Nie zdołałem zauważyć, jak przysnąłem przy laptopie. Zerknąłem na zegarek. Ósma rano? Oj! Chyba naprawdę musiałem mocno uderzyć w kimę. No nic. Musiałem zająć się swoim wyglądem, by rodzina zmarłego nie pomyślała, że ich syn wciąż żyje, a to niemożliwe. Widzieli, jak umiera. Wystarczy tak pozostawić stan rzeczy.
Przetarłem oczy i rozciągnąłem swoje obolałe mięśnie. Powinienem przyzwyczaić się do nowego ciała, ale ciągle nie mogłem zrozumieć, jak było lekkie. Taki chuderlak, który ledwo zdołał pobiec kilka metrów. Chyba wiem za mało, co mogę, a czego nie. Dobra. Takie zmartwienie może poczekać. Potrzebowałem obciąć włosy. Mógłbym pójść do fryzjera, ale sam też byłem w stanie zdziałać cuda nożyczkami.
Gdy poszedłem do łazienki, spojrzałem w lustro. Jakaś część umysłu mówiła, by tego nie robić. Jednak nie miałem innego wyjścia. Chwyciłem za narzędzie, ścinając pasma włosów po bokach, aż pozbawiłem się większej części z tyłu głowy. Wyglądałem o niebo lepiej i już nie przypominałem truposza. Nawet cera nabrała żywszych barw. Teraz pozostało przebrać się w jakieś ubrania. Na pewno w szafie jakieś się znajdą. Eee... Trochę to zajmie, ale... No tak. Ostatnie bluzki, czy pary spodni pasowały na pięciolatka. Przecież mieszkałem tu do czasu, gdy mama żyła. Potem mieszkaliśmy przy Stark International. Hmm... Chyba pozostało iść na zakupy, lecz nie mogłem świecić na mieście gołym tyłkiem. Odważyłem się włożyć na siebie dawny garnitur taty. Trochę rękawy były zbyt długie w koszuli oraz spodniach. Trudno. Przeżyję.
Kiedy zamknąłem drzwi na klucz, zauważyłem jakąś akcję na mieście. War Machine starał się, by wygrać z Iron Mongerem. Widocznie Stane też zechciał powrotu z martwych. Przez chwilę się przyglądałem starciu, a mój przyjaciel dawał sobie radę.
Po dowaleniu kolosa na ziemię, poszedłem do najbliższego sklepu z ubraniami. Przeglądałem, szukając dżinsów, aż dopatrzyłem się znajomej twarzy. Czy to możliwe? Pepper? Ciągle o niej pamiętam, więc jeszcze nie mam powodów do paniki. Chciałem jakoś do niej zagadać. Oczywiście nie palnę nic w stylu Hej! To ja, Tony. Pamiętasz, jak umarłem? Zabrałem czyjeś ciało i żyję. Idiota. Wyszedłbym na idiotę. Musiałem rozegrać to w inny sposób. Podszedłem do niej, mówiąc najprostsze słowo świata.
Tony: Cześć
Pepper: Przepraszam, czy my się znamy?
Tony: Ech! Ja cię kojarzę. Widziałem w telewizji, jak walczysz z tymi kosmitami. Jesteś Rescue
No dobra. Zaliczyłem przypał. Okej. Spokojnie. Nie wszystko stracone.
Pepper: Byłam
Tony: Jak to? Myślałem, że nadal jesteś naszą bohaterką
Pepper: Wszystko się zmieniło
Zauważyłem, jak posmutniała. Wiedziałem, kogo była to wina. Moja.
Tony: Coś powiedziałem nie tak?
Pepper: Nie, nie. Ja... Nieważne... Jak mnie znalazłeś?
Tony: Przyszedłem tylko kupić parę ciuchów, bo w tym niezbyt dobrze się czuję... Uważasz, że cię śledziłem?
Pepper: No... Na początku tak myślałam
Tony: Patricia Potts, zgadza się?
Pepper: Tak, ale zwykle mówią do mnie Pepper
Tony: Toby
Podałem jej dłoń w celu zawiązania znajomości. Krok po kroku. Musi mi zaufać.
Pepper: Miło mi
Tony: Czy mógłbym cię o coś poprosić, Pepper?
Pepper: Zależy
Tony: Szukam jakiś dobrych ubrań. Pomożesz?
Pepper: Spoko, bo ja już myślałam, że masz inny problem
Tony: Eee... Nie! Żaden inny
Pepper: Więc chętnie udzielę swojej pomocnej dłoni
Lekko się uśmiechnęła, lecz szybko spoważniała. Nadal przeżywała ostatnią bitwę. Nie mogła się otrząsnąć. Miała wypisane wszelkie troski na twarzy. Nie musiałem pytać. Cierpiała przeze mnie, bo odszedłem.
Tony: W porządku?
Zanim zdołałem powiedzieć coś więcej, rzuciła dwa wieszaki. Z czarnym T-shirtem oraz niebieskimi dżinsami.
Pepper: Przymierz je
Tony: Okej
Wszedłem do przymierzalni, przebierając się w proponowaną parę odzieży. Pasowały, jak ulał. Pep nigdy nie zawodziła, jeśli chodzi o niesienie wsparcia w każdej sprawie. Złożyłem garnitur, pokazując się w innym stylu.
Tony: I jak?
Pepper: Idealnie do ciebie pasują
Tony: Na pewno? Chcę wiedzieć, bo planowałem.... Ech! Zapomnij, co powiedziałem... Nic nie planuję, ale gdybyś chciała gdzieś wyskoczyć na jakąś kawę, to jestem chętny
Pepper: Znamy się kilka minut, a ty myślisz o takich rzeczach?
Tony: Przepraszam
Pepper: Toby, w porządku. Nie mówiłam, że nie podoba mi się twój pomysł. Nawet jestem za
Tony: Świetnie, więc...
Pepper: Zapisz swój numer i na pewno się dogadamy
Tony: Dobra, ale w razie, gdybym chciał do ciebie zadzwonić, możesz podać mi swój?
Pepper: Wymieńmy się
Uśmiechnąłem się do niej, lecz nie odwzajemniła tego. Minie sporo czasu, aż zacznie żyć bez rozpamiętywania niedawnej przeszłości.
Nagle usłyszałem, jak w brzuchu mi burczało. No jasne. Nic nie jadłem, więc musiałem coś wziąć na ząb.
Pepper: Ktoś tu chyba pominął śniadanie
Tony: I kto to mówi?
Z jej bebechów też odezwał się ten sam głos. Niezadowolony brzuszek to zły brzuszek.
Pepper: Hah! Mój też jest głodny. Znam świetną kawiarnię w centrum. Naprawdę można zjeść coś dobrego
Tony: Z przyjemnością tam pójdę
Zapłaciłem za ubrania, które miałem na sobie. Na szczęście nie stanowiło to problemu, bo sprzedawczyni widziała ceny na nich. Podziękowałem, biorąc garnitur do ręki i poszedłem z rudą do kawiarni. Ponownie wyglądała na szczęśliwą. Słońce świeciło nad naszymi głowami. Ciekawe, czy Rhodey poradził sobie z Mongerem? Jednak największe zainteresowanie kręciło się przy mojej bohaterce. Mojej Rescue.
Opuściłem ją. Nie tego chciałem. Chciałem wygrać z Overlordem, ale nawet z Extremis nie dałem rady. Poniosłem porażkę i przez to nie powiedziałem czegoś ważnego moim przyjaciołom. Jako duch mogłem wędrować po całym świecie, lecz pragnąłem na nowo poczuć woń ciała ukochanej oraz skradać pocałunki, co noc. Musiałem znaleźć sposób, żeby spotkać się z Pepper na nowo. Potrzebowałem fizycznej formy. Potrzebowałem ciała.
Zacząłem błądzić wewnątrz szpitala, szukając odpowiedniego kandydata do nowego wcielenia. Długo nie trzeba było chodzić wzdłuż korytarza. Już w pierwszej sali odnalazłem chłopaka, który umierał, mówiąc ostatnie słowa swoim rodzicom. Czekałem, aż całkowicie odejdzie z tego świata. Widziałem, jak ledwo miał siły na jakikolwiek ruch ręką. Patrzył się na nich, prosząc o ściśnięcie ręki. W oczach matki pojawiły się łzy, zaś ojciec próbował dusić w sobie emocje.
Nagle pojawiła się pozioma linia, ciągnąca się do końca monitora. Lekarz tylko wszedł do sali i potwierdził zgon. Jeszcze trochę musiałem poczekać. W końcu chcieli się pożegnać z synem. Wtedy zauważyłem, że również ojcem wstrząsnęła informacja i płakał, przytulając swoją żonę. Uspokajał, choć niewiele mu to dawało.
Gdy opuścili salę, ciało zostało zabrane do prosektorium. Podążyłem za nim na najniższy poziom placówki medycznej. Położyli zwłoki na metalowym stole, przygotowując się do sekcji. Nie mogłem chodzić w postaci bez organów. Przecież wtedy byłbym całkowitym trupem. Pomyślałem, by wejść w ciało akurat teraz. Poczułem zimno, które powoli zmieniało się w ciepło. Znowu odczułem życie, co przed chwilą zgasło. Wstałem ze stołu, aż pracownicy o mało nie padli na zawał z przerażenia. Nic dziwnego. Powoli ruszyłem do biegu. Musiałem poznać nowe ciało, więc stopniowo przyspieszałem, znikając ze szpitala.
Po ucieczce z miejsca śmierci, potrzebowałem przebrać się w jakieś ubrania. Pamiętałem nadal, gdzie znajdował się mój dawny dom rodzinny. Tam mieszkałem z mamą i tatą. No to postanowiłem odwiedzić stare cztery ściany, łapiąc pierwszą taksówkę na ulicy. Nie miałem pieniędzy, ale mówiłem, że wypłacę z bankomatu, więc najpierw pojechałem do banku. Z własnego konta zabrałem odpowiednią ilość gotówki, żeby starczyła na cały plan. Część banknotów zapłaciłem kierowcy. Od razu zrobił się milszy i podwiózł mnie pod wyznaczony adres.
Kiedy znalazłem się na miejscu, wyjąłem klucze spod wycieraczki. Kojarzyłem, że zawsze tam ojciec je chował. Dzięki nim otworzyłem drzwi. Przekroczyłem próg, rozglądając się, czy coś się nie zmieniło. Wszystko leżało tam, gdzie zawsze. Ramki ze zdjęciami, szafki, dywan. Wszystko na swoim miejscu.
Ogarnąłem lekko swój wygląd, myjąc twarz i szczotkując zęby. Na szczęście nie pachniałem trupem. Jeszcze nie, ale o dziwo kąpać się nie musiałem. Ciało było czyste. Cóż... Pora się dowiedzieć, kim jestem. W komputerze łatwo wejdę w bazę danych ze szpitala, skąd zabrałem truposza.
Wyszedłem z łazienki, zmierzając po laptop. Akurat leżał na biurku taty. Nie zgadywałem haseł, bo miałem własne konto. Mam nadzieję, że długo pozostaną mi wspomnienia w głowie, nim całkowicie przejmę nowe.
Bingo! Trafiłem strzał w dziesiątkę. Po pierwszym wyszukaniu odnalazłem dokumenty, świadczące o zgonie sprzed godziny. Opis pasował.
Imię i Nazwisko: Toby Smith
Wiek: 18 lat
Czas zgonu: 18:22
Przyczyna zgonu: Asystolia
No dobra. Przynajmniej nie był samobójcą. Problem w tym, czy Pepper będzie w stanie żyć na nowo. Stopniowo spróbuję zdobyć od niej zaufanie, a potem wyjawię jej to, co chciałem powiedzieć, ale nie zdążyłem na czas.
Pepper: Tony, zmiataj stamtąd! Już nic nie zdziałasz!
Rhodey: Ona ma rację! Uciekaj, bo to zaraz wybuchnie!
Overlord: Już nie zdołasz uciec, Iron Manie
Tony: Nie mogę się połączyć przez Extremis, by rozbroić bombę! Pepper, Rhodey... Musicie wiedzieć, że... Aaa!
Pepper, Rhodey: TONY!
Pepper: Tony, słyszysz mnie? Powiedz coś!
I nastąpiła eksplozja. Tylko tyle pozostało ze statku jaszczurów. Razem z Rhodey' m pobiegliśmy szukać naszego przyjaciela. W gruzach znaleźliśmy rozerwaną zbroję. Skan wykazywał brak funkcji życiowych.
Pepper: Tony, błagam! Nie umieraj!
Byłam zrozpaczona, lecz próbowałam go uratować, uciskając klatkę piersiową. Długo walczyłam za niego. Ponad trzy godziny, aż Rhodey kazał mi przestać. Musiałam się pogodzić z tym, co się stało. Może uratowaliśmy świat, ale straciliśmy zbyt wiele. Straciliśmy Tony'ego.
Obudziłam się z krzykiem w swoim łóżku. Nie mogłam przestać myśleć o ostatniej walce. Nawet z serum nie przetrwał wybuchu. Chciał nam coś powiedzieć, a ja również miałam z nim do pogadania. Dlaczego dopiero wtedy, gdy jest już za późno, mamy odwagę przyznać się do swoich uczuć? Ja go kochałam. --**-- Witam was w kolejnym opku. To już kolejne, a jeszcze mam kilka do wstawienia, licząc też one shoty oraz projekt z odcinkami, który też chcę tu dodać, kiedy zostanie ukończony. Prace nad nim się ciągną od poprzedniego roku, ale myślę, że po maturze będzie wszystko w porządku. No to witam w "Ghost". PS: Przepraszam, że to czwarta już notka tego samego dnia, ale pewna czytelniczka się na mnie uwzięła. Heheh! Dziękuję ci, Karolino za to. :)
Każda minuta była udręką. Czułam, że nie zdołam się pożegnać z Tony'm. Wciąż miałam nadzieję na ratunek. Może jeszcze nie jest za późno, by mnie stąd wyciągnąć, choć coraz to szybciej traciłam krew. Cała ta Deadly Trinity chciała Iron Mana. Dlaczego? Słabłam o wiele bardziej, niż wcześniej, a jakiekolwiek słowa z trudem przechodziły przez gardło. Nie bałam się swojej śmierci. Bałam się jedynie patrzeć, jak mój ukochany geniusz kona.
Po jakiś kilku minutach, ktoś podszedł do celi. Od razu, gdy ją zobaczyłam, przypomniałam obie, że to ona mnie zaatakowała w ramię.
Pepper: Czego... chcecie... od Iron... Mana?
Typhoid Mary: Oj! To dosyć prosta odpowiedź. Ogun nienawidzi konkurencji i chce dostać jego zbroję, by później go zabić. Hahaha!
Pepper: Jesteś... chora
Typhoid Mary: Ej! Nie jestem! Po prostu nie lubię bawić się sama
Pepper: Wypuść... mnie
Typhoid Mary: Ojej! Mam cię wypuścić? Za kogo ty mnie uważasz? Tak jest ciekawiej
Pepper: Nie
Typhoid Mary: Nie? O! A co ty chowasz za plecami?
Pepper: Nic
Typhoid Mary: Pozwól, że ci to zabiorę... Haha! Pogódź się, że umrzesz
Pepper: Nigdy
Wariatka zabrała komórkę, która niespodziewanie zaczęła dzwonić. Zdołałam zauważyć nazwę na wyświetlaczu. Rhodey? Chyba faktycznie nie daje sobie rady sam z Iron Mongerem. Przydałaby mu się pomocna dłoń.
Próbowałam rozerwać bandaże, lecz nie miałam na to siły. Walczyłam, by nie zasnąć. Szybko oprzytomniałam, słysząc trzask. Swoim butem zmiażdżyła ostatnią rzecz, co pomogłaby mnie odnaleźć.
Pepper: Nie... poddam... się
Typhoid Mary: Yuriko, pokaż jej, jaką nagrodę zasługuje za nieposłuszeństwo
Lady Deathstrike: Z przyjemnością
Następna stuknięta się znalazła. Powoli podeszła do celi, wysuwając swoje pazury. Znowu czułam, że moje serce szybko biło. Wszystko przez strach. Zimny metal zetknął się z moją skórą, ale zaczęła ciąć materiał bluzki, aż po brzuchu spłynęło parę kropli krwi. Później utworzyła rany na samych rękach oraz nogach. Syknęłam z bólu. Przez dodatkowe nacięcia słabłam bardziej, a czas się skrócił. Upadłam na podłogę, próbując spokojnie oddychać. Teraz wiedziałem, co czuje Tony przy chorym sercu. Zakrwawioną ręką chwyciłam się za klatkę piersiową, zwijając z bólu. Walczyłam o życie. Nie miałam zamiaru odejść.
Gdy obraz zaczął się zamazywać, usłyszałam czyjeś niezadowolenie. Dosyć donośny męski głos. Był wściekły.
Ogun: Kompletnie wam odbiło?! Stark ma ją widzieć żywą, jasne?! Wystarczy, że nadal ma odsysaną krew... Jeśli spróbujecie skrzywdzić przynętę, nie będę tolerował samowolki i czyjaś głowa zawiśnie na ścianie. Hmm... Chętne?
Lady Deathstrike: Wybacz mi, panie
Ogun: Mary?
Typhoid Mary: Ojejku! Wielki problem! Lekko przesadziłyśmy
Ogun: Lekko?! Ma być żywa! Dotarło?!
Lady Deathstrike, Typhoid Mary: Tak, panie!
Ogun: Dobrze, a teraz zerknę zobaczyć, jak się trzyma
Im więcej słyszałam głosów, tym bardziej się bałam, co mogą zrobić. Nie mogłam wstać i ciągle wiłam się w konwulsjach. Nawet nie ufałam ich szefowi, że nie spróbuje zrobić żadnej krzywdy. Może opieprzył swoich członków organizacji, ale i tak pewnie będzie chciał mnie wykorzystać do informacji. O Iron Manie, jego słabych punktach oraz samej broni. Byłam przekonana, że tak szybko nie zginę z ich ręki, skoro bez "przynęty" nie dorwą ofiary, jaką jest Tony.
Mężczyzna z twarzą demona sprawdzał stan obrażeń. Jako, iż ciągle się szarpałam, kobieta z pazurami trzymała moje ciało, aż oględziny odbiegły końca.
Ogun: Prawie byłaby martwa, gdybyście znowu tworzyły następne cięcia. Zatamujcie krwawienie z brzucha, a powierzchowne rany jedynie zabandażujcie
Typhoid Mary: Nie! Ona ma umrzeć!
Ogun: I też tak się stanie, ale teraz musimy ją ustabilizować. Spróbujesz zrobić coś innego, a posmakujesz śmierci
Pepper: D-dziękuję
Ogun: Nie dziękuj. Dopóki Iron Man się nie zjawi, musisz żyć
To były ostatnie słowa, które usłyszałam, nim straciłam przytomność. Przypominałam sobie całe życie i pragnęłam zobaczyć się ponownie z ojcem. Co to za córka, która odchodzi bez pożegnania? ~*Dwie godziny później*~
**Tony**
Powoli otwierałem oczy. Obudziłem się w łóżku, ale bez Pepper. Martwiłem się o nią. Nerwowo szukałem rudej, a zamiast ukochanej spostrzegłem Katari. Stała przed oknem, wpatrując się w dal. Zachowywała spokój, choć miałam wrażenie, że coś przede mną próbowała ukryć. Już chciałem wstać, ale odradzała mi tego. Czułem się słabo. Niczego nie pamiętałem. Czy ja z kimś walczyłem? Próbowałem na spokojnie sobie uświadomić, przypominając walkę z Typhoid Mary.
Tony: Katari... gdzie... jest Pepper?
Seira: Niebawem ją odbijemy, lecz spróbuj nie zemdleć, dobra? Musisz odpocząć
Tony: Nie mogę... Mów, co wiesz?
Seira: "Kto ma teraz ucierpieć? Jeśli chcesz jeszcze zobaczyć ją żywą, zjaw się"
Tony: Co? Ktoś... porwał... rudą?!
Seira: Uspokój się... Uratujemy twoją dziewczynę, ale najpierw nabierz sił. Nie wyglądasz za dobrze
Tony: Nic... mi... nie jest
Seira: Właśnie słyszę
Tony: Mówię serio
Seira: Nie jestem głucha
Tony: Więc... mów
Seira: Znalazłam kilka kropli krwi na parapecie, które mogą należeć do naszej zaginionej. Jednak nie jestem, co do tego na sto procent pewna
Tony: Coś jeszcze?
Seira: Wiem, gdzie jest i w takim stanie nigdzie cię nie puszczę
Tony: Katari... proszę
Seira: Tony, bez dyskusji! Nie potrzebuję ciebie jako trupa!
Tony: Ale ja... ją kocham. Muszę... być... przy niej
Seira: Pogadamy o tym, jak ci się poprawi
Tony: Nie!
Seira: Jesteś uparty
Kiedy już miałem coś powiedzieć, zadzwonił Rhodey. Chwyciłem za telefon, sięgając ręką na torbę, bo tam leżało urządzenie. Usiadłem, biorąc głęboki wdech i wydech. Nie wiedziałem, co mu powiedzieć. Już dawno z nim nie rozmawiałem. Trochę tęskniłem za Nowym Jorkiem. Oby War Machine nie musiał być potrzebny w walce. Powinien również mieć wakacje. Zasługuje na to bardziej, niż ja.
Odebrałem połączenie, nawiązując kontakt z przyjacielem.
Rhodey: Hej, Tony. W końcu się do ciebie dodzwoniłem. Co się z tobą działo?
Tony: Ech! Długa historia
Rhodey: Wszystko gra?
Tony: Powiedzmy... Czemu dzwonisz?
Rhodey: Chciałem powiedzieć Pepper, że SHIELD zamknęła Stane'a w Vault, ale nie odbiera. To dziwne, jak na nią. Zwykle odzywa się w pół sekundy
Tony: Chwila... Nie rozumiem... Stane? Przecież... był w śpiączce
Rhodey: No jasne. Nic nie wiesz? Chyba przed tobą zataiła ten fakt
Tony: Czemu?
Rhodey: Żebyś się nie denerwował... Tony, jesteś tam?
Tony: Tak
Rhodey: Rescue do was dotarła?
Tony: Jeszcze... nie
Rhodey: Ej! Co się z tobą dzieje? Mówisz, jakbyś był po walce
Tony: Narobiłem sobie... wrogów.... Tak, Rhodey... Na wakacjach
Rhodey: Oj! To fatalnie... Trzymasz się jakoś?
Tony: Daję... radę
Rhodey: Przekaż Pepper zbroję, jeśli się z nią skontaktujesz
Tony: Zgoda
Rozłączyłem się akurat w tym momencie, gdy coś metalowego przebiło się przez dach. To była kapsuła ze zbroją Pepper. Katari nie była zła, bo podobno wiele rzeczy już na nią spadało, więc nic dla niej nowego. Z gruzów wyciągnąłem pancerz Rescue. Przydałaby się Pepper. Jednak oni chcą Iron Mana. Razem z wojowniczką zacząłem pracować nad modyfikacją zbroi. Musieli wiedzieć, że to Iron Man przybył rudej na ratunek.
Nie miałem zbyt wiele siły i z pomocą przyjaciółki zszedłem na dolny poziom domu. Wykorzystaliśmy wszelkie narzędzia do modyfikacji.
Tony: Do roboty
~*Trzy godziny później*~
Czułem się lepiej, więc mogłem walczyć. Przetestowałem rękawice, czy działają zgodnie z przeznaczeniem. Nie dopatrzyłem się usterek. Katari ostrzyła swoją katanę, żeby z łatwością pozbawiała przeciwników chęci do dalszego boju. Napierśnik również został odpowiednio skalibrowany. Był w stanie podtrzymywać bicie serca, gdyby zasilanie implantu spadło do słabego poziomu mocy. Nawet silniki działały bez zarzutów. Iron Man był gotowy na starcie z Deadly Trinity, zaś wojowniczka poprawiała ostrość dodatkowego oręża broni.
Seira: Pamiętaj o treningu i nie daj się zabić
Tony: Nie bój się. W zbroi nic mi nie grozi
Seira: A jeśli cię jej pozbawią?
Tony: Wtedy będę walczył, jak mnie uczyłaś
Seira: Widzę, że trochę lepiej się czujesz... Nie zemdlejesz?
Tony: Raczej nie
Seira: Chyba spodziewasz się, że możemy nie wrócić
Tony: I tak już za późno, żeby zmienić plan... Chcę zapewnić Pepper bezpieczeństwo
Seira: Dasz radę
Uzbroiłem się w zbroję, zabierając wojowniczkę ze sobą. Wciąż miałem nadzieję, że znajdę ją całą i zdrową. Błagałem, żeby żaden rudy włos nie spadł jej z głowy. Tak bardzo kochałem Pep i nie chciałbym widzieć, jak umiera. Po prostu nie zasługuje na śmierć. Zasługuje na szczęśliwe zakończenie.
Deadly Trinity już na nas czekała u swych bram. Były rozproszone po całym placu. Ukryliśmy się przed wejściem. Zza pleców wyjęła miecz, znikając mi z oczu. Przez szybkie poruszanie się, moje sensory nie mogły jej wychwycić. Wleciałem na plac, strzelając z repulsorów w Echo, która starała się skopiować ruchy zbroi. Bezskutecznie, bo działałem poza schematami. Połączyłem styl walki, jaki się nauczyłem razem z tym, co często używam w walce. W ten sposób uderzałem nie tylko z mocy pancerza, ale i też siły własnych mięśni. Osłabiłem kobietę, strzelając w nogi, aż upadła. Wojowniczka jednym ruchem wbiła miecz w jej brzuch.
Tony: Raczej to nie było konieczne
Seira: Żadna z nich nie może zostać przy życiu... Chcesz ratować Pepper, to przekrocz granicę
Tony: No własnie... Gdzie jest więziona?
**Pepper**
Umierałam. Czułam oddech śmierci przy swojej szyi. Może rana z brzucha przestała tak mocno krwawić, ale i tak nadal traciłam krew. Demon ciągle przyglądał się, jak walczę, by nadal żyć, choć drastycznie spadały wszelkie funkcje życiowe. Ledwo podniosłam się, podchodząc bliżej krat. Próbowałam pozbyć się bandaży z ręki w celu przerwania drenażu. Jeszcze niewiele pozostało czasu na ocalenie. Gdzieś w oddali słyszałam dźwięk repulsorów oraz same odgłosy walki. Tony przyszedł po mnie. Czy mam jeszcze szansę wrócić do domu? Przeżyję następny dzień? A może nie mogłam liczyć na cud?
Zaczęłam błagać o zaprzestanie tortur. Liczyłam na wysłuchanie prośby, bo nadzieja umiera jako ostatnia.
Pepper: Macie... Iron... Mana... Uwolnijcie... mnie
Ogun: Mógłbym to zrobić, ale spróbujesz nam uciec
Pepper: Błagam... Dłużej... tego... nie zniosę... Chcę żyć
Ogun: Nie płacz... To nic ci nie da
Pepper: Proszę... Przestańcie... zabierać... krew. Zlitujcie się... nade mną
Ogun: Bardzo zbladłaś i chyba to mogę dla ciebie zrobić
Wyłączył maszynę, pobierającą czerwoną ciecz, a z ręki wyjął rurkę. Poczułam się trochę lepiej, choć nadal mogłam skończyć swój żywot jeszcze tej samej nocy. Próbowałam nie zamykać oczu. Chciałam być silna. Chciałam po raz ostatni zobaczyć się z Tony'm. Chociaż ten jedyny raz poczuć jego bicie serca. Cokolwiek, ale bałam się umierać sama. Wolę odejść, gdy ktoś doda mi tej odwagi oraz poda dłoń, by być ze mną do końca.
**Tony**
Wojowniczka wskazała na miejsce, gdzie prawdopodobnie mogliśmy się spodziewać Pepper. Pewnie pilnował ją ten cały Ogun, co dowodził Deadly Trinity. Uważnie rozglądaliśmy się, szukając kolejnej siostry z diabelnej trójcy. Tym razem natrafiło na Typhoid Mary. Nienawidziłem tej wariatki całym sercem. Ostatnio mnie chciała zabić, lecz teraz tak nie będzie.
Gdy wymierzyłem z repulsorów, machnęła ręką w powietrzu, że pozostałem bez zbroi. Mogłem się tego spodziewać. Zacząłem walczyć na gołe pięści. Uderzyłem raz w brzuch, aż oberwała w twarz. Z początku dawałem radę, choć szczęście wiecznie nie trwa. Z łatwością powaliła mnie na ziemię, wytwarzając ogień w dłoni.
Typhoid Mary: Jakieś ostatnie słowo?
Tony: Zginiesz za to, co zrobiłaś Pepper!
Typhoid Mary: Hahaha! Oj! Myślisz, że się ciebie boję?
Tony: Nie mówiłem o sobie
Typhoid Mary: W takim razie...
Seira: Bój się mnie
Uśmiechnęła się, przywalając szajbuskę do podłoża. Wyjęła swój oręż i bez problemu odcięła głowę Typhoid Mary od reszty ciała. Cały miecz przesiąknął krwią. Nie miałem zamiaru o nic pytać. Na drodze pozostała Lady Deathstrike. Jeśli ją pokonamy, Deadly Trinity przestanie istnieć. Akurat ostatnia przeciwniczka blokowała nam wejście do kryjówki. Wiedziałem, że tam była Pepper. Musieliśmy jakoś unieszkodliwić pazury z adamantium. Najpierw chciała mnie zaatakować, lecz Katari znowu swoim ostrzem pokazała bezlitosne cięcia. Wskoczyła w górę, przecinając przy jednym oku, aż nie mogła dostrzec nikogo z lewej strony. Lekko syknęła z bólu, lecz nadal chciała walczyć.
Postanowiłem zbliżyć się niebezpiecznie blisko zabójczyni, by zadać cios. Jednak nie byłem tak szybki i przejechała szponami przy mojej bluzce, robiąc potrójne nacięcia blisko implantu. Krzyknąłem z bólu.
Lady Deathstrike: Mnie tak łatwo nie zabijesz, Seiro
Seira: To się jeszcze okaże
Przecięła jej rękę, że dłoń spadła na ziemię. O mało nie zhaftowałem, bo to było obleśne. Kobieta wrzasnęła przez cierpienie, chwytając się za miejsce, gdzie wcześniej miała dłoń. Znowu wydała z siebie głośny krzyk. Wstałem z podłogi, trzymając się za ranne miejsce.
Seira: Trzymasz się?
Tony: Tak
Lady Deathstrike: Twoja dziewczyna zginie. Spóźniliście się
Seira: Oj! Zamknij się!
Krzyknęła, wbijając katanę centralnie w mostek, aż ostatnia z sióstr padła martwa. Bałem się, co powiedziała przed śmiercią. Spóźniliśmy się? Niemożliwe. Natychmiast pobiegłem szukać ukochanej. Musiała żyć! Musiała! Serce mi biło, jak szalone, ale nie mogłem się zatrzymać. Pep była ważniejsza od mojego zdrowia. O dziwo nie spotkaliśmy żadnych przeciwników na swojej drodze.
Nagle zauważyłem jakieś klatki. Większości z nich była pusta. Szukaliśmy dalej. Na samym końcu pomieszczenia dostrzegliśmy rękę, wystającą pomiędzy kratami. Myślałem, że oszaleję. Znalazłem tam mnóstwo krwi, a w celi znajdowała się Pep razem z Ogunem. Blada, ledwo żywa, ale wciąż walcząca. Moja Pep.
Tony: Zostaw ją! Masz natychmiast uwolnić Pepper!
Ogun: Chciałem tylko Iron Mana i nic poza tym... Gdzie zbroja?
Tony: Leży na placu nie do użytku
Ogun: Tak mówisz?
Pepper: Tony...
Tony: Pep, trzymaj się
Ogun: Zabiliście moje zabójczynie. Zapłacicie mi za to
Przyłożył broń blisko jej gardła. Nie potrafiłem stłumić w sobie złości, a ten strach powodował silny ból w klatce piersiowej. Zastanawiałem się, co zrobić z Ogunem. Czekałem, aż straci czujność. Katari rzuciła shurikenem w lampę, że odwrócił głowę, szukając kłopotu. Szybko zabrałem mu katanę. Bałem się kolejnych gróźb, więc zamknąłem oczy, wbijając ostrze w jego plecy.
Kiedy ponownie uchyliłem powieki, leżał martwy. Podszedłem do rudej, przytulając.
Tony: Już dobrze, Pep. To koniec... Wygraliśmy... Pep, słyszysz? Pep! Pepper!
Pepper: Dziękuję... za wszystko
Tony: Proszę... Zostań... Zostań ze mną
Pepper: Jestem... tu
Niespodziewanie oberwałem jakimś ostrzem. Z ręki sączyła się krew. Czułem, jak słabnę i upadłem przy ukochanej. Ostatnie, co widziałem, to blady uśmiech, aż straciłem przytomność.
~*Dwa dni później*~
Obudziło mnie ostre światło. Znajdowałem się w szpitalu, co rozpoznałem przez biel ścian. Prawą rękę przy łokciu miałem w bandażach. Gdzieś po lewej stronie słyszałem dźwięk kardiomonitora, zaś klatka piersiowa również została zabandażowana. Byłem skołowany. Nie bardzo wiedziałem, co się stało. Zdołałem rozpoznać Katari oraz dr Yashidę.
Dr Yashida: Witaj wśród żywych. Nareszcie się obudziłeś. Byłeś nieprzytomny przez dwa dni
Tony: Dwa dni? Jak to możliwe?
Dr Yashida: Podobno z kimś walczyłeś i odniosłeś spore obrażenia. Raz musiałam cię porządnie uśpić, bo majaczyłeś przez sen, wołając Pepper
Tony: Pepper? Pepper! Gdzie ona jest?!
Seira: No i znowu się zaczyna. Mogę go do niej zaprowadzić?
Dr Yashida: Jesteś pewna, że to dobry pomysł? Nie chcę, żeby dostał kolejnego ataku
Seira: Już ja zadbam o to, by tak się nie stało... Tony, chcesz zobaczyć się ze swoją dziewczynę?
Tony: Chcę!
Seira: No to musimy pojechać w pewne miejsce
Tony: Nie rozumiem
Seira: Wszystkiego się dowiesz na miejscu
Zgodziłem się pójść z nią tam, gdzie według niej miałem zobaczyć się z Pep. Powoli sobie przypominałem, do czego doszło. Walczyłem z Deadly Trinity, a później zabiłem Oguna, by uratować rudą.
Gdy znaleźliśmy się na miejscu, zauważyłem mnóstwo grobów. Cmentarz? Co ona chce mi przez to powiedzieć? Wszystko stało się jasne, kiedy poszedłem za nią na pewien kopiec ziemi. Najpierw mówiła coś o swojej siostrze, która też leżała na tym cmentarzu i poprzysięgła zemsty na zabójcy. Dopiero po latach pozbawiła go życia. Nie rozumiałem, dlaczego mnie tu przyprowadziła. Powoli odkrywała jedną część, gdzie widziałem twarz.
Tony: To... Pepper?
Seira: Drenaż pozbawił jej prawie całej krwi. Nie dało się nic zrobić. Przykro mi
Tony: Nie zdążyłem... Nie zdążyłem!
Seira: Tony, spokojnie
Tony: Umarła przeze mnie... Ja ją zabiłem
Seira: Ej! Nawet tak nie mów
Tony: Gdyby nie Iron Man, nikt nie zrobiłby jej krzywdy
Seira: Wyrazy współczucia... Musisz jakoś z tym żyć
Tony: A mam jakieś inne wyjście?
Nie potrafiłem żyć z myślą, że nic nie zrobiłem. Uroniłem kilka łez nad jej ciałem. Musiałem wrócić do Nowego Jorku i powiedzieć panu Potts o śmierci córki. Jednak nie miałem na to odwagi. Chciałem resztę miesiąca spędzić w Japonii. Może któregoś dnia wrócę do domu i powiem wszystkim, co się wydarzyło. Na razie potrzebowałem czasu, by pogodzić się z brakiem możliwości cofnięcia wydarzeń.
Podbiegłem do Pepper, by ją przytulić. Tak bardzo się o nią bałem, że zrobi jej krzywdę, lecz znowu nas uratowała Katari. Po raz kolejny zawdzięczamy wojowniczce życie. Mieliśmy szczęście, bo przeciwnik się wycofał. Jednak niepokoiła mnie pozostawiona wiadomość. Chcą Iron Mana, ale zaatakowali rudą. Dlaczego?
Wróciliśmy do kryjówki, by pomyśleć nad planem działania. Właścicielka mieszkania przedstawiła nam kolejną osobę z Deadly Trinity.
Seira: To była Echo. Jest w stanie kopiować to, co zobaczy. Każdy ruch, jaki zrobisz, może wykorzystać przeciwko tobie
Pepper: Teraz wiem, dlaczego nie miałam szans
Seira: Można ją pokonać. Jedynie trzeba znać słaby punkt
Tony: Dlaczego... cię zaatakowała?
Pepper: Nie wiem. Może... Może chciała cię, zwabić, żeby...
Tony: Pep... spokojnie. Już... po wszystkim
Pepper: Tony, co się dzieje?
Tony: Musiałem... Przepraszam
Seira: Skoro chcą dorwać Iron Mana, na pewno zaatakuje znowu... Odpocznijcie, a ja będę obserwować, czy ktoś się nie zbliża
Tony: Dobrze
Razem z ukochaną poszliśmy do swojego pokoju, by odpocząć. Widziałem, że nadal się bała. Nie mogłem jej powiedzieć o zlekceważeniu zaleceń. Musiałem ją ratować. Znowu mogła przeze mnie zginąć. Wciąż dziwię się, ile jest w stanie tego znieść. Położyłem się obok niej i chciałem być blisko, ale nadal była wściekła za to, co powiedziałem. Czasem sam nie wiem, jakie wypowiadam słowa. Robię to bezmyślnie, raniąc innych, a tak nie powinno być. Wolałbym odesłać Pepper do domu, gdzie żadna Deadly Trinity nie spróbuje skrzywdzić rudej.
Tony: Jesteś cała?
Pepper: Chcesz zniszczyć Rescue. Raczej nie będę skakać ze szczęścia
Tony: Wybacz mi... Nie powinienem... tak... mówić
Pepper: Naprawdę chcę wam pomagać w walce. Nie mogę znieść tego, jak wiele ryzykujecie. Ty masz chore serce, a Rhodey ma rodzinę. Mi pozostał ojciec, dla którego będę walczyć za wszelką cenę... Tony, nie niszcz mojej zbroi. Proszę cię
Tony: Nie... zrobię... tego
Przytuliłem ją i pocałowałem, że nie spodziewałem się porywczości ze strony partnerki. Dłonie manewrowały pod kimono i bez problemu pozbyła się paska. Nie pozostałem dłużny, więc również jej pas spadł na podłogę. Byłem tak podniecony, że chciałem, by szybko pozbyła się reszty garderoby. Sprawnymi palcami znów wędrowała po plecach wzdłuż kręgosłupa, całując z głęboką namiętnością. Odwdzięczyłem się tym samym, dotykając każdego skrawku ciała, poczynając od ramion, schodząc coraz niżej. Głęboko oddychałem razem z jej oddechami.
Kiedy miałem zdjąć ostatnie okrycie, usłyszałem dźwięk tłuczonego szkła. Moje serce biło bardzo szybko. Pojawiła się jakaś wariatka z pazurami. Kolejna z trójcy. Moment... Coś musiało mi się przewidzieć. Ona nie ma pazurów. Miała pół twarzy pomalowanej na biało. Czyżby chciała też skrzywdzić Pep? Chyba kończy zadanie poprzedniczki.
Tony: Odejdź... stąd
Typhoid Mary: Ojej! Chyba wam przeszkodziłam. No nic
Pepper: Odczep się od nas!
Typhoid Mary: Nie tak szybko
Ruszyła do ataku. Ruda zdołała odeprzeć pierwsze ciosy. Chroniła mnie. Musiałem zrobić to samo. Szybko się ubrałem i chwyciłem za broń ze ściany. Jakiś miecz. Chciałem uderzyć w przeciwniczkę, lecz poczułem, jak odrywa mnie od ziemi, skupiając się na implancie. Nie mogłem nic zrobić.
Typhoid Mary: Chyba pora go wykończyć, siostro... Co? A! Tak będzie lepiej. Niech twoja płomienna przyjaciółka spłonie w ogniu
Tony: Nie!
Nagle w powietrzu pojawił się shuriken. Katari potrafi pojawić się w odpowiednim momencie. Jednak nadal chciała potraktować ją ogniem. Wojowniczka znów rzuciła tą samą bronią.
Typhoid Mary: Au! Zraniłaś moją siostrę! Zemszczę się
Seira: Typhoid Mary, zgadza się? Jeśli spróbujesz jeszcze raz się pojawić, to przebiję go przez twoje serce
Typhoid Mary: Oj! Nie strasz nas. My to wiemy. Hahaha!
Zaśmiała się złowieszczo i upadłem na podłogę. Nie miałem siły, by wstać. Cały obraz zaczął się zamazywać, choć wiedziałem, że to Pep pochylała się nade mną. W jednej chwili odczułem silny ból w klatce piersiowej, aż straciłem przytomność.
**Pepper**
Zmartwiłam się stanem Tony'ego. Próbowałam go przywrócić do życia, uderzając lekko po policzkach. Nie wiedziałam, co się z nim działo. Musiałam zapytać się Seiry. Ona ostatnio była z nim, gdy uciekłam po kłótni. Zabrałam chłopaka na ręce i położyłam w łóżku, przykrywając kołdrą. Jeśli Typhoid Mary coś mu zrobiła, pożałuje tego. Dla pewności, że nic mu nie groziło, sprawdziłam odczyty z bransoletki. Były mniej więcej prawidłowe.
Seira: Na pewno przeżyje. Musi odpocząć
Pepper: Chyba tak, ale jest bardzo zmęczony... Co wyście robili?
Seira: Pokazywałam kilka sztuczek, gdyby musiał walczyć bez zbroi... Ta, co nas zaatakowała, może używać telekinezy
Pepper: Zdążyłam to zauważyć
Seira: Świetnie sobie poradził, choć stracił siły
Pepper: Nie może tak ryzykować. Przecież, jeśli będzie tak przemęczał serce, umrze
Seira; Boisz się?
Pepper: Bardzo
Seira: Ty też się zdrzemnij
Pepper: Dziękuję za pomoc
Seira; Od tego tu jestem. Mam was chronić... Masz wspaniałego chłopaka. Broniłby cię, poświęcając nawet własne życie
Pepper: Dlatego mi na nim zależy. To mój bohater
Seira: Nie wiedziałam, jak bardzo musi na siebie uważać
Pepper: Często on o tym zapomina
Seira: Gdyby coś się działo, będę na dole
Pepper: Trenować?
Seira: Zawsze wykorzystuję na to wolną chwilę
Kiedy wojowniczka poszła nabrać większej sprawności bojowej, znowu na telefon Tony'ego dzwonił Rhodey. Ostrożnie chwyciłam za telefon, odbierając połączenie. Oczywiście chciał rozmawiać z kimś innym, ale sam zadzwonił nie w porę. Niezbyt go słyszałam, bo w tle były jakieś odgłosy walki.
Pepper: Rhodey, jesteś tam?
Rhodey: Wysłałem... Rescue. Ach! Przekaż mu
Pepper: Dzięki, ale powiedz mi, kto ci tak daje popalić?
Rhodey: Stane... A gdzie Tony?
Pepper: Nie może teraz gadać
Rhodey: Znowu?! Aaa!
Pepper: Poradzisz sobie? Może lepiej zostaw to SHIELD
Rhodey: Dam... radę
Szybko się rozłączył. Oboje są uparci. Nie wiedzą, kiedy odpuścić. Nie dość, że martwiłam się o Tony'ego, to teraz i bałam się o stratę przyjaciela. Nie powinien sam walczyć z Iron Mongerem. Nie poradzi sobie. Mam nadzieję, że ktoś mu pomoże. Otworzyłam okno w pokoju, wpatrując się na gwiaździste niebo. Myślałam nad powrotem do domu. Powinniśmy pomóc War Machine jako jedna drużyna. Nie składaliśmy żadnych obietnic poza brakiem blaszaka na wakacjach. Życie nie jest kolorowe. Zawsze pojawia się jakaś przeszkoda.
Niespodziewanie zostałam zaatakowana. Ktoś wbił mi ostrze w rękę, że nie mogłam stłumić krzyku. Później tylko była ciemność.
~*Godzinę później*~
Obudziłam się w jakiejś ciasnej klatce. Czułam się coraz słabiej, co sugerowała moja blada twarz. Uchodziło ze mnie życie. Rozejrzałam się szukając wskazówki, gdzie byłam. Jedynie dostrzegłam kilku ninja, świecące lampy na suficie, a z ręki była odsysana krew. Teraz już się nie dziwiłam, skąd takie, a nie inne samopoczucie. Jakaś sekta mnie porwała? W Japonii?
Po kilku minutach, ktoś podszedł do klatki. Przejechała pazurami po mojej twarzy. Jedna z Deadly Trinity? No pięknie. Serce mi skakało do gardła.
Lady Deathstrike: Nie bój się. Nic ci nie zrobię... Na razie posłużysz jako przynęta, więc nie uciekaj
Pepper: Dlaczego... to robicie?
Lady Deathstrike: Iron Man zginie, a tobie wkrótce skończy się czas
Chyba więcej nie mieli nic sobie do powiedzenia. Musiałam odejść od ściany i zjeść zupę, którą mi pozostawiła na stole. Musiałam też nam urządzić miejsce do spania, jak wcześniej mówiłam. Udawałam nieobecną, rozkoszując się ramen. Nigdy w życiu nie jadłam takiej potrawy. Niby to jajko z makaronem i mięsem, ale smakowało wyśmienicie. Tony podszedł do mnie, cmokając w policzek. Chciałam z nim iść do pokoju, ale coś musiało nam przerwać. Telefon. Od kogo? Od Rhodey'go. Ten ma dopiero wyczucie czasu. Postanowiłam odebrać, a mój ukochany jedynie poszedł zasnąć. Na pewno był zmęczony lub po prostu potrzebował przemyśleć na spokojnie kilka spraw.
Pepper: Słucham cię, Rhodey. Czemu dzwonisz tak późno? W sensie, że u ciebie jest noc, a my mamy dzień
Rhodey: Nie umiem się dodzwonić do Tony'ego. Coś się stało?
Pepper: Haha! Przecież jesteśmy na wakacjach. Co mogłoby nam się... stać?
Rhodey: Pepper, mów prawdę
Pepper: Przyślij mi Rescue
Rhodey: Po co?
Pepper: Stęskniłam się za moją blaszaną przyjaciółką
Rhodey: Wy mieliście odpocząć z dala od ratowania świata. Już chcesz wracać?
Pepper: A potrzebujesz pomocy?
Rhodey: Cisza. Zero zbirów. Odkąd pojechaliście, nikogo nie ma. Nawet Mandaryn odpuścił z Whiplashem
Pepper: Za to synalek Stane'a kopnął w kalendarz
Rhodey: Co takiego?!
Pepper: Wyślij Rescue. Potrzebuję jej
Rhodey: Daj mi Tony'ego. Muszę z nim pogadać
Pepper: Ej! Jestem częścią drużyny. Nie miejcie przede mną żadnych sekretów
Rhodey: Więc powiedz, gdzie jest Tony?
Pepper: Śpi
Rhodey: Mówiłaś, że macie dzień
Pepper: Oj! Daj mu już spokój. Popełnia jakieś wykroczenie?
Rhodey: Źle się czuje? No mów. Wiesz, że się martwię
Pepper: Trudno tak od razu przyzwyczaić się do nowej strefy czasowej
Rhodey: No dobra. Rozumiem
Pepper: A co chciałeś mu przekazać?
Rhodey: Że Stane się wybudził ze śpiączki
Pepper: Niemożliwe
Rhodey: Chyba udawał, bo jak przyszła moja mama po jakieś dokumenty do Stark International, Obadiah siedział za biurkiem
Pepper: Lepiej tego nie ujawniaj. Nie chcę, żeby niepotrzebnie się denerwował... I proszę cię, wyślij moją zbroję. Naprawdę jest mi potrzebna
Rhodey: Do czego?
Pepper: Mamy kłopoty
Rhodey: Kłopoty? Jakie?
Nie dokończyłam, bo nie chciałam histerykowi zdradzić wszystkich szczegółów. Tony nie może wiedzieć o przebudzeniu ze śpiączki, która chyba była idealnie zaaranżowana, żeby wyglądała na prawdziwą. No nic, ale liczyłam na to, że przyjaciel mnie wysłucha i zrozumie potrzebę wysłania pancerza. Geniusz znajdzie jakiś sposób na zbudowanie nowej zbroi dla Iron Mana, lecz ja takich możliwości nie posiadałam. Akurat, kiedy o nim pomyślałam, wstał z łóżka i podszedł do nas. Katari dziwnie na mnie patrzyła. Pewnie wiedziała o tym, co robiłam zamiast zająć się przygotowywaniem pokoju. Jednak nic nie powiedziała.
Tony: Z kim rozmawiałaś?
Pepper: To tylko Rhodey. Daje sobie świetnie radę bez nas
Tony: Poważnie? A tak chciałem, by mu uprzykrzyli życie. Hahaha! Żartuję. Dobrze, że nie potrzebuje pomocy
Pepper: Poprosiłam o podesłanie Rescue. Może spełni tę prośbę
Tony: Pepper, nie możesz tak ryzykować. Nie chcę cię stracić
Pepper: Nie! Ja się boję o ciebie, więc będę walczyła za nas
Seira: Mogę coś powiedzieć?
Pepper: Nie!
Seira: Dobra. Kontynuujcie kłótnię
Pepper: My się nie kłócimy... Po prostu... Ech! To troska
Tony: Zamieniasz się w Rhodey'go. Trochę mnie tym przerażasz
Pepper: Bo ktoś musi ciebie pilnować! Nie pozwolę ci walczyć!
Tony: A ty już nigdy nie włożysz na siebie zbroi
Pepper: Co... Co takiego?
Tony: Koniec z Rescue
Pepper: Czyli koniec z nami
Tony: Pep, nie!
Wybiegłam z płaczem, uciekając daleko od domu Seiry. Nie chciałam na niego patrzeć. Jak on mógł tak powiedzieć? Przetopi moją zbroję? Wszystko przez to, że się boję o jego życie. Obiecałam sobie być przy nim. Potrzebowałam chwili spokoju, by przemyśleć, czy nie lepiej wrócić do Nowego Jorku. Wyjaśnić sprawę ze Stane'm.
**Tony**
Czasem nie wiem, co mówię. Powiedziałem to w złości, ale i też przez strach. Ona czuła się tak samo, jak ja. Zachowałem się okropnie. Powinienem pobiec za nią i przeprosić za to, co powiedziałem. Pozbawić Pep czegoś, czym wypełnia się część jej osobowości? Nie! Nigdy bym tego nie zrobił. Katari nalegała na zostanie w domu, a ja przecież nie mogłem biegać. Powinienem się oszczędzać po operacji, choć czasem trzeba złamać kilka zasad. Nie byłem w stanie tak siedzieć, czekając na rozwój wydarzeń. Otrzymałem materiały potrzebne do stworzenia nowej zbroi, ale i tak musiałem przejść trening. Zeszliśmy do sali ćwiczeń, gdzie były maty, całe wyposażenie broni oaz pancerze samurajów.
Seira: Pepper nas podsłuchiwała, dlatego się wściekła. Musisz dać jej czas ochłonąć, a my zajmiemy się twoim ciałem... Jednym z wrogów jest Typhoid Mary. Może cię pozbawić pancerza za pomocą telekinezy. Co wtedy zrobisz?
Tony: Eee... Improwizacja
Seira: Błąd. Jeden zły ruch i zginiesz
Tony: Auć
Seira: Potrzebujesz poznać swoje mocne strony wraz z tymi słabymi. Musisz chronić swoje czułe punkty, nie zdradzając ich
Tony: To skomplikowane
Seira: A takie nie jest... Pierwsza zasada brzmi: Poznaj wroga swego i siebie samego
Tony: Czyli?
Seira: Po prostu nie daj się zabić... Pokaż, co potrafisz
Rzuciła się na mnie z pięściami, lecz zdołałem ją ominąć, prześlizgując się pod nogami, aż znalazłem się za jej plecami. Ponownie zrobiła odruch, mierząc lewą ręką w brzuch, ale odskoczyłem. Nie mogłem ciągle robić uników, więc przeszedłem do ataku. Chwyciłem za nadgarstek, próbując zablokować kolejny cios. Gdy trzymałem jej jedną rękę, by nie mogła nic zrobić, zniknęła w zaledwie ułamku sekundy. Próbowałem się skupić, skąd mogłaby uderzyć. Wytężyłem wzrok i słuch na tyle, aby dostrzec wojowniczkę. Pomyślałem, że zaatakuje od tyłu. Mogła tak zrobić, lecz miała zupełnie inną strategię. Usłyszałem gwizd, a ona spadła na mnie z sufitu. Padłem na materac bez możliwości jakiegokolwiek ruchu. Katari pomogła mi wstać.
Seira: Całkiem nieźle, jak na gadżetomaniaka
Tony: Poważne? Mi się wydawało, że wyszło tragicznie
Seira; Widziałam, kiedy trzymałeś skupienie przez zmysły. Starałeś się mnie zlokalizować, a nie każdy tak robi. Niektórzy najpierw walą. Siłą nic nie zdziałasz, jeśli nie masz włączonego umysłu
Tony: Słuszna uwaga... Z kim jeszcze musimy się zmierzyć?
Seira: Lady Deathstrike potrafi szponami z adamantium przebić się przez każdy materiał
Tony: Niczym vibranium?
Seira: Dokładnie, dlatego na nią też trzeba uważać
Tony: Ktoś jeszcze?
Seira: O Oguna nie musimy się martwić, ale Echo sprawia kłopoty
Tony: Echo?
Seira: Tak. Może...
Nie zdołała dokończyć, bo usłyszała czyjś krzyk. Poznałbym go wszędzie. Pierwsza myśl, jaka mi przyszła do głowy była o Pepper. Była w niebezpieczeństwie. Wtedy zapomniałem o zaleceniach. Wybiegłem z domu Katari, odnajdując jakąś kobietę z kataną. Pep leżała na ziemi, a przy szyi miała broń. Bałem się, co się stanie. Wiedziałem, że tego pożałuję. Przez chwilę czułem lekki ból, ale później zniknął. Zdecydowałem przypuścić atak. Rzuciłem się na kobietę. Nie zdołałem nic jej zrobić, aż wyrzuciła mnie daleko do tyłu. Na szczęście nasza przyjaciółka zaatakowała wroga własną bronią, a Pep mogła uciec.
Seira: Powiedz swojemu szefowi, że nic nie dostanie
Tony: Czego ty chcesz? Czemu zaatakowałaś Pepper?
Dość szybko się ulotniła. Jako odpowiedź znaleźliśmy kartkę.
Chcemy dostać Iron Mana. Żywy, bo martwy później będzie
Liczyłem na to, że się przesłyszałem. Komu mogłoby zależeć na zbroi? Nie ukrywałem zdenerwowania, a kardiomonitor piszczał. Pepper próbowała mnie uspokoić, ale nie byłem w stanie opanować stresu. Jednak chciałem zrozumieć informacje od Katari. Zacząłem spokojnie oddychać, ale i tak poczułem ból przy implancie. Lekarka podała mi jakieś leki, aż zrobiłem się senny. Zamknąłem oczy, pogrążając się we śnie.
~*Godzinę później*~
Powoli otwierałem oczy, wracając do przytomności. W sali byli wszyscy poza dr Yashida. Ruda była przerażona i wściekła. Nie dziwię jej się, skoro te wakacje miały wyglądać o wiele inaczej. Mieliśmy zwiedzać Japonię, podziwiać krajobrazy, a przede wszystkim porządnie odpocząć od obowiązku bycia herosami. Ciekawe, czy Rhodey daje sobie radę? Pewnie jego zbroja powoduje strach u przeciwników. Powinienem do niego zadzwonić i zapytać, czy daje sobie radę.
Pepper: Lekarka musiała na chwilę wyjść. Wybacz, że wrzeszczałam, Lepiej się już czujesz?
Tony: Tak... Dziękuję ci
Seira: Nie ma sprawy. Teraz taką mam misję
Tony: O co chodzi ze zbroją? Wiesz, kim jest złodziej?
Pepper: Chyba mamy prawo wiedzieć
Seira: Cóż.. Zacznijmy od początku. Ezekiel Stane pracował dla Mandaryna i pragnął zemsty na Tony'm za to, w jakim stanie ma ojca. Potrzebował pomocy kogoś, kto mu pomoże bez problemu wylądować w Japonii. Nigdy nie mógł zdjąć pancerza, bo utrzymywał go przy życiu, więc dzięki Tong przedostał się, aż do Kyoto. Ciągle was obserwował i w końcu zdradził swój plan. Na początku potrzebowałam kasy. Miałam was śledzić. Jednak później chciał śmierci Iron Mana, dlatego postanowiłam was zawiadomić o jego planach
Pepper: Wow! No nieźle. I na pewno możemy tobie zaufać?
Tony: Uratowała nam życie... Jeszcze raz ci dziękuję
Seira: Wiedziałam, kim jesteście, a ja bohaterów nie zabijam. Mam swoje zasady
Tony: To w takim razie powiedz, kto zabrał pancerz?
Seira: Na początku były jedynie zwykłą legendą. Deadly Trinity na czele z Ogunem pragnęła władcy. Nawet mieli konflikt z klanem ninja o nazwie Hand. Możliwe, że Ezekiel pracował z nimi
Tony: Znają prawdziwą tożsamość Iron Mana?
Seira: One nie, ale on pewnie tak... Zgaduję, iż chcesz odzyskać swoją latająca zabaweczkę
Pepper: Tony, musisz się oszczędzać. Nie rób nic głupiego
Seira: Nie martw się o to, Pepper. Nie są łatwe do znalezienia. Deadly Trinity ujawnia się w nocy. Jeśli chcesz zdobyć zbroję, potrzebujesz broni. Bezbronny długo nie pożyjesz
Pepper: A może ja je znajdę?
Tony: Pep, zostawiłaś Rescue w zbrojowni
Pepper: Ale zawsze możesz mi zbudować nową. Proszę, Tony. Zgódź się
Seira: Nawet z moim doświadczeniem sama nie poradzę sobie z nimi. Przydałaby się pomocna dłoń
Tony: Czyli ustalone. Działamy z tobą
Wojowniczka się zgodziła pod warunkiem, że będziemy uzbrojeni. Może Rhodey nam podeśle te zbroje na autopilocie? Fakt, że to kawał drogi, ale nie miałem materiałów do budowy. Zresztą, musieliśmy się spieszyć. Nie wiadomo, kiedy zrealizują kolejny etap swojego planu. Gdziekolwiek pojedziemy, zawsze zdobędziemy następnych wrogów.
Gdy rozmyślałem nad tym, za co wpierw się zabrać, w sali pojawiła się lekarka. Powiedziała, że nie widzi przeciwwskazań mnie trzymać dłużej. Całe szczęście, bo zwariowałbym, gdybym musiał leżeć jeszcze następne dni w szpitalu. Wyniki były w miarę dobre, co przed wyjazdem wskazywały na te same przyczyny z sercem.
Otrzymałem wypis, lecz nie obyło się bez zaleceń. Odpięła mnie od aparatury medycznej.
Dr Yashida: Na pewno będziesz chciał walczyć, ale przez te kilka dni powstrzymaj się od jakiegokolwiek wysiłku. Potrzebujesz odpoczynku, żeby twoje serce znowu prawidłowo funkcjonowało z implantem
Pepper: Niech się pani nie martwi. Przy mnie nie zrobi żadnych głupstw
Dr Yashida: W porządku. Liczę na twoje słowo... Seira, ten gang Kane'a dalej cię ściga?
Seira: Na razie odpuścił, bo Deadly Trinity stanowi teraz większe zagrożenie
Dr Yashida: Watashi wa Katari koroshimasu!
Pepper: Eee... Mówcie po ludzku
Seira: Zabije mnie
Tony: Nie dziwię się
Dr Yashida: Zadarliście z niewłaściwymi ludźmi
Seira: Wszystko przez Ezekiela
Dr Yashida: Nie mam z tym nic wspólnego i nie mieszaj mnie do tego, jasne?
Seira: Oczywiście, Naomi. One chcą dopaść blaszaka. Nie bój się. Powstrzymam je za wszelką cenę
Dr Yashida: Uważajcie na siebie
Tony: Dziękujemy za wszystko
Pepper: A ja też mogę wrócić?
Dr Yashida: Skoro Tony'ego wypuściłam, to ciebie również powinnam
Pepper: Naprawdę mi wybacz za to, jaka byłam dla ciebie niemiła
Seira: Ja cię rozumiem, bo miałaś prawo tak zareagować
**Pepper**
Dobrze, że mogliśmy wyjść ze szpitala. Dość szybko, choć u naszego doktorka nie mogliśmy liczyć na taką łaskę. Nie spodziewałam się, jak szybko znaleźliśmy się w innym pomieszczeniu. Nadal nie znałam jej zdolności. Szybkość, jak u ninja. Znajdowaliśmy się w czyimś domu. Zwykłe drewniane półki oraz japoński styl dekoracji. Wszędzie otaczały nas różne znaki, lampy i te drzewka bonsai. Okazało się, że byliśmy gośćmi w jej domu. Naprawdę zajęła się naszą ochroną. Wcześniej uważałam ją za wroga, ale po ocaleniu Tony'ego, mogłam zaakceptować, co zrobiła z ciałem dawnego wroga Iron Mana.
Seira: Witajcie w moim domu. Czujcie się, jak u siebie. Jednak jest jedna zasada, za której nieprzestrzeganie każę. Nie dotykajcie żadnej broni, zgoda?
Pepper: Tak
Tony: Jesteśmy wdzięczni za gościnę, ale podałaś wcześniej adres kryjówki. Daleko mamy?
Seira: Od teraz tu mieszkacie, a adres, który napisałam na kartce jest od mojego domu
Tony: Ile możemy zostać?
Seira: Tyle, ile będzie trzeba... Tony, mogę cię porwać na chwilę?
Pepper: On jest mój. Znajdź sobie innego faceta. Hahaha! Naprawdę, bo gorzko tego pożałujesz
Seira: Spokojnie... Po prostu musimy porozmawiać
Tony: Za chwilę do ciebie wrócę
Seira: Na stole masz ramen. Smacznego
Pepper: Dzięki
Seira: Aha! Walizki macie w pokoju obok salonu. Tam też będziecie spać
Pepper: Spoko. To ja mam się czym zająć
Mój geniusz cmoknął mnie w policzek, żebym nie była zazdrosna. Nie obiecałam, że nie będę podsłuchiwać. Byłam ciekawa, czy rozmawiają o Death Trinity lub czymś innym. Myliłam się. Rozmawiali o tym, by mnie nie angażować w misję. Poczułam się odrzucona. Przecież pomogłabym im w walce. Trzy jakieś kobiety i facet. Na pewno sami sobie nie poradzą. Tony nadal musiał na siebie uważać. Nie miałam zamiaru przygotowywać trumny na jego pogrzeb w Japonii. Podeszłam do ściany, nasłuchując ich konwersacji.
Seira: To bardzo niebezpieczna grupa, która działa w całej Japonii. Naprawdę wolałabym zostawić Pepper tu w domu. Nikt jej nie zrobi krzywdy, bo do tej pory nie zdołali odnaleźć mojej kryjówki
Tony: Ona tak bardzo chce pomóc. Zresztą, mówiłaś, że potrzebujesz pomocy
Seira: We dwoje się uda
Tony: Jesteś pewna?
Seira: Są bardzo trudnymi przeciwnikami. Chciałbyś zaryzykować jej życie i później płakać nad ciałem ukochanej?
Tony: Nie... Nie! Na pewno nie
Seira: Przemyśl na spokojnie. Kiedy nabierzesz sił, nauczę cię paru sztuczek z kataną
Tony: Wolę walczyć w zbroi
Seira: W porządku, więc zbuduj ją
Tony: Daj mi 5 dni
Seira: Obawiam się, że nawet i tyle nie mamy
Tony: Najpierw dowiedzmy się, co kombinuje Deadly Trinity
Byłam całkowicie rozkojarzona. Nie wiedziałam, co się wokół mnie działo. Obserwowałam jedynie jakiś chaos. Słyszałam jeszcze, jak zabójczyni rozmawiała z jakąś lekarką. Mówiły po japońsku dość skomplikowane zdania. Nie rozumiałam nic z tego.
Seira: Może przejdźmy na angielski, bo ona potrzebuje pomocy. Oboje potrzebują
Dr Yashida: W porządku. Zobaczmy, z czym mam do czynienia?
Nareszcie mogłam bez problemu rozmawiać z nimi. Nadal liczyłam, że nam pomoże. Zwłaszcza Tony'emu, bo z nim było najgorzej. Niezbyt słyszałam bicie jego serca. Niedobrze. Lekarka podeszła, sprawdzając, jakie ma urazy. Jej oczy również zauważyły ledwo świecący implant. Zbadała stetoskopem i skontrolowała wszelkie funkcje życiowe. Nie potrafiłam zbyt wiele powiedzieć. Bałam się, że go stracę. Chciałam coś wykrzyczeć, lecz byłam bezradna.
Gdy kobieta chwyciła rannego sposobem matczynym, przestałam milczeć.
Pepper: Pomoże mu pani?
Dr Yashida: Jestem lekarzem i moim zadaniem jest ratowanie ludzkiego życia, lecz nie mogę nic obiecać. Jeśli chciałabyś uzyskać informacje, pytaj o Naomi Yashidę, bo tak się nazywam
Pepper: Dobrze
Dr Yashida: Jak masz na imię?
Pepper: Pepper
Dr Yashida: W porządku, Pepper. Poczekasz przed blokiem razem z Seirą, zgoda? Nie bój się. Nie zrobi ci krzywdy. Właśnie uratowała wam życie
Pepper: Chyba tak
Seira: Znasz się na tym?
Dr Yashida: Rzadka technologia, ale tylko jeden człowiek mógł ją wynaleźć. Pamiętam za czasów studiów przyjaciela, co właśnie próbował stworzyć coś takiego. Chyba go znasz
Pepper: Dr Yinsen?
Dr Yashida: Bingo! Pamiętaj, by pod żadnym pozorem nie wchodzić na salę operacyjną. Bądź cierpliwa
Pepper: Bardzo... z nim źle?
Dr Yashida: Tak
Już nic więcej nie powiedziała, znikając za drzwiami. Jeśli zna naszego doktorka, to chyba nie mam powodów do obaw. Pewnie uratują Tony'ego. Wszystko się ułoży. Jednak sama czułam się źle i kręciło mi się w głowie, że prawie puściłabym pawia. Z pomocą Seiry doszłam do innego specjalisty. Miał utwierdzić mnie w przekonaniu na temat doznanych urazów z wypadku. Japonka przetłumaczyła mi, co powiedział. Brak złamań, lecz miałam wstrząśnienie mózgu i zostałam zabrana na salę obserwacji. Oboje chcieliśmy miło spędzić ten czas. Nie spodziewaliśmy się kłopotów. Musiałam poznać prawdę, co nas jeszcze czeka.
Seira: Jak się czujesz?
Pepper: Już nie udawaj takiej troskliwej
Seira: Przecież nie zrobiłam nic złego
Pepper: Przez ciebie mogę stracić Tony'ego!
Seira: Wiem, jak to jest. Ja straciłam siostrę przez brata przyjaciółki, ale słono zapłacił za krzywdę, jaką mi wyrządził... Pepper, nie martw się. Ze mną będziecie bezpieczni
Pepper: Kłamiesz
Seira: Ostrzegłam was przed atakiem Ezekiela, bo to on zawinił. Jego obarczaj winą za stan swojego chłopaka
Pepper: Boję się
Seira: Naomi jest świetną lekarką. Uratuje go. Zobaczysz, że dzisiaj się dowiesz, czy przeżył
Pepper: Byliśmy w złym miejscu
Seira: Niekoniecznie. On i tak znalazłby was gdzieś indziej i zabiłby z premedytacją
Pepper: Mówiłaś wcześniej, że to jeszcze nie koniec. O co chodzi?
Seira: Wyjaśnię ci później
Nie miałam siły, by wstać, więc położyłam się, zasypiając. Moje myśli wciąż krążyły wokół wypadku. Głowa powoli przestała wariować, a wzrok wracał do normy. Widziałam prawidłowo, choć dalej bolało mnie stłuczone ramię. Mdłości też ustąpiły. Mogłam zasnąć prawie w spokoju. Prawie, skoro nie wiem nic, co się dzieje z Tony'm.
~*Cztery godziny później*~
Obudziło mnie czyjeś wołanie. Nade mną stała lekarka, a Seira po prostu zniknęła. Od razu usiadłam na łóżku, licząc na jakieś informacje. Nalegała, żebym leżała, choć czułam się o niebo lepiej, niż poprzednio. Miałam ochotę zarzucić ją setką pytań, ale się powstrzymałam. Pozwoliłam jej zacząć mówić, co ma mi ważnego do powiedzenia. Czekałam niecierpliwie, aż wydusi z siebie jakieś słowo, lecz ona nadal milczała. Postanowiłam sama spytać, co się dzieje.
Pepper: Jak z Tony'm? Żyje? Mogę się z nim zobaczyć? Bardzo ucierpiał? Gdzie teraz jest?
Dr Yashida: Whoa! Faktycznie dużo mówisz. Ostrzegał mnie przed twoim gadulstwem
Pepper: Kto?
Dr Yashida: Twój chłopak. Właśnie wybudza się z narkozy. Operacja się udała, choć muszę go poobserwować, czy nie dojdzie do jakiś powikłań. Dobrze, że dr Yinsen wydał książeczkę. Pomógł mi uratować Tony'ego... Widziałaś gdzieś Seirę?
Pepper: Nie
Dr Yashida: Muszę z nią porozmawiać
Pepper: Raczej wróci
Dr Yashida: Tak uważasz?
Pepper: Przecież ma nas chronić
Dr Yashida: Dokładnie, dlatego niech szybko wróci
Pepper: Mogę się z nim zobaczyć?
Dr Yashida: A doszłaś do siebie?
Pepper: Tak
Dr Yashida: Na pewno?
Pepper: Proszę cię... Chcę zobaczyć, czy wszystko gra
Dr Yashida: Ech! W porządku. Tylko go nie denerwuj. Musi unikać stresu
Pepper: Wiem o tym. Nie znamy się od wczoraj
Lekarka przeniosła mnie na wózek i zabrała do sali pooperacyjnej, gdzie leżał Tony. Nie wiedziałam, w jakim go zobaczę stanie. Z tego, co widziałam pod koniec walki z Ezekielem, dostał porządne baty, ale zabójczyni pozbawiła naszego wroga życia, ratując Iron Mana. Powinnam ją przeprosić za to, jak krzyczałam, zwalając na nią całą winę. Czułam się głupio.
Gdy znalazłam się przed wejściem do sali, wahałam się przez chwilę, czy wejść tam i zapytać, jak się czuje. A może potrzebował odpocząć? Ostatecznie przekroczyłam próg sali, podchodząc do jego łóżka. Nadal leżał nieprzytomny, choć nie powinnam mieć powodów do obaw. Chwyciłam Tony'ego za rękę, by czuł moją obecność oraz wsparcie.
Pepper: Jak dobrze cię znów widzieć. Tak bardzo się bałam, że się nie zobaczymy. Chyba nie wyobrażałeś sobie wakacji bez zbroi Iron Mana. Ciągle jesteś gdzieś potrzebny
Tony: Pepper... za dużo... gadasz
Pepper: Tony!
Dr Yashida: Nie krzycz, bo są tu też inni chorzy
Pepper: Udawałeś, że śpisz? Ej! To było wredne
Tony: Przepraszam... Nie powinienem
Pepper: Na szczęście już nic ci nie grozi
Seira: Nie byłabym taka pewna
Dr Yashida: Cholera! Seira, weź ostrzegaj, kiedy się pojawiasz... Szukałam cię. Gdzie byłaś?
Seira: Musiałam się upewnić, że są zatarte wszystkie ślady
Dr Yashida: Boże! W jakie gówno mnie teraz wpakowałaś? Gang Kane'a? Hand? Kto?
Tony: Chwila... Jaki gang?
Pepper: Wyjaśnisz w końcu, co tu się wyrabia?! Czemu nas zaatakował?! Kto jeszcze się ośmieli zrobić to samo?!
**Tony**
Cieszyłem się, widząc Pep. Jednak teraz wolałabym nie być w jej skórze. Była wściekła i mogła zrobić coś głupiego. Nie mogłem na to pozwolić. Dr Yashida próbowała ją uciszyć, ale ona się nie dała. Musiała dalej dręczyć wojowniczkę, która wyglądała na zwyczajną osobę bez elementów broni.
Dr Yashida: URUSAI!
Pepper: Eee... Co pani powiedziała?
Seira: Czyli masz się zamknąć
Pepper: Oj! No dobra, ale wyjaśnij mi, co się dzieje?
Tony: Też... chcę wiedzieć
Seira: To skomplikowane
Tony: Co... ze zbroją?
Seira: Nie ma jej
Tony: Jak to... nie ma?!
Pepper: Tony, spokojnie
Próbowałem zasnąć. Trochę sprawiało mi to kłopot, skoro ciągle myśli krążyły przy tajemniczym ostrzeżeniu. Bałem się, że to prawda, bo nikt normalny nie rzuca kataną w ludzi. No chyba, że jakiś najemnik. Czułem czyjąś obecność w pokoju. Na początku zignorowałem to, ale później...
Seira: Musicie wyjechać
Usłyszałem ten sam głos, co wcześniej na korytarzu. Wydawało mi się, że jedynie śniłem i nikogo nie było w pokoju poza mną i Pep. Nie potrafiłem się skupić, co jest prawdą, a fikcją. Zaryzykowałem, idąc na balkon.
Nagle w moją stronę poleciał miecz z japońskimi znakami, które wskazywały na imię właściciela lub jakiś wyryty napis. Szkoda, że nie znałem japońskiego, choć mogłem w inny sposób poznać jej tożsamość. Kiedy znalazłem się na miejscu, zauważyłem pewną postać w cieniu. Chciałem do niej podejść, ale zabroniła tego robić.
Tony: Czego od nas chcesz? Kim jesteś?
Seira: Przyszłam was ostrzec. Musicie, jak najszybciej wyjechać z Osaki i udać się do Kyoto
Tony: Dlaczego?
Seira: Grozi wam niebezpieczeństwo
Tony: Nie! Ty kłamiesz! Kto niby może nam zagrażać?
Seira: Ezekiel... Mówi ci to coś?
Tony: Stane, ale... Ale jak?
Seira: Wyjedźcie, jak najszybciej
Tony: To chociaż mi powiedz, kim jesteś?
Seira: Mów mi Katari
Tony: Dobra, Katari. Mam do ciebie jedno... pytanie
Dość szybko rozpłynęła się w powietrzu. Nie ukrywałem swojego zdenerwowania tą rozmową. Na podłodze znalazłem kartkę z jakimś adresem. Napisane po angielsku. Pomyślałem, by zaufać tej Katari, a sama myśl o Ezekielu powodowała przyspieszenie bicia serca. Jednak musiałem się uspokoić. Wciąż miałem nadzieję, iż wojowniczka się pomyliła i nic nam nie grozi. Wróciłem do łóżka, zasypiając.
~*Następnego dnia*~
Wstałem wcześnie z rana, budząc ukochaną do wyjazdu. Pamiętała, by zmienić hotel właśnie dzisiaj, skoro w Kyoto planowaliśmy odpocząć z dala od kłopotów. Adres z kartki nie wskazywał na żaden hotel, lecz na miejsce w dzielnicy, gdzie pewnie mieliśmy być bezpieczni. Postanowiłem udać się we wskazane miejsce. Znieśliśmy bagaże, wsiadając do taksówki. Wciąż miałem wrażenie, jak ona nas obserwuje. Pewnie chce upewnić się, że Ezekiel nie zaatakuje. Pepper nie potrafiła znieść tej niezręcznej ciszy.
Pepper: Wszystko gra, Tony? Wyglądasz na zamyślonego. Co cię gryzie?
Tony: Przed tobą nic nie ukryję
Pepper: Możesz próbować, ale zawsze cię rozszyfruję
Tony: Wiem o tym
Pepper: Co się stało?
Tony: Chodzi o Ezekiela
Pepper: Ten syn od Stane'a? O! Pamiętam. Obwinia Iron Mana za śpiączkę ojca
Tony: No właśnie
Pepper: Dlaczego o nim wspominasz?
Tony: Bo ktoś powiedział, że jest tu
Pepper: W Japonii? Oj! Przestań, Tony. Przecież nie przyleciałby za nami. Czego, by chciał od nas?
Tony: Zna moją tożsamość. Zaufaj mi
Pepper: Spróbuję... Do Kyoto mamy godzinę drogi i stamtąd się nigdzie nie ruszamy
Tony: Zgoda
Pepper: Ej! Rozchmurz się, choć trochę. Wszystko będzie dobrze
Ciągle myślała pozytywnie. Ja tak nie potrafiłem. Zresztą, Katari gdzieś się czaiła w cieniu. Czekała na coś lub na kogoś. Nie rozumiałem, skąd ostrzeżenie.
Nagle coś przeleciało przez tylną szybę samochodu. Oberwał kierowca w głowę, aż upadł na kierownicę. Nerwowo się rozglądałem, szukając strzelca. Musieliśmy jakoś spróbować kierować pojazdem, lecz nastąpił kolejny strzał. Repulsory? Nie! Tylko nie on! Nie spostrzegłem, kiedy auto zaczęło się toczyć przez kolejne uderzenie, aż unieśliśmy się w powietrzu, wgniatając maskę w asfalt.
Kiedy przestaliśmy się obracać, Pep była nieprzytomna. Wyciągnąłem ją z samochodu. Kierowca już nie żył.
Katari się nie myliła. Ezekiel Stane powrócił. Serce biło mi, jak szalone. Nie chciałem stracić Pepper. Próbowałem ją chronić. Podpełzłem do plecaka, uzbrajając się w zbroję. Nie miałem innego wyjścia, niż walka. Zostawiłem Pep w bezpiecznym miejscu. Przygotowałem całe uzbrojenie, celując w przeciwnika. A tak myślałem o wakacjach bez zbroi. Bez Iron Mana. Niestety, nie udało się. Ezekiel wymierzył z unibeamu, który był silniejszy od mojego źródła zasilania. Dwukrotnie mocniejsza, aż zostałem odrzucony daleko do tyłu. Wszelkie sensory wariowały.
Ezekiel: Poddajesz się?
Tony: N... Nigdy
Ezekiel: To pożegnaj się ze swoją dziewczyną! Odebrałeś mi ojca, więc ty też będziesz cierpiał!
Tony: Nie!
Natychmiast wstałem, rzucając się na jego stronę. Użyłem całej mocy do unibeamu. Musiałem go pozbawić mocy. Gdy byłem niebezpiecznie blisko jego zasilania, skumulowałem moc do rękawic. Nagle moje uderzenie odbiło się w moją stronę, a rękawice celowały w napierśnik. Nie mogłem tego powstrzymać.
Ezekiel: Przegrałeś, Stark! To twój koniec!
Tony: Nie... licz... na... to
Poczułem potężny cios, aż przebiłem się przez asfalt swoją głową. Już chciałem wstać, lecz ten mi na to nie pozwolił. Wskoczył na mnie, używając całej siły, by uszkodzić pancerz. Dokładnie tę część, bez której implant nie byłby w stanie działać. Traciłem siły.
Kiedy zbliżał się mój koniec, usłyszałem krzyk Pepper. Odwróciłem lekko głowę. To była ona.
Nie potrafiłem oddychać. Wystarczyło jeszcze jedno uderzenie pięścią, a trafię do piachu. Moje serce zwalniało. Mechanizm w każdej chwili mógł się wyłączyć przez uszkodzenia. Byłem tak pewny swojej śmierci, że nie oczekiwałem żadnego cudu. Jednak ktoś mnie ocalił. Już miał uderzyć po raz ostatni, gdy katana wbiła się w jego źródło zasilania i padł. Z cienia wyszła wojowniczka. Powoli podchodziła do niego, wyjmując swoją broń.
Ezekiel: Nie za to ci płaciłem!
Seira: Umowa została unieważniona
Chwyciła w dłoń miecz i zmiażdżyła mu hełm, że widziała twarz Ezekiela. Jednym machnięciem Iron Monger pozostał bez głowy. Nie wierzyłem własnym oczom. Zrobiła to. Nie zdołałem nic powiedzieć, tracąc przytomność.
**Pepper**
Tony się nie ruszał. Bałam się, że mocno oberwał od młodego Stane'a. Czułam silny ból ręki, więc prawdopodobnie była złamana. Jakaś zabójczyni schowała swój oręż i zdjęła pancerz z Tony'ego. Myślałam o najgorszym. Zabije też i niego? Nie! Nie może! Chciałam coś zrobić, lecz byłam za słaba.
Pepper: Co z nim?! Żyje?!
Seira: Teraz jesteście bezpieczni
Pepper: Co z Iron Manem?!
Seira: Wygląda kiepsko. Zresztą, oboje potrzebujecie lekarza
Pepper: Kim ty do diabła jesteś?!
Seira: Seira Katari. Na pewno mnie nie znasz, bo ukrywam się w cieniu
Pepper: Dlaczego go zabiłaś?
Seira: Żeby was chronić, ale to jeszcze nie koniec
Pepper: Co takiego?!
Seira: Są gorsi od niego... Wyjaśnię ci później. Musisz mi zaufać
Pepper: A mam jakieś inne wyjście?
Seira: Nie
Wstałam z podłogi, lecz musiałam się o coś oprzeć. Miałam zaburzony wzrok. Widziałam podwójnie, a do tego ten ból w ręce. Podeszłam do niej. To działo się tak szybko, że jakimś sposobem znaleźliśmy się przed szpitalem. Kim ona jest? Do cholery! W co myśmy się wpakowali?
