Rozdział 3: Geniusz bez rozumu

Wiem, że Tony się ze mnie nabijał. Dla mnie to ważny kurs i nie chcę się spóźnić. Cieszę się, że był ze mną. Szkoda tylko, że Rhodey nie chciał się pożegnać. No nic. Sprawdziłam, czy wszystko miałam. Nieco ochłonęłam, gdy zdałam sobie sprawę, że wszystko mam przy sobie. Nawet o mojej Rescue nie zapomniałam. Podeszliśmy blisko samolotu.

 -Będę tęsknić- przytuliłam go, a on odwzajemnił to bardziej

 -Ja również. Już tęsknię- nieco spoważniał

 -Hej. Nie przesadzaj. Będzie dobrze- cmoknęłam go w policzek

 Poszłam z walizkami do kabiny. Usiadłam wygodnie przy oknie i wciąż spoglądałam na niego. Nie będę go widzieć z miesiąc czasu. Naprawdę już mi jego brak.
Walizki zabrali do specjalnego pomieszczenia. Jedynie przy sobie miałam torebkę z wodą i krakersami i zbroję Rescue w formie plecaka.
Potem znowu zobaczyłam przez okno. Otrzymaliśmy komunikat o wylocie z lotniska. Ostatnim ruchem ręki pomachałam, żegnając się z nim. Również mi machnął ręką, uśmiechając się.
 Gdy rozpędził się pojazd, koła zostały schowane. Ostatni raz spojrzałam na Tony'ego. Gwałtownie upadł na ziemię. Co się stało? Od razu w panice chciałam wysiąść.

 -Muszę wrócić! Muszę mu pomóc! - spanikowałam

 -Nie martw się. Pomogą mu. Zapnij pasy- próbowała mnie uspokoić stewardessa

 Bezradnie usiadłam w fotelu, a z moich oczu wypłynęły łzy. Pospiesznie wyjęłam telefon z torebki. Zadzwoniłam do Rhodey'go. Czekałam, aż odbierze. No dalej, Rhodey. Odbierz!

 -Pepper, co tam? Już lecisz?

 -Tak, ale to nieważne. Przyjedź na lotnisko. Coś się stało z Tony'm- drżącym głosem poprosiłam go

 -Pepper, spokojnie. Co się stało? - dopytał przyjaciel

 -Nie wiem...On po prostu zemdlał- byłam przerażona

 -Dobra, już jadę. Zabiorę go. Aha i życzę ci udanej podróży

 -Dzięki- otarłam policzki z łez

 -Pepper, myśl o swoim locie. Ja się nim zajmę. Dam ci znać

 Nagle zaczęło coś szumić w słuchawce.

 -Dobrze-rozłączyłam się

 Musiałam wyłączyć telefon według zaleceń. Niech Rhodey mu pomoże. Błagam cię, Tony. Bądź cały. Próbowałam się uspokoić, ale to nie było możliwe. Bo jak? Nie wiem, co się dzieje z Tony'm. Zemdlał i nie wiem, czemu,a ja nic nie mogę zrobić. Tylko myśleć pozytywnie. Będzie dobrze, Pepper. Rhodey się nim zajmie. Wiele razy był w gorszej sytuacji. Wyjdzie z tego.

 Czułem, że leżałem na czymś twardym. Asfalt? Nim upadłem, widziałem, jak Pepper żegna się ze mną. Może byłem na lotnisku. Dziwne. Powinienem być w domu, albo chociaż w zbrojowni. Z tych dziwnych przemyśleń zbudził mnie dźwięk jakiejś maszyny. Zbrojownia? O, kurczę. Już pamiętam. Zemdlałem, tylko ktoś mnie musiał zabrać.

 -Rhodey?- chciałem się upewnić,że to on stał nade mną

 -Tak, ale ty już jej nie strasz. Ona stresu się naje na szkoleniu, więc nie martw jej bardziej. Była roztrzęsiona, jak do mnie zadzwoniła. Tony, ostatni raz!- wyrzucił z siebie

 -Wybacz, ja tylko chciałem z nią spędzić więcej czasu

 -I to kosztem twojego zdrowia?- nie był zadowolony, wypominał mi moją głupotę

 -Ale wiesz, jak jest...- przerwał mi

 -No jak? Chcesz trafić do grobu? Życie ci niemiłe?! Nie będę przychodził na twój pogrzeb! Masz przestać robić takie głupoty!- zdenerwował się

 -Dziękuję, że mnie tu zabrałeś. Po raz kolejny ratujesz mi życie- podziękowałem mu

 Byłem wdzięczny za to, co zrobił. Mógł ignorować prośbę Pepper. Mógł mnie tam zostawić. Bynajmniej nie słuchałbym jego krzykliwego głosu.

 -Chociaż miałeś więcej szczęścia, niż rozumu- podsumował Rhodey dalej z powagą

 -Zadzwonię do Pepper, by się nie martwiła

 -Dzwoń. To jedna z twoich dobrych decyzji- nieco ochłonął

 Wybrałem numer do Pepper. Nie odbierała.

 -Nie działa

 -A ,no tak. W samolocie trzeba mieć wyłączony telefon. Będę tu z tobą, aż skończy się ładowanie i nie puszczę cię, jak nie doładujesz się do końca- zagroził mi palcem

 -Dobra, mamo- lekko się uśmiechnąłem głupio

 Równo po godzinnym ładowaniu odpiąłem ładowarkę od implantu. Byłem zmęczony i poszedłem do pokoju. Opadłem na łóżko, by zasnąć. Próbowałem znowu skontaktować się z Pepper, ale nie odbierała. Zasługuje na wyjaśnienia, a Rhodey ma rację. Niepotrzebnie ją denerwowałem. Udawałem, że śpię, podsłuchując Robertę i Rhodey'go o czym rozmawiają.

 -Powiesz mi, co się stało?- spytała Roberta

 -Po prostu Tony nie doładował implantu do końca. No i zemdlał. Spokojnie, nic mu nie jest- uspokajał poddenerwowaną opiekunkę

 -Tak po prostu? Rhodey, musisz go pilnować. Ja nie będę specjalnie zwalniać się z pracy, by was niańczyć. Macie już osiemnaście lat. Nie jesteście małymi dziećmi

 -A jednak jesteśmy jeszcze. Dobra, dajmy mu spać- zamknął drzwi



 Przez większą część podróży spałam. Nadal martwiłam się o Tony'ego. I w ostatnim momencie Rhodey życzy mi udanej podróży. Ma te wyczucie.
 Byłam blisko Argentyny, sądząc po tym, jak za oknami zapadła noc i większość pasażerów spało. Jedynie parę osób czytało jakieś książki. Otrzymaliśmy komunikat, że można włączyć telefony. Nareszcie. Tak długo czekałam. No muszę do nich zadzwonić, bo zawału dostanę. Szybko rozsunęłam torebkę, wyjmując telefon. Wybrałam numer do Rhodey'go. Nie wiedziałam, czego się mogłam spodziewać. Tylko nie szpital. Błagam, Rhodey.

 -Hej, Pepper. Co tak późno dzwonisz? Trzecia w nocy jest, wiesz?-ziewnął Rhodey

 -Może u was, ale u mnie jest inaczej. Co z Tony'm?- żądałam od razu odpowiedzi

 -Nic mu nie jest. Właśnie zasnął. Wiesz, co on zrobił głupiego?

 Odetchnęłam z ulgą. Sen mu się przyda. Mogę być spokojna.

 -Nie wiem- zaciekawił mnie

 -Tylko po to, by z tobą spędzić więcej czasu, nie naładował w pełni implantu. Czujesz to? 

-Faktycznie, głupie. Miej na niego oko- poprosiłam, by go pilnował

 -Mama mnie o to poprosiła, więc nie martw się i przygotuj się na treningi z SHIELD- doradził przyjaciel

 -Dzięki. Odezwę się do was później. Dobranoc- pożegnałam się i odłożyłam słuchawkę

 Po skończonej rozmowie byłam odrobinę spokojniejsza, ale głupota Tony'ego sięgnie kiedyś niebezpiecznej granicy. Dobrze, że mogę liczyć na Rhodey'go.
 O piątej nad ranem wylądowałam u celu. Wzięłam bagaże i wyszłam z samolotu. Na lotnisku czekała na mnie agentka Hill. Już miałam okazję ją poznać. Miałam pod jej okiem jeden kurs na helikarierze dla początkujących. Teraz będzie mnie szkoliła na poważnie. Może na pierwszym treningu będę używała blasterów. Jak bardzo chciałabym być, jak Czarna Wdowa.

 -Panna Potts, zgadza się? -podała mi rękę

 -Tak, to ja

 -Proszę, chodź ze mną do bazy

 -A czemu akurat w Argentynie?- liczyłam na jakieś wyjaśnienia

 -Rozkaz Fury'ego. A poza tym to tu łatwiej zdobędziesz doświadczenie, niż w jakimś mieście, jak Nowy Jork- wyjaśniła agentka

 -Mów, jak chcesz. Wiem, że to tylko dlatego, bym była daleko od Tony'ego- zachichotałam

 -Ja się w to nie mieszam, Patricio. Wykonuję rozkazy. Chodźmy do siedziby. Będę twoją mentorką i wszystkiego cię nauczę

 Ufałam jej, więc bez większego zastanowienia pojechałam jej czarną furgonetką z szarym orłem. Taki znak organizacji. Tylko, czemu Fury chciał nas rozdzielić? Mnie i Tony'ego?

------------------------***************************----------------------------------------------------------

Wszystko nabiera rozpędu, ale trzeba być cierpliwym na czekanie do kolejnych rozdziałów. Za tydzień dodam scenariusz "Szkolna wycieczka". To jaki ma być teraz odcinek? Dawajcie propozycje :)
PS: Do końca drugiego sezonu zostały mi 4 rozdziały. Jeśli nie zabraknie pomysłów, to powstanie też trzeci. Na razie muszę skończyć ten , który zaczęłam. Nadal możecie pytać o dalszą fabułę i mogę już zdradzić, że zaręczyny się odbędą. Specjalnie dla TonyPepper i innych romantyczek możliwy będzie ślub. <3  Dobra, zamykam gębę na kłódkę :D
Sami zapytajcie
Aha i w między czasie jestem dostępna na blogu o Japonii. Nauka języka, ciekawostki z Kraju Kwitnącej Wiśni i wiele innych. Powróci też program "Tydzień z Japonią"
Zapraszam :)