Rozdział 28: Pomocna dłoń

--**Pepper**--

Latałam nad miastem, szukając Tony'ego. Rhodey próbował jakoś go namierzyć. Byłam cała w nerwach i przez to rozmyślanie prawie uderzyłam w wieżowiec.

-Pepper, żyjesz?- spytał się Rhodey

-Tak, tak, Jestem cała. Rhodey, masz jakiś ślad?

-Nadal nic. Pepper, wszystko będzie dobrze- próbował mnie uspokoić

Jak ja mogę być spokojna i nie martwić się, jak Tony nagle zaginął. Mieliśmy być sami na naszej podróży poślubnej, a tu taki obrót spraw.
Nagle odezwał się mój telefon. Nadzieja. Może to on? Przekierowałam połączenie do zbroi.

-Pepper...jesteś bezpieczna?- zapytał ktoś łamliwym głosem

-Tony, czy to ty?- miałam łzy w oczach

-Tak, kochana. Jesteś cała?- nadal pytał z troską

-Spokojnie, Tony. Jestem bezpieczna. Nic mi nie jest. Gdzie jesteś? Szukamy cię!

-Nie wiem. Ważne,że...jesteś bezpieczna- zakaszlnął

Nie jest dobrze. Coś mu jest. Dobrze, że zadzwonił. Łatwiej go odszukam.

-Rhodey, masz go?- prawie krzyknęłam przez komunikator

-Tak. Jest od ciebie dwie przecznice dalej. Dolecisz do niego w dziesięć minut- poinformował mnie Rhodey, wysyłając lokalizację

Włączyłam pełną moc do silników, by dotrzeć do Tony'ego, jak najszybciej to możliwe. Ostrożnie mijałam wieżowce i różne drapacze chmur. Nawet przez tryb maskujący żaden helikopter mnie nie zauważył.

-Pepper, tracę sygnał. Pospiesz się. Jesteś już blisko

Maksymalnie włączyłam szybkość w zbroi. Ostatnie zrobiłam zakręty i trafiłam do celu. Od razu zauważyłam, gdzie leżał. Powoli wylądowałam w zaułku i przyjrzałam się jego ranom. Cała bluzka we krwi, odciski po linach na nadgarstkach i całe posiniaczone ręce. W dodatku trzymał się za implant. Niedobrze.

-Tony, słyszysz mnie?- zdjęłam hełm, trzymając go za ramię

-Pepper- powiedział i syknął z bólu

-Trzymaj się, Zabiorę cię stąd

Chwyciłam go delikatnie z ziemi i zabrałam do zbrojowni. To był horror. Patrzeć na tak bestialsko potraktowanego chłopaka. Miał zamknięte oczy, ale zacisnął język między zębami, by nie jęczeć z bólu. Kto mógł to zrobić?
Po dotarciu do bazy podpięłam mu ładowarkę do implantu, opierając go o ścianę.

-Pepper, co mu się stało?- Rhodey był w szoku, widząc Tony'ego w tak makabrycznym stanie

-Znalazłam go, gdzie zlokalizowałeś telefon. Masz może apteczkę? Trzeba mu opatrzyć rany

-No pewnie, że mam- podbiegł do szafki, gdzie znalazł poszukiwaną rzecz





--**Tony**--


Nienawidzę, gdy tacy ludzie, jak Titanium Man niszczą moje plany. Co ja mówię? Moje i Pepper. Mieliśmy go spędzić razem bez żadnych kłopotów. Jednak dobrze, że nie porwali Pepper. Z tego, co mówił Blizzard, plan był inny. No własnie. Blizzard. Uratował mnie przed śmiercią. Nadal jest w nim cząstka człowieka. On próbował mi pomóc, mimo dawnych urazów.
Z zamyśleń wyrwał mnie głos Pepper. Powoli wzrok wracał do normy i po paru minutach widziałem wszystko, jak trzeba. Skojarzyłem, że byłem w zbrojowni. Od razu wrócił ból po torturach. Jednak ona zajęła się tym. Siedziała obok mnie, odkażając rany na rękach. Na twarzy znalazło się z kilka małych plasterków.

-Pepper, nie płacz- otarłem jej policzki

-Tony, mogłam cię stracić- przytuliła mnie i  dalej miała płaczliwy głos

Tego mi brakowało. Ja sam bałem się, że ją skrzywdzą, ale całe szczęście nie ucierpiała. Nasze czułostki przerwał Rhodey.

-Jak się czujesz?- spytał z troską

-Szczerze? Mogło być gorzej. Rhodey, oni chcieli wiedzieć, gdzie znajduje się zbrojownia. Dlatego tak wyglądam- streściłem krótko, ukrywając ból

Pepper nadal płakała. Nie lubię, gdy się smuci.

-Czyli ktoś ci to zrobił? Kto?- chciała wiedzieć, kto za tym stoi

-Titanium Man. On współpracuje z Mr. Fixem

Byli w szoku, co im powiedziałem. Patrzyli na mnie z niedowierzaniem. Nie potrafili w to uwierzyć.

-Żartujesz chyba? Jak to możliwe?- chwycił się za głowę

-Wszystko jest możliwe- podparłem się o ścianę, by wstać

Na szczęście Pepper była przy mnie i mi pomogła. Ładowanie dobiegło końca. Poprosiłem ją, by mnie zabrała do pokoju. Nadal okropnie bolał mnie brzuch i jedną ręką trzymałem się za bolące miejsce. Rhodey nie był zadowolony,

-Może lepiej niech to lekarz zobaczy?- zaproponował

-Nie, nie trzeba- zaprzeczyłem

A Rhodey znowu matkuje. Jemu to nigdy się nie znudzi. Nie jestem już dzieckiem, tylko mężem, który ma najwspanialszą żonę we wszechświecie. A mówię o mojej jedynej Pep.
Oparłem się ręką przy jej karku i wyszliśmy ze zbrojowni. Rhodey zgasił światło i zablokował drzwi. Na zegarku była dwudziesta druga godzina. Przekroczyłem próg drzwi i poszedłem do pokoju, trzymając się poręczy. Poczułem, że opadam z sił i w ostatniej chwili mnie chwyciła.

-Nie puszczę cię. Zaufaj mi

-Ufam ci, jak mało komu- wymusiłem uśmiech na twarzy

-Wiesz, jak bardzo cię kocham- spojrzała mi w oczy

-Wiem, Pepper. Jesteś kochana i dziękuję za pomoc

Zdjąłem buty i położyłem się na łóżku. Przez chwilę jeszcze stała w drzwiach, a później zniknęła, gdy zamknąłem powieki.









--** Blizzard**--


Po dotarciu do bazy przestałem czuć się źle. Chciałem wrócić do normalności i zapomnieć widoku jego tortur. Gdy przeszedłem przez drzwi, usłyszałem hałas maszyn. Mr. Fix robił na stole jakiegoś robota. Plany mu się nie zmieniły. Czyli Whiplash powstanie na nowo?

-Gdzie zabrałeś Starka? Jak daleko?- od razu spytał, odkładając jedno z wierteł

-Dziesięć kilometrów. Jakiś ślepy zaułek- powiadomiłem go

-Doskonale. Dobra robota. Może porwanie poszło na marne, ale i tak znajdę tę zbrojownię. Nawet nie będzie wiedział, kiedy zobaczy ruiny swojej bazy- powiedział pewny siebie

-Budujesz Whiplasha? Znowu?

-Tak. To część planu. Na razie ci nie zdradzę, bo ostatnio zmieniłeś moje rozkazy. Olałeś mnie!- nie ukrywał dalszej urazy

Nie mogłem mu powiedzieć, jaka jest prawda. Hummer ma na mnie haka. Skończę z nim. Na pewno z nim skończę.

-Przepraszam, szefie. Proszę mi za to wybaczyć. To się już nigdy więcej nie powtórzy- próbowałem go jakoś udobruchać

-Mam nadzieję, bo inaczej będzie źle- przestrzegł szef przez okrutną karą za nieposłuszeństwo

Zostawiłem Mr. Fixa samego przy stole, gdzie tworzył swego wiernego sługusa. Wszedłem na dach, a tam stał Hummer, patrzący się w zamglony port.

-Chyba nie powiedziałeś mu o mnie?

Podszedłem bliżej niego, a złość trzymałem w sobie. Oszczędzoną furię wykorzystam później.

-Nie mówiłem. Lepiej mu nie przeszkadzaj, Buduje Whiplasha

Hummer zaśmiał się z żałością. Nie wiem, co w tym śmiesznego. Cóż, każdy ma własne poczucie humoru. On ma akurat takie specyficzne.

-Jaja sobie robisz przed Wielkanocą? Ten blaszany wariat z biczami wróci do życia?! Żałosne!

-Niby czemu? Przyda się pomocna dłoń- stwierdziłem

-Skoro tak, to ja się wycofuję. Nie ma mowy, bym współpracował z blaszanym łbem- zaparł się zdecydowanie

-To samo myślę o dalszej współpracy z tobą

Wyprowadziłem go z równowagi i wysunął swoje ostrza blisko mojej głowy, aż zabłysło zielonym blaskiem przy moich oczach.

-A co ja ci zrobiłem?! Co?!- był wściekły za to, co wyrzuciłem z moich myśli

-Zabiłeś Stane'a, a to ja miałem zrobić! Mało tego, to ty zabiłeś Unicorna i Killershrike'a. Jak Fix się o tym dowie, będziesz skończony- zagroziłem mu

Teraz brakło mu pewności siebie. Schował ostrza i uchylił swój hełm.

-Kiedyś cię za to zabiję!- krzyknął i odleciał daleko od bazy


---***--

Niespodziewany obrót spraw. Co będzie dalej? Cierpliwości. W czwartek kontynuacja. Czy ktoś to czyta? Zaczyna mi się wydawać, że są tu dwie osoby, albo jedna.