IX Porachunki

Nastolatkowie śmiali się w najlepsze, chociaż zagrożenie wciąż wisiało w powietrzu. Byli obserwowani przez niewidzialną postać. Matt nie wyczuwał tego i dalej miał dobry humor przy dziewczynie. Jednak i tak nurtowały go pewne pytania.

                - Toni, wiesz dobrze, że zastępuję ojca. On tego chciał, ale nie chcę zginąć. – Wyrzucił swój lęk. – Jeśli cokolwiek mi się stanie, pomożesz mi? – zapytał, pamiętając jak ich ojcowie zepsuli między sobą relacje.

                - Jasne, że tak. Głupie pytanie. Takie jest moje zadanie. – Odparła z uśmiechem na twarzy. – Dlaczego miałoby być inaczej?

                - Wujek powiedział mi co zrobił mój ojciec i dlaczego lekarz mu nie pomógł. – Wydusił z trudem. Bał się reakcji córki cudotwórcy, lecz jakoś przełamał się.

                - Z nami tak nie będzie, bo już jesteś inny. Zmieniasz się na lepsze, a jak będziesz słuchał zaleceń, będę przeszczęśliwa. – Chwyciła go za rękę, pokazując w ten sposób troskę. – Możesz na mnie liczyć, lecz wszystko zależy od ciebie.

                - Masz rację. Będę od niego lepszy. – Położył rękę na sercu, patrząc na lekarkę. – Obiecuję.

                - Obyś nie stracił mojego zaufania, bo wtedy ktoś inny będzie cię ratować. Niewielu zna ten rodzaj technologii. Łącznie dwie osoby, dlatego nie radzę łamać danego słowa, Matt. – Wyjaśniła powagę sytuacji. Odpowiedziało jej milczenie. – Hej. Przecież do tego nie dojdzie. Ufam ci.

                - Ja też… Ci ufam. – Powiedział z trudem. Oddech stał się utrudniony, a ucisk wokół implantu zwiększał się. Trzymał się za klatkę piersiową, czekając na ustąpienie bólu.

                - Matt, co jest grane? Mówiłeś, że robiłeś przerwy. – Spojrzała zmieszana na chłopaka. Nie pojmowała co było prawdą, a kiedy usłyszała kłamstwo.

                - Mówiłem… Że robiłem… Toni. – Ledwo wypowiadał słowa. Miał wrażenie jakby ktoś go dusił. Na samą myśl o tym przypomniał sobie o Duchu. – O nie. – Zaczął nerwowo rozglądać się, szukając przeciwnika. Śmiertelnie bał się o życie przyjaciółki.

                - Zabiorę cię do domu. Tam odpoczniesz.

                - Nie! – ledwo podniósł ton, aż wydał krzyk pełny agonii. Upadł na kolana, a ucisk zniknął. Powoli nabierał powietrza do płuc.

                - Znowu jesteś przeciążony. – Wskazała na odczyty z bransoletki. – Na pewno nie kłamałeś co do pracy? – dopytała dla pewności, chociaż po części przyjmowała dodatkową opcję pod uwagę. Walkę.

                - Nie… Kłamałem. Naprawdę. – Wstał o własnych siłach, siadając z powrotem na swoim miejscu. – To… Duch. Jego wina.

                - Jeżeli tak było, muszę cię zabrać do szpitala. – Chłopak momentalnie zbladł bardziej. – Ale myślę, że odpoczynek w domu też ci wyjdzie na dobre. – Zasugerowała lepsze rozwiązanie. Ryzykowne, gdyż miał tam ograniczone środki medyczne.

                - Dziękuję. – Uśmiechnął się słabo i ruszył w stronę domu. Lekarka poszła za nim, aby zaasekurować przed upadkiem. Dość szybko ból zamienił się w ulgę. – Opowiedz coś.

                - A co chciałbyś wiedzieć? W przeciwieństwie do ciebie nie miałam wspaniałych przygód. – Zachichotała głupawo. – Chociaż mój ojciec był na pewien sposób bohaterem. Ratował Iron Mana całe życie.

                - I teraz ty… To robisz. – Uśmiechnął się głupkowato.

                - Dobrze o tym wiem, Stark. – Szturchnęła go w ramię.

                - Ej! Nie tak. – Oburzył się, gdyż nie znosił, aby ktoś mówił mu po nazwisku.

                - A jak? Przecież tak się nazywasz. No i jesteś dorosły. – Wypomniała mu.

                - Wciąż tego… Nie czuję. – Stwierdził niechętnie, idąc dalej. Dom nie znajdował się za daleko, więc minęli parę dróg, aby znaleźć się przed drzwiami. Otworzył kluczami, gdyż nikt nie reagował na dzwonek. – Pewnie wujek śpi, a mama… Gdzieś krąży. – Pomyślał, sprawdzając kuchnię, salon oraz pokoje. Ani jednej żywej duszy nie zastał. – Dziwne.

                - Może są na dole. Pozwolisz mi tam zejść, prawda? – spytała, ponieważ wiedziała, iż herosi trzymają swoje kryjówki w sekrecie przed światem. Chłopak jedynie kiwnął głową, prowadząc schodami na dolną część domu.

                - Wujku? – podszedł do Jamesa, który siedział na fotelu. Obserwował funkcje zbroi. Młody Stark wiedział, że to nie wróżyło nic dobrego.

                - A ty już po randce? – zachichotał, udając rozbawienie. – Przepraszam. Po spotkaniu. – Zmienił wypowiedź na widok Toni. – Dzień dobry.

                - Witam, panie Rhodes. – Uśmiechnęła się łagodnie, lustrując wzrokiem całe pomieszczenie. Oczarował ją poziom zaawansowanej technologii.

                - Gdzie mama? Czy ona… - Nie dokończył przez alarm oznajmujący spadek funkcji życiowych. Mężczyzna nawoływał ją przez radio. Cisza. Brak odpowiedzi.

                - Matt, nawet o tym nie myśl. – Zwróciła mu uwagę, widząc jak zbliżył się do komory ze zbroją. – Obiecałeś mi coś.

                - Tu chodzi… O mamę. – Wyjaśnił krótko, wchodząc do zbroi. – Będę ostrożny.

                - Przed chwilą miałeś przeciążenie. Lot w zbroi wiąże się z samobójczą misją. Pojmujesz to, bohaterze? – przez głos dziewczyny zabrzmiał strach.

                - Będę ostrożny. – Powtórzył znowu i wyleciał przez właz od zbrojowni. Dawny pilot War Machine obserwował drugie odczyty pancerza. Miał podzielony widok.

                - Miała pani rację.

                - Z czym niby? – zapytała zaciekawiona, aż pokusiła się o zerknięcie mu przez ramię. Strach zakorzenił się w niej.

                - To lot samobójcy. On… On umrze.