Part 140: Kłamstwo za kłamstwem

**Katrine**

Niecierpliwie czekałam na wybicie godziny spotkania. Chciałam, jak najszybciej się z nim zobaczyć. Mamy ze sobą wiele do pogadania. Prawie, co sekundę sprawdzałam zegarek w telefonie, a czas się ciągnął w nieskończoność. Jednak mogłabym wyjść wcześniej z domu. Tak! To jest myśl!
Wstałam z łóżka, schodząc schodami na dół. Oczywiście ktoś musiał mnie dostrzec. Kto? Mój "kochany ojczulek".

Duch: A ty dokąd? Kolacja zaraz będzie
Katrine: Zostawiłam książki u przyjaciółki. Powiedziała, że to nie problem i da mi je dzisiaj
Duch: Hmm... I myślisz, że ci w to uwierzę?
Katrine: A powinieneś. Przecież szkoła jest ważna, prawda?
Duch: Puszczę cię, jak mi powiesz, gdzie tak naprawdę idziesz?
Katrine: No dobra. Nakryłeś mnie na kłamstwie. Chcesz wiedzieć? Proszę bardzo... Nie uwierzysz mi, ale idę na mecz siatkówki
Duch: Tak późno?
Katrine: Gra reprezentacja mojej szkoły i chciałam iść

Błagam cię. Chwyć ten banał. Co ci szkodzi?

Duch: Przecież Akademia Jutra ma drużynę koszykówki
Katrine: Ale i siatkówki... W tym roku otworzyli
Duch: Ech! To idź, ale po co mi ściemniałaś z tymi książkami?
Katrine: Bo myślałam, że mnie nie puścisz
Duch: Ach! Trzeba było od razu mówić, że chodzi o mecz. Miej włączony telefon i postaraj się wrócić szybko
Katrine: Dobrze

Już chciałam wyjść, ale jeszcze na chwilę mnie zatrzymał.

Duch: Idziesz sama?
Katrine: No tak. Reszta siedzi na imprezie u Rhony
Duch: W waszych czasach nie ma nic lepszego od imprez? Ech! Później mi powiesz, jak było
Katrine: W porządku. Trzymaj się... Papa

Uśmiechnęłam się, udając, że już nie jestem wściekła na niego za to, co zrobił Mattowi ostatnim razem. Z jednej strony cieszyłam się, że chwycił moje kłamstwo. Jednak coś za łatwo mi poszło. Mam się bać? Grunt, że wyszłam z domu i mogłam iść na miejsce spotkania.

**Duch**

Katrine kłamała. Wiem to, ale puściłem ją. Wolałbym uniknąć kolejnej afery, jak kontroluję jej życie prywatne. No nic. Dzięki namierzaniu komórki, wiem, gdzie się znajduje. I nie szła w stronę szkoły, a bardziej w centrum miasta. Niebawem się dowiem, jaki naprawdę ma plan.

~*Godzinę później*~

**Pepper**

Zeszłam do zbrojowni, gdzie miałam znaleźć prezent z okazji rocznicy. Akurat natrafiłam na Lily, która zasnęła. Zauważyłam, że ma już naładowany implant, więc odłączyłam go od ładowarki. Żeby nie zmarzła, przykryłam ją kocem. Gdy upewniłam się, że śpi, ostrożnie podniosłam kanapę, szukając podarunku. Nie wiedziałam, czego dokładnie szukać.

Pepper: FRIDAY, mogę mieć dla ciebie prośbę?

<<Słucham>>

Pepper: Przeskanuj zbrojownię. Szukaj jakiejś paczki

<<A! Chodzi o prezent rocznicowy? Wiem, gdzie Tony go schował>>

Pepper: Gdzie?

<<Pod kanapą>>

Pepper: Ale ja już...

<<Schyl się i zobaczysz takie złote pudełko>>

Pepper: O! Chyba widzę

Sięgnęłam ręką, natrafiając na wspomniane pudełko. Była na nim karteczka.

Dla Pep

Byłam ciekawa, co jest w środku i zobaczyłam naszyjnik z sercem. To nie był zwyczajny naszyjnik, bo w środku były dwa zdjęcia, Na lewej połówce był Tony, a po prawej znajdowała się moja podobizna. Jednak, kiedy złączyłam je w całość, dostrzegłam napis.

Wieczna i nieśmiertelna. Nasza miłość

Pepper: Musiał wiele włożyć w to pracy

<<Ale raczej było warto, prawda?>>

Pepper: To jest śliczne. Szkoda, że ja nie dałam mu prezentu

<<A przygotowałaś coś?>>

Pepper: Mieliśmy iść do restauracji i tam miałam mu wręczyć film, który zrobiłam

<<Jaki dokładnie?>>

Pepper: O tym, jak się poznaliśmy i co z tej miłości wyszło

Włożyłam z powrotem naszyjnik do pudełka i poszłam do sypialni. Tam odłożyłam je, a później pomaszerowałam zrobić kolację. Dziś przygotuję gofry. Powinny im zasmakować.

**Rhodey**

Próbowałem ułożyć myśli, ale nie byłem w stanie. Tony zabił się, by ratować swoją córkę. I co teraz będzie? Kto ma ratować świat?

Roberta: Wszystko gra?

Rhodey: Tak, tak. To... nic

Roberta: Coś cię trapi. Powiedz

Rhodey: Chodzi o to, że Tony'ego już nie ma, a razem z nim ratowałem świat przed złem

Roberta: I teraz nie wiesz, czy sam dasz radę?

Rhodey: Tak, ale jeszcze została kwestia Akademii Wojskowej... Przepraszam

Wstałem od stołu i poszedłem do swojego pokoju. Musiałem w końcu wziąć się za spełnienie woli mojego brata i przyjaciela. Nadszedł czas przeczytać list.


---**---

Hej. Jednak będę robiła coś w stylu weekendowego spamu. Trzeba nadrobić notki, więc soboty i niedziele na to przeznaczę. Czeka nas jeszcze jeden list i blisko jesteśmy finału fazy. Obrazki, które się pojawiły były zrobione przeze mnie na Gimp, ale jestem amatorką w takim sprawach. Więc jutro może nie być notki, ale mam nadzieję, że czytacie te opo z chęcią :)

Part 139: Kochana Pep

**Pepper**

Nie wiedziałam, że tak szybko do tego dojdzie. Kilka dni w szkole i już się zakochał. Nie chciałam mu psuć szczęścia, ale stąpa po kruchym lodzie. Z ojcem Katrine będzie miał same problemy. Jednak musiałam jakoś mu pomóc.

Pepper: Lepiej bądź ostrożny. Nie chcę cię widzieć pobitego po raz kolejny
Matt: Mamo, nie martw się. Potrafię o siebie zadbać
Pepper: Chyba gdzieś już to słyszałam... Wydaje mi się, że kiedyś powiedział tak twój ojciec przed jakąś misją
Matt: Ale ja jestem inny. Mam geny Makluan i zyskałem większą siłę, niż może mieć zwykły człowiek
Pepper: Matt, nie wszystko rozwiążesz przemocą. Czasem wystarczy pogadać
Matt: Ale nie z nim. Niebawem będzie bal i chcę ją zaprosić, ale on pewnie znowu mnie pobije
Pepper: Bal? Nic mi o tym nie mówiłeś
Matt: Trochę ciężko myśleć o zabawie, skoro niedawno był pogrzeb
Pepper: Pomogę ci. Nie martw się... Może powiedz też Lily, że szkoła coś takiego organizuje
Matt: Mamo, nie wiem, czy będzie w stanie
Pepper: Oboje powinniście zająć się swoim życiem, bo smucić się ciągle nie ma sensu
Matt: Ale ty się smucisz
Pepper: Jutro już tak nie będzie

Uśmiechnęłam się, dając mu nadzieję, że jutro będzie lepiej. Gdy Matt wyszedł, pomyślałam po raz kolejny nad otworzeniem tej nieszczęsnej koperty. Chciałam zamknąć ten smutny rozdział mojego życia tym listem. Ręce lekko drżały, dotykając kartki. Nie byłam pewna, co z niego się dowiem.

Kochana Pep,

Trochę inaczej to wszystko sobie wyobrażałem, ale za wszelką cenę chciałem uratować Lily. Chciałem się z tobą zestarzeć, patrząc z tobą na dorastanie naszych dzieci, gdy obierają swój własny kierunek w życiu. Jednak życie napisało mi inny scenariusz. 

Nigdy nie byłem dobrym mężem, ale i też ojcem. Przepraszam za chwile, w których mnie potrzebowałaś, a wtedy mnie nie było przy tobie. Wybacz za każdą łzę, jaką uroniłaś oraz za czas, który traciłaś, martwiąc się, czy wrócę z kolejnej misji Iron Mana. 

Chciałem wyprowadzić się razem z wami gdzieś, gdzie jest cisza i spokój. Żeby każdy dzień był lepszy od poprzedniego. Żałuję, że nie mogłem się z tobą pożegnać. Wiem, że będzie mi ciebie brak, a ty będziesz odczuwała tę samą pustkę, skoro byłem w stanie odebrać sobie życie dla naszej córki. Bardzo cię przepraszam, że musiałem tak postąpić, ale czułem się okropnie, patrząc, jak ona cierpi.

Akurat odszedłem od was w najgorszym momencie. Dlaczego? Bo następnego dnia mieliśmy się cieszyć naszą rocznicą ślubu. Nawet miałem dla ciebie prezent, którego nie zdążyłem ci ofiarować. Dlatego powinnaś go odnaleźć pod kanapą. Powinien ci się spodobać.

Bardzo cię kocham i nigdy nie zawahałem się do tego przyznać. Kochałem cię bardziej od budowania następnych zbroi, czy ratowania świata. Byłaś całym moim światem, ale z wielkim bólem serca musiałem cię opuścić. Żegnaj, ukochana żono.

Kocham cię

Twój Tony

Nie mogłam w to uwierzyć. Tak bardzo nas kochał, a ja głupia na niego krzyczałam, winiąc za chorobę Lily. On przecież nas chronił. Chciał się z nami wyprowadzić. I jeszcze wspomina o jakimś prezencie z rocznicy. Jedynie, co zrobiłam po przeczytaniu listu, to uroniłam kilka łez. Teraz żałowałam, że mu nie pomogłam, gdy w bezmyślny sposób oddał swój kylit.

Postanowiłam zejść do zbrojowni i poszukać tego podarunku.

**Katrine**

Niewiele zostało do balu, ale po ostatniej akcji z ucieczką i tym porwaniem, mam przerąbane u rodziców. Szczególnie u ojca, który pilnował mnie, jakbym była małym dzieckiem. Kontaktowałam się z Mattem jedynie wtedy, kiedy miałam pewność, że nikt nie podsłuchuje. Siedziałam tak, wpatrując się w sufit, myśląc o zabawie szkolnej. Nawet chciałam zaprosić Matta, ale w szkole. Poczekam do poniedziałku.

Gdy miałam zamiar do niego zadzwonić, musiałam się wycofać. bo do pokoju weszła mama. Nawet z nią nie miałam ochoty rozmawiać.

Katrine: Wyjdź stąd i mnie zostaw

Viper: Musimy pogadać

Katrine: Nie musimy

Viper: A właśnie, że tak... Twoje zachowanie jest niepokojące. Powinnaś porozmawiać z psychologiem

Katrine: O! A może od razu z psychiatrą?! Robicie ze mnie wariatkę!

Viper: Córciu...

Katrine: Nie jestem twoją córką, skoro nie dajesz mi żyć!

Viper: Chcę cię chronić

Katrine: Taa... Wmawiaj sobie

Usłyszałam, jak idzie w stronę łóżka, ale usiadła przy biurku. Czułam jej spojrzenie, choć leżałam odwrócona głową do ściany.

Katrine: Nic nie rozumiesz... Ja chcę być szczęśliwa i nie mam zamiaru spędzać tyle czasu z ojcem despotą, czy jakimś dobrowolnym katem

Viper: Syn Iron Mana nie powinien się zadawać z tobą

Katrine: Z tego, co słyszałam, to chciał go zabić twój własny mąż

Viper: Może miał takie zlecenie?

Katrine: Nie miał! Po prostu próbuje mi zniszczyć życie! A ty mu na to pozwalasz!

Viper: Katrine, uspokój się

Katrine: WYJDŹ! NATYCHMIAST!

Krzyknęłam tak głośno, że w końcu sobie poszła. Od razu chwyciłam za komórkę, pisząc krótkiego SMS-a, by spotkać się w pizzerii, bo miałam do niego sprawę. Szybko odpisał i się zgodził. Teraz jedynie musiałam czekać, aż będzie na zegarku osiemnasta. Pozostały dwie godziny. Trochę się boję, że ojciec spróbuje mnie śledzić, dlatego wezmę gaz pieprzowy i nóż dla obrony przed nim.

Part 138: Ważna lekcja

 

**Katrine**

Włamałam się do bazy z danymi od ojca, który miał namiary na każdego. Coś, jak FBI, ale w szerszym zakresie. Dość łatwo znalazłam to, czego szukam. Znalazłam numer telefonu do Matta. Nawet takie informacje mogłam bez trudu uzyskać. Teraz pozostało jedynie być z nim w kontakcie. Pomyślałam, by zadzwonić, skoro ojciec rozmawiał z mamą na dole. Dość szybko odebrał.

Matt: Halo! Kto dzwoni?
Katrine: Na pewno nie złodziej
Matt: Katrine? Skąd masz mój numer?
Katrine: Wygrzebałam w bazie ojca... Jesteś cały?
Matt: Żyję, ale nie chciałbym znowu oberwać. Lepiej będzie, jeśli...
Katrine: Nawet nie próbuj tego mówić. Damy radę
Matt: Nie chcę, żeby ciebie skrzywdził
Katrine: Nie zrobi tego. Gorzej z tobą
Matt: Jeszcze wczoraj walczyłem w zbroi, by cię uratować, a dziś pochowałem własnego ojca
Katrine: Przykro mi... Na pewno czujesz się z tym źle
Matt: Bo mogłem go powstrzymać, ale byłem ślepy. Mogłem mu jakoś przeszkodzić
Katrine: Będzie dobrze, Matt. Jakoś wytrzymasz. Gdybyś potrzebował mojej pomocy, chętnie ci udzielę pomocnej dłoni
Matt: Dzięki. Jesteś wspaniałą przyjaciółką
Katrine: Przyjaciółką? Znamy się parę dni
Matt: To nie szkodzi. Pomogłaś wiele razy, a teraz przeze mnie masz kłopoty
Katrine: Nie mam... Muszę kończyć, bo zaraz wkroczy tu ojciec i zrobi jeszcze większą awanturę, niż wcześniej
Matt: Trzymaj się... Widzimy się jutro?
Katrine: Tak

Rozłączyłam się akurat wtedy, gdy usłyszałam czyjeś kroki na schodach. Położyłam telefon na biurko, a później udawałam sen. Na dziś sprzeczek wystarczy.

~*Godzinę później*~ 

**Lily**

Pomogłam mamie wejść do pokoju, bo nadal była słaba. Ja też nie czułam się za dobrze. Jednak wina leżała przy implancie. Musiałam go naładować. Pozostawiłam szklankę wody przy jej łóżku i poszłam do zbrojowni. Na szczęście nikt tu nie sprzątał, więc ładowarka leżała w tym samym miejscu, co ostatnio. Wzięłam ją z kanapy i podłączyłam się do ładowania.

<<Wszystko gra, Lily?>>

Lily: Tak jakby. Dziś patrzyłam, jak zakopuję swojego tatę pod ziemią

<<Wiem o tym. Współczuję wam... Gdybyś czegoś potrzebowała, służę pomocą>>

Lily: Dziękuję, FRIDAY

<<On to zrobił dla ciebie>>

Lily: Wolałabym o tym nie wiedzieć

<<Poradzicie sobie. Razem z bratem macie tyle siły, że wesprzecie swoją mamę>>

Lily: Musimy wytrwać

<<Uda się wam. Na pewno>>

Implant dalej musiał się ładować, że nadal rozmawiałam z komputerem. Ułożyłam się wygodnie na kanapie, by wysłuchać jej wypowiedzi.

**Pepper**

Nie potrafiłam pogodzić się z odejściem męża. Mogłam go nie ignorować, bo obwiniałam za stan Lily. Jednak uratował ją. Poświęcił się dla niej, by dać nowe życie. Bez trucizny. Nawet nie byłam w stanie pomyśleć, co Tony napisał dla mnie w liście. Jeszcze nie zdołałam się otrząsnąć po pogrzebie, ale kiedyś muszę w końcu otworzyć kopertę. Może lepiej powinnam zajrzeć do dzieci, a później wezmę się w garść na przeczytanie listu.
Wstałam powoli z łóżka i wypiłam szklankę wody, którą zostawiła Lily. Mam kochane dzieci, ale żałuję, że sama nie mogę się odwdzięczyć za pomoc. Przecież teraz pozostaliśmy we trójkę, więc musimy trzymać się razem.
Moje myśli przerwało pukanie do drzwi. Pozwoliłam wejść.

Matt: Hej, mamo. Jak się czujesz?
Pepper: Już lepiej, ale ty wyglądasz okropnie
Matt: Z wielu powodów... Nie przeszkadzam?
Pepper: Nie wygłupiaj się i siadaj... Co się stało?
Matt: Jest to związane z pewną dziewczyną
Pepper: To ona cię pobiła? Dlaczego? Podglądałeś ją w szatni, czy...
Matt: Nie! Jest córką Ducha i ja... no... zakochałem się
Pepper: Moje biedactwo. Akurat źle cię trafiła strzała Amora
Matt: Ale ja ją naprawdę kocham i widzę, że też nie jestem dla niej obojętny, ale.. Mamo, nie wiem, co robić. Nie potrafię o niej zapomnieć
Pepper: Hmm... Młodzieńcza miłość. Kiedyś to przerabiałam
Matt: Naprawdę? Myślałem, że nikogo wcześniej nie kochałaś. W sensie, że...
Pepper: Każdy ma swój pierwszy raz. Kiedy miałam 17 lat, poznałam Happy'ego. Był mistrzem w koszykówce i dzięki niemu Akademia Jutra była numer jeden w Stanach. Mieliśmy wspólne hobby i tak jakoś wyszło. Byłam z nim na dwóch randkach, aż później zrozumiałam, że miałby każdą
Matt: Wow! Czyli po prostu...
Pepper: Zerwałam z nim. Zostaliśmy jedynie przyjaciółmi
Matt: No nieźle... To, co ja mam zrobić? Kocham Katrine, a ostatnio uratowałem jej życie i zamiast okazania wdzięczności, oberwałem od jej ojca w twarz
Pepper: Boli cię jeszcze?
Matt: Niezbyt, ale będę o nią walczył. Ja nie przestanę
Pepper: Dam ci radę
Matt: Właśnie na to czekałem
Pepper: Jeśli tak bardzo ci na niej zależy, nie ryzykuj kolejnej walki z Duchem. Widujecie się w szkole i niech na razie tyle wystarczy
Matt: Dziękuję

Przytulił mnie, a ja się cieszyłam, że szukał szczęścia u płci przeciwnej.

Part 137: Ty też musisz mi wybaczyć

**Matt**

Znalazłem kopertę w szufladzie, gdzie zwykle trzymałem jakieś ważne rzeczy. Jedną z nich był list. Czy byłem gotowy poznać jego myśli? Chyba tak. Teraz mam najlepszą na to okazję.

Kochany Matt,

Przepraszam, że byłem takim beznadziejnym ojcem. Z początku traktowałem cię, jak wroga, bo nie chciałem wychowywać w domu mordercy. Widziałem w tobie mordercę mojego ojca, który skazał mnie na życie z implantem. Wiem, że źle cię oceniłem, ale później zaakceptowałem prawdę. Nawet obiecałem sobie, że nigdy w życiu nie podniosę na ciebie ręki.

Tak bardzo dbasz o swoją siostrę i jestem z tego dumny. Zresztą, pomagałeś też mamie, kiedy ja nie byłem w stanie. O tak wspaniałym synu mogą pomarzyć inne rodziny. Prosiłbym cię, żebyś dalej opiekował się najważniejszymi kobietami w twoim życiu. No chyba, że też się w jakiejś innej zakochałeś. Życzę szczęścia.

Jednak mimo wszystko, chciałem, żeby nigdy wam nic nie brakowało. Starałem się was chronić przed każdym zagrożeniem. Nie wiem, czy mi się udało. Raczej zawiodłem na całej linii. Wybacz mi, jaki dla ciebie byłem.

Wiem, jak bardzo cię skrzywdziłem. Żałuję, że nie mogłem z tobą porozmawiać o tym, co zaszło, gdy byłeś bezbronnym dzieckiem. Na pewno pamiętasz, jak prawie cię zabiłem. Mam nadzieję, że nie pozwolisz Lily iść w moje ślady. Nie powinna się mścić i walczyć z tak chorym sercem. Powinna cieszyć się z życia, a nie je narażać. Pokaż jej, że powinna z niego korzystać.

Jako, że byłem twoim ojcem, a teraz odszedłem na zawsze, przejmiesz po mnie firmę, gdy skończysz 18 lat. Wiem, że mogę ci ufać i razem z Lily przeżyjecie piękne chwile.

Kocham cię

Twój tata

Nie mogę w to uwierzyć. Już prawie zapomniałem, że chciał mnie zabić, chociaż teraz rozumiem, co go do tego skłoniło. Wybaczyłem mu już dawno, lecz nie miałem okazji na szczerą rozmowę. I po tym wszystkim mam przejąć jego firmę? Widocznie testament spisał wcześniej. Jednak będę za nim tęsknił. Kochał mnie, mimo wcześniejszej nienawiści.

**Rhodey**

Dochodzi czternasta, a ja jeszcze sterczę nad grobem przyjaciela i brata razem z moimi rodzicami. Pamiętam, jak widziałem jego bladą twarz. Wyglądał, jak trup, ale nie miałem zamiaru go nigdy wpakować do trumny. A teraz leżał przysypany ziemią. Lily prosiła, żeby pochować Tony'ego razem ze zbroją. W końcu, to był nasz bohater.

Roberta: W porządku, Rhodey?

Rhodey: Tak... Po... prostu... myślę

Roberta: Mi też będzie go brak. Jeszcze pamiętam, jak po wyjściu ze szpitala, trafił do naszego domu i dzięki tobie zaakceptował prawdę. Zrobiłeś dla niego tak wiele

Rhodey: I odwdzięczył się tym samym

David: Musimy już wracać. Zaraz rozpęta się burza

Rhodey: Tato, a ty, co powiesz?

David: Rzadko miałem okazję go bliżej poznać, bo ciągle latałem po całym świecie. Jednak, słysząc przemowę, wiedziałem, że był kimś więcej, niż zwyczajnym chłopakiem z problemami

Rhodey: Bo był... Był Iron Manem

**Katrine**

Głośniej krzyczeć nie umie? Śmiało. Niech wszyscy cię usłyszą, tato. Tak był wściekły, że wrzeszczał też na mamę. Przecież tłumaczyłam mu. Gdyby nie Matt, już dawno byłabym martwa. Martwa? No właśnie. Ojciec wspominał, że chciał zabić jego ojca. Jak on mógł o czymś takim pomyśleć?

Viper: Kochanie, uspokój się. Przecież uratował Katrine... Zrobił coś dobrego

Duch: Ale miała się z nim nie zadawać!

Katrine: Skąd mogłam wiedzieć, jak ma na nazwisko?! Chodzimy razem do klasy! Powinieneś się wkurwiać na Iron Mana! Oj! Przepraszam bardzo, ale on nie żyje, a ty chciałeś sam to zrobić!

Duch: Jeszcze kiedyś mi podziękujesz. Próbuję cię chronić!

Katrine: Jakoś ci to nie wychodzi! I jeszcze kłamałeś o Nefarii! Miałeś długi!

Duch: TO NIE TWOJA SPRAWA!

Katrine: A właśnie, że moja! Gdyby nie ty, on...

Viper: CISZA!

Ryk mamy od razy przerwał całą kłótnię, ale my jeszcze nie skończyliśmy.

Viper: Katrine, do pokoju. Muszę pogadać z twoim ojcem w cztery oczy

Katrine: Mamo, ja...

Viper: Lepiej ciesz się, że za swoje nieumyślne zachowanie nie dostałaś kary

Duch: Słuchaj się mamy, córciu

Katrine: ZAMKNIJ SIĘ!

Byłam na niego wściekła. Udawałam, że wchodzę do pokoju. Zamknęłam drzwi, trzaskając nimi. Znowu ich podsłuchiwałam.

Viper: Trochę przesadziłeś... I długi? Miało już nie być żadnego handlu z Maggią. Obiecałeś...

Duch: To zacznij w końcu pracować! Próbuję nam zarobić na życie! Wcześniej ci to nie przeszkadzało

Viper: Bo nikt nie uczepił się Katrine. Przez ciebie jest zagrożona

Duch: Zabiłem Nefarię i każdego jego sługusa. Dostali słuszną kulkę w łeb, więc, to ja ją uratowałem, a nie ten szczeniak

Viper: Ten szczeniak właśnie ocalił jej życie, bo ty musiałeś rozliczyć się z Maggią... Mam nadzieję, że nic mu nie zrobiłeś

Duch: Nastraszyłem

Taa... Już ci w to uwierzy. Życzę powodzenia.

Viper: W jaki sposób? Chyba go nie pobiłeś?

Duch: Oj! Zbyt dobrze mnie znasz, Viper

Viper: Przecież jestem twoją żoną

Duch: No tak... To co mam z nią zrobić? Do szkoły musi chodzić

Viper: Nie niszczmy jej życia. Nie będę jej przenosić do innego liceum

Duch: Więc, jaki masz inny pomysł?

Viper: Tradycyjna obserwacja. I nawet nie próbuj pobić tego chłopaka po raz kolejny, bo będziesz miał przerąbane u jego rodziny

Duch: Skoro Stark już nie żyje, kto może mi zagrażać?

Viper: Na pewno ktoś się znajdzie

Niewiele wyniosłam z tej rozmowy, ale musiałam sama wymyślić jakiś prosty plan. Muszę jakoś nawiązać kontakt.

Part 136: Czas pożegnań

**Matt**

Nie wiem, o co mu chodziło. Przecież uratowałem Katrine. Jednak on musiał krzyczeć i walić pięściami po mojej twarzy, aż odważył się przeniknąć przez pancerz. Poczułem, jak jego ręka znajduje się wewnątrz zbroi i ściska serce. Chce mnie zabić?

Katrine: Puść go! Słyszysz?! Gdyby nie on, wyleciałabym w powietrze!
Duch: Mówiłem, że będziesz tego żałować. Teraz i Matthew dołączy do ojca
Matt: Co?! Ty go... zabiłeś?
Duch: Chciałem, ale sam się poddał
Matt: Morderca!
Duch: Nie zabiłem go. Jeśli nie przestaniesz zbliżać się do mojej córki, wyrwę ci twoje serce jednym ruchem... Zrozumiano?
Matt: Tak
Duch: Obyś nie kłamał

Gwałtownie wyjął ze mnie rękę, że musiałem odkaszlnąć, spluwając krwią o podłogę. Nie miałem obrażeń wewnętrznych, ale po prostu nieźle potraktował moją twarz. Wolałbym uniknąć powrotu do tej sytuacji, więc raczej powinienem o niej zapomnieć. Od razu odleciałem do fabryki, gdzie oddałem zbroję. Niestety, ale nie obyło się bez uwag.

Rhodey: Co ci się stało? Przecież byłeś w masce. Kto cię tak pobił?
Matt: Ojciec tej, której uratowałem. Jest już bezpieczna, a Maggia nie zrobi jej krzywdy. Duch o to też zadbał
Rhodey: Akurat jutro będzie pogrzeb twojego taty, a ty wyglądasz, jak siedem nieszczęść
Matt: Nic mi nie jest, wujku
Rhodey: To lepiej będzie dla ciebie, jak pójdziesz spać
Matt: A ty?
Rhodey: Będę spał w zbrojowni
Matt: Dobranoc
Rhodey: Śpij dobrze
Matt: Dziękuję... I wzajemnie

Zdołałem wymusić uśmiech, skoro ledwo czułem twarz. Poszedłem do swojego pokoju, a przy sąsiednim pomieszczeniu usłyszałem czyjś płacz. Zerknąłem, uchylając lekko drzwi. Okazało się, że to Lily rozpacza. Nie chciałem teraz z nią rozmawiać, więc położyłem się spać.

~*Następnego dnia na cmentarzu*~

Ja, Lily, mama, wujek i jego rodzina, byliśmy na cmentarzu, gdzie mieliśmy pochować tatę. Pogoda idealnie dopasowała się w nasze uczucia oraz czarny kolor ubrań. Ciemne chmury razem z deszczem. Nic więcej nie potrzeba. Cztery osoby niosły trumnę, w której był nasz bliski, a Lily włożyła go do zbroi. Chciała go pochować, jak bohatera. Później trumna została położona.

Roberta: Zebraliśmy się tu dziś, żeby pożegnać wielkiego człowieka, którym był Tony Stark. Świat znał go pod postacią obrońcy dobra w zbroi Iron Mana. Jest mi trudno coś powiedzieć... Tak trudno, że nie potrafię ułożyć odpowiednich słów... Zawsze zdołał wygrać każdą bitwę. Walczył dla swoich kochanych dzieci i wspaniałej żony. Jednak teraz trzeba uczcić jego pamięć minutą ciszy

Wszyscy zamilkli, wpatrując się na sosnowe drewno, pod którym leżał człowiek. Mama próbowała być silna, ale wyglądała na wyczerpaną. Lily też z trudem to znosiła. Trzymałem ją za rękę, by jakoś wytrzymała.

Roberta: Tony Stark pozostanie w naszych sercach jako niezwyciężony Iron Man, kochany członek rodziny, troskliwy ojciec i wspaniały przyjaciel, ale także i mój drugi syn, którego traktowałam, jakby był wydany z mojego łona. A teraz... Składam kondolencje rodzinie Anthony'ego. Niech wytrwają w te trudne dni... Niech on spoczywa w pokoju

Gdy kobieta skończyła swoją przemowę, mama lekko zasłabła, a przecież jeszcze ciało nie zostało pochowane. Poprosiłem ją, by usiadła. Powoli upadła na podłogę, płacząc. Wujek wraz ze swoim ojcem opuścili trumnę na sam dół dziury, usypując ją ziemią.

Matt: Już dobrze, mamo. Jakoś to przeżyjemy
Pepper: Kochanie...
Matt: Cii... Nie płacz. Poradzimy sobie
Pepper: Dziękuję, że tu jesteś

Przytuliłem ją, a później pomogłem jej wstać. Teraz i Lily wyglądała na bladą. Patrzyła na zasypaną dziurę, aż chwyciła się za implant. Chyba ona również mocno przeżyła tę sytuację. Musiałem zobaczyć, czy dobrze się czuje.

Matt: Lily?
Lily: W porządku. To... Nic
Matt: Czytałaś list, prawda?
Lily: Tak

**Lily**

Nie potrafiłam już dłużej wytrzymać. Wystarczy, że wspomniał mi o liście i poczułam, jak cały świat się zatrzymuje. Upadłam na kolana, lecz nadal byłam przytomna. Musiałam się uspokoić. Przecież mój ojciec sam napisał w liście, że to nie moja wina. Jednak właśnie tak się czułam. Wstałam z ziemi, by pomóc mamie, bo potrzebowała napić się wody. Matt mi pomógł ją zabrać do domu, a niektórzy jeszcze pozostali na cmentarzu.

~*Dwie godziny później*~

Wciąż za oknem padał deszcz, ale i tak nie musieliśmy iść do szkoły ze względu na pogrzeb. Podałam mamie szklankę wody. Od razu nabrała kolorów, ale na wszelki wypadek zajęłam się nią. Matt zniknął do swojego pokoju. Fakt, że ktoś musiał mu nieźle przywalić. Nie pytałam go, o co poszło, bo wolał to zachować dla siebie.

Lily: Jak się czujesz?
Pepper: Dobrze. Po prostu rano nie chciałam nic jeść
Lily: Stąd te zasłabnięcie?
Pepper: No nie ukrywam, ale masz rację... A jak z tobą?
Lily: Przeżyję
Pepper: Lily, jeśli to coś poważnego...
Lily: Tak. Wiem, że powinnam powiedzieć, ale też trudno mi się pogodzić ze śmiercią taty

**Matt**

Mama i Lily z trudem przeżywają całą tę sytuację. Dalej były blade, ale wolałem je zostawić na chwilę same. Musiałem przemyśleć, co robić. Ojciec Katrine będzie ją śledził i nie dopuści do naszych spotkań. Jednak najpierw zajrzę do koperty. Najwyższy czas dowiedzieć się, co miał mi do przekazania.

Part 135: Igranie z wrogiem

**Lily**

Tak bardzo było mi brak taty, że mój mózg sam tworzył jego postać. To wszystko przez tęsknotę. Żałuję, że nie zdołałam go powstrzymać. Mogłam zapobiec tej tragedii. Mogłam, ale nie byłam w stanie nic zrobić.

~*Pół godziny później*~

**Katrine**

Próbowałam znaleźć jakieś wyjście z magazynu, ale wszędzie stali ci faceci w maskach. Ugadywali coś między sobą, a ich szef chyba miał zamiar skontaktować się z moim ojcem. Skoczyłam wraz ze krzesłem, nasłuchując fragment jego rozmowy.

Nefaria: Dobrze myślisz, Duchu. Mamy twoją córkę i nie zawaham się jej zabić. Masz dwie godziny, żeby zapłacić swoje długi, bo inaczej możesz pożegnać się z Katrine. Zjaw się w H-08 na nadbrzeżu.

No dobra. Teraz przynajmniej wiem, gdzie jestem i czego ode mnie chce ten cały szef tych idiotów. Hmm... Pozostało mi jedynie liczyć na szczęście, że mnie nie zabiją. Ja tak sobie gadu-gadu w myślach, a on się tu zbliża. No pięknie. Co teraz? Nie czułam strachu. Ani trochę. Jakoś się stąd wydostanę.

Nefaria: Módl się, żeby twój tatuś miał przy sobie kasę, bo inaczej będzie nieprzyjemnie
Katrine: Jesteś idiotą
Nefaria: O! Widzę, że się mnie nadal nie boisz. A to błąd, dziewczynko
Katrine: Nie nazywaj mnie tak!
Nefaria: Za dwie godziny, to nie będzie miało znaczenia

Usłyszałam jakieś pikanie, dochodzące z krzesła. Poczułam gęsią skórkę, która rozeszła się po całych plecach, powodując dreszcz. Porywacz przestał sobie żartować. Dlaczego? Podłożył bombę pod moimi nogami.

Nefaria: Nadal nie czujesz strachu? Podziękuj swojemu ojcu. Dzięki niemu, możesz zginąć... Chcesz coś powiedzieć, zanim stąd pójdę? Nie? W końcu milczysz

Gdy włączył odliczanie na ładunku, zamknął pomieszczenie i wyszedł. Nie potrafiłam powstrzymać łez. Złamał mnie. Bałam się, że umrę, a wina znowu spada na mojego ojca. Przecież wcześniej mówił, że czeka na zlecenie od jakiejś Nefarii. Jednak kłamał. Miał długi, które przed nami ukrywał.
Kiedy zaczęłam myśleć nad planem ucieczki, usłyszałam jakiś hałas. Walczyli ze sobą i raczej to nie był mój ojciec. Hałas przypominał wystrzał z wielu broni na raz. Ktoś krzyczał "Nefaria" i pewnie uciekali w popłochu. Potem jedynie dochodził dźwięk metalowych stóp, zbliżających się do miejsca, gdzie byłam zamknięta. Bez problemu rozwalił drzwi, a ja jedynie schyliłam głowę, by nie oberwać.

Matt: Wszystko gra?
Katrine: Odsuń się! Tu jest bomba!
Matt: Spokojnie. Już jesteś bezpieczna, Katrine
Katrine: Chwila... Skąd ty znasz moje imię?
Matt: Poczekaj chwilę

Pomógł mi się uwolnić i wziął krzesło razem z bombą, wyrzucając je w powietrze, że siła wybuchu rozniosła się, nie raniąc nikogo.

Katrine: Dziękuję
Matt: Niebawem powinien pojawić się twój ojciec
Katrine: A mogę wiedzieć, kim jesteś?
Matt: Znasz mnie

Odsłonił swój hełm i byłam w szoku. To... Matt? On mnie ocalił. Rzuciłam mu się na szyję, choć było trudno przy tak wielkiej zbroi. Już chciałam go pocałować, lecz wszystko musiało się zepsuć. W najlepszym momencie przerywa nam ojciec. Od razu oddalił się, zasłaniając swoją twarz.

Duch: Nie powinieneś się w to mieszać. Maggia już nigdy nie skrzywdzi mojej rodziny
Katrine: Mogłam zginąć przez twoje kłamstwa!
Duch: Nie powinnaś była uciekać z domu
Matt: Na szczęście już jest bezpieczna. Sprawdzę, czy nie ma jakiś innych zbirów w pobliżu
Duch: Zaczekaj... Kim ty jesteś?
Matt: Bohaterem
Duch: To mi nie wystarczy. Stark umarł. Wiem to, więc ty musisz być Rhodey Rhodes lub syn Anthony'ego
Matt: Nie musisz wiedzieć

Od razu wystartował do lotu, lecz on go zatrzymał, chwytając za jego nogę, aż upadł. Kompletnie mu odbiło! Chciał wiedzieć, kto mnie uratował.

**Matt**

Tak mi się odwdzięcza? Uratowałem jego córkę. Zaro wdzięczności, ale za to Katrine mi podziękowała. A teraz? Duch oszalał i walił we mnie wszystkim, czym popadnie.

Rhodey: Matt, wracaj do domu
Duch: Kim do diabła jesteś, blaszaku?

<<Matt, moc gwałtownie spada>>

Matt: Aaa!

Poczułem, jak zostałem porażony prądem, a zbroja w jednej chwili przestała działać, jak trzeba. Nie mogłem strzelać i nawet się ruszyć.

<<Restartuję system. Ponowne włączenie za minutę>>

Matt: Duch!
Duch: Teraz mogę wiedzieć, kim jesteś

Nie miałem siły go powstrzymać. Sam wyrwał maskę, aż odkrył moją tożsamość. Był wściekły, aż oberwałem mocno w twarz.

Duch: Matthew Stark? A jednak miałem rację. Pożałujesz, że ze mną zadarłeś!
Katrine: Tato, puść go! On mnie uratował! Nie rozumiesz?
Duch: Zakazałem ci się zadawać ze Starkami, a teraz twój chłopak będzie cierpiał
Katrine: Nie!

Part 134: Szczęśliwa pomyłka

**Matt**

Wujek już siedział na fotelu, lokalizując źródło alarmu. Coś mi mówiło, że Katrine ma kłopoty. O dziwo zlokalizowałem jej telefon w miejsce kłopotów. Komputer coś mówił, że to kryjówka Maggii. Kimkolwiek oni są, potrzebuje mojej pomocy.

Matt: Kim jest Maggia?
Rhodey: Tacy terroryści w maskach. Ich szefem jest Nefaria, więc niedobrze
Matt: Ojciec dałby z nimi radę?
Rhodey: Raczej tak. Są mniej groźni od Whiplasha
Matt: Jeśli oni ją skrzywdzili... Nie! Ja muszę jej pomóc!
Rhodey: Znacie się?
Matt: Pożyczysz mi zbroję?
Rhodey: Komu chcesz pomóc?
Matt: To przyjaciółka... Proszę cię, wujku. Muszę do niej lecieć. Na pewno jest w wielkim niebezpieczeństwie
Rhodey: Nie mogę ci pożyczyć zbroi. W ten sposób sam ryzykujesz. Twój ojciec, by nie chciał, żebyś walczył
Matt: Nie wiem, czego chciał! Jeszcze nie przeczytałem tego cholernego listu!

Uderzyłem pięścią w stół roboczy. Zacząłem tak walić mocno, aż wszystkie narzędzia znalazły się na podłodze. Byłem wściekły. Nie chciałem słuchać, czego "mój ojciec, by nie chciał". Teraz nie ma go tu! Nie będę siedział bezczynnie, gdy Katrine wpadła w poważne tarapaty. Wiedziałem, że robię źle, ale musiałem zabrać zbroję War Machine. Wszedłem do pancerza, czego mi kategorycznie zabronił.

Rhodey: Matt, nie możesz...
Matt: Właśnie, że mogę. Muszę uratować moją przyjaciółkę. Zrobiłbyś to samo na moim miejscu
Rhodey: Matt!

Wyleciałem z fabryki, próbując namierzyć sygnał z komórki Katrine. Może nie potrafiłem posługiwać się pancerzem, lecz FRIDAY była pomocna. Jednak z początku nie chciała się w to mieszać. Namierzyła ją w opuszczonym magazynie na nadbrzeżu.

Matt: Daleko do celu?

<<Radziłabym ci wrócić do domu. Jest już późno, a jutro masz szkołę>>

Matt: Przestań udawać mamę. Chcę ją uratować... Pomożesz?

<<Jeśli zostaniesz ranny...>>

Matt: Nie martw się. Potrafię o siebie zadbać

<<Cel znajduje się godzinę drogi stąd>>

Matt: Można przyspieszyć?

<<Można>>

Matt: FRIDAY?

<<Tak?>>

Matt: Dziękuję, że się zgodziłaś

<<Po prostu chcę, żebyś wrócił w jednym kawałku>>

Matt: Kiedy to się skończy, zwrócę zbroję

Przyspieszyłem prędkość w butach, aż trasa skróciła się o pół godziny. Musiałem wymyślić jakiś plan. Przecież nie będę strzelał, jak szaleniec do facetów w maskach. Myśl, Matt. Myśl. Jak to rozegrać? Zadzwonić do jej tatuśka? A może on już wie?

**Lily**

Dłużej nie potrafiłam spać. Słyszałam jakiś alarm, ale ignorowałam go. Pomyślałam, by wziąć się za list. Wcześniej tak nakrzyczałam na nich, żeby dali mi spokój. Wzięłam głęboki wdech, sięgając po kopertę. Powoli otwierałam jej zawartość. Jednak czułam się z tym źle. Tata poświęcił się dla mnie, a teraz okaże się, czym się usprawiedliwi. Co mi przekaże? Wyjęłam kartkę i zaczęłam czytać w myślach treść listu.

Kochana Lily,

Przepraszam, że do tego doszło. Nie mogłem dłużej patrzeć, jak nikt nie jest ci w stanie pomóc. Za długo cierpiałaś. Wybacz, że dawałem ci zły wzór, ale jako Iron Man trudno jest pogodzić obowiązki ojca i kochającego męża twojej matki. Starałem się zapewnić wam bezpieczeństwo, lecz teraz musicie jakoś dać sobie radę beze mnie. I nie obwiniaj się, bo chciałem ci uratować życie. Zrobiłbym to znowu, jeśli zaszłaby taka potrzeba. Wiem, że kylit mógł ci pomóc, dlatego uzyskałem go z mojego implantu dla ciebie.

Jeśli to czytasz, to będę się cieszył, że żyjesz, choć długo się nie zobaczymy. Pamiętam, jak cierpiałaś przez Matta, ale później mu wybaczyłem. Teraz tego oczekuję od ciebie. Wybacz mi. Chyba zawiodłem jako twój ojciec. Często misje w mieście były ważniejsze dla mnie, niż twoje problemy. Czasami miałem ochotę się poddać, bo nie potrafiłem pogodzić tylu ról na raz. Jednak dzięki temu, że urosłaś ze swoim bratem na mądre dzieci, wiem, że sobie poradzicie.

Będę tęsknić za naszymi chwilami, które spędziliśmy razem jako rodzina. Jednak nie pozostawiam cię bez niczego. Cała zbrojownia należy do ciebie. Wiem, że jesteś bardzo inteligentna, jak na swój wiek, dlatego ufam ci, że zrobisz z niej dobry użytek. Stworzysz wynalazki, pomagające ludziom.

Kocham cię

Twój tata

Co to ma znaczyć? On wiedział, że będę się obwiniać? Na kartkę spadło kilka łez. Nie potrafiłam się powstrzymać. Ledwie go straciłam. Nie wierzę, że dał mi całą zbrojownię na własność.

Lily: Kochałam cię, tato. Kochałam...  A ty musiałeś... odejść! Musiałeś?

Płacz był nie do powstrzymania. Opadłam na łóżko, łkając do poduszki. Jak pogodzę się z prawdą? On już nigdy nie wróci. Musiałam spróbować zasnąć, ale ten list przywrócił wspomnienia. Miałam wrażenie, że jest obok mnie i czuję jego ciepło. Jednak to było złudzenie, które nie mogło być prawdziwe.

---****--

Bardzo was przepraszam, że w tygodniu nie pojawiają się notki. Naprawdę straciłam ten wolny czas, ale ja tego opo nie porzuciłam. Nie porzuciłam tego bloga i dalej piszę. W zeszycie mam już sporo napisane i wystarczy jedynie przepisać. Listy były czasochłonne, ale z pomocą melodii "Healing", współpracy z Tośką, Agatą i Donią udało się je skończyć. Czekają nas jeszcze trzy listy. Jakieś pytania, co do notki? Zaspoileruję jedynie kawałek końca fazy szóstej. Będziecie zaskoczeni  :)

Part 133: Porachunki Nefarii

**Lily**

Mój tata nie żyje, a to wszystko przez głupią truciznę. Przecież na pewno lekarze wcześniej mieli antidotum, ale pojawili się za późno. Podobno odkupił swoje błędy. Jednak nie takim kosztem. Musiałam się uspokoić, by znowu nie trafić do szpitala.

Dr Bernes: W porządku?
Lily: Nic nie jest w porządku! Jak pani może o to pytać, skoro prawda jest inna?!
Matt: Lily...
Lily: Nie zgodzisz się z tym, Matt?!
Matt: Po części masz rację, ale nie krzycz. Dobrze wiesz, że sam się poddał
Lily: Tato, dlaczego?
Dr Bernes: Powinniście wrócić do domu. Odpocznijcie i pamiętajcie, że to nie koniec świata
Lily: Czyżby? Właśnie, że jest
Dr Bernes: Wasza mama zaraz tu powinna przyjść... Musicie się wzajemnie wspierać. Naprawdę wam współczuję, bo przez pierwsze dni będziecie czuć się ciężko. Jednak po jakimś czasie zapomnicie, do czego doszło
Lily: Mamy zapomnieć? Przecież był naszym ojcem! Nie możemy o nim zapomnieć!

To już całkiem wyprowadziło mnie z równowagi. Poczułam przypływ złości, że musiałam w coś uderzyć, by odreagować. Na szczęście w porę pojawiła się mama z wujkiem, który próbował zmusić się do jednego uśmiechu. Nie wychodziło mu to.

Pepper: Dziękuję, że się nimi zajęłaś
Dr Bernes: W porządku... Nic takiego... Podałam im leki na uspokojenie, ale widzę, że na Lily nie działają. Nadal się wścieka. Zabierz ich do domu. Potrzebują odpocząć
Pepper: Dobrze
Dr Bernes: A ty, jak się czujesz, Rhodey?
Rhodey: Wiedziałem, że kiedyś do tego dojdzie
Dr Bernes: I co zrobisz?
Rhodey: Spełnię jego ostatnią wolę... Przeczytam list, a oni powinni zrobić to samo
Dr Bernes: Rozumiem, więc trzymajcie się jakoś
Pepper: Dziękujemy

Wyszliśmy z budynku i pojechaliśmy do domu. Wolałabym być na miejscu taty, niż żyć dalej. Nigdy nie zapomnę, co zrobił. Jestem mu wdzięczna za życie. Też otworzę kopertę i przeczytam, co miał mi do powiedzenia. Postanowiłam ją otworzyć, jak będę sama w pokoju. Mój brat też był przytłoczony, lecz nie tak bardzo, jak wujek.
O dziewiętnastej znaleźliśmy się u celu. Od razu pobiegłam do siebie, zamykając drzwi na klucz.

Matt: Lily, co ty wyrabiasz? Otwórz drzwi
Lily: Zostawcie mnie... Zostawcie mnie samą!
Pepper: Wiemy, że jest ci ciężko, ale nie powinnaś reagować w taki...
Lily: Dajcie mi spokój! Chcę przeczytać list. Wy też to zróbcie
Pepper: Dobrze, ale przyjdź na kolację
Lily: Nie chcę jeść
Pepper: Oj! Jeszcze zmienisz zdanie

Kiedy już poszli do swoich pokoi, przetarłam oczy. Ile można płakać jednego dnia?

**Katrine**

Biegłam najdalej, jak się da. Na mojego pecha wybrałam sobie dzień ucieczki, gdy na dworze lało, a w dodatku wiał mocny wiatr. Jednak byłam już daleko od domu. Nie mogłam wrócić. Szczególnie po tym, co mi zrobił. Chciał mnie ukarać. Bałam się, co wymyśli, więc pierwszy mój plan polegał na zwykłej improwizacji.
Nagle nastąpił strzał z jakiejś furgonetki. Widziałam jedynie dym oraz facetów w białych maskach. Kolejne niedociągnięcie w planie. Jakie? Bo zostawiłam gaz pieprzowy w domu. Nie zdołałam nic zrobić, a jeden z nich podszedł mnie od tyłu, używając paralizatora. Poczułam porażenie wzdłuż kręgosłupa, upadając na chodnik. Straciłam przytomność.

~*Trzy godziny później*~

Obudziłam się w jakimś opuszczonym magazynie, gdzie poza uzbrojonymi terrorystami w maskach i skrzyniach pełnej bodajże nielegalnej broni, nic więcej nie było. Tyle, że zostałam porwana w jakimś celu.
Wzrok szybko wrócił do normy, że zauważyłem jeszcze jakąś osobę. Jakiś facet, który miał laskę z kryształem i na niej się opierał. To pewnie ich szef. I w co ja się najlepszego wpakowałam?

Katrine: Czego ode mnie chcecie?! Kim wy jesteście?!
Nefaria: Dość szybko się obudziłaś. Nawet nie krzycz, bo nikt cię nie usłyszy
Katrine: Zadałam pytanie. ODPOWIADAĆ!
Nefaria: Widzę, że zadziorna. Chyba masz to po ojcu
Katrine: Co? Wy go znacie? Znacie Ducha?
Terrorysta: Szefie, nie powinniśmy jej porywać. Możemy skończyć, jak Hummer
Nefaria: Tchórzysz?
Terrorysta: Nie, panie. Jednak wolałbym jeszcze pożyć
Katrine: Czego chcecie od mojego taty?
Nefaria: Hmm... Zwykle dotrzymywał obietnic, ale ostatnio zalega z kasą
Katrine: Heh! Typowe. Może wypuścicie mnie, a on wam daruje życia
Nefaria: Gdyby to było takie proste, nie byłabyś tutaj, prawda?
Katrine: Prawda
Nefaria: Pilnujcie jej, a ja wyślę wiadomość Duchowi. Jeśli mi nie zapłaci, zabiję tą małą

Cholera! Lepiej niech im zapłaci. Szkoda mu kilku groszy? Na szczęście byłam od nich sprytniejsza. Z ukrycia wysłałam sygnał do ojca. Moment... Pomyliłam się. To nie ten numer.  A niech to diabli! Lepiej, żeby ten ktoś wezwał jakąś pomoc. Nie wierzę, że o tym pomyślałam, ale wolałabym, by Iron Man mnie uratował. Szkoda tylko, że nie żyje.

**Matt**

Nie potrafiłem zasnąć. Przecież jako jedyny widziałem, co robi. Wmawiał, że nie jest narkomanem, ale coś z tą strzykawką zrobił. No i oczywiście mam nieodebrane połączenie od nieznanego numeru. Nie wiedziałem, kto dzwonił i dlaczego. Nie był przypadkowy, skoro usłyszałem alarm ze zbrojowni. Dość hałaśliwy. Au! Zaraz pękną mi uszy!
Postanowiłem zejść i go wyłączyć. O dziwo ten hałas zbudził jedynie mnie w domu. Reszta spała, jaka zabita. Poza wujkiem, który też przybiegł na miejsce alarmu.

----***---

No i ferie się skończyły. Teraz nie wiem, jak to będzie z dodawaniem notek. Fakt, że to moje ostatnie miesiące nauki, a później matura. Jednak sprawy się jeszcze bardziej pokomplikowały. Wróciłam do nauki japońskiego, z czym wiąże się mniej czasu na pisanie, a do tego wszystkiego czytam "Atlas chmur". Jednak postaram się w weekendy dać notkę. Trzymajcie się, blaszaki :)

Part 132: Nieporozumienie cz.2

**Ho**

Musiałem wziąć się w garść i powiedzieć im. Ledwo wyszedłem z sali i już cała czwórka mnie otoczyła. Tony'ego traktowałem, jak kogoś bliskiego, bo przez tyle lat ktoś musiał się zająć jego uszkodzeniami po wypadku samolotu. Teraz trudno mi cokolwiek wydusić z siebie, ale powinni znać prawdę.

Dr Yinsen: Przykro mi
Pepper: Nie! To niemożliwe. To na pewno jakiś kiepski żart, jak wtedy myśleliśmy, że umiera... Chcę się z nim zobaczyć
Rhodey: Czy on...
Dr Yinsen: Robiłem wszystko, co w mojej mocy, ale... on... po prostu się poddał
Rhodey: Co? Przecież już było tak dobrze
Pepper: I tak chcę zobaczyć Tony'ego, czy faktycznie umarł
Dr Yinsen: Zgoda... Masz do tego prawo... Ty też chcesz?
Rhodey: Wierzę na słowo, lecz... chcę się z nim pożegnać
Lily: A ja mogę?
Dr Yinsen: Lepiej, żebyś tego nie widziała
Lily: Był moim tatą! Też chcę się pożegnać!
Matt: Ja też
Dr Yinsen: Ostrzegam, że możecie to źle znieść. Szczególnie ty, Lily
Lily: Dam... radę

Dzieciaki były uparte, ale na ich własną odpowiedzialność wpuściłem na OIOM, gdzie ciało już było przykryte białym prześcieradłem. Odkryłem je, by zobaczyli jedynie jego twarz. Podszedłem do Victorii, która obserwowała całe zdarzenie.

Dr Bernes: Powiedziałeś im?
Dr Yinsen: A miałem jakieś inne wyjście? Nie! Nie miałem!
Dr Bernes: Ho, uspokój się... Nic nie mogliśmy zrobić, skoro sam się poddał
Dr Yinsen: Masz rację, ale gdybyśmy zdążyli na czas zaaplikować serum Lily, zdołalibyśmy jeszcze przywrócić kylit do implantu
Dr Bernes: Nie cofniesz biegu zdarzeń. Trzeba żyć dalej
Dr Yinsen: Tak... Jakoś trzeba

**Pepper**

Przez cały ten czas myślałam, że to jakiś żart. Że to kolejne upozorowanie śmierci, a Tony naprawdę się poddał. Rhodey chyba najbardziej to przeżył. Ledwo zobaczył jego bladą twarz i zaczął płakać. Przecież stracił zarówno brata, jak i przyjaciela.

Lily: To moja wina! To przeze mnie umarł! Gdyby nie ja... dalej... byłby z nami
Pepper: Lily, uspokój się
Lily: To moja wina!
Matt: Odkupił swoje błędy
Pepper: Co?
Matt: Jak kłóciłem się z ojcem, powiedziałem mu, że nie chcę stracić mojej siostry przez niego
Lily: Tato, proszę... Jeszcze możesz... walczyć

Rhodey wyszedł z sali, bo nie wytrzymał tego. Najgorzej, kiedy wracają wspomnienia. To boli, że już nie będą takie piękne. Matt razem z Lily zostali zabrani przez lekarkę, bo chyba wystarczyło im tego widoku. Ja zostałam jeszcze przez chwilę.

Pepper: Jutro miała być nasza rocznica, a zamiast tego odprawimy ci pogrzeb. I co? Zadowolony? Przeczytamy listy, które dla nas zostawiłeś, ale to nie zmienia tego, że mogłeś walczyć. Wiem, bo w końcu nasza miłość przezwyciężyła wszelkie przeszkody. Żegnaj, Tony. Mój mężu, ojcu moich dzieci i bohaterze Nowego Jorku. Mam nadzieję, że kiedy do ciebie dołączę, spotkamy się tam. Tam po "drugiej stronie"

Dopiero, kiedy wyrzuciłam z siebie emocje i nie było dzieci w pobliżu, mogłam uwolnić falę łez. Dotknęłam miejsca, gdzie miał implant, Położyłam na nim głowę, roniąc łzy.

Pepper: Moje życie... już nigdy... nie będzie... takie... samo
Dr Yinsen: Ale musisz im pomóc pogodzić się z nową sytuacją. Naprawdę wam współczuję... Przepraszam, że nie byłem w stanie mu pomóc
Pepper: Zabił się... Nikt tego inny nie zrobił... Sam odebrał sobie życie
Dr Yinsen: Uspokój się... Muszę go stąd zabrać... Nie chcesz jakiś leków na uspokojenie?
Pepper: Nie trzeba. Dam radę

Wstałam z krzesła i wytarłam ręką policzki, aż w końcu wyszłam z sali. Rhodey dalej był załamany. Przytuliłam go, by jakoś pocieszyć przyjaciela. Musieliśmy jakoś trzymać się razem.

**Katrine**

Ojciec dopiero wrócił o osiemnastej. Zwykle jego jazgot słyszę później. Słyszałam, jak rozmawiał o czymś z mamą. Wyszłam po cichu z pokoju, chowając się przy schodach. Gadał o jakiejś śmierci. Kto zginął? Przybliżyłam się bardziej barierek, nasłuchując ich rozmowy w kuchni.

Viper: Nie żyje? Ty to zrobiłeś?
Duch: Chciałem, ale sam mnie wyprzedził. Zresztą, już dawno powinien wąchać kwiatki od spodu
Viper: Kochanie, przecież nic ci nie zrobił. Wspólnymi siłami wydostaliście się z tej cholernej wyspy
Duch: Fakt, ale teraz nie musi obrywać za Katrine
Viper: A co ona ma z tym wszystkim wspólnego?
Duch: Śledziłem ją
Viper: Porąbało cię do reszty?! Tak się nie robi! W ten sposób jedynie cię znienawidzi! Tego chcesz?
Duch: Miała nie zadawać się ze Starkami! Złamała zakaz!
Viper: Porozmawiam z nią
Duch: Nie trzeba. Dostanie ode mnie karę
Viper: I naprawdę Iron Man nie żyje?
Duch: Raczej nie upozorowali jego śmierci po raz drugi... Raczej nie

Taa... Kochany tatuś. Chcesz dać mi karę? Proszę bardzo, ale ja stąd spadam. Wróciłam do pokoju, pakując najważniejsze rzeczy do plecaka. Okno nie było zbyt wysoko, więc mogłam skoczyć bez problemu.
Gdy już otwierał drzwi, w ostatnim momencie wyskoczyłam.

Duch: Katrine!

Miałam szczęście. Drugie piętro i obyło się jakoś bez złamań, bo spadłam na materac. Widocznie ktoś nowy się wprowadza, lecz to mnie uratowało. Szybko chwyciłam za plecak, biegnąc daleko od domu. Czy robię dobrze? Uwalniam się od dyktatury ojca.

**Lily**

Dostaliśmy od lekarki jakieś leki na uspokojenie. Jednak nadal się źle z tym czułam. To moja wina, że popełnił samobójstwo. Teraz i ja muszę odkupić swoje błędy.

Part 131: Nieporozumienie cz.1

**Pepper**

Lily mogła mieć rację, co do tego, że zostały mu ledwie dwa dni. Sądząc po tym, jak wygląda, wszystko było możliwe. Jednak nie chciałam go stracić. Gdyby lekarze szybciej się pojawili, może powstrzymaliby Tony'ego przed wstrzyknięciem kylitu. Rhodey milczał, siedząc przy nim.

Pepper: Może powiesz coś? Tylko ty wiesz, co się z nim dzieje
Rhodey: Nie będę ci mówić. Sama przecież widzisz...  A Lily mówi prawdę
Pepper: Czyli on...
Rhodey: Ma coraz mniej czasu
Lily: Przecież oni go uratują, tak?
Rhodey: Trzeba wierzyć, że będzie walczył

I znowu cisza. Nikt nie odezwał się ani jednym słowem. Jedynie, co było słychać, to dźwięk maszyn przy łóżku Tony'ego. Jedna z nich zaczęła dziwnie reagować. Od razu pobiegłam po lekarza. Czy to możliwe, że się obudził? Lily wybiegła ze mną i też chciała, by wrócił do zdrowia.

**Rhodey**

Nie wierzyłem, co widziałem. On poruszył ręką, a jego powieki się uniosły, gdy otworzył oczy. Nie panikował i sam pozbył się rurki z gardła, która mu przeszkadzała. Oddychał spokojnie, ale nadal z bólem.

Rhodey: Tony, słyszysz mnie? Powiedz coś
Tony: Rhodey...
Rhodey: Ale nas wystraszyłeś, chłopie. Już więcej tego nie rób, jasne?
Tony: Rhodey...
Rhodey: Muszę to powiedzieć Pepper i Lily. Będą zachwycone
Tony: Nie... mów... przez chwilę
Rhodey: O co chodzi? Przecież powinny wiedzieć. To twoja rodzina
Tony: Ja... umieram
Rhodey: Oj! Nie pleć bzdur. Będzie dobrze. Wyzdrowiejesz
Tony: Obiecaj... że... otworzysz... kopertę
Rhodey: Tony, proszę

Chwyciłem go za dłoń. Nie chciałem, by nas opuszczał. Skoro oddycha samodzielnie, może walczyć. Wygra to... No musi.

Tony: Przeczytajcie... listy
Rhodey: Tony!

Opadła jego ręka, a na ekranie pojawiła się pozioma linia, co mogła oznaczać jedno. Na szczęście lekarze usłyszeli pisk kardiomonitora i przybiegli na OIOM. Musiałem wyjść z sali, a Pepper chciała wiedzieć, co się stało. Uniknąłem niechcianego wzroku. Nie potrafiłem spojrzeć w jej oczy.

Pepper: Rhodey, co się dzieje?
Rhodey: Obudził... się
Lily: Wujku?

Zbladłem na twarzy i musiałem usiąść. Chciałem się uspokoić, ale wiedziałem, że szanse zmalały do 2%.

**Matt**

Wróciłem do domu, ale nikogo nie było. Pomyślałem, że siedzą w zbrojowni. Jednak tam też nie znalazłem żywej duszy. Jedynie usłyszałem głos komputera.

<<Coś się stało?>>

Matt: Gdzie są wszyscy?

<<Pojechali do szpitala, ale nie martw się. Lily całkowicie wyzdrowiała. Chciały się zobaczyć z Tony'm>>

Matt: A coś wiadomo?

<<Nie wiem. Musiałbyś sam zobaczyć, ale lepiej zajmij się lekcjami>>

Matt: Nie mam żadnych

<<No to idź zobacz się z ojcem>>

Odłożyłem plecak na kanapę i szybko pobiegłem do szpitala. Dzięki moim genom, znalazłem się na miejscu w zaledwie pięć minut. Zdziwiłem się, że było tak pusto, lecz poczułem, jak coś przechodzi przez korytarz. Nie widziałem tego, ale wiedziałem, że to coś żyje. Od razu poszedłem za tym kimś, aż dotarłem pod salę ojca. Przed nią siedziała mama z Lily i wujkiem. Aż tak źle?

Matt: Mamo?
Pepper: Nic... nie wiem
Matt: A ty, Lily?
Lily: Musi być dobrze. Po prostu musi
Matt: Co robią lekarze?
Pepper: Walczą za niego

Nie wiedziałem, co mam powiedzieć. Po prostu też musiałem usiąść. Próbowałem też myśleć jako pozytywnie, ale nie dało się.

**Duch**

Przeszedłem bez problemu po korytarzu, aż dotarłem do sali, gdzie leżał Iron Man. Przeniknąłem przez drzwi bez dotykania klamki. Widziałem, jak zaledwie dwójka lekarzy próbowała ocalić mu życie. Chyba raczej nie muszę go dobijać, skoro sam umrze. Jednak nie miał ran na ciele, więc on był temu winny. Samobójstwo? A! To nowość.

Dr Bernes: Kardiofryna
Dr Yinsen: Podano... Teraz trzeba czekać

Zaprzestał czynności ratowniczych, a stan Anthony'ego nie uległ poprawie. Zanim zniknąłem z sali, usłyszałem jedynie kilka kluczowych słów.

Dr Yinsen: Czas zgonu. Godzina 16:05

Żegnaj, Iron Manie. Chyba już nie doczekam się z tobą walki.

**Ho**

Nie udało się. Myślałem, że coś uda się zdziałać, ale on po prostu się poddał. Teraz muszę powiadomić jego rodzinę. Byłem załamany i nie chciałem im nic mówić.

Dr Bernes: Ho, spokojnie... Powiem im
Dr Yinsen: Nie, bo to ja prowadziłem całą akcję. Muszą poznać prawdę ode mnie
Dr Bernes: Robiliśmy, co się dało
Dr Yinsen: Przecież... Przecież powinien jeszcze wytrzymać
Dr Bernes: Sam się poddał
Dr Yinsen: Po nim nie spodziewałbym się czegoś takiego

---**---

Nie bijcie. To nie koniec opo. Jeszcze czeka nas sporo wątków. Wiem, że zrobiło się niefajnie, ale jakoś musicie przeżyć bez blaszaka.