Part 120: Pułapka

**Tony**

Czekaliśmy, aż Lily się obudzi. Oby mieszanka doktorka była skuteczna w walce z trucizną. Musiała to mieć po mnie, bo kiedyś Whiplash mnie zainfekował Vortexem i kilka kropel Extremis wystarczyło na pozbycie się wirusa z ciała. Jednak ona ma obie te substancje, co wskazują na to niebieskozielone żyły przy implancie.
Gdy minęła zaledwie godzina, Lily wciąż się nie obudziła, a zamiast tego odezwał się alarm.

Pepper: Nawet nie próbuj mi się stąd ruszać
Tony: Muszę. W końcu jestem Iron Manem
Pepper: Nigdzie nie lecisz sam!
Tony: Pepper, to moja sprawa i lepiej, żeby Rhodey się w to nie mieszał
Pepper: O co chodzi?
Tony: FRIDAY, znowu się uaktywnił?

<<Zgadza się. Jest daleko za miastem>>

Pepper: Ale kto?! Kto taki?! Gadać mi do cholery!
Matt: Mamo, nie denerwuj się. Niech robi, co chce
Pepper: Co?! Przecież mówiłeś, że ma się zmienić
Matt: Ma to zrobić, bo inaczej będzie miał kolejną osobę na sumieniu... Tak, tato. Wiem, co się stało w trakcie twojej akcji
Tony: Niby co wiesz? Że nie chciałem walczyć z moim przyjacielem?! Że starałem się go uratować?! Tyle wiesz, co nic

Włożyłem na siebie zbroję, lecąc na miejsce, gdzie znajdował się Whiplash. Poprosiłem, by wyłączyła komunikację.

<<Powinieneś się zająć swoją córką. Whiplash może poczekać>>

Tony: Wiem, że z Lily nie jest dobrze

<<Źle>>

Tony: No wiem, ale...

<<Bardzo źle>>

Tony: Dobra, skończ. Rozumiem to, ale muszę wiedzieć, czego ten drań szuka. Pep zajmie się nią. Będzie dobrze

<<Ona potrzebuje ciebie. Tylko ty wiesz, co się z nią dzieje>>

Tony: Bo dr Yinsen mi powiedział

<<Ale sam znasz skutki Vortexa i Extremis>>

Tony: Możliwe... Zajmijmy się Whiplashem, a później wrócimy do tej rozmowy

Biczownika dało się łatwo zauważyć. Dzięki maskowaniu, wylądowałem niezauważony w porcie. Obserwowałem, go, czekając na jeden ruch ze strony przeciwnika.

Whiplash: Nie ukrywaj się, Iron Manie. Wiem, że przyleciałeś tu za mną. W sumie, czekałem na ciebie
Tony: Chyba musiałeś się za mną stęsknić, skoro chcesz dostać niezłego łupnia. Nie wiem, jak przeżyłeś, ale teraz nie pozostawię ci szansy do odwrotu
Whiplash: Ciekawe. Miałem zamiar ci powiedzieć to samo
Tony: Więc, po co wróciłeś? Mandroidy nie dały tobie popalić?
Whiplash: Mr. Fix ulepszył mnie, że tak łatwo mnie nie zniszczysz. Jednak pytasz się, czemu wróciłem? Chyba najpierw ci muszę podziękować
Tony: Nie rozumiem
Whiplash: Mój szef śledził całą trasę twojego lotu i teraz wie, gdzie oni są
Tony: Kto?
Whiplash: Twoja rodzina

Cholera! Mogłem to przewidzieć. Tak łatwo dałem się podpuścić. Teraz Pep nie była jedynym celem, ale i też Matt z Lily. Nie mogłem tak stać i słuchać, co ma mi jeszcze do powiedzenia. Zacząłem mierzyć w niego z repulsorów.

Tony: Nie pozwolę ci skrzywdzić mojej rodziny!
Whiplash: To w takim razie walcz

Wyjął swoje bicze, które były podwójne. Złączył je, że w rękach miał je po dwa, ale z większą mocą. Faktycznie Fix nie nudził się przez ostatni rok. Byłem gotowy go walki. Bez względu na to, jak wiele będzie mnie kosztowała. Chyba sobie zasłużyłem na cierpienie przez to, że Lily jest śmiertelnie chora.

**Lily**

Naprawdę? Po raz drugi zemdlałam? Może trzeci? Nieważne. Poczułam się pełna energii, aż gwałtownie zerwałam się z kanapy. Brat mi odradzał wstawania.

Matt: Leż i odpoczywaj
Lily: Spoko, Matt. Nic mi nie jest. A gdzie tata?
Pepper: Szybko nie wróci
Lily: Mamo, czy to moja wina? Nie chciałam na was krzyczeć, ale traktujecie mnie, jak jakąś kalekę
Matt: Lily, nie mów tak. Po prostu jesteś chora
Lily: Jakoś się tak nie czuję... Idziesz ze mną do parku?
Pepper: Lepiej nigdzie nie wychodźcie, skoro jeden ze złoczyńców lata po mieście
Lily: I on z nim walczy?
Pepper: Tak i nie chcę, by coś wam się stało. Lepiej zajmijcie się szkołą. Macie jakieś zadania na jutro?
Lily: Nie
Pepper: To zagrajcie w coś razem, ale nie wychodźcie z domu
Lily: A z kim walczy?
Pepper: Nie wiem, ale sądząc po spadku energii, to Whiplash
Lily: Jest bardzo groźnym przeciwnikiem?
Pepper: Tak, dlatego zostańcie

Mama wyglądała na bardzo zmartwioną. Założyłam bluzkę i razem z Mattem poszliśmy do mojego pokoju. Nie potrafiłam myśleć o niczym innym, jak o walce Iron Mana z Whiplashem. Chciałam go też przeprosić za moje zachowanie. Za oknami zrobiło się ciemno, aż zaczął padał deszcz i gdzieś w oddali było widać pioruny. Siedziałam tak, patrząc na nie, myśląc o ojcu. Wszyscy się mną martwią, a nie wiedziałam, co to za choroba.

Matt: Coś cię trapi. Mów
Lily: Przepraszam, że krzyczałam
Matt: Już to mówiłaś
Lily: A teraz boję się, że tata nie wróci
Matt: Ej! Nie mów tak. Pewnie nie jest to jego pierwsza walka. Jestem pewien, że wróci do nas
Lily: Może nie trzeba się martwić. W końcu jest w zbroi bezpieczny. On wróci. Musi wrócić

---**---

Hej. Muszę teraz podjąć poważną decyzję w sprawie tego opo i samego bloga. Nie mam myśli, by go usuwać. Nic z tych rzeczy, ale zastanawiam się, czy pisać kolejną fazę. Kolejne party i nowe wątki. Ktoś już zasugerował, że to opo zamienia się w telenowelę. Zgadzam się z tym. A wy? Uważacie, by kontynuować te opo, czy może zacząć inne. Jest jeszcze jedna opcja. Wrócić do Daredevila lub innej historii. Głos zostawiam wam, więc zagłosujcie w ankiecie lub w komentarzu, bo nie wszyscy korzystają z komputera. Czas do końca tego tygodnia. Liczę na was :)

Jest sens pisać dalej IMAA inaczej?

TAK czy NIE

Part 119: Jaki ojciec, taka córka

**Pepper**

Nie wiem, dlaczego Matt tak się wkurzył, ale to nie jest raczej wina szkoły. Postanowiłam wejść do jego pokoju. Leżał na łóżku, patrząc w sufit. Próbowałam z nim jakoś porozmawiać. Wyglądał na zmartwionego. Co się stało? Usiadłam obok niego.

Pepper: Co cię gryzie, Matt? Mi możesz wszystko powiedzieć
Matt: Ożeniłaś się z idiotą!
Pepper: Ej! Nie mów tak o własnym ojcu. Co się dzieje? Powiedział ci coś?
Matt: Chodzi o Lily. Miałem nic nie mówić, ale nie będę patrzeć, że zachowuje się tak samo bezmyślnie, jak on!
Pepper: Matt, uspokój się. O co chodzi?
Matt: A czego nie rozumiesz?! Lekceważy swój stan!
Pepper: Czyli coś jest nie tak z jej implantem?
Matt: Nie wiem, ale dzisiaj zemdlała. Mamo, ja nie chcę jej stracić. Powiedz ojcu, by się zmienił. Ona bierze z niego przykład. Nie mogę pozwolić, by doszło do tragedii
Pepper: Chodź tu do mnie, synku

Przytuliłam go, by się uspokoił. Nie wiedziałam, że tak się zżył ze swoją siostrą. Cieszę się, bo powinni mieć ze sobą dobre relacje, a Tony'ego zabiję. Jeśli Matt mówi prawdę, trzeba zabrać Lily do szpitala. Ja też nie pozwolę na to, by przez męża stało się coś strasznego. Chociaż ona powinna dbać o swoje zdrowie bez ignorowania objawów.

Pepper: Już lepiej?
Matt: Tak. Dziękuję
Pepper: Już o nic się nie martw. Zaraz mu zrobię taką jazdę, że mnie popamięta
Matt: Pójdę z tobą
Pepper: Nie musisz
Matt: Chcę być przy Lily

Widziałam, jak dalej na twarzy pokazywał zmartwienie, więc razem zeszliśmy do zbrojowni.

**Lily**

Obudziłam się w znanym mi miejscu. Baza Iron Mana, a zarazem pracownia taty. Byłam pod kocem i zauważyłam, że ktoś zdjął mi bluzkę. Poczułam szybsze bicie serca, a swój wzrok skupiłam na osobie, siedzącej obok.

Tony: Jak się czujesz?
Lily: Dobrze. A czemu pytasz?
Tony: Oboje coś z Mattem ukrywacie. Rozmawiałem z nim i ciężko mi to mówić, ale ma rację
Lily: Tato, o czym ty mówisz?
Tony: To prawda, że daję ci zły przykład. Przepraszam. Powinienem nauczyć cię życia z implantem, jak kiedyś tobie obiecałem, gdy byłaś maleńką kruszynką
Lily: Uczę się sama, ale ty też musisz zadbać o siebie. Nie chcę cię stracić
Tony: Ja ciebie też, Lily. Dlatego teraz powiedz szczerze, co ukrywasz?
Lily: To przez...

Nie zdołałam dokończyć, bo pojawiła się mama z bratem. Chyba jej powiedział. Obiecał przecież milczeć. Matt, zawiodłam się na tobie. Od razu podeszli do nas, a ja usiadłam na kanapie, odłączając ładowarkę.

Matt: Lepiej tego nie rób. Chcesz znowu, żeby wydarzyło się to co, wcześniej?
Lily: Matt, nie przy rodzicach
Matt: Niech wiedzą. Ktoś musi ci pomóc
Lily: Nie! Ja nie chcę niczyjej pomocy!
Tony: Lily, spokojnie. Nie denerwuj się
Lily: Przestańcie mnie traktować, jakbym nie dała sobie rady z niczym!
Pepper: Przecież nikt tak nie mówi. To zwykła troska
Lily: Nie dajecie mi żyć normalnie! Chcę być zwyczajną nastolatką!
Matt: Lily!

Tak zaczęłam krzyczeć, że poczułam, jak coś we mnie się rozprzestrzenia, aż tracę siły. Po raz drugi pogrążyłam się w ciemności. I po co mi to było? Musiałam krzyczeć? Musiałam.

**Tony**

Nie wiedziałem, co się z nią dzieje, a poza stresem, to przyczyna utraty przytomności też tkwi w czymś innym. Sprawdziłem bransoletkę. Implant był w pełni naładowany. Jednak zauważyłem przy mechanizmie coś dziwnego. Jakieś żyły niebieskozielone. Nigdy czegoś takiego nie widziałem.
Gdy myślałem nad tym, co może jej pomóc, ktoś zadzwonił na mój telefon. Tym kimś był nasz dr Yinsen. Chyba dzwoni w samą porę.

Dr Yinsen: Witaj, Tony. Wybacz, że akurat teraz dzwonię, ale mam coś ważnego do powiedzenia
Tony: Jeśli to wyjaśni, co się dzieje z moją córką, proszę mówić
Dr Yinsen: Tak. Tu chodzi głównie o nią. Nie uwierzysz, co powiem, ale ona ma w sobie Vortex połączony z Extremis, przez co implant nie potrafi dobrze funkcjonować
Tony: To wszystko tłumaczy
Dr Yinsen: Muszę ją zbadać. Jednak, czy coś się stało?
Tony: Zemdlała, bo się zdenerwowała
Dr Yinsen: Mhm... Czyli obie substancje w ten sposób szybciej krążą po krwiobiegu
Tony: Co mam zrobić?
Dr Yinsen: Podaj jej dwutlenek litu, a powinna poczuć się lepiej
Tony: Przecież to się stosuje, jak ktoś umiera
Dr Yinsen: Niezupełnie. Pomaga w wielu innych przypadkach. Gdyby jednak mieszanka nie zadziałała, jestem w szpitalu i będę czekał
Tony: Dobrze. Dziękuję

Rozłączyłem się i liczyłem, że mieszanka jeszcze pozostała w apteczce. Zacząłem przeszukiwać dolne szafki, aż natrafiłem na poszukiwaną substancję. Wstrzyknąłem ją przez ramię do krwiobiegu Lily.

Tony: Teraz powinno być dobrze
Pepper: Co zrobiłeś?
Tony: Wstrzyknąłem do niej dwutlenek litu
Pepper: Ale przecież...
Tony: Tak Yinsen zalecił. Nie martwcie się. Wydobrzeje
Matt: Ale i tak masz się zmienić
Tony; Wiem. I zrobię to dla niej

Mieli rację. Muszę się zmienić, by Lily mogła żyć. Jednak walka z tak niebezpieczną mieszanką, może skończyć się bardzo fatalnie. Extremis i Vortex. Jedno leczy, a drugie zabija.

Part 118: Tego jeszcze nie było

**Lily**

Tak. To na pewno ona. Przecież się z nią mijałam, jak szłam z bratem po telefon. Wyglądała tak samo. Tak samo uczesane włosy, ale była naturalna. Może z lekkim makijażem, a nie, jak inne laski z szatni pełne tapety. Typowe blondynki. No nic. Zajęłam się sobą. Siedziałam na ławce, spoglądając na bransoletkę. Zauważyłam, że stan implantu był coraz niższy, a przecież niedawno go ładowałam.
Dziewczyny przebrały się do ćwiczeń. Byłam jako jedyna, która nie ćwiczy. Wyszłam z szatni i usiadłam na trybunach, obserwując rozgrywkę. Dziewczyny kontra chłopaki. Akurat natrafiło na siatkówkę. Matt świetnie dawał radę, blokując uderzenia piłki, że przy jego obronie nie uderzyła przeciwna drużyna z jego strony, ale po prawej mieli słabszą obronę, bo jakiś kościsty nieborak nie potrafił ani razu zrobić blokowania.
Gdy gra zaczęła się coraz bardziej rozkręcać, poczułam się słabo. Z trudem łapałam oddech, a przed oczami zrobiło się ciemno. Lekko przechyliłam głowę, upadając na podłogę. Jednak nadal byłam przytomna. Zauważyłam, jak podbiega do mnie Matt. Pomógł mi usiąść.

Matt: Lily, co się dzieje?
Lily: To... nic
Matt: Właśnie widzę, "jakie nic"
Lily: Nie mów tacie. Ani mamie
Matt: Powiedz mi, co się stało?
Lily: Po prostu poczułam się słabiej i tyle. Nic w tym dziwnego. Może mało zjadłam śniadania
Matt: Nie wydaje mi się

Podniósł mają prawą rękę, gdzie znajdowała się bransoletka. Już spadło do 15% ? Dość szybko. Nie potrafiłam ustać samodzielnie na nogach, więc podparłam się o jego ramię, a on wyprowadził mnie z sali gimnastycznej, zabierając też mój plecak. Myślałam, że bransoletka doktorka nie zawiedzie, a tu takie coś. Wiedział, że higienistka mi nie pomoże i zdecydował się wrócić ze mną do domu.

**Matt**

Przeszliśmy zaledwie kilka kroków i znowu zemdlała. Gdyby nie ja, nie musiałaby przeżywać tego, co nasz ojciec. Naprawdę bardzo żałuję, do czego doszło. Jednak musiałem, jak najszybciej ją zabrać do domu. Była w kiepskim stanie. Chwyciłem Lily matczynym sposobem, przyspieszając tempa, aż potrafiłem biec z zawrotną prędkością. Po kilku minutach byliśmy na miejscu. Wszedłem przez zbrojownię, kładąc ją na kanapie. Pospiesznie szukałem ładowarki. Implant był na 5%.

<<Pomóc ci w czymś, Matt?>>

Matt: Szukam ładowarki do implantu. Nie wiesz może, gdzie ona jest?

<<Tony pewnie ją położył przy stoliku>>

Matt: Dzięki

<<Czy coś jeszcze potrzebujesz?>>

Matt: Może później

Pokierowałem się do miejsca, gdzie komputer mówił o porzuconym urządzeniu. Na szczęście tam była. Musiałem zdjąć jej bluzkę, by naładować implant. Trochę się krępowałem, ale musiałem coś zrobić, by poczuła się żywsza. Ostrożnie podłączyłem ją do mechanizmu, aż rozpoczął się proces ładowania.

Matt: Teraz powinna poczuć się lepiej

<<Zgaduję, że nie powiesz o tym swoim rodzicom>>

Matt: Obiecałem milczeć

<<To będzie kosztowało jej życie>>

Matt: Czemu tak myślisz?

<<Nie lekceważ tego, co się z nią dzieje, bo będzie naprawdę tragicznie. Wiem to, bo Tony ciągle tak robi>>

Matt: Martwię się o nią. Nie pozwolę jej umrzeć

<<Wiem o tym>>

Przykryłem siostrę kocem, by odpoczęła. Gdyby ojciec się pojawił w swoim sanktuarium, muszę nieźle ściemniać. Wiem, że robię źle, ale nie mogę złamać złożonej obietnicy.

**Tony**

Lily nie powinna się zachowywać tak, jak ja. Przecież ona ma szansę na prawdziwe życie. Mam nadzieję, że nic jej nie dolega. O trzynastej pojawiłem się w zbrojowni. Musiałem zająć się drugim obowiązkiem. Zauważyłem, że Lily leżała na kanapie, zaś Matt siedział przy niej.

Tony: Wszystko gra?
Matt: Tak. Już jesteśmy po lekcjach
Tony: Mieliście ledwo trzy godziny
Matt: No tak, ale widocznie nie spała za długo w nocy. W końcu ją obudziłem z rana
Tony: Na pewno nic się nie stało? Wygląda na chorą
Matt: To nic
Tony: Hmm... Nie wydaje mi się
Matt: Eee... Nie masz czegoś do roboty? Proszę, zajmij się sobą
Tony: Chciałem się jedynie zapytać. Jako ojciec się o was martwię. Jeśli to coś poważnego, nie można tego lekceważyć
Matt: Tato, sam robisz to samo! Nie jesteś lepszy!
Tony: Matt, ty nic nie wiesz
Matt: Oj! Właśnie, że wiem. Nawet twoja FRIDAY się do tego przyznała
Tony: Ja mam ważniejsze sprawy od myślenia nad swoim zdrowiem. Jestem Iron Manem. Ratuję ludzi, pamiętasz?
Matt: Tylko ciekawe, kto ciebie uratuje, jak będziesz umierał w walce?
Tony: Matt...
Matt: Nie rób tego! Masz dawać nam dobry przykład! Nie chcę stracić swojej siostry przez własnego ojca! Ja próbuję odkupić swój błąd, a ty nie!

Byłem wściekły, że coraz bardziej ta rozmowa wyprowadzała mnie z równowagi. Kopnąłem w krzesło, wybiegając ze zbrojowni. Lily bierze wzór od ojca. Jeśli on lekceważy swój stan, ona też będzie tak robić. Muszę porozmawiać z mamą, by nie był tak bezmyślny.

**Pepper**

Siedziałam w salonie, oglądając swój ulubiony serial, gdy nagle do domu wparował wściekły Matt. Trzasnął drzwiami do swojego pokoju. Musiałam sprawdzić, o co poszło. Pierwszy dzień w szkole i już kłopoty? Nie. Tu chodzi o coś zupełnie innego.

Part 117: Trudne wybory

**Tony**

Wysłałem zbroję na patrol, by sprawdzić, czego ten Whiplash szuka. Chyba nikt nie spodziewałby się jego powrotu. Mam nadzieję, że nie będzie próbował skrzywdzić Pepper. FRIDAY szybko podała mi informacje, które zdołała uzyskać z obserwacji biczownika.

<<To dziwne, bo Whiplash nic nie robi. Poza testowaniem swojej broni>>

Tony: Czyli mam rozumieć, że na razie nie muszę interweniować?

<<Będę go obserwować, Tony. Gdyby zaczął coś robić, wyślę ci sygnał>>

Tony: Zgoda

Pozwoliłem jej działać w terenie pod kamuflażem, by nie została zauważona. Po wydaniu poleceń, poszedłem do domu, żeby powiedzieć Pep o wiadomości ze szkoły. Whiplashem nie będę jej niepokoić. Znalazłem ukochaną w kuchni, gdzie kończyła pić kawę. Szkoda, że nie mogę napić się z nią razem. Czasem wolałbym być, jak normalny człowiek. Bez skazania na ciągłe ładowanie. Cmoknąłem ją w policzek, a ona od razu energicznie wstała, przygwożdżając mnie do ściany.

Tony: Pepper, nie teraz. Musimy pojechać do szkoły
Pepper; Spokojnie. To nam zajmie chwilkę
Tony: Później. Proszę
Pepper: Nie zgadzam się

Uśmiechnęła się diabolicznie, całując w usta. Z początku tak delikatnie, ale później pocałunek stał się na tyle namiętny, że jej dłonie powędrowały wzdłuż moich pleców, zatrzymując się na biodrach.

Tony: Mówiłem ci już. Nie dzisiaj. Mam na to czas
Pepper: Jesteśmy sami. Tylko ty i ja. Wykorzystaj to
Tony: Rocznicę mamy za kilka miesięcy. Pepper, nie możemy. Nie mamy zabezpieczeń
Pepper: Haha! Nie martw się. Kupiłam za ciebie. Kochasz mnie?
Tony: Kocham

Cmoknąłem ją w policzek i poszedłem do pokoju, odtrącając jej ręce, gdy próbowała posunąć się dalej. Nie byłem w stanie myśleć o seksie, gdy Whiplash był na wolności.

**Lily**

Po godzinie zostaliśmy wezwani do dyrektora. Nie krzyczał, bo był bardzo spokojny, jak na kogoś, kto, kto musi pilnować porządku w szkole. Siedzieliśmy naprzeciw niego, czekając, co ma powiedzenia. Matt nerwowo zacierał ręce, a mama z tatą wciąż się nie pojawili.

Dyr. Nara: Jesteście tutaj nowi, a już sprawiacie kłopoty. Jednak profesor Klein nalegał na uwagę, lecz ja mam inny pomysł. Dostaniecie upomnienie, ale żebyście wyciągnęli ze swojego zachowania jakieś konsekwencje, czekają was prace porządkowe na terenie szkoły. Zbieranie papierków i inne takie
Lily: I inne takie?
Dyr. Nara: Będziecie sprzątali śmieci przez tydzień
Matt: Co?! Nie! Nie ma mowy! To za długo!
Dyr. Nara: Dlatego wynegocjuję z ...

Nie dokończył, bo do gabinetu wszedł tata. Jak dobrze, że ktoś nas uratuje. Proszę cię, tatku. Udobruchaj dyrektora. Zaprosił go do środka i kontynuował rozmowę.

Dyr. Nara: Dobrze, że pan się zjawił. Właśnie ustalam karę za nieodpowiednie zachowanie w trakcie lekcji
Matt: Mamy zbierać śmieci przez tydzień! To nie fair!
Tony: Nie krzycz, Matt... Dyrektorze, ja postaram się sam je ukarać, a przecież to ich pierwszy dzień
Dyr. Nara: Ma pan rację, ale muszą ponieść jakieś konsekwencje
Tony: Oni dopiero się uczą. Proszę im darować
Dyr. Nara: Hmm... Pańska córka pouczała nauczyciela, zaś syn pluł ze słomki
Tony; No rozumiem, ale naprawdę są tu pierwszy raz. Jeszcze nie wiedzą, jak się zachować
Dyr. Nara: Hmm... Zrobimy tak. Wpiszę upomnienie. Czy to wystarczy?
Tony: Dziękuję. Dopilnuję, by się poprawili
Dyr. Nara: Mam taką nadzieję

Uff. Upiekło się nam, ale następnym razem może być gorzej. Gdy wyszliśmy z gabinetu, musieliśmy wrócić na lekcję. Akurat trafiło na W-F, więc byłam zwolniona. Jednak Matt musiał się pojawić na sali gimnastycznej. Niestety, ale po tej lekcji pozostała historia i nie mogłam uciec. Nagle znowu poczułam ból przy implancie. Starałam się go ukryć.

Tony: W porządku?
Lily: Tak
Tony: Wiem, że coś się dzieje. Sam mam taką minę, jak próbuję coś ukryć. Powiedz mi, co jest grane?
Lily: Nic. Lepiej zajmij się sprawami Iron Mana

Już chciałam uciec, ale zdołał mnie chwycić za rękę. Nie miałam ochoty się wyżalać. Też ma problemy ze zdrowiem, a obowiązki blaszaka nie mogą być lekceważone. Ból powoli mijał, aż na bransoletce odezwał się dźwięk zakończenia ładowania. Od razu poczułam się lepiej. Tak jakby.

Lily: Nie martw się. Gdyby coś się działo, zwolnię się do domu
Tony: Mam nadzieję
Matt: LILY, IDZIESZ?
Lily: IDĘ
Tony: Trzymaj się i nie dręcz nauczycieli. Matta to też dotyczy
Lily: Dzięki. Przekażę mu

Pożegnałam się, dołączając do brata. Otworzyliśmy drzwi od szatni, gdzie uczniowie z naszej klasy już przebierali się na lekcję. Dołączyłam do dziewczyn. Jedna była mi znajoma.

Part 116: Witamy w Akademii Jutra

~*Następnego dnia o siódmej rano*~

**Lily**

Spalam sobie w najlepsze, jak księżniczka, ale ktoś musiał mnie brutalnie zbudzić. Tym kimś był Matt. Czego chciał? Z początku udawałam, że dalej śpię, ale on nie przestawał szturchać. Nawet skusił się do tego, by zrzucić mnie z łóżka. Au! Wylądowałam na podłodze. Na szczęście do pokoju wparowała mama. Powoli wstawałam z obolałymi plecami.

Pepper: Powiedziałam ci, że masz ją jedynie obudzić. Nic nie mówiłam o zrzucaniu jej z łóżka
Matt: Tylko to na nią działa
Lily: Nie śmiej się, bo ci wybiję te perełki... Czy mogę wiedzieć, o co chodzi?
Pepper: Szkoła zaakceptowała wasze podania i od dziś tam chodzicie
Lily: Tak szybko?
Matt: Też się zdziwiłam
Pepper: Śniadanie macie przygotowane
Lily: A książki?
Pepper: Tata nigdy ich nie używał, a moje też jeszcze zostały
Lily: Ech! Nie wymigamy się
Matt: Raczej nie, ale oni też
Lily: Hahaha! Masz rację

Wyszliśmy przegryźć małe śniadanie, czyli jakąś bułkę z pomidorem. Szybko pobiegłam do pokoju, by zmienić ubrania. Wzięłam fioletową bluzkę z kwiatkami i niebieskie dżinsy. Poczesałam też włosy, żeby jakoś wyglądać. Matt już stał przy wyjściu, czekając na mnie.

Tony: Powodzenia. Życzę wam wytrwałości i pilnej nauki
Lily: Dzięki
Matt: Ha! Pilna nauka? Nie potrzeba
Pepper: Jak wrócicie, powiecie nam, jak było

Gdy przytulili nas na pożegnanie, wyszliśmy z domu, kierując się do szkoły. Czuję, że to będzie niezapomniany dzień.

~*Dwie godziny później*~

**Pepper**

Dobrze, że Tony zostawił stare książki, z których "się uczył" w Akademii. Z tego, co wiem, raczej nie zmienili podręczników, więc ciągle używają tych samych. Gdyby musieli je mieć zupełnie nowe, bez problemu można kupić. Mój mąż od razu po śniadaniu poszedł do zbrojowni naładować implant. Pomyślałam, by przygotować dla niego niespodziankę. Oni szybko nie wrócą ze szkoły. Uczcimy naszą rocznicę. I to ja będę panią sytuacji.

**Lily**

Zdążyliśmy na czas. Zostaliśmy przedstawieni, że jesteśmy nowymi uczniami i mogliśmy usiąść w ławce. Znalazłam wolną pod oknem, więc też tam usiedliśmy. To była klasa fizyczna. Matt już zaczął się nudzić i się zajął robieniem małych kulek z papieru.

Lily: Wiem, co kombinujesz. Na razie to zostaw
Matt: Nie moja wina, że gościu przynudza
Prof. Klein: Czy ktoś ma jakieś pytania?
Lily: Ja mam
Prof. Klein: Słucham
Lily: Dlaczego uczymy się przestarzałego materiału? Przecież z tego wzoru już nikt nie korzysta, bo jest niedokładny
Prof. Klein: Czyli chcesz mi powiedzieć, że źle uczę?
Lily: Nie tyle, że źle, ale niepoprawnie. Ta książka ma setkę bzdur. Przecież Newton nie był tak genialnym fizykiem. Wszyscy mu zawdzięczają termodynamikę, ale nie on sam ją stworzył
Prof. Klein: Masz uwagę
Lily: Za co?! Zadałam jedynie pytanie
Prof. Klein: Poniżasz moje umiejętności
Lily: Co?! Nie!
Prof. Klein: Do dyrektora!
Matt: I na co ci to było, siostrzyczko?
Lily: Ech! Zamknij się
Matt: Teraz moja kolej

Myślałam, że mogłam zapytać, a ten wpisuje mi uwagę. Rodzice nie będą zachwyceni. Szczególnie wizytą u dyrektora. Matt też chciał spróbował tego "szczęścia", plując ze słomki, w której miał kulki. Przez kilka minut profesor to ignorował, ale później go trafił w jego nos, jak się odwrócił. Był wściekły i on też został wezwany do dyrektora. Wstaliśmy z ławek, ale nauczyciel na chwilę nas zatrzymał.

Prof. Klein: Muszę zadzwonić do waszych rodziców. Od razu pierwszego dnia są z wami kłopoty
Lily: Ja tylko mówiłam, co myślę
Prof. Klein: Lepiej najpierw pomyśl, co powiesz, by nie gadać takich bzdur
Lily: O! Teraz pan przesadził. Obraził mnie
Matt: Hahaha!
Prof. Klein: Oboje macie się stawić u dyrektora. Na końcu korytarza po prawej stronie
Lily: A nie można nam darować? Jesteśmy tu nowi
Prof. Klein: Ale zachowania powinniście się nauczyć w domu
Matt: Taa... No właśnie w domu
Lily: Matt
Matt: Nauczyliśmy się w domu

Zaśmialiśmy się oboje i poszliśmy we wskazane miejsce. Naprawdę musi ich wzywać do szkoły? Na pewno mają lepsze zajęcie, niż słuchanie o naszych pierwszych wyczynach. Gdy już byliśmy blisko posiedzenia dyrektora, poczułam się słabo. Chwyciłam się za implant i już wiedziałam, że to było przypomnienie. Kliknęłam na bransoletkę, by rozpoczęło się ładowanie.

Matt: Dobrze się czujesz, Lily?
Lily: Tak. To tylko przypomnienie. Muszę się ładować, co godzinę
Matt: Masz przerąbane
Lily: A to twoja wina
Matt: Nadal pamiętasz? Naprawdę cię przepraszam
Lily: Wybaczyłam ci już dawno, Matt. Wszystko będzie dobrze
Matt: Mam nadzieję. Lepiej usiądź
Lily: Nie trzeba. Dam radę. I tak nie wymigam się od pójścia do tego pryncypała
Matt: Spoko. Przeżyjemy
Matt: Święte słowa

**Tony**

Siedziałem w zbrojowni, pracując nad zbroją, ale wcześniej naładowałem implant, jak powiedziałem Pepper. Myślałem, że przyjdzie zobaczyć, czy nie kłamię, a zamiast tego otrzymałem wiadomość ze szkoły. Kochane dzieci. Czy wy już pierwszego dnia musicie sprawiać problemy? Ach! Te geny. 

Uwaga za obniżanie wiedzy nauczyciela

 Poważnie? A Matt?

Przeszkadzanie w trakcie lekcji przez plucie ze słomki w nauczyciela

Pep chyba się uśmieje, jak przeczyta wiadomość od dyrektora. No nic. Trzeba się tam stawić.

<<Uwaga. Wykryto sygnaturę energetyczną wroga. Oznaczenie: Whiplash>>

Tony: Jaja sobie robisz?

<<On wrócił>>

Tony: No pięknie, a powoduje jakieś zagrożenie?

<<Whiplash próbował zabić twoją żonę. Chcesz to zlekceważyć?>>

Tony: Ale naprawdę, to jest Whiplash? Sprawdź jeszcze raz

<<Nie ma mowy o pomyłce. Jest w śródmieściu>>

Tony: Powinienem pojawić się w szkole, ale obowiązki Iron Mana...

<<Są tak samo ważne, jak bycie ojcem>>

Tony: FRIDAY, co mam zrobić?

<<Wyślij mnie w zbroi na przeszpiegi, a ty zajmij się swoimi łobuzami>>

Tony: No zgoda. Dziękuję

Byłem w szoku. Jakim cudem ten drań przeżył? Albo został zbudowany na nowo przez Mr. Fixa. Tylko, jaki on ma cel? O co mu chodzi?

Part 115: Niebezpieczna mieszanka

**Tony**

Nie kłamałem. Po powrocie do domu zobaczą nagranie, ale najpierw mieliśmy spędzić ze sobą miło czas. Akurat pojawiła się kelnerka, przynosząc nam pizzę. Podziękowaliśmy i każdy z nas wziął po jednym kawałku na talerz. Wygląda na to, że nikt nie grymasi.

Tony: Mam nadzieję, że wam smakuje
Pepper: Mhm... Bardzo
Lily: Popieram
Matt: Ja też, ale naprawdę nie chcę iść do szkoły
Lily: Matt, będzie dobrze
Pepper: Chociaż ty się cieszysz
Lily: A powiedziałam tak?
Pepper: Wydaje mi się, że nie masz nic przeciwko
Lily: Eee... Szukam jakiś pozytywów i jeden już mam
Matt: Jaki?
Lily: Przyjaźń
Pepper: Bardzo dobry argument, Lily. Poznacie nowe osoby i być może się też zakochacie
Lily: No właśnie. Jak poznałaś tatę?
Pepper: Hahaha! To bardzo zabawna historia, bo przy sprzątaniu klatki, gdy jeszcze mieszkaliśmy na osiedlu. Zaczęło się od tego, że pomogłam mu wstać, jak zemdlał. Wtedy za pomoc dał czekoladę truskawkową. Mmm... Pamiętam, jakby to było wczoraj
Tony: A jednak wspominasz nasze początki. Nie żałuję, że cię poznałem
Matt: Dobra. Jest to bardzo fajne, ale zjedzmy pizzę i wróćmy do domu. Chcę zobaczyć nagranie
Tony: I zobaczysz. Cierpliwości

Matt był tak niecierpliwy, aż szybko zjadł cały swój kawałek pizzy, popijając colą. Usta przetarł dłonią i czekał, kiedy my też skończymy jeść.

**Victoria**

Skończyłam swój dyżur, więc poszłam zobaczyć, czy Ho nadal siedzi w sowim gabinecie. Ostatnio mam z nim trudny kontakt, który był spowodowany jego bezradnością. Brakuje mu cierpliwości do Tony'ego. Nie dziwię się. Zapukałam do drzwi. Brak reakcji. Pewnie znowu przegląda cholerną kartotekę. Przekręciłam klamkę, wchodząc do pomieszczenia. No i miałam rację. Siedział przy biurku, wertując kartka po kartce. Podeszłam do niego, a żeby oprzytomniał, rzuciłam książką o biurko.

Dr Yinsen: Co ty wyrabiasz, Victorio?!
Dr Bernes: Chciałam sprawdzić, co u ciebie. Myślałam, że pójdziesz do domu, a ty kolejną godzinę spędzasz poza domem
Dr Yinsen: Nie mam żony, czy dzieci. Dzięki za troskę
Dr Bernes: Jesteś przemęczony, Ho. Powinieneś odpocząć. Mam ci znowu powtarzać, że przy ratowaniu ludzi musimy być w pełni skupieni i przytomni? Naprawdę skończ z tymi papierami. Tony'emu nie przemówisz do rozsądku. Dobrze wiesz, że walczy jako Iron Man
Dr Yinsen: Dlatego nigdy nie będzie ostrożny!

Uderzył gniewnie w stół. Wiedziałam, jak zareaguje, ale miał rację. Ciągle będzie tak samo.

Dr Bernes: Spokojnie. Nie przejmuj się tym. Ciesz się, że Lily ma dobre wyniki
Dr Yinsen: Nie do końca. Nie uwierzysz, ale jakimś przypadkiem ma w sobie zarówno Vortex, jak i Extremis
Dr Bernes: Szaleństwo
Dr Yinsen: Wiem, dlatego nad tym też muszę pomyśleć
Dr Bernes: Najpierw zrób sobie przerwę. Zostanę z tobą, by dopilnować, że będziesz odpoczywał
Dr Yinsen: Uparta jesteś
Dr Bernes: Tak i nie kryję się z tym

**Tony**

Po skończeniu posiłku, poszliśmy do domu. Z tego, co pamiętam, kasetę wideo miałem w kartonie z pamiątkami. Znaleźliśmy się na miejscu o piętnastej, bo wcześniej wstąpiliśmy do sklepu, by kupić im telefony. Potrzebujemy z nimi kontaktu dla zapewnienia bezpieczeństwa. Dla pewności, żeby nic się nie stało.
Poszliśmy do salonu, a Pep pokazała mi, gdzie znajdowała się kaseta z nagraniem. Dzieci usiadły przed telewizorem, czekając z niecierpliwością na seans.

Lily: Długo jeszcze?
Tony: Cierpliwości... Kochanie, gdzie ją położyłaś?
Pepper: Powinna tu być... O! Jest
Lily: Jupi! Ciekawe, co to będzie?
Matt: Coś o nas. Nie wiem, jakie tam sceny się znajdą
Tony: Te odpowiednie

Zasłoniłem rolety i włączyłem magnetowid. Wspólnie usiedliśmy na kanapie, skupiając się na wyświetlanym obrazie. Lili zaczęła się śmiać, widząc Matta w akcji, gdy wspina się po szafkach kuchennych.

Lily: Hahaha! Ale z ciebie rozrabiaka
Matt: Taki sam będę w szkole
Lily: Dobra, cicho. Oglądajmy dalej

Później było pokazane, jak Lily powiedziała swoje pierwsze słowo. Widziałem, że ją to poruszyło. Jedna niewinna łezka zakręciła się w oku. Pozostawiliśmy je same, by pobyć trochę z daleka od nich. Oczywiście, że poszliśmy do sypialni. Pepper uśmiechała się podejrzliwie. Tak jakby chciała coś złego zrobić, ale na to będzie miała niebawem okazję.
Wzięła laptop, sprawdzając skrzynkę pocztową. Zaglądałem jej przez ramię i zauważyłem, że szkoła zaakceptowała formularze.

Tony: Udało się. Od jutra chodzą do szkoły. Tak się cieszę, że tam pójdą
Pepper: Bo wtedy będziemy mieli więcej czasu dla siebie?
Tony: To też
Pepper: Haha! Świntuch
Tony: Co? Że ja? Oj! Zaraz mnie popamiętasz

Rzuciłem się na nią, łaskocząc pod pachami, aż chciała się uwolnić. Jednak nie protestowała, gdy pocałowałem ją namiętnie w usta. Dotykałem jej szyi, schodząc rękami niżej. Podwinąłem lekko podkoszulkę do góry, przenosząc pocałunki na brzuch. Jednak, gdy chciałem dorwać się jeszcze niżej, od razu popchnęła moje ręce, dając znak, że mam przestać. Zgodziłem się odpuścić, więc zasnąłem razem z Pep.

**Lily**

Rodzice długo nie wracali. Zauważyłam przez uchylone drzwi, że śpią. Postanowiłam zrobić to samo. Czeka mnie jutro ciężki dzień.

Part 114: Wspomnienia

**Pepper**

Po wypełnieniu i wysłaniu formularzy, wyłączyłam laptopa. Dzieciom powiedziałam, że będą chodziły do Akademii Jutra. Lily myślała, że wyślemy ich do jakieś specjalnej szkoły dla Makluańczyków, choć jedynie pasowałyby do instytutu dla mutantów, o którym kiedyś było dosyć głośno. Jednak oni będą chodzić do zwykłej szkoły w Nowym Jorku. Nie będziemy wydziwiać.

Pepper: Jeśli zaakceptują wasze podania, od jutra możecie być uczniami Akademii Jutra. Cieszycie się?
Lily: Myślałam, że z nami będzie problem
Tony: Lily, nie smuć się. Mam pewien pomysł. Co powiecie na to, by wyskoczyć na pizzę? Pogadamy sobie na spokojnie, a Rhodey'go poproszę, by pomógł mi wziąć pudła
Pepper: Tony, nie pozwolę ci tego dźwigać. Pamiętaj o swoim sercu. Nie obraź się, ale jestem od ciebie silniejsza
Tony: No tak. Te geny
Pepper: To zrobimy taki układ. Ja z Rhodey'm wniosę kartony, a ty będziesz z dziećmi w pizzerii. Dołączymy do was później. Pasuje?
Tony: Zgoda... Lily?
Lily: Tak. Mi pasuje
Matt: Ja też chcę iść
Tony: W takim razie, chodźmy

Cmoknął mnie w policzek, żegnając się. Tak, jak mówiłam. Poszłam po kartony do domu Rhodesów. Bez problemu weszłam do środka i poza ojcem Rhodey'go, który pił kawę w salonie, nikogo nie było. Pomyślałam, by przyjść tu później, ale najpierw musiałam zapytać.

Pepper: Nie wie pan może, gdzie jest Rhodey?
David: Pewnie w swoim pokoju. Czy coś się stało, Pepper?
Pepper: Przepraszam za kłopot, ale po prostu potrzebuję pomocy z kartonami. Nie mogę dawać tego ciężaru mojemu mężu
David: Tony'emu. Wiem o tym. Przecież my oboje z Robertą zastępowaliśmy mu rodzinę. Jednak nie spodziewałbym się, że zdecyduje się na małżeństwo. Z tego, co mi żona opowiadała, często przesiadywał w fabryce i był odcięty od wszystkiego
Pepper: Widocznie coś musiało się w nim zmienić, ale jesteśmy ze sobą szczęśliwi
David: Szczęśliwe małżeństwo to udane małżeństwo. Naprawdę cieszę się, że oboje nie żałujecie tej decyzji, a jeśli chcesz, to pomogę ci z kartonami
Pepper: Nie chcę sprawiać większych kłopotów
David: Oj! Przestań. Pomogę ci
Pepper: A co z ręką?
David: Nie przejmuj się. Dam radę
Pepper: Na pewno?
David: Spokojnie. To teraz chcesz je wziąć?
Pepper: Tak
David: W porządku. Wypiję kawę do końca i możemy się wziąć za porządki

Uśmiechnął się, biorąc kolejny łyk kawy. Poszłam schodami, by znaleźć paranoika. Chcieliśmy spędzić miło czas w piątkę, dlatego ostrożnie zapukałam do drzwi. Nie otwierał. No cóż. Pozwoliłam sobie wtargnąć do jego królestwa. Właśnie sobie czytał jakąś książkę. Chwyciłam za jedną, co stała na półce i wycelowałam w głowę Rhodey'go.

Rhodey: Au! Pepper, co ci odbiło?! To już nie mogę nic sobie poczytać
Pepper: Chciałam cię poprosić o pomoc, ale twój ojciec się zgodził. Jednak chcę, żebyś poszedł z nami do pizzerii
Rhodey: Nie powinien szarżować ręki. A Tony?
Pepper: Niedawno wyszedł ze szpitala i nie chcę, by tam wrócił
Rhodey: Rozumiem. To mogę teraz zanieść te kartony do waszego domu
Pepper: Dzięki. A co z twoim ojcem?
Rhodey: Pewnie mu się nudzi, bo w końcu przesiedzi rok bez pracy. Takie coś jest zabójcze dla kogoś, kogo latanie jest całym życiem

**Tony**

Razem z Lily i Mattem znaleźliśmy się blisko pizzerii, lecz musieliśmy ominąć kawiarnię, która będzie mi przypominała o ostatnim dniu, gdy Andrew żył. Jednak zginął, jak bohater. Współczuję jego bliskim, bo nie powinien wtedy pociągać za spust. Nie chwilę się zatrzymałem, wspominając ten dzień, kiedy żartowaliśmy sobie, rozmawiając na luzie. Podziękowałem mu za pomoc w walce z lękami. Dzięki niemu, mogę spać spokojnie. Normalnie żyć.

Lily: Wszystko gra?
Tony: Wybacz, Lily. Mówiłaś coś?
Lily: Chyba nam odleciałeś
Tony: Tak, tak. Przepraszam
Lily: Jeśli źle się czujesz, zamówimy pizzę do domu
Matt: Oj! Dajcie już spokój. Jesteśmy blisko pizzerii. Nie wycofujemy się
Tony: Popieram cię, Matt. To idziemy

Przeszliśmy zaledwie kilka kroków i znaleźliśmy się u celu. Usiedliśmy przy stoliku blisko okna, bo musiałem zaglądać, kiedy przyjdzie Pepper. Gdy dzieci tam siedziały, poszedłem zamówić pizzę z różnymi dodatkami. Kelnerka mówiła, że za pół godziny powinna być gotowa, skoro inni klienci też zamówili największą, która była możliwa do wyboru. Po złożeniu zamówienia, kupiłem dla każdego po szklankę coli. Usiadłem między Lily i Matta, by z nimi porozmawiać na spokojnie o tym, co ich czeka.

Tony: Za pół godziny powinna być gotowa, a na razie mamy colę. Ech! Od czego tu zacząć?
Lily: Nie podoba mi się to
Tony: Niby co?
Lily: Że tak szybko dorośliśmy i powinniśmy być w specjalnej szkole, a nie do jakiejś tam Akademii Jutra. Nie chciałam tak szybko mieć 16 lat
Matt: Ja też. Te głupie geny nam skróciły dzieciństwo
Tony: Ale dla nas zawsze będziecie małymi szkrabami. Nawet, gdy wyjdziecie za mąż
Lily: Nawet wtedy?
Tony: Nawet, więc nie przejmujcie się. Zresztą, chodziłem do tej szkoły i powiem wam, że nie będziecie się tam nudzić
Lily: Hahaha! Sami zapewnimy sobie rozrywkę
Matt: Lily, myślisz o tym samym, co ja?
Lily: Będziemy broić, Matt. Hahaha! Będziemy

Gdy już chciałem coś powiedzieć, przez drzwi przeszła Pep. Rozglądała się wzrokiem, gdzie jesteśmy, ale wołanie Lily oraz machanie rękami, wystarczyło, żeby zwróciła się w odpowiednią stronę. Dołączyła do nas i znalazła wolne miejsce obok mnie. Niestety, ale zrobiło się trochę zbyt ciasno, więc razem z nią usiadłem po prawej stronie naprzeciw dzieci, że mogliśmy mieć na nie widok.

Tony: Już skończyliście? A zaprosiłaś go na pizzę?
Pepper: Szybko się uporaliśmy, ale Rhodey musiał zostać z ojcem
Tony: Bynajmniej mamy porządki z głowy. Właśnie rozmawiamy o Akademii Jutra. Brakuje im dzieciństwa
Pepper: To zrozumiałe, Tony. Tak szybko urośli, że nie zdążyliśmy zrobić żadnego zdjęcia
Tony: Na szczęście wciąż zachowałem to nagranie, które mi dałaś
Lily: Jakie nagranie?! Mieliście na to pozwolenie?
Tony: Hehehe! Pokażemy wam dzisiaj, jak wrócimy

Dzieci były zdziwione, że Pep nagrała je, gdy stawiali swoje pierwsze kroki. Pamiętam, że po jego obejrzeniu, pragnąłem do nich wrócić. Żeby terapia szybko dobiegła końca.

Part 113: Utracone dzieciństwo

**Pepper**

Znajdywałam się na innej planecie w sali tronowej strażnika, który towarzyszył mi od misji w Ekwadorze i jeszcze ode mnie nie odszedł. Znowu wyglądałam, jak po przemianie, czyli zbroja połączona ze skórą oblanej czernią. Jaszczur jednym gestem dłoni przywołał Lily i Matta. Byli już nastolatkami. Dzieci podeszły razem z nim.

Strażnik: Twoje dzieci w końcu dorosły i będą mogły spełnić swoje przeznaczenie
Pepper: Przecież pierścienie zostały zniszczone
Strażnik: To prawda, ale teraz mogą doskonalić swoje umiejętności oraz przejść przemianę
Pepper: To znaczy?
Strażnik: Zauważ, że Matt jest bardzo energiczny i rzadko odczuwa zmęczenie. Natomiast Lily wyprzedza zwykłe dzieci własną wiedzą, więc nie mogą tego dać po sobie poznać. Musisz je nauczyć żyć wśród rówieśników, ale bez pokazywania ich cech. Rozumiesz?
Pepper: Tak. A co z przemianą? Kiedy ma nastąpić?
Strażnik: Już się zaczęła. Gdy wyjdą z wieku młodzieńczego i staną się dorośli, zmieni się ich ciało. Nie martw się. Będę was obserwował, czy wszystko gra

Wypowiedział ostatnie słowa i zniknął, a ja się obudziłam obok Tony'ego.  Rhodey'go już nie było. Pewnie poszedł do swoich rodziców. Wtuliłam się do mojego ukochanego, by czuł, że jestem przy nim.

~*Następnego dnia*~

Powoli otwierałam oczy, a przez okna przebijały się promienie słońca. Pamiętałam "wizytę" strażnika i wszystko, co mi powiedział. Dzieci tak łatwo nie zdołają ukryć swoich umiejętności. Z zamyśleń wyrwał mnie zapach, który unosił się z kuchni. No tak. Tony gdzieś zniknął. Wstałam z łóżka, by odświeżyć się w łazience. Mąż smażył... naleśniki? Mmm... Od razu powędrowałam za ich zapachem, chwytając Tony'ego w pasie, gdy ten smażył przy patelni. Dałam mu buziaka w policzek.

Pepper: Dzień dobry, skarbie. Powinieneś odpoczywać. Sama zajmę się wszystkim
Tony: Ech! Wy kobiety czasem jesteście trudne do zrozumienia
Pepper: Tony, to miało mnie obrazić?
Tony: Hehe! Nie, kochana

Zaczął mnie łaskotać, że nie pozostałam mu dłużna, atakując jego szyję. Odsunęliśmy się od pieca, żeby się nie poparzyć. Mój diaboliczny uśmiech sugerował, że dopiero zaczęłam się z nim bawić, ale wyprzedził mnie, przygwożdżając do ściany i zablokował mi drogę ucieczki. Patrzyłam w jego oczy, czekając na kolejny ruch.

Pepper: No i masz mnie. Co ze mną teraz zrobisz?
Tony: Ogarnij się i zaraz idziemy po dzieci. Trzeba też wnieść rzeczy
Pepper: No dobra. A już myślałam, że będziemy sami
Tony: Pep, jeszcze na to przyjdzie czas

Pocałował mnie w usta dość krótko, ale to mnie zbudziło. Gdy Tony wrócił do smażenia naleśników, szybko wzięłam kąpiel, odprężając się wraz z zapominaniem o wszelkich troskach. Przez chwilę myślałam, jak to ma być. Dzieci pójdą do szkoły, a my musimy pracować. Niestety, ale wciąż nie otrzymałam żadnej misji. Albo Fury'emu się zmarło albo o mnie zapomnieli. Hmm... Zawsze mogę sobie znaleźć inną pracę, która nie wymaga ryzyka. Papierkowa robota mi odpowiada.

**Lily**

Matt był w tym samym wieku, co ja. Bardzo szybko urośliśmy, że pieluchy stały się zbędne. Potrafiliśmy poradzić sobie sami. Fajnie było poznać tatę wujka. Graliśmy z nim w piłkę, co cioci troszkę przeszkadzało, jak wypełniała jakieś dokumenty. Zrobiłam sobie bułkę z serem, a do picia wlałam sok, który pozostał z tamtego wieczora. Matt jedynie siedział i nad czymś się zastanawiał. Usiadłam obok niego i dałam mu też po szklance soku pomarańczowego.

Matt: Dzięki
Lily: Nad czym tak myślisz?
Matt: Krótko byliśmy dziećmi
Lily: Geny. Znasz nasze pochodzenie
Matt: Niestety, ale naprawdę nie zdołaliśmy się pocieszyć dzieciństwem
Lily: Mi też jest tego szkoda, ale nie martw się. Nikt nam nie zakaże się bawić
Matt: Masz rację
Lily: Idziemy do mamy?
Matt: A wiesz, gdzie jest?
Lily: Pewnie w domu
Matt: Mamy ojca Iron Mana
Lily: Hahaha! To trochę dziwne
Matt: Blaszak wychowuje jaszczurki
Lily: A te jaszczurki narobią mu kłopotów
Matt, Lily: HAHAHA!

Zaśmialiśmy się, a późnej wypiliśmy sok do końca i pół bułki dałam bratu. Siedzieliśmy tak, myśląc, co z nami zrobią. Czy pójdziemy do zwykłej szkoły? A może do jakiejś specjalnej dla Makluańczyków? Jednego byliśmy pewni. Nie pasowaliśmy do normalnych ludzi na Ziemi. Nasze miejsce znajdowało się u góry. W kosmosie. Po skończeniu rozmyślań, postanowiliśmy odwiedzić rodziców w domu. Ciekawe, na co teraz trafimy? Żeby oni wstydu nie mieli? Może byliśmy wtedy małymi szkrabami, ale wiedzieliśmy, jak rozrabiają.

**Pepper**

Po skończonej kąpieli, ubrałam się w czarną podkoszulkę i niebieskie dżinsy, a później poszłam zjeść naleśniki razem z mężem, popijając kawą. Na zegarku dochodziła jedenasta. Dość szybko ten czas nam ucieka. Rocznica tuż tuż. Jednak najpierw zapiszmy dzieci do szkoły. Gdy zjadłam wspólne śniadanie, poszłam do sypialni, gdzie mieliśmy laptop. Włączyłam go, siadając na łóżku, by zarejestrować Lily i Matta do Akademii Jutra. Tony usiadł obok mnie, patrząc na to, co robię.

Pepper: Chyba nie masz nic przeciwko, jak je tam zapiszemy?
Tony: Nie, bo właśnie tam będą idealnie pasować
Pepper: Ale nie mogą się wyróżniać
Tony: Niby czym? Co cię niepokoi, Pep?
Pepper: Ta ich "inność". Strażnik chce, żeby ukrywali swoje nadludzkie talenty, jak wielki umysł, czy szybkie bieganie bez oznak zmęczenia
Tony: Hmm... Już myślałem,  że wyskoczy z jakąś szkołą dla Makluańczyków, a tu coś takiego
Pepper: Czyli zgadzasz się?
Tony: Bez dwóch zdań. Zapisuj je
Pepper: Jesteś kochany
Tony: Wiem

Uśmiechnął się, aż zbliżył się do moich ust, całując. Czułam, że będzie chciał się posunąć dalej, ale na szczęście pojawiły się dzieciaki. Cóż... Chyba muszę je nazywać nastolatkami, bo geny zrobiły swoje. Wypełnione formularze wysłałam, czekając na akceptację.

---**--

Uwaga. W związku z wieloma przeszkodami, jak szkoła, czy własny brak chęci (czyt. lenistwo), notki będą pojawiały się rzadziej. Mam nadzieję, że później wszystko wróci do normy. Pewnie po maturze :) Blog dalej funkcjonuje, ale po prostu zaczynam nie nadążać z wymyślaniem notek, a przepisanie je kosztuje sporo czasu. Tak więc czytajcie, komentujcie i zadawajcie jakieś pytanie. nie bójcie się pytać.
PS: Na Wattpadzie zaczęłam przenosić party z bloga, więc zapraszam :3

Part 112: Prawdziwy dom

**Pepper**

Wybiegłam z domu dorwać tych gamoni. Czasem zachowują się gorzej od dzieci. Przecież Tony miał odpoczywać. I co zamiast tego robi? Wyburza ściany. Coraz bardziej słyszałam dźwięki repulsorów, co oznaczały, że byłam blisko. Po kilku minutach poczułam, jak dopada mnie zmęczenie, bo ziewnęłam bez zasłaniania ust. Szybko wbiegłam do zbrojowni, przechodząc do części domowej. No i byli tam. Już nie niszczyli ścian, tylko je malowali. W zbrojach?

Pepper: Powiecie mi, co tu się wyrabia?!
Tony: Pepper, miałaś być w domu Roberty. Nie dostałaś ode mnie wiadomości?
Pepper: Dostałam, ale...
Tony: No właśnie, więc tam zostań, a my wrócimy
Pepper: Olewasz zalecenia, A RHODEY CI POMAGA!
Rhodey: Ej! Uspokój się, bo zaraz coś rozwalisz swoją mocą
Pepper: Ty tam jeszcze nie wiesz, do czego jestem zdolna
Rhodey: Zabiłaś Gene'a i Whitney. Więcej dowodów nie potrzeba. Te w zupełności wystarczą
Tony: Whitney? Ale... Ale dlaczego?
Pepper: A co? Zdradzałeś mnie z nią?! Perfidna świnia!

Rzuciłam w niego wiadro z niebieską i czerwoną farbą, a on odsunął się, że na ścianie zrobiły się kolorowe plamy.

Tony: To będzie pokój Lily. Albo Matta. Jak uważasz?
Pepper: Grr! Przywalę ci mocniej, ale żeby było fair, zdejmij tę zbroję!
Tony: Uspokój się. Zaraz kończymy. Pozostało nam jedynie malowanie ścian i umeblowanie pokoi
Pepper: Masz wrócić do domu, jak skończysz. Zrozumiano? Ty też, Rhodey
Rhodey: Nie rozkazujesz mi
Pepper: Tak? A co? Bo mamusi się poskarżysz? Hehehe! A ty za zdradę oberwiesz tak mocno, że już nigdy nie pomyślisz o tym
Tony: Pepper, nie zdradziłem cię. Po prostu jestem w szoku, że zabiłaś bez problemu Whitney
Rhodey: Ale wcześniej zabiła Mandaryna
Tony: Z Gene'm to inna historia, Rhodey
Pepper: Ona chciała zabić Lily
Tony: Co?!
Pepper: No tak, dlatego nie pozwoliłam jej przeżyć
Tony: Rozumiem, ale śmierć nie zawsze bywa najlepszym rozwiązaniem
Pepper: Gdybyś wtedy widział swoją córeczkę, to zmieniłbyś zdanie od razu, jak ono się pojawiło
Rhodey: Ech! Pogadacie sobie o tym później. Pepper, mam na niego oko i gdyby coś się działo, przestaniemy pracować
Pepper: No dobra. Zgoda, ale wróćcie szybko. Już dwudziesta druga

Zostawiłam ich samych i nie poszłam do Roberty. Zasnęłam na kanapie w zbrojowni, myśląc nad przyszłością swoich pociech.

**Tony**

Dzięki zbroi nie odczuwałem zbyt wielkiego zmęczenia, choć oczy chciały się zamknąć. Jednak starałem się być wytrzymały jeszcze przez jedną godzinę. Szybko nam poszło z malowaniem, a ostatnim elementem były meble.

Rhodey: Dobrze się czujesz?
Tony: Tak. Po prosu trochę jestem zmęczony. Tak trochę
Rhodey: Sam dam radę z meblami, a ty idź się zdrzemnąć do zbrojowni
Tony: Nie, bo skoro już zaczęliśmy razem, to też tak skończymy
Rhodey: Dasz radę?
Tony: Dam. Zaufaj mi
Rhodey: Trochę dajesz niewykonalne zadanie
Tony: Rhodey, czy ty coś sugerujesz?
Rhodey: Hehe! Odrobinkę

Wzięliśmy meble, przenosząc je do kuchni. Później wstawiliśmy do łazienki, salonu i pokoi dzieci. Elektrykę zrobiliśmy wcześniej, więc pozostało nam jedynie posprzątać bałagan, a potem pójść do rzeczy. Po ogarnięciu całej części domowej, zdjęliśmy zbroję i padliśmy na kanapę ze zmęczenia. Pancerze automatycznie zostały przekierowane do zbrojowni.

Tony: No i się udało
Rhodey: Jakoś mnie to dziwi, że tak szybko się z tym uporaliśmy
Tony: Ciesz się. To... był... pracowity dzień
Rhodey: Eee... Tony?

Położyłem się na kanapie i zasnąłem, zapadając w głęboki sen.

**Pepper**

Zasnęłam może tak na godzinę i znowu się przebudziłam. FRIDAY zauważyła, że wstałam, a do pomieszczenia wleciały zbroje Iron Mana i War Machine. Czyżby skończyli remont? To dobrze.

<<Pomóc ci w czymś?>>

Pepper: Nie trzeba. Muszę wrócić do dzieci

<<Może najpierw zobacz się z Tony'm>>

Pepper: Coś mu się stało?

<<Nie wiem, ale raczej powinnaś sama sprawdzić>>

Pepper: Czyli nie widzisz, co się dzieje w części domowej?

<<Nie mam do niej dostępu>>

Pepper: No dobra. To zobaczę się z nim, jeśli mnie wpuszczą

Wzięłam koc. Przeszłam przez przejście do części domowej i na pierwszy rzut oka widziałam, że skończyli pracę z końcowym rezultatem. Udało im się. Chwila... Słyszę czyjeś chrapanie. Aż dwa. Śpią, jak susły. Poszłam do salonu, gdzie leżeli na tej samej kanapie. Są braćmi i przyjaciółmi, ale jeden obejmował... drugiego. Nie! Niemożliwe! Czyżby mnie zdradził? Nie wierzę. Nie będę tworzyć teorii spiskowych.
Zrzuciłam Rhodey'go na dywan i się nie obudził, a Tony'ego przykryłam kocem, kładąc się obok niego. Niespodziewanie Rhodey się zbudził, aż niechcący uderzył w stół swoją łepetyną, który był nad nim.

Rhodey: Au!
Pepper: Uważaj, Rhodey
Rhodey: Co ty zrobiłaś?!
Pepper: Cicho! Nie wrzeszcz. Daj mu spać, geju
Rhodey: Geju? Pepper, o czym ty myślisz?
Pepper: Przecież widziałam, jak się do niego tulisz
Rhodey: Byliśmy zmęczeni, więc padliśmy i zasnęliśmy... A ty? Co tu robisz?
Pepper: Chciałam pójść po Tony'ego i jak widzę, muszę zostać z wami
Rhodey: A dla twojej wiadomości, nie jestem gejem
Pepper: Na razie śpij, młotku. Podłoga jest wygodna. Hahaha!

Part 111: Zupełnie w innych czterech ścianach

**Tony**

Po jakiś dwóch godzinach znaleźliśmy się w domu Roberty. Dzieci same wyskoczyły z auta, biegnąc ku drzwiom. Nie zdołaliśmy je zatrzymać. Pepper się śmiała na widok rozbrykanych maluchów, co mnie też bawiło, ale bardziej myślałem nad funkcją Iron Mana. Kto z wrogów jeszcze pozostał? Blizzard siedzi w Vault, a z Duchem mam sojusz. Hmm... To będzie nudny dzień. Z zamyśleń wyrwał mnie Rhodey.

Rhodey: Myślisz nad rocznicą?
Tony: Nie, ale o tym też powinienem pomyśleć. Na razie analizuję, ile przestępców jeszcze pozostało groźnych na wolności
Rhodey: Na razie zajmij się swoją rodziną. To dziwne, że tak szybko cię wypuścił
Tony: Może po prostu miał mnie dość? Hehe!
Rhodey: I ciebie to bawi? Mogłeś zginąć
Pepper: Ej! Kazanie zaraz mu zrobię, a ty zajmij się sobą
Rhodey: No tak. Przecież ojciec wrócił. Pójdę się z nim zobaczyć
Tony: A my chodźmy po łobuzy

Gdy Rhodey się oddalił, idąc w stronę domu, Pepper mnie lekko szarpnęła za bluzkę. O co chodzi? Chce coś powiedzieć o rocznicy?

Pepper: Dość długo zwlekamy z tym remontem. Kiedy go zrobimy?
Tony: Możemy z Rhodey'm dać sobie radę. Nawet dzisiaj. Pasuje?
Pepper: Tony, ledwo wyszedłeś ze szpitala. Odpocznij
Tony: Słuchaj... Wiem, że chcesz dać im wolną przestrzeń, gdzie będą mogły się rozwinąć, ale nie pozwolę obcym ludziom wejść na teren zbrojowni. Zapomniałaś o tym?
Pepper: Wybacz. No to, jak chcesz to zrobić?
Tony: Przydadzą się zbroje. Jeśli starczy nam energii, uporamy się z tym w jeden dzień. Pamiętaj, że w zbroi mam przyspieszony proces leczenia
Pepper: Co nie znaczy, że masz ignorować zalecenia. Tony, ja tego nie przeżyję. Tony, proszę...

Wiedziałem, jak była bliska płaczu, dlatego przytuliłem ją do siebie, żeby uspokoiła swoje nerwy. Gdy była nieco spokojniejsza, dołączyliśmy do reszty. Zapukaliśmy do drzwi i otworzyła nam Roberta.

Roberta: Witajcie. Dobrze was widzieć. Czekaliśmy, aż przyjdziecie. David dopiero poznaje rozrabiaki
Pepper: Coś już rozbiły?
Roberta: Spokojnie. Bawią się z nim
Tony: A Rhodey?
Roberta: Rozmawia z ojcem i też zajmuje się maluchami

Uśmiechnęła się i weszliśmy do środka. Na korytarzu stały dalej kartony z rzeczami. Muszę pogadać z Rhodey'm o remoncie. Myślę, że nie będzie miał nic przeciwko, choć z nim bywa różnie. Zwłaszcza po tej akcji z Kontrolerem.

**Rhodey**

Jak to dobrze, że ojciec wrócił do nas do domu. Wygląda o wiele lepiej, niż wcześniej, gdy przy nim byłem. Mama zajęła się Lily, bo Matt był nieuchwytny. Nie dawał się złapać. Na szczęście pojawili się ich rodzice. To oni powinni niańczyć swoje dzieci. Pepper zaczęła gonić wariata, a Tony poprosił, by porozmawiać. Nie wiem, o co mu chodziło. Ma jakieś sekrety przed Pepper? Oj! Źle robisz. Źle.

Rhodey: Wszystko gra?
Tony: Tak, ale mam do ciebie jedną sprawę
Rhodey: Nie pomogę ci w żadnej głupocie
Tony: Remont części domowej
Rhodey: A to, co innego. Kiedy chcesz zacząć?
Tony: Dzisiaj
Rhodey: Nie pomogę. Przecież ledwo...
Tony: Pepper już o tym mówiła
Rhodey: I dobrze, bo chyba nie chcesz trafić do kostnicy?
Tony: Chcę żyć, ale muszę stworzyć dom, który byłby dla dzieci z wielką przestrzenią, by mogły mieć swoje miejsce...  To co? Pomożesz mi?
Rhodey: Jak chcesz to zrobić?
Tony: Użyjemy zbroi. Zaczniemy za godzinę. Zgoda?
Rhodey: Ech! No zgoda. Jednak, jeśli coś będzie się z tobą działo, przerywamy
Tony: Niech ci będzie, Rhodey

Nie spodziewałem się, że ma takie plany. Zgodziłem się, ale będę obserwować, czy nic złego się nie dzieje.

~*Godzinę później*~

Wyszliśmy po kryjomu z domu, bo reszta była zajęta obserwowaniem zabaw dzieci. Akurat wzięły klocki, budując jakieś budowle. Chyba budowali zamki. No nieważne. Szybko znaleźliśmy się w zbrojowni, skąd wzięliśmy zbroje. Po uzbrojeniu się w pancerze, poszliśmy do części domowej, którą czekała mocna demolka. Jednak zanim miało dojść do nieuniknionego, wynieśliśmy wszelkie meble z pomieszczeń.

Rhodey: Gotowy?
Tony: Zawsze i wszędzie
Rhodey: Pamiętaj. że gdyby coś się działo, kończymy
Tony: Wiem. Nie musisz mi o tym przypominać

Nie potrafiliśmy być cicho bez używania repulsorów. Zaczęliśmy od uderzania z rękawic w ściany, które w ułamku sekundy popękały, aż zmieniły się w gruz. Później zmieniliśmy amunicję na rakiety, choć ja miałem o wiele większy asortyment do wyboru. Wykorzystałem cały arsenał, że pozostała ostatnia ściana. Tony użył mocy unibeamu, co wyczerpało całą energię w zbroi.

Tony: Cóż... Gładko poszło
Rhodey: Masz rację. Teraz pozostało postawić nowe ściany, pomalować je i umeblować pokoje
Tony: No tak i jeszcze wnieść rzeczy. Jeden etap mamy z głowy
Rhodey: Czyli mamy przerwę
Tony: Nie ma mowy. Jak zaczęliśmy, to dziś skończymy, by nie zostawiać tego na później
Rhodey: A czujesz się na siłach? Powinieneś odpoczywać
Tony: Spoko. Dam radę

Upierał się na dokończenie remontu, więc nie widziałem innego wyjścia, żeby mu pomóc.

~*Dwanaście godzin później*~

**Pepper**

Dzieci zasnęły, że mogłam w końcu odpocząć. Rhodey z Tony'm długo nie wracali. Zaczęłam się martwić, czy nie polecieli na jakąś misję. Gdy już chciałam wybiec ich szukać, otrzymałam SMS-a od męża.

Jesteśmy w części domowej. Nie martw się. Gdy skończymy, wrócimy do was. Śpij dobrze :)

Czyli mam rozumieć, że wziął się za remontowanie? Nie mogłam być spokojna, bo ci znowu byli bezmyślni. Po Tony'm mogłam się tego spodziewać, ale Rhodey? Dorwę ich.

Part 110: Poza granicami

~*Kwadrans później*~

**Pepper**

Lily się obudziła, a wraz z nią też Matt. Delikatnie przetarła oczy, siadając na kanapie. Lekarka przygotowała im bułki, bo mogły już jeść twardsze rzeczy. Do tego dostały też sok jabłkowy, który popijały przez słomkę.

Pepper: Dziękuję, że się nimi zajęłaś
Dr Bernes: Nie ma sprawy. A jak się Tony czuje?
Pepper: Powoli zdrowieje. Mam nadzieję, że go wypuści
Dr Bernes: Ho ostatnio się zdenerwował, przeglądając wyniki z poprzedniego miesiąca. Widzi, że Tony go nadal nie słucha, ale musi zacząć, bo inaczej... Wiesz, co chcę powiedzieć?
Pepper: Tak
Lily: Mamo, możemy iść do taty?
Pepper: Dajcie mu odpocząć. Jeszcze się z nim zobaczycie
Lily: Nie! Ja nie będę czekać!
Pepper: Lily, zostań
Lily: Nie!

Zeszła z kanapy, biegnąc na równych nogach. Pobiegłam za nią, bo nie powinna teraz przy nim być. Dr Yinsen się nim zajmie, jak trzeba. Sama musi uważać na swoje serce. Tony będzie musiał coś zrobić, skoro niebawem pójdzie do szkoły, a ładowarki nie pozwolę jej dźwigać. On zawsze znajdywał jakiś sposób na ułatwienie życia. I teraz też tak będzie.
Złapałam Lily przed wejściem do sali, a Rhodey siedział, przysypiając na krześle.

Lily: Mamo, proszę. Chcę się z nim zobaczyć. Pozwól mi
Pepper: Ech! No dobrze. To chodźmy razem. Może lekarz nie będzie miał nic przeciwko
Lily: Ja go przekonam. Au!
Pepper: Co się stało?
Lily: Implant
Pepper: Jeśli sobie żartujesz...
Lily: Nie! Naprawdę... mnie... boli

Chwyciłam ją sposobem matczynym i weszłam na oddział cyberchirurgii. Poprosiłam o ładowarkę do Lilu i zgodził się pomóc. Tony od razu się zmartwił, co się z nią działo, ale zdołałam go uspokoić. Oddałam małą w ręce specjalisty, by porozmawiać z mężem.

Pepper: Bardzo się o ciebie martwi. Już nie śmieje się, gdy musi mieć naładowany implant. Czuje ten ból, Tony. Tak, jak ty
Tony: Pomogę jej
Pepper: Najpierw musisz wyzdrowieć
Tony: Już lepiej się czuję. A Lily?
Pepper: Nie martw się. Lekarz się nią zajmuje... Jak z tobą? Wciąż cię boli?
Tony: Trochę, ale to mi szybko przejdzie
Pepper: Mam nadzieję, bo niebawem zbliża się nasza rocznica
Tony: Pamiętam o tym doskonale

Naszą rozmowę przerwało pojawienie się doktorka z Lily. Uśmiechała się, podbiegając do swojego tatusia.

Dr Yinsen: Dałem jej bransoletkę, którą też ma Tony, że może się ładować z daleka od ładowarki. Nie zawiedzie, skoro przy nim nie zawiodła. A ty masz się nie stresować. Tylko przez to, że masz taką troskliwą żonę, dostajesz dziś wypis
Tony: To żart?
Dr Yinsen: Nie żartuję. Trafiłeś tu przez stres, a masz jedynie kilka zadrapań, co nie są żadnym zagrożeniem. Będziesz odpoczywał w domu, a Pepper będzie miała na ciebie oko
Lily: Jupi! Wracasz z nami!
Dr Yinsen: No to jedynie, co mogę wam powiedzieć, to uważajcie na siebie. Jednak na razie musicie wyjść z sali
Lily: Zobaczymy się później, tatku

Przytuliłyśmy go czule i wyszłyśmy, zostawiając go z lekarzem. Cieszyłam się, że dostał wypis. Dość szybko się zdecydował, żeby wypuścić Tony'ego. Myślałam, że będzie musiał leżeć tam dłużej. Jednak będę miała na niego oko. Dziewczynka zbudziła Rhodey'go, szturchając w jego ramię.

Rhodey: Ej! Mam jeszcze czas. Kto czego chce?
Lily: Pobudka
Rhodey: Lily?
Pepper: Chcieliśmy ci powiedzieć, że Tony dziś wychodzi ze szpitala
Rhodey: Tak szybko? To dziwne
Pepper: Mówił, że nie ma się stresować, a będzie dobrze
Rhodey: No nie wydaje mi się
Pepper: Rhodey, zbliża się rocznica. Ja chcę go widzieć w domu
Lily: Ja też
Rhodey: Czyli dzisiaj wraca?
Pepper: Tak. A co? Masz z tym jakiś problem?
Rhodey: Nawet się cieszę, choć mi się wydaje, że nie wydobrzał do końca
Pepper: Spokojnie, panikarzu. Moja w tym głowa, żeby doszedł do siebie
Lily: Ja też będę się nim opiekować
Pepper: Widzisz? Nie masz się czym martwić. Tony wyzdrowieje

Uśmiechnęłam się, wiedząc, że teraz nikt nie zepsuje nam naszych planów.

**Tony**

Zostałem odpięty od kroplówki i reszty urządzeń, a dla pewności znowu zbadał bicie serca, czy współpracuje z implantem. Gdy był pewny, że nic nie stoi na przeszkodzie do wręczenia wypisu, zalecał odpoczynek.

Dr Yinsen: Gdyby coś się działo, nie zwlekaj z objawami, bo może być naprawdę źle i nie mogę zawsze zapewnić twoim bliskim, że cię uratuję. Masz jedno życie. Pamiętaj
Tony: Rozumiem, ale proszę mi wybaczyć. Jako Iron Man muszę ratować ludzi
Dr Yinsen: Wiem, jakie ty masz obowiązki, Tony. Jednak na pierwszym miejscu musisz postawić zdrowie i rodzinę. Dobrze ci radzę
Tony: Coś jeszcze muszę wiedzieć?
Dr Yinsen: Dbaj o Lily. Ma bransoletkę, która zastąpi ładowarkę, ale musi też na siebie uważać. Pewnie ją nauczysz życia z implantem. Tylko pamiętaj, by nie lekceważyła tych samych zaleceń, co ty
Tony: W porządku. Zajmę się nią
Dr Yinsen: Liczę na ciebie. A to twój wypis
Tony: Dziękuję

Ubrałem swoją bluzkę i wyszedłem z sali, żegnając się z lekarzem. Zauważyłem, że Lily, Pepper i Rhodey czekali już na mnie. A Matt? O! Chyba go widzę. Znowu biega, jak wariat. W szkole nauczyciele z nim nie wytrzymają. Tak. Wkrótce zawitają do Akademii Jutra. Jednak najpierw muszę zorganizować rocznicę, by Pep doskonale pamiętała ten dzień.