11. Szala życia

Lekarz milczał. Nic nie mówił. Chcieliśmy wiedzieć, co się dzieje z Tony’m. Denerwowała mnie ta cisza i musiałam się odezwać.

Pepper: Proszę, mówić! Co z Tony’m?!

Dr Yinsen: Leży na OIOMie. Umiera. Przez porażenie prądem doszło do zaburzenia w pracy implantu, a odłamki wbiły się przez skórę, docierając do naczyń. Nie będę ściemniać, ale jest bardzo źle. Stracił dużo krwi. Usunąłem jedynie odłamki, tylko, że implant nie będzie prawidłowo działać

Roberta: I co będzie teraz?

Dr Yinsen: To od ciebie zależy, Roberto. Zdecyduj, co mam zrobić. Obie opcje są ryzykowne. Albo będzie żył bez implantu, albo czeka go przeszczep

Rhodey: Mamo, proszę. Nie pozwól mu umrzeć

Roberta: Nie pozwolę. Ile zostało czasu?

Dr Yinsen: Niewiele

Pepper: Ale nie umrze dziś?

Dr Yinsen: Musimy wierzyć, że organizm zniesie uszkodzenia

Razem z lekarzem podeszliśmy pod OIOM. Tony wyglądał na ledwo żywego. Leżał zaintubowany. Nie mogliśmy z nim porozmawiać. a Roberta siedziała w pokoju lekarskim. Chcieliśmy wiedzieć, co tak naprawdę zaszło na akcji. Strach i tak myśl, że już nigdy go nie zobaczę, była tak silna, bo nikt nie wiedział, czy będzie happy end tej historii.

Pepper: Nie możesz umrzeć, Tony. Ja miałam cię chronić. To moja wina, że tu leżysz. Mogłam wtedy nie wychodzić. TO JA JESTEM WINNA!

Chwyciłam go za rękę i drugą dłonią wytarłam policzki z łez. Nie chciałam, żeby ten dzień był ostatni, kiedy widzę żywego mojego chłopaka. Słabł, a twarz straciła żywe kolory.

Yinsen znowu się pojawił w sali. Nie mogliśmy dłużej zostać, więc wyszliśmy na korytarz. Tam czekała Roberta, siedząc z powagą. Nic nie chciała mówić.

Rhodey: I co ci powiedział? Mamo, odpowiedz. Co się dzieje z Tony’m?

Roberta: Naprawdę chcecie wiedzieć?

Pepper: Przeżyjemy wszystko

Roberta: Nie wydaje mi się

Pepper: Mów! Przepraszam… Niech pani mówi do cholery!

Rhodey: Pepper!

Roberta: Skoro chcecie, to wam powiem. Zdecydowałam, że Tony przejdzie przeszczep

Pepper: Czyli będzie miał nowe serce? Nie mogli tak od razu, tylko wpadli dopiero wtedy, jak umiera?! Co to kurwa ma być?!

Rhodey: Pepper, uspokój się

Roberta: To ostateczne rozwiązanie

Już chciałam coś powiedzieć, ale usłyszałam pisk kardiomonitora. Natychmiast wybiegli z nim na korytarz. Lekarz próbował przywrócić bicie serca, uciskając klatkę piersiową. Od razu pobiegliśmy pod salę operacyjną. Drugi raz ten sam koszmar. On umierał. Po raz kolejny umierał. Znowu płakałam, a każda minuta stawała się koszmarem. Cały świat zaczął się walić. Co godzinę wzrastała niepewność, czy jeszcze zobaczę żywego mojego bohatera.

Rhodey: Pepper, spokojnie. Uratują go

Pepper: Pani Rhodes, ja przepraszam. Poniosło mnie

Roberta: W porządku. Rozumiem cię. Nie tylko tobie jest trudno. Musiałam zadecydować o czyimś życiu i to była najtrudniejsza decyzja, którą musiałam podjąć. Mam nadzieję, że będzie dobrze

Rhodey: A co powiedział jeszcze?

Roberta: Że z każdej strony było ryzyko, jak organizm zaakceptuje zmiany. Musimy czekać

Pepper: Naprawdę proszę mi wybaczyć. Głupio się zachowałam

Rhodey: O! Jak Pepper się do czegoś przyznaje, już coś musi być nie tak

Pepper: Rhodey, nie żartuj sobie. Nie w tej chwili

Rhodey: Chciałem rozluźnić atmosferę

Roberta: To nie miejsce na takie rzeczy

Czekaliśmy długo. Minęły dopiero 2 godziny i już nie raz wybiegła jakaś pielęgniarka z krwią. To nie wróżyło nic dobrego. Strach się zwiększał z każdą, niepewną minutą.

Musiałam pójść po kawę. Zmęczenie zaczynało mi dokuczać, a musiałam być przy Tony’m. Rhodey również poszedł ze mną. Ledwo trzymałam kubek, bo ręce zaczęły drżeć. Wszystko przez stres.

Rhodey: Powinnaś odpocząć. Powiem ci to, czego się dowiem

Pepper: Ja muszę tu być! Skoro jestem temu winna, muszę wiedzieć, w jakim będzie stanie

Rhodey: Przestań!

Pepper: Miałam go pilnować! Obiecałam, że zajmę się nim!

Rhodey: Spokojnie. Niczym się nie martw. Czasami wystarczy wierzyć w cuda

Pepper: Rhodey?

Rhodey: Wszystko będzie dobrze

Trochę mnie uspokoił, ale nie na tyle, by zapomnieć, do czego doszło przez Iron Mana. Gdyby nie był blaszakiem, nie musiałby tak często walczyć o życie. Jakbym była wtedy w zbrojowni, włączyłabym autopilota i po sprawie. Nie walczyłby z nikim.

4 godziny później, Yinsen wyszedł z sali. Co miał tym razem do powiedzenia?

Pepper: Czemu tak długo?!

Rhodey: Co z nim?

Roberta: Operacja się udała?

Dr Yinsen: Po kolei. Organizm się buntował, a wcześniej stracił sporą ilość krwi. Jednak żyje, ale to jeszcze nie koniec

Roberta: Można się z nim zobaczyć?

Dr Yinsen: Tak, ale na krótko. Musi odpoczywać

Pepper: A dlaczego wcześniej nie mógł mieć nowego serca? Przecież wystarczyłoby je wymienić i nie musiałby się w ogóle męczyć z implantem

Dr Yinsen: Nie mogłem tego zrobić. Uszkodzenia były na tyle poważne, że wymiana organu skończyłaby się śmiercią, a poza tym liczył się czas. Coś musiało pobudzać mięsień do działania

Poszliśmy z nim na OIOM, gdzie Tony powoli otwierał oczy, patrząc wokół siebie. Nie potrafił być spokojny. Na twarzy miał maskę tlenową, a kardiomonitor pokazywał bicie nowego serca. Przy łóżku wisiały dwa worki z krwią. Wyglądał na bardzo osłabionego. To cud, że przeżył.

Tony: Co… się… stało?

Pepper: Miałeś operację

Tony: Pepper… gdzie… jest implant? Pepper!

Pepper: Tony, spokojnie. Musieli ci go usunąć. Zagrażał twojemu życiu i zamiast tego, masz nowe serce

Tony: Co?

Pepper: Rhodey, powiedz mu coś

Rhodey: Później cię opieprzę za bezmyślność, bo najpierw musisz dojść do siebie. Dobrze cię widzieć wśród żywych

Pepper: Dobrze, że żyjesz

Ucałowałam go w czoło i wyszłam na korytarz. Czy będzie lepiej bez implantu? A może gorzej?

Rhodey: Skubaniec, a jednak przeżył

Pepper: Myślałeś, że nie da rady?

Rhodey: I mówi to osoba, która ciągle płakała i obwiniała się za cały wypadek

Roberta: On mu powie, jakie czekają go zmiany, a wy mi powiecie, co ukrywacie? Od początku was obserwowałam, czego tak bardzo strzeżecie i zauważyłam, że często chodzicie do fabryki

Rhodey: Co w tym dziwnego? Gramy w kosza

Pepper: Serio, Rhodey? Mogłeś wymyślić wszystko, ale walnąłeś o koszu?

Roberta: Czyli coś ukrywacie? Wiedziałam

Rhodey: Nie! My… My tylko…

Roberta: Lepiej się nie tłumacz, Rhodey, bo bardziej się wkopujesz

Rhodey: Mamo…

Pepper: Kurwa! Ty już zamknij japę! Tony będzie składał tłumaczenia!

Roberta: Jak przeżyje

Pepper: Będzie żyć. Nie zostawiłby nas bez pożegnania

Rhodey: Nie byłbym taki pewny

Pepper: Rhodey, on robił gorsze świństwa

Roberta: Gdyby coś poszło nie tak, wy mi powiecie o sekrecie

Teraz to ja byłam optymistycznie nastawiona, że Tony da radę i dojdzie do siebie. Chciałam już nigdy nie przeżywać tego samego, dlatego cieszyłam się ze zmian.

10. Nie ma nadziei

Niechętnie obudziłam się, by wstać do szkoły, Ciągle miałam obraz snu przed oczami, a w dodatku był piątek. Ostatni dzień tygodnia, kiedy uczniowie kończą naukę i cieszą się wolnym weekendem. Dosyć leniwie usiadłam na łóżku, sprawdzając czas. 10:00? Zaspałam!

W biegu wzięłam rzeczy i wparowałam do klasy, niczym burza. Nabąknęłam przeprosiny bez tłumaczenia o spóźnienie. Akurat była fizyka. Nic mi nie powiedział, tylko wskazał na ławkę. Zauważyłam, że Gene również dopiero przyszedł. Myślałam, że rzuci szkołę. Czego jeszcze chce? A Tony? Siedział w tym samym rzędzie, co Rhodey. Rozejrzałam się, czy “przyjaciel” czegoś nie kombinuje. Coś mi mówiło o kłopotach. Przeczucie.

Byłam poddenerwowana, zerkając z każdej strony, czy coś się nie wydarzy.

Tony: Pepper, wszystko gra?

Pepper: Lepiej milcz

Tony: Jesteś na mnie zła?

Pepper: Mówiłam. Cicho!

Tony: No, ale jesteś, czy nie?

Pepper: Zamknij się! Tak, jestem zła! Nie widzisz? A ty, jak zwykle nieostrożny. Kolejna zbroja?

Tony: Można tak powiedzieć

Rhodey od razu przestał zwracać uwagę na lekcję i przysłuchał się naszej rozmowie. Tak nagle zrobił się ciekawski. No ciekawe.

Rhodey: Dobrze słyszałem? Mówisz o nowej zbroi?

Pepper: Haha! I już przyleciał. Oj! Ty już sobie myślisz, że to dla ciebie? Nie rób sobie nadziei. Tony, dla kogo będzie nowy egzemplarz Mark I ?

Tony: Jeszcze nie wiem, ale Rhodey się przyda do pomocy

Pepper: Ej! To było wredne. Uważasz, że nie dam sobie rady?

Tony: Nie powiedziałem tego

Pepper: A walcie się

Odwróciłam się obrażona i tylko czekałam, aż cierpienie zmaleje, gdy zadzwoni zbawczy dzwonek. Eureka! Godzinę później odezwał się mój ulubiony dźwięk,  a Rhodey od razu wybiegł, bo kolejną lekcją miała być historia. Historyk od siedmiu boleści. Również chciałam wyjść, ale wolałam pogadać z Tony’m.

Pepper: Nadal chcesz kłamać?

Tony: Pepper, przepraszam. Jeśli będziesz chciała mieć zbroję…

Pepper: Nie chodzi mi o tę puszkę, tylko o ciebie. Dobra, przepraszam, że się wkurzyłam, ale nie lubię, gdy ktoś kłamie

Tony:Chodź tu do mnie

Rzuciłam się w jego ramiona i odczułam spokój. Cieszyłam się, że był z nami. Wszystko było tak pięknie, ale zepsuła jego bezmyślność. Dlaczego akurat to? Wyszło na jaw, że coś ukrywał. Ledwo stał na nogach, ale czuł ból w klatce piersiowej. Odsunął się ode mnie, próbując ukryć wszelkie objawy.

Pepper: Proszę cię, nie kłam. Może lepiej usiądź?

Tony: Pepper…

I upadł. Niedobrze. Trzymał się za implant, a na twarzy znowu ten grymas bólu. Nie wiedziałam, jak mam o tym myśleć. Uklękłam przy nim, by sprawdzić, co się dzieje. Dusił się.

Pepper: Tony, spokojnie. Spróbuj oddychać, a ja pójdę po Rhodey’go

Natychmiast pobiegłam po przyjaciela. Nic mu nie mówiłam, tylko znalazłam go i szarpnęłam za rękę. Widział moje zdenerwowanie, więc raczej szybko zrozumiał powagę sytuacji. Zrozumiał, czego się mogę bać.

Gdy byliśmy w sali, Tony leżał nieprzytomny. Nie reagował. Sprawdziłam implant. Był w kiepskim stanie. Odłamki wbiły się dosyć głęboko. Rhodey pobiegł po nauczyciela, gdy ja próbowałam coś zaradzić. Wciąż krzywił twarz z bólu i z trudem oddychał. Byłam przerażona widokiem, umierającego chłopaka. Miałam nadzieję, że Gene nie był temu winny. Tu nie chodziło o dawne zauroczenie, ale o starą przyjaźń. Nie mogłabym pozwolić, by ten jeden błąd skończyłby się taką porażką. Tony musiał żyć.

Pepper: To tak nie może się skończyć. Tony, musisz wytrzymać. Oddychaj spokojnie. Po prostu oddychaj

W końcu pojawił się Rhodey z profesorem Kleinem. Nic mu nie tłumaczyliśmy, bo nie było na to czasu. Widział, że sytuacja była poważna. Chwycił za telefon i zadzwonił po pomoc.

Prof Klein: Jak to się stało?

Rhodey: Nie wiem. Zemdlał, tak? Pepper?

Nie potrafiłam nic z siebie wydusić. Czułam się martwa.

Rhodey: Pepper!

Pepper: Cholera! No zemdlał! Kiedy będzie pogotowie?!

Prof. Klein: Trzeba poczekać, aż przyjedzie. Nie wiecie, czy coś mu zaszkodziło?

Rhodey: To nie może być zatrucie. Pepper, co z tobą?

Pepper: Długo im to zajmie?!

Rhodey: Nie płacz. Pomoc jest w drodze

Pepper: On nie może umrzeć, rozumiesz?! On musi żyć!

Płakała z rozpaczy, a nadzieja umierała jako ostatnia. Sprawdziłam, czy nadal oddychał, bo posiniały usta, co nie wskazywało na nic dobrego. Nawet nie wyczuwałam pulsu, a implant słabo świecił. Wraz z jego blaskiem słabło serce Tony’ego.

Czekaliśmy 20 minut do przyjazdu karetki. Mieliśmy dużo szczęścia. Zjawił się odpowiedni lekarz. Ho Yinsen. Skąd wiedział, że tu chodziło o niego? No nic. Najważniejsze, że był. Sprawnie sprawdził wszelkie funkcje życiowe i coś wstrzyknął dożylnie, że znowu oddychał normalnie. Dla ułatwienia mu tego zdania dał maskę tlenową na twarz. Położył na noszach, podłączając do kardiomonitora.

Dr Yinsen: Dzieciaki, bez kłamstw. Jak to się stało?! Znowu pobicie?

Pepper: Nie! Po prostu zemdlał

Rhodey: Co z nim będzie?

Dr Yinsen: Jest gorzej, niż było wcześniej i bez operacji raczej się nie obejdzie

Rhodey: Mama mnie zabije

Pepper: Rhodey, stul dziób!

Prof. Klein: Skoro zemdlał, po co od razu operacja?

Dr Yinsen: Nie mam czasy na tłumaczenia. Jeśli go nie zabiorę na czas do szpitala, umrze. To sytuacja zagrożenia życia

Poszliśmy z nim do karetki. Najpierw musieliśmy minąć gapiów, a w nich Gene’a. Chyba tylko ja odczułam te wrogie spojrzenie. Na szczęście szybko wsiedliśmy do pojazdu i pojechaliśmy, jak najszybciej do szpitala, mijając zatłoczona auta na drogach. Tony musiał z kimś walczyć. Coś zataił przed nami. Co?

Rhodey siedział z powagą, a Yinsen obserwował dziwne wykresy na urządzeniu, zapisując dane na papierze, zbierając informacje potrzebne do szczegółowej diagnostyki przed operacją. Trzymałam Tony’ego za rękę, by czuł moją obecność, ale i wsparcie, że nie zostawię go w najgorszym momencie.

Dr Yinsen: Nauczyciela nie ma. Możecie mi powiedzieć, co tak naprawdę się stało?

Pepper: Zemdlał

Dr Yinsen: Jak to wyglądało?

Pepper: Trzymał się za implant i po prostu upadł. Potem się dusił i nic nie mówił

Dr Yinsen: Rozumiem

Rhodey: Będzie żyć, prawda?

Dr Yinsen: Zrobię wszystko, by go ocalić, ale powiedzcie mi jedno. Czy nie pracował może pod wysokim napięciem?

Rhodey: Whiplash?

Dr Yinsen: Co?

Pepper: Jasna cholera! Znowu kłamał!

Dr Yinsen: Nic wam nie mówił?

Pepper, Rhodey: Nic

Dr Yinsen: Rhodey, powiadom Robertę. Potrzebuję jej zgody na leczenie

Rhodey: Dobrze

Pepper: Mogę jakoś pomóc?

Dr Yinsen: Wystarczająco wiele zrobiłaś. Nie denerwuj się. Spróbuję ocalić Tony’ego po raz kolejny

Rhodey zaczął nawijać przez słuchawkę o całej sytuacji. Obie strony krzyczały, gdy ja próbowałam się opanować i przeanalizować całą sytuację. Czyżby ten alarm o rzekomych kłopotach, to był powrót Whiplasha? Nikt inny nie byłby w stanie tak śmiertelnie porazić prądem, jak ten mały, chciwy drań.

Jechaliśmy na sygnale, by szybciej dotrzeć do szpitala, ale auta ciągle wpadały w korki i traciliśmy czas. Stało się najgorsze. Gwałtownie klatka piersiowa się uniosła i opadła bezwładnie. Na monitorze nie było żadnych oznak życia. To był koszmar. Gorszy od ataku Mandaryna.

Dr Yinsen: Bez paniki. Zaraz będzie po wszystkim

Rozciął bluzkę nożycami i przyłożył stetoskop, by sprawdzić bicie serca, czy faktycznie zaprzestało pracy, bo czasem maszyny pokazują coś mylnego. Przyłożył 4 małe dyski równomiernie na klatce piersiowej. Nie wiedzieliśmy.

Pepper: Co to jest?

Dr Yinsen: Odsuńcie się

Pepper: To defibrylator?

Dr Yinsen: W pewnym sensie tak

Rhodey: To go zabije!

Pepper: Rhodey, zamknij ryja!

Dr Yinsen: Ja wiem, co robię. W końcu, to mój wynalazek. Będzie dobrze

Uderzył raz.

Dr Yinsen: Sprawdzam… Mamy go. Serce znowu bije. Co z Robertą? Przyjedzie do szpitala?

Rhodey: Będzie, jak skończy rozprawę

Dr Yinsen: W porządku, Mamy coś do obgadania. To bardzo ważne

Rhodey: Musi być ta operacja?

Dr Yinsen: Jego organizm jest na tyle zbuntowany, że jedynie szybka interwencja chirurgiczna zdoła mu ocalić życie

Godzinę później dotarliśmy na miejsce. Natychmiast Tony’ego zabrał na salę operacyjną.  Zamknęły się drzwi. My jedynie czekaliśmy na informacje.

Pepper: Myślisz, że walczył z Whiplashem?

Rhodey; Wszystko pasuje. Teraz musimy jedynie czekać

Pepper: Choć raz Gene nie jest winny

Rhodey: Pepper, ja ciebie nie rozumiem. Ciągle go bronisz?

Pepper: Nie!

Rhodey: Nadal coś do niego czujesz?

Pepper: Zamknij się! Już nic do niego nie czuję. Kocham Tony’ego, dotarło?

Rhodey: Dotarło. Kurcze. Faktycznie był na tyle głupi, by walczyć z Whiplashem?

Pepper: Znasz go. Nie byłby sobą, gdyby tego nie zrobił

Przerwaliśmy rozmowę, gdy prawniczka pojawiła się w szpitalu. Podbiegła pod blok, gdzie siedzieliśmy, czekając na dobre wieści.

Roberta: Tony tak kocha szpitale? Dobra, a teraz na poważnie. Co się stało?!

Rhodey: Zemdlał w szkole

Roberta: I już go operują?!

Pepper: Jest fatalnie z implantem. On umrze

Rhodey: Pepper, nie mów tak. Będzie dobrze

Pepper: Będzie dobrze, będzie dobrze. To już nie działa!

Roberta: Może pojedź do domu? My tu będziemy, a czegoś się dowiemy, od razu damy ci znać

Pepper: Nie! Ja tu muszę być!

2 godziny później. Wyszedł Yinsen. Znowu mnie była poważna, a ręce z białymi rękawiczkami zacierał z nerwów. Co się stało? Niech coś powie? Wstaliśmy, jak poparzeni, licząc na informacje. Tony nie mógł umrzeć. Nie zostawiłby nas bez pożegnania.

9. Koszmar

Siedziałam, patrząc na pociemnione niebo. Wszystko było poszarzałe, a ludzie uciekali w popłochu. Nie wiedziałam, kto był za to odpowiedzialny. Gdy zauważyłam białe blaski promieni, spostrzegłam Mandaryna, który niszczył wszystko, siejąc spustoszenie. Szukałam Tony’ego i Rhodey’go w zawalonym budynku. Szłam przed siebie, a słabe światło implantu wskazało mi drogę, gdzie iść. Przed nim był duży blok ściany, przygniatający ich obu. Pozbyłam się przeszkody i wyciągnęłam chłopaków spod gruzów. Sprawdziłam, czy żyją. Przez chwilę były oznaki życia, lecz szybko zniknęły, zmieniając ledwo żywą twarz w trupią bladość. Brak pulsu zaznaczył obecny stan śmierci. Płakałam, ale z oczu wylewały się czerwone łzy, plamiące na dłoń swoją krwią.

Nagle znowu niebo zmieniło kolor na jeszcze mroczniejszy. Czerwień wymieszana z czernią. Pojawiały się portale, wyrzucające dziwne istoty z innych wymiarów, a ich celem stali się zwykli ludzie. Ja tylko obserwowałam i nie mogłam nic zrobić. Stworzenia niszczyły ludzkie życia po jednym strzale z jakiejś broni. Nie potrafiłam się ruszyć, by uciec. Ciało zamieniło się w kamień, co szybko rozpadło się na kawałki.

Obudziłam się i wiedziałam, że to był sen, ale krzyknęłam ze strachu. Sprawdziłam zegarek. Druga nad ranem? Nawet tata się zerwał. Wtargnął do pokoju z bronią.

Virgil: Łapy precz od mojej córki!

Pepper: Odłóż to!

Virgil: Pepper, co się stało?

Pepper: Miałam zły sen

Usiadł na łóżku i mnie przytulił. Bałam się, że ten sen również się spełni. Miałam dość przeżywania najgorszych myśli. Nie chciałabym, żeby Tony umarł. Gdy się uspokoiłam, zamknął drzwi i ponownie zasnęłam. Wiedziałam, że to moje błędy doprowadziły do tragedii, ale próbowałam wszystko naprawić.

8. Za kłamstwo

Jeszcze przez chwilę leżałam obok Tony’ego. Chciałam się uspokoić, ale ponownie poczułam, jak jego serce słabnie. W dodatku znowu czuł ból, a światło implantu zbladło. Martwiłam się, ale on nic nie mówił.

Pepper: Nic nie ukrywaj, Tony. Mów, co się dzieje?

Tony: To… nic

Pepper: Przecież widzę, że coś cię boli. Możesz być ze mną szczery?

Tony: To przez implant

Uderzyłam go z “liścia”. Jak on mógł przede mną ukrywać swój stan zdrowia? Boi się, ze wróci do szpitala?

Tony: Pepper…

Pepper: Okłamałeś mnie! Jak mogłeś?! Poświęcam się dla ciebie. Próbuję ci pomóc, ale ty tego nie chcesz! Po co jestem potrzebna?!

Tony: Pepper, ja… przepraszam. Nie chciałem cię martwić

Pepper: A jednak to robisz. Wiesz, że nie chcę cię stracić?

Tony: Wiem

Pepper: Więc czemu lekceważysz swój stan? Chcesz jeszcze pożyć?

Tony: Ej! Nie płacz. Będę żyć z wami i dla was

Przytulił mnie, a ja się wypłakałam. Odczułam ulgę, ale chwilowo. Musiałam sprawdzić, czy bardzo było źle z implantem. Ostrożnie dotknęłam mechanizmu, przesuwając ręką, by zobaczyć, czy odłamki się przesunęły. Byłam bardzo delikatna, ale mimo to odczuwał ból.

Pepper: Powinieneś wrócić do szpitala. Nie wygląda najlepiej. Chyba, że nie chcesz tam być, spotkaj się z Yinsenem

Tony: Proszę cię. Przestań. Nic mi nie będzie

Pepper: Chcesz oberwać za kolejne kłamstwo?

Tony: Nie

Pepper: A głodny?

Tony: Mogę coś zjeść

Pepper: No to jedzmy

Poszła po talerz i nalałam też sok do szklanki. Pomogłam mu usiąść na kanapie, bo nadal nie czuł się na siłach. Jednak naprawdę polubił kocyk. Sięgnął po ciastka, a uśmiech wymuszał na twarzy.

Pepper: I jak? Lepiej?

Tony: Przy tobie zawsze jest inaczej

Pepper: Mam taką nadzieję. Smakuje?

Tony: Pewnie. Kupiłaś w sklepie? Nie musiałaś

Pepper: Haha! Z waszej kuchni. Nie musiałam się włamywać

Tony: Aha. Powiedzmy, że nie było pytania

Pepper: Zaraz przyjdę, tylko zobaczę, jak idzie Rhodey’mu. Zostaniesz tu?

Tony: Przecież zostanę

Pepper: Bo cię zabiję

Tony: I tak umrę

Pepper: Nie umrzesz

Pocałowałam Tony’ego i poszłam do histeryka po notatki. Zamiast siedzieć przy zeszytach, jadł ciastka. Zdziwił się, jak mało ich zostało. Mina, jak pobitego psa. Od razu zgłodniał. Przepisze jedno zdanie i ma smaka na jedzonko. Co za człowiek. No dobra. Niech mu będzie, choć z drugiej strony, jakbym zakosiła ciastka, nie spaliłby się dom.

Pepper: Jak zwykle głodny

Rhodey: Każdy ma prawo jeść. Nie będę pracował z pustym żołądkiem

Pepper: Rhodey, nie tłumacz się, bo to ci nic nie da. Skończyłeś te notatki?

Rhodey: Jutro ci dam. A gdzie Tony?

Pepper: W zbrojowni. No to smacznego

Rhodey: Mmm… Dzięki

Po wymianie kilku zdań, wróciłam do bazy. Jednak Tony’ego tam nie było. Zbroja też zniknęła.

Pepper: Och! Zabiję go! W takim stanie poleciał na akcję?

Usiadłam na fotelu, sprawdzając, skąd odezwał się alarm i z kim miał do czynienia. Miałam nadzieję, że nie będzie głupi. Moment. Tony Stark. On jest głupi. Nie może walczyć. Jednak sok wypił i ciastka zjadł. Może nic mu nie będzie? Zadzwoniłam do Rhodey’go.

Pepper: Rhodey, mamy problem!

Rhodey: Co się stało?

Pepper: Tony zniknął! Wziął zbroję! Rhodey, on nie może!

Rhodey: Pepper, spokojnie. Wróci

Pepper: Nie rozumiesz, że poleciał na akcję?! Jest w kiepskim stanie. Z implantem się pogorszyło

Rhodey: Zaraz tam będę, ale uspokój się. Nie byłby taki głupi…

Pepper: Mamy na myśli Tony’ego Starka. On jest głupi, bezmyślnym idiotą, który…

Rhodey: Pepper, starczy! Już tam idę

Pepper: Czekam

Rhodey: Będzie dobrze

Pepper: Mam taką nadzieję

Rhodey: Jest w zbroi. Da radę

Pepper”: Oby

10 minut później zjawił się Rhodey. Od razu chciał wiedzieć, co miałam na myśli w sprawie Tony’ego. Był opanowany, ale to długo nie potrwa. Przetarłam oczy, wycierając je z łez.

Rhodey: No to, co się dzieje? Aż tak źle?

Pepper: Jest słaby i ciągle skarżył się na ból

Rhodey: Skarżył? Niemożliwe

Pepper: Sama odkryłam, że ściemnia!

Rhodey: Dobra, spokojnie. Rany jeszcze się nie zagoiły. To normalne, że je jeszcze odczuwa

Pepper: Ale odłamki się przesunęły!

Rhodey: Uspokój się! Zaraz wróci

Pepper: O wilku mowa

Przez właz wleciała zbroja. Nie była uszkodzona, więc raczej nie walczył. Nie potrafiłam mu zaufać, a to podstawa do budowania relacji. Kocham go, a on nie bardzo chce wiedzieć o tym.

Gdy Tony odłożył zbroję, usiadł na kanapie i wziął kocyk. Urocze, ale opieprz musiał dostać.

Pepper: Gdzie cię wywiało?! Ja tu zawału prawie dostałam!

Rhodey: Odezwał się alarm?

Tony: Alarm był, ale nic groźnego. Zostawiłem porachunki z złodziejami dla policji. Poza tym, chciałem pomyśleć nad czymś

Pepper: Masz przed nami sekrety? Nie lepiej nam się wyżalić? Ja ci mówię o wszystkim!

Tony: Nie! Nie powiedziałaś, że kochałaś Gene’a!

Pepper: To było dawno i krótko! Nie wypominaj mi ciągle o tym!

Oberwał w twarz. Po prostu wyprowadził mnie z równowagi. Jak długo będzie mi wypominał? Wiem, że przeze mnie znalazł się w takim stanie. Wybiegłam w płaczem i pobiegłam do domu. Znowu kłamał. Czy ja się dla niego liczę, choć trochę?