nie wydaje mi się

Rhodey: To pomyśl przez chwilę! Jest dla nich zagrożeniem. Za dużo wie o ich szefie. Zapomniałeś, jak grzebała w bazie FBI?

Tony: To było ledwo tydzień temu i nic się do tej pory nie wydarzyło

Rhodey: Ech! Może czekają na odpowiedni moment

Tony: Nienawidzi mnie

Rhodey: Nienawidzi Tony'ego Starka, a Iron Manowi zawdzięcza życie

Tony: Rhodey?

Rhodey: Tak

Tony: Jesteś geniuszem

Rhodey: No nareszcie przyznałeś się do tego

Zaśmialiśmy się oboje i w końcu się rozchmurzył. Teraz pozostało jedynie czekać na ponowne pojawienie się terrorystów. Weszliśmy do zbrojowni, gdzie już hałasował alarm o zagrożeniach. Ze ściany wysunął się fotel, lokalizując nieznaną sygnaturę energetyczną. Tony bez zastanowienia rzucił plecak w kąt, wkładając na siebie zbroję.

Rhodey: Whoa! A ty dokąd?

Tony: Muszę sprawdzić, kto się uaktywnił

Rhodey: Nie jest w rejestrach. To ktoś nowy

Tony: Nie Maggia?

Rhodey: Nie, ale...

Tony: No mów

Rhodey: Śledzi jakąś osobę i...

Tony: Możesz nie przerywać, mówiąc wszystko, co wiesz?

Rhodey: Sorki. Po prostu walka z nieznanym wrogiem wiąże się ze zbyt dużym ryzykiem

Tony: Gdzie on jest?

Rhodey: Zmierza w naszą stronę

Tony: Co?! On wie, że jestem Iron Manem?!

Rhodey: Tony, nie wyciągaj pochopnych wniosków... Co robisz?! Zostań tu!

Tony: Nie ma mowy!

Rhodey: Tony!

Musiałem pobiec za nim, ale w pancerzu był szybszy, niż bez niego. Po wyjściu na zewnątrz zauważyłem Pepper. Jednak dziwny dźwięk za jej plecami nie był dobrym znakiem. Biegła w moją stronę, zaś Iron Man rzucił się na przeciwnika na pile tarczowej. Ruda krzyczała po pomoc. Nie wiedziałem, co tym razem zrobiła. Szybko padła na ziemię, nim bicz trafił w nogę. Natychmiast wstała, biegnąc do fabryki.

Rhodey: Pepper, co się dzieje? Kto to jest?

Pepper: Nie... wiem... Rhodey... Musiałam...

Rhodey: Spokojnie. Nie wszystko na raz

Pepper: Szukałam... Mr. Fixa

Rhodey: Znowu?

Pepper: Przepraszam... Dlatego unikałam Tony'ego. Nie chciałam go narażać, a potem wracałam do domu i ten gościu za mną leciał i chciałam, żeby ktoś mi pomógł, ale nie byłam w stanie sama z nim walczyć

Rhodey: Iron Man powinien sobie z nim dać radę

Pepper: Chyba Tony

Rhodey: Tony nie jest...

Pepper: Oj! Przecież tylko on tak znika z lekcji, gdy akurat przypadkiem musi walczyć z przestępcami w mieście

Rhodey: On nie może nim być, bo...

Pepper: Bo?

Rhodey: Nie ma tyle siły, by walczyć

Nagle zauważyłem, jak przeciwnik oplótł całą zbroję biczami, porażając cały system. Słyszałem też krzyk pilota wewnątrz pancerza. Chłopie, trzymaj się. Nie poddawaj się. Kazałem Pepper się schować, bo biczownik nie chciał odpuścić. Zostawił Iron Mana, lecąc po nią. Biegła, ile miała sił w nogach, lecz pech chciał, żeby straciła równowagę, potykając się o kabel.

Rhodey: Pepper!

Pepper: Cholera! Żegnaj, świecie

Oboje myśleliśmy, że wróg wygra, ale zjawił się blaszak. Szybko się pozbierał, choć ledwo stał na nogach, wystrzeliwując z repulsorów w napastnika.

Tony: Czego ty chcesz?! Kim jesteś?!

Whiplash: Mów mi Whiplash. Jestem tworem Mr. Fixa i moim zadaniem jest zabić Patricię Potts

Tony: Więc chyba będzie rozczarowany, jak nie wykonasz misji

Użył wiązki unibeamu, która powaliła robota na ziemię. Jednak o dziwo wstał, uciekając od nas. Całe szczęście. Tony podszedł do nas w zbroi.

Tony: Jesteście cali?

Pepper: Dzięki tobie. Dziękuję

Tony: Czy teraz mi wybaczysz, jaki dla ciebie byłem?

Pepper: Tony?

Odsłonił twarz, ujawniając swoją tożsamość. Nie wiedziałem, że tak szybko nasza przyjaciółka pozna prawdę. Wpatrywała się z niedowierzaniem, bo prawie mi uwierzyła, co wcześniej jej powiedziałem. Tony nie powinien być blaszakiem, ale i tak chce ratować ludzi od niebezpieczeństw.

Tony: Pepper, wybacz mi. Obiecuję, że nigdy więcej cię nie zostawię, gdy będziesz potrzebowała pomocy

Rhodey: Jestem świadkiem obietnicy, więc lepiej jej dotrzymaj

Tony: Pepper?

Pepper: Wybaczam

Tony: Czyli mogę odejść

Pepper: Co takiego?!

Tony: Żartuję... Chyba

Pepper: Chyba?!

Rhodey: Tony, nie strasz jej

Tony: Pokazać ci naszą tajną bazę?

Pepper: No ba! Chce wiedzieć wszystko

Tony: W porządku... To chodźmy

Razem poszliśmy do zbrojowni. Tony wstukał kod i dziewczyna znowu była w szoku, widząc pomieszczenie. Gdy ona wpatrywała się, co ją otacza, pomogłem przyjacielowi zdjąć zbroję. Od razu położyłem kawałki żelastwa na stół roboczy, a on chwycił się swojej ulubionej zabawki. Zaczął grać na konsoli.

Pepper: Wow! I wy przez cały ten czas tu znikacie?

Rhodey: Jeśli trzeba walczyć

Nie spodziewałem się oberwać od dziewczyny w policzek.

Rhodey: Ej! Za co to?

Pepper: Za kłamstwo

Rhodey: Nie kłamałem ze wszystkim

Pepper: Czyżby? Próbowałeś wmówić bajeczkę, że Tony nie może walczyć

Rhodey: Bo nie powinien

Tony: Rhodey, co ty tam biadolisz?

Rhodey: Nic ważnego

Tony: Aha! Macie przede mną sekrety?

Pepper: Hahaha! Tak, Tony. Mamy takie sekrety, że zakopałabym się ze wstydu, gdybym powiedziała je na głos, a ty taka pewnie wielka papla, że rozpowiedziałbyś każdemu, kogo znasz w promieniu pięciu mil

Tony: Ale... z ciebie... gaduła

Pepper: Oj! Chyba nie nadążasz za mną

Tony: Rozprawię się... z kosmitami... później

Rhodey: Teraz się nie patrz

Pepper: Czemu?

Rhodey: Albo rób, co chcesz

Pepper: Rhodey, mało ci siniaków?

Wiedziałem, co Tony musiał zrobić. Zdjął koszulkę i podpiął urządzenie do implantu. Ruda dalej się wpatrywała w niego, jakby nie miała nic lepszego do roboty. Wpatrywała się, aż znienacka wskoczyła na kanapę, zabierając mu zabaweczkę.

Tony: Ej!

Pepper: Sorry, ale teraz moja kolej

Tony: Nie pozwoliłem ci

Pepper: Dzieci i ryby głosu nie mają

Rhodey: Hahaha! Jak ci nagadała

Tony: Rhodey, bo zaraz ode mnie zarobisz

Rhodey: Spróbuj szczęścia

I tak zaczął rzucać wszystkim, co miał pod ręką. Leciały narzędzia różnej maści, począwszy od małych scyzoryków, kończąc na częściach Iron Mana. Mieliśmy taki ubaw, że Pepper dołączyła do nas. Resztę dnia spędziliśmy na takiej dziwnej zabawie. Śmialiśmy się, aż do łez. Jednak nie wszystko wiecznie musi trwać. Mama zaczęła dzwonić, przypominając o obiedzie. Chcieliśmy zaprosić też dziewczynę na posiłek, ale i jej telefon też coś sygnalizował. Gdy odebrała, uśmiechnęła się.

Pepper: Miło było z wami spędzić czas, ale muszę iść do szpitala

Tony: Wszystko gra?

Pepper: Mój tata się obudził i zdrowieje

Tony: Cieszę się

Rhodey: Wpadnij do nas znowu

Pepper: Oj! Na pewno tak zrobię, bo będę miała powód

Znowu zakosiła konsolę.

Tony: Ej! Zostaw

Pepper: Hahaha! Masz, dzidziusiu

Tony: Nie jestem...

Pepper: Przekaż pozdrowienia swojej mamusi, Rhodey i powiedz, żeby nauczyła Tony'ego trochę dyscypliny

Rhodey: Nie musi, bo i bez tego jest straszna

Pepper: Powodzenia

Mrugnęła w stronę Tony'ego, ale nie zdołałem nic powiedzieć, jak wyszła. Geniusz znowu odleciał z Ziemi, krążąc po innej orbicie. Chyba się zakochał. Biedna, Pepper. Biedna. Po przyjściu do domu, nie obeszło się bez kazania. Tak, jak zawsze. Zauważyła kilka siniaków na rękach i małych guzków na głowie. Powiedziałem tylko, że bawiliśmy się. Więcej nie musiała wiedzieć.

~~~~~* 5 czerwca 2016- Czwarta rocznica pisania w internecie*~~~~~

Z okazji rocznicy napisałam taki one shot. Nie zaliczam go pod komedię, czy dramat, bo jest on alternatywną wersją odcinka "Whiplash". Mam nadzieję, że wytrwam długo w pisaniu i za rok będę obchodzić kolejną rocznicę. To wszystko zaczęło się od bloga "Buntownicy" na Onecie. Tam zaczynałam swoją przygodę z blogosferą. Na szczęście jeszcze się nie kończy ;)