Rozdział 1: Koniec jest zaledwie początkiem

Była noc. Z nieba padał deszcz, a czarne chmury zwiastowały jakąś tragedię. Potężne uderzenia piorunów mnie zbudziły. Dodatkowo ktoś zadzwonił na numer domowy. Roberta odebrała. Nie wiedziałem, o czym rozmawia. Podsłuchiwałem, stojąc przy drzwiach.

-Tak, przekażę mu.

Komu? Co? Może to do Rhodey'go. Wszelkie wątpliwości zniknęły, gdy przyszła do mojego pokoju. Nie musiała zapalać światła, bo mój implant mógł robić za jej źródło. Uchyliła drzwi i weszła do środka.

-Można?- spytała ledwo słyszalnym głosem

-Wejdź. Coś się stało?- uruchomiła się ciekawość

-Dostałam informację. Chodzi o dr Yinsena. On...nie żyje - odparła smutno

Byłem w szoku. Przecież nie mógł umrzeć ze starości, a poważnych chorób nie miał.

-Jak to się stało?!- kompletnie byłem oszołomiony

-Nie wiadomo. Miałam ci tylko powiedzieć. Tony, spokojnie- przytuliła mnie

Wciąż nie chciałem wierzyć, że to prawda. Co będzie teraz? Kto mi pomoże, jeśli będzie taka potrzebna? On mnie wiele razy uratował. Nie ma drugiego człowieka, jak on, co robi cuda.

-Będzie dobrze, Tony. Zobaczysz- cmoknęła w czoło i wyszła

Chciałem wrócić do snu, ale ciągłe grzmoty i ta wieść o jego śmierci nie dała mi spokoju.

~~~~~~~~~~ Tydzień później

To był czas na pożegnanie mojego cudotwórcy. Wciąż nie potrafiłem poukładać sobie tego w całość. Nadal zadawałem sobie pytanie. Co teraz będzie? Na szczęście nie byłem z tym sam. Wspierali mnie Pepper i Rhodey. Na nich mogę zawsze polegać. Po pogrzebie poszliśmy do zbrojowni.

-Wydaje mi się, że to nie był przypadek. Ktoś musiał go zabić - powiedziałem im o swoich podejrzeniach

-A skąd taka pewność ? Czy ty zawsze musisz szukać problemów? -spytał się podirytowany Rhodey

- Jestem pewny, że ktoś zabił go specjalnie. Tylko, kto mógł być do tego zdolny? -zacząłem się nad tym zastanawiać

-A może Whitney się mści?- wtrąciła się Pepper

Po części miała rację. Wszystko przez stratę Obadiasza. Dalej mnie obwinia za to?

-Daj spokój, Pepper. Nie mieszaj mu w głowie

-Ja się w to nie mieszam! Mówię, co myślę- nieco oburzyła się na Rhodey'go

-Ej, uspokójcie się! -miałem dość ich kłótni

Uciszyli się.
 
-Dobra, Pepper. Możesz mieć rację, ale myślisz, że dalej się mści ? -spytałem ją na spokojnie

-Ja już sama nie wiem. Niech ci Rhodey powie!- usiadła skulona na ziemi

Była obrażona. Podszedłem do niej i ją przytuliłem do siebie.

-Zachowujecie się, jak dzieci. Na razie nie mamy żadnych dowodów na czyjąkolwiek winę. Jednak chcę znaleźć zabójcę. Pomożecie mi?-zwróciłem się do nich, licząc na wsparcie

Pepper mnie pocałowała. Tak, pamiętam, że jest moją dziewczyną. Moja kochana, ruda Pep.

-Na mnie możesz zawsze polegać, nawet, jak będę daleko stąd

No właśnie. Przypomniałem sobie. Ona wyjeżdża, a ja głupi zupełnie o tym zapomniałem.

-Wiem, że wyjeżdżasz. A na długo?

-Chyba jakiś miesiąc trwa ten kurs w Argentynie na agentkę SHIELD. Jak wrócę , to pokażę wam, jak strzelam.

-Tylko zostaw kaczki w spokoju- zaśmiał się Rhodey

-No właśnie i o ptakach zapomnij- również się uśmałem

Ruda rzuciła kluczem w Rhodey'go, a mnie tylko szturchnęła

-Idioci. Zobaczymy, jak to ja będę się śmiała z was

-To kiedy masz samolot?

-Już jutro- lekko posmutniała

-Nie smuć się. Będziemy w kontakcie. To tylko o jeden kontynent dalej. To nie koniec świata- pocieszyłem ją i od razu wrócił jej uśmiech

-Nie musisz wracać. Będzie od jednej gaduły ciszej- znów się zaśmiał Rhodey

Po raz kolejny rzuciła go kluczem mechanicznym. Bawi mnie te ich dogryzanie.

-Hihi. Dobra, muszę iść do domu się spakować. Pa- cmoknęła mnie w policzek i wyszła ze zbrojowni

Od razu wziąłem się do roboty. Musiałem zająć się zbroją Rescue. Potrzebowała kilka ulepszeń. Oczywiście, jak zwykle Rhodey musiał mnie obserwować. Jak to na mamuśkę przystało. Może mnie to bawi, ale ta śmierć Yinsena nie daje mi spokoju. Znajdę odpowiedź, kto go zabił. Na razie muszę pozmieniać zbroję Pepper. Trochę mi to zajmie. Z noc na pewno. No to palnik, maska, narzędzia i do roboty.



Wróciłam późno do domu. Mój brzuch był głodny, więc poszłam do kuchni. Tam zrobiłam sobie kilka kanapek z dżemem i do tego wypiłam herbatę. Po spożyciu posiłku zajrzałam przez uchylone drzwi do sypialni ojca. Widziałam, jak spał i nie chciałam mu przeszkadzać. Poszłam pod prysznic, ubrałam się w piżamę, wskakiwając po kąpieli do łóżka. Nim zmrużyłam oczy do snu, przejrzałam się wokół siebie. Walizki stały spakowane. Jedynie musiałam dołożyć jeszcze kilka drobiazgów.

~~~~~~~~Następnego dnia

Wstałam wcześnie przed dziewiątą. Samolot miałam o piętnastej. Zapach grzanek, unoszący się w powietrzu spowodował chęć do przekąszenia czegoś przed podróżą. Czyżby ojciec był w domu? Zwykle to o tej porze jest w pracy. Cieszę się, że mogę z nim spędzić ten dzień. Potem kontakty ograniczą się do rozmów przez telefon.
Lekko przetarłam oczy, spoglądając w lustro. Przeczesałam włosy, włożyłam jasne dżinsy i białą bluzkę z długim rękawem. Do kieszeni włożyłam telefon. W łazience umyłam twarz i po schodach zeszłam do kuchni, gdzie zauważyłam, jak mój tata siedzi przy kawie, czytając gazetę.

-Dzień dobry, słonko. Jak się spało?- ucałował mnie w czoło

-W miarę dobrze, ale dziś już wyjeżdżam- posmutniałam

-Wiem o tym. Będę tęsknił. Jesteś głodna?

-Tak, jak zawsze- uśmiechnęłam się

Ze smakiem zjadłam cały talerz grzanek, popijając herbatą. Trochę go zdziwiło, ile potrafię zjeść. Po skończeniu śniadania, pozmywałam naczynia. Później tylko dopakowałam drugą, ostatnią walizkę.

-To tylko miesiąc, ale i tak będę tęsknić- przytuliłam go

-Jestem z ciebie dumny, Patricio. Będziesz wielką agentką SHIELD

Niespodziewanie otrzymałam wiadomość. Od nikogo innego, jak Tony'ego. Jeszcze nie wyjechałam, a już pisze. Co tam napisał?

<<Przyjdź do zbrojowni. To ważne>>

-Muszę już zmykać

-Zbrojownia? -spytał ciekawy

-Jak ty mnie dobrze znasz- uśmiechnęłam się i cmoknęłam go w policzek

Wzięłam torebkę i wybiegłam, kierując się do zbrojowni. Na podłodze leżały rozrzucone narzędzia, talerz po śniadaniu, zgniecione puszki po coca-coli i rozrzucone schematy. Czy tu przeszło jakieś tornado?
Niepewnie poszłam do nich, mijając resztę bałaganu.

-Wybacz, że nie posprzątałem, ale miałem coś ważnego do zrobienia. To coś dla ciebie

-Dla mnie? Ale co?

Zza pleców wyjął fioletowobiały plecak. Kolory Rescue? Czy on ją zmienił w plecak?

~~~
Witajcie moje czytelniczki i czytelnicy (jeśli są ) Tym oto rozdziałem zaczynamy opowiadanie o IMAA. Prosiłabym o szczere opinie. Jeśli wytkniecie tu błąd to wskażcie jaki a go poprawię. To był mikołajkowy prezent dla TonyPepper, Pepper i Fumi. Podobało się ? ;)