Część 7: Światło

**Tony**

No i skończyliśmy. W pełnej okazałości model Mark I. Ulepszyliśmy go o kilka drobiazgów. Miał jeden cel. Ratować życie. Chciałem go dziś przetestować, ale było już późno w nocy.
Spojrzałem na bransoletkę. Świetnie. Jutro szkoła, a my siedzieliśmy z tym do drugiej nad ranem. To dziwne, bo nie czuję zmęczenia.

Tony: Dodałem możliwość kamuflażu, czyli bycie niewidzialnym, ale najlepsze jest to, że może zmieniać się w plecak, więc mogę go nosić ze sobą. Co tym sądzisz?

Rhodey: Kawał dobrej roboty. Musimy wracać do domu. Trzeba spaać

Tony: Dobra, nie ziewaj, bo zaraz ja… ooo zacznę ziewaać. Mówiłem?

Rhodey: Mówiłeś. Przetestujesz po szkole

Tony: Hmm…

Rhodey: O nie! Nie myśl o tym. Nie możesz!

Tony: Nic nie mówię. Zobaczymy. To choodźmy spaać

Zamknąłem drzwi, blokując je kodem i poszliśmy do domu. Do swoich pokoi. Umyłem jedynie ręce i padłem na łóżko w tym, czym byłem. Zasnąłem.

Następnego dnia w szkole

**Pepper**

No i gdzie oni są? Lekcja zaraz się zacznie, a ja nie mam zamiaru siedzieć sama. O! Ktoś przyszedł. Patrzę i patrzę i… Jest Rhodey. Sam? Dziwne. Od razu weszliśmy do klasy, czekając na Tony’ego.

Pepper: A jego, gdzie wcięło?

Rhodey: Chyba jest zajęty

Pepper: Ty nie umiesz kłamać

Rhodey: Zobaczysz, że kiedyś cię ciekawość zgubi

Pepper: Haha! Już zgubiła. To powiesz mi, gdzie jest?

**Tony**

Testowałem zbroję, lecąc nad miastem. Nie było, aż tak źle, ale ciągle wpadałem na te same budynki i ptaki, przypominające bilbordy. Gdyby Rhodey był w laboratorium, miałbym lepsze zorientowanie w terenie. Niestety dla niego zasady są święte. Szczególnie od Roberty.

<<Uwaga. Nadlatujące zagrożenie>>

Tony: Gdzie?

Poczułem, jak ktoś we mnie uderza czymś ostrym.

Tony: O! Już widzę

Nie zwróciłem na to uwagi i leciałem do bazy. Nie szukałem kłopotów. Próbowałem się dodzwonić do Rhodey’go. Przydałaby się jakaś strategia. Gościu na pile tarczowej nie dawał spokoju. Nie chciał pozwolić mi uciec.

Tony: Ej! Nie szukam kłopotów. Kim ty jesteś?

Whiplash: Mów mi Whiplash. Wszedłeś na mój teren i musisz otrzymać karę

Tony: Karę?

Rzucił na mnie bicze, porażając cały system. Nie wiedziałem, że ktoś taki może być wrogo nastawiony. Zdołałem się uwolnić, marnując energię unibeamu. Szybko wzbiłem się w powietrze, przyspieszając, by zgubić tego szaleńca. Rhodey, odbierzesz w końcu?

**Pepper**

Skończyły się lekcje, a Tony nie zjawił się na żadnej z nich. Rhodey jakoś się nie martwił, ale później twarz w powagi zmieniła się na niepokój.

Pepper: Wszystko gra?

Rhodey: Tak. Odprowadzić się do domu?

Pepper: Nie potrzeba, ale chętnie coś zjem. Jeśli ci to nie przeszkadza, mogłabym przyjść do was na obiad?

Rhodey: Pewnie. Nie ma problemu. Mama nie będzie widziała sprzeciwu

Pepper: Ona zajmuje się sprawą wypadku samolotu?

Rhodey: Eee… jaki wypadek?

Pepper: Oj! Nie wymigasz się. Dobrze wiesz, jaki. Nie mówiłam, że w jeden dzień będę znała wasze sekrety?

Rhodey: Chyba mówiłaś. Dobra, to chodźmy

Obiad był przykrywką, by odkryć ich tajemnicę. Wiem, że coś ukrywali. Poszłam do jego domu. Na stole leżały ciastka. Zjadłam kilka, a on wyjadł resztę, aż na białym talerzu były widoczne jedynie okruszki. Ma ten apetyt.

Rhodey: Zaraz przyjdę, a ty rozgość się

Pepper: Dzięki

Poczekałam chwilę, jak wyszedł z domu. Potem wstałam i szłam za nim w odpowiednim odstępie, by mnie nie widział. Dotarłam na teren jakiejś fabryki, ale opuszczonej. Szłam dalej, aż do metalowych drzwi. Sprytnie wkradłam się i schowałam za jakąś starą kanapą. Przez wejście w dachu wleciało coś na podobiznę robota, ale nie do końca. Tam był człowiek. Po zdjęciu zbroi ujrzałam twarz. Tony?

Rhodey: I jak tam lot próbny?

Tony: Nie było źle, ale spotkałem kogoś

Rhodey: Właśnie widzę, że coś… Ej, co się dzieje?

Zajrzałam przez kanapę i widziałam, jak on mdleje. Rhodey od razu wiedział, co robić. Zauważyłam, jak bierze jakieś urządzenie i podłącza do czegoś, co ma na klatce piersiowej.

Pepper: O cholera. Co to jest?

KONIEC CZĘŚCI SIÓDMEJ