Part 6: Nie zatrzymasz mnie

Gdy byłam pewna, że do żadnego wybuchu nie dojdzie, otworzyłam okna w kuchni, salonie i jego pokoju. Wszędzie, by dym ulotnił się z mieszkania. Rhodey zajął się Tony’m. Sprawdzał bodajże jakąś bransoletkę na nadgarstku uważnie, przyglądając się niej. Nie wiem, co w tym badał, ale nie cieszył się ani trochę. Bałam się, że to coś poważnego.

Już chciałam wybrać numer numer po pogotowie, ale…

Rhodey: To nic nie da. Oni mu nie pomogą. Zostaniesz z nim? Pójdę po coś

Pepper: No dobra, ale wróć szybko

Rhodey: Nawet nie zauważysz, że wyszedłem. Sprawdzaj, co kilka minut tętno i oddech

Pepper: Dobra. A jesteś pewien, że nie przyda mu się lekarz?

Rhodey: Zobaczymy, ale wolałbym uniknąć dziś jazdy na ostry dyżur

Pepper: A to niby czemu?

Rhodey: Lepiej, żeby wyleczył się w domu

Trzasnął drzwiami i wyszedł, choć było słychać, jak biegł. Nie wiedziałam, dlaczego zniknął. Miałam wrażenie, że Tony potrzebował opieki medycznej. Od kilkunastu minut nadal leżał nieprzytomny. Naprawdę obawiałam się, że nie jest dobrze i będzie coraz gorzej.

3 minuty później, sprawdziłam puls i oddech. Puls ledwo odczuwalny, a oddech był prawidłowy. To już drugi raz, jak mdleje, ale wtedy ocknął się. A teraz czemu z tym zwleka?

Zdecydowałam się potrząsnąć jego ramionami. Brak reakcji. Oberwał w twarz dość porządnie. Dalej nic? Zaczynało mi brakować pomysłów, a ten patafian nadal nie wracał.

Nagle z łomotem, Rhodey wparował do środka z jakimś urządzeniem. Co to? Szybko wbiegł do salonu, gdzie leżał Tony i zdjął mu bluzkę. Moja twarz nabrała wielkiego zdziwienia, widząc migoczące kółeczko, które gasło. Rhodey jedynie podpiął to coś do tego ustrojstwa, odzyskując spokój ducha.

Rhodey: To powinno wystarczyć

Pepper: Co ty zrobiłeś?!

Rhodey: Ech… Długa historia, ale powiem krótko. Jeśli bym tego nie zrobił, mogłoby być nie za ciekawie

Pepper: Jak to? Możesz mnie jakoś oświecić, Rhodey? Rhodey!

Rhodey: Sam ci powie. Pomożesz mi go położyć na łóżku?

Pepper: Gdzie ma pokój?

Rhodey: Na lewo od kuchni. Gotowa?

Pepper: Tak

Chwyciłam chłopaka za ręce, a on wziął się za ciężar nóg. Niewiele nam zajęło dojście do odpowiedniej części mieszkania. Ostrożnie położyliśmy go na łóżku, przykrywając kocem,a urządzenie leżało obok niego, podpięte do kółka przy klatce piersiowej.

Pepper: Przyjaźnicie się?

Rhodey: Dość długo

Pepper: To powiedz mi, co jest grane? Dlaczego zemdlał?

Rhodey: Naprawdę chcesz wiedzieć?

Pepper: Chyba jesteście mi to winni

Rhodey: No dobra. On jest chory. Ma pewne problemy ze zdrowiem

Pepper: Jakie dokładnie?

Rhodey: Już ci mówiłem. Sam ci powie

Pepper: Jak się obudzi

Siedziałam przy łóżku Tony’ego, czekając  aż otworzy oczy. Żeby ruszył lekko ręką. No cokolwiek, by dał znak, że żyje. Rhodey coś ukrywał i ta niewiedza mnie denerwowała, że miałam ochotę zrzucić go z balkonu. Pogrozić, a to prosty sposób na zdobycie informacji.

Na zegarku dochodziła już szesnasta, czyli siedziałam tu 2 godziny i wciąć było bez zmian. Znowu chciałam wybrać numer po karetkę, a ten znowu nalegał, by tego nie robić.

Pepper: Chcesz tak czekać w nieskończoność?! Chcesz, żeby umarł?! Będziesz go miał na sumieniu, a ja nie chcę!

Rhodey: Uspokój się. Wszystko będzie dobrze

Pepper: Trzeba go zabrać do szpitala!

Rhodey: Widzę, że się martwisz, ale nie panikuj

Pepper: Rhodey, ja nic nie wiem, a wy coś oboje ukrywacie. Albo mi powiesz albo sama go zabiorę tam, gdzie mu na serio pomogą

Rhodey: Nie mogę ci powiedzieć, bo sam chciał, by tego nikomu nie mówić

Pepper: W takim razie, biorę go do szpitala i nie powstrzymasz mnie

Odłączyłam Tony’ego od urządzenia, chwytając matczynym sposobem. Nadal był lekki, ale czułam, że z nim źle. Dobrze, że miałam własne auto, by nie użerać się z autobusami. Tym bardziej w takiej sytuacji.

Po godzinie, znalazłam się na miejscu. Szukałam wolnego lekarza, ale każdy był zajęty. Nie byłam cierpliwa i wparowałam na salę obserwacji.

Pepper: Potrzebuję lekarza!

Wszyscy tak na mnie patrzyli, jak na jakąś wariatkę. Tylko jeden miał zwykłe spojrzenie. Mężczyzna w okrągłych okularkach z lekką siwizną na włosach. Od razu podszedł do mnie ze spokojem, świecąc latarką w oczy Tony’ego.

Dr Yinsen: Jak się nazywasz?

Pepper: Pepper

Dr Yinsen: Dobrze, Pepper. Nie denerwuj się i nie rób hałasu, bo leżą tu też inni pacjenci, którzy potrzebują spokoju

Pepper: Przepraszam, ale boję się. Dość długo jest nieprzytomny. Mógłby pan mu pomóc?

Dr Yinsen: A powiedziałem, że cię z tym zostawię? Spokojnie. Już nawet wiem, co mu dolega. Znam Tony’ego, bo go leczę i widzę, że znowu olewa zalecenia

Pepper: Jakie to?

Dr Yinsen: Z sercem. Nie mówił ci?

Pepper: Znamy się ledwo 2 dni

Dr Yinsen: Później będziecie mieli okazję na szczerą rozmowę, ale najpierw muszę go zabrać na badania

Pepper: Nic mu nie będzie?

Dr Yinsen: Zobaczymy. Chodź ze mną. Poczekasz przed salą

Poczułam się pewniejsza, bo odpowiednia osoba postawi Tony’ego do porządku. W głowie pojawiło się mnóstwo pytań, ale na jedno znałam odpowiedź. Zależy mi na nim. Czyżbym się zakochała? Nie, niemożliwe.


---***---

Pora zrobić krótka przerwę z notkami przez matury próbne. Jak na razie, co się wam podoba, a czego brak? Czekam na komentarze :)