Part 87: Początek terapii

~*Pięć godzin później*~

**Tony**

Obudziłem się, a za oknami było ciemno. Odłączyłem się od ładowania, bo implant był naładowany do końca. Dziwnie się czułem. Dopiero dziewiętnasta? Długo spałem, lecz przydałoby się jeszcze trochę. Jednak najpierw napiszę list do Pep. Obiecałem jej, że zawsze jakiś dostanie, a ona miała za to mi wysłać kasetę z nagraniem. Hmm… O czym mogę napisać? Co może wiedzieć? Chwila… Chyba coś mam. Zacząłem pisać pierwsze zdania i nie zauważyłem, jak mnie to pochłonęło. Gdy skończyłem pisać, sprawdziłem, jak wyszedł efekt końcowy.

Kochana Pep,

Dziś zacząłem terapię. Victoria już wie, co chciałem zrobić. Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo za wami tęsknię. Źle zrobiłem, udając się na leczenie od razu po ślubie. Mam nadzieję, że dajesz radę z dziećmi. Akurat siedzę przy biurku, próbując pisać ten list. Łóżko mam wygodne, ale nie czuję się za dobrze, oglądając świat zza krat. Na pewno masz lepszy widok na padający śnieg. Tak bardzo żałuję, że nie mogę cię przytulić. Poczuć twojej dłoni oraz ciepła twego serca.

Kiedy tak piszę, patrzę na ten świat, starając myśleć pozytywnie, by walczyć z lękami. Wydaje mi się, że do miesiąca pozostanę w zamknięciu. Jednak cieszą mnie dwie sprawy. Nie mam na sobie kaftana, jak szaleńcy, a lekami żadnymi nie karmią. Będę czekać na kasetę, a najbardziej na ciebie. Kocham cię. Uwierz, ale tylko te uczucie da mi siłę, by przetrwać z dala od was, bo jesteście moją rodziną.

Ps: Poproś Rhodey’go, by zadzwonił do mnie. Chcę wiedzieć, czy wrogowie wyszli z ukrycia.

Tony

Coś mi nie pasuje w tym liście. Muszę go dopracować. Nagle usłyszałem, jak drzwi się otwierają. Ktoś wszedł do pokoju i to nie była Victoria.

**Pepper**

Roberta wyszła na kolejną rozprawę, a Rhodey usiłował nawiązać kontakt z ojcem. Jedynie Matt spał w łóżeczku, a Lily zrobiła się niespokojna. Wcześniej się ciągle uśmiechała i nawet pozwoliłam jej pobawić się z braciszkiem. Siedzieli jedynie na dywanie, bawiąc się klockami, które były dawnymi zabawkami Rhodey’go. Nie wiem, co się z nią stało, ale nie powinna czuć bólu. Przecież implant działa. Przytuliłam ją do siebie, mając ją na rękach.

Pepper: Co się stało, Lily? Tęsknisz za tatusiem? Ja też, ale nie martw się. On wróci

Kręciła głową, że to nie był powód jej złego samopoczucia. Zaczęła być świadoma, co się zrobiło z jej serduszkiem. Dotykała ręką implantu, który lekko migotał. Próbowałam uspokoić malutką. Gdy chciałam zrozumieć, dlaczego tak się dzieje, Rhodey wrócił do salonu. Też nie był zachwycony. Wyglądał na przybitego.

Pepper: Rhodey, wszystko gra?

Rhodey: Nie wróci

Pepper: Przykro mi, ale przecież i tak się z nim zobaczysz

Rhodey: No właśnie nie wiem, bo dzwoniłem do niego i odebrał jeden z pilotów. Powiedział, że zaginął

Pepper: Nie martw się. Wróci na pewno

Rhodey: Tylko, że on miał już lecieć do domu i od czterech dni nikt go nie widział w bazie

Pepper: Jestem z tobą. Pamiętaj, że ci pomogę, ale najpierw muszę jakoś uspokoić Lily. Nie wiem, co się dzieje

Rhodey: Pokaż

Usiadł na kanapie i podałam mu dziecko. Może mógłby mi z nią pomóc? Przyglądał się najbardziej mechanizmowi i jej twarzy. Sprawdził też czoło, dotykając je. A jeśli jest chora?

Pepper: Co mam zrobić?

Rhodey: Boi się. Chyba ma świadomość, że została ranna

Pepper: Biedna. I jak ona to zniesie?

Rhodey: Bądź przy niej. Twoja obecność jest najważniejsza

Pepper: A ty będziesz chciał go odnaleźć?

Rhodey: Będę próbował

Pepper: Pozostał jeszcze problem złoczyńców. Ktoś musi ich powstrzymać, jeśli policja nie da sobie z nimi rady

Rhodey: Powiedziałem Tony’emu, że będę War Machine, więc mogę zacząć od razu

Pepper: Zostanę z nimi, a ty zobacz, kto z wrogów pozostał

Rhodey: Na pewno jest ich niewiele. I nie martw się o Lily. Zaśnie

Pepper: Skąd możesz to wiedzieć?

Rhodey: Bo Tony zachowywał się tak samo

Rhodey wyszedł do zbrojowni, a ja zostałam z maluszkami. Przytuliłem Lily blisko siebie i głaskałam jej włosy, by była spokojniejsza.

Pepper: Wiem, że cię boli, ale wszystko będzie dobrze. Zanim twój tatuś wróci, pomogę ci, jak tylko zdołam. Jednak musisz być silna. Opowiem ci bajkę, zgoda? Zaśniesz na pewno

Zaczęłam jej wymyślać historię, która będzie przypominać etapy życia każdego człowieka od wzlotów do upadków, ale w taki dziecinny sposób. Chciałam, żeby była spokojna.

Minęła dwudziesta. Zrobiłam się senna. Zasnęłam, a ona razem ze mną.

**Tony**

Pamiętałem, że to ten sam facet, co mi pomógł wcześniej wstać. Od razu zamknąłem zeszyt, gdzie pisałem list. Nie wiedziałem, co powiedzieć, choć jedno wiedziałem.

Tony: Dziękuję

Andrew: Nie ma za co. Jak się czujesz?

Tony: Dobrze. A czemu pytasz?

Andrew: Jesteś tu nowy. Zgadza się?

Tony: Eee…

Andrew: Spokojnie. Nic ci nie zrobię. Andrew jestem

Tony: Tony. Eee… Co cię tu do mnie sprowadza?

Andrew: Pomyślałem, żeby sprawdzić, czy doszedłeś do siebie, a poza tym, zapraszam na spotkanie grupy. Właśnie się zaczęło. Zechcesz wziąć udział?

Tony: Pewnie

Andrew: Nie martw się. Znajdziesz zrozumienie wśród nas. My też walczymy z lękami

Zgodziłem się iść z nim, zostawiając wszystko na biurku. Mam nadzieję, że naprawdę znajdę te wsparcie, o którym mi mówi. Jakoś to będzie, tak? Będzie dobrze.