Part 1: Poznanie

Sobota. Typowe sprzątanie. Półki wytarłam, naczynia pozmywałam, a pranie wisi na balkonie. No to pozostało jedynie odkurzyć. Wyjęłam go z szafy, włączając urządzenie. Zaczęłam od salonu, przesuwając po dywanie odkurzacz. Wszystko szło jakoś gładko. Mieszkam tu dopiero kilka dni. Po ukończeniu Akademii Jutra, zdecydowałam się żyć na mój koszt. Oczywiście, tata często wpada mnie odwiedzić. Najczęściej w weekend, czyli dziś mógłby się zjawić.

Gdy już prawie pozbyłam się kurzu z dywanu w salonie, usłyszałam jakiś huk na klatce schodowej. Wyłączyłam urządzenie i poszłam sprawdzić, co się stało. Zauważyłam, jak ktoś leżał przy schodach, które były mokre. Widocznie ta osoba miała kolej na mycie. Co tydzień jest zmiana. Moja kolej była bodajże w następnym tygodniu.

Zeszłam na dół i zauważyłam, że to jakiś chłopak w czerwonej bluzce. Leżał twarzą do ziemi. Lekko go szturchnęłam nogą, by sprawdzić, czy żyje. Na pewno żyje. No dobra. Spokojnie, Pepper. Nie będzie trupem.

Ostrożnie odwróciłam go na drugą stronę, sprawdzając, czy oddycha. Klatka piersiowa unosiła się do góry. Dobry znak. Lekko go poklepałam po policzku.

Pepper: Halo! Słyszysz mnie?

Dla pewności przyłożyłam więcej siły, by znowu zarobił w twarz. Tym razem lekko uniósł powieki.

Tony: Au! Co się stało? Uderzyłaś mnie?

Pepper: Chciałam sprawdzić, czy żyjesz. Dobrze się czujesz?

Tony: Już tak. Przepraszam

Pepper: Nie szkodzi

Pomogłam mu wstać, ale nie mogłam pozwolić, żeby w takim stanie próbował dalej sprzątać.

Pepper: Gdzie mieszkasz?

Tony: Pod dwunastką

Pepper: Poważnie? To mieszkamy naprzeciwko siebie

Tony: Co za przypadek, a mój przyjaciel też tu mieszka, ale pod jedenastką

Po kilku powolnych krokach, jak podtrzymywał się poręczy, zdołałam doprowadzić go pod same drzwi. O dziwo nie był za ciężki, a lekki, niczym piórko.

Poszłam z nim do kanapy, gdzie nalegałam, by się położył. Wyglądał na zmęczonego. Jednak był w moim wieku, więc, skąd brak żywej energii?

Tony: Dziękuję

Pepper: Drobiazg. Jak coś, posprzątam za ciebie

Tony: Nie trzeba

Pepper: Milcz, skoro chcę ci pomóc. Powinieneś się cieszyć, że cię tam nie zostawiłam

Tony: Naprawdę ci dziękuję, ale sam dokończę, co zacząłem

Pepper: Nie! Masz tu być i już!

Wyszłam z jego mieszkania i wzięłam się za skończenie mycia klatki schodowej. Niewiele musiałam kończyć, bo jedynie nie doszedł do parteru, więc kilka minutek i było gotowe. Po skończeniu sprzątania, poszłam go poinformować, by niczym się nie przejmował. Jak na złość nie posłuchał mnie. Przygotowywał posiłek w kuchni. Czyżby gotował? Niewiarygodne.

Pepper: Miałeś leżeć! W tej chwili wracaj na miejsce!

Tony: Ale ja…

Pepper: Już!

Tony: No dobra, ale poczekaj. Mam coś dla ciebie

Pepper: Nie chcę kasy

Tony: No dobrze. Chodziło mi o coś innego

Wyjął z szafki coś w opakowaniu. Dał mi czekoladę. Mmm… truskawkowa. Moje ulubiona.

Pepper: Nie musisz

Tony: Wiem, że muszę. Dziękuję ci za pomoc

Pepper: Proszę bardzo. A mogę wiedzieć, jak się nazywasz?

Tony: Ciekawe, bo właśnie miałem zapytać o to samo. Jestem Tony, a ty?

Pepper: Mów mi Pepper

Tony: Ładnie imię

Pepper: Tak naprawdę nazywam się Patricia, ale w szkole mówiono na mnie Pepper, więc wolę tak się przedstawiać

Tony: Rozumiem. Zobaczymy się jeszcze?

Pepper: Przecież mieszkamy blisko siebie. Wpadnij kiedyś na kawę

Tony: To fajnie. Może być dziś wieczorem?

Pepper: No pewnie. No to do zobaczenia, Tony

Tony: Ty też się trzymaj, papryczko

Pepper: Pepper!

Tony: Oj! Wiem, wiem

Zaśmiałam się, a na twarzy pojawiły się rumieńce, które szybko skryłam, odwracając głowę. Gdy wyszłam z mieszkania Tony’ego, wróciłam do pokoju, żeby skończyć to, co mi przerwał. O dziwo odkurzacz był sprzątnięty do szafy. Ktoś tu był.

Virgil: Myślałem, że szybko się z tym uporasz

Pepper: Tatuś!

Uściskałam go bardzo. Czasami przez jego pracę, bałam się, że go już nigdy nie zobaczę, a jako agent FBI, to nie ma łatwo.

Pepper: Dobrze cię widzieć. Poczekasz na mnie? Akurat muszę iść pobiegać

Virgil: Nie ma sprawy. Mamy czas

Pepper: Dzięki

Cmoknęłam go w policzek i wzięłam swoje słuchawki, by pobiegać w rytm muzyki. Zbiegłam z klatki, włączając pierwszy utwór na odtwarzaczu, czyli  Mr.Probz- Waves. Próbowałam się odprężyć i skupić myśli na jutrzejszym dniu, bo spotkania z Tony’m się nie bałam, jak wypadnę. Bardziej zżerał mnie stres przez test na agentkę SHIELD. Psychologiczny, bo sprawnościowy niedawno zdałam. Tak bardzo mi zależało na spełnieniu marzeń. Jednak moje głupie myśli skupiły się na nowo poznanej osobie. Chyba dzisiaj zwariuję. Pepper Potts, jesteś niemożliwa.

---**---

Witam wszystkich w nowym opowiadaniu, które jeszcze nie skończyłam, więc to będzie dłuuga historia. Jak wrażenia po pierwszym razie? Liczę na jakieś komentarze :)