8. Za kłamstwo

Jeszcze przez chwilę leżałam obok Tony’ego. Chciałam się uspokoić, ale ponownie poczułam, jak jego serce słabnie. W dodatku znowu czuł ból, a światło implantu zbladło. Martwiłam się, ale on nic nie mówił.

Pepper: Nic nie ukrywaj, Tony. Mów, co się dzieje?

Tony: To… nic

Pepper: Przecież widzę, że coś cię boli. Możesz być ze mną szczery?

Tony: To przez implant

Uderzyłam go z “liścia”. Jak on mógł przede mną ukrywać swój stan zdrowia? Boi się, ze wróci do szpitala?

Tony: Pepper…

Pepper: Okłamałeś mnie! Jak mogłeś?! Poświęcam się dla ciebie. Próbuję ci pomóc, ale ty tego nie chcesz! Po co jestem potrzebna?!

Tony: Pepper, ja… przepraszam. Nie chciałem cię martwić

Pepper: A jednak to robisz. Wiesz, że nie chcę cię stracić?

Tony: Wiem

Pepper: Więc czemu lekceważysz swój stan? Chcesz jeszcze pożyć?

Tony: Ej! Nie płacz. Będę żyć z wami i dla was

Przytulił mnie, a ja się wypłakałam. Odczułam ulgę, ale chwilowo. Musiałam sprawdzić, czy bardzo było źle z implantem. Ostrożnie dotknęłam mechanizmu, przesuwając ręką, by zobaczyć, czy odłamki się przesunęły. Byłam bardzo delikatna, ale mimo to odczuwał ból.

Pepper: Powinieneś wrócić do szpitala. Nie wygląda najlepiej. Chyba, że nie chcesz tam być, spotkaj się z Yinsenem

Tony: Proszę cię. Przestań. Nic mi nie będzie

Pepper: Chcesz oberwać za kolejne kłamstwo?

Tony: Nie

Pepper: A głodny?

Tony: Mogę coś zjeść

Pepper: No to jedzmy

Poszła po talerz i nalałam też sok do szklanki. Pomogłam mu usiąść na kanapie, bo nadal nie czuł się na siłach. Jednak naprawdę polubił kocyk. Sięgnął po ciastka, a uśmiech wymuszał na twarzy.

Pepper: I jak? Lepiej?

Tony: Przy tobie zawsze jest inaczej

Pepper: Mam taką nadzieję. Smakuje?

Tony: Pewnie. Kupiłaś w sklepie? Nie musiałaś

Pepper: Haha! Z waszej kuchni. Nie musiałam się włamywać

Tony: Aha. Powiedzmy, że nie było pytania

Pepper: Zaraz przyjdę, tylko zobaczę, jak idzie Rhodey’mu. Zostaniesz tu?

Tony: Przecież zostanę

Pepper: Bo cię zabiję

Tony: I tak umrę

Pepper: Nie umrzesz

Pocałowałam Tony’ego i poszłam do histeryka po notatki. Zamiast siedzieć przy zeszytach, jadł ciastka. Zdziwił się, jak mało ich zostało. Mina, jak pobitego psa. Od razu zgłodniał. Przepisze jedno zdanie i ma smaka na jedzonko. Co za człowiek. No dobra. Niech mu będzie, choć z drugiej strony, jakbym zakosiła ciastka, nie spaliłby się dom.

Pepper: Jak zwykle głodny

Rhodey: Każdy ma prawo jeść. Nie będę pracował z pustym żołądkiem

Pepper: Rhodey, nie tłumacz się, bo to ci nic nie da. Skończyłeś te notatki?

Rhodey: Jutro ci dam. A gdzie Tony?

Pepper: W zbrojowni. No to smacznego

Rhodey: Mmm… Dzięki

Po wymianie kilku zdań, wróciłam do bazy. Jednak Tony’ego tam nie było. Zbroja też zniknęła.

Pepper: Och! Zabiję go! W takim stanie poleciał na akcję?

Usiadłam na fotelu, sprawdzając, skąd odezwał się alarm i z kim miał do czynienia. Miałam nadzieję, że nie będzie głupi. Moment. Tony Stark. On jest głupi. Nie może walczyć. Jednak sok wypił i ciastka zjadł. Może nic mu nie będzie? Zadzwoniłam do Rhodey’go.

Pepper: Rhodey, mamy problem!

Rhodey: Co się stało?

Pepper: Tony zniknął! Wziął zbroję! Rhodey, on nie może!

Rhodey: Pepper, spokojnie. Wróci

Pepper: Nie rozumiesz, że poleciał na akcję?! Jest w kiepskim stanie. Z implantem się pogorszyło

Rhodey: Zaraz tam będę, ale uspokój się. Nie byłby taki głupi…

Pepper: Mamy na myśli Tony’ego Starka. On jest głupi, bezmyślnym idiotą, który…

Rhodey: Pepper, starczy! Już tam idę

Pepper: Czekam

Rhodey: Będzie dobrze

Pepper: Mam taką nadzieję

Rhodey: Jest w zbroi. Da radę

Pepper”: Oby

10 minut później zjawił się Rhodey. Od razu chciał wiedzieć, co miałam na myśli w sprawie Tony’ego. Był opanowany, ale to długo nie potrwa. Przetarłam oczy, wycierając je z łez.

Rhodey: No to, co się dzieje? Aż tak źle?

Pepper: Jest słaby i ciągle skarżył się na ból

Rhodey: Skarżył? Niemożliwe

Pepper: Sama odkryłam, że ściemnia!

Rhodey: Dobra, spokojnie. Rany jeszcze się nie zagoiły. To normalne, że je jeszcze odczuwa

Pepper: Ale odłamki się przesunęły!

Rhodey: Uspokój się! Zaraz wróci

Pepper: O wilku mowa

Przez właz wleciała zbroja. Nie była uszkodzona, więc raczej nie walczył. Nie potrafiłam mu zaufać, a to podstawa do budowania relacji. Kocham go, a on nie bardzo chce wiedzieć o tym.

Gdy Tony odłożył zbroję, usiadł na kanapie i wziął kocyk. Urocze, ale opieprz musiał dostać.

Pepper: Gdzie cię wywiało?! Ja tu zawału prawie dostałam!

Rhodey: Odezwał się alarm?

Tony: Alarm był, ale nic groźnego. Zostawiłem porachunki z złodziejami dla policji. Poza tym, chciałem pomyśleć nad czymś

Pepper: Masz przed nami sekrety? Nie lepiej nam się wyżalić? Ja ci mówię o wszystkim!

Tony: Nie! Nie powiedziałaś, że kochałaś Gene’a!

Pepper: To było dawno i krótko! Nie wypominaj mi ciągle o tym!

Oberwał w twarz. Po prostu wyprowadził mnie z równowagi. Jak długo będzie mi wypominał? Wiem, że przeze mnie znalazł się w takim stanie. Wybiegłam w płaczem i pobiegłam do domu. Znowu kłamał. Czy ja się dla niego liczę, choć trochę?