Part 10: Byłbyś ze mnie dumny

**Tony**

Obudziło mnie czyjeś wołanie. Jeszcze była noc, dlatego nikogo się nie spodziewałem. Tym kimś była Pepper. Zdziwiłem się na jej widok. Czy to faktycznie ona? Tak. Nie miałem żadnych zwidów, ale…

Tony: Pepper? Co się stało?

Pepper: Pomyślałam, by zobaczyć, jak się czujesz

Tony: Hah! Jak widzisz, żyję

Pepper: Właśnie widzę, a poza tym, powinniśmy sobie coś wyjaśnić

Tony: Nie rozumiem

Pepper: Czy to prawda, że jesteś Iron Manem?

Tony: Skąd taki pomysł? Mam chore serce i jak mógłbym nim być?

Pepper: Przyznaj, że nie umiesz kłamać. Też ci coś zdradzę. Jutro będę mianowana na agentkę SHIELD, więc nie musisz się bać, jeśli chodzi o twój sekret

Tony: Skąd wiesz, że mam zbroję?

Pepper: Słyszałam, jak ktoś biegnie i widziałam, że to ty, a potem był taki hałas stalowych stóp. I widziałam, że chowasz zbroję do plecaka. Sprytne

Cholera. No ładnie. Powinienem bardziej uważać. Chyba czas zmienić położenie zbrojowni, bo piwnica nie daje mi warunków na tworzenie, a nie ma w niej też systemu alarmowego. Przydałby się.

Tony: Nikomu o tym nie mów

Pepper: Nawet Rhodey’mu?

Tony: On to już wie od czasu wypadku. Właśnie wtedy uratował mi życie. Ech… Długa historia. A widziałaś go może?

Pepper: Nie

Tony: Bo poprosiłem go, żeby sprawdził, jak się czujesz

Pepper: Cóż… Trochę lepiej, ale potrzebuję czasu

Tony: Najgorsze jest podejrzewanie kogoś o morderstwo i zaczynasz świrować. Podejrzewałem dawnego przyjaciela mojego ojca, a okazało się, że ten, który przyjaźnił się ze mną, a raczej udawał, to okazał się mordercą

Pepper: Jak ty to robisz, że jesteś taki spokojny?

Tony: Musiałem żyć z tą myślą, że już go nie odzyskam, ale czasem mam ochotę zabić tego, który mi go odebrał

W jednej chwili zastygnąłem, leżąc na kanapie. Miałem przed oczami cały wypadek. Znowu widziałem, jak chciałem przygotować się do lądowania, a tata rozmawiał ze Stane’m. Cholerny, Gene. Musiał to zrobić. Wtedy po ostatni raz widziałem twarz ojca, jak była żywa.

Po kilku minutach, ocknąłem się.

Pepper: Tony?

Tony: W porządku, Pepper. Coś sobie przypomniałem i uwierz mi, ale to nie było miłe

Pepper: Domyśliłam się. Wybacz, że ci tak wtargnąłem, bo musiałam sprawdzić swoje przypuszczenia

Tony: Dzięki, że nie powiedziałaś nic Rhodey’mu

Pepper: Nie miałam okazji, ale i tak mu nie powiem. Dam ci pewną radę, Tony

Tony: Jaką?

Pepper: Nie pozwól, by wróg wykorzystał twoją słabość

Tony: Wiem o tym i będę pamiętał

Poszedłem odprowadzić ją do drzwi. Przez chwilę byłem wpatrzony w jej brązowe tęczówki. Wyglądała na taką niewinną, ale jakże uroczą. Naprawdę, Tony? Zakochałeś się? Teraz musisz znaleźć idealną okazję, by się do tego przyznać.

**Pepper**

A jednak miałam rację. Tony to Iron Man. Czyli nie musiałam się bać, że powie o moim sekrecie. Jednak tak dziwnie się na mnie patrzył. Coś mi wpadło do oka? No dobra. Lepiej wycofać się i iść do domu.

~*Następnego dnia*~

Przygotowywałam się do uroczystości na agentkę. Ubrałam się w czarną sukienkę, podkreślając żałobę. Nie malowałam się nawet w lekkie odcienie cieni do powiek. Założyłam czarne buty na płaskim obcasie i wyszłam z mieszkania. Widziałam, że była już dziewiąta., więc miałam niewiele czasu do ceremonii.

Wsiadłam do auta i pojechałam na helikarier. Agenci byli już w galowych strojach przygotowani do pasowania. Pojawiłam się na czas. Całe szczęście.

Agentka Hill: Witaj, Patricio. Gotowa?

Pepper: Chyba tak

Agentka Hill: Wszystko gra?

Pepper: Tak, tak. Po prostu stało się coś, czego nie umiem zrozumieć

Agentka Hill: Nie martw się. Jeśli chodzi o samą ceremonię, to trwa krótko. Zostajesz wywołana, dostajesz oznakę z strojem uzbrojonego po pas i to wszystko

Pepper: Chyba nie będzie, aż tak źle

Agentka Hill: Myślę, że podołasz jako agentka SHIELD. W końcu, twój ojciec służy jako agent FBI

Pepper: Służył

Posmutniałam i poszłam na salę, gdzie generał Fury pasował “świeżaków”. Lista była wymieniana alfabetycznie. Ponad 30 minut czekałam na swoją kolej, aż w końcu…

Generał Fury: Patricia Potts!

Podeszłam odebrać odznakę wraz z innymi rzeczami, które potrzebowała, początkująca agentka. Z jednej strony, byłam z siebie dumna, ale z drugiej, zawiedziona, bo nie uratowałam mojego ojca. Wyobrażałam sobie, że stał tam w tłumie i uśmiechnął się, będąc ze mnie dumny, Nawet zasalutował.

Pepper: Byłbyś ze mnie dumny, tato

Odeszłam, uśmiechając się w tę stronę, gdzie stał jako duch. Stałam tak przez chwilę i wyszłam na korytarz. Musiałam iść do łazienki, bo znowu zachciało mi się płakać. Tak bardzo chciałam, by był ze mną. By coś powiedział, a tak pozostał jedynie wspomnieniem.

Kilka minut później, wyszłam z łazienki. Na korytarzu znowu trafiłam na agentkę Hill.

Agentka Hill: Dobrze się czujesz, Patricio?

Pepper: Cieszę się, bo mam odznakę

Agentka Hill: Raczej nie płaczesz ze szczęścia

Pepper: A muszę mówić? Niech taka wersja zostanie aktualna, dobrze?

Agentka Hill: Jak chcesz, ale możesz na mnie liczyć, jeśli masz jakiś problem

Pepper: To miłe, lecz z tym muszę poradzić sobie sama

Przetarłam oczy, odchodząc do wyjścia, znikając z helikariera. Mieli też jakąś imprezę, ale nie będę w niej uczestniczyć, skoro mój ojciec opuścił ten świat. Nie wierzę w przypadkową śmierć. To musiało być celowe działanie.

Part 9: Cel Whiplasha

**Pepper**

Po co on tu przyszedł? Akurat musiałam teraz pobyć sama, ale głuchy nie jest i niestety mnie usłyszał. Wyglądał na przerażonego. Lustrował moje ciało, szukając czegoś. O czym on myśli?

Tony: Pepper, co się stało? Jesteś ranna?

Pepper: Zostaw mnie

Tony: Nic ci nie jest?

Pepper: Już ci mówiłam. ZOSTAW MNIE SAMĄ!

Nadal płakałam, myśląc o tym, że mogłam go uratować. Zawsze tak jest. Mogło być inaczej. Teraz już nie mam ojca. Nie mam nikogo i muszę jakoś z tym żyć. Po prostu muszę.

Z bezsilności rzuciłam mu się na szyję, płacząc. To był taki odruch. Chciałam wyrzucić wszelkie emocje.

Pepper: Mój ojciec… On… On nie żyje! Straciłam go!

Tony: Przykro mi, ale musisz dalej żyć. Wiem, jak to jest. Sam straciłem ojca. Mówiłem ci o tym, prawda?

Pepper: Prawda

Tony: Pomożemy ci z Rhodey’m. Nie martw się. Możesz na nas liczyć

Pepper: Dziękuję

Tony: A jak test?

Pepper: Zdałam, ale nie będę się cieszyć

Tony: Wiem, że jest ci ciężko, ale dasz radę

Pepper: Dziękuję, że przyszedłeś

Tony: Drobiazg. Bałem się, że zostałaś ranna

Pepper: Polubiłby cię za troskę. Może nie spędzał ze mną zbyt wiele czasu, bo zajmował się misjami jako agent FBI, ale zawsze kochał i dbał o moje bezpieczeństwo

Tony: Dlatego wytrwasz. Będzie dobrze

Przytuliłam go jeszcze bardziej, wytężając ostatnie łzy rozpaczy. Cała złość zniknęła, zmieniając w pozytywne emocje, czyli pogodzenie się z prawdą.

Tony: Czujesz się lepiej?

Pepper: Tak. Dziękuję

Nagle odezwał się jakiś alarm. Chyba domyślałam się, że…

Tony: Muszę już iść

Pepper: Chodzi o implant?

Tony: Tak

Pożegnał się i wyszedł, a ja próbowałam wziąć się w garść.

**Tony**

Głupi, głupi, głupi. Ile razy ma do ciebie dotrzeć, że zależy ci na niej? Musiałeś kłamać? Och! Kiedyś jej powiem, że jestem Iron Manem, ale nie teraz, jak cierpi. Odwiedzę ją jutro. Jednak dobrze, że nie została przez nikogo skrzywdzona.

To był alarm o zagrożeniu. W telefonie miałem aplikację oprogramowania przenośnego systemu zbrojowni. Wykryto sygnaturę. Whiplash? Czego on chce? Dawno z nim nie walczyłem, ale musiałem się uzbroić do walki. Znowu olewam zalecenia. No trudno.

Wszedłem do pokoju, biorąc plecak z szafy, czyli moją zbroję. Zbiegłem po schodach, aktywując ją. Wzbiłem się w powietrze.

Oczywiście Rhodey raczej zauważył, że zniknąłem, bo nabijał się na linię. Przekierowałem połączenie do zbroi.

Tony: Wybrałeś zły moment na rozmowę, Rhodey

Rhodey: Gdzie cię wywiało?! Nie mów, że walczysz

Tony: Na pewno nie tańczę w klubie go go, ale będę musiał zaraz wziąć się do roboty. Whiplash się uaktywnił

Rhodey: Całkiem oszalałeś?!

Tony: Nie ja, a on. Mógłbyś zobaczyć, co się dzieje z Pepper?

Rhodey: A ty nie możesz?

Tony: Nie wkurwiaj mnie, dobrze?! Przecież jestem zajęty! Idź sprawdź, czy czegoś nie potrzebuje. Dowiedziała się o śmierci ojca i powinniśmy jej pomóc

Rhodey: Rozumiem. No to uważaj na siebie

Tony: Rhodey, ja zawsze uważam

Rhodey: Oj! Nie byłbym taki pewien

Dość szybko doleciałem do źródła zagrożenia, rozłączając się z Rhodey’m. Pan niania powrócił. Lepiej niech zajmie się Pepper.

Nagle poczułem, że zostałem trafiony. Bomby? Auć! Moje kości. Wylądowałem twardo na ziemi, a błysk z biczy sugerował o pojawieniu się Whiplasha.

Whiplash: Łatwo było cię wyciągnąć z kryjówki, Iron Manie

Tony: Ojej! Tak bardzo się stęskniłeś? Naprawdę chcesz zginąć w zgniatarce?

Whiplash: Nie powiedziałbym, że to dotyczy mnie. Zedrę z ciebie tę zbroję

Tony: Prośba i zawsze można

Jako pierwszym ruchem było strzelanie z repulsorów. Był szybszy, niż wcześniej. Chyba Mr. Fix ulepszył naszego drania. Stare metody nie działały. Trzeba było przetestować własne aktualizacje.

Zwiększyłem moc do unibeamu, wystrzeliwując wiązkę promieni, lecz nawet nie został drasnięty. Odbił je tarczą elektromagnetyczną. A jednak łatwo nie da za wygraną.

<< Uwaga! Gwałtowny spadek mocy>>

Cholera. Pozostały mi jedynie rezerwy. Tak szybko? Musiałem coś wymyślić, bo inaczej żywy nie wrócę.

Zdecydowałem się użyć pozostałej energii na równomierne użycie unibeamu i repulsorów.

<< Uwaga! Spadek mocy. Zasilanie spadło do 5%>>

I w końcu go trafiłem. Padł na ziemię. Podszedłem do niego chwiejnym krokiem.

Tony: Poddaj się!

Whiplash: Nigdy!

Oplótł zbroję biczami, porażając prądem. Czułem piekielny ból ciała Jakbym miał spłonąć od środka. Użyłem pozostałej energii, by uwolnić się z uwięzi. Udało się. Jego broń została zniszczona.

Whiplash: Nie myśl, że to koniec. Muszę dokończyć, co zacząłem

Tony: Chcesz mnie zabić?

Whiplash: Innym razem. Mr. Fix wyznaczył mi o wiele ważniejsze zadanie. Tak, więc żegnaj, Iron Manie

Upadłem i nie potrafiłem wstać, a Whiplash uciekł. Zastanawiałem się, kto był celem? Co miał dokończyć? Obym go wyprzedził. Nie chciałbym mieć nikogo na sumieniu.

<< Autopilot włączony>>

Kiedy zbroją wylądowałem na dachu bloku, schowałem ją do plecaka i zszedłem na dół. Czułem się zmęczony, więc poszedłem spać. Jednak moje myśli krążyły wokół celu Whiplasha. Kogo chce zabić?

Part 8: Czy dobrze? A czemu nie?

**Tony**

Obudziłem się kolejnego dnia. Czułem się o wiele lepiej, ale nie na tyle, by wracać do zbroi. Jednak nie mogłem bezczynnie leżeć, gdy miasto będzie potrzebować Iron Mana. Cieszyłem się, że dostałem wypis bez jakiś tam przeszkód, ale otrzymałem kilka ważnych uwag na temat implantu.

Kilka minut później, byłem gotowy wrócić do domu. Wyszliśmy ze szpitala, wsiadając do samochodu. Wyglądała na przygaszoną. Może znaliśmy się dość krótko, ale chciałem jakoś jej pomóc oraz odwdzięczyć za kolejne uratowanie mi życia. No, a z Rhodey’m musiałem się rozmówić.

Tony: Przepraszam, że sprawiłem ci tyle kłopotów

Pepper: Przestań. Już ci mówiłam, że to nic takiego. Cieszę się, że żyjesz. To się liczy

Tony: Wszystko gra? Wyglądasz na taką przygnębioną

Pepper: Im mniej wiesz, tym lepiej

Tony: Aż tak źle?

Pepper: Chodzi o test

Tony: Nie zdałaś?

Pepper: Nic takiego nie powiedziałam. Chodzi o coś zupełnie innego

Tony: Jeśli nie chcesz mówić, to nie mów. A, co chciałaś mi powiedzieć wcześniej?

Pepper: Już nieważne. Wszystko wiem. Trzeba Rhodey’go opieprzyć, bo skazał cię na śmierć

Tony: Raz mu można odpuścić

Pepper: No chyba nie

Po godzinie, znaleźliśmy się na parkingu osiedla. Milczała i nic nie mówiła. Nie wiem, co było tego powodem. Skrywała jakieś sekrety, a ja nie przyznałem się do wszystkiego. O blaszaku dowie się później.

Gdy mieliśmy już wejść do swoich mieszkań, odważyłem się zapytać.

Tony: Mogę cię o coś poprosić?

Pepper: Słucham

Tony: Nie mów Rhodey’mu

Pepper: O czym?

Tony: O tym, czego się dowiedziałaś

Pepper: Nie ma sprawy. Będę milczeć, jak grób

Przez chwilę uśmiech zagościł na jej twarzy, ale szybko znikł. Mam nadzieję, że znajdę czas na szczerą rozmowę. Chciałbym ją bardziej poznać. Niewiele wiem. Wiem natomiast, że nazywa się Pepper i nie jestem jej obojętny.

Kiedy wszedłem do domu, odłożyłem klucze na komodę przy lustrze. Wszystko było, jak w najlepszym porządku, a Rhodey siedział zaczytany z książką.

Tony: Cześć, Rhodey. Już wróciłem. Stęskniłeś się? Eee… Rhodey? Rhodey!

Od razu, jak krzyknąłem, książę się wybudził z transu.

Rhodey: O! Hej! Już cię wypisali?

Tony: Nie było podstaw, by mnie zostawiać. Jest dobrze, ale powinieneś oberwać

Rhodey: Oj! Wiem, o co ci chodzi, ale obiecuję, że następnym razem, to ja zajmę się tobą. I co ci powiedział lekarz?

Tony: Za mało odpoczywam i mam o siebie dbać

Rhodey: Dlaczego mam wrażenie, że kłamiesz? Powiesz prawdę?

Tony: Zostawisz mnie samego? Dzięki za ogarnięcie bałaganu, ale teraz potrzebuję spokoju

Rhodey: Tony, co się stało?

Tony: To nic. Idź już

Rhodey: No dobra, ale dzwoń, gdyby coś się działo

Tony: Dobra

Rhodey wyszedł. I dobrze. Nie lubię okłamywać najlepszego przyjaciela, którego traktuję, jak brata. Kłamałem z informacjami na temat mojego stanu. Gdyby wiedział, zabrałby mi klucz do piwnicy. Na szczęście udoskonaliłem zbroję, więc mogę mieć ją ze sobą jako plecak. Całkiem sprytnie, nie? No dobra. Potrzebowałem odpocząć i pomyśleć, co dalej.

**Pepper**

Chciałam, jak najszybciej zamknąć się w pokoju i z niego nie wychodzić. Zbierało mi się na płacz. Dlaczego? Przez Tony’ego. Przez to, co się dowiedziałam, bałam się o jego życie. No tak. Chyba naprawdę dopadła mnie strzała Amora. Powinnam skupić się na byciu przyszłą agentką SHIELD, a nie myśleć o płci przeciwnej.

Z rozmyśleń wyrwał mnie telefon. Prywatny. Ktoś obcy? Coś mi mówiło, że to coś ważnego.

Pepper: Tak, słucham

Agentka Hill: Dzień dobry. Mówi agentka Hill. Mówię z Patricią Potts?

Pepper: Tak, to ja

Agentka Hill: Chciałabym ci pogratulować zdania egzaminu

Pepper: Jezu! Naprawdę zdałam?

Agentka Hill: Nie ma mowy o pomyłce. Jeszcze raz gratuluję i zapraszam na uroczystość, która odbędzie się jutro

Pepper: Dziękuję za wiadomość

Agentka rozłączyła się, a mój humor odrobinę się poprawił. Chciałam zadzwonić do ojca, ale chyba był na misji, więc raczej poza zasięgiem. Dawno z nim nie miałam okazji porozmawiać. Przydałaby się jakaś ojcowska rada.

Próbowałam zadzwonić na jego komórkę. Przez dłuższy czas była cisza, ale czekałam. Czekałam, aż odbierze.

Wreszcie po długim oczekiwaniu, odezwał się ktoś po drugiej stronie. To był mi znany głos, lecz nie ten, który pragnęłam usłyszeć.

Pepper: Tata?

Agent Bernes: Niestety, ale nie. To ty, Pepper?

Pepper: Kim pan jest? Skąd pan ma telefon taty?! Gdzie on jest?!

Agent Bernes: Uspokój się. Ciężko mi mówić, o czymś takim przez telefon, lecz musisz wiedzieć, że on już nie wróci

Pepper: Co to ma znaczyć?!

Agent Bernes: Musisz mi uwierzyć, co ci powiem. Byłem jego przyjacielem, dlatego mi też jest trudno, więc przyjmij ode mnie kondolencje

Pepper: Co to ma być do cholery?! Jakiś kiepski żart?!

Agent Bernes: Chciałbym, ale twój ojciec zginął na akcji. Przykro mi. Nie dało się nic zrobić

Pepper: Co?!

Opuściłam telefon, który z hukiem spadł na podłogę. Zaczęłam płakać i nie mogłam się powstrzymać od krzyku rozpaczy. To bolało. Ta strata najbliższej mi osoby. Teraz zostałam sama, a cała rodzina leży w grobie. Dlaczego ja muszę cierpieć ?! Dlaczego ja?!

Moje krzyki były tak donośne, że ktoś wbiegł do pokoju, gdzie leżałam na ziemi.

Pepper: Tony?

Part 7: Muszę zostać

**Tony**

Obudziłem się, otwierając ociężale oczy. Po kilku mrugnięciach, obraz stał się na tyle wyraźny, że wiedziałem, gdzie się znajduję. Jednak swój wzrok skupiłem na postaci, stojącej obok. Dr Yinsen? I co ja narobiłem?

Dr Yinsen: Chyba mieliśmy umowę. Mieliśmy się spotykać raz w miesiącu, a już się stęskniłeś. No dobra, ale teraz to na poważnie. Znowu ignorujesz moje zalecenia. Jak przez pierwsze lata miałeś implant, jakoś przymykałem na to oko, ale teraz nie jesteś już dzieckiem

Tony: Przepraszam, ale to było raz

Dr Yinsen: Jakoś ci nie wierzę. Sprawdziłem twój implant i wygląda na to, że nie ładowałeś go w pełni od zeszłego tygodnia. Można wiedzieć, czemu zachowujesz się tak bezmyślnie?

Tony: Po prostu pomyślałem, że nic się nie stanie, jak raz, czy dwa sobie odpuszczę

Dr Yinsen: To źle myślałeś, Tony. A żyć jeszcze chcesz?

Tony: Tak

Dr Yinsen: Więc nie zachowuj się, jak głupie dziecko i dbaj o siebie. Jeszcze jedna taka akcja, a możesz trafić do kostnicy

Tony: Rhodey powiedziałby to samo. Może tu wejść?

Dr Yinsen: Nie ma go. Nie uwierzysz, ale pewna dziewczyna bardzo się o ciebie martwiła i to jej powinieneś zawdzięczać życie. Gdyby cię tu nie zabrała, byłoby źle. Naprawdę, ale bardzo źle, że mógłbyś już nigdy się nie obudzić

Tony: Jaka dziewczyna?

Nagle ktoś otworzył drzwi i wychylił głowę. Znałem ją. Pepper? Kto, by pomyślał, że drugi raz zawdzięczam jej życie. A gdzie jest Rhodey? Zwykle, to on się martwi, a teraz ma mnie w dupie? Nieprawdopodobne.

Pepper: Mogę wejść?

Dr Yinsen: Nie ma sprawy. Sprawdziłem, co trzeba i do domu wróci jutro

Tony: Jak to jutro? Nie mogę dzisiaj? Przecież czuję się dobrze

Dr Yinsen: To jedynie chwilowe. Dostałeś leki, a jeszcze nie ustabilizowałem implantu, żeby pobudzało serce. Prawie go zepsułeś. Wiesz o tym?

Pepper: Czyli mógł umrzeć?

Dr Yinsen: Tak, dlatego dobrze, że go tu zabrałaś. Uratowałaś mu życie

Tony: Dziękuję ci i przepraszam za kłopot

Pepper: Niby jaki? Zrobiłam, co musiałam. Nie ma sprawy

Tony: Chciałaś się wynieść, prawda?

Pepper: Zmieniłam zdanie

Tony: Naprawdę?

Pepper: Tak, ale chcę wiedzieć, co się z tobą dzieje. Chciałabym ci jakoś pomóc

Tony: Nie potrzebuję drugiej niańki

Dr Yinsen: Jeśli mogę się wtrącić, ktoś musi cię pilnować, bo sam nie dajesz rady dbać o zdrowie. Ja mam jej powiedzieć o twoim stanie, czy sami sobie pogadacie?

Tony: Sami

Dr Yinsen: W porządku, więc zostawiam was na chwilę

**Pepper**

Lekarz zostawił nas samych. Tony miał mi wiele do wyjaśnienia. Ma chore serce? I to jest ten wielki sekret? Mógł umrzeć, a Rhodey nie chciał go zabrać do szpitala, który się okazał potrzebny. Mam nadzieję, że będzie dobrze, bo nie wygląda najlepiej. Chyba potrzebuje odpocząć.

Pepper: Dobrze cię znów widzieć. Masz szczęście, bo kuchnia nie poszła z dymem

Tony: Martwiłaś się

Pepper: Jesteś w błędzie

Tony: Czyżby? On mi mówił, że się martwiłaś i musiał cię uciszać

Pepper: Haha! Na serio mu wierzysz?

Tony: Tak, bo niby czemu miałby kłamać?

Pepper: Żebyś w końcu się przejął. Dobra. Eee… Chcę wiedzieć wszystko

Tony: O czym?

Pepper: Chcę wiedzieć, czemu tak ciągle mdlejesz? Co to za kółko? Naprawdę masz duże kuku?

Tony: Whoa! Pepper, zwolnij trochę. Zacznijmy od początku. Miałem wypadek, w którym straciłem ojca i na taką “pamiątkę” mam nieodwracalnie uszkodzone serce, które podtrzymuje właśnie te kółko, czyli implant

Pepper: Wow! Dość sporo wycierpiałeś. Teraz rozumiem, a twój “kochany” przyjaciel nie chciał, żebym cię zabrała do szpitala

Tony: To dziwne. Gdzie on jest?

Pepper: Pewnie ogarnia twoje mieszkanie, jak prawie puściłeś je z dymem. Co gotowałeś? Czułam makaron. O! Zjadłabym makaron

Tony: Akurat trafiłaś. Właśnie to chciałem zrobić

Pepper: Mmm… Przez ciebie mam na to smaka

Tony: To idź coś zjedz

Pepper: Nie mogę

Tony: Dlaczego?

Nie zdołałam dokończyć, bo do sali wszedł lekarz. Musiałam go zostawić, ale na pewno jeszcze wrócę. Chciałam się do czegoś przyznać, ale to byłby mój największy błąd. Nie mogłam się zakochać po tak krótkiej znajomości.

Siedziałam na korytarzu, myśląc nad tym, co mi powiedział.

**Tony**

Byłem ciekaw, co Pepper chciała mi powiedzieć, ale doktorek zwykle zjawia się nie w porę. Zamiast mnie opieprzać za bezmyślność, sprawdził wszelkie parametry, które były prawie w normie. Zaznaczył, że “prawie”. Był dość krótko i jedynie implant podłączył do jakiejś maszyny. Nie wiem, dlaczego, ale nie zamierzałem zawracać sobie tym głowy. Musiałem pogadać z Rhodey’m. Miał szczęście, bo odebrał za pierwszym sygnałem.

Rhodey: Hej, Tony. Wiedziałem, że dasz radę. Jak tam?

Tony: Jesteś dupkiem, wiesz? Jak mogłeś pozwolić Pepper, by mnie taszczyła do szpitala? Przez ciebie podobno mogłem umrzeć. Rozumiesz to?

Rhodey: Cholera. Nie wiedziałem. Dobrze wiesz, że wolałem uniknąć szpitala, ale jest już dobrze?

Tony: Jutro wrócę, a kuchnia cała?

Rhodey: Nie martw się. Jest cała i wybacz, że zlekceważyłem twój stan. Myślałem, że samo ładowanie wystarczy

Tony: I pomyliłeś się. Muszę już kończyć. Do zobaczenia jutro

Rhodey: Pa

Odłożyłem telefon na małą szafkę przy łóżku i zasnąłem. Byłem zmęczony, a poza tym, chciałem odpłynąć do świata snów.

---**---

No i wracamy po dość długiej przerwie a skoro próbne matury minęły, bierzemy się do pracy. I jak notka?