Część 9: Chwila spokoju

**Rhodey**

Stało się najgorsze. Lekarz po sprawdzeniu bicia serca, od razu zadecydował o przewiezienie na blok. Było bardzo źle. To moja wina. Niepotrzebnie się z nim kłóciłem.

Roberta: Co z nim?

Lekarz: Atak serca. Trzeba go operować, bo umrze

Bez większego gadania zabrał go na salę operacyjną. Czekaliśmy, aż dramat dobiegnie końca. Atak? A to drań. Ten Whiplash. To na pewno on go zaatakował. Musieliśmy jedynie mieć nadzieję, że Tony będzie żył. Pepper była zmartwiona, a twarz ukrywała w dłoniach. Płacze?

Rhodey: Wszystko będzie dobrze.  Po wypadku też tak było, ale…

Pepper: Rhodey, to moja wina. Powinnam nic nie mówić

Rhodey: Przestań. To ja powinienem się zmienić. Zagubiłem się, ale przez troskę o niego. Chciałem zapewnić mu bezpieczeństwo

Pepper: On musi żyć! Musi!

Roberta: Nie martwcie się tym. Lepiej powiedzcie mi, jak to się stało?

Rhodey: Nie wiemy. Znaleźliśmy go w takim stanie

Roberta: Gdzie?

Pepper: Obok fabryki

Rhodey: Mamo, przepraszam. Myśmy się pokłócili i dlatego znikł. Jak znaleźliśmy Tony’ego, był cały we krwi. Nie wiem, kto mógł mu to zrobić

3 godziny później

Lekarz w końcu wyszedł udzielić nam informacji. Bałem się, co możemy usłyszeć. Nie wyglądał, jakby to były dobre wieści. Niemożliwe. Nie mógł nam tego zrobić. Przecież to Tony. Łatwo się nie podda.

Roberta: Doktorze, co z Tony’m?

Lekarz: Cóż, mieliśmy pewne komplikacje przez to, co ma na klatce piersiowej, ale specjalista od tego został już poinformowany i zjawi się jeszcze dziś. Chłopak miał szczęście. Mógł się wykrwawić, ale żyje. To najważniejsze

Roberta: Można się z nim zobaczyć?

Lekarz: Nie bardzo, bo leży na intensywnej terapii, ale jedna osoba na pewno będzie mogła wejść. Jednak jeszcze się nie wybudził z narkozy

Rhodey: Dziękujemy

Lekarz: Taka praca

Poszliśmy do odpowiedniej sali, gdzie leżał Tony. Miał maskę tlenową, a rana została opatrzona, że już nie krwawiła. Pepper zakrywała usta dłonią, a po policzkach spłynęły łzy. Chyba coś czuję, że oboje czują do siebie coś więcej, niż przyjaźń. Powinni ze sobą porozmawiać.

Rhodey: Trzymasz się?

Pepper: Tak, tak. Nie martw się. Rzęsa mi wpadła do oka

Rhodey: A już myślałem, że do siebie pasujecie

Pepper: Co sugerujesz?

Rhodey: Mówił o tobie

Pepper: Naprawdę?

**Pepper**

Miałam wrażenie, że mam nadzieję na wspaniałe życie z chłopakiem u boku. Tylko, czy naprawdę czuje to samo? Musi wyzdrowieć, bo chcę mu to powiedzieć. Powiem mu. Tak, powiem, że zależy mi na nim.

Gdy chciałam do niego iść, pojawił się jakiś lekarz w okrągłych okularach. Zabrał Tony’ego z sali. Nie wiedziałam, co się dzieje. Znowu strach wrócił.

Rhodey: Nie bój się. On zrobi porządek z implantem. Nic mu nie grozi

Pepper: Mam nadzieję, bo chciałabym z nim jeszcze porozmawiać

Rhodey: Będziesz miała nie jedną na to okazję. Kochasz go?

Pepper: Chyba tak. A co ci mówił?

Rhodey: Haha! Jednak do siebie pasujecie. On się w tobie zakochał

Pepper: Rhodey, nie robisz mnie w balona?

Rhodey: Szpital to nie miejsce na żarty Uwierz mi. Zaimponowałaś mu

Pepper: Chciałabym to od niego usłyszeć

Rhodey: I usłyszysz

Uśmiechnął się, klepiąc pokrzepiająco po ramieniu. Poczułam się lepiej, aż byłam ciekawa, czym zaimponowałam Tony’emu.

Godzinę później

2 godziny później

3 godziny później

4 godziny później

KONIEC CZĘŚCI DZIEWIĄTEJ