15. Baluj, baluj i czasu nie żałuj cz.1

Wszyscy byli zadowoleni. Oprócz Tony’ego. Teraz alarm w bransoletce przypominał o braniu leków. Miałam nadzieję, że tego nie będzie ignorować.

Pepper: Co godzinę musisz je brać?

Tony: Co 12 godzin po 2 tabletki. Wiem, że mam uważać

Pepper: Jak spróbujesz, choć raz nie wziąć tych leków, przyjdę do zbrojowni i zrobię ci raban

Rhodey: Pepper, nie tak nerwowo. Złość piękności szkodzi

Pepper: Udam, że tego nie słyszałam. Rhodey, o czym ty wcześniej mówiłeś?

Rhodey: Chodzi ci o bal?

Pepper: Tak. Kiedy ma być?

Rhodey: W ten piątek. A co? Wybierasz się?

Pepper: Na pewno nie z tobą. Nie licz na to. Tony, pójdziesz ze mną?

Tony: Jakoś wcześniej nie chciałaś

Pepper: Zmieniłam zdanie

Rhodey: Kobieta, zmienną jest

Tony: Haha!

Pepper: Przywalę! Tony, pójdziesz? Chyba do piątku nauczysz się jakiś tam kroków?

Rhodey: Oj! To będzie dłuuugi proces

Pepper: Nie pozwolę ci go uczyć, bo sam nie umiesz, łamago

Tony: Mogę coś powiedzieć?

Pepper: Mów

Tony: Pójdę na bal, jeśli pozwolisz, że sam zadecyduję, jak się przygotuję

Pepper: Zgoda. No to jesteśmy umówieni

Cmoknęłam go w policzek i poszłam do domu. Cieszyłam się, że znowu go widziałam żywego. Liczyłam na to, że nie prędko trafi do “ukochanego” szpitala. Szkoda mi lekarza, bo przez prawa, które niejednokrotnie musiało by złamane, by uratować Tony’ego, czy jakiegokolwiek innego pacjenta. Zawdzięczam mu życie mojego przyszłego męża. Męża? Już myślałam o tak dalekiej przyszłości. Ten cały wypadek mógł skończyć się tragicznie, a właśnie on zmienił moje życie.

Myślałam nad swoją kreacją balową, stojąc przy garderobie. Nigdy nie wyróżniałam się z tłumu, ale jakoś musiałam wyglądać. Pozostała mi jakaś ciemnoniebieska sukienka do kolan z tamtego roku. Chyba jeszcze się do niej zmieszczę? Nie jem tyle, co Rhodey.

Sprawdziłam, czy pasuje do ciała… I elegancko. Teraz pozostało czekać na ten dzień, a resztę elementów mam dawno przygotowane. Zadzwoniłam do Tony’ego, bo chciałam z nim porozmawiać. W spokoju. Bez Rhodey’go.

Pepper: Hej, Tony. Mam do ciebie sprawę

Rhodey: Hej, Pepper. Tony’ego nie ma. Zostaw wiadomość

Pepper: Rhodey!

Rhodey: Haha! Mówię serio. Nie ma go

Pepper: Tylko mi nie mów, że…

Rhodey: Tak

Pepper: Zabiję!

Rhodey: Kogo?

Pepper: Oboje będziecie leżeli w grobie! O! Grabarz i instytucje pogrzebowe się wzbogacą na waszych trupich ciałach

Rhodey: Nie przesadzaj. Tylko Unicorn napadł na bank. Da radę bez problemu

Pepper: Powinien się jeszcze oszczędzać! Nie wyzdrowiał do końca i znowu muszę myśleć za was!

Rhodey: Chyba musisz

Pepper: Idę do zbrojowni

Rhodey: Pepper, nie musisz

Pepper: A właśnie, że muszę

Rozłączyłam się, a przygotowania do balu odłożyłam na później. Szybko pobiegłam do zbrojowni, bo mimo walki z niegroźnymi zbirami, to było bezmyślne już wracać do puszki. Jestem pewna, że kiedyś stanie się jego grobem.

Po jakimś kwadransie zdołałam dobiec na miejsce. Zbroja nadal nie wróciła, a Rhodey czekał na powrót Tony’ego.

Pepper: Jeszcze go nie ma?

Rhodey: Spokojnie, Pep. On wróci

Pepper: TYLKO TONY MOŻE DO MNIE TAK MÓWIĆ! JESTEM JEGO PEP!

Rhodey: Wiem, wiem. Nic mu nie będzie. Nie martw się

Pepper: Pamiętasz, że nadal musi na siebie uważać? Rany po operacji muszą się zagoić

Rhodey: Gdyby coś się działo, włączę autopilota

Pepper: Rhodey, powiedz mi jedno. Kiedy ty ostatnio odpalałeś tę opcję?

Rhodey: Nie bój się. Tony da radę

Czekaliśmy z jakąś godzinę, aż zbroja wleciała do bazy. Wyglądała, jak po jakiejś masakrze. Pomogłam mu pozbyć się zbędnego ciężaru z ciała. Od razu zaprowadziłam go na kanapę, by się położył.

Pepper: Co się stało? To miała być walka z Unicornem? On cię prawie starł na kwaśne jabłko?

Tony: Właśnie go spotkałem i… szybko skończyła się walka… ale był jeszcze Mandaryn

Pepper: Tony, wszystko gra?

Tony: To nic wielkiego

Rhodey: Możesz mu odpuścić. Zbroja wszystko nagrała

Pepper: I dobrze

Tony: Pepper, zostawisz nas samych?

Pepper: O! Zaczynają się tajemnice!

Tony: Pepper…

Pepper: Cicho! Znowu to samo!

Tonu: Daj nam chwilkę

Pepper: Minuta!

Tony: Zgoda

Wyszłam za chwilę ze zbrojowni, ale tak naprawdę podsłuchiwałam ich rozmowę. Wiedziałam, że wszelkie sekrety zna Rhodey jako jego brat. Uważnie przysłuchiwałam się każdemu słowu.

Rhodey: Nawet nie próbuj kłamać. Nie powiem jej, ale pójdź z nią na bal. Jesteś jej to winien

Tony: Pójdę z nią na pewno, jak nie będzie żadnych alarmów

Rhodey: A co z dzisiejszą akcją? Serio napad na bank? Ten Unicorn nie ma ciekawszego zajęcia do roboty

Tony: Nie ma. Haha! Iron Man zaczyna być zbędny

Rhodey: A skąd się pojawił Mandaryn?

Tony: Szuka pierścieni. W tym banku był taki sejf pełny złotych monet, a w nich znajdował się pierścień

Rhodey: Jakoś to dziwne brzmi, wiesz? Co Makluański pierścień robił w banku?

Tony: Nie mam pojęcia, ale ciężko walczyć, jak ciągle boli w tym samym miejscu, gdzie kiedyś miałem implant

Rhodey: Nic mi nie mówiłeś

Tony: Znasz mnie. Nie chciałem cię martwić, a poza tym masz inne sprawy na głowie

Rhodey: Nie mów tak. Pamiętaj, że zawsze ci pomogę. Jesteśmy rodziną, pamiętasz?

Tony: Tak, tak. Pamiętam

Rhodey: To wszystko?

Tony: Jest jeszcze jedna sprawa

Rhodey: Jaka?

Tony: Nie czuję, żeby ten przeszczep coś zmienił na lepsze. Raczej zaszkodził

Rhodey: To niemożliwe. Masz zdrowe serce, ale musisz brać leki, by nie zostało odrzucone. Wszystko będzie dobrze. Zobaczysz

Pepper: MOGĘ JUŻ WEJŚĆ?

Rhodey: WŁAŹ

Musiałam udawać, że nie usłyszałam ich rozmowy, ale przejęłam się tym. Niestety zmartwień nie zdołałam przed nimi ukryć.

Tony: Pepper, co się stało?

Pepper: To nic

Tony: Teraz  ty kłamiesz

Pepper: Ha! Przyznałeś się, że nie okłamałeś! Świnia

Tony: Papryczka

Pepper: Głupol

Rhodey: Ej! Ej! Już! Spokój, bo zaraz polecicie takimi wyzwiskami, że zrobi się niezły łańcuszek. Haha!

Pepper: Fakt. Tony, co będzie z balem? Czy zechciałbyś pójść ze mną w ten piątek?

Tony: O! Jak miła. No pewnie, że pójdę

Pepper: Na pewno?

Tony: Na pewno

Wiedziałam, że kłamał, ale przytuliłam go, by czuł, że mi też mógł się wyżalić. Nie mogłam się doczekać, by z nim zatańczyć, To będzie niezapomniany wieczór. Pożegnałam się z nimi i poszłam do domu. Od razu zasnęłam, odliczając w myślach czas do balu. Obrazy mnie i Tony’ego, jak tańczymy razem do pięknej piosenki “Ashes of Eden”. Ciekawe, jaka będzie rzeczywistość?

14. Nowa zbroja

Tydzień później. Wróciłam do szkoły z nadrobionymi lekcjami. Profesor często pytał o Tony’ego. Ja jedynie mówiłam, że nic mu nie grozi. Prawda była zupełnie inna.

Siedziałam przy oknie, czekając na chłopaków. Rhodey napisał SMS-a, że dziś będą w szkole i miałam o nic nie pytać. Dziwne, ale dobra. Niech ci będzie, Rhodes.

Pierwsza lekcja i załapali spóźnienie studenckie, czyli 15 minut. Nauczyciel im jedynie wskazał pustą ławkę za mną i kazał usiąść. Profesor Klein dokończył lekcję tak “ciekawą”, że gryzmoły Starka były o niebo lepsze.

Pepper: Dobrze was znowu widzieć. Tony, jak zdrówko?

Tony: Nie pytaj. Czuję się dziwnie. Podobno, jak minie pół roku, nie będę odczuwał różnicy

Pepper: I tak musisz na siebie uważać. Nie możesz…

Tony:  Iron Man nie wypisuje się na emeryturę

Pepper: Bo czeka na akt zgonu. Powinnam ci wypomnieć twoją bezmyślność, bycie egoistą i pieprzonym draniem, ale to będzie dopiero na przerwie

Tony: Pepper…

Pepper: Ani słowa! Milcz!

Rhodey: O! Wkurzyłeś naszą papryczkę

Pepper: Życie ci niemiłe, Rhodey? Ja o tobie nie zapomniałam

Później nikt się nie odezwał. Milczeliśmy, zajmując się sobą. Rhodey próbował uważać na lekcji, ale bardziej był zaintrygowany historią, więc po kryjomu czytał coś o jakiś konfliktach zbrojnych. Tony dalej olewał, że siedział w klasie i kończył bazgrać projekt nowej puszki. Przepraszam. Nowoczesnej wersji pomocnika dla Iron Mana. Dla kogo ona będzie?

Godzinę później, zadzwonił dzwonek. Poszliśmy na dach. Nie pozwoliłam im nic mówić, dopóki nie skończę gadać.

Pepper: No to macie oboje przewalone. Ty pierwszy,Tony

Tony: Bardzo jesteś zła, że ukrywałem walkę z Whiplashem?

Pepper: Bardzo. Wiesz, że mogłeś uniknąć szpitala, gdybyś leżał w spokoju i odpoczywał? Wiesz, jak się bałam o ciebie, jak byłeś ledwo żywy w szkole? Wiesz o tym? Wiesz?!

Tony: Wiem i naprawdę przepraszam. To się już więcej nie powtórzy

Pepper: Bo nie masz implantu? Tony, masz nowe serce. Lepiej szanuj swoje zdrowie, bo przypominam ci, że nie będę na twoim pogrzebie

Rhodey: To ja… może wam nie będę przeszkadzać?

Pepper: Mówiłam. Siadaj na tyłku i nie ruszaj się! Z tobą też mam do pogadania, ale najpierw…

Uderzyłam Tony’ego w twarz, aż się zachwiał. Rhodey’go czekał ten sam los. Też oberwał, ale utrzymał się na nogach.

Pepper: Chyba za słabo ci przywaliłam?

Rhodey: Nie! Nie! Nie! Wystarczy!

Pepper: Haha! Dobre. Rachunki wyrównane

Rhodey: Do twojego taty nikt nie dzwonił ze szkoły?

Pepper: Chyba nie. A co? Rhodey, miałeś kłopoty? A to ciekawe

Rhodey: Mama wiedziała, że byłem w szpitalu, ale dzwonił dyrektor. Już chciała mnie wysłać do szkoły

Tony: Ha! Pamiętam. Mówiłeś, że jeszcze jeden dzień będziesz, a byłeś dłużej

Rhodey: Skąd wiesz? Przecież wtedy byłeś nieprzytomny

Tony: Roberty trudno nie usłyszeć

Tony, Rhodey, Pepper: Hahaha!

Po przerwie poszliśmy na ostatnie lekcje. Broń mnie Boże od angielskiego. Nudy, jak flaki z olejem, aż ściana nabiera nowych właściwości i jest ciekawsza od jazgotu jakiejś babki, mówiącej do swoich więźniów.

Zbawczy dzwonek zakończył mękę oraz dzień nauki. Tradycyjnie udaliśmy się do zbrojowni. Ciekawe, czy Tony zadecydował, kto będzie mu pomagał? Tak go przekonam, że zbuduje zbroję dla mnie.

Usiedliśmy na kanapie, a wszelkie alarmy były włączone. Czyli wykrywacz kłopotów aktywny.

Pepper: Ostatnio mówiłeś o nowej zbroi. Zdecydowałeś się, kto przejmie nad nią stery?

Rhodey: Myślałem, że bardziej zainteresujesz się balem maskowym? Księżniczka nie chciałaby potańczyć z naszym księciem?

Pepper: Rhodey, zabiję cię. A zasłużył sobie?

Tony: Powinnaś mi dać szansę. Chyba, że u ciebie, to jedynie zasłużyłem na oberwanie w twarz

Pepper: Hmm… Niech pomyślę… Tak

Tony: Kiedy przestaniesz mnie tak traktować?

Pepper: Jak przestaniesz myśleć jedynie o sobie

Rhodey: Chyba nigdy

Tony znowu dostał w gębę. A należało mu się? O! Należało.

Tony: Dzięki, Rhodey

Rhodey: Sorki, chłopie. Powiedziałem tylko prawdę

Pepper: Jeden uczciwy potomek Adama. Ha! Dobra. Co ze zbroją?

Tony: Nie miałem czasu, żeby ją zbudować, a jeszcze trwa proces dr Yinsena

Pepper: Ale wiesz, komu ją dasz?

Tony: Bardzo byś chciała?

Pepper: Co za pytania? No bardzo! Bardzo!

Rzuciłam się mu na szyję, błagając o pancerz. Chciałabym mu pomagać w walce z przestępcami, jak Whiplash, Unicorn, Maggia, Tong. Eee… Mandaryn? On też.

Tony: Możesz mnie puścić? Zaraz mnie udusisz

Pepper: Hah! Sorki, Tony

Zluźniłam uścisk i uwolniłam go z objęć.

Rhodey: Jeszcze będzie miała okazję cię zabić

Pepper: A tobie kiedyś wybiję zęby za ten uśmiech

Tony: Hahaha!

Pepper: Tobie też

Rhodey: Gołąbeczki

Pepper: Rhodey!

Tony: Uspokój się, Pepper. Chcecie wiedzieć, kto będzie miał nowy egzemplarz Mark I?

Pepper: Chyba na to czekamy

Tony: Rhodey

Pepper: Nie! Nie! Nie!

Zaczęłam tupać nogami ze złości.

Rhodey: Ale co?

Tony: Będziesz miał własną zbroję

Pepper: A ja?

Tony: Na ciebie jeszcze przyjdzie pora

Pepper: Czyli mi też zbudujesz? Serio?

Tony: Aha. Zgadza się

Pepper: O! Dzięki! Dzięki! Dzięki!

Znowu przytuliłam Tony’ego, ale bardziej ścisnęłam z euforii, że będę mogła latać. Od razu zwolniłam z uścisku, gdy poczuł ból. No tak. Bliznę po operacji jeszcze odczuwa. Może nie miał już implantu, ale ryzyko nadal istniało.

13. Mam marzenie

Nikt z nas nie mógł wejść na OIOM. Mogliśmy jedynie czekać na jakieś informacje. Po kilku minutach, z sali wyszła lekarka.

Roberta: I co z Tony’m?

Dr Bernes: Na szczęście nie był to groźny atak serca, ale on nie może się denerwować. Możliwe, że przypomniał sobie całe zdarzenie

Pepper: Czyli to przez stres?

Dr Bernes: Tak, ale i tak wypiszę go po tygodniu. Na pewno został poinformowany, co ma robić, a czego unikać

Pepper: I znowu jestem winna

Rhodey: Możemy się z nim zobaczyć?

Dr Bernes: Nie w tej chwili. Dostał silne leki

Roberta: A wiadomo, kiedy będzie rozprawa?

Dr Bernes: Nie wiem, ale chyba zrobią to szybko i sprawnie. No nic. Muszę już wracać do sali.  Nie martwcie się. Szybko stanie na nogi

Pepper: Oby

Dr Bernes: Będzie dobrze

Uśmiechnęła się i weszła do sali. Nie mogłam w to uwierzyć, że tym razem, to ja postawiłam Tony’ego w takiej sytuacji. Wolałabym siedzieć w domu, bo tam nie myślę tak negatywnie, jak w centrum batalii o życie.

Moje myśli przerwał telefon. Tata? Odeszłam kawałek od nich i odebrałam.

Virgil: Hej, Pepper. A ty nadal nie jesteś w domu? Wiesz, że masz spore zaległości w szkole?

Pepper: To tylko kilka dni

Virgil: Wszystko gra?

Pepper: A czemu pytasz?!

Virgil: Chyba płaczesz, bo ci się łamie głos i jesteś zdenerwowana

Pepper: A, jak mam nie być, kiedy mój przyjaciel leży w szpitalu?!

Virgil: Pepper, spokojnie. Lekarze się nim zajmą,a ty wracaj do domu

Pepper: Czy to rozkaz?

Virgil: Raczej prośba. No już, Pepper. Wracaj

Pepper: Dobrze. Kocham cię, tatku

Virgil: Ja ciebie też, słońce

Bez żadnych tłumaczeń wyszłam ze szpitala, kierując się do domu. Trochę było ciemno, ale nie bałam się. Dość szybko znalazłam się na mojej ulicy, trafiając pod odpowiedni adres. Otworzyłam drzwi. Od razu usłyszałam, jak tata chrapie. Leżał na kanapie. Ciężko łóżko pościelić? Dziwne. Mam ochotę sobie z kimś pożartować, a wcześniej płakałam, jakby ktoś zabrał małej dziewczynce lizaka. Musiałam się wziąć w garść. Przykryłam go kocem i poszłam do pokoju po schodach.

Po raz kolejny tok myśli przerwał dźwięk komórki. Kto tym razem? Rhodey? Zabiję go kiedyś, ale jeszcze mam czas, żeby to zrobić.

Pepper: Będziesz mnie ścigał?

Rhodey: Czemu uciekałaś?

Pepper: Poszłam do domu. Nie mogę?

Rhodey: Możesz, ale mogłaś powiedzieć, że idziesz

Pepper: Muszę ogarnąć zaległości i tobie radziłabym to samo, ale najpierw zajmij się Tony’m. Widzimy się za tydzień

Rhodey: Jakby się obudził, mam coś przekazać?

Pepper: Tylko tyle, że chcę go widzieć na dachu Akademii

Rhodey: Logiczne. No to idź spać. Jak czegoś się dowiem, zadzwonię

Pepper: Nawet w środku nocy?

Rhodey: Nawet

Pepper: Będzie dobrze, tak?

Rhodey: Będzie

Rozłączyłam się z nim i ze zmęczenia padłam na łóżko w tym, czym byłam. Śniłam, a raczej marzyłam, by z Tony’m pojechać gdzieś daleko od tego porąbanego miasta, gdzie każdy chce zabić Iron Mana. Chciałam, żebyśmy zwiedzili świat. Wycieczka dookoła świata. Zwiedzilibyśmy każdy zabytek, jak wieża Eiffla, Koloseum, czy London Eye. To byłaby niezapomniana podróż. Bez Rhodey’go. Bez matkowania niańki. Tylko ja i Tony. Bez Iron Mana i głupich zbirów. Bez alarmów. Bez szkoły. Tylko my we dwoje, bo nic więcej mi do szczęścia nie potrzeba.

12. Zupełnie nowy początek

Roberta chciała znać sekret. Przez Rhodey’go wkopaliśmy się w niezłe bagno. No nie ukrywam, że ja też zawiniłam, ale Tony będzie się tłumaczyć, jak wydobrzeje. Na pewno szybko wróci do zdrowia, ale musieliśmy się dowiedzieć, co zaszło, że były takie uszkodzenia. Na razie nie mogliśmy do niego wejść. Wierzyłam, że wszystko się ułoży. Siły miałam dzięki kawie, choć zmęczenie zaczęło dokuczać głowie.

Rhodey: Wszystko gra?

Pepper: To nic. Zmęczona jestem

Rhodey: Nie chcesz wrócić do domu? Przecież widzisz, że już jest po wszystkim

Pepper: Lekarz powiedział, że to jeszcze nie koniec

Roberta: Pójdę porozmawiać z nim, jak długo Tony zostanie w szpitalu, a później sobie porozmawiamy

Rhodey: Dobrze

Kobieta poszła do gabinetu lekarza. Mogliśmy zakraść się na OIOM. Zrobiłabym cokolwiek, by zobaczyć Tony’ego i poznać też prawdę.

Pepper: Idziesz?

Rhodey: Nie możemy

Pepper: Jakbyś zauważył, nikogo tam nie ma. Chcesz wiedzieć, kto go tak urządził?

Rhodey: Tak

Pepper: To nie wlecz się i chodź

Otworzyłam drzwi, zamykając je ostrożnie, by nie zauważyli, że weszliśmy. Tony leżał i raczej spał. Lekko go szturchnęłam, szepcząc.

Pepper: Tony, obudź się

Rhodey: Jesteś pewna, żeby go budzić?

Pepper: A jak chcesz inaczej dowiedzieć się o ostatniej akcji? Nikt inny nam nie powie

Rhodey: No wiesz. Zawsze są inne metody. Powinien odpoczywać, a ty wolisz zatruwać mu głowę

Pepper: Tony, wstawaj. Musimy pogadać

Rhodey: Pepper, on jest bardzo słaby. Niemożliwe, żeby…

Tony: Pepper?

Lekko otworzył oczy. Chciałam jedynie dowiedzieć się, kto chciał, żeby wykitował. Nie pozwolę, żeby znowu się to powtórzyło.

Pepper: Tak, to ja. Możesz mi odpowiedzieć na jedno pytanie? Wiem, że jesteś słaby, ale powiedz. Czy walczyłeś z Whiplashem?

Rhodey: Tony, bez kłamstw. Spokojnie. Powiedz tylko, kto cię tak dobił? Pepper się nie myli?

Tony: Tak… To… on

Pepper: Kiedy przestaniesz być takim pieprzonym egoistą i myśleć o sobie?!

Rhodey: Pepper, cicho, bo się dowiedzą

Pepper: Nie obchodzi mnie to! Tony, słyszysz mnie?

Tony: Słyszę i… masz rację… Przepraszam

Pepper: To tylko puste słowa z tym twoim “przepraszam”, bo od razu, jak stąd wyjdziesz, będziesz robił to samo!

Rhodey: Ciszej mój, bo serio nas wywalą

Tony: Czemu?

Pepper: Dla ciebie złamaliśmy zasady i weszliśmy nielegalnie

Tony: Miło

Zdołał się uśmiechnąć, lecz wciąż czuł ból. Miałam ochotę mu przywalić za to ukrywanie walki. Nie chciałam już nic mówić i wybiegłam do łazienki, gdzie w spokoju uwolniłam łzy. Tyle dla niego robimy, a on ciągle ma to gdzieś. Poświęcamy się, martwimy, a czasem przez ten strach nie potrafimy myśleć racjonalnie. Może nie miał implantu, ale to nie zwalniało nas z tej zwykłej troski o jego zdrowie. Przecież jako Iron Man ciągle ryzykował i pewnie będzie robił to dalej, dopóki któryś z wrogów nie zabierze blaszaka do grobu. Nie zasypie go ziemią.

Kiedy poczułam się odrobinę lepiej, poszłam pod salę. Mój wzrok skupił się na dwóch mundurowych, którzy wyprowadzali w kajdankach… Niemożliwe. Yinsen został aresztowany? Byłam w szoku i nie tylko ja, bo Rhodey tez się zdziwił, ale Roberta chyba wiedziała, że tak będzie. Jako jedyna stała z powagą, odwracając wzrok w inną stronę.

Pepper: Co się stało?

Roberta: Ktoś na niego doniósł. Słyszałam, że złamał kodeks etyki zawodowej lekarzy

Pepper: Przecież, jeśli chodzi o czyjeś życie, czasem trzeba zrobić coś poza prawem

Roberta: Uczestniczyłam w takich przypadkach. Niestety większość spraw kończyła się wyrokiem, skazującym na więzienie

Pepper: To nie fair! On nie może pójść do więzienia!

Rhodey: Nie może. Tylko on potrafi zrobić coś niemożliwego

Roberta: Nie martwcie się. Jak wyznaczą termin rozprawy, spróbuję mu pomóc wrócić do pracy

Rhodey: Nigdy nie wątpiłem w twoje możliwości

Roberta: I mam nadzieję, że tak pozostanie

Nagle usłyszałam hałas maszyny na OIOMie. Coś złego się stało. Miałam nadzieję, że nie chodziło o Tony’ego. Od razu jakaś młoda dziewczyna tam wbiegła. Nie wiedzieliśmy, czy była lekarzem. Bałam się o mojego chłopaka, mimo że byłam na niego zła.

Roberta: Ona mu pomoże

Pepper: Skąd taka pewność?

Roberta: Zanim Ho został aresztowany, wspomniał o lekarce, która była wyszkolona przez niego, by w razie nagłej sytuacji, mogłaby pomóc. Wszystko będzie dobrze

Rhodey: Ale dlaczego go oskarżyli?

Roberta: Ktoś dał próbki jakiś leków, które były mieszanką innych substancji, więc oskarżenie padło pod kątem oszustwa, co też zostało zakwalifikowane do narażenia zdrowia i życia przez eksperymentowanie i stosowanie metod uznane za szkodliwe przez naukę

Rhodey: No to spore zarzuty

Podeszłam pod okno, gdzie mogłam zobaczyć, czy to faktycznie z Tony’m się pogorszyło. Niestety, ale tak. Serce biło szybciej z strachu, bo pisk dochodził z kardiomonitora. Nowe serce i już atak? Nie mogła pozwolić mu umrzeć.

Za długo to trwało. Byłam tak zniecierpliwiona, więc wparowałam do sali, krzycząc. Nie potrafiłam opanować emocji.

Pepper: Co się z nim dzieje?! Ratuj go!

Dr Bernes: Uspokój się, Już jest dobrze, a ty nie powinnaś tu być

Pepper: Przepraszam. Po prostu się martwię eee…

Dr Bernes: Dr Victoria Bernes. Na czas nieobecności dr Yinsena, będę go zastępować. Niczym się nie martw, ale musisz stąd wyjść

Pepper: Dobrze, a kiedy będzie mógł wrócić do domu?

Dr Bernes: Miał być wypisany za tydzień i tak zostanie

Uśmiechnęła się i zaprowadziła mnie do wyjścia. Nie wyglądała na zbyt doświadczoną, ale odchodząc zauważyłam, że były oznaki życia i udało jej się uratować Tony’ego.

Rhodey: Ha! Wywaliła cię!

Pepper: Cicho! Nie żartuj sobie. Nie mam ochoty się z tobą droczyć. Inny razem, Rhodey

Rhodey: Znowu płaczesz?

Pepper: To okropne. Już z nim nie pogadamy

Rhodey: Czemu?

Pepper: Bo umiera

Płakałam, bo znowu przeżywałam ten ból. Płakałam, bo znowu trafił na granicę między życiem a śmiercią. Płakałam, bo blada twarz, niczym trupa, będzie mnie prześladować. I będę płakać tak długo dopóki Tony nie uśmiechnie się bez przymusu. Dopóki nie nadejdzie lepsze jutro.