2. Zmartwienia

Ociężale wstałam z łóżka. Spojrzałam na zegarek w telefonie. Wraz z godziną wyświetliła się data. Tak, szkoła. Dobrze, że mnie obudził. Byłam cała spocona. To na pewno przez ten sen. Dlaczego akurat teraz przypomniałam sobie o nim? Dlaczego?

Szybko przemyłam twarz, wzięłam kanapki i chwyciłam za plecak. Na szczęście zdążyłam, ale miałam wrażenie, że to ten sam dzień, jaki przeżyłam we śnie. Czy to naprawdę możliwe?

Tony: Wszystko gra?

Pepper: Tak, tak. Nic się nie stało

Tony: Pepper, mówisz jakoś dziwnie. Coś cię gryzie?

Rhodey: Chyba wszy

Pepper: Milcz, bo inaczej cię stłukę!

Rhodey: Dobra, nie pieklij się, papryczko

Pepper: Żadnej mi tu papryczki, jasne?!

Rhodey potrafił coś wtrącić w niezbyt wyczekiwanym momencie. Miałam ochotę mu przywalić, ale się pohamowałam. Ten odruch znikł, kiedy do klasy wszedł Gene. Musiałam na niego spojrzeć, czy czegoś nie ma przy sobie. Bałam się o Tony’ego. Jeśli ten sen był prawdziwy, może być w niebezpieczeństwie. Pierwsza część już była. Lekcja się zaczęła. Tony coś rysował i nagle poczuł ból. Odwróciłam się do tyłu, czy to nie Gene był winny.

Pepper: Dobrze się czujesz? Tony, co się dzieje?

Tony: To tylko przemęczenie

Pepper: Mówiłam, żebyś się ograniczył

Tony: Ale się nie da, gdy Iron Man jest potrzebny

Pepper: Ja potrzebuję ciebie. Tony’ego Starka- mojego przyjaciela i no… chłopaka. Pamiętasz, że cię kocham? Nie zapominaj, że bez zbroi nie jesteś bezpieczny

Tony: Mogę pójść na jakiś kurs samoobrony, jeśli to cię uspokoi

Znowu ten głupawy uśmieszek. Nigdy nie przejmował się, jakby ktoś chciał go zaatakować, a byłby bez zbroi. Nie lubię tego, jak lekceważy zagrożenie, ale jemu się wydaje, że Roberta przewyższa wrogów Iron Mana. No zgodzę się. To brzmi komicznie, ale prawdziwie. Kto przeciwstawi się prawniczce? Ciężko, ale raczej Whiplash przy niej to pchełka. Z zamyśleń wyrwał mnie Tony. Szturchnął w ramię i ocknęłam się. Odezwałam się ospała.

Pepper: Co… co się stało?

Tony: Już koniec lekcji

Pepper: Dobra, już idę

Tony: Spałaś w ogóle?

Pepper: No powiedzmy, że tak

Tony: Czyli nie spałaś?

Pepper: Nie pytaj. Lepiej zadbaj o siebie, bo nie wyglądasz najlepiej. Znowu goniłeś tego wariata, czy proces Roberty się przedłużył?

Tony: Weź mnie ją nie dobijaj. Powiem, że i to i to. Od razu wróciłem i zaczęła wypytywać. Jakoś nie śmieszy cię to

Pepper: Nie jestem w nastroju. Wybacz

Tony: Możesz mi powiedzieć, co cię gryzie? Chętnie ci pomogę

Pepper: Dobra, ale nie tutaj

Po lekcjach wróciliśmy do domu. Rhodey proponował obiad, ale wolałam pobyć z nimi w zbrojowni. Wolałabym uniknąć schematu tego snu. Nasz histeryk z trudem zgodził się, ale miał wybór. Oczywiście, nie chciał zostawiać samego Tony’ego ze mną. No to byliśmy w komplecie. Od razu poszliśmy do swoich tradycyjnych miejsc. Rhodey na fotelu, Tony przy komputerze, a ja siedzę na kanapie, czekając, aż ktoś zepsuje tę niezręczną ciszę. Cisza… cisza… cisza… 10 minut później zerwałam się z kanapy, gdy zauważyłam, że Tony znowu czuł ból. Nie było Gene’a w pobliżu, ale zmartwiłam się. Uważali, że histeryzuję. Deja vu. Podeszłam do niego i nie kryłam swych uczuć.

Pepper: Tony, co się dzieje?

Tony: To tylko przypomnienie. Nie bój się

Pepper: Gdybyś wiedział, co musiałam zobaczyć…

Tony: Co sugerujesz?

Pepper: Powinnam wam  powiedzieć. Ja…

I jak na złość odezwał się alarm. Nie mogłam go puścić na akcję. Od razu pociągnęłam Tony’ego na kanapę i chwyciłam za ładowarkę, podłączając do implantu.

Pepper: Nie masz prawa się stąd ruszać! Pilnuj go, Rhodey!

Rhodey: A ty dokąd?

Pepper: Mam coś do załatwienia

Pobiegłam w jedno miejsce. Jeden dom. Tak, to prawda. Zdecydowałam się, że wejdę w ogień.