AKT VII: Zakład

Następnego dnia, media nagłaśniają sprawę z pociągiem. Większość uczniów w szkole o tym mówi, ale Pepper miała do załatwienia porachunki z landryną. Żeby nie okazało się, że cały zakład był fikcją, Rhodey był świadkiem rozmowy.

Pepper: Koniec. Zrobiłam, co trzeba. Byłam ze Starkiem na randce
Whitney: Dowód, proszę

Ruda pokazała jej zdjęcia z aparatu. Nie było na nich nic.

Whitney: Tu nic nie ma
Pepper: Co?! To niemożliwe! Rhodey, skasowałeś je?!
Rhodey: Nie! Ja nic nie ruszałem, tylko przeczytałem ten nius o Iron Manie
Pepper: Ten geniusz musiał zasłonić obiektyw palcem! Zamorduję go!
Whitney: Oj! Papryczka się piekli
Pepper: Nie mów tak!

Pepper chciała ją rozszarpać na kawałki, ale Rhodey je rozdzielił w porę. Nagle poczuła, że ktoś ją podsłuchuje. Ze schodów wyciągnęła Tony'ego. Szarpała go za ucho.

Tony: Ej! Puszczaj!
Pepper: Ładnie to tak podsłuchiwać?!

Na widok Whitney skamieniał. Doskonale wiedział, kim ona jest. Również nie przepadał za nią przez jej ojca, czyli Stane'a.

Tony: Co ty tu robisz?
Whitney: A chodzę do szkoły od dawna, wiesz?
Pepper: Niestety. Czy musiałeś przesłaniać obiektyw swoim paluchem, jak robiłam zdjęcia?!
Rhodey: Pepper, opanuj się!
Pepper: Mamy do pogadania, geniuszu!

Znowu chwyciła go za ucho dość boleśnie i zaprowadziła na dach. Tymczasem Whitney powiedziała Rhodey'mu o szczegółach zakładu.

Rhodey: Skoro ona coś miała zrobić, to ty też
Whitney:  A no tak.  Ja miałam jej za to dać jakieś pięć dolców
Rhodey: I o to tyle hałasu?
Whitney: Wiesz, jaka ona jest. Chciała pokazać, że znowu wygra
Rhodey: To głupie
Whitney: Jej to powiedz. Muszę już lecieć. Powiedz jej, że niczego nie dostanie
Rhodey: Nie będzie zadowolona
Whitney: Nie mój problem

Tymczasem Pepper rozliczała się z Tony'm. Puściła jego ucho, które całe poczerwieniało.

Tony: Skończyłaś?! Może mi powiesz, co miałaś mi powiedzieć?! Obiecałaś!
Pepper: Niech ci będzie, Stark
Tony: Nie możesz mi mówić po imieniu? Jestem dla ciebie miły, a ty dalej się chamsko do mnie odnosisz. Do jasnej cholery, co ja ci zrobiłem?!
Pepper: Takie hobby

Zaśmiała się i wyjęła pendrive z torebki.

Pepper: Koniec interesów. Masz, co chciałaś, a teraz, to odejdź
Tony:  A z tym gazem, co to miało być?
Pepper: Ojej! Wszystko ci muszę tłumaczyć?
Tony: Chyba tak
Pepper: Co za geniusz! Hahaha! No dobra. Zrobiłam to, bo chyba zapomniałeś, że udajemy
Tony: Przepraszam, Pepper. Nie chciałem być nachalny. Lepiej już pójdę, bo inaczej mnie zabijesz
Pepper: Już tego nie chcę, a twój sekret jest bezpieczny. Rhodey o tym wie?
Tony: Tak

Już nic więcej nie powiedział i zszedł z dachu na lekcję wychowawczą. Omawiali sprawy organizacyjne i o stosownym zachowaniu, co nikogo nie interesowało. Tony coraz łatwiej znosił godziny w szkole, ale przenośna ładowarka miała wady. Nie ładowała go w pełni.
Kolejną lekcją była historia i ciągle Rhodey wyrywał się do odpowiedzi, aż sam zrobił wykład, dlaczego tak skończyła się II wojna światowa.

Tony: No nareszcie. Skończyłeś
Pepper: Lepiej, żeby cię nie usłyszał, jak go wspierasz, geniuszu

Chłopak już się do niej nie odezwał. Wyszedł z klasy na długą przerwę, która trwała 30 minut. Tradycyjnie byli na dachu we trójkę. Tu również milczał.

Pepper: Bardzo ciekawy wykład. Hahaha! Aż mnie to wzruszyło!
Rhodey: Chyba nikt oprócz nauczyciela mnie nie słuchał. Widziałem, że coś kombinujesz, Potts
Pepper: Ty! Nie po nazwisku! Mam cię tak pobić, żeby Roberta cię nie poznała?!
Rhodey: Czy ty zawsze musisz mieć jakiś problem? Zgodzisz się, że jej ciężko dogodzić. Prawda, Tony?

Tony dalej się nie mieszał, a myślami był przy sprawie dokumentów, które miał zamiar przejrzeć od razu po szkole. Udawał, że ich nie słuchał, ale tak naprawdę doskonale wiedział, o czym sobie pogadują.

Pepper: Lepiej go zostaw. Jak milczy, tak jest lepiej. Przynajmniej nie ma nic do gadania
Rhodey: Pepper...

To go rozzłościło i od razu zbiegł na dół. Słowa rudej przypomniały mu, czego musi się dowiedzieć i wiedział, że wiek nie miał nic do tego, czy może mieszać się w sprawy firmy, czy nie.
Na następnej lekcji siedział z daleka od przyjaciół, choć Pepper trudno było nazwać jakoś pozytywnie, skoro ciągle go drażniła. To była zwykła lekcja muzyki. Tylko wtedy złagodniała i wsłuchiwała się w puszczane utwory.

Pepper: Nareszcie coś, co można słuchać
Rhodey: Taa... Bo ty nikogo nie słuchasz, tylko siebie
Pepper: Tylko spokojnie... Jego tu nie ma... Wsłuchaj się... w Mozarta

Ignorowała wszystkich uczniów wokół, by opanować swoje emocje. Nagle Tony'emu zaświeciła się bransoletka. Wcisnął przycisk na niej i zaczęło się ładowanie.Wiedział, że musi to jeszcze dopracować. Rhodey nie potrafił już siedzieć bezczynnie.

Rhodey: Chyba nie wyrywasz się z lekcji?
Tony: Nie
Rhodey: Chłopie, co w ciebie wstąpiło? Od przerwy do nikogo się nie odzywasz. To przez Pepper?
Tony: Ech... Byłem zamyślony. Wybacz, ale nie potrafię myśleć o niczym innym, jak o wypadku
Rhodey: Wiem. Nadal ci nie daje spokoju, ale powiedziała ci, co wie?
Tony: Dała pendrive, Przejrzę go z pozostałymi danymi, które wcześniej skopiowałem
Rhodey: Ale zrobiłeś coś z implantem?
Tony: Bransoletka służy jako przenośna ładowarka. Nic mi nie będzie
Rhodey: Na pewno? Wiesz, że się martwię?
Tony: W porządku. Chodzi ci o ten wykład z historii, co będzie za godzinę?
Rhodey: Chciałem na niego iść
Tony: To idź. Dam sobie radę
Rhodey: Jesteś pewien?
Tony; Jak już, to ruda będzie na mnie skazana

Zaśmiali się oboje. I zadzwonił dzwonek. Ulubiona lekcja Pepper dobiegła końca. Trochę niezadowolona spakowała książki i chciała wyjść z sali, gdy Rhodey poszedł na wykład, który miał trwać ponad 4 godziny, co było dla niego wybawieniem przed kolejnymi nudnymi lekcjami, jak angielski i W-F.
Gdy Tony już miał wyjść na korytarz, zatoczył się. Tym razem Pepper była poważna. Być może, to było przez nieobecność Rhodey'go, przy którym zawsze się popisywała? Jak zwał, tak zwał.

Pepper: A ty tak zawsze?
Tony: Powinnaś iść... na lekcje. Głupia... bransoletka

Ledwo zdołał oddychać, bo ból w klatce piersiowej nasilał się przez niepełne ładowanie. Dziewczyna nie wiedziała, o czym on mówił. Czemu wkurzył się na bransoletkę, umieszczoną na nadgarstku? Tony zdołał wstać na nogi, ale musiał podpierać się ławki. Z trudem poprosił o pomoc.

Tony: Mogę cię o coś... prosić?
Pepper: No słucham
Tony: Możesz mi pomóc...? Ja... muszę się gdzieś dostać
Pepper: Nie wystarczy, że dojdziesz do higienistki?
Tony: Z tym nie pomoże. To jak?
Pepper: A mam jakieś inne wyjście? Dobra, żartowałam. Nie będziesz mi tu trupem

KONIEC AKTU VII

---**----

W kolejnym akcie Pepper będzie dość brutalna. W sensie, że... A nie ważne. Dowiecie się sami. Pytania?

AKT VI: Iron Man

Tony ponownie siedział w laboratorium, gdzie ponownie naładował implant. Męczył go ciągle ten sam schemat. Musiał wymyślić coś, co pozwoli mu nie olewać szkoły i ułatwi życie. Zdjął bransoletkę z nadgarstka i zaczął ją przerabiać. Pomyślał, by to ona stanowiła przenośną wersję ładowarki. Gdy będzie czas na ładowanie, ma się zaświecić na niebiesko i po włączeniu guzika, automatycznie się ładować. Wiedział, że to będzie dobry pomysł.
Po ukończeniu przerabiania, założył bransoletkę z powrotem i przyjrzał się zbroi. Zdecydował się polecieć poobserwować Stane'a.

Tony: To już będzie ostatni raz

Tymczasem w szkole, Rhodey nabijał się z zakładu Pepper.

Rhodey: I po co ci to było?
Pepper: Coś za coś. Nie ma nic za darmo
Rhodey: Nie powiedziałaś mu, co wiesz
Pepper: Bo dzwonek zadzwonił
Rhodey: No niech ci będzie. Chyba już nie wróci na lekcje. I znowu będzie przesłuchanie
Pepper: Hahaha! Ale ty masz problemy z matką! Prawniczka!
Rhodey: Stul dziób, ruda! A ty masz ojca agenta FBI. I co?!
Pepper: Jajco

Rhodey próbował z nią rozmawiać, jak człowiek z człowiekiem, ale nie wychodziło mu to. Natomiast Tony ponownie obserwował łysielca za biurkiem. Niespodziewanie zbroja wykryła zagrożenie w mieście. Pociąg jechał z zawrotną prędkością i był na torze, który nie został ukończony.

Tony: Dziś szybko nie wrócę. Ilu jest tam ludzi?

<< 150 osób i jeden pies>>

Tony: Dziwne te czasy. Nawet psy ze sobą wożą

Rozpędził się i poleciał do zwrotnicy, by zmienić kurs pociągu. Była zacięta.

Tony: Chyba trzeba to zrobić po staremu

Użył całej siły, by ręcznie zamienić tory. Nawet w zbroi nie był taki silny, ale musiał coś zrobić, by ocalić tych ludzi. No i psa. One też były nieukończone. Odłączył wagon z ludźmi. Jedynie spadał ten pusty, ale musiał go chwycić, by nie spadł na autostradę.

Tony: No dalej!

Chłopak opadał z sił i ledwo utrzymywał ciężar wagonu. Kiedy już miał spaść, w ostatniej chwili go chwycił. Odetchnął głęboko z ulgą.

Tony: O kurcze! Ech... Było naprawdę... blisko

Nie wiedział, że to było zaaranżowane przez Stane'a. Siedział w biurze i obserwował go od pojawienia się przy budynku.

Stane: A jednak się pojawił. Chcę mieć tę zbroję! Zdobądźcie ją!

W wiadomościach pojawiły się pierwsze wzmianki o zamaskowanym bohaterze. Tony nie chciał robić sensacji. Po prostu działał, jak trzeba. Pepper przeczytała wiadomość w komórce. Przypomniała sobie tamtą noc.

Pepper: No to brawo!
Rhodey: Co tam czytasz?
Pepper: A zajmij się sobą

Rhodey też nie należał do tych cierpliwych i siłą wyrwał jej telefon z rąk.

Pepper: Oddawaj to!
Rhodey: No faktycznie. Brawo
Pepper: Wiem, kim on jest. Nazywają go...
Rhodey: Iron Manem

Ruda nie miała tego na myśli. Wiedziała, że to był wynalazek Tony'ego.

Pepper: Iron Man? Nie, nie, nie! Jak już, to latający toster
Rhodey: Jesteś pokręcona, wiesz?
Pepper: Wiem
Rhodey: Spotkaj się z Tony'm i powiedz mu, co wiesz. Trzeba wywiązywać się z umów
Pepper: Powiedz to miss plastik. Kasy mi nie dała, bo ta pieprzona...

Rhodey w porę jej przerwał, bo wiedział, jak wiele epitetów może ruda wymyślić na Whitney.

Rhodey: Spokój. Masz to zrobić
Pepper: Bo inaczej co?
Rhodey: Powiem twojemu ojcu, że chciałaś mnie zabić
Pepper: Hahaha! Nie uwierzy ci
Rhodey: Czyżby? Jesteś nieobliczalna i on doskonale o tym wie.

KONIEC AKTU VI

----**---

Kiedyś na tym akcie miały się zakończyć scenariusze, ale na prośbę Wdowy dobiłam do 30 aktów, więc nie jesteśmy w połowie, a nowe projekty czekają, by się rozwinąć. W międzyczasie zaglądajcie do innego bloga z Marvela o ślepym prawniku, bo być może na jakiś czas znowu tu zawieszę notki. To zależy od wielu czynników, ale was proszę, żebyście czytali :)

AKT V: Tajemnica

Mijają 3 dni od udawanej randki. Tony próbował jakoś się skontaktować z Pepper, bo nadal nie rozumiał, dlaczego użyła na niego gazu pieprzowego, a potem go pocałowała. Siedział na lekcji, myśląc i o tym i o zawartym interesie z rudą.

Rhodey: Jak nie chcesz mieć czegoś w oku, to nie patrz się na nią
Tony: Taa... Wiem, ale... Zresztą....Nieważne

Zrezygnował i skupił się na kartce, gdzie szkicował projekt zbroi. Myślał, by ją ulepszyć. Był duchem nieobecny na lekcji. Profesor coś do niego mówił, a on milczał.

Prof. Klein: Panie Stark, proszę udzielić odpowiedzi
Tony: Eee... A jakie było pytanie?

Klasa wybuchła śmiechem, a ruda lekko się uśmiechnęła po kryjomu.

Prof. Klein: Kto odkrył grawitację?
Tony: Newton
Prof. Klein: I za to nie dostaniesz jedynki. Proszę skupić się na lekcji. Jakieś te ostatnie 15 minut
Tony: Przepraszam

Znowu wrócił do projektu zbroi. Myślał, jakie elementy do niej dodać. Rolki napędzane energią elektrostatyczną, czy silniki rakietowe?

Rhodey: Lepiej zajmij się lekcją. Znowu myślisz o niej?
Tony: Jakie znowu?
Rhodey: Patrzyłeś na nią
Tony: I co z tego?!

Nauczyciel rzucił książkę na biurko, robiąc potężny huk.

Prof. Klein: Lekcja jeszcze trwa, panie Stark

Tony przesiedział pozostały kwadrans z otępieniem. Był senny i rozkojarzony. W dodatku, na bransoletce pokazała się godzina kolejnego ładowania. Nie chciał przez to uciekać z lekcji i po fizyce poszedł na dach. Cała trójka ich tam była. Łącznie z Pepper.

Pepper: Wielki geniusz nie słucha na lekcji! Oni cię wyleją!
Tony: Możesz mi powiedzieć, co to miało być?!
Pepper: Ale co?
Rhodey: Ja też nie wiem, o co poszło. Możecie mi wyjaśnić?
Pepper: Milcz, Stark!
Tony: Nie! Ma prawo wiedzieć! Chciałem uzyskać informacje, jakie wie o katastrofie samolotu i....
Pepper: Zamknij się, bo ci przywalę!
Tony:  I za to miałem udawać jej chłopaka. Ja wywiązałem się z umowy. Twoja kolej

Mało brakowało, a Rhodey popłakałby się ze śmiechu. Przerwa szybko minęła i nie doszło do żadnego rozwiązania. Tony siadł pod oknem, otwierając atrapę podręcznika, gdzie miał niedokończony projekt zbroi. Ten sam, co zaczął robić na fizyce. Miał lekcję angielskiego. Pepper rysowała kwiatki w zeszycie, a Rhodey czytał coś o II wojnie światowej na temat Churchilla.
Lekcja była długa, ale w porę się skończyła. Tony wstał z krzesła i odezwał się alarm. Rhodey od razu widział, jak ten mdleje i pomógł mu wstać.

Rhodey: Co się dzieje?
Pepper: Hahaha! Niańka Starka! No wiedziałam!

Na szczęście nikt już rudej nie słyszał, bo czym prędzej, to wszystkich wywiało na obiad. Ani trochę nie przejęła się stanem Tony'ego.

Tony: Dobrze wiesz, co muszę zrobić, ale szkoła....
Rhodey: Wyjaśnię mamie. Na pewno to zrozumie, ale musisz coś wymyślić, by przez to nie znikać z lekcji
Pepper: Hahaha! Palant, palant, palaaaant!

Krzyknęła Pepper śpiewająco.

Rhodey: Zabiję cię!

Chłopak wyszedł ze szkoły. Pepper dalej nie czuła powagi sytuacji, ale w końcu się zainteresowała.

Pepper: A co on taki słabiak?
Rhodey: Ma... problemy. Nie będę ci mówić, jakie, bo znowu będziesz się śmiała. To on miał udawać twojego chłopaka. Po co?
Pepper: Bo Whitney
Rhodey: Rany Boskie
Pepper: Nie mieszaj go w to!
Rhodey: Z tym plastikiem się założyłaś?
Pepper: Aha. Trochę głupio wyszło. Potraktowałam Tony'ego gazem
Rhodey: Słucham?!

KONIEC AKTU V

---**---

Wszystkiego najlepszego dla dominiczki potts. Mam nadzieję, że notka była przyjemna w czytaniu

AKT IV: Kłopoty

Pepper szła przez miasto, myśląc nad poznanym jej chłopakiem. Polubiła go od razu, gdy zaczęli sobie doskakiwać do gardeł. Wyjątkowo była bardzo rozbawiona, wspominając, co mogła zrobić Tony'emu na dachu.
Spojrzała na zegarek i była już 22. Wiedziała, że ojciec jej zrobi za to awanturę, bo o tej późnej godzinie nie może chodzić sama. Po rozwodzie, Virgil próbował jej zapewnić bezpieczeństwo.

Pepper: Będę martwa, jak wrócę do domu
Terrorysta: Raczej teraz spotka cię ten zaszczyt
Pepper: No nie! Maggia!
Terrorysta: Bystra dziewczynka tatusia

Pech chciał, że w domu zostawiła broń. To był, tylko gaz pieprzowy, ale skuteczny do obrony. Umiejętności walki wręcz były słabe, jednak improwizacja w tarapatach wychodziła jej najlepiej. Biegła przez uliczki, by go zgubić. Niestety nie był sam. Z czarnej furgonetki wyszli kolejni faceci w białych maskach, uzbrojonych w broń palną. Strzelali do dziewczyny, a ona próbowała jakoś ich zgubić. Trafiła do zaułka, skąd nie było dalszej drogi do ucieczki.

Pepper: Oj! Głupia ja! Głupia, głupia, głupia! Naprawdę zginę! Ja zginę!

Zaczęła mówić do siebie, by się uspokoić, ale to ją bardziej zdenerwowało. Terroryści otoczyli ją z każdej strony. Padła na kolana.

Pepper: Dobra, dobra! Poddaję się! Słyszycie?! Poddaję...

Nie dokończyła, bo z impetem wleciał Tony w zbroi. Strzelił do nich z repulsorów.

Tony: Uciekaj!
Pepper: Już się czuję pewniejsza, jak latająca konserwa na baterię mnie ratuje
Tony: Nie gadaj, tylko biegnij!

Nawet w obliczu zagrożenia była w stanie mówić swoje mądrości.

Terrorysta: Kim ty jesteś?
Tony: Jej obrońcą

Wystrzelił z unibeamu, a mężczyźni w maskach nie wiedzieli, z kim mieli do czynienia. Od razu uciekli i zostawili rudą w spokoju.

Tony: Jesteś cała?
Pepper: Leć już. Kotami też zajmujesz się, gdy siedzą na drzewie?
Tony: Zabiorę cię do domu. Tam będziesz bezpieczna. Powiedz mi, czego od ciebie chcieli?
Pepper: Nie twój interes

Zbroja chwyciła ją i poleciała wysoko w powietrze. Pepper była wkurzona i uderzała pięściami w pancerz.

Pepper: Puszczaj mnie, ty latająca puszko złomu
Tony: Naprawdę kocha kłopoty
Pepper: Słyszałam to, Stark

Chłopak był zmieszany, że otwarcie powiedziała jego nazwisko. Nie mówił jej, że zbudował zbroję. Tylko Rhodey o tym wiedział.

Tony: Nie jestem nim
Pepper: Taa... Akurat. To też mi będziesz wmawiać? Ile bajeczek wymyśliłeś dla bajerowania ludzi? A poza tym, taki jesteś mądry, a twój głos łatwo rozpoznałam. Nie ma w dzisiejszych czasach czegoś takiego, jak modulator głosu?
Tony: Gdzie mieszkasz?
Pepper: Odwal się i mnie postaw na ziemię! Taki ciekawski jesteś, a może byś chciał wiedzieć, kto maczał palce w twojej tragedii?

Tony zaczął się zastanawiać, czy faktycznie córka agenta FBI może mu pomóc w tej sprawie, ale najpierw, to chciał pomóc niej. Mimo tego, jak się do niego odzywała.

Tony: Chcę ci pomóc
Pepper: Odczep się ode mnie, a nikomu nie powiem, co zrobiłeś
Tony: Uratowałem ci życie. To coś złego?
Pepper: Oni nie przestaną
Tony: A jednak się wplątałaś w niezłe bagno, Pepper

Zaśmiał się, aż ją to podirytowało.

Pepper: Milcz, głupolu! Po prostu oni chcą pozbyć się mojego taty, a poza tym, nikogo nie słuchasz. Halo? Mówię do ciebie! Nie ignoruj mnie, bo....
Tony; Będziesz mówić więcej, Ja cię doskonale słyszę

Chłopak zdecydował się, by znaleźć jej adres zamieszkania przez poszukiwanie bazy danych. Gdy udało mu się zlokalizować, poleciał w tamtym kierunku, a ruda zaczęła go ściskać za kark, bo nie ufała mu. Jego serce zabiło mocniej, gdy popatrzył w jej oczy.

Tony: Ładny masz kolor oczu
Pepper: Podrywasz mnie?! A w dziób chcesz zarobić?! Aaa raczej w gębę!
Tony: Niee.... Tak tylko powiedziałem. Chciałem być miły. Możesz mnie nie dusić?
Pepper: Przyznasz się, że to ty jesteś, Tony?
Tony: No dobra. No i masz mnie, ale nic nikomu nie mów

Wciąż wahał się, czy jej zaufać, bo miał wątpliwości, gdy ta ciągle pakowała się w najgorsze kłopoty świata, a zadzieranie z Maggią, to była poważna sprawa. Raczej przewinienie.

Pepper: Nikomu nie powiem. Dziękuję

Już nie trzymała go tak silnie przy szyi. Była spokojna i nie obrażała się na niego. Podziwiała widok miasta z góry. Uśmiechnęła się, patrząc na Tony'ego, który odważył się ujawnić twarz.

Tony: Za 5 minut będziesz w domu. Powiedz swojemu tacie, że masz przez niego przerąbane. Skoro się o ciebie martwi, niech wie o tym
Pepper: Nie ma na to czasu. Ciągle, tylko pracuje i nic

Tony współczuł Pepper i wiedział, w jakiej była sytuacji. Howard po śmierci Marii zajmował się pracą, by zapomnieć. Chłopak tak nie potrafił, a w obecnej sytuacji również poczuł, że ma z nią  coś wspólnego.

Tony: Znam to. Mój ojciec też taki był, jak żył
Pepper: Pewnie chciałbyś wiedzieć, kto zawinił?
Tony: W sumie, to tak
Pepper: Hahaha! A to mam dla ciebie pewien interes. Powiem ci wszystko co wiem... Pod jednym warunkiem
Tony: Jakim?
Pepper: Musisz poudawać mojego chłopaka. Założyłam się z taką blondi i potrzebuję cię

Tony się zaśmiał. Nie wiedział, czy traktować jej słowa na serio, czy jako żart. Pomyślał o korzyściach z tego i przemyślał to.

Tony: Jeden dzień?
Pepper: Jeden! O! Dzięki, że się zgodziłeś
Tony: Jeszcze nic nie powiedziałem
Pepper: Powiedziałeś, że jeden dzień. Hahaha!
Tony: Jesteś okropna, Pepper
Pepper: Cóż. Trzeba się jakoś wyróżniać

Tony odstawił ją do domu i poleciał do laboratorium. Nie potrafił znowu myśleć o nikim innych, jak o Pepper. To był znak, którego nie potrafił odczytać. Po odłożeniu zbroi, poszedł do pokoju i zasnął, a raczej próbował. Zastanawiał się, co ruda mu powie o wypadku. Był ciekaw, czy ten, tak zwany interes wyjdzie na dobre.
Kolejnego dnia budzi się. Był to dzień wolny od szkoły. Sobota. Na telefonie miał ponad 20 nieprzeczytanych wiadomości.

Tony: Chyba jakiś SPAM
Rhodey:  Bez jaj! Pepper ci zatruwa życie! To jedna, długa wiadomość
Tony: Aż 20?
Rhodey: Hehe. Ruda potrafi o wiele więcej. Ona bez telefonu jest, jak żołnierz bez karabinu

Zaśmiał się, a Tony się lekko uśmiechnął. Gdy już miał się zarumienić, udawał, że jest mu gorąco i wietrzył się ręką. Przyjaciel nie dał się nabrać.

Rhodey: Oj, Tony. Wszedłeś w niezłe bagno
Tony: A to niby czemu?
Rhodey: Podając jej numer, skazałeś się na męczeństwo

Znowu głupio się zaśmiał, a Tony wyszedł do łazienki, gdzie doprowadził się do porządku. Pepper ciągle mu pisała wiadomości. Pamiętał, że nie podawał jej numeru i musiała się włamać, by go znaleźć. Trochę go to drażniło, że ciągle musiał sprawdzać jej przypominajki o udawanej randce.
Nadszedł wieczór. Spotkali się w parku. Mieli udawać parę.

Pepper: Wyluzuj, Żeby to wyglądało naturalnie
Tony: Przecież nikt tu nie chodzi
Pepper: Ona tu jest
Tony: Gdzie?

Wskazała na pustą ławkę. Chłopak nie wiedział, co ma o tym myśleć. Czy nie postradała ona rozumów? Jednak serce podpowiadało mu coś innego. Zrobili sobie kilka zdjęć i czule się obejmowali. Tony się rumienił i ruda również się speszyła, że nie chciała dochodzić do pocałunku. Chłopak sam się do tego posunął bez namysłu, bo mało, kiedy myśli. Najpierw robi, a potem się zastanawia.
Ich usta były niebezpiecznie blisko. Pepper poczuła się zagrożona i w jednej chwili potraktowała go gazem pieprzowym.

Tony: Pepper. Ekhm.... Czemu? Przecież mieliśmy udawać
Pepper: Temu

Sama przejęła inicjatywę i go pocałowała.

Pepper: Już... Jesteś wolny

KONIEC AKTU IV


---**---

Nasza Pepper ma tutaj bardzo trudny charakter, ale zobaczycie,  że się zmieni. Cieszę się, że ktoś poprzednią notkę skomentował. To daje motywacje. Przez drugiego bloga nie wiem, kiedy będę tu wstawiać akty. Postaram się, jak najszybciej. Pytania? A może macie swoje własne pomysły, co się wydarzy potem. Czekam na komentarze :)
 Na http://dance-with-daredevil.blogspot.com/2015/10/rozdzia-1-w-sieci-sekretow.html Jest rozdział. Zapraszam

AKT III: Szpieg

Godzinę później implant był w pełni naładowany. Tony nadal myślał, że Obadiah mógł wysadzić samolot i doprowadził do wypadku. Pamiętał, że miał pochwalić się ojcu swoim wynalazkiem i wpadł na pomysł, by go wykorzystać w tej sytuacji. Otworzył komorę ze zbroją i zastanowił się.

Tony: Chyba, tylko w ten sposób zdołam się dowiedzieć prawdy

Podszedł do komory i nałożył na siebie pancerz. Gdy był w tunelu, poobijał się po rurach i ścianach, a na ulicy również latał, stykając się ze wszystkim.

Tony: Whoa! Dobra. Powoli zaczynam rozumieć... chyba, jak to działa. Włącz systemy szpiegowskie i kamuflaż.

Wzbił się wysoko w powietrze bez obijania się niepotrzebnie o budynki. Zdołał sterować zbroją i stał się niewidzialny. Dość szybko znalazł się naprzeciw budynku Stark International.

Tony: Stane
Stane: Zajmijcie się sejfem Starka. Wszystkie wynalazki zbadajcie w laboratorium. Może coś da się z nich sprzedać?
O'Brien: Zrozumiano. Zajmiemy się tym. Spotkanie aktualne?
Stane: Tak

Tony nie dowierzał, co łysielec mówił. Był wściekły z dwóch powodów, a nawet i z trzech. Że Stane przekształca wynalazki ojca w broń, był podejrzany w sprawie wypadku, a do tego na palcu miał pierścień Howarda. Postanowił dalej go śledzić niezauważalnie.
Kiedy Stane wyszedł z budynku, wsiadł do limuzyny. Wiedział, że jedzie na spotkanie. Nie wiedział z kim. Wszystko stało się jasne, gdy za nim dotarł na poligon doświadczalny.

Tony: O nie! Nie! Co oni zrobili?! Przecież to glebożery! Jak on mógł?!
Stane: Zapewniam, że jeszcze dziś przetestujemy kolejną broń
Generał: A jego syn się zgadza, by coś robić z wynalazkami Howarda?
Stane: Nie ma skończonych 18 lat, więc też nie ma nic do gadania

Tony miał chęć strzału do niego z broni, czyli repulsorów, ale zawahał się. Gdy pomyślał o ojcu, zmienił swoje zamiary i próbował się uspokoić. Nagle zadzwonił do niego Rhodey.

Rhodey: Tony, gdzie ty jesteś?
Tony: Mówiłem ci. Muszę się czymś zająć
Rhodey: Czym?
Tony: Zadzwonię później
Rhodey: Powiedz mi tylko, gdzie cię wcięło?
Tony: Eee... no jestem, jak to powiedzieć... na poligonie

Podrapał się w głowę i powiedział pół żartem pół serio.

Rhodey: Słucham?! Co ty tam robisz ?!
Tony: Obserwuję
Rhodey: Nie masz nic innego do roboty? Zaraz mama przyjedzie z pracy i zacznie mnie przepytywać!
Tony: Nie panikuj. Zaraz będę, tylko muszę...

Tak się zagadał, że nie zauważył wystrzału lasera.

Tony: Au! Jak oni mnie zauważyli?
Rhodey: Co się dzieje?
Tony: Nic. Już wracam

Uznał, że dokończy "obserwację" później, gdy "przesłuchanie" Roberty dobiegnie końca. Wrócił do laboratorium, gdzie odłożył zbroję. Rhodey tam na niego czekał.

Rhodey: Zabrałeś ją?

Tony: Tak. Musiałem coś zrobić. Szpiegowałem Stane'a. Coś czuję, że to on wysadził samolot. Ma pierścień mojego ojca, a do tego wszystkiego, przerabia jego wynalazki w broń i sprzedaje wojsku!

Zrzucił narzędzia z blatu i mocno się wkurzył.

Rhodey: Stane nie zrobiłby tego
Tony: A kto mógł to być inny?!
Rhodey: Ochłoń trochę, bo naprawdę zaraz coś zrobisz głupiego

Chłopak odrobinę był spokojniejszy tak z pozoru, bo wewnątrz niego gotowała się nienawiść.

Tony: Rozumiesz, że mój ojciec zginął? Jego praca została zniszczona, a ja "nie mam nic do gadania"!
Rhodey: Tak powiedział?
Tony: Chcę wiedzieć, czy to jego wina. Znajdę jakieś dokumenty. No cokolwiek. Byle dowieść, kto za tym stoi
Rhodey: Naprawdę tak bardzo ci na tym zależy?
Tony: A co ty byś zrobił, gdyby twój ojciec zginął? Obudziłbyś się i byłbyś sam. Nie dręczyłaby cię myśl, że to się nie zdarzyło przez przypadek?! Ja muszę poznać prawdę!
Rhodey: Tony, wybacz, ale nie możesz ciągle rozdrapywać starych ran. Prawda też może boleć
Tony: To mam spokojnie patrzeć, jak Stane niszczy firmę?!
Rhodey: Ja tego tak nie powiedziałem
Tony: A co z Pepper? Chyba się nie pozabijaliście?

Próbował rozluźnić sytuację, która przez sprawę z firmą była nieprzyjemna. I udało mu się, bo Rhodey to, aż wybuchnął śmiechem.

Rhodey: No dorwała mnie i wylała całą wodę na mnie. Ona jest pokręcona
Tony: I tak ją lubię
Rhodey: Wow! Znasz ją jeden dzień i już masz o niej zdanie?
Tony: Nie jest taka zła. Jest zabawna
Rhodey: Zabawna? To wariatka. Oj! Ja chyba widzę, że coś zaiskrzyło

Przyjaciel zaśmiał się, widząc jego rumieńce na twarzy, gdy mówili o Pepper. Bawiło go to, że w jeden dzień, jedna osoba na niego tak wpłynęła pozytywnie. Jednak mimo wszystko nie chciał zostawić sprawy firmy.

Rhodey: No dobra, chodźmy na obiad. Mama będzie zła, jak się spóźnimy
Tony: Musi mieć wszystko, jak w zegarku. Nie za wcześnie i nie za późno

Obaj się zaśmiali i wyszli z laboratorium. Rhodey jako pierwszy dorwał się do zupy, zajadając z wielkim apetytem. Roberta lustrowała ich wzrokiem, zastanawiając się, czy czegoś nie naskrobali. Słyszała jedynie, że dyrektor kogoś miał w swoim gabinecie. O istnieniu Pepper znała jedynie z opowieści Rhodey'go, gdy ten przychodził czasem z limo pod okiem, bądź z poszarpaną bluzką.

Roberta: I jak tam pierwszy dzień w szkole, Tony?
Tony: Nie było, aż tak źle. Nawet poznałem kogoś
Rhodey: Ty tam już jej powiedz, kogo poznałeś

Zaśmiał się.

Roberta: Kto to taki?
Tony: Gaduła Pepper
Roberta: Chyba jeszcze nie raz o niej usłyszę

Teraz to kobieta się uśmiała. Podejrzewała, że nie mówią jej wszystkiego. Musiała zadać kolejne pytania.

Roberta: Pamiętaj, że ja się dowiem o wszystkim, jeśli coś naskrobaliście. Cieszę się, że oprócz Rhodey'go to teraz znasz kogoś jeszcze. A gdzie zniknąłeś przed lekcjami?

Tony: Ooł

Czuł, że wpadł w niezłe kłopoty. Rhodey stanął w jego obronie.

Rhodey: Zwolnili nas wcześniej
Roberta: Naprawdę? To ci dopiero. Rozmawiałam z dyrektorem i mi powiedział, ze nie byłeś na żadnej lekcji
Tony: Po raz drugi ooł
Roberta: Chcesz, żeby cię wylali?!

Teraz podniosła głos stanowczo i już jej spokój ducha ulotnił się. Tony nie chciał jej mówić prawdy. Ufał tylko swojemu przyjacielowi, ale chciał też później powiedzieć Robercie.

Tony: Przepraszam, ale ja... Eee... muszę już iść

Wstał od stołu i znowu pojawiło się kolejne pytanie prawniczki.

Roberta: Gdzie idziesz?
Tony: Przewietrzyć się

Tak naprawdę znowu założył zbroję i poleciał nad firmą, by zgrać całą dokumentację sprzed wypadku.

Tony: Muszę znać prawdę. Muszę to wiedzieć, bo inaczej nigdy nie zasnę spokojnie

W kilka minut uzyskał dostęp do plików, jakie potrzebował. Stał jeszcze, patrząc w kamuflażu na uśmiechniętego łysielca. Na biurku była teczka z projektem, podpisanym przez wojsko.
Było już późno wieczorem. Rhodey zadzwonił do niego.

Rhodey: Znowu robisz to samo? Szpiegujesz?
Tony: Tak. A nie powinieneś już spać?

Zaśmiał się, ale jego to nie bawiło.

Rhodey: Nie żartuj sobie. Wybiegłeś bez słowa. Wiesz, że już coś podejrzewa?
Tony: Spokojnie, Rhodey. Już nam te dokumenty. Uwierzysz, że wojsko podpisało z nim projekt?! Jak on może dalej niszczyć firmę?!
Rhodey: Dobra. Teraz to ty wrzuć na luz. Wracaj do domu, bo nie mogę cię wiecznie kryć. Wmówiłem jej, że poszedłeś do sklepu

Tony poczuł powód, by się śmiać. Nie wiedział, jakie wymówki mógł wymyślić Rhodey, żeby go kryć,a nie robił tego, bo nie miał nic do roboty. Chciał mu pomóc.

KONIEC AKTU III


--**---

Katari ma pewne problemy i rozpoczęła opo o Daredevilu ( taki projekcik), a poza tym problemy szkolne. Z racji tego, notek regularnie nie będzie. Jeśli coś się zmieni, zobaczycie post. A teraz, jak wam się podoba notka? Przypominam, że rozpoczęło się nowe opowiadanie :)
A na Diabełka zapraszam tu  http://dance-with-daredevil.blogspot.com/

AKT II: Szkoła

Mija pół roku od wypadku. Tony z trudem pogodził się z nową sytuacją, ale życie z Rhodey'm pod jednym dachem nie było niczym złym. Jednak Roberta była surowa, gdy ktoś nie chciał jej słuchać. Potrafiła być bardzo przekonywująca. Jego ojciec chciał, by chodził do szkoły i nauczył się tego, czego nie zdołał mu przekazać. Siedział z Rhodey'm w pokoju.

Tony: Czy ja naprawdę muszę chodzić do tej... no szkoły?
Rhodey: Nie marudź. Nie będzie tak źle. W końcu twój ojciec tego chciał, a poza tym poznasz nowych ludzi
Tony: Chyba nie mam wyboru. Roberta może nas pozwać za niechodzenie do szkoły

Oboje się zaśmiali, myśląc, co Roberta może im zrobić.

Rhodey: Będzie dobrze. Szkoła nie jest taka zła. Sam zobaczysz. To co, idziemy?
Tony: Chyba tak

Chłopak chwycił za plecak pełny książek i wyszedł z przyjacielem do miejsca, zwanego szkołą. Oprócz Rhodey'go nikogo nie znał. Mijał różnych uczniów i uczennice, jak sportowcy, modnisie, czy klasyczne kujony z książkami. Jednak jego uwagę przykuła rudowłosa dziewczyna z piegami, która dręczyła profesora.

Prof .Klein: Nie mogę ci podwyższyć oceny, bo ci brakuje pół punktu. Uważam, że trójka z fizyki jest dla ciebie wystarczająca
Pepper: Dlaczego trójka? Wie profesor, co mi zrobi mój tata za taką ocenę? Zabierze mi komórkę! Ja tego nie przeżyję! Nie mogę mieć wyższej? Przecież nie opuściłam ani jednej lekcji
Prof. Klein: To nie będzie fair w stosunku do innych uczniów. Zrozum, że nie mogę. Przykro mi, ale trzeba było się więcej pouczyć, niż siedzieć w necie
Pepper: Że jak?!

Dziewczyna się wkurzyła i wzięła od kogoś sok, który wylała na głowę nauczyciela.

Prof. Klein: Patricio, do dyrektora!

Była obrażona, ale nie przeszkadzało jej to, że wpadła na "odwiedziny" do dyrektora Nara. Cała szkoła śmiała się z jej wybryku. Jedynie Tony przyglądał się jej, jakby czegoś szukał. Wiedział, że nazywa się Patricia.

Tony: Znasz ją?
Rhodey: A kto o niej nie słyszał? No tak, twój pierwszy dzień w szkole. No to jest Patricia Potts. Najbardziej wygadana w szkole. Mówimy na nią Pepper i często pakuje się w kłopoty
Tony: Czyli dyrektor nie jest jej obcy?

Rhodey się zaśmiał.

Rhodey: Pogadaj, ile razy już poszła do niego na kawkę. Nawet żona z nim tyle czasu nie spędza. Dobra, koniec żartów. Ja mam historię, a ty nic. Pójdź na dach, zjedz lunch. albo pozwiedzaj Akademię.

Tony dalej myślał nad poznaną mu osobą. Chciał bliżej ją poznać, bo była odmieńcem w szkole. Uznał, że jeśli ma zacząć nowe znajomości, to właśnie z nią. Poszedł na dach Akademii, skąd był widok na firmę Stark International, a dalej Hummer Multinational. Zamknął oczy i znów wspomniał mu się wypadek. Wspomniał sobie o rozmowie na temat pierścieni.

Tony: Kto mi cię zabrał? Kto?

Zacisnął rękę w pięść i ujrzał przed sobą sylwetkę wspólnika Howarda. Był duchem.

Stane: I jak to jest, Tony? Nie udało wam się z ojcem mnie powstrzymać. Wszystko nad czym pracowałeś z tatą od teraz należy do firmy. Do mnie!

Uśmiechnął się złośliwym uśmieszkiem. Wydawało mu się,  że to kłamstwo, ale powoli zaczął układać sobie w całość, kto najbardziej zyskał na jego śmierci.

Pepper: Tony Stark. Wiem, kim jesteś, a ty już niestety o mnie usłyszałeś. Czasami można dostać szału w szkole. To jakieś więzienie! Tu nawet w stołówce żarcie ci psy nie zjedzą. Oj! Współczuję, że też tu musisz uczęszczać . Halo? Słyszysz mnie? Nie ignoruj mnie, bo będę mówić więcej!
Tony: Przepraszam, Patricio. No Pepper. Eee... ale się zamyśliłem
Pepper: A co ty taki nieśmiały? Nigdy nie gadałeś z dziewczyną? A właściwie masz dziewczynę? Jak długo?

Tony wtrącił się w jej długiej liście pytań, bo nie zdołał odpowiedzieć na pierwsze, a ruda zadała coraz to więcej.

Tony: Zawsze tyle mówisz?
Pepper: Jakiś problem? Taka natura, a jak ci to przeszkadza to spadaj!

Odezwała się nieco podirytowana zwróceniem uwagi na jej charakterystyczną cechę. Gadulstwo.

Tony: To po pierwsze: jestem tu nowy, a po drugie, to nie mam dziewczyny. Skąd wiesz, jak się nazywam?
Pepper: Mój tata  to agent FBI. Czasem sobie pożyczę jego komputer i co nieco się dowiem. To uczy więcej niż szkoła.
Tony: Pewnie tak
Pepper: Mogę coś wiedzieć, Tony?
Tony: Od kiedy jesteśmy na "ty" ?
Pepper: Nie przeginaj. No dobra. To mnie ciekawi taka jedna sprawa. Przez tydzień byłeś zaginiony. Jak ty przeżyłeś wypadek?
Tony: Szczęście

Chłopak uznał, że nowo poznana osoba nie może wiedzieć o wszystkim, dopóki w pełni jej nie pozna i nie uzna, że może zaufać.

Pepper: Szczęście? Nie, nie, nie. Nie kupuję tej bajeczki, bo gdyby tak było, nie dostałabym kary, a kiedyś mi uchodziło na sucho takie występki
Tony: Kochasz kłopoty
Pepper: Że co?!
Tony: Sama się o nie prosisz

Wniosek Tony'ego ją podirytował. Chwyciła go za bluzkę i pociągnęła do góry.

Pepper: Odwołaj to!
Tony: Zaprzeczasz?

Geniusz zaczął lubić rudą i chętnie męczył ją dalej, Chciał wiedzieć, jak bardzo się posunie, gdy wkurzy ją na maksa. Ich utarczki przerwał Rhodey.

Rhodey: Pepper, zostaw go!
Pepper: O! Jesteś! Robisz za niańkę pseudo geniusza? Urocze

Zaśmiała się i puściła chłopaka. Poczuł, że bardziej zabiło mu serce. Nie wiedział, czy to z wrażeń, czy z tego ścisku gaduły.

Tony: Możesz powtórzyć?
Pepper: Nie słyszałeś? Pseudo geniusz!

Ponownie się uśmiechnęła, ale dość chytrze, że Tony sam chciał ją dorwać. Rhodey go uprzedził.

Rhodey: No i to nasza ruda Pepper. Potrafi się pieklić, ale nie radzę jej bardziej drażnić
Pepper: Taa.... Akurat cię posłucha. Nie usłyszy, kłamie i nie myśli

Tony wycofał się, bo poczuł ból w klatce piersiowej. To nie był stres, tylko przypomnienie, by naładować implant. Z tego też powodu wyszedł ze szkoły i pojechał na teren fabryki obok domu Rhodes'ów.

Tony: No i gdzie ty jesteś?... A tutaj się schowałaś

Podpiął się do ładowania, a kiedy chciał pomyśleć nad ostatnim wspomnieniem, zadzwonił Rhodey. Nie był zadowolony z ucieczki.

Rhodey: Wagary w pierwszy dzień? Chcesz, żeby cię wyrzucili?!
Pepper: Hahaha!
Rhodey: Pepper, milcz! Tony, słyszysz?
Tony: Słyszę. Musiałem iść do laboratorium, Wiesz czemu?
Rhodey: Wybacz, ale wrócisz na lekcje?
Tony: Muszę się czymś zająć
Pepper: Hahaha! Mądrością to on nie grzeszy!
Rhodey: Ucisz się, bo ci przywalę, małpo
Pepper: Że jak?!
Tony: Ej, jesteście tam?

Rhodey rozłączył się i próbował uciszyć rudą.

Rhodey:  Zawsze tak robisz, jak ktoś z kimś gada?
Pepper: Ojej! Tylko żebyś się nie popłakał, Rhodey

Pepper dalej głupio się uśmiechała coś planując. Swoje zamiary wymierzyła centralnie w jego nos. Rhodey obronił się i chwycił za jej ręce.

Rhodey: Jak będę musiał, to cię przywiążę do tej rury
Pepper: Hahaha! Boję się! Ojej! Ojej! Zajmij się Starkiem, mamusiu

Chłopak wyjął z plecaka czarną taśmę i zakleił jej usta, by nie mogła nic mówić.

Rhodey: Co tam mówisz? Nic nie słyszę

Pepper przygniotła mu stopę, aż syknął z bólu.

Rhodey: Wariatka

Przez ten komentarz znowu oberwał, ale bardziej. Odkleiła sobie taśmę i zaczęła gonić Rhodey'go po szkole z... butelką pełnej wody.

Pepper: Nie uciekaj! Nie uciekaj! Dorwę cię!

Chłopak próbował skończyć z nią walkę, a ruda nie chciała końca.

KONIEC AKTU II

AKT I: Wypadek

Tony siedział w samolocie, rozmawiając o pierścieniach ze swoim ojcem. Próbował się zainteresować tym, co mu opowiadał.

Howard: Ależ, Tony. To możliwe, że ludzie mieli na wyciągnięcie ręki o wiele bardziej zaawansowaną technologię
Tony: Niemożliwe. To Chińczycy mogli budować samochody?

Chłopak zaczął się śmiać, bo coraz bardziej nie uwierzył, co chciał mu przekazać Howard.

Howard: Nie wiemy tego. Wiemy natomiast, tylko tyle, że to mogła być prawdziwa technologia
Tony: Jak wrócimy do domu, pokażę ci, co zbudowałem. Na pewno ci się spodoba

Nagle zadzwonił jego współpracownik. Obadiah Stane. Tony nie przepadał za nim przez obsesję na punkcie broni.

Howard: Przygotuj się do lądowania
Tony: Założę się, że dzwoni w sprawie glebożerów
Howard: Umowa stoi

Uśmiechnął się i nawiązał kontakt z łysielcem. Tony zamiast szykować się do lądowania, podszedł do zbroi, by sprawdzić, czy była w całości.

Tony: Będziesz ze mnie dumny, tato

Niespodziewanie oślepił go blask. Samolot rozpadł się. Słyszał hałas zepsutego silnika i dźwięk rozrywania się maszyny. Pole utworzone z rękawicy ocaliło go przed śmiercią. Chłopak chciał wrócić do domu, ale nie sam. Rozglądał się, szukając ojca.

Tony: Tato! Tato!

Krzyczał dławiącym głosem. Nie wiedział, jak to się stało, że nastąpiła eksplozja. Zauważył skrzynię z częściami zbroi. Była niedaleko. Udało mu się doczołgać ostatkami sił. Wyjął hełm.

Tony: Aktywacja kodu...Stark....02

<<Aktywacja zakończona. Uwaga. Wykryto rozległe uszkodzenia serca i klatki piersiowej. Leczenie w trakcie>>

Tony: Systemy nawigacyjne. Ach... Zabierzcie mnie... Zabierz mnie do Rhodey'go

Tony był wyczerpany. Wszystkie elementy pancerza połączyły się z hełmem, zabierając go do laboratorium. Minęła godzina. Był zdezorientowany i zamiast dolecieć do budynku, rozbił się niedaleko tego miejsca. Jego przyjaciel usłyszał twarde lądowanie. Chłopak próbował trzymać się przytomny. Z ciężkimi obrażeniami było to trudne.

Rhodey: Tony, co się stało? Tony!

Był przerażony, gdy została odsłonięta twarz. Nie wyglądała na poważnie zmasakrowaną, ale głowę miał rozbitą.

Tony: Rhodey...
Rhodey: Tony! Ty jesteś ranny!
Tony: Moje...serce
Rhodey: Trzymaj się. Nie pozwolę ci umrzeć

Chłopak opadł z sił i stracił przytomność. Rhodey pozbawił go zbroi, by zabrać do szpitala. Widząc pozostałe obrażenia był zmuszony powiadomić matkę o wypadku. Razem przekazali rannego pierwszemu napotkanemu lekarzowi. Bez pytania o szczegóły wzięli go na operację.

Roberta: Musimy skontaktować się z dr Yinsenem. Tylko on może go uratować
Rhodey: Skąd wiesz?
Roberta: Razem z Howardem pracowali nad czymś, co miało być ulepszoną wersją rozrusznika serca
Rhodey: Mamo, obyś się nie myliła

Jeszcze tego samego dnia późnym wieczorem, Tony otworzył oczy. Oślepia go na początku białe światło. Dalej był zdezorientowany. Nie wiedział, co się stało i gdzie jest. Rozglądał się po sali, a Rhodey trzymał go za rękę.

Rhodey: Tony, spokojnie. Wszystko będzie dobrze
Tony: Gdzie...mój tata?

Do sali weszła matka Rhodey'go.

Roberta: Tony, uspokój się

Ponownie nastąpiła cisza. Słyszał jeden dziwny dźwięk, dochodzący z jego klatki piersiowej. Dotknął tego ręką. To było okrągłe urządzenie, wydające bicie serca, migoczące łagodnie na niebiesko.

Tony: Co to jest?!
Rhodey: Musisz się uspokoić
Tony: Rhodey, co się stało?

Wciąż był zagubiony i krzyczał przez to, że nic nie rozumiał. Do sali wszedł lekarz. Ten sam, którego wezwała Roberta. Wpatrywał się swoimi okularami w mechanizm, myśląc.

Dr Yinsen: Widzę, że implant spełnia swoje zadanie
Tony: Co?!
Dr. Yinsen: Twoje serce jest uszkodzone i to, co masz na klatce piersiowej, pobudza je do pracy. Naprawdę to cud, że przeżyłeś
Tony: A co się dzieje z tatą? Gdzie on jest?!

Bardzo się zdenerwował, aż maszyna przy łóżku zaczęła piszczeć.

Dr. Yinsen: Musisz się uspokoić

Znowu zaczął nerwowo rozglądać się, szukając swego ojca. Wszyscy kazali mu się uspokoić. Chciał mieć informacje. Jakikolwiek szczegół, co stało się z Howardem. Miał nadzieję, że przeżył wypadek.

Tony: Gdzie on jest?! Rhodey!
Rhodey: Tony... Tak mi przykro, ale on...nie żyje
Tony: Co?!

Krzyknął, zaciskając pięści, a po policzkach spłynęło kilka łez. Nie potrafił strawić prawdy, ze już nigdy nie zobaczy ojca. Ledwo zniósł śmierć matki w młodości, a to był dla niego okrutny cios. Lekarz próbował go jakoś uspokoić, bo widział, że oprócz psychicznego bólu był też ten fizyczny. W dodatku, gdy pomyślał, że jego serce było uszkodzone nieodwracalnie, a utrzymuje je specjalna technologia, czuł utratę chęci do życia.
Kardiomonitor znowu hałasował. Przez chwilę skupił się na biciu serca. Biło tak słabo, że to małe światełko w klatce piersiowej dało mu nowe życie. Rhodey trzymał go za rękę, by się uspokoił.

Rhodey: Razem przez to przejdziemy. Wszystko się ułoży
Tony: Rhodey

Powoli zaczął się uspokajać. Wszystko wróciło do normy.

Dr Yinsen: Według opisy prawnego w dokumencie twojego ojca, państwo Rhodes to twoi opiekunowie w razie jego śmierci
Rhodey: Widzisz? Nie jest źle. Teraz będziesz musiał się użerać razem ze mną z moją mamą

Uśmiechnął się, a Roberta popatrzyła na niego groźnym spojrzeniem. Tony poczuł ulgę, że zamieszka z przyjacielem, bo znał jego rodzinę. Matkę- prawnik i ojca- pilota wojskowego.

Tony: Faktycznie. Nie jest źle

Zrodziła się w nim nadzieja na "lepsze jutro".

Dr  Yinsen: Będzie dobrze, Tony. Roberta odpowiednio się zajmie tobą
Tony: Kiedy mogę wyjść?
Dr Yinsen: Za pół roku
Tony: Za pół roku?

Lekarz przyznał, że żartował. Miał zostać na 2 miesiące w szpitalu, by mógł ustabilizować jego stan. Ciągle tęsknił za ojcem, ale z Rhodey'm nie czuł się tak osamotniony.


KONIEC AKTU I


----**----

Witajcie w nowym opowiadaniu, Jest ono nietypowe, gdyż pisane jako scenariusz, ale mimo to myślę, że taka forma będzie wam odpowiadać. Żeby tak nie popędzać, jedna notka dziennie wystarczy. Z początku będą kolory przy osobach, ale później znikną, bo na wstępie chciałam pokazać, jak to mniej więcej zaznaczam w zeszycie. Taka mała ciekawostka. No to, jak reakcja? :)

"Kim był? Kim pozostał? Ten Tony Stark"-wspomnienie o przyjacielu: Rhodey

"Czy było warto?
Czego ci brakowało?" ~ Rhodey

Jestem jedyną osobą, która jakoś znosi ból przez stratę bliskiej osoby, Przyjaciela i brata. Często byłeś mi wdzięczny za pomoc i samo uratowanie życia. Ciągle przypominałeś mi o feralnym dniu, zmieniającym twoje życie. Zawsze byłem pełny wiary, ale teraz zwątpiłem w nią. Nie potrafię pojąć logiki.

Dlaczego targnąłeś się na życie?
Dlaczego z nikim się nie pożegnałeś?

Znałem cię od najmłodszych lat i na pewno odczuwam pewną pustkę. Najbardziej cierpi Pepper. To ona przyjęła najgorszy cios ze wszystkich.

Byłeś dla mnie, jak brat. Zawsze ci pomagałem, choć często tego nie chciałeś. Męczyło cię moje matkowanie, ale robiłem to z troską o twoje zdrowie. Jako jedyny widziałem twój stan po wypadku.

Pamiętam nasze wspólnie misje, czy dogryzki w zbrojowni. Rzucaliśmy czym popadnie, bo chcieliśmy się bawić niczym dzieci.

Kiedy Pepper mi powiedziała o zgonie, nie potrafiłem uwierzyć, że sam jesteś sobie winien. Nie sądziłem, że szaleństwo sięgnie zenitu.

Wyrywając mechaniczne serce?

To akt samobójczy.

Bardziej spodziewałbym się śmiertelnej walki z kimś niebezpiecznym, a ty tak po prostu bez słowa pozbawiłeś się życia?

Uwierz, czy nie, ale przez to uważam cię za okropnego dupka. Bezmyślnego.

Podjąłeś wybór, kosztujący masę cierpień.

Szczerze przyznam, że jako facet nie chciałem uronić żadnej łzy. Jednak emocje zwyciężyły i w dniu, kiedy odszedłeś, a ja się dowiedziałem o tym, płakałem.

Płakałem, bo umarł mój przyjaciel i brat. Znałem cię bardziej, niż twoja własna żona, co obecnie ma stan wdowy, a psychika została poważnie naruszona.

Czy wiedziałaś, jakie będą skutki?
Pamiętasz może, kiedy powiedziałeś mi o sekrecie?

Do tej pory niczego nie żałuję. Nie żałuję, że cię poznałem. Dzięki tobie zrozumiałem, jak wielką ceną może być ryzykowanie życia w imię osoby, która jest całym twoim światem.

Dlaczego nas zostawiłeś?

Miałeś wszystko, czego chciałeś. Chyba nie doceniałeś prawdziwego piękna życia. Gdybyś je naprawdę docenił, nadal oddychałbyś tym samym powietrzem, co my.

Byłbyś świadkiem, jak Viki wchodzi w dorosłość ze swoim partnerem u boku.
Byłbyś dziadkiem jej dzieci.
Byłbyś szczęśliwy.

Nigdy ci nic nie brakowało.

Mylę się?

Pewnie tak. Zawsze chciałeś być zdrowy i nie mieć tej słabości w sobie, która jest bolesną przeszłością, ale i nadchodzącą nadzieją. Zgasła razem z tobą.

Miałeś wszystko i wszystkich. Brakuje mi cię. Teraz nie mam z kim pogadać o tych sprawach, jakimi się z tobą dzieliłem.

Spędziliśmy wspólnie dzieciństwo. Prawie całe życie byliśmy razem.

A teraz?
Co zostało po tobie, oprócz wyjątkowych wspomnień, jak pierwszy dzień w szkole, twój ślub, nasza ostatnia misja oraz urodziny Viki?

Zaufałeś mi na tyle, by dać swój ciężar na moje barki. Chciałem ci pomóc i być twoim oparciem do samego tchu.
Do ostatniego oddechu.
Uderzenia serca.

Duchem nadal będziesz z nami. Jeśli widzisz, co piszę, znaczy, że chcesz zrozumieć mój tok myślenia. Pragnę ci w ostatnich słowach przekazać jedną, ale i ostatnią rzecz.

Byliśmy rodziną.
Byłeś wariatem gotowym rzucić się w ogień.

I za to zostałeś nazwany Iron Manem.

Bądź dumny, co osiągnąłeś.

James Rhodes

Z wielkim żalem żegna Tony'ego Starka

Swojego przyjaciela i brata

---**--

Koniec. Teraz nowe opowiadanie.

"Kim był? Kim pozostał? Ten Tony Stark"- wspomnienie o ojcu: Viki

"Kto będzie mi pomagał i wspierał w dorosłości?
Dlaczego odszedłeś po moich urodzinach?
Co się stało?" ~ Viki

Nie mogę w to uwierzyć, że ciebie już nie ma na tym świecie.

Co ja bez ciebie zrobię?

Próbowałam ci pomóc wrócić do normalnego życia. Nikt nie chce mi powiedzieć, dlaczego wyrwałeś reaktor. Obawiam się, że nigdy nie zostanie udzielona odpowiedź. Jeśli wydaje ci się, że mam siłę, by znieść ból wraz z obowiązkami, mylisz się. To wielki trud dla zwykłego człowieka, jak ja.

Byłam z ciebie dumna, słuchając o twoich odważnych, choć często szalonych czynach. Z chorym sercem zdołałeś nie raz pokazać, że Iron Man nigdy się nie poddaje. Walczy do samego końca.
Byłeś dla mnie wzorem. Autorytetem.

A teraz?

Pozostaniesz jedynie wspomnieniem. Z pomocą mamy staram się rozporządzać firmą.

Jak osoba, która była pełni życia, radując się ze mną w tak ważnym dla mnie wydarzeniu, pomyślała o tej błędnej myśli?

Samobójstwie. To odruch niezwykły u takich ludzi, którzy mają wszystko, czego chcą.

Czy to przeze mnie pozbawiłeś się życia?
Byłam dla ciebie ciężarem?

Nic nie wskazywało, że tej samej nocy zacznie się walka na krawędzi. Między życiem a śmiercią. Nie myślałam, że tak szybko ciebie stracę. Pochowaliśmy cię kilka dni temu, a ja nadal nie potrafię się otrząsnąć, jak mama.

Może gdybym została na noc, nie doszłoby do tej tragedii?

To prawda. Żałuję, do czego doszło. Najgorsza myśl zawsze jest taka.

Mogło być inaczej.

Zgodnie z tą zasadą rodzą się przypadki nagłych zmian w życiu. Wiem, że cię straciłam i już nie odzyskam, ale muszę wyrzucić te myśli z siebie. Na szczęście nie jest ze mną źle. W przeciwieństwie do mamy, nie muszę brać żadnych leków na uspokojenie.

Staram się stanąć na nogi po tym dniu, gdy odważyłeś się zatrzymać bicie serca. Wszyscy cierpią, bo ty musiałeś nas zostawić. Kochałam cię, jak ojca i bliską mi osobą. Taką bratnią duszę. Po tobie odziedziczyłam mądrość oraz smykałkę wynalazcy. Raz już ocaliłam ci życie, ale niestety śmierć była nieuchronna. Miałeś rodzinę i wspaniałego przyjaciela.

Czy było warto się poświęcić?
W imię czego?

Niczego. To było samolubne zagranie. Nie przypuszczałam, że zalążki Narcyza kiełkowały w tobie, bo zwykle skrywałeś się w cieniu swej pracowni. Zastanawia mnie wiele rzeczy. Na większość z nich nie uzyskam odpowiedzi.

Przez kogo?

Przez ciebie. Zabrałeś mi część marzeń.

Nie wiedziałeś?

To teraz wiesz. Planowałam wypad rodzinny w góry na kilka dni, czy zwykły maraton filmowy naszych ulubionych gatunków. Mama na pewno wybrałaby romansidło, a ty zapewne ze mną coś pod science fiction. Jakoś doszlibyśmy do porozumienia.

Zniszczyłeś to. Mieliśmy być szczęśliwą rodziną. Teraz jedynie zostaliśmy obrazem rozpaczy. Chodzimy w czarnych ubraniach i każdego dnia wylewamy łzy wraz z żalem. Nie jestem w stanie policzyć, jak często przychodzę na cmentarz.

Nie wiem, czy wiesz, ale mówię do ciebie. Mówię, żeby zapełnić pustkę.
Tato, nie miałeś źle na świecie, a technologia rozwija się i to mógłby być klucz do twojego wyzdrowienia.

Chciałeś tego, prawda?
Czuć ciepło, bijące od serca, a czynności baterii zakończyć raz na zawsze?

Próbuję żyć, ale czuję ten ból.

Rozumiesz, przez co musimy przechodzić?

Ludzki umysł nie jest w stanie wyobrazić sobie tego stanu, który nas ogarnia wewnątrz. Ja, Victoria Stark zawsze będę cię pamiętać jako ojca, który nie był idealny, ale życie posiada wady. Czasem potrzeba czasu, żeby je odkryć.

Żegnam się z tobą. Niech ci będzie dobrze tam, gdzie teraz jesteś.
W niebie.

Victoria Stark

Z wielkim żalem żegna Tony'ego Starka

Swojego ojca

" Kim był? Kim pozostał? Ten Tony Stark"- wspomnienie o mężu : Pepper

Z dedykacją dla Selene Stark. Mojej gwiazdki, obrończyni i chodzącej optymistki, wierzącej w nadludzką siłę. By nigdy się nie poddawać

"Byłeś taki szczęśliwy na urodzinach Viki, a teraz cię tu nie ma"~ Pepper

Niedawno siedzieliśmy wspólnie przy stole, świętując urodziny Viki. Tylko ja znam treść wiadomości, jaką mi pozostawiłeś. Próbuję jakoś żyć z pustką w sercu, ale nie daję rady. Płaczę każdej nocy, przypominając sobie ten samobójczy akt śmierci. Teraz jedynie patrzę na puste miejsce w łóżku, gdzie zwykle spałeś ze mną, a blask twojego reaktora był twoim życiem. Pamiętam każdy moment spędzony z tobą.

Czy żałuję, że cię poznałam?

Nigdy w życiu. Kochałam cię za to, że byłeś ze mną. Że byłeś moim obrońcą, ryzykującym tak wiele, by zapewnić bezpieczeństwo. Pamiętam ten ślub w dawnej zbrojowni. To było niezapomniane przeżycie. Stałam się wdową. Trochę zbyt wcześnie, ale chciałam z tobą jeszcze spędzić kolejne lata. Razem.
Godzina 3:30, to wtedy moje serce zwalnia. Tak jest każdego dnia przez określony czas twojego odejścia. Wystarczy, że poznałam wyrok, jaki został ci skazany z góry.

Gdzie tu sprawiedliwość?

Straciłeś w młodości wszystko, lecz pewnego dnia odważyłeś się powiedzieć TAK przy "ołtarzu". Odważyłeś się zawiązać ze mną przyszłość i spłodzić nową potomkinię Starków. Żyję z myślą, że całe to koło przestałoby się toczyć, gdybyśmy nie wpadli na siebie wtedy na dachu Akademii.

Jak cię traktowałam?

Zwyczajnie. Bez jakiejś tam ekscytacji, że poznaję bogatego dzieciaka, który mądrością przewyższał swoich nauczycieli. Dałeś mi tak wiele, a ja próbowałam się jakoś odwdzięczyć. A teraz siedzę na łóżku w nocy przy świetle Księżyca, płacząc. Wszystko mogło być inaczej.

Mogłam odrzucić zaręczyny.
Nie zrobiłam tego.
Mogłeś przestać mnie chronić.
Nie przestałeś.

Czy pomyślałeś, jak to zniesie twoja córka?

Dowiedziałeś się, że ma chłopaka. Możliwy byłby podobny los, jaki spotkał nas. Pierwsze zauroczenie, a później poznanie się bliżej, aż sekret nie byłby sekretem. Ja, Patricia Stark cierpię z trudem, znosząc ból zadany przez twoją stratę. Mój mężu, ojcu mojej córki i dawny bohaterze, zwany Iron Manem.

Ty zmieniałeś świat, więc dlaczego go opuściłeś? Przez ból?

Chyba nigdy tego nie zrozumiem, Rzadko chodzę do warsztatu. Jedynie tam pozostała zbroja Violet. Wszystko zostało sprzątnięte.

Nie wiem, jak mam żyć dalej?
A może na odwrót?
Czy chcę żyć?

Nigdy nie zdradziłam cię z kimś innym. Starałam się być szczera.

I co z tego wyszło?

Miłość ponad wszystkie granice. Zniosłam zbyt wiele, by spotkać się z tobą na "tamtym" świecie. Długo myślałam nad tym, jak nazwać twoje zachowanie.

Psychopatyczne?
Zdradzieckie?
Mordercze?

Nie, nie. Żaden z nich. Egoistyczne. Myślałeś jedynie o swoim cierpieniu, nie patrząc na skutki tej decyzji.

Odebrałeś sobie życie, bo nie chciałeś męczyć się z bólem?
A może chciałeś znowu poeksperymentować?

Niestety tym razem wyszła PORAŻKA.

Zastanawiałeś się kiedyś nad tym, czym jest prawdziwy ból?

To taki, gdy cierpią wszyscy wokół. Zostanę dla Viki. Będę żyć dla niej.

Czy będę ci w stanie wybaczyć taką zdradę?

Jeśli tak, to będzie długi proces.
Jeśli nie, spoczywaj w pokoju i przestań mnie męczyć, włączając wspomnienia w mej głowie.

Straciłam ciebie, tracąc poczucie istnienia oraz sensu życia. Czasem wydaje mi się, że to jakiś koszmar. Ciągnący się horror bez możliwości zatrzymania.

Czy kiedyś otrząsnę się z tak wielkiego ciosu w serce?

Spróbuję, ale dawna Pepper umarła z Tony'm Starkiem. Odeszli razem w otchłań.

W pustkę.
Nicość.

Patricia Stark

 Z wielkim żalem żegna Tony'ego Starka

Swojego męża