Part 2: Zły początek nowej znajomości

Biegałam już dwie randki wokół osiedla, ale potrzebowałam chwili wytchnienia. Zrobiłam sobie przerwę, trzymając się ławki, by nabrać powietrza. Rozciągnęłam swoje obolałe kończyny i nie zauważyłam, że na ławce ktoś siedział. Oberwał ode mnie z łokcia. Ups. Chyba się uczył, a książka wpadła mu do kałuży.

Rhodey: Ej! Ślepa jesteś?! Nie widziałaś, że tu jestem?

Pepper: Wybacz. To było niechcący

Rhodey: Niechcący?! Zniszczyłaś mi moją książkę, a niedawno ją kupiłem i uwierz, ale długo na nią czekałem, a tania nie była

Pepper: Naprawdę cię przepraszam, ale cię nie zauważyłam. Czy możesz przestać się drzeć? A tak w ogóle, jestem Pepper

Rhodey: Rhodey… A ty tu mieszkasz?

Pepper: Kilka bloków dalej, ale tak

Rhodey: Pewnie już miałaś okazję natknąć się na mojego przyjaciela

Pepper: Eee… nie rozumiem

Rhodey: Przed chwilą z nim rozmawiałem i jakoś skojarzyłem, że mówił o tobie

Pepper: A co konkretnie?

Usiadłam na ławce, skupiając swój wzrok na rozmówcy. Ciekawe, że się znali. Czy to jest ten jego przyjaciel, co mieszka pod jedenastką?

Rhodey: Powiedział mi, że jest ci bardzo wdzięczny za pomoc. Nie wiem, czy wiesz, ale uratowałaś mu życie

Pepper: Bez przesady. Zrobiłam, co każdy, by zrobił

Nagle odezwał się alarm w telefonie. Musiałam wracać.

Pepper: Muszę już lecieć. To do zobaczenia

Rhodey: To pa i wybacz, że tak na ciebie nakrzyczałem, ale historia jest dla mnie ważna

Pepper:  Aha? Okey? No dobra

Trochę się zdziwiłam, czego się dowiedziałam, ale wybaczyłam mu. Od razu pobiegłam do domu. Ledwo zdołałam przejść przez drzwi i zdjąć buty, a w salonie usłyszałam dwa głosy, które się śmiały. Komentarze ojca na mój temat?! O nie! Nie! Niee! Od razu wparowałam do pokoju.

Pepper: Co tu jest grane?!

Virgil: Witaj znowu, córciu. Jak się biegało?

Pepper: Nawet dobrze, ale i tak się boję

Tony: Masz jakiś test?

Pepper: A żebyś wiedział, że tak

Tony: Powodzenia

Pepper: Dzięki. Eee… powiecie mi, co się dzieje?

Virgil: Dzwonił do drzwi, to wpuściłem go. Podobno przyszedł do ciebie na małą pogawędkę. Widzę, że sobie dajesz radę

Pepper: Ech… tak, ale czemu się śmialiście?

Virgil: Dobra. Przyznaję się. Opowiedziałem mu trochę o tobie, jaka kiedyś byłaś

Pepper: Słucham?! A pozwolenie było?!

Byłam oburzona, jak zobaczyłam, że trzyma zdjęcie, gdy udawałam karatekę. Zrobiło mi się wstyd, a chciałam sama z nim pogadać. No to wpadłam, jak śliwka w kompot.

Chwyciłam za fotografię, która cudem nie zdołała ujrzeć światła dziennego i poszłam odłożyć ją do albumu. Szybko zamknęłam się w łazience, by umyć ręce. Znowu słyszałam głośny śmiech. W środku się we mnie gotowało z podirytowania. Próbowałam to ignorować, żeby zająć się sobą.

Tony: Hahaha! Poważnie?

Virgil: To jeszcze nic. Ósma klasa była najlepsza

Miałam ochotę zabić własnego ojca. Musiałam przerwać im tę “zabawę”. Na szczęście nie doszło do najgorszego. Próbowałam się uspokoić. Wyszłam opanowana. No prawie, bo nie wiedziałam, co chciał mu powiedzieć.

Pepper: Zrobiło się już późno. Może spotkamy się jutro? Tatku, dziękuję, że przyszedłeś, ale na ciebie już pora

Virgil: Gniewasz się?

Pepper: Nic takiego nie mówię

Virgil: Nie musisz, bo po prostu widzę, że się zdenerwowałaś. Odpocznij przed testem

Szepnął mi do ucha, że większość sekretów zostały nadal skryte w mojej głowie, bo jedyną osobą, jaka będzie chciała je ujawnić, to właśnie ja.

Pożegnałam się z ojcem, przytulając go. Gdy już wyszedł, poszłam do kuchni zaparzyć kawę. Liczyłam, że nie będzie już więcej niespodzianek. Przygotowałam da nas po dwa kubki espresso. Cukiernica wraz z mlekiem leżała na stole, więc zostawiłam gościowi do wyboru, ile posłodzi, czy naleje mleka. Niech czuje się, jak u siebie w domu.

Odrobinę byłam nieśmiała po tej akcji ze zdjęciami, ale zachowałam pewną równowagę. No to zaczęliśmy rozmowę.

Tony: Wszystko gra? Chyba nie gniewasz się, że pogadałem z twoim ojcem?

Pepper:  Na pewno tak trochę, ale no trudno. Jak się czujesz? Wyglądasz na bardziej żywego

Tony: I też tak się czuję

Pepper: Spotkałam twojego przyjaciela. Straszny paranoik, bo się wkurzył, że niechcący mu wrzuciłam książkę do kałuży

Tony: Hahaha! Mówisz o Rhodey’m? Dla niego książki o historii są świętością

Pepper: I on jest naszym sąsiadem?

Tony: Razem tu przyjechaliśmy, ale ciebie tu wcześniej nie widziałem

Pepper: Możliwe, że byłam tu o wiele później. Eee… O czym ci mówił?

Tony: Twój ojciec to naprawdę fajny gość. Chyba jest ci ciężko, jak musi ciągle ryzykować swoim życiem

Pepper: Powiedział ci, gdzie pracuje?

Tony: Tak jakoś wyszło

Pepper: Rozumiem. A kawa smakuje?

Tony: Unikam kawy

Pepper: Mogłeś powiedzieć

Lekko się wkurzyłam. WKURWIŁAM! Zapraszam go na kawę i dopiero teraz ma odwagę się przyznać, że nie pije?! Co za człowiek! Ja tu się staram, a on nic?! Cholerna płeć męska! Słaba i żałosna! Dobra, Pepper. Weź się w garść. Zapomnij o tym. Masz jutro test do zdania. Będzie dobrze.

Tony: Przepraszam, ale zapomniałem. Ostatnio wszystko mi wylatuje z głowy

Pepper: Przydatne są kartki na lodówkę

Tony: Dobra. Postaram się coś takiego zrobić

Uśmiechnął się i znowu się spłoszyłam.

Pepper: Pogadamy jutro? Teraz się późno zrobiło i ee… muszę się wyspać na test

Tony: W porządku. Jeszcze raz ci życzę powodzenia

Pepper: Dzięki. To do jutra

Tony: Pa

Znowu spaliłam buraka ze wstydu. Po zamknięciu drzwi na klucz, odetchnęłam z ulgą, że cały ten cyrk nareszcie dobiegł końca i mogłam w spokoju wziąć kąpiel, by na następny dzień być odprężona i gotowa do największego testu mojego życia.

Part 1: Poznanie

Sobota. Typowe sprzątanie. Półki wytarłam, naczynia pozmywałam, a pranie wisi na balkonie. No to pozostało jedynie odkurzyć. Wyjęłam go z szafy, włączając urządzenie. Zaczęłam od salonu, przesuwając po dywanie odkurzacz. Wszystko szło jakoś gładko. Mieszkam tu dopiero kilka dni. Po ukończeniu Akademii Jutra, zdecydowałam się żyć na mój koszt. Oczywiście, tata często wpada mnie odwiedzić. Najczęściej w weekend, czyli dziś mógłby się zjawić.

Gdy już prawie pozbyłam się kurzu z dywanu w salonie, usłyszałam jakiś huk na klatce schodowej. Wyłączyłam urządzenie i poszłam sprawdzić, co się stało. Zauważyłam, jak ktoś leżał przy schodach, które były mokre. Widocznie ta osoba miała kolej na mycie. Co tydzień jest zmiana. Moja kolej była bodajże w następnym tygodniu.

Zeszłam na dół i zauważyłam, że to jakiś chłopak w czerwonej bluzce. Leżał twarzą do ziemi. Lekko go szturchnęłam nogą, by sprawdzić, czy żyje. Na pewno żyje. No dobra. Spokojnie, Pepper. Nie będzie trupem.

Ostrożnie odwróciłam go na drugą stronę, sprawdzając, czy oddycha. Klatka piersiowa unosiła się do góry. Dobry znak. Lekko go poklepałam po policzku.

Pepper: Halo! Słyszysz mnie?

Dla pewności przyłożyłam więcej siły, by znowu zarobił w twarz. Tym razem lekko uniósł powieki.

Tony: Au! Co się stało? Uderzyłaś mnie?

Pepper: Chciałam sprawdzić, czy żyjesz. Dobrze się czujesz?

Tony: Już tak. Przepraszam

Pepper: Nie szkodzi

Pomogłam mu wstać, ale nie mogłam pozwolić, żeby w takim stanie próbował dalej sprzątać.

Pepper: Gdzie mieszkasz?

Tony: Pod dwunastką

Pepper: Poważnie? To mieszkamy naprzeciwko siebie

Tony: Co za przypadek, a mój przyjaciel też tu mieszka, ale pod jedenastką

Po kilku powolnych krokach, jak podtrzymywał się poręczy, zdołałam doprowadzić go pod same drzwi. O dziwo nie był za ciężki, a lekki, niczym piórko.

Poszłam z nim do kanapy, gdzie nalegałam, by się położył. Wyglądał na zmęczonego. Jednak był w moim wieku, więc, skąd brak żywej energii?

Tony: Dziękuję

Pepper: Drobiazg. Jak coś, posprzątam za ciebie

Tony: Nie trzeba

Pepper: Milcz, skoro chcę ci pomóc. Powinieneś się cieszyć, że cię tam nie zostawiłam

Tony: Naprawdę ci dziękuję, ale sam dokończę, co zacząłem

Pepper: Nie! Masz tu być i już!

Wyszłam z jego mieszkania i wzięłam się za skończenie mycia klatki schodowej. Niewiele musiałam kończyć, bo jedynie nie doszedł do parteru, więc kilka minutek i było gotowe. Po skończeniu sprzątania, poszłam go poinformować, by niczym się nie przejmował. Jak na złość nie posłuchał mnie. Przygotowywał posiłek w kuchni. Czyżby gotował? Niewiarygodne.

Pepper: Miałeś leżeć! W tej chwili wracaj na miejsce!

Tony: Ale ja…

Pepper: Już!

Tony: No dobra, ale poczekaj. Mam coś dla ciebie

Pepper: Nie chcę kasy

Tony: No dobrze. Chodziło mi o coś innego

Wyjął z szafki coś w opakowaniu. Dał mi czekoladę. Mmm… truskawkowa. Moje ulubiona.

Pepper: Nie musisz

Tony: Wiem, że muszę. Dziękuję ci za pomoc

Pepper: Proszę bardzo. A mogę wiedzieć, jak się nazywasz?

Tony: Ciekawe, bo właśnie miałem zapytać o to samo. Jestem Tony, a ty?

Pepper: Mów mi Pepper

Tony: Ładnie imię

Pepper: Tak naprawdę nazywam się Patricia, ale w szkole mówiono na mnie Pepper, więc wolę tak się przedstawiać

Tony: Rozumiem. Zobaczymy się jeszcze?

Pepper: Przecież mieszkamy blisko siebie. Wpadnij kiedyś na kawę

Tony: To fajnie. Może być dziś wieczorem?

Pepper: No pewnie. No to do zobaczenia, Tony

Tony: Ty też się trzymaj, papryczko

Pepper: Pepper!

Tony: Oj! Wiem, wiem

Zaśmiałam się, a na twarzy pojawiły się rumieńce, które szybko skryłam, odwracając głowę. Gdy wyszłam z mieszkania Tony’ego, wróciłam do pokoju, żeby skończyć to, co mi przerwał. O dziwo odkurzacz był sprzątnięty do szafy. Ktoś tu był.

Virgil: Myślałem, że szybko się z tym uporasz

Pepper: Tatuś!

Uściskałam go bardzo. Czasami przez jego pracę, bałam się, że go już nigdy nie zobaczę, a jako agent FBI, to nie ma łatwo.

Pepper: Dobrze cię widzieć. Poczekasz na mnie? Akurat muszę iść pobiegać

Virgil: Nie ma sprawy. Mamy czas

Pepper: Dzięki

Cmoknęłam go w policzek i wzięłam swoje słuchawki, by pobiegać w rytm muzyki. Zbiegłam z klatki, włączając pierwszy utwór na odtwarzaczu, czyli  Mr.Probz- Waves. Próbowałam się odprężyć i skupić myśli na jutrzejszym dniu, bo spotkania z Tony’m się nie bałam, jak wypadnę. Bardziej zżerał mnie stres przez test na agentkę SHIELD. Psychologiczny, bo sprawnościowy niedawno zdałam. Tak bardzo mi zależało na spełnieniu marzeń. Jednak moje głupie myśli skupiły się na nowo poznanej osobie. Chyba dzisiaj zwariuję. Pepper Potts, jesteś niemożliwa.

---**---

Witam wszystkich w nowym opowiadaniu, które jeszcze nie skończyłam, więc to będzie dłuuga historia. Jak wrażenia po pierwszym razie? Liczę na jakieś komentarze :)

18. Niezapominajka

Wróciliśmy do domu. Lekarze nie mieli żadnych przeciwwskazań, więc dostaliśmy wypis. Po wyjściu ze szpitala, zaplanowaliśmy we trójkę wspólne nocowanie. Właśnie pakowałam do torby kocyk i poduszkę. Oczywiście na inne rzeczy też miałam miejsce. Tata nie bardzo był zgodny, a musiałam się go słuchać, Po tym, co się wydarzyła na balu, nie potrafił mi zaufać.

Virgil: Dokąd się wybierasz?

Pepper: Idę nocować u Tony’ego

Virgil: Masz telefon?

Pepper: Mam

Virgil: Włączony?

Pepper: Tak, tatku. Nie martw się. Pani Rhodes będzie z nami

Virgil: Tylko żadnych narkotyków, alkoholu i seksu

Pepper: Ej! Skąd ci to przyszło do głowy?! Wiem, co mogę, a czego nie

Virgil: Dobrze, córciu. Baw się dobrze

Pepper: Haha!

Uznałam, że z tym seksem, i narkotykami żartował. Nigdy nie przychodziły mu do głowy tak poronione pomysły. Wzięłam torbę i przytuliłam go, żegnając się z nim. W czasie, gdy szłam do nich, myślałam nad ostatnimi wydarzeniami. Tyle się zmieniło. Tony miał nowe serce, Iron Man dawno nie brał udziału w misji, a szkoły nie zdążyliśmy skończyć i przez tak wielki zamach mamy dłuższe wolne. Ponad miesiąc. Gene się nie kontaktował, ale w głębi duszy chciałam pozbawić drania życia. Żeby Roberta nic nie podejrzewała, mieliśmy spać w salonie, choć nasz geniusz upierał się nad zbrojownią.

Po jakimś kwadransie myśli, doszłam do ich domu. Otworzyłam drzwi, a chłopaki szukali filmów na wieczór. Gwiazdy już świeciły, więc noc nadeszła. Roberta przygotowywała dla nas ciastka, jakiś sok i wyjęła szklanki. Od razu przypomniał mi się tamten dzień, kiedy leżałam z Tony’m w zbrojowni. To był przyjeny wieczór, ale tym razem Rhodey przeszkadzał nam z jego mamą.

Pepper: Hejka. Nadal nie wiecie, co mamy oglądać? Możemy tak posiedzieć i pogadać

Rhodey: Nie! Nie! Niee! Tu nic nie ma! Żadnego kina akcji, tylko romansidła! MAMO, GDZIE JEST RESZTA FILMÓW?

Roberta: Nie drzyj się tak, Rhodey! Zapomniałeś, że zostały u wujka w Jersey?

Pepper: Haha! To dziś kino romantyczne

Rhodey: Pójdę po książkę

Tony: Rhodey, proszę cię. Już przestań ją męczyć. Mało ci, że cała zmokła, jak byłeś z nią w wannie?

Pepper: Haha! Serio?

Tony: Serio

Pepper: Historyk od siedmiu boleści

Tony: A nawet i więcej

Pocałowałam Tony’ego w policzek, a Rhodey pobiegł po swą ukochaną. Dość szybko wrócić, bo nie zdołaliśmy się nacieszyć sobą. Przy nim musieliśmy być ostrożni. Jednak z drugiej strony, on wiedział, że się kochamy i nie była to jakaś tajemnica, ale chciałam pobyć z Tony’m zupełnie sami.

Włączyłam film i usiedliśmy na kanapie. Rhodey siedział na małym fotelu, rozkoszując się romansem ze swoją kochanką. Uśmiechał się pod nosem, a my leżeliśmy wtuleni w siebie razem z kocykiem.

Tony: Dobrze, że twój ojciec się zgodził

Pepper: Nie było łatwo, bo dalej pamięta, co się stało w szkole. A Yinsen został osądzony?

Tony: Wygląda na to, że  uniewinnili go. Dr Bernes wypowiedziała się w tej sprawie, a Roberta wywalczyła zwycięstwo

Pepper: Cieszę się. W końcu cię uratował. Gdyby nie on, nie poznałabym tak wspaniałego chłopaka

Tony: A ja nie poznałbym tak wyjątkowej rudej, jak ty

Pepper: Miło. Tony, on śpi?

Tony: To działa na niego w nocy, jak kołysanka

Pepper: Haha! Och! Wybrałeś sobie dziwnego brata

Pocałowałam go namiętnie głębokim pocałunkiem, nie odrywając ust.

Pepper: Cieszę się, że żyjesz. Chciałabym być z tobą, jak najdłużej

Tony: Pomyślimy nad tym, jak skończymy szkołę

Pepper: Nudny ten film

Tony: Zgadzam się, odkąd go włączyłaś

Pepper: Ej!

Tony: Wolę z tobą tworzyć własny romans. Bardzo cię kocham i nie pozwolę, by Gene lub ktokolwiek inny zrobił ci krzywdę

Pepper: Ja obiecuję ci to samo

Wzięłam ciastko, dzieląc je na pół. Jedną część zjadłam, a drugą wsadziłam mu do ust. Położyłam głowę na jego klatce piersiowej, wsłuchując się w bicie serca. Biło tak żywe, że nie przeżyłabym, gdyby to był ostatni dźwięk, jaki usłyszę.

Po raz kolejny nasze usta się zetknęły, lecz tym razem Tony odważnie wykonał namiętny pocałunek. Jego ręce zaczęły błądzić po moim ciele, aż zszedł do brzucha. Zdjęłam z siebie bluzkę, pozwalając na dalsze pieszczoty. Oczywiście, nie pozostałam dłużna i również bluzka Tony’ego spadła za kanapę. Delikatnie manewrowałam rękami przy bliźnie, schodząc coraz niżej i niżej, aż uwolniłam go ze spodni. Znowu oddałam pocałunek, lecz na szyi, a ręce nadal pieściły mu brzuch, a on robił to samo. W końcu musiałam przerwać. Ojciec zabronił. Nie mogłam posunąć się dalej.

Pepper: Nie mogę

Tony: Owszem, możesz

Pepper: Ale nie jesteśmy sami

Tony: Rhodey śpi, jak zabity. Uwierz mi, a Roberta nie zwraca na nas uwagi. Nie bój się

Pepper: Nie powiesz mu?

Tony: Nie powiem

Pepper: Zgoda

Pozbawił mnie stanika, zsuwając powoli ramiączka ,a usta przyssały się do szyi. Było mi tak dobrze, lecz prawdziwa rozkosz miała dopiero nastąpić. Z lekkim wahaniem zsunęłam z niego bokserki, gdy ten lekko szarpnął za moje majtki, skrywające kobiecy skarb. Napięcie wzrastało, aż chciałam go poczuć w sobie. Zrobił to ostrożnie, ale musiałam trzymać się jego ramion, gdy nadszedł jeden spazm i cichy jęk rozkoszy. Nie chciałam, by przestawał. Biodra uniosły się wyżej. Dopiero po kilku minutach wyszedł i skryliśmy się pod kocem. Leżeliśmy wtuleni w siebie, odpoczywając.

Pepper: Dziękuję. To było wspaniałe, ale nikt nie może się o tym dowiedzieć

Tony: Spokojna głowa. Dopilnuję tego, a to będzie nasz mały sekrecik

Pepper: Może kiedyś to powtórzymy?

Tony: Na pewno

Ostatni raz go pocałowałam w usta i zasnęłam. To była niezapomniana noc, dlatego ostatni wpis w pamiętniczku oznaczyłam niezapominajką. Dobranoc.

---**---

FINAŁ. KONIEC PAMIĘTNICZEK. I jak reakcja?

17: Przebudzenie

Ktoś mnie wołał. Z początku słyszałam jedynie szum, aż wyostrzył się słuch. Tym kimś był mój tata. Piekielnie rażąca biel lampy i ścian? Szpital. Jak to się stało? Czułam się bezsilna, jakby ktoś pozbawił energii jednym tchem.

Pepper: Tatku… co się… stało?

Virgil: Pepper, tak się bałem o ciebie

Pepper: Czemu?

Virgil: Zostałaś otruta

Pepper: Jak?! Kto?! Kiedy?!

Virgil: Cii… spokojnie. Już jest dobrze. Wypłukali z ciebie truciznę. W ponczu znaleźliśmy jakiś proszek. Pewnie narkotyki

Pepper: Co z innymi? Ucierpiał ktoś? To było na balu, tak?

Virgil: O którym nic mi nie powiedziałaś. Dobrze, że ktoś zadzwonił po pogotowie, bo byście zmarli w ciągu dwóch godzin

Pepper: O kurcze. Nic ci nie mówiłam, bo nie było czasu o tym porozmawiać. Ciągle praca i praca. Dopiero, jak dzieje się coś złęgo, widzisz, że istnieję, a tak całkowicie mnie olewasz

Virgil: Córciu, wiesz, jaką mam pracę. Odpowiadam za bezpieczeństwo. Postaram się jakoś zmienić

Pepper: Faceci dużo obiecują, a mało robią

Virgil: Bo Tony taki jest?

Pepper: Co? Skąd? Jak?

Virgil: Zadajesz za dużo pytań. Po prostu wziąłem ci komórkę. Od razu rzuciło mi się w oczy serduszko obok imienia

Pepper: Jaki prawem ruszałeś mój telefon?!

Virgil: Ktoś ci groził. Znalazłem pogróżki i nie ma szans, że ten gnojek pozostanie na wolności

Pepper: Nie! Proszę! Błagam! Nie mieszaj się do tego!

Virgil: Chcesz mi coś powiedzieć?

Pepper: Co z Tony’m i Rhodey’m?

Zamilkł. Nic nie mówił. Od razu chciałam się z nimi zobaczyć. Nalegałam na odpowiedź. Musiałam wiedzieć, co się z nimi dzieje.

Pepper: MÓW, CO JEST GRANE?!

Virgil: Nie krzycz tak, Pepper. Jesteś w szpitalu i inni ludzie leżą tu chorzy

Pepper: To mi odpowiedz

Virgil: Nic im nie będzie. Zostaną na 2 dni tak, jak ty

Pepper: A reszta?

Virgil: Nie zdołali wszystkich uratować. Połowa uczniów i nauczycieli nie uzyskała szybko pomocy. Zgon stwierdzono na miejscu

Nie mogłam w to uwierzyć, a Gene był winny. Pamiętałam ten jego szyderczy uśmiech. Śmiał się, gdy umieraliśmy. Drań. Zasługiwał na najgorszą karę.

Pepper: Mogę się z nimi zobaczyć?

Virgil: A jesteś w stanie stać o własnych siłach?

Pepper: Chyba tak

Powoli wstawałam z łóżka i szłam do ich sali. Szłam przez korytarz, szukając znajomej twarzy prawniczki. Nie minęło zbyt wiele czasu, aż ją znaleźliśmy. Podparłam się ramienia taty, gdy czułam utratę równowagi. Roberta jedynie patrzyła zmartwionym wzrokiem.

Pepper: Dzień dobry, pani Rhodes. Co z chłopakami? Mogę się z nimi zobaczyć?

Roberta: Miałaś najwięcej szczęścia. Jeszcze się nie obudził, ale lekarze mówią, że będą przytomni kilka godzin

Pepper: Żyją?

Roberta: No pewnie, że żyją. Nie martw się. Nie umarli. Virgil, co z resztą?

Virgil: Nie jest dobrze. Połowa szkoły zmarła na miejscu

Roberta: To okropne. Kto mógł do tego odpuścić?

Pepper: Ktokolwiek był winny, zapłaci za to

Virgil: Pepper, nie rób nic głupiego

Pepper: Zrobię, co należy

Naszą rozmowę przerwał lekarz. Rozmawiał z nią na osobności. Krótka wymiana zdań. Potem facet w fartuchu poszedł do jakiejś sali. Pewnie tam leżał Tony i Rhodey. Chcieliśmy wiedzieć, czego się dowiedziała.

Virgil: Roberto, sytuacja jest poważna. Postaram się, jak najszybciej złapać sprawcę, ale masowy zamach w szkole nie pasuje do typowych terrorystów

Roberta; Rób, co uważasz za słuszne, ale uważaj na siebie. Pamiętam, jak byłeś poparzony. Do tej pory nie wiem, kto ci to zrobił

Pepper: Coś już wiadomo? Powiedział jakieś inne informacje?

Roberta: Obudzili się. Dochodzą do siebie i jutro zostaną wypisani

Poszłam do sali, gdzie leżał Tony. Leżał, jakby spał, ale tak naprawdę czuwał, czy coś się nie wydarzy. Czy był w stanie wracać? Usiadłam obok łóżka, a tata został z Robertą.

Pepper: Tony, słyszysz mnie? Nie śpij, bo cię okradną

Tony: Pepper

Pepper: Jak się czujesz?

Tony; Dobrze, bo pierwszy raz nikt mnie nie kroił, więc w miarę jest w porządku. A ty?

Pepper: Może być. Martwiłam się. To moja wina, że zostaliśmy otruci

Tony: Nie obwiniaj się. Skąd mogłaś wiedzieć?

Pepper: Gene znowu się pojawił i groził mi, że zrobi wam krzywdę. I pozwoliłam mu na to. Przepraszam

Tony: Cii… nie płacz. Wszystko będzie dobrze

Pepper: Tyle osób zginęło. Połowa Akademii, ale pocieszająca jest śmierć pani Green

Tony: Życzyłaś jej śmierci?

Pepper: Zawsze, ale teraz nie czuję tej satysfakcji. Tony, Gene nas otruł. Mogliśmy zginąć. Chcesz być z kimś takim w związku.? Z kobietą, która sprowadza na rodzinny dom wszystkie nieszczęścia świata z puszki Pandory?

Tony: Pepper, spokojnie. Będę z tobą

Pepper: Pomóż mi się pozbyć Gene’a

Tony: Dlatego miałam wziąć zbroję?

Pepper: Bałam się, że zrobi ci krzywdę

Tony: Nie przejmuj się tym

Pepper: A co z Rhodey’m?

Tony: Wszystko gra

Pepper: Cieszę się

Przytuliłam go, a z oka popłynęła jedna łezka. Później pożegnałam się z nim, gdy lekarz wszedł do sali. Cieszyłam się, że widziałam go żywego, ale Gene musiał za to zapłacić. Od razu, jak o tym sobie przypomniałam, wyświetlił się jego kontakt. Odrzuciłam połączenie.Szybkim krokiem poszłam do sali. Nie zdołałam do niej dojść, gdy sparaliżował mnie przerażający głos.

Gene: Lepiej uważaj, żeby ci się nic nie stało

Pepper: Wiem, że nas otrułeś. Drań!

Gene: Spróbuj coś powiedzieć o tym, chociaż swojemu ojcu, czy Robercie, a zrobię wam takie piekło o wiele gorsze od narkotyków

Pepper: Odejdź od nas. Nienawidzę cię! Zejdź mi z oczu

Gene: A mogłaś tego uniknąć. Powinnaś się cieszyć, że żyjesz. W ostatniej chwili dałem odtrutkę. Tylko ty ją dostałaś, ale nie chciałem ci zrobić krzywdy

Pepper: Jesteś chory. Powinieneś się leczyć

Gene: Jeszcze się spotkamy

I zniknął, a raczej użył pierścienia teleportacji. Bałam się, co jeszcze na nas przygotował. Nie wierzyłam, że nie chciał mnie skrzywdzić. Myślałam nad tym, jak na zawsze pozbyć się Gene’a z życia. Czy jedynym sposobem była śmierć? Jedno jest pewne. Khan znowu powróci i moim zadaniem było go zabić.