Rozdział 16: Wiecznie żywi

Przez chwilę miałem przed oczami mgłę, ale później poczułem, że żyję. Zacząłem normalnie widzieć, a pierwszą twarz, jaką zobaczyłem była Rhodey'go. Chwila, czy ja...

-Czy ja umarłem?- wychodziłem z szoku

-Mało brakowało. Już więcej mi tak nie rób- pogroził mi palcem

-Dzwoniłeś do Pepper?- spytałem go

-Aha, czyli pamiętasz, czemu odleciałeś? Dobrze, że wróciłeś- ucieszył się Rhodey

-Ale dzwoniłeś do niej?- wciąż nalegałem na odpowiedź

-Nie, ale chyba wolałbyś ją zobaczyć, prawda?- wskazał mi na drzwi, gdzie stała ona

Nie wierzyłem, kogo widzę. To była moja ruda Pep.

-Pójdę jej powiedzieć, że może wejść- wstał z krzesła i podszedł do drzwi

Coś tam z nią rozmawiał, ale nie wiedziałem, czy tylko ją prosi, a może coś mówią o czym ja nie mam zielonego pojęcia. W końcu przyszli oboje.

-Pepper, czy to ty?- wciąż nie mogłem uwierzyć, że ją widzę

W oczach zaszkliły się łzy.

-Tak, to ja. Tęskniłam- rzuciła mi się na szyję

Poczułem przyjemne ciepło. Przytuliłem ją bardziej do siebie.

-Ja również się stęskniłem- odczułem wielką ulgę

Kamień spadł mi z serca. Ona żyje, a już chciałem wierzyć jakiemuś Duchowi, co mi gadał bzdury.
Widocznie nie tylko Whiplash chciał mnie zesłać na ten "lepszy świat".

-Miałaś być w Argentynie

-Byłam i podeszłam do testu. Czekam na wyniki. Wiem, że media trąbiły o wypadku samolotu. Rhodey mi powiedział,ale zrozum, że gdyby nie zbroja Rescue, nie byłabym tutaj. Duch chciał mnie zabić- szybko powiedziała, ale udało mi się nią zrozumieć

-Duch? Czyli to on za tym stoi? Dziwne, bo dzwonił do mnie, by mi powiedzieć, że umarłaś

-To prawie cię zabiło- wtrącił się Rhodey

-Prawie to mało powiedziane. Już byłem jedną nogą po tamtej stronie- poprawiłem go

Niespodziewanie.przyszła lekarka. Mam nadzieję, że ma dobre wiadomości.

-Chyba przy dziewczynie nie będziesz się denerwować, Tony. Mam twoje wyniki i są bardzo dobre. Jednak jeśli będziesz czuł się źle, zadzwoń- uśmiechnęła się Victoria

-To świetnie. Wracam do domu- cieszyłem się, że nie musiałem siedzieć dłużej w szpitalu












Tak się cieszę, że Tony może wrócić do domu. Ulżyło mi, że poprawiło mu się, a Duch zapłaci za swoje. Przez niego każdy z nas mógł zginąć. Teraz jesteśmy razem i nie pozwolę, by stała mu się krzywda. Dopilnuję tego. Przytulił mnie, uśmiechając się ze szczęścia.

-Cieszę się, że wróciłaś

-Też się cieszę. Naprawdę tęskniłam za tobą- pocałowałam go w usta

Pocałunek trwał krótko, ale miał mu przypomnieć, że nadal jestem jego dziewczyną.
Lekarka odpięła go od aparatury i poszła przygotować wypis. Na korytarzu czekała na mnie Bobbie. Poszłam z nią porozmawiać.

-Powiedziałaś mu o tym?- spytała z ciekawością

-Nie i nie będę mu mówić. Mój tata też nie powinien o tym wiedzieć. To wstyd, że córka agenta FBI oblała test- wyżaliłam się

-Nie przesadzaj, Pepper. Chociaż nie okłamuj swojego ojca. Nie będzie na ciebie zły. W każdej chwili możesz poprawić- próbowała mnie podnieść na duchu

-Dobra, wygrałaś. Jak mnie o to zapyta, powiem mu- postanowiłam nie ukrywać nic przed ojcem

Gdy Tony był już gotowy do wyjścia, lekarka przyniosła mu wypis. Razem z Rhodey'm wyszli na korytarz, gdzie się spotkaliśmy. Oboje byli nieco zdumieni na widok mojej towarzyszki.

-Pepper, kim ona jest?- odważył się spytać Tony

-Bobbie Morse. Dawna agentka SHIELD. Jestem też znana pod pseudonimem Mockingbird- przedstawiła się krótko

-Miło mi. Nazywam się Tony- uścisnął jej dłoń

-A ja to Rhodey- również przywitał się z nią

-Poznałaś ją w Argentynie?- spytał mnie na osobności

-Tak. Była moim wsparciem na szkoleniu. Dobra, pogadamy później. My wracamy do domu,a ty Rhodey dopilnuj, by trafił do łóżka. Żadnej zbrojowni.

Tony był w szoku, że powiedziałam o tym otwarcie.

-Spokojnie, ona wie- uspokoiłam go, by niepotrzebnie nie wariował

-Powiedziałaś jej?!- nieco wściekł się

-Sama do tego doszłam. Wyjaśnimy wszystko niedługo. A tak to już wieczór, więc miło było was poznać

-I wzajemnie- powiedział zadowolony Tony

Razem z Bobbie pojechałyśmy motorem do mojego domu. Tam czekał na mnie mój ojciec. Dziwne. Tak szybko wrócił? Wyczuwam kłopoty.

-Witaj, skarbie. Dzień dobry, Bobbie. Jak minął lot?- przywitał się z nami bez patrzenia, czy to my

Niepewnie weszłam do kuchni, gdzie przygotowywał kolację.













Szybko trafiłem do domu Rhodey'go. W sumie to też mój dom, ale wolę go tak nie nazywać. Owszem czuję się w nim dobrze, ale brakuje mi mojej mamy i taty. Czasem mam takie wrażenie, że to wszystko tak miało się wydarzyć. Z zamyśleń wyrwał mnie głos Rhodey'go.

-W końcu w domu, co nie?- przekręcił klucz

Po tym ruchu drzwi się otworzyły.

-Tak, w domu. Nareszcie- nie czułem wielkiego entuzjazmu tą informacją

Powoli przeszedłem przez próg. Gdy zdjąłem buty i kurtkę, ktoś zapalił światło w salonie. Przy lampie stała Roberta. No pięknie. Mamy się jej tłumaczyć?

-Rhodey, co teraz?- szepnąłem do niego, prosząc o pomoc

-Załatwię to. Stosuj się do mojej wersji, a nie będzie zadawać głupich pytań- ściszył swój głos, dając mi wskazówkę

-Dobra- kiwnąłem głową

Oboje poszliśmy do salonu, gdzie czekała na nas Roberta, by nas przepytywać. Usiedliśmy na kanapie, a ona naprzeciw lustrowała nas wzrokiem.

-Gdzie byliście tak długo?- zaczęła od podstawowego pytania

-Tony musiał przejść kilka badań kontrolnych

-Kilka? Za długo

-Ale to prawda, Roberto. W dodatku po śmierci dr Yinsena, zajmuje się mną Victoria Bernes. Czemu mi o tym nie powiedziałaś?- próbowałem wybrnąć, by nie kłamać, a mówić półprawdą

-Musiałam to przeoczyć, ale dobrze, że ktoś się tobą zajmie. Doskonale wiedziałam, jak jego śmierć spowoduje problemy- odparła poważnie

-Na szczęście wie tyle, co on. Mówiła mi o tym- przyznał Rhodey

-Dobra, już późno. Idźcie do łóżek i żadnego wymykania się w środku nocy- nakazała opiekunka

O jakim wymykaniu myśli? Przecież wtedy powiedziałem jej, że muszę się naładować, choć tak naprawdę szukałem Whitney.
Na jej prośbę poszliśmy do swoich pokoi. Mimo tej walki z Whiplashem i telefonem od Ducha, czułem się dobrze. Nie odczuwałem żadnego bólu i w spokoju mogłem zasnąć.
Zacząłem śnić, a raczej wspominać.

To było za czasów, gdy miałem pięć lat. Siedziałem w warsztacie z ojcem, który uczył mnie składać różne części.

-Widzisz, synu. Z tego składa się silnik. Gdy masz wszystkie elementy, powinien zadziałać

-A co się stanie, kiedy jednego zabraknie?- rozłączyłem jedną część

-Wtedy maszyna nie będzie sprawna

Nagle usłyszeliśmy kobiecy głos.

-Chłopaki, chodźcie na obiad. Zupa stygnie

----------------------*******************--------------------------------------------------------

Może zamiast mówić mniej więcej, co się wydarzyło w rozdziale, to powiem, że ankiety nadal trwają. Czy chcecie jakoś zadziałać w sprawie ostatniego sezonu?  Możecie mi wysyłać na maila własne propozycję i pomysły, Czas do końca czerwca, czyli roku szkolnego. Whiplash nadal wygrywa, a Titanium Man i Mandaryn mają po jednym głosie.  Ankieta o sezonie szóstym nadal nietknięta.

 Aha i jeszcze jedno
KONKURS

Zadanie polega na tym, by wybrać najgroźniejszego wroga (można poza serial) dla Iron Mana. Napisać, dlaczego on i krótkie opowiadanie, jak walczy z naszym bohaterem. Tutaj będzie bardziej ograniczony czas, bo  do 27 maja. Brak ograniczeń ilości, tylko te kryteria i nic więcej. Skoro konkurs to nagroda. Nie dość, że dostanie mailem dwa specjalne rozdziały premierowe, to  jego opowiadanie zostanie wyróżnione i dodane na stronie. Chyba warto, co? To główki do góry i działać. Niech wena będzie z wami :)

yoanka2415@gmail.com