Part 252: Tahiti cz.2

**Pepper**

Agentka wystrzeliła w nich całą amunicję. Co było w pociskach niezwykłego dla tych kreatur? Skalibrowałam rękawice, żeby miały większą siłę impulsu dźwiękowego. Nie tylko Tony był geniuszem i wiedział, co robić w danych sytuacjach. W survivalu liczył się jedynie jeden cel. Przetrwać, by żyć.
Nagle wyszło więcej potworów o niebieskiej skórze. Głównie skupiły się na unieszkodliwieniu Hill. Strzeliłam repulsorami w celu odwrócenia ich uwagi.

Pepper: Uciekaj! Zatrzymamy ich!
Agentka Hill: Nie! Będę z wami walczyć! Wolę zginąć w walce
Abigail: Jak ty to zrobiłaś?
Agentka Hill: Co?
Abigail: Twój pistolet... To na nie działa
Agentka Hill: Ma w sobie toksynę, która paraliżuje układ nerwowy
Pepper: Masz tego więcej?
Agentka Hill: W bazie
Abigail: Może znajdziemy inny sposób
Pepper: Już wiem! Zablokujmy im drogę. Zrzućmy kamienie
Agentka Hill: A wiesz, że to nie jest nawet głupie? Spróbujmy

Zużyłam ostatnie granaty, strzelając nimi w górę, której odłamki skalne zaczęły spadać również na nas. Uciekaliśmy z daleka od nich, lecz agentka została w tyle. Próbowałam ją wypatrzeć w locie.

Pepper: Agentko Hill!
Agentka Hill: Zmarnowałam ostatnie pociski! Uciekajcie stąd, póki nie skończył się czas!
Pepper: Nie zostawimy cię!
Agentka Hill: AAA!
Abigail: Hill!
Pepper: Co tam się dzieje?!
Abigail: Przebili ją kryształami! Musimy wiać, Pepper! Nie mamy czasu!

Wróciłam po przyjazną hybrydę i ostatnią ocalałą z misji. Szukałam pojazdu z SHIELD, co zabrała Maria na tę akcję. Znalazłam go dość szybko, lecz w kawałkach. Moc w zbroi zaczęła drastycznie spadać do rezerw. Miałam tylko energię na lot lub walkę. Musiałam wybrać.

Abigail: Coś nie tak?
Pepper: Nie mogę wrócić do domu
Abigail: A właśnie, że musisz. Musisz przetrwać i powiedzieć reszcie, by trzymali się daleko od tego miejsca
Pepper: Nie zostawię cię na śmierć... Już zbyt wiele osób zginęło
Abigail: Odwrócę ich uwagę, żebyś...
Pepper: Abigail, nie!
Abigail: Masz rodzinę. Wróć do niej
Pepper: Proszę cię... Leć ze mną
Abigail: To był zaszczyt walczyć u twego boku, Rescue
Pepper: Abigail!

Nie zdołałam jej zatrzymać, a te potwory próbowały się przebić przez kamienie. Trójce się udało. Abigail użyła swoich mocy, lecz szybko traciła siły na stawianie oporu stworom. Słyszałam jedynie krzyki. Jednak kazała mi uciekać. Zrobiłam to. Wzbiłam się w powietrze, uciekając z wyspy. Za sobą zauważyłam, jak coś eksplodowało z potężną siłą. Kurs ustawiłam na nowojorski szpital, gdzie leczyła żona poległego agenta. Powinna poznać prawdę. Dość bolesną.

~*Dwie godziny później*~

**Tony**

Dokonywałem ostatnich poprawek w zbroi. Pozostało jedynie dopracować elementy uzbrojenia, dodać kamuflaż i wprowadzić oprogramowanie. FRIDAY szukała obecności Rescue przy użyciu satelity. W ten sposób z łatwością odnajdę nienamierzany pancerz.
Gdy dostrajałem repulsory, wykryłem kogoś przy zbrojowni. Nie spodziewałem się nikogo. Zauważyłem zaparkowany motor. Niemożliwe. Natasha?

Natasha: A jednak budujesz kolejną zabaweczkę
Tony: Jeju! Jak ty tu weszłaś?
Natasha: Wystarczyło przejść oknem
Tony: Chociaż mogłaś użyć drzwi
Natasha: Myślałam, że nie jesteś sam i wolałam się wkraść... Ani śladu po Pepper?
Tony: Nie jestem w nastroju do rozmów, dobra? Mów... Czego znowu chce Fury?
Natasha: Masz znowu z Rhodey'm stawić się na helikarierze
Tony: Pewnie myśli sobie, że zabiłem jedyną osobą, która była w stanie pomóc i nie tylko raz uratować mi życie
Natasha: Ja wierzę w twoją niewinność, ale on myśli inaczej

<<Tony, znalazłam twoją zgubę>>

Tony: Pepper? Co z nią?

<<Jest w szpitalu>>

Tony: Boże! Co ona zrobiła?!

<<Na pewno wszystkiego dowiesz się na miejscu>>

Natasha: Lecisz tam?
Tony: Chcę być pewny, że wszystko gra
Natasha: A z tobą? Ostatnio marnie wyglądałeś
Tony: Jest dobrze... Gorzej z nią. Nie wiem, co spotkała na Tahiti
Natasha: Lepiej, żebyś nie wiedział
Tony: FRIDAY, zbroja gotowa?

<<Prędzej się rozbijesz. Wybierz inny środek transportu>>

Natasha: Podwiozę cię
Tony: A nie miałaś mnie zabrać w inne miejsce?
Natasha: Pepper też nie uniknie furii generała
Tony: Racja

Wyszliśmy z fabryki, wsiadając na motor. Natasha wiedziała, gdzie znajdowała się placówka medyczna. Pewnie stąd, że znała nas na wylot.
Kiedy znaleźliśmy się na miejscu, rozpoznałem zbroję Rescue, co wystawała z plecaka rudej. Przekazała go lekarce. Nie rozumiałem tego. Dopiero później spostrzegłem niebieski pył oraz fragmenty kryształu.

Part 251: Tahiti cz.1

**Tony**

To była najkrótsza rozmowa w moim życiu. Byłem w szoku, dowiadując się o śmierci lekarza. Mr. Fix zapłaci mi za to, gdy będę mógł z nim stanąć twarzą w twarz. Victoria poza tą wiadomością nic nie powiedziała. Szybko rozłączyła się, choć słyszałem, jak mówiła załamana. Byli przyjaciółmi, więc nic dziwnego. Mój wynalazek go zabił. Teraz Fury rzuci mi się do gardła, zabierając pozostałe wynalazki.

Tony: Nie mogę w to uwierzyć... FRIDAY, oszacuj pozostały czas do zbudowania zbroi

<<Możliwe, że skończysz prace następnego dnia>>

Tony: Czy jakiś pancerz jest aktywny?

<<Rescue wciąż pozostaje poza zasięgiem, zaś pozostałe egzemplarze zostały zniszczone przez protokół Omega 1>>

Tony: Przeskanuj okolicę w poszukiwaniu potencjalnych zagrożeń

<<Brak zagrożeń na dzień dzisiejszy>>

Tony: Dziwne

<<Masz wolne, Tony>>

Tony: Niekoniecznie, bo muszę odnaleźć Pepper... Włam się do SHIELD i szukaj wszystkiego na temat Tahiti

<<Szukanie... Znaleziono jeden element>>

Tony: Jaki?

<<Tahiti- wyspa, która z początku była atrakcją turystyczną. Później została zamknięta ze względu na eksperymenty. Położenie wyspy pozostaje tajne>>

Tony: Odtajnij to!

<<Brak dostępu>>

Tony: Muszę ją znaleźć, rozumiesz?!

<<Skoro zdołała namieszać w systemie, poradzi sobie bez ciebie>>

Tony: Nie wierzę

<<Więc przygotuj się na szok>>

**Pepper**

Po ciele agenta pozostały tylko kawałki żywej tkanki z terrigenu. Musieliśmy iść dalej. Szansa na odnalezienie taty wciąż żywego spadała z kolejnym atakiem. Zbroja zdołała znieść uszkodzenia i działać bez przeszkód.
Gdy przeszłyśmy w głąb lasu, skąd istniało większe prawdopodobieństwo na spotkanie eksperymentalnej armii kosmitów, natrafiliśmy na następne ciało agenta FBI. Poczułam z nim bliską więź. Czy to...

Pepper: Tata? Boże! To on! Proszę cię... Żyj!

<<Brak jakichkolwiek oznak życia>>

Pepper: Kiedy zmarł?

<<Godzinę temu>>

Abigail: Przykro mi, że misja się nie powiodła
Pepper: Straciłam go na zawsze... Gdybym zdążyła na czas, może... Może udałoby się go uratować
Agentka Hill: Musimy wracać. Skończyliśmy poszukiwania
Pepper: Spoczywaj w pokoju

Ścisnęłam jego rękę i uchyliłam hełm. Nie wstydziłam się łez. Cała nadzieja zgasła. Pozostałam bez rodziny, ale zbudowałam nową z Tony'm i Mattem. Nie mogłam zabrać ciała przez infekcję kryształem. Na mnie nie wpływał, lecz agentka Hill mogła skończyć tak, jak reszta.
Nagle wyskoczyły znienacka potwory. Niektóre miały więcej kończyn, ale nie zamierzałam stchórzyć. Walczyłam o przetrwanie.

**Natasha**

Przeszukiwałam raporty o wyspie, gdy znowu natknęłam się na wkurzonego generała. Co tym razem? Oby nie próbował po raz drugi aresztować sojuszników SHIELD, a moich przyjaciół. Miał pretensje do każdego. Nawet wściekał się o zbyt dużą ilość cukru w kawie. Mnie zaczepił przez niecierpliwość. Chciał wiedzieć, czy coś odnalazłam.

Generał Fury: Lepiej, żebyś miała dla mnie dobre wieści
Natasha: Ktoś usiłował się włamać, więc musiałam dodatkowo zaszyfrować dane o wyspie
Generał Fury: Stark... Nie pozwól mu, żeby dowiedział się o Tahiti
Natasha: Sama tego nie chcę. Bez zbroi nic nie zdziała
Generał Fury: A to ciekawe, bo w mediach mówią, że coś metalowego na kształt człowieka wybuchło w środku kamienicy
Natasha: Ktoś ucierpiał?
Generał Fury: Tylko jedna osoba
Natasha: Kto taki?
Generał Fury: Dr Ho Yinsen
Natasha: Tony nie zabiłby swojego cudotwórcy
Generał Fury: Widocznie ktoś inny maczał w tym palce, ale powiedział, że zniszczy każdy pancerz... Chyba nie przewidział, że jedna była w budynku
Natasha: Nie wydaje mi się. To nie mógł być wypadek
Generał Fury: Nie obchodzi mnie to! Masz go tu sprowadzić z Rhodesem, ale w podskokach!
Natasha: Też chcę odnaleźć Marię, lecz musimy być cierpliwi
Generał Fury: Bierz się do roboty!
Natasha: W porządku, generale

Wzięłam swój motor, wyskakując w powietrzu z helikariera. Fakt. Trochę zwariowałam, lecz chciałam, jak najszybciej załatwić tę sprawę. W ostatnim momencie uruchomiłam dodatkowe silniki w pojeździe, lądując na nawierzchnię asfaltu.

**Pepper**

Otoczyli nas. Nie mieliśmy szans uciec. Pozostała nam tylko walka. Uderzyłam z repulsorów, lecz one je pochłaniały. Brand użyła na nich ognia, próbując kilka stworzeń przestraszyć. Jednak nie bały się niczego. Pomyślałam nad użyciem granatów laserowych. Wzbiłam się w powietrze, uderzając w nie. Chyba trafiłam.
Niespodziewanie zostałam przyciągnięta do podłoża. Od razu Hill strzeliła pistoletem, którego strzały sparaliżowały stwora. Odkryłyśmy ich słaby punkt.

Part 250: Marzenie, które stało się koszmarem

**Pepper**

O dziwo nie bałam się napotkać na swojej drodze te stwory. Pewnie przez to, że przetrwałam najgorsze próby w celu zdobycia pierścieni Makluan. Pamiętałam o tym. Odzyskałam w pełni wszystkie utracone wspomnienia, choć nie miałam mocy. Jednak w żyłach krążyła Makluańska oraz ludzka krew.

Kiedy szliśmy w głąb wyspy, wykryłam pięć stworzeń. Uzbroiłam się, przygotowując do ataku. Strzeliłam ostrzegawczo w górę, lecz nie uciekły. Ruszyły z pazurami na nas. Jeden używał elektryczności, drugi władał telekinezą, podnosząc kamienie, które od razu rzucił w naszą stronę.

Agentka Hill: Jest ich zbyt wiele! Nie pokonamy ich! Musimy wezwać posiłki!

Abigail: Zły pomysł. Reszta już wie, że tu jesteśmy i przyjdzie ich więcej

Agentka Hill: Skąd ty to wszystko wiesz? Zupełnie tak, jakbyś była jedną z nich

Abigail: Niezupełnie, ale jestem hybrydą

Pepper: To tak, jak ja

Abigail: Wyczułam to od razu, kiedy cię spotkałam

Agent Bernes: Fajnie, że jesteście inne, ale mogłybyście użyć swoich mocy i rozwalić te stwory?!

Pepper: Ja straciłam umiejętności

Abigail: Mogę stopić metal

Pepper: Weź tego!

Strzeliłam repulsorem w stworzenie, co głównie składało się z metalowych części. Od razu stopiła strukturę przez niebieskawoczerwone płomienie, a reszta nieludzkich wytworów uciekła.

Pepper: Brawo! Z tobą mamy szanse

Abigail: Oj! Nie przesadzaj

Agent Bernes: No nareszcie... zrobiłyście coś... godnego... podziwu

Agentka Hill: Panie Bernes, co się dzieje?

Pepper: Dostał kryształem! Jak do tego doszło?!

Abigail: Telekineza, złotko

Pepper: Ej! Nie mów tak do mnie!

Agentka Hill: Przeżyje?

Abigail: Kryształ terrigenu zmienia DNA lub zabija ludzi

Agent Bernes: Zostawcie... mnie

Abigail: Chyba nie mamy innego wyboru

Pepper: Co takiego?! Trzeba mu pomóc!

Abigail: Przykro mi, ale dla niego już nie ma ratunku. Musimy iść dalej, bo zmrok coraz bliżej... Rescue?

Pepper: Nie! Znajdę jakiś sposób! Uratuję go!

Agentka Hill: Ty nie rozumiesz, ale albo umrze, albo dołączy do nich i będzie chciał zabić wszystkich

Pepper: Coś wymyślę... FRIDAY, słyszysz mnie?

<<Głośno i wyraźnie>>

Pepper: Świetnie... Przeskanuj agenta i szukaj antidotum na terrigen

<<Błąd. Takie coś nie istnieje>>

Pepper: Da się coś zrobić?

<<Nikłe szanse, ale można użyć fali dźwiękowej o odpowiedniej częstotliwości>>

Pepper: Przestrój repulsory

<<Gotowe>>

Pepper: Zasłońcie uszy!

Użyłam mocy, by zatrzymać przemianę. Próbowałam zniszczyć żywą tkankę. Całe ciało było pokryte niebieską warstwą, która powoli pękała. Myślałam, że go uratowałam, ale myliłam się. Skorupa pozostała pusta. To był koszmar. Cała ta misja doprowadzi do jeszcze większej masakry. Marzenie, które stało się koszmarem.

**Rhodey**

Nie powiedziałem nic Ivy, co się stało. Postanowiłem wyjechać z nią, jak najdalej od miasta. Brazylia była odpowiednim miejscem. Wiedziałem, że Tony zniszczył zbroje, więc nic mnie tu nie trzymało poza przyjaciółmi. Koniec z War Machine. Koniec z drużyną. Powinienem skupić się na rodzinie. Teraz ona stanowiła mój najwyższy priorytet w życiu.

Ivy: KOCHANIE, DIANA ZROBIŁA W PIELUCHĘ. TWOJA KOLEJ ZMIANY

Rhodey: JUŻ IDĘ

Ze zmianą pieluchy szybko sobie poradziłem. Nadal pamiętałem, jak pomogłem Pepper przy dzieciach, więc znalazłem też czas na poważną rozmowę. Pocałowałem ukochaną w usta, by rozchmurzyła się.

Rhodey: Jak się czujesz?

Ivy: W porządku, choć nie lubię, gdy ukrywasz coś przede mną. Bądź szczery i powiedz... Co się stało?

Rhodey: Nic takiego. Pogadałem z nim i zrezygnowałem z bycia War Machine

Ivy: Poważnie? I kto będzie teraz ratował miasto? Całkowicie zrezygnowaliście?

Rhodey: Nie mieliśmy zbytnio wyboru... Ivy, chciałbym ciebie o coś spytać

Ivy: Słucham cię

Rhodey: Wyjedziemy razem do Brazylii?

Ivy: Ty tak na serio?

Rhodey: Miesiąc miodowy... Zgadzasz się?

Ivy: Dzięki, dzięki, dzięęki!

Zaczęła podskakiwać z radości, aż dorwała się do mojego gardła. Prawie mnie udusiła. Na szczęście skończyła brykać, odzyskując humor. Tym wyjazdem pomogę jej zapomnieć o utracie dziecka. Powinna cieszyć się z Diany, bo raczej nie wyrośnie na grzeczną dziewczynkę.

~*Pięć godzin później*~

**Tony**

Przysnąłem przy stole roboczym, próbując zbudować nowy pancerz. Mr. Fix nie mógł pozostać bezkarny. Cały dzień w mediach mówili o tajemniczym wybuchu kamienicy. Jedna osoba tylko w niej mieszkała. Chciałem wiedzieć, kogo miałem pomścić. Nie spodziewałem się telefonu od Victorii.

---**---

Uwaga. W związku z małym zamieszaniem w domu, będzie ciężko udostępniać notki i pisać nowe, dlatego w razie problemu, udostępnię dość późno. Wytrwajcie do tygodnia ;)

Part 249: Protokół Omega 1

**Natasha**

Nie mogłam dłużej się zatrzymywać. Rozmawiałam krótko. Wspomniałam, by zlokalizowali położenie Tahiti i jak najszybciej poszli do sali przesłuchań. Przy narzędziach odnalazłam akumulator, który pomoże naładować mechaniczne serce.

Gdy znalazłam się z powrotem w sali, Tony leżał nieprzytomny. Rhodey sprawdził, czy żył. Została minuta. Podłączyłam kable do mechanizmu, włączając przepływ prądu przez implant. Chłopak powoli otwierał oczy, oddychając spokojnie.

Natasha: Udało się. Sytuacja opanowana

Generał Fury: Stark, nie żartowałeś z Tahiti?

Tony: Nie

Rhodey: Możemy wrócić do domu?

Natasha: Generale, znajdziemy agentkę Hill i Pepper. Jestem pewna, że mówi prawdę... Puść ich wolno

Generał Fury: Pod jednym warunkiem

Tony: Czego chcesz?

Generał Fury: Zniszczysz wszystkie zbroje. Nie obchodzi mnie, jak to zrobisz, ale coś wymyślisz

Tony: Dziękuję, Natasho

Natasha: Po raz kolejny ratuję ci życie. Nic wielkiego. Odwdzięczysz się kiedyś tam

Tony: Spłacę dług

Generał Fury: Czekam na odpowiedź, Anthony

Tony: Mam zniszczyć każdy pancerz?

Generał Fury: Bez wyjątku

Tony: Więc mamy kłopot

Generał Fury: Jaki?

Tony: Pepper jest w jednej z nich

Generał Fury: Znajdziesz jakieś wyjście... Jesteście wolni. Możecie iść

Tony: A zbroję odzyskam?

Generał Fury: Ostatni raz

Rozkuł im ręce i polecieli do domu. Cieszyłam się, że Fury odpuścił na chwilę blaszakom. Wiedziałam, że nic wiecznie nie trwa.

**Tony**

Podrzuciłem Rhodey'go, gdzie mieszkał z Ivy. Rozstaliśmy się, bo musiałem wypełnić rozkaz generała. W bazie zapisałem pewien protokół. Istniał na wypadek, gdyby pancerze wpadły w niepowołane ręce.
Po wylądowaniu w zbrojowni, zająłem się udoskonaleniem programu. Miał zniszczyć tylko te kopie oraz oryginały, które zostały ostatnio zmodyfikowane na terenie miasta. Tym sposobem nie zabiję Pepper. Sprawdziłem program, akceptując procedury.

<<Jesteś pewny, by uaktywnić protokół?>>

Tony: Nie pytaj... Zrób to

<<Protokół Omega 1 włączony. Zbroje ulegną samozniszczeniu za 5... 4...>>

Tony: Muszę pozbyć się swojej...

<<2... 1>>

W ostatnim momencie wyskoczyłem ze zbroi. Na ekranie widziałem ilość pancerzy aktywnych. Powoli znikały. Jednak jeden pozostał niedobitek.

Tony: FRIDAY, co się dzieje?

<<Napotkano na nieznany błąd>>

Tony: Mr. Fix. To jego sprawka. Mogłem się tego domyślić... Gdzie jest ostatni pilot?

<<Nie mają użytkownika>>

Tony: Chociaż powiedz... Gdzie się znajduje?

<<W centrum miasta>>

Tony: Oj! To kiepsko

**Ho**

Dawno tak nie leniuchowałem. Tęskniłem za ratowaniem ludzkiego życia. Nawet Tony nie potrzebował pomocy. Dziwne, choć może zmądrzał. A może wyjechał na wakacje?
Nagle przez okno wbił się pancerz, padając na podłogę. Wydawało mi się, że tylko jedna osoba mogła mnie znaleźć. Nie ruszał się. Pomyślałem o najgorszym.
Kiedy usiłowałem zdjąć kupę żelastwa, ruszyła się głowa. Jednak żył. Czasem ma za dużo szczęścia.

Dr Yinsen: Tony, co się stało? Jesteś ranny?

Nie otrzymałem odpowiedzi. Blaszak wstał o własnych siłach i zaczął mierzyć z rękawicy we mnie.

Dr Yinsen: Tony, jesteś tam?

Ponowna cisza. Zaczynałem się bać. Był pod czyjąś kontrolą? Krzyczałem, lecz on nadal nie reagował. Bez wahania strzelił tak mocno, aż uderzyłem w ścianę, padając na podłogę. Krwawiłem. Musiałem wezwać pomoc. Próbowałem dojść do telefonu o własnych siłach, lecz znowu oberwałem, ale w głowę. Nie mogłem oddychać, a ona wybuchła obok mnie. Wszystko stanęło w ogniu. Już straciłem nadzieję na pomoc. Musiałem pogodzić się z tym, co nieuniknione. Śmierć wygrała.

**Tony**

Ostatnia zbroja w końcu uległa zniszczeniu. Jednak nie zamierzałam zrezygnować z bycia Iron Manem. Zbuduję inną zbroję. Moim celem było odnalezienie Pep całej i zdrowiej.

**Pepper**

Odnaleźliśmy coraz to więcej ciał agentów FBI. Według agenta Bernesa, pozostała trójka osób. W tym mój tata. Wciąż liczyłam na odnalezienie go żywego.

Abigail: Musimy znaleźć schronienie. Te stwory niebawem wyjdą na powierzchnię. Nie umiem dokładnie określić, co tu żyje, ale na wyspie ktoś eksperymentował. Te kryształy były jedynym elementem do stworzenia nowej rasy
Agentka Hill: W SHIELD nie ma nic o Tahiti poza jednym szczegółem
Pepper: Jakim?
Agentka Hill: Nikt stąd nie wrócił żywy, więc świadków można zliczyć na palcach jednej ręki

Part 248: Pod kontrolą SHIELD

**Rhodey**

Nie powiedziałem Ivy o potencjalnym zagrożeniu, jakim był Whiplash. Jednak zawsze mogłem ją ochronić i bez pancerza. Przecież w Akademii Wojskowej świetnie sobie radziłem. Otworzyłem drzwi, używając kluczy. Może mieszkanie urządziłem skromnie, lecz wystarczyło kilka pokoi. Nasza trójka ma tu swoje miejsce. Zabrałem Dianę do jej pokoiku. Położyłem w łóżeczku, by nabrała ochoty na sen. Potrzebowałem porozmawiać z żoną bez wrzasków małej. Usiedliśmy w salonie, czyli jedna lampa przy kanapie, telewizor i półka z filmami oraz muzyką.

Ivy: Kiedy to wszystko zrobiłeś?
Rhodey: No miałem trochę wolnego, skoro dawno nie pojawił się żaden ze złoczyńców... Jak ci się podoba?
Ivy: Jest pięknie
Rhodey: Raczej nie wygląda na spełnienie twoich marzeń
Ivy: Rhodey, bo ci przywalę. Heh! Nie lubię życia w luksusie i bogactwie. Wolę takie najprostsze, gdzie doceniamy sam fakt, że staliśmy się rodziną
Rhodey: Masz rację
Ivy: Wszystko gra?
Rhodey: Tak, tak. Po prostu musiałbym zobaczyć się z Tony'm
Ivy: Masz przede mną jakieś tajemnice?
Rhodey: Na pewno je odkryjesz
Ivy: Czyli coś ukrywasz
Rhodey: Męskie sprawy
Ivy: Męskie? Domyślam się... To idź
Rhodey: Dasz sobie radę?
Ivy: Nie bój się. Będę dzwonić, gdyby sprawiła kłopoty

Cmoknąłem ją w policzek i przytuliłem na pożegnanie. Martwiłem się o przyjaciela. Ostatnio za dużo wypił i nie byłem pewny, czy czegoś nie zbroił.
Gdy wyszedłem na zewnątrz, poczułem pistolet wbity do pleców.

Generał Fury: Ręce na głowę... James Rhodes, jesteś aresztowany... Pójdziesz z nami po dobroci, czy będziesz stawiał opór?
Rhodey: Ach! Fury? Co się dzieje?
Generał Fury: Natasha łatwo wyśledziła twoją komórkę, a ty i Stark odpowiecie za atak zbroi
Rhodey: Chwila... Uważasz, że to nasza wina?! Bez kitu!
Generał Fury: Pepper sprowadzimy, kiedy ją namierzymy, lecz na razie jest poza zasięgiem... Idziemy

Skuł ręce w specjalne kajdanki, aż zaprowadził na helikarier. Generałowi naprawdę się nudzi. Wiedział, że to nie my wysłaliśmy wtedy zbroje, a ktoś inny.

Rhodey: Mogę zobaczyć się z Tony'm?
Generał Fury: Na razie trwa przesłuchanie. Potem przyjdzie twoja kolej
Rhodey: To jakieś szaleństwo, generale! Nic nie zrobiliśmy!
Generał Fury: Lepiej milcz, Rhodes

~*Godzinę później*~

**Tony**

Wydałem Rhodey'go. Podpuściła mnie. Nie tego chciałem. Jeszcze złapie Pepper i koniec drużyny. Musiałem jakoś przekonać Natashę, by mi pomogła. Bez zbroi nie miałem szans na ucieczkę i przeżycie. Z trudem odpowiadałem na zadane pytania.

Natasha: Zaraz skończymy, ale powiedz... Gdzie jest Pepper?
Tony: Nie... Ach! Nie wiem
Natasha: Musisz coś wiedzieć. Wiem, że zatajasz prawdę. Lepiej przestań, bo widzę, co się z tobą dzieje
Tony: Pepper... Ona... Ona zniknęła. Ekhm...
Natasha: Zrobimy przerwę, zgoda?
Tony: Nie... Ja muszę... Ach! Muszę naładować... implant
Natasha: No to masz problem
Tony: Natasha... proszę
Natasha: Coś wymyślę... Zostań tu
Tony: Czekaj!
Natasha: Co?
Tony: Ta... hi... ti
Natasha: Tahiti? Cholera! Jesteś pewny?! Tony!

Upadłem na podłogę, trzymając się za urządzenie. Jeśli w ciągu pięciu minut pikadełko nie otrzyma zasilania, umrę. Zabawne, bo padnę trupem na helikarierze.

**Pepper**

Nareszcie znaleźliśmy się na miejscu. Wyspa nie wyglądała na upiorną. Poza kryształami, co znajdowały się prawie na każdej części lądu, nie widzieliśmy żadnych wrogów. Agentka Hill obiecała nie kontaktować się z centralną, aż nie dojdziemy do wniosku, że potrzebujemy wsparcia. Specjalistka ze SWORD próbowała namierzyć sygnał obcych form życia. Dopatrzyła się jednego. Razem z przyjacielem ojca i niewielką grupą federalnych szliśmy w stronę tego sygnału.
Nagle usłyszałam krzyk, jakby ktoś wpadł w sidła bestii. Nie mogłam zrezygnować z misji.

Abigail: Odwrót! Powtarzam... Odwrót!
Agent Bernes: Trochę żałuję, że tu wróciłem
Pepper: Pękasz? Damy radę
Agentka Hill: Mam coś! Chodźcie! To chyba jakiś z agentów
Pepper: Tata?

Pobiegłam za nią, natrafiając na jedno ciało z wbitymi kawałkami kryształu. Agent kazał nam nie dotykać ciała. Za pomocą skanera w zbroi określiłam, czy żył. Brak oznak życia. Jednak coś miał w ręce. Brand sprawdziła kawałek kartki.

Wszyscy są martwi lub będą

Pepper: Czyli to agent FBI?

Agent Bernes: Z pierwszej grupy

Pepper: Ile ich było?

Agent Bernes: Ledwo trzy

**Natasha**

Pobiegłam po akumulator, by pomóc przywrócić Tony'ego do życia. W sensie, że jeszcze był przytomny, ale czas działał na niekorzyść. Przy okazji wyjawiłam generałowi, czego się dowiedziałam. Dzięki temu, Rhodey uniknął przesłuchania. Nie ma za co.

Part 247: Zło nigdy nie śpi

**Tony**

Donnie Gill? A on przypadkiem nie powinien odsiadywać wyroku w Vault? Po raz drugi im uciekł. Na pewno nie zrobił tego sam. Zdołałem odrzucić wroga, uderzając repulsorami w źródło pancerza. Szybko zdołał przypuścić kontratak, mierząc z działa. Wykorzystałem miotacz ognia, żeby stopić lód pod swoimi stopami. Jednak on nie zamierzał wygrać. Tylko uciekał? Przed kim? Wszystko stało się jasne, kiedy usłyszałem silniki bazy powietrznej nad sobą. No jasne. Próbuje zbiec z dala od SHIELD. Nie mogłem mu na to pozwolić.

Tony: Blizzard, stój! Nie masz, dokąd uciec!
Blizzard: Mylisz się, Iron Manie

Przeraziłem się na widok broni przy skroni. Wiedziałem, co chciał zrobić.

Tony: Nie rób nic głupiego, Donnie. Lepiej poddaj się dobrowolnie
Blizzard: Niby czemu? Nie chcę skończyć, jak Stane!
Tony: Nikt go nie zmusił do samobójstwa!
Blizzard: Mam dość!
Tony: Proszę cię... Odłóż broń
Blizzard: Nie weźmiecie mnie żywcem!
Tony: BLIZZARD!

Strzelił w głowę, wpadając do wody. Nie zdołałem go zatrzymać. Czułem się winny, bo ostatnim razem żałowałem Vanko. Z winy Kontrolera pociągnął za spust.

Generał Fury: Iron Manie, poddaj się! Jesteś aresztowany!
Tony: Nie zabiłem Gilla!
Generał Fury: Ja nie mówię o tym, a o twoich zabaweczkach... Odłóż zbroję! Ręce za głowę!
Tony: Bez szans, Fury
Generał Fury: Mandroidy, porwać Iron Mana!
Tony: Świetnie

Wzbiłem się w powietrze, usiłując zgubić ogon w postaci metalowych sługusów szefa SHIELD. Użyłem pełnej mocy do silników. Myślał, że tak łatwo mnie złapią, ale był w wielkim błędzie.

<<Uwaga. Zbroja jest namierzana>>

Tony: Zrób unik. Teraz!

<<Błąd. System nie działa prawidłowo>>

Tony: FRIDAY, co się dzieje? FRIDAY!

No i masz. Nie zdołałem uniknąć mini rakiet, rozbijając się o skrzynie. Gwałtownie wstałem, odpychając roboty. Nie mogłem użyć pola siłowego przez brak osłon. Wpadłem na dosyć ryzykowny manewr. Przekierowałem zasilanie zapasowe do unibeamu, zwiększając moc. Zatrzymałem się w powietrzu. wystrzeliwując potężną wiązkę energii w zbroje bez pilotów. Poczułem utratę sił. I chyba generał na to czekał. Wylądowałem, zaś agenci mierzyli z pistoletów.

Generał Fury: Ręce do góry, Stark
Tony: Ach! Wygrałeś

Zostałem zabrany na helikarier, a dokładnie do sali przesłuchań. Ciekawe, co chciał powiedzieć, lecz byłem jednego pewny. Tak łatwo nie zwróci wolności, choć potrzebowałem podładować akumulatory z dwóch powodów. Musiałem uciec, a poza tym, pikadełko wymagało zasilania. Raczej nie będzie przesłuchiwać trupa. Szczęście jakoś sprzyjało. Natasha została wyznaczona do mojego przesłuchania.

**Matt**

Odrobinę ochłonąłem po tej dosyć niezręcznej rozmowie z tatą. Wróciłem do Katrine, która nadal rozmawiała przez telefon. Nie chciałem przeszkadzać, więc poszedłem do łazienki zbadać, jak moje ciało się zmieniło. Poza łuskami zaobserwowałem zmianę koloru skóry na ciemniejszy. Czułem też wewnętrzną zmianę. Przyjemny żar wokół serca i każdej komórki ciała. Jednak na dłoni dostrzegłem czarne pazury.

Katrine: Tak, tato. Wszystko gra. Przy nim nic mi nie grozi
Duch: Mam taką nadzieję, ale uważaj na siebie
Katrine: Na pewno będę

Nie powiem jej, kim jestem. Wtedy stracę Katty na zawsze. Całe te poświęcenie pójdzie na marne. Ale... Z drugiej strony powinna wiedzieć. Jeśli naprawdę mnie kocha, zaakceptuje tę różnicę. Włożyłem białe rękawiczki na dłonie w celu ukrycia zmienionych paznokci u rąk. Powoli uchyliłem drzwi od pokoju, gdzie spostrzegłem ją, jak siedziała, wpatrując się w zdjęcie Lily.

Matt: Nie będę nic o tym mówił
Katrine: Wybacz... Byłam tylko ciekawa
Matt: W porządku. Nie krzyczę, tak? Wszystko jest dobrze
Katrine: Dlaczego masz rękawiczki? Jest tak gorąco
Matt: Musimy pogadać, bo nie byłem z tobą do końca szczery
Katrine: Co masz na myśli?
Matt: Katty, ja... Ja nie jestem człowiekiem
Katrine: Udowodnij

Zdjąłem rękawiczki, ukazując pazury, a do tego lekko uniosłem się nad ziemią. Nie wyglądała na przerażoną. Poza niewielkim szokiem nie odeszła. Pogodzi moje geny?

Matt: I co? Nie boisz się?
Katrine: Ciebie? Ach! W życiu. Teraz wiem, dlaczego żyję. Jestem ci wdzięczna, Matty

Wylądowałem na podłogę, zaś ona pocałowała mnie z taką namiętnością, że pragnąłem zbliżyć się bardziej. Musiałem zrezygnować. Obiecałem posłuchać taty. Innym razem.

**Rhodey**

Pokazałem dom, który od tego momentu stał się naszymi czterema ścianami. Whiplash dawno nie pokazywał się w śródmieściu. Powinniśmy być bezpieczni.

---**---

Dziś zakończyłam pisanie fazy dwunastej, a wy macie czas, żeby poznać jej zawartość. Przy okazji ujawniłam planowane tytuły w archiwum. Jeśli chcecie coś zasugerować, żeby coś się wydarzyło lub pojawiła się jakaś postać, piszcie albo pod notką, albo na maila.

yoanka2415@gmail.com

Part 246: Posłuchaj się staruszka

**Matt**

Weszliśmy od tylnej strony domu, żeby uniknąć rodziców, ale mogli być w salonie. Trudno. Musiałem gdzieś ukryć Katrine przed jej szaloną matką. Zaprowadziłem ją do mojego pokoju, gdzie miała na chwilę zostać. Sprawdziłem swój telefon, czy ktoś nie dzwonił. Na liście nie rozpoznałem zastrzeżonego numeru. Zaryzykowałem, licząc na to, że Duch usiłował uzyskać informacji. Odebrał po pierwszym sygnale. Nie ukrywał swej złości.

Duch: Tak trudno odebrać, Matthew?!
Matt: Przepraszam, ale...
Duch: Co? Miałeś zabrać Katrine do szpitala... Gdzie jesteście?!
Matt: Ona żyje i... byliśmy u lekarza. Pomógł jej i nie musiała długo leżeć, więc jest u mnie w domu... Viper nie może wiedzieć
Duch: Daj moją córkę do telefonu
Matt: Zgoda

Nie miałem innego wyjścia. Skłamałem, bo nie chciałby znać prawdy. Raczej przez ten sekret zapomniałbym o życiu z ukochaną, a zależało mi na niej. Dla niej poświęciłem Lily, brnąłem w liczne kłamstwa i dokonałbym brutalniejszego poświęcenia, żeby zapewnić odpowiednie bezpieczeństwo przed niebezpieczeństwem. Nie chciałem podsłuchiwać, więc Katty rozmawiała z ojcem w spokoju, gdy ja poszedłem sprawdzić, czy rodzice znajdowali się w zbrojowni. Powinni wiedzieć o gościu. Poza tatą, który o dziwo nic nie robił oraz gadającą FRIDAY, nic więcej nie dostrzegłem. Żadnej misji?

Matt: Tato, przepraszam, że uciekłem, ale miałem pewne sprawy do załatwienia
Tony: Uciekłeś?
Matt: Eee... Zapomnij, co mówiłem
Tony: Bądźmy ze sobą szczerzy
Matt: Zgoda
Tony: Widziałeś swoją mamę? Nie mogę jej namierzyć
Matt: Nie wiem, bo dawno z nią nie rozmawiałem
Tony: Wszystko gra?
Matt: Chciałem zapytać o jedno
Tony: Słucham... Tylko nie pytaj o zgodę na seks
Matt: Nie, nie! Jestem normalny!
Tony: Normalny, powiadasz? A skąd te łuski?
Matt: Jakie łuski? O cholera! Dlaczego nic mi nie powiedział?!
Tony: Coś nie tak? Matt, odpowiedz
Matt: Nie, nie, nie! To niemożliwe!
Tony: Synu, uspokój się
Matt: Chyba Katrine musi wrócić do domu
Tony: Jest tutaj? Niech zostanie, jeśli nie będziecie ze sobą uprawiać seksu
Matt: TATO!
Tony: Błagam cię... Posłuchaj się staruszka
Matt: Dobrze się czujesz?
Tony: Możesz mieć dodatkowe rodzeństwo
Matt: O ludzie!
Tony: Ostatnio twój wujek się żenił i mieliśmy wieczór kawalerski i...
Matt: Rozumiem, ale nie chcę znać więcej szczegółów... Tato?
Tony: Skrzywdziłem twoje rodzeństwo tak samo, jak ciebie. Przepraszam, Matt

Nie mogłem dłużej słuchać, co miał do powiedzenia. Nie będę jedynakiem? Przyjdzie braciszek lub siostrzyczka. Niezły bigos. Stąd nalegał na zero zbliżania się do Katrine. Miał rację. Lepiej posłucham go.

**Tony**

Zraniłem Matta. Teraz będzie bardziej nienawidził własnego ojca, który dał się wpaść w wpadkę. Kolejne dzieci pokrzywdzone. Czy Pepper domyśla się, że możemy mieć następne maleństwa? Powinna poczuć to.
Kiedy FRIDAY kończyła skany okolicy, otrzymałem telefon od Natashy. Obawiałem się generała, czy nie wyrzuci Pep za ostatnie wyzwiska. Byłem ciekawy o co chodziło.

Natasha: Fury nie jest zadowolony. Lepiej szybko zbierz ekipę blaszaków i wybierzcie się na helikarier
Tony: Cała trójka? Jak bardzo marudzi?
Natasha: Pomiata każdym, więc zjawcie się, jak najszybciej
Tony: Ech! Jesteśmy rozdzieleni. Rhodey jest z żoną i pewnie też dziećmi, Pepper gdzieś zniknęła, a na mieście ktoś w zbroi mojego projektu sieje chaos
Natasha: No i właśnie chodzi o ten chaos
Tony: Próbuję odblokować jedną ze zbroi, by coś zdziałać
Natasha: Lepiej się wstrzymaj, bo zostaniesz aresztowany
Tony: Z jakiej niby racji?
Natasha: Wszystkie zbroje oparte na twoich schematach są pod kontrolą SHIELD
Tony: Ej! Tak nie można!
Natasha: Rozkazy z góry, Tony. Przykro mi

<<Uwaga. Wykryto wroga>>

Tony: Gdzie?

<<Śródmieście>>

Tony: Niech to szlag!
Natasha: Nic nie rób
Tony: Muszę, bo tam są też ludzie. Tam Rhodey planował... O nie. Nie!
Natasha: Stark, jesteś uziemiony! Nie wykonuj żadnych gwałtownych ruchów!
Tony: FRIDAY?

<<Zbroja odblokowana>>

Tony: Muszę działać
Natasha: Masz 10 minut, bo potem Fury dowie się, co planujesz
Tony: Grozisz?
Natasha: Jedynie ostrzegam

Rozłączyła się, a ja wszedłem do pancerza. Miałem nadzieję, by nikt nie ucierpiał. Wiedziałem o planach Rhodey'go, choć nie powiedział, gdzie pragnął zacząć na nowo życie. Chciał trzymać swoją rodzinę z daleka od niebezpieczeństw. Whiplash dawno nie wystawił nosa. To musiał być ktoś inny.
Nagle oberwałem kapsułą z płynnym helem. Spadłem, a osłony zostały zniszczone po jednym uderzeniu. Skądś kojarzyłem tę broń.

Part 245: Kobieca wersja Einsteina

**Duch**

Mogłem użyć strzałki paraliżującej, by nie mogła nic zrobić, ale najszybszym sposobem na obezwładnienie Viper było użycie paralizatora. Tak głośno krzyczała, że nie musiałem zbliżać się na więcej, niż trzy metry. Żądała wyjaśnień. Nic dziwnego, skoro siedziała przykuta do krzesła, czekając na skończenie kazania. Oj! Tym razem tak łatwo nie odpuszczę.

Viper: Co to ma znaczyć, hę?! Więzisz mnie bez dobrego powodu! No i gdzie jest Katrine?! Chyba nie puściłeś naszej córki do tego bydlaka!
Duch: Zamknij się, bo oberwiesz mocniej
Viper: Za co?! Można kurwa wiedzieć, czemu siedzę skuta?!
Duch: Jesteś nieobliczalna, Viper. Chciałaś zabić Matta i pozabijać wszystkich
Viper: Ha! Wszystkich?! Chyba coś ci się pomyliło! Starkowie mają umrzeć! Aaa!
Duch: Mówiłem, żebyś zamknęła jadaczkę
Viper: Aaa! To... To krzesło elektryczne?!
Duch: Hmm... Coś w tym guście
Viper: Nienawidzę cię. ŻĄDAM ROZWODU!
Duch: Naprawdę? A życzeń nie spełniam, wiesz? Nie jestem dobrą wróżką
Viper: DUCH!
Duch: Hahaha!

Lubiłem tak drażnić toksyczną żonę, bo pragnęła głowy Matta. Odkąd pogodziłem się z nim, próbowałem stworzyć dobre relacje ojca- córki, ale przez Viper wszystko się waliło po raz kolejny. Postanowiłem zadzwonić do chłopaka Katrine. Czy dotarli do szpitala? Zamiast jego głosu usłyszałem pocztę głosową. Co jest grane?

~*Dwie godziny później*~

**Tony**

Znalazłem się w zbrojowni, by tam zacząć badanie morderstwa pastora oraz równolegle starać się odnaleźć ukochaną. Nie wybaczyłbym sobie, gdyby ktoś zrobił krzywdę mojej rudej. Na zegarze wybiła dziesiąta, a FRIDAY milczała. Dziwne. Sprawdziłem systemy i odnalazłem błąd. Ktoś ją wyłączył. Pepper? Może ktoś inny zakradł się. Czego mógł szukać?

Tony: FRIDAY, słyszysz mnie?

<<O! Witaj, Tony. Dawno cię tu nie było, ale jakiś obcy znalazł to, czego chciał>>

Tony: Przeszukaj bazę na temat Tahiti

<<Dane o Tahiti zostały usunięte>>

Tony: Jak to? Kiedy?

<<Wczoraj, lecz nie zanotowałam dokładnej godziny. Straciłam dostęp>>

Tony: Pokaż kamery

<<Brak nagrań>>

Tony: To chyba jakieś jaja!

<<Tony, uspokój się. W tym stanie nic nie działasz. Wiem, że twój organizm ledwo przeżył wstrząs>>

Tony: Nie martw się o mnie. Szukaj Pepper

<<Brak sygnału. Nie można namierzyć. Zbroja Rescue również poza zasięgiem>>

Tony: Pep, coś ty zrobiła? No dobra. Daj mi zbroję

<<Dostęp zablokowany>>

Tony: Niemożliwe, żebym miał tak mądrą żonę. Boże! W co ona się wpakowała?

<<Uwaga. Wykryto wroga, którego pancerz pasuje do twoich schematów>>

Tony: I jak mam za nim lecieć bez pancerza?

<<Jesteś zmuszony do bezruchu>>

Tony: No niestety... Poszukaj o tym, kto ma schematy

<<Ostatnia osoba, co mogła mieć coś wspólnego z atakiem na pastora był Mr. Fix>>

Tony: Cholera! Tylko jego brakowało!

**Matt**

Szybko przeniosłem się, lecąc z Katrine do mojego domu. Gdyby nie zasnęła, nie mógłbym tego zrobić. Swoich mocy wolałbym nie zdradzać nikomu. Byłem blisko fabryki, aż traciłem moc. Celowałem w miękkie podłoże, lecz na mojego pecha nie było. Wykorzystałem swoją siłę, by wbić się w ziemię. Jednak dla życia Katrine otuliłem ją na tyle mocno, by była w stanie przeżyć upadek.
Nagle zauważyłem, że nie spadłem na grunt. Pojawiła się jakaś bariera.

Strażnik: Pamięć masz, ale i część mocy. Tylko część, Matt
Matt: Czyli zostanę kosmiczną jaszczurką?
Strażnik: Już nią jesteś
Matt: A mama?
Strażnik: Nie
Matt: Ej! Co się... dzieje?

Nie zdołałem otrzymać odpowiedzi, bo zniknął. Nic, a nic się nie zmieniło. Pole ochronne zniknęło i wtedy odczułem uderzenie o podłogę. Katty znowu uchyliła powieki.

Katrine: Matt? Gdzie my... jesteśmy?
Matt: Przed moim domem
Katrine: Ty krwawisz!
Matt: Już nie

Dotknąłem czoło, skąd spływała krew. Od razu zniknęła rana. Wielka mi tajemnica, skoro zaraz się dowie. Brawo, Matt. Nie umiesz dotrzymać sekretu. Strażniku, będziesz zły?

Part 244: Gotowy na drugie becikowe?

~*Następnego dnia*~

**Ivy**

Obudziłam się nieco spokojniejsza, a Rhodey ciągle był przy mnie. Nie chciałam mu przeszkadzać, bo spisał się na medal, jeśli chodzi o opiekę nad Dianą. Lekarka zbadała mnie i nasze maleństwo, które okazało się w pełni zdrowe. Blizny po cesarskim cięciu zostaną, ale przynajmniej spróbuję zapomnieć o bólu utraty chłopczyka. Otrzymałam wypis i mogłam wrócić do domu.
Gdy szturchnęłam lekko męża, powoli otwierał oczy. Ziewnął, lecz starał się kontaktować ze światem.

Ivy: Rhodey, słyszysz mnie? Mamy nowy dzień
Rhodey: Co?
Dr Bernes: Chyba ktoś tu zerwał noc, ale nie dziwię się, skoro ciągle zajmował się małą
Ivy: Dziękuję
Rhodey: Drobiazg
Dr Bernes: Chyba jesteś lepszym ojcem, niż twój przyjaciel
Rhodey: Tony?
Dr Bernes: Nikt inny, jak nie on
Rhodey: Szkoda, że go tu nie ma
Dr Bernes: Właściwie... Nieważne. Zabierz Ivy do domu. Życzę wam zdrowia i żeby wasza córeczka nie dawała spać. Hahaha! To był żart. Powodzenia
Ivy, Rhodey: Dziękujemy
Dr Bernes: Trzymajcie się

Uśmiechnęła się i wyszliśmy z sali. Wszelkie rzeczy miałam spakowane, choć nigdzie nie widziałam pani Rhodes. Gdzie mogła pójść?

**Tony**

Nie bardzo pamiętałem, dlaczego wylądowałem w łóżku szpitalnym. Widocznie coś sknociłem. Tak, jak zawsze. W pomieszczeniu rozpoznałem tylko ojca Rhodey'go. Coś czułem, że mieliśmy ze sobą do pogadania. Głównie przez wieczór kawalerski. Jednak mógł wiedzieć, dlaczego Pepper zniknęła. Tyle pytań, a same myśli tworzą sieć nieporozumień.

David: Roberta jest u Ivy, więc możemy pogadać, jak facet z facetem. Tak po męsku, Tony. Nie wstydź się
Tony: Co to ma znaczyć?
David: Pamiętasz, co się wydarzyło noc przed ślubem?
Tony: Ech! Niezbyt
David: Chyba musisz kupić wózek
Tony: Co takiego?!
David: Nie chcę cię straszyć, ale uprawiałeś seks z Pepper
Tony: Co? Jak to? Skąd pan może wiedzieć?
David: Z nikim innym nie spała. Ty próbowałeś przelecieć Ivy, a potem tak się sprawy potoczyły, że wylądowałeś razem z żoną pod kołdrą
Tony: Cholera! Czyli dlatego uciekła?!
David: Ona nie uciekła. Widziałem, jak z kimś wyszła
Tony: Muszę ją odnaleźć... A co się stało, że tu leżę?
David: Doznałeś jakiegoś wstrząsu przez stres i alkohol
Tony: No to wypisuję się... Wezwij lekarza
David: Jak sobie życzysz

Nie mogłem więcej marnować czasu na odpoczynek. Moje serce miało się dobrze i nic mi nie zagrażało. Jedynym zagrożeniem pozostali wrogowie Iron Mana. No właśnie. Jedna ze zbroi zabiła pastora. Powinienem odnaleźć sprawcę. Tylko w zbrojowni byłem w stanie coś zdziałać.
Po kilku minutach, Victoria wręczyła wypis. Bez kłótni zgodziła się z łatwością, by nie zatrzymywać na dłużej w szpitalu.

Tony: Nie masz nic przeciwko?
Dr Bernes: Mam innych pacjentów, bo mój przyjaciel został zmuszony do urlopu, więc nie próbuj zginąć, jasne? A! Dla twojej wiadomości... Pikadełko jest uszkodzone, ale ty raczej o tym wiesz, prawda? Nie szukaj kłopotów
Tony: Przepraszam
Dr Bernes: Idź już
Tony: Powiedziałem coś złego?
Dr Bernes: Lepiej nie wtrącaj się nie do swoich spraw
Tony: Czy twój mąż również zniknął?
Dr Bernes: Tak
Tony: Pepper też i chyba coś wiesz o tym
Dr Bernes: Gdybym wiedziała, byłabym łagodniejsza w stosunku do ciebie
Tony: A wspomniał o czymś?
Dr Bernes: Nie pamiętam
Tony: Na pewno? Może jakieś słowo? Dziwna nazwa?
Dr Bernes: Jedno kojarzę
Tony: Co dokładnie?
Dr Bernes: Tahiti
Tony: Co to jest?
David: To miejsce nie powinno istnieć!
Dr Bernes: Panie Rhodes, spokojnie
Tony: Chcę wiedzieć wszystko o tym
David: Nie wyślę cię na śmierć! Radź sobie z tym sam

**Matt**

Pieprzony grat! No musiał zgasnąć w połowę drogi, gdy akurat Katrine przestała być stabilna. Musiałem się zatrzymać i coś wymyślić, bo wykrwawi się, a wtedy zabije mnie też i Duch. Hmm... Skoro wciąż miałem wspomnienia o Lily, może posiadałem moc regeneracji. Kiedyś próbowałem wyleczyć chore serce siostry, lecz nie udało się. Oby na Katty zadziałała ta zdolność. Przyłożyłem rękę do rany dziewczyny, skupiając się w tym miejscu. Chyba... Chyba dałem radę. Ramię przestało krwawić i zaczęła się zabliźniać. Dostrzegłem, jak poruszyła powiekami.

Katrine: Matt?
Matt: Jestem tu. Wszystko będzie dobrze
Katrine: Ja... Ja żyję... Jakim cudem?
Matt: Tajemnica

Cmoknąłem ją w policzek, tuląc do siebie.

Matt: Wracamy do domu

**Duch**

Matt nadal nie dał oznak życia, czy stan Katrine się poprawił. Na moje nieszczęście spadło ujarzmianie wkurwionej żony. Na tyle wkurwionej, że mogła roznieść dom.

Part 243: Wstrząs

**Matt**

Błagałem, żeby moja śmierć była szybka i jak najmniej bolesna. Jednak bardziej martwiłem się o los Katrine. Nie wyglądała zbyt dobrze z tą raną. Musiałby zobaczyć ją lekarz, bo sama zmiana opatrunków nie pomagała przy tak mocnym krwawieniu. Wpadłem na dosyć ryzykowny plan. Pomyślałem, by porwać Katrine w dobrym celu, choć Viper na pewno się nie spodoba.
Gdy powoli wstawałem z podłogi, poczułem karabin przy skroni. Przez chwilę bałem się o własne życie. Przez chwilę, aż znienacka kobieta została obezwładniona paralizatorem. Nie mogłem w to uwierzyć. Duch? Duch zaatakował własną żonę?

Matt: Dziękuję... Uratowałeś mi życie
Duch: Tylko nie przechwalaj się tatuśkowi... Zabierz stąd Katrine
Matt: Mogę?
Duch: Potrzebuje pomocy, więc pospiesz się
Matt: Będzie żyć?
Duch: Wszystko w twoich rękach... No idź już

Chwyciłem dziewczynę na ręce. "Pożyczyłem" auto. Oddam, jak mi nie rozpadnie się na kawałki. Gorszego gruchota nie mogłem wziąć. No nic. Teraz liczyło się tylko uratowanie Katty.

**Roberta**

Dowiedziałam się w recepcji, gdzie leżała Ivy. po porodzie. Poza położeniem sali nie dowiedzieliśmy się niczego więcej. Pewnie sami zauważymy, jak się czuje. Nie mogłam się doczekać zobaczenia maluchów.
Nagle dostrzegłam Tony'ego, który przechylił się na bok, padając na podłogę. Zaczął się trząść na tyle, że mógł sobie zrobić krzywdę. David przytrzymał mu głowę, by nie uderzył o nic. Myślałam, że wina leżała przy alkoholu, choć prawda wydawała się być inna.

Roberta: Tony, słyszysz mnie? Nie zamykaj oczu... Uspokój się, dobrze?
David: On cię nie słyszy. W takim stanie nie dotrzesz do niego
Roberta: To raczej nie wina alkoholu
David: Wierzysz w to?
Roberta: O cholera!
David: Co?
Roberta: Jego serce... Ono zwalnia... Idź po lekarza!
David: Trzymaj go

Zamieniłam się z nim miejscami, blokując ruchy górnych kończyn przez trzymanie za nadgarstki. Od razu poczułam słaby puls, a oddech zanikał.

Roberta: Szybciej!
David: Już sprowadziłem pomoc
Dr Bernes: Co się dzieje?
Roberta: Chyba dużo wypił
Dr Bernes: Masz rację, ale coś tu nie gra
Roberta: Czyli?
Dr Bernes: Muszę go zabrać na specjalny oddział... Och! Narobił mi większych problemów
Roberta: Coś nie tak z Ivy?
Dr Bernes: Niebawem dostanie wypis, a teraz wybaczcie, ale muszę zabrać Tony'ego
Roberta: A gdzie Yinsen?
Dr Bernes: Był tak zmęczony, że z przymusu musiał wziąć chorobowe
Roberta: Akurat, gdy jest potrzebny
Dr Bernes: Damy radę

Pomogliśmy jej podnieść chłopaka, żeby zaprowadzić go do odpowiedniej sali. Kazała nam iść na cyberchirurgię. Wada implantu? Kiepsko?
Po znalezieniu się na miejscu, zaczęła badać chorego. Chyba już wiedziała, co stało za przyczyną tak złego stanu zdrowia. Nie chciała czekać. Wyjawiła wprost.

Dr Bernes: Doszło do przeciążenia przez poprzednie uszkodzenie pikadełka oraz stres i nadużycie alkoholu
Roberta: Przeżyje?
Dr Bernes: Odpocznie i po sprawie... Niech ktoś z was przy nim zostanie, a druga osoba pójdzie do Ivy
David: Idź, Roberto. Później zobaczę wnuki
Roberta: W porządku

Przytuliłam go, żegnając się. Nie musiałam długo błądzić wewnątrz placówki. Lekarka wskazała na drzwi.

**Ivy**

Bardzo cieszyłam się ze wsparcia męża. Pomagał, jak tylko mógł. Starał się podnieść na duchu po stracie synka. Nawet pani Rhodes przyszła mnie odwiedzić. To było miłe z jej strony. Każda otucha przyda się w tak trudnym dniu. Rhodey trzymał Dianę na rękach, tuląc ją w swoje ramiona do snu. Łagodnie kołysał, aż zamknęła oczy

Roberta: Nie przeszkadzam?
Ivy: Proszę wejść, ale cicho, bo właśnie zasnęła
Roberta: Zdolny tatuś
Rhodey: Chyba poradzimy sobie sami?
Roberta: Sami?
Rhodey: Mamy mieszkanie dla naszej trójki
Ivy: Naprawdę? Chyba żartujesz. Tak szybko?
Roberta: Też jestem w szoku
Rhodey: Pora zbudować własny kącik
Roberta: Masz rację... Jak ma na imię?
Ivy: Diana... Miał być też chłopczyk, ale...
Rhodey: Cii... Ivy, nie płacz
Ivy: Nawet nie mogłam go zobaczyć. Był... Był taki bezbronny
Roberta: Co się stało?
Rhodey: Udusił się
Roberta: Moje biedactwo... Naprawdę mi przykro

Rozpłakałam się, bo dłużej nie mogłam wytrzymać. Znowu miałam przed oczami martwe dziecko. Moje dziecko, które nikt mi nie odważył się pokazać. Powinnam cieszyć się z córeczki, ale wolałabym mieć dwójkę maluszków.

Rhodey: Razem przez to przejdziemy
Ivy: Nie inaczej

Przytuliłam Rhodey'go, wypłakując ostatnie łzy.