Część 5: Śledzik FBI

Jak nie pada na chodniku, teraz ja jestem ofiarą. Kiedyś przywaliłabym za coś takiego, ale stałam się inną osobą. Nie byłam wściekła, a bardziej mnie rozbawiła jego niezdarność. Pomogłam mu wstać, a Rhodey od razu do nas podbiegł.

Tony: I tak wygraliśmy

Rhodey: Coś ty brał? Znowu musimy cię zbierać

Pepper: Haha! Tak zawsze?

Rhodey: A żebyś wiedziała

Tony: To co teraz? Zagrajmy w coś jeszcze

Pepper: Jak wytrzeźwiejesz

Puściłam mu oczko i poszłam do szafki. Do szafki, by zmienić strój. Cała koszulka przepocona. Jednak zawsze przy sobie trzymałam jakąś zapasową. 
Gdy zmieniłam bluzkę, moje ucho usłyszało, jak jeden z nich się drze. Później się ściszył. Ciekawa schowałam się za ścianą, podsłuchując tematu rozmowy.

Rhodey: Przeginasz, Tony. Znowu robisz to samo. Mama mnie zabije, jak coś ci się stanie!

Tony: Musisz się drzeć?! Jeszcze ktoś nas usłyszy!

Rhodey: Masz na myśli ją

Tony: Dobra, wyjaśnię ci coś i lepiej mnie posłuchaj. JA NIE POTRZEBUJĘ NIAŃKI!

Rhodey: Oj! Chyba potrzebujesz i teraz przymknij mordę

Tony: Wybacz, ale odpuść mi, choć jeden dzień

Rhodey: Wiesz, że nie mogę. Musisz na siebie uważać. Chyba nie muszę ci przypominać?

Tony: Nie

W końcu oboje uciszyli się. Rhodey go niańczy. Faktycznie przesadza. Ile ma lat? Cztery? No nieważne. Poszli do szatni się przebrać. Ja już wyszłam na korytarz, by pójść dać książki do szafki. Mogłam wrócić do domu, bo przez jeden dzień organizacyjny mieliśmy spokój, ale jutro zacznie się prawdziwa nauka. Gdybym poprosiła tatę o indywidualne, wyśmiałby mnie, a tak naprawdę wolałby, bym poznawała ludzi. Siedząc w domu, marnujesz się. No jasne. Musi mieć rację. 
Pomyślałam, żeby pogadać z Tony’m i Rhodey’m. Chyba się nie pokłócili? O! Poszli na dach. Ja też tam pójdę.

Pepper: Hejka! Stęskniliście się? Haha!

Tony: Chciałbym ci podziękować za grę

Pepper: O! Jak miło. Dzięki. Przyjemnie się grało, aż na mnie poleciałeś. Chyba się nie zabujałeś?

Rhodey: Lepiej o tym nie myśl, Tony

Pepper: Mogę was o coś spytać?

Tony: Wal

Pepper: Możemy dziś gdzieś wyskoczyć? Poznalibyśmy się bardziej albo chodźmy pobiegać. Zgadzacie się, czy macie ciekawszą propozycję?

Tony: Jestem za bieganiem

Rhodey: Nie radzę

Pepper: Ja też wolę coś innego, bo znowu padniesz

Tony: No niech wam będzie. Hmm… może chodźmy do kafejki? Jest niedaleko szkoły. Ja stawiam

Gdy Rhodey już miał coś powiedzieć, musiał zerknąć na telefon, jak usłyszał dźwięk. SMS? Od kogo?

Rhodey: Niestety, ale my musimy wracać. Pogadamy jutro i na pewno się spotkamy

Tony: Błagam, nie mów, że…

Rhodey: Mama

Tony: Pepper, ratuj mnie od tej złej kobiety

Pepper: Haha! Co ona taka zła? Ja rozumiem, że prawniczka, ale chyba nie może być, aż tak źle?

Tony, Rhodey: Może

Pepper: Szkoda. To ja też pójdę. Pa

Tony: A może wymieńmy się numerami?

Pepper: Niepotrzebnie. Mam was od wczoraj w komórce

Uśmiechnęłam się i pobiegłam do domu. Nie było, aż tak późno, a jego nie było w domu, więc mogłam pogrzebać w bazie danych FBI. Dowiem się, jaki sekret skrywa pan Anthony Stark. W kilka minut uzyskałam dostęp do jego kartoteki.

Trwa dochodzenie w sprawie wypadku samolotu.

Przyczyny katastrofy: nieznane

Sprawca: nieznany

Ofiary śmiertelne: Howard Stark- ojciec Anthony’ego

Pepper: Ja pierdole. Co?!

Opieka nad nim została przejęta przez państwo Rhodes’ów. Nieznane są uszkodzenia fizyczne Anthony’ego.

Pepper: Po raz kolejny. Ja pierdole!

Zakryłam sobie usta, hamując niedowierzanie. Nie wiedzą wszystkiego, ale sam mi powie, co się stało.

KONIEC CZĘŚCI PIĄTEJ