13. Mam marzenie

Nikt z nas nie mógł wejść na OIOM. Mogliśmy jedynie czekać na jakieś informacje. Po kilku minutach, z sali wyszła lekarka.

Roberta: I co z Tony’m?

Dr Bernes: Na szczęście nie był to groźny atak serca, ale on nie może się denerwować. Możliwe, że przypomniał sobie całe zdarzenie

Pepper: Czyli to przez stres?

Dr Bernes: Tak, ale i tak wypiszę go po tygodniu. Na pewno został poinformowany, co ma robić, a czego unikać

Pepper: I znowu jestem winna

Rhodey: Możemy się z nim zobaczyć?

Dr Bernes: Nie w tej chwili. Dostał silne leki

Roberta: A wiadomo, kiedy będzie rozprawa?

Dr Bernes: Nie wiem, ale chyba zrobią to szybko i sprawnie. No nic. Muszę już wracać do sali.  Nie martwcie się. Szybko stanie na nogi

Pepper: Oby

Dr Bernes: Będzie dobrze

Uśmiechnęła się i weszła do sali. Nie mogłam w to uwierzyć, że tym razem, to ja postawiłam Tony’ego w takiej sytuacji. Wolałabym siedzieć w domu, bo tam nie myślę tak negatywnie, jak w centrum batalii o życie.

Moje myśli przerwał telefon. Tata? Odeszłam kawałek od nich i odebrałam.

Virgil: Hej, Pepper. A ty nadal nie jesteś w domu? Wiesz, że masz spore zaległości w szkole?

Pepper: To tylko kilka dni

Virgil: Wszystko gra?

Pepper: A czemu pytasz?!

Virgil: Chyba płaczesz, bo ci się łamie głos i jesteś zdenerwowana

Pepper: A, jak mam nie być, kiedy mój przyjaciel leży w szpitalu?!

Virgil: Pepper, spokojnie. Lekarze się nim zajmą,a ty wracaj do domu

Pepper: Czy to rozkaz?

Virgil: Raczej prośba. No już, Pepper. Wracaj

Pepper: Dobrze. Kocham cię, tatku

Virgil: Ja ciebie też, słońce

Bez żadnych tłumaczeń wyszłam ze szpitala, kierując się do domu. Trochę było ciemno, ale nie bałam się. Dość szybko znalazłam się na mojej ulicy, trafiając pod odpowiedni adres. Otworzyłam drzwi. Od razu usłyszałam, jak tata chrapie. Leżał na kanapie. Ciężko łóżko pościelić? Dziwne. Mam ochotę sobie z kimś pożartować, a wcześniej płakałam, jakby ktoś zabrał małej dziewczynce lizaka. Musiałam się wziąć w garść. Przykryłam go kocem i poszłam do pokoju po schodach.

Po raz kolejny tok myśli przerwał dźwięk komórki. Kto tym razem? Rhodey? Zabiję go kiedyś, ale jeszcze mam czas, żeby to zrobić.

Pepper: Będziesz mnie ścigał?

Rhodey: Czemu uciekałaś?

Pepper: Poszłam do domu. Nie mogę?

Rhodey: Możesz, ale mogłaś powiedzieć, że idziesz

Pepper: Muszę ogarnąć zaległości i tobie radziłabym to samo, ale najpierw zajmij się Tony’m. Widzimy się za tydzień

Rhodey: Jakby się obudził, mam coś przekazać?

Pepper: Tylko tyle, że chcę go widzieć na dachu Akademii

Rhodey: Logiczne. No to idź spać. Jak czegoś się dowiem, zadzwonię

Pepper: Nawet w środku nocy?

Rhodey: Nawet

Pepper: Będzie dobrze, tak?

Rhodey: Będzie

Rozłączyłam się z nim i ze zmęczenia padłam na łóżko w tym, czym byłam. Śniłam, a raczej marzyłam, by z Tony’m pojechać gdzieś daleko od tego porąbanego miasta, gdzie każdy chce zabić Iron Mana. Chciałam, żebyśmy zwiedzili świat. Wycieczka dookoła świata. Zwiedzilibyśmy każdy zabytek, jak wieża Eiffla, Koloseum, czy London Eye. To byłaby niezapomniana podróż. Bez Rhodey’go. Bez matkowania niańki. Tylko ja i Tony. Bez Iron Mana i głupich zbirów. Bez alarmów. Bez szkoły. Tylko my we dwoje, bo nic więcej mi do szczęścia nie potrzeba.