Part 84: I, że cię nie opuszczę cz.2

**Pepper**

Szłam spokojnie, lecz serce biło niespokojne. To miał być piękny moment, a ja przeczuwałam, że coś się stanie. Jakby ten dzień miał wyglądać o wiele inaczej. Jednak musiałam się opanować. Dzieci będą czuły to samo, co ja. Dobra. Weź się w garść.

Dr Bernes: Denerwujesz się?

Pepper: Tak trochę. Nie wiem, czy pani mnie zrozumie, ale boję się, że wydarzy się jakaś tragedia

Dr Bernes: Nie bój się. My z Ho będziemy nad wami czuwać. Dobrze, że twoje rany się zagoiły, a szwy mogłam ci zdjąć. Czujesz się na siłach?

Pepper: Czuję. Ech! Jakoś to będzie, tak?

Dr Bernes: Nie jesteś sama. Coś mi mówi, że Tony też się denerwuje

Pepper: Tak, jak zawsze

Po kilku minutach znalazłam się na końcu korytarza i skręciłam w lewo, by wejść do kaplicy szpitalnej. Tony już tam był z Rhodey’m, pastorem i doktorkiem. Próbowałam być spokojna. Przecież nic złego nie może nam się przytrafić w taki szczególny dzień. Powoli szłam w ich stronę, próbując myśleć pozytywnie. Gene nie żyje, więc nikt nie zepsuje nam ślubu.

Gdy byłam już przy ołtarzu, rozpoczęła się ceremonia.

Pastor: Zebraliśmy się tu dziś, aby połączyć was węzłem małżeńskim. Jest to dzień, który będziecie pamiętać jako jeden z tych ważniejszych w waszym życiu. Proszę, żebyście złożyli uroczystą przysięgę. Weźcie obrączki. Zaczyna panna młoda

Wzięliśmy z tacy symbole małżeństwa i jako pierwsza składałam przysięgę. Patrzyłam Tony’emu w oczy, a dzieci były spokojniejsze od nas. On też się bał, bo implant migotał, przebijając światłem przez koszulę. Wyglądał pięknie. Tak szybko się wszystko dzieje, że brak miejsca na plany.

Pastor: Ja, Patricia Virginia Potts

Pepper: Ja, Patricia Virginia Potts

Pastor: Biorę sobie ciebie

Pepper: Biorę sobie ciebie

Pastor: Anthony Edwardzie Starku

Pepper: Anthony Edwardzie Starku

Pastor: Za męża

Pepper: Za męża

Pastor: I ślubuję

Pepper: I ślubuję

Pastor: Być przy tobie

Pepper: Być przy tobie

Pastor: Na dobre

Pepper: Na dobre

Pastor: I złe

Pepper: I złe

Pastor: W dostatku

Pepper: W dostatku

Pastor: I w ubóstwie

Pepper: I w ubóstwie

Pastor: Póki śmierć nas nie rozłączy

Pepper: Póki śmierć nas nie rozłączy

Pastor: Teraz kolej na pana młodego. Ja, Anthony Edward Stark

Tony: Ja, Anthony Edward Stark

Pastor: Biorę sobie ciebie

Tony: Biorę sobie ciebie

Pastor: Patricio Virginio Potts

Tony: Patricio Virginio Potts

Pastor: Za żonę

Tony: Za żonę

Pastor: I ślubuję

Tony: I ślubuję

Pastor: Być przy tobie

Tony: Być przy tobie

Pastor: Na dobre

Tony: Na dobre

Pastor: I złe

Tony: I złe

Pastor: W dostatku

Tony: W dostatku

Pastor: I w ubóstwie

Tony: I w ubóstwie

Pastor: Póki śmierć nas nie rozłączy

Tony: Póki śmierć nas nie rozłączy

Pastor: Jako symbol zawarcia małżeństwa, możecie założyć obrączki i pocałować się. Ogłaszam was mężem i żoną!

Założyliśmy je, a nasze usta splotły się w rozkosznym pocałunku. Rhodey, aż z entuzjazmu krzyczał.

Rhodey: GORZKO, GORZKO!

Tony: Gorzka to jest wódka

Rhodey: Hahaha!

Pepper: No dobrze, Tonusiu. Jesteśmy małżeństwem. Co teraz? Tony?

Tony: Musimy się rozstać

Byłam w szoku. Co jest grane? Przecież przed chwilą składaliśmy przysięgę, a on chce mnie zostawić? Dlaczego?

**Tony**

Jestem głupi. Wiem, bo zepsułem całą ceremonię. Nawet dzieci nie płakały, lecz cała radość zniknęła, jakby po pstryknięciu palcem. Patrzyła na mnie z żalem, a oczy chciały wypuścić falę łez. Musiałem jej powiedzieć. Musiałem.

Pepper: Tony, dlaczego?

Tony: Masz rację. Muszę walczyć z lękami, bo mnie zniszczą

Pepper: Więc zostawisz mnie?

Tony: Pep, kochana. Ja wrócę, gdy terapia się skończy. Będę zdrowy i już nigdy nie skrzywdzę Matta. Daję ci moje słowo

Pepper: Dlaczego akurat teraz? Nie chcesz widzieć, jak stawiają pierwsze kroczki? Jak uczą się mówić? Tony, błagam. Bądź z nami

Tony: Będę do ciebie pisać listy, a każde wspomnienie z dziećmi możesz nagrać i wysłać. Po prostu zrozum, że muszę się leczyć, bo nie panuję nad sobą. Przepraszam

Pepper: Obiecaj, że będziesz zawsze pisał

Tony: Obiecuję

Pocałowałem ją w usta, a później przytuliłem sam przy tym, roniąc łzy, bo nie wiem, jak długo ich nie zobaczę. Dni, tygodnie, miesiące? Cmoknąłem dzieci w czoło, żegnając się z nimi, zaś z Rhodey’m wymieniłem braterski uścisk. Lekarka zaprowadziła mnie na oddział. Dość trudno tak odejść. Będzie mi jej brakować. Czułem się okropnie. Gdyby nie głupie lęki, byłaby noc poślubna. Bylibyśmy szczęśliwą rodziną. A teraz? Teraz tak nie będzie. Czy może kiedyś się uda ułożyć ten trudny schemat, zwany życiem?

--**---

Podziękowania Tośce za obrazek :)