Part 82: Zapomnij o bólu

**Pepper**

Tony musiał dojść do siebie, ale zaczynał rozumieć, co chciał zrobić. Jednak wybaczyłam mu i całe szczęście, że Matt wtedy spał. Lepiej niech nie ma świadomości o tym incydencie. Gdy był spokojniejszy, wyjaśniłam całą “bajeczkę”, jak rodzą się Makluańskie dzieci. Słuchał mnie dosyć uważnie. Widziałam, że żałował tego, bo chciał zabić nasze dziecko. Wstał z wózka, by wrzucić nóż do kosza. Próbował być w pełni opanowany, więc usiadł spokojnie obok mnie.

Tony: Nie chciałem go zabić… Ja… naprawdę nie chciałem

Pepper: Na szczęście mnie posłuchałeś i do tragedii nie doszło. Powiesz mi, co się z tobą dzieje?

Tony: Tak, jak mówiłaś. Przeszłość nawiedza w koszmarach. Nie chcę, by Lily przechodziła przez to samo, co ja

Pepper: Widziałeś w nim Gene’a, ale on taki nie będzie. Dopilnuję tego, żeby wyrósł na mądrego mężczyznę

Tony: Zawiodłem… na całej linii

Pepper: Ej! Nie smuć się i uspokój. Wszystko będzie dobrze, ale nie możesz im narzucać swojej przeszłości. Musisz walczyć z lękami, bo one cię zniszczą

Tony: Wiem o tym, Pep

Przytulił się do mnie, cmokając w policzek. W końcu odczułam spokój, a on po części również. Siedział tak, wpatrując się w łóżeczka maluszków. Nie odezwał się ani jednym słowem. Jedną rękę trzymał się w miejsce implantu z pochyloną głową w dół. Chyba zagłębił się w przeszłości, lecz nagłe pojawienie się Rhodey’go wraz z panią Rhodes przywróciło go do teraźniejszości.

Roberta: Dzień dobry, Pepper. Jak się czujesz?

Pepper: Świetnie. Czuję się bardzo dobrze

Roberta: Cieszę się, choć słyszałam, ze poród miałaś trudny

Pepper: Hehe! Taka malutka niespodzianka, bo urodziłam też dziewczynkę, a teraz pani jest ich matką chrzestną

Roberta: To miłe z twojej strony. Dziękuję. Mogę je zobaczyć?

Pepper: Śmiało. Można też wziąć na ręce

Roberta: A tak w ogóle, mów do mnie Roberta

Uśmiechnęła się, biorąc maluszki na ręce. Matt był zawinięty w niebieski, zaś Lily w różowy kocyk. Przyglądała im się, a jej twarz promieniowała szczęściem.

**Tony**

Miło było znów zobaczyć Robertę. Dawno nie widziałem dawnej opiekunki, która opiekowała się mną razem ze swoim mężem po śmierci mojego ojca. Rhodey’mu zawdzięczam życie, a im danie mi tego ciepła rodzinnego domu. Każde wsparcie, jakie potrzebowałem po wypadku. Mój przyjaciel nadal jest moim bratem. Gdyby nie oni, nie byłbym szczęśliwym ojcem.

Kiedy Roberta rozmawiała z Pep, poprosiłem go, by porozmawiać na korytarzu. Zgodził się, więc mogłem mu wszystko powiedzieć, co mnie gryzie. Potrzebowałem pomocy.

Rhodey: Mama w końcu znalazła czas. Cieszy się, jak nigdy dotąd… A teraz mów, co się stało, że mamy gadać incognito?

Tony: Tylko mi nie krzycz, Rhodey. Nie panowałem nad sobą. Ja…

Rhodey: Co? Czy możesz mówić normalnie? Zresztą, przejdź do sedna

Tony: Jak chcesz… Chciałem… zabić Matta

Rhodey: Kompletnie ci na mózg padło?! Tony, co się z tobą dzieje?

Tony: To przez przeszłość. Widziałem w nim Gene’a, bo skrzywdził Lily, jak…

Rhodey: Ty byłeś kiedyś ranny

Tony: Rozumiesz, dlaczego tobie to mówię? Tylko ty i Pepper macie o tym pojęcie

Rhodey: Przykro mi, ale przeszłość cię nie tłumaczy

Tony: Nie byłem sobą

Rhodey: Coś ci poradzę

Tony: Co?

Rhodey: Leczenie psychiatryczne

Tony: Żartujesz sobie?

Rhodey: A co? Mają cierpieć, bo boisz się zapomnieć o wypadku? Boisz się powtórki z sytuacji?

Tony: Już się stało, Rhodey. Lily ma implant przez Matta

Rhodey: Chcesz być z Pepper szczęśliwy?

Tony: Bardzo chcę

Rhodey: Więc pójdziesz na terapię, jeśli nie masz zamiaru niszczyć swojej rodziny

Tony: Nie jesteśmy małżeństwem

Rhodey: To może czas podjąć poważną decyzję? Nie martw się. We wszystkim ci pomogę. Więc jak, Tony? Będziesz się leczyć?

Tony: Będę, lecz najpierw trzeba zorganizować ślub. Może jeszcze dzisiaj

Rhodey: Oj! Niezłe wyzwanie. Zobaczę, co da się zrobić

Tony: Dzięki, Rhodey. Jesteś niezastąpiony

Rhodey: Miło to słyszeć

Tony: To teraz możemy wrócić do nich

Wróciliśmy do sali, a one ze sobą chichotały. Śmiały się. Jednak z ust Roberty musiało paść pytanie o implant. Pepper powiedziała jedynie o komplikacjach przy porodzie. Po raz kolejny zataiła prawdę.

Roberta: Biedna, Lily. Teraz będzie przechodziła przez to samo, co…

Tony: Na ciebie już pora. Muszę z nią porozmawiać sam na sam

Roberta: No… dobrze. Trzymajcie się jakoś i fajnie było was zobaczyć, że jesteście szczęśliwi

Pepper: Dziękuję za przyjście

Roberta: To nic wielkiego. Jakbyś czegoś potrzebowała, zawsze ci pomogę

Pepper: Będę o tym pamiętać

Kobieta pożegnała się z dziećmi, dając im buziaka w czoło. Potem pozostaliśmy we trójkę. Przez chwilę, bo Rhodey poszedł zagadać lekarzy… Tak. Dał nam czas, żeby nie przeszkadzali. Dzięki ci, bracie. Zawsze mogę na ciebie liczyć.

Pepper: Bardzo miła, jak zawsze. Miałeś szczęście, że z nią mieszkałeś

Tony: Powiedziała ci?

Pepper: Tak jakoś wyszło. Poznam swoich teściów?

Tony: A nie mówiłem ci, że moi rodzice nie żyją?

Pepper: Mówiłeś o ojcu

Tony: Matka też… Pepper, czy zechciałabyś jutro złożyć przysięgę małżeńską?

Pepper: Eee… Na serio? W szpitalu? Skąd taki pośpiech?

Tony: Mamy dzieci

A poza tym mam inne powody, o których dowie się po całej ceremonii.