Część 15: Pewnych rzeczy nie da się uniknąć

**Tony**

Traciliśmy cenny czas wraz z gasnącym życiem planety. Rhodey sprawdził temperaturę ciała Pepper. Miała poważny stopień hipotermii. Nie mogliśmy tylko czekać na ratunek. Musieliśmy ocalić samych siebie, a to było coraz większym wyzwaniem dla nas.
Nagle usłyszałem strzał repulsora. Zbroja, więc Whitney znajdowała się blisko nas. Natychmiast ruszyłem w tamtym kierunku.

Rhodey: Hej! Gdzie lecisz?!
Tony: Odebrać… to co… moje.
Rhodey: Tony! To szaleństwo!
Tony: Być może.

Westchnąłem ciężko, schodząc z górki. Namierzałem formy życia. Poza naszą czwórką reszta leżała martwa.

Tony: Whitney!

Krzyknąłem, zatrzymując się przed nią. Nie potrafiłem walczyć po operacji, lecz moja dziewczyna umierała. Wymierzyłem z armatki, która nadal miała w sobie kylit. Na pewno wciąż była nim zainfekowana.

Whitney: Nie oddam ci zbroi, Tony. Ja chcę przeżyć!
Tony: My… też… chcemy!
Whitney: Więc nie utrudniaj mi tego i wróć do swoich! Zapomnij, że mnie widziałeś!
Tony: Whitney…
Whitney: Odejdź, jeśli nie chcesz zginąć.

Słyszałem w jej głosie wahanie. Mimo to, wymierzyła repulsorem we mnie. Nie bałem się zginąć z ręki własnego wynalazku. Już raz prawie zabiła, lecz zazwyczaj była moim kołem ratunkowym. Szczególnie podczas katastrofy samolotu.

Tony: Nie… chcę… walczyć. Byliśmy… przy… ja… ciółmi.

Ledwo mogłem mówić, a oddychanie sprawiało sporą trudność. Najwyżej uduszę się, ratując pozostałych. Taka cena bycia bohaterem.

**Rhodey**

Podałem ciepłe płyny z plecaka, które były w formie kroplówki. Na szczęście nie zmarzły, choć temperatura na planecie ledwie była zdatna do przetrwania. Czekałem, aż się obudzi. No i oczywiście na powrót Tony’ego. O ile jeszcze go nie zabiła głupota.
Po chwili usłyszałem strzały. Coraz bardziej miałem złe przeczucia.

Pepper: To… ny.
Rhodey: Pepper!

Błyskawicznie podszedłem do niej.

Rhodey: Nic nie mów. Już ci tłumaczę.

Uśmiechnąłem się do niej głupawo, kryjąc strach przed utratą brata. Walczył o życie. Tego byłem pewny.

Rhodey: Wystrzeliliśmy kylit bardzo wysoko. Na pewno T.A.R.C.Z.A. go widziała. Wyjdziemy z tego, Pepper. Przetrwamy.
Pepper: M… Mu… si… my.
Rhodey: I tak będzie.

Potarłem jej dłonie, żeby nieco pobudzić krążenie. Poza folią termiczną i płynami nic więcej nie byłem w stanie zdziałać.

Pepper: G… Gdzie… To… ny?
Rhodey: Chciał zorientować się czy planeta dalej jest zdatna do przetrwania.

Czułem się z tym źle, że musiałem ją okłamywać. Zresztą, sama znała prawdę. To pytanie było zbędne. Próbowałem dać jej siły do walki, bo funkcje życiowe miała bardzo słabe. Błagałem w duchu, aby szybko nas stąd zabrali.

**Whitney**

No i stało się to czego nie chciałam. Walczyłam z Tony’m. Zadawałam mu ból z jego własnej broni. Tak bardzo pragnęłam tego uniknąć. Jego krzyki były ciosem w moje człowieczeństwo, które znikało wraz z tą planetą. T.A.R.C.Z.A. świetnie to uknuła. Zgnić na Oplion, a stąd nie było żadnej ucieczki. Chyba, że sami pofatygowaliby się tutaj.

Whitney: Skończmy to, Tony. Nie chcę, żebyś cierpiał.
Tony: Ach! Oddaj… zbroję. Muszę… po… móc… Pepper.
Whitney: Już po niej. Ona umrze tak samo jak Rhodey. Ty także, jeśli się nie wycofasz.
Tony: Nie… pod… dam… się.
Whitney: W takim razie nie pozostawiasz mi innego wyboru… Żegnaj.

Kiedy już miałam uderzyć z najsilniejszego promienia, poczułam piekielny ból. Bezsilnie upadłam na kolana, trzymając się za serce, a zbroja roztrzaskała się na tysiąc kawałków.

Tony: Co… ty… zro… bi… łaś?
Whitney: Ja… Ja… nie wiem.

Włosy wypadały garściami na ziemię, czerwone żyły pokrywały skórę co momentalnie zrobiła się blada, białka w oczach zmieniły barwę na ciemnopomarańczową, zaś naczynka w nich były krwawe. I właśnie ta krew spływała po policzkach.

Tony: Co… się… dzieje?
Whitney: Nie… Nie zginę. Jeśli już… to ty… ze mną.

Ostatkami sił podeszłam do niego, przebijając ręką skafander na wylot, aż dotarłam do jakiegoś urządzenia. Stanęłam jeszcze bliżej.

Whitney: Koniec… gry.

To mówiąc zdjęłam mu hełm i zbliżyłam się do ust. Wpiłam się w nie, dając mu namiastkę siebie. Łącznie ze śmiercią.

Część 14: Decydująca próba

**Whitney**

Słyszałam głos Tony’ego i pozostałych. Najwidoczniej przeżyli. Od razu schowałam się za górą i czekałam na ich ruch. Pewnie już wymyślili sposób na ucieczkę. Co ciekawe Pepper była bez kombinezonu. Dla miłości zaryzykuje wszystkim. To było do przewidzenia.

**Rhodey**

Obserwowałem przyjaciół, martwiąc się o nich. Przynajmniej sprawnie dotarliśmy w góry, które były jeszcze bardziej skute lodem niż ostatnio. Mieliśmy szansę, aby zdobyć kylit. Pozostała tylko kwestia punktu wyrzutu.
Gdy zaczęliśmy się wspinać w górę, wszystko pod naszymi stopami się kruszyło.

Rhodey: Dziwne. Powinno być stabilnie.
Tony: Jak widać… nie… jest.
Rhodey: Dobra. Oszczędzaj się. Wchodzimy. Powoli.

Poprosiłem, asekurując po kolei uczestników misji. Miałem takie dziwne wrażenie, iż ktoś nas obserwował. Nie myliłem się. Gdzieś znajdowała się Whitney w zbroi. Nie powiedziałem im o tym. Lepiej, żeby nie marnowali sił, a drugi raz nie zamierzałem bawić się skalpelem.
Po dotarciu na sam szczyt, zrobiliśmy odpoczynek. Może i nie pokazywali tego po sobie, lecz zdecydowanie ledwo żyli.

Rhodey: Kylit nadal się świeci, choć jest ciemno.
Tony: Zimno… też.
Rhodey: Cholera.

To mi dało do myślenia. Gaduła mogła zmarznąć. Stąd te jej milczenie. Natychmiast wyjąłem folię termiczną i owinąłem ją.

Rhodey: Jak masz mówić, to milczysz. Czemu nie powiedziałaś, że marzniesz?
Pepper: N… Nie c… chciałam… w…was m… martwić.
Tony: Oj! Pep.
Rhodey: I co my z nią mamy?

Uśmiechnąłem się głupawo, a następnie wziąłem narzędzia.

Rhodey: Wy odpoczywajcie, zaś ja pozbieram łupy.

Kiwnęli tylko głową, więc zacząłem uderzać o skały pełne metalu. Każdy fragment kładłem obok. Brałem jak największe.

**Tony**

Próbowałem jakoś rozgrzać zimne ciało dziewczyny. Nie było to łatwe w takich warunkach. Dotknąłem jej dłoni. Marzła coraz bardziej. Martwiłem się o nią. Rhodey nie mógł pomóc, bo dalej zbierał kylit. Oby plan się udał i szybko po nas przylecieli.

Tony: Nadal… zimno?
Pepper: L… Lepiej.
Tony: Nie… słychać, Pep.
Pepper: W… Ważny j… jesteś… ty.
Tony: Będzie… dobrze. Nie… umrzemy. Twój plan… wypali.
Pepper: M… Może.

Ciało drżało i wychładzało się nadal. Musiałem coś wymyślić. Rhodey, pospiesz się.

**Pepper**

Nie podobało mi się to, że byłam na nich skazana, ale nie miałam wyboru. Zresztą, zwykle to ja byłam damą w opałach. Gdziekolwiek wyląduję, powtarza się ten sam schemat.
Kiedy przyjaciel skończył pastwić się nad górą, przyniósł metal w formie kryształów. Najwyższa pora, bo robiłam się coraz bardziej senna, a wolałam być przy fajerwerkach.

Rhodey: Skąd je wystrzelimy?
Tony: Jesteśmy… w… odpowiednim… miejscu.
Rhodey: Też tak uważam. A ty, Pepper? Pepper!
Pepper: Tak… Też… się… zga… dzam.

Powoli traciłam kontakt z rzeczywistością. Z mojej winy działali w pospiechu, a to nie było wskazane. Zamglonym obrazem zauważyłam jak do zmodyfikowanej armatki z kombinezonu wsypywali metal.

Tony: Pepper… trzy… maj się.
Pepper: T… Ty… też.

Uśmiechnęłam się do niego, obserwując widowisko. Wystrzelili zawartość działa w przestrzeń kosmiczną. Było widać wielki rozbłysk światła. To było coś pięknego. Szkoda, że to zobaczyłam po raz ostatni, zanim na dobre odpłynęłam.

Część 13: Czas

**Gen. Fury**

Minął już miesiąc, odkąd wysłaliśmy ich na Oplion. Żadnego sygnału ani wiadomości. Zupełnie nic. Może przydałoby się im wsparcie. Rodzice tych dzieciaków mnie zatłuką, jeśli umrą. Co robić?

**Pepper**

Poczułam się pełna energii. Nawet nie potrzebowałam więcej odpoczynku. I tak spałam już długo, sądząc po mniejszej ilości światła w jaskini. Jednak zrobiło się dość chłodno. Kolejna zmiana klimatu? Jakaś anomalia pogodowa?
Po chwili zauważyłam jak chłopaki się obudzili. Według odczytów z komputera wszystko było w porządku.

Pepper: Witaj wśród żywych, Tony.
Tony: Pepper…
Rhodey: Nie wstajemy. Leżymy.
Pepper: Eee… Nie możemy. Musimy się ruszyć.

Stwierdziłam niechętnie. Robiło się coraz zimniej. Musieliśmy zacząć działać, lecz był problem z zapasami. Dwa skafandry i jeden plecak. Zdecydowanie za mało.

**Tony**

Czułem się jak po operacji. Miałem jakieś szwy co było dziwne, zważywszy na to, że tutaj nie ma żadnych lekarzy. Niemożliwe.

Tony: Czy wy… mnie… kroiliście?
Rhodey: Bułka z masłem.
Tony: Jezu!
Rhodey: Nie było innego wyboru.
Pepper: Fajna zabawa, ale oby to było ostatni raz.

Zaśmiała się, pomagając mi wstać. Założyła swój kombinezon na moje ciało. Nie tego chciałem.

Pepper: Ani słowa. Musisz w nim być.
Tony: A ty?
Pepper: Dam radę bez.
Rhodey: No nie powiedziałbym.
Pepper: Czy naprawdę musimy się o to kłócić? Jestem w lepszym stanie od was, więc słuchać się mnie, jasne?
Rhodey, Tony: TAK, PANI.

Oboje zaśmialiśmy się. Wszyscy mieli dobre humory, choć w każdej chwili mogliśmy umrzeć wraz z planetą. Nie mogłem wykonać skanu, bo byłem bez zbroi. Wyszedłem z jaskini i spojrzałem na cały krajobraz.

Rhodey: Co jest?
Tony: Tracimy… czas.
Pepper: O cholera! Czy… Czy kylit też gaśnie? To był jedyny sposób na wezwanie pomocy!
Tony: Bez… paniki. Zdążymy.
Rhodey: Skąd taka pewność?
Tony: Zaufajcie… mi.

Nie wiedziałem co mogłem im więcej powiedzieć. Wziąłem plecak, zaś Rhodey uzbroił się w swój kombinezon. Szkoda mi było Pep. Była bez ochrony. Funkcje podtrzymywania życia pomogłyby i jej w leczeniu. W moim przypadku nawet wspomagały implant swoją energią.
Gdy wyruszyliśmy w stronę gór, szukałem punktu do wyrzutu. Taki, gdzie będzie sygnał widoczny. Na nasze nieszczęście jądro planety gasło, a księżyc rozpadał się na mniejsze drobinki. Mijaliśmy zeschnięte rośliny, sproszkowane jaszczurki, a także zeschnięte drzewa. Wody ubywało w rzekach. Wszystko umierało.

Część 12: Nigdy nie trać nadziei, skoro tylko ona pozostała

**Rhodey**

Nie mogłem tego spartolić. Po prostu nie mogłem. Pepper krzyczała po mnie, wymyślając najróżniejsze błędy. Przecięcie tętnic, krwawienie wewnętrzne, złamanie kości, przebicie śledziony i inne takie. Musiałem zapanować nad sytuacją.

Rhodey: Nie przeciąłem nic, Pepper! Teraz go wentyluj!
Pepper: Co mam zrobić?
Rhodey: Bierz pompę i go dotleń! Chyba, że wolisz usta usta.
Pepper: Dobra. Niech będzie pompa.
Rhodey: Co trzy sekundy.

Poinstruowałem ją, rozpoczynając masaż serca. Nie miałem defibrylatora, dlatego tylko zwykłe metody powinny wystarczyć. Inaczej będzie koniec. Widziałem, że załapała rytm, dlatego po uciśnięciach sprawdziłem puls.

Rhodey: Nie przerywaj.
Pepper: Dobra. I jak jest?
Rhodey: Bez zmian.

Podałem adrenalinę dożylnie, ponawiając reanimację.

Rhodey: No dalej.

Nie zamierzałem się poddać. Bałem się porażki, lecz nie mogłem dać pożreć się strachowi.

Po kolejnej serii zerknąłem na odczyty.

Rhodey: Możesz przestać… Wrócił. Daj mu maskę tlenową i po zawodach.
Pepper: Wreszcie.
Rhodey: Pepper?

Zauważyłem, że bardzo zbladła. Pierwsze o czym pomyślałem to spore przeżycie widoku wnętrzności. Podałem jej worek zanim zapaskudziła jaskinię. Nie klepałem jej po plecach, bo zwracała całą zawartość.

Rhodey: Wiedziałem, że to się przyda.
Pepper: Cicho! O Boże!

No i znowu haftowała. Czekałem, aż przestanie. Dopiero po jakiś pięciu minutach opróżniła cały żołądek. Wziąłem jakąś kroplówkę, aby się dożywiła.

Rhodey: Usiądź. Zaraz poczujesz się lepiej.
Pepper: Dzięki. A Tony?
Rhodey: Już patrzę.

Zabandażowałem klatkę piersiową, a następnie nałożyłem maskę na twarz. Zużyte rękawiczki wywaliłem do worka co zrobiłem też z maską. Pepper poprosiłem o to samo. Wszystko wyglądało w porządku.

Rhodey: Sytuacja pod kontrolą. Jednak nadal musimy uciec.
Pepper: Musimy zdobyć więcej kylitu. No i znaleźć dobry punkt skąd wystrzelimy to wysoko nad planetę.
Rhodey: O ile jest to możliwe. Musimy czekać, aż Tony wydobrzeje.
Pepper: Ale mamy tylko dwa skafandry.
Rhodey: A nas jest trzech.

Potrzebowaliśmy przemyśleć cały plan działania. Na dłuższą metę zapasy nie wystarczą. Nie mieliśmy innego wyboru jak czekać.

**Whitney**

Nie bardzo pojmowałam działanie zbroi. Coś w niej nie pasowało. Energia się wyczerpywała, radio nie łapało żadnych częstotliwości. Błądziłam po planecie, myśląc nad tym jak mogłabym uciec. Gdybym do nich wróciła, nie spotkałoby mnie nic innego jak manto od całej trójki. O ile jeszcze żyją.

Część 11: Nie będzie żadnej kapitulacji

**Tony**

Miałem bardzo mądrą dziewczynę. Jako jedyna wiedziała co robić. Ufałem jej. Szkoda tylko, że czułem się coraz gorzej. Ból w klatce piersiowej narastał.

Pepper: Tony, wszystko gra?

Zaprzeczyłem głową. Nie chciałem marnować sił na mówienie. Był jeden plecak. Nic więcej. Musieliśmy oszczędzać wszelkie zapasy. Mogłem wcześniej coś zrobić, żeby Whitney nas nie wykiwała. Zrobiła to, żeby przetrwać. Podłe, bo wykorzystała naszą sytuację dla własnych korzyści.

Pepper: Budzę Rhodey’go. Wiem, że musimy ci jakoś pomóc.
Tony: Pepper…
Pepper: Nie bój się. Pomożemy ci i nie umrzesz.

Chwyciła mnie za rękę, a oczy miała pełne łez. To było widać. Ledwo panowała nad sobą. Nie powstrzymywałem jej przed niczym. I tak brat sam wstał. Wyglądał o niebo lepiej.

Tony: Rhodey…
Rhodey: Jasna cholera!
Pepper: Czy to musiały być twoje pierwsze dwa słowa po przebudzeniu? Naprawdę?

Nie wtrącałem się do ich rozmowy. Próbowałem skupić myśli na czymś innym. Wszystko byle nie myśleć o bólu. Implant świecił coraz słabiej, a serce zwalniało. Ledwo słyszałem dźwięk mechanizmu. Nie chciałem umrzeć. Nie tutaj.

Rhodey: Tony, trzymaj się. Musisz być silny.
Tony: Mu… szę.
Rhodey, Pepper: TONY!

Wiedziałem, że będą krzyczeć. Lekko się do nich uśmiechnąłem, aż straciłem całkowicie siły. Ponownie zetknąłem się z nicością.

**Pepper**

Starałam się zachować spokój, lecz nie było dobrze. Było wręcz tragicznie. Tony potrzebował lekarza. Nie wiedziałam co robić. Powstrzymywałam się od krzyków. Nie wpadałam w panikę, gdyż byłam mu potrzebna. Przyjaciel zaczął badać stetoskopem bicie serca. Po jego minie odczytałam odpowiedź.

Pepper: I co teraz?
Rhodey: Został jeszcze kylit?
Pepper: Tak, ale niewiele. Co kombinujesz?
Rhodey: Musimy naprawić implant.
Pepper: Czekaj, bo nie rozumiem. Ty chcesz go… operować?

Myślałam, że zaraz padnę z tych wrażeń. Głównie na szalone pomysły wpadają geniusze. Wzięłam kilka miarowych wdechów dla przetrawienia tej informacji.

Rhodey: Pepper, nie mamy wyboru. Chcesz, żeby umarł?
Pepper: Nie!
Rhodey: Więc mi pomożesz.
Pepper: Ale my jesteśmy tylko dziećmi! Nie lekarzami!
Rhodey: Jeśli nie zrobimy tego, Tony umrze. Serce ledwo bije, bo rozrusznik nie pracuje jak należy. Zapełnimy go kylitem, wzmacniając jego działanie.
Pepper: No… to będzie ciekawie.
Rhodey: On liczy na nas. Pamiętaj.

Bałam się mu zaszkodzić, choć czas nam wszystko utrudniał. Kolejna lista z rzeczy do zrobienia przed inwazją obcych odhaczona. Zabawa w operację. Położyliśmy Tony’ego na folii z wyprostowanymi nogami i rękami.

Rhodey: Załóż rękawiczki i maskę.
Pepper: To naprawdę szalone, Rhodey.
Rhodey: Spokojnie. Będziesz mi asystować. W razie czego mam worek na wymioty.

Zachichotał. Myślał, że mnie ruszają widoki wnętrzności. Co za kretyn.

Pepper: Naoglądałam się horrorów. Nie boję się.
Rhodey: Wierz mi, że rzeczywistość jest inna.
Pepper: A ty kiedyś to robiłeś?
Rhodey: Widziałem w jednym dokumencie medycznym.
Pepper: No to mnie uspokoiłeś.

Powiedziałam z ironią. Założyłam wszystko co trzeba. Na ręce miał bransoletkę, która była skalibrowana z komputerem. Mogliśmy widzieć wszelkie spadki pulsu. Przeżegnałam się nad chłopakiem.

Rhodey: A tobie co? Strach cię obleciał?
Pepper: Nie chcę go mieć na sumieniu. Boże. Miej go w swojej opiece.
Rhodey: Pepper, pomodlisz się później. Musimy działać.
Pepper: Amen.

Przyglądałam się co robił, bo kylit był w probówce. Wystarczyło wstrzyknąć w odpowiednie miejsce, więc niezbyt rozumiałam po co ta szopka. Chyba, że było coś jeszcze potrzebne. Wstrzyknął jakiś środek. Domyśliłam się, że nasenny. Potem rozciął koszulkę, przygotowując narzędzia z apteczki. Przewróciłam tylko oczami. Oni nas zabiją.

**Rhodey**

Może i nie byliśmy obeznani w sztuce medycznej, ale nie mieliśmy innego wyboru. Sam bałem się komplikacji. No i tego, iż któreś z nas w pewnym momencie się przerazi. Brat spał dość twardo. Byłem przygotowany na wszystko. Chwyciłem za skalpel.

Rhodey: Gotowa?
Pepper: Nie mam wyjścia.

Wykonałem parę nacięć wokół implantu, obserwując sytuację na ekranie.

Rhodey: Nie tak źle, co?
Pepper: Możesz nie komentować? Dzięki.

Uśmiechnąłem się głupawo, skupiając się na zadaniu. Ostrożnie wyjmowałem implant, lecz tylko po to, żeby sprawdzić czy żaden z kabli się nie odłączył. Było widać serce i wiele naczyń.

Pepper: O matko! To wygląda… okropnie.
Rhodey: Ma uszkodzone serce w dość sporym stopniu. Teraz to widzę na własne oczy.

Włożyłem mechanizm na miejsce.

Rhodey: Pobierz kylit do strzykawki.

Poinstruowałem ją, kiedy zająłem się zszywaniem ran. Jak na żółtodzioba szło mi dość sprawnie. Byłem skupiony, choć strach powoli przejmował nade mną kontrolę. Był pisk. Odczyty drastycznie spadły.

Rhodey: Pospiesz się. Zaraz nam się zatrzyma.
Pepper: Już!

Nie lubiłem nikogo pospieszać, ale tu stawka była za wysoka.

Rhodey: Szybciej!
Pepper: No mam!

Od razu mi podała strzykawkę. Szybko odnalazłem źródło metalu i wstrzyknąłem całą zawartość do mechanizmu.

Pepper: I… już?
Rhodey: Niestety, ale nie.

Stwierdziłem niechętnie, bo odczyty spadły do zera. Czyżbym popełnił błąd? Nienawidzę niespodzianek.

Część 10: Prawo dżungli

**Whitney**

Na pewno mieli mi za złe co zrobiłam, ale nie miałam innego wyboru. Tylko mnie spowalniali. Wzięłam jeden plecak oraz zbroję, w którą od razu dopasowało się ciało. Już nie byłam ciekawa ich misji. Najważniejszy cel to ucieczka.

Whitney: Wkrótce wrócę do domu.

Powiedziałam do siebie, idąc wzdłuż pasma górskiego. Tony na pewno wie, jak mogą się ewakuować z tej planety. Nie pozostawiłam ich na śmierć.

**Rhodey**

Jeden plecak i dwa skafandry. Tylko tyle nam pozostało. Nie mogłem pozwolić, aby umarli. Oddałem Pepper maskę tlenową. Zresztą, toksyny wyparowały. Powoli odzyskiwała przytomność. Będzie wściekła. Już słyszę jej krzyki.
Kiedy ona się budziła, mogłem zająć się Tony’m. Bez zasilania ze zbroi jego serce długo nie pociągnie. Musiałem coś wymyślić.

Pepper: Rhodey, co się stało?
Rhodey: Pepper?

Zdziwiłem się, bo lepiej mówiła. Była naprawdę uparta, ale w dość pozytywnym znaczeniu. Chciała walczyć, więc wygrała. Dla pewności zbadałem ją. Nie była otruta.

Rhodey: Jak się… czujesz?
Pepper: Zdecydowanie pełna sił. Chciałabym krzyczeć, bo widzę co tu się odwaliło, ale… Ale musimy zająć się planem ucieczki.
Rhodey: Wiem.

Niespodziewanie pojawił się kaszel. Wiedziałem, że to przez toksyny.

Pepper: Oddaję ci maskę, uparciuchu. Wiele dla nas zrobiłeś. Pora, żebyś odpoczął.
Rhodey: Nie… mogę.
Pepper: Możesz, a Whitney uduszę gołymi rękami. Gdybym jej nie zaprowadziła do nas, nasze szanse byłyby większe na przetrwanie.
Rhodey: Nie… obwiniaj… się.
Pepper: A ty już nic nie mów. Leż.

Nie miałem wyjścia i zrobiłem to o co mnie prosiła. Położyłem się, mając maskę tlenową na twarzy.

Pepper: Jeśli wystrzelimy coś co się mocno świeci, powinni to zauważyć i odebrać jako sygnał.
Rhodey: Co… to ma… być?
Pepper: Myślałam o kylicie. Można zebrać go dość sporo i wystrzelić. Armatki z kombinezonu wystarczą na wyrzut.
Rhodey: Genialne.
Pepper: Widzisz? Potrafię myśleć. Teraz tylko potrzebuję Tony’ego, bo ty masz wolne.
Rhodey: Wolne… żarty.

Coraz bardziej słabłem. Jednak cieszyłem się, że w tej nędznej sytuacji znalazła się odrobina nadziei.

**Pepper**

Zbierałam cały swój gniew, żeby potem go wykorzystać w walce. Nie odpuszczę tej małpie. Jeszcze mnie popamięta, choć to z mojej winy podziało się tyle katastrof. Nie miałam czasu na żale i delikatnie szturchnęłam Tony’ego.
Po kilku minutach obudził się.

Pepper: Tony, spokojnie. Pomożesz mi zrobić odtrutkę i przerobić armatkę, by miała większą siłę wyrzutu?
Tony: Pepper?
Pepper: Wiem, że źle się czujesz, ale Rhodey jest wyautowany. Potrzebuję cię.
Tony: Po… mogę.
Pepper: Super, więc do roboty, geniuszu.

Uśmiechnęłam się do niego, robiąc wszystko według jego wskazówek. Nie wiedziałam, ile śrubek i układów znajduje się w jednej części kombinezonu kosmicznego. Było wiele rzeczy do modyfikacji. Na szczęście w plecaku znalazły się też narzędzia. Były na wypadek zepsucia się zbroi. Pomyśleli o wszystkim.
Po ukończeniu majstrowania i tworzenia antidotum, odtrutka została podana.

Pepper: Nie wiedziałam, że potrafisz podawać leki. Ciągle mnie zaskakujesz, Tony.
Tony: Bo… je… stem pełny nie… spodzia… nek.
Pepper: Powinno być mu lepiej.

Spojrzałam na odczyty z komputera. Nieco się podniosły, choć ciągle miał trudności z oddychaniem. Przynajmniej kaszel minął. Przykryłam go kocem termicznym, aż zasnął.

Pepper: Wydobrzeje. Teraz możesz odpocząć.
Tony: A ty?
Pepper: Będę was chronić. Stoję na warcie.

Chwyciłam za broń, siadając blisko nich, aby z mojego ciała zrobić tarczę. Chłopak nie miał wyboru i musiał zregenerować siły. Oby plan zadziałał. Inaczej wszystko stracimy.

~~~~~***~~~
Przepraszam za ten zastój w notkach, ale nie wiedziałam jaka będzie przyszłość bloga, jeśli wprowadzą zmiany w prawach autorskich. Nie było lekko, ale na szczęście jeszcze nie pójdzie nikt z torbami.

Część 9: Liczy się przetrwanie

**Pepper**

Powoli otwierałam oczy. Słyszałam tylko jak Rhodey liczył do trzydziestu i błagał, żeby ktoś się nie poddawał. Wszystko stało się jasne jak wyostrzył się obraz. Reanimował Tony’ego. Byłam przerażona. Jak do tego doszło?

Pepper: Rhodey, co… się… dzieje?

Spytałam zrozpaczona. Ledwo potrafiłam mówić, a oddychanie też sprawiało problem. Jednak byłam też wściekła, bo ta farbowana blondyna nawet nie pomagała. Siedziała i patrzyła tylko na ten dramat. Miałam ochotę jej przyłożyć tak bardzo, że nie pozbierałaby się do tygodnia. Jednak nie miałam sił. Nie w tej chwili.

Pepper: Rhodey, powiedz… mi.

Nadal się nie odzywał. Dopiero jak skończył kolejną serię, sprawdził puls.

Rhodey: Mamy go. Już po wszystkim.
Pepper: Będzie… żył?
Rhodey: Będzie, ale nie będę kłamał, Pepper. Jest źle.
Pepper: J… Jak bardzo?

Głos drżał ze strachu. To nie mogło się tak skończyć.

**Rhodey**

Nie chciałem bardziej niepokoić przyjaciółki. Serce było przeciążone przez ostatni wysiłek. Nie było żadnej ładowarki. Lekarza również. Tylko mogliśmy improwizować.

Rhodey: Musimy odzyskać zasięg z T.A.R.C.Z.Ą. Pomysły?
Whitney: Nie ma szans. Już wiele razy próbowałam. Jedyny sposób to ucieczka stąd.
Pepper: Niekoniecznie.
Rhodey: Pepper?

Byłem ciekawy na co wpadła, a czasem potrafiła wymyślić jakiś dobry plan.

Rhodey: Jeśli masz jakiś pomysł, to powiedz. Tylko oszczędzaj się.

Poprosiłem, martwiąc się o gadułę. Byłem zaniepokojony przyjaciółmi. Poza dawną znajomą, która nadal wydawała mi się podejrzana.

Pepper: Sygnał.
Rhodey, Whitney: JAKI SYGNAŁ?
Pepper: Alarmowy. Nie wiem… Raca jakaś, Morse… Coś musi… być.
Whitney: Może i to głupie pytać, ale muszę wiedzieć jedno… Skąd wyście się tu wzięli?
Rhodey: A to może ty pierwsza nam powiesz? Na pewno nie przypadkiem.
Whitney: Mały wypadek.
Pepper: Bo ci… uwierzymy.
Rhodey: Ja nie będę drążyć. Tak czy owak, musimy stąd uciec. Długo tu nie przeżyjemy!
Whitney: Wszyscy to wiemy.

Zauważyłem, że oddaliła się od nas. Coś kombinowała? Musiałem zachować czujność. Dla bezpieczeństwa byłem gotowy wyciągnąć broń.
Gdy spojrzałem na monitor komputera, dostrzegłem spory spadek funkcji życiowych u każdego z nas. Dopiero jak do nosa dotarła chmura toksyny uderzyłem w Whitney z broni. Strzelałem lodem.

Rhodey: Ty zdrajco!

Więcej nic nie potrafiłem powiedzieć. Dusiłem się. Mogłem zauważyć, że zdejmuje maskę i nas atakuje. Nie potrafiłem oddychać. Traciłem siły. Wszystko rozmazywało się w jednolitą plamę.
Nagle poczułem ulgę. Mogłem nabrać powietrza do płuc. Miałem tlen. Jakim cudem? Odpowiedź uzyskałem przed nosem. Pepper była bez maski tlenowej.

Pepper: Musiałam… to zrobić.
Rhodey: Pepper!

Byłem przerażony, bo znowu zemdlała. Ocaliła mnie własnym kosztem, a po tej szajbusce nie został żaden ślad. Na szczęście opary zniknęły. Wtedy zauważyłem co tak naprawdę się stało.

Rhodey: Okradła nas.

Część 8: Straceni

**Rhodey**

Powoli wracała mi przytomność. Całe powietrze było skażone, więc żeby pomóc reszcie musiałem je odtruć. Wykorzystałem lód z działa i zacząłem zamrażać ziemię, blokując przedostawanie się oparów. Pokryłem powierzchnię większą warstwą, dzięki czemu stworzyłem bezpieczny teren. Wziąłem głęboki wdech i podszedłem do przyjaciół. Zacząłem od Tony’ego. Delikatnie go szturchnąłem.

Rhodey: Tony, słyszysz mnie?
Tony: Rhodey…

Odetchnąłem z ulgą. Odzyskał przytomność. Pozostała reszta.

Rhodey: Spróbuj oddychać, ale nie głęboko. Trucizny nadal ją w powietrzu, choć zamroziłem ich źródło.
Tony: Co… z Pepper?
Rhodey: Już patrzę. Jak dasz radę, to zobacz, czy Whitney jest przytomna.

Kiwnął tylko głową. Podszedłem do rudzielca. Ostrożnie potrząsnąłem jej ramionami.

Rhodey: Pobudka, Pepper.

Nie reagowała. Niedobrze. Ponowiłem ten sam ruch.

Rhodey: Ej! Nie rób sobie żartów. Nie śpimy.
Tony: Co się… dzieje?

Odwróciłem się na głos brata, który zdołał ogarnąć drugą dziewczynę. Musiałem działać szybko, a przy okazji nie denerwować go.

Rhodey: Co z Whitney?
Tony: Żyje.
Rhodey: To za mało.

Podałem mu swój plecak z asortymentem medycznym i nie tylko.

Rhodey: Sprawdź i jej pomóż.

Za wszelką cenę starałem się odwrócić jego uwagę. Niechętnie się zgodził. Od razu jak się oddalił zacząłem działać. Zdjąłem hełm gaduły, nakładając na twarz maskę tlenową.

Rhodey: Gdybyś tyle nie mówiła, nie byłabyś w takiej sytuacji.

Skierowałem te słowa do niej, chociaż nadal nie ruszała się. Sprawdziłem też funkcje życiowe. Słabe, ale to była wina niedotlenienia plus trucizny.

Rhodey: Wytrzymaj. Zaraz cię zabierzemy do kryjówki.

Poprosiłem, a następnie zerknąłem, jak szło Iron Manowi. Dawał radę jak na żółtodzioba w takich sprawach.

**Tony**

Zrobiłem to co zwykle Rhodey robił. No i lekarze w szpitalach. Głównie sprawdzałem parametry takie jak puls, ciśnienie i tlen. Mimo wszystko nadal martwiłem się o Pep. Nie wstawała. Coś było nie tak.

Whitney: Martwisz się o nią. Jest silna.
Tony: Wiem, ale… ma spadek… tlenu. Jest… źle. Umrzemy tu.
Whitney: Nie ma takiej opcji. Damy radę wspólnymi siłami, Tony.
Tony: Musimy.

Po chwili zauważyłem, jak lód pękał. Traciliśmy czas. Toksyny znowu się wydostawały z planety. Nie musiałem nic mówić, bo wszyscy zbierali się do ucieczki. Wziąłem plecak, czekając na jakiś plan.

Rhodey: Zabierz ją, Tony. Powiem ci później o wszystkim.
Tony: Pep…

Mój głos się łamał na widok ukochanej. Byłem przerażony, bo wyglądała bardzo kiepsko. Wiedziałem, że potrzebowaliśmy szybkiej reakcji. Użyłem miotacza ognia, przedostając się przez lód.

Tony: No dalej! Pełna noc!

Zdesperowany nie zwracałem uwagi na to, ile energii zużyję do przyspieszenia. Mógłbym poświęcić się dla niej.

Gdy znalazłem się w jaskini, czekałem na resztę. Dołączyli kilka minut później. Byłem wyczerpany. Ledwo czułem bicie serca. Odłożyłem zbroję, upadając na podłoże. Nie potrafiłem oddychać. Ucisk w klatce piersiowej był zbyt silny, a implant ledwo działał.

Tony: No to… się… wkopałem.

Zamglonym wzrokiem dostrzegłem przyjaciół. Ostatnie co widziałem to jak ktoś podbiega. Potem nie było już nic.

**Whitney**

Nie odzywałam się ani słowem. Rhodey miał po uszy roboty. Współczułam mu, ale mogli nie przylatywać na Oplion. Musiałam dowiedzieć się jaki mają cel.

Część 7: Ryzykowna wyprawa

**Tony**

Słyszałem dość intensywną rozmowę, dlatego dłużej nie mogłem spać. Leniwie otwierałem oczy, zauważając wrogą postać. W jednej chwili chwyciłem za blaster z kombinezonu Pepper, mierząc w intruza.

Pepper: Hej! Spokojnie. Nie zrobi nam krzywdy.
Tony: Jak to?
Rhodey: Tony, odłóż broń. Whitney jest nam potrzebna do ucieczki.
Tony: W… Whitney?

Myślałem, że z tych wrażeń zemdleję. Na szczęście w porę mnie złapała gaduła.

Tony: Czy… Czy ktoś mi to… wyjaśni? Najlepiej z… obrazkami.
Pepper: Whitney nie wiedziała, że jesteś w zbroi i niechcący cię zaraziła jakąś nieznaną infekcją, która jest przez kylit i jakieś kwiaty, więc musimy wspólnie zrobić odtrutkę, bo…
Tony: Pep, mówiłem ci… coś o… tlenie.
Pepper: Nie przerywaj mi!

Wycofałem się na bezpieczną odległość. Nie chciałem jej denerwować. Słuchałem dalej.

Pepper: Musimy zbadać te kwiaty, a jest malutki problem, bo nie dość, że są na tej części, gdzie przebywają jaszczurki, to planeta umiera.
Tony: U… Umiera?

Zatkało mnie. Mieliśmy przerąbane. Nie zamierzałem czekać na ich zgodę i założyłem zbroję.

Tony: Muszę to… sprawdzić. Zostańcie.
Rhodey: Czy ty oszalałeś?! Jesteś chory!
Pepper: Rhodey ma rację, więc pozwól mi to załatwić.
Rhodey: Ty też nadal masz w sobie toksynę. Też nie możesz lecieć.
Pepper: Słucham?! O nie! Nie ma mowy!
Whitney: Jeśli mogę coś wtrącić…
Tony, Rhodey, Pepper: NIE! NIE MOŻESZ!

Dość długo się sprzeczaliśmy, aż zamilkliśmy. Uzbroiliśmy się i wyszliśmy z kryjówki. Whitney poszła zaraz za nami. Nie ufałem jej, ale w obecnej sytuacji przyda się każda para rąk. W skafandrach kosmicznych były funkcje podtrzymywania życia, które miały nas nieco ustabilizować, bo infekcja mogła rozprzestrzeniać się w błyskawicznym tempie. Tylko w pancerzach mieliśmy spowolniony ten proces.
Gdy znaleźliśmy się na samym początku, rozpoznałem nasz statek, a raczej jego części.

Tony: Szukamy kwiatów. No i pamiętajcie, żeby się nie rozdzielać.
Pepper: To akurat wiadome, Einsteinie.

Podzieliliśmy się w pary, żeby poszło nam sprawniej. Musiałem mieć na oku dawną przyjaciółkę, więc Rhodey był skazany na gadulstwo. Nie oddalaliśmy się za bardzo, gdyż mogło coś na nas wyskoczyć w najmniej spodziewanym momencie.

**Pepper**

Nie podobało mi się to, że Tony połączył siły z tą cholerą. Jednak musiał mieć dobry powód. Nikt normalny nie zbliża do siebie wroga.

Rhodey: Wiem, że ciebie też to gryzie, ale na razie potrzebujemy jej.
Pepper: Niestety, chociaż czegoś tu nie rozumiem.
Rhodey: Czego? Wyjaśnij w skrócie, bo masz mało tlenu.
Pepper: Pamiętam, Rhodey. Chodzi mi tylko o to, że coś musiało się stać, że akurat znalazła się na tej planecie.
Rhodey: Myślisz, że Fury o tym wiedział?
Pepper: Nie wiem. Musimy być ostrożni. To jest niebezpieczne tak latać po planecie, która zacznie być niezdolna do przetrwania.
Rhodey: Dlatego znajdziemy odtrutkę i uciekniemy stąd. Niech Ziemia będzie zniszczona, ale… to może blef.
Pepper: Blef?

Tu mnie zaciekawił. Generał mógł kłamać w jakimś celu? W jakim?

**Whitney**

Nie spuszczałam ich z oczu ani na sekundę. Wolałam być pewna, że pomogą mi uciec. Ryzykowali własne życie. Podobnie jak ja. Oboje umieraliśmy.

Whitney: Przepraszam, że cię zaatakowałam.
Tony: Mówisz to już kolejny raz. Przecież nie mam ci tego za złe. Sam bym tak zareagował.

Miałam wrażenie, iż uśmiecha się pod hełmem. Zawsze potrafił mieć pozytywne myślenie. Nawet w obliczu zagrożenia. Powoli szliśmy, szukając toksycznej flory. O dziwo nie znaleźliśmy żadnych.

Whitney: Ale naprawdę nie chciałam, żebyś cierpiał.
Tony: Whitney, to już bez znaczenia. Umrzemy, jeśli nie weźmiemy się w garść.
Whitney: Tony?
Tony: Coś się stało?
Whitney: Czy tylko mi jest tak ciepło?
Tony: Nie tylko tobie.

Uderzało nas ciepło z każdej możliwej strony. Było na tyle gorąco, że wędrowanie w takich warunkach wiązało się ze śmiercią.

Tony: Chodźmy do innych.
Whitney: Musimy się gdzieś schować. No i potrzebujemy wody.
Tony: Mają w plecakach zapasy. Spokojnie.

Od razu dołączyliśmy do nich. Nie wyglądali za dobrze. Szczególnie Pepper. Nigdy nie przepadałam za nią, ale na tej planecie wszyscy musieli odpuścić z dawnymi urazami. Wraz z ciepłem pojawiła się chmura toksyn, która nie była wydzielana z roślin. To było z samej ziemi.

Tony: Uciekamy! Natychmiast!
Whitney: Dwa razy… nie musisz… powtarzać.

Nie spodziewałam się, że moje ciało tak szybko się podda. Upadłam. Kątem oka dostrzegłam, jak oni podzielają ten sam los. Wniosek nasuwał się sam. Czas się skrócił.

Część 6: O starych znajomych się nie zapomina

**Pepper**

Dość długo wpatrywałam się w kobietę, czekając na odpowiedź lub przynajmniej o podanie odtrutki na infekcję. Kończyła mi się cierpliwość. Czas też, a musiałam oszczędzać tlen.

Pepper: Głucha jesteś? Daj mi antidotum!

Byłam już gotowa do ataku, kładąc ręce na broni. Powstrzymałam się od ich wyjęcia, widząc, jak zdejmuje maskę z twarzy. Też była otruta. Jednak bardziej zdziwiłam się, dostrzegając uderzające podobieństwo do…

Pepper: Whitney?

Byłam w szoku. Jak ona się tu znalazła? Ostatnim razem była Madame Masque, próbując zabić własnego ojca przez dziwne halucynacje. Nie wiedziałam, czy jej ufać, a wszystko wskazywało na to, że jej informacje mogły być przydatne. Z drugiej strony, to sama została zainfekowana. Jednak tu chodziło o Tony’ego.

Pepper: Tony poświęcił się dla ciebie, a ty go otrułaś! To jest ta twoja wdzięczność?!
Whitney: Nie wiedziałam, że to był on.
Pepper: O! A jednak nie wypaliło ci gęby. Świetnie, więc gadaj wszystko co wiesz o tej planecie, chorobie, dziwnej energii i…
Whitney: Oszczędzaj tlen, bo się udusisz.

Znowu założyła maskę. Widocznie mogła decydować, kiedy ziać oparami, a kiedy nie.

Pepper: Niechętnie ci przyznaję rację.

Westchnęłam ciężko. Musiałam podjąć trudną decyzję.

Pepper: Pomożesz nam?
Whitney: Sama nie potrafię sobie pomóc, a co dopiero wam. Ilu was jest?
Pepper: Tylko ja, Tony i Rhodey. I bez żadnych sztuczek, Whitney.
Whitney: No przecież potrzebuję waszej pomocy, żeby stąd uciec. Nie skrzywdzę was.

Jakoś nie potrafiłam w to uwierzyć. Zaprowadziłam ją do obozowiska. Tony spał, a Rhodey przy nim czuwał.

Pepper: Wróciłam i mam gościa.

Uśmiechnęłam się i usiadłam obok chłopaka. Niech sobie pogadają. To będzie ciekawa rozmowa.

**Rhodey**

Gwałtownie się odwróciłem na słowa Pepper. Na początku nie wiedziałem co robić. Głównie miałem odruch obronny. Jednak dopiero jak przedstawiła się, zaniemówiłem. Nadal pamiętałem poświęcenie brata. Przez nią oddał sporą część kylitu, który był potrzebny do działania implantu. Oby miała dobre wytłumaczenie, atakując go toksynami.

Rhodey: Co masz do powiedzenia? Ode mnie nie licz na wybaczenie.
Whitney: Ale i tak przepraszam. Nie sądziłam, że to Tony jest Iron Manem.

O cholera. Znała sekret. No już gorzej być nie może.

Rhodey: Potrzebujemy odtrutki.
Whitney: Nie mam jej.
Rhodey: Jak to nie masz?!

Wyprowadzała mnie z równowagi. Jeśli taki miała cel, to szło jej to całkiem nieźle.

Rhodey: Co to znaczy?
Whitney: To mieszanka trucizn. Sama ją mam w sobie, ale w większej dawce.
Rhodey: Nawet nie mam pojęcia jakim cudem się tutaj znalazłaś.
Whitney: Długa historia, ale to nieistotne. Ważne jest to, że cala ta infekcja to mieszanka dwóch substancji. Odór kwiatów oraz ten niebieski metal.

Kylit, więc Pepper mogła nie być w pełni wyleczona. Wszyscy nastawiliśmy się na szkodliwą florę. Robiło się nieciekawie.

Rhodey: Ale musi być jakieś lekarstwo na to.
Whitney: Wierz mi. Szukałam i jedynie podtruwałam się bardziej.
Rhodey: Coś na pewno istnieje. Znajdziemy to, ale najpierw musimy coś zrobić.
Whitney: A co tu jest to zrobienia? Ta planeta obumiera z każdym dniem! Nie wiem, czy zauważyłeś, ale będzie coraz gorzej i wszystko umrze.

Na te słowa zamarłem. Wpakowaliśmy się w niezłe bagno. Jeśli to przeżyjemy, uduszę generała własnymi rękami.