III: Bolesna pomyłka

**Tony**

Nie mogłem oderwać od niej wzroku. Zawsze olśniewała taką pięknością, ale dziś wyglądała wyjątkowo. Skupiałem się tylko na jej twarzy, a ona prowadziła mnie do kawiarni. Na mieście już nie były słyszalne odgłosy walki. Dość szybko sobie z nim poradził. Na chwilę spojrzałem w niebo, widząc, jak coś leci z prędkością światła. Rozpoznałem zbroję War Machine. Pepper też musiała dostrzec niewielki jasny punkt na niebie, który w mgnieniu oka zniknął.

Tony: Nie brakuje ci latania w zbroi?

Pepper: A co? Taka dobra byłam w walce?

Tony: Byłaś Rescue i teraz nią nie jesteś. Dlaczego?

Zadałem tak idiotyczne pytanie, że wyobraziłem sobie, jak ktoś nade mną stoi i wali młotkiem za głupotę.

Pepper: Czy naprawdę chcesz wiedzieć?

Tony: Głupia ciekawość

Ech! No i znowu zaliczyłem kolejną wtopę. Jeszcze jeden raz i nie wyduszę z siebie ani jednego słowa. Kiedy znaleźliśmy się na miejscu, zamówiliśmy rogaliki z nadzieniem waniliowym, a do tego kawę. Usiedliśmy przy oknie. Lepiej czasem odwrócić głowę, by nie spalić buraka ze wstydu lub wyjścia na idiotę w miejscu publicznym.

Kelnerka podała nam zamówienie. Zaczęliśmy od jedzenia smakołyku. Całkiem dobre. Dawno nic nie miałem w ustach.

Pepper: Smakuje?

Tony: I to jeszcze jak. Mmm... Naprawdę wyśmienite

Pepper: Cieszę się. To akurat moja ulubiona kawiarnia, gdzie przychodzę z tatą, gdy nie jest zajęty swoją pracą

Tony: Rozumiem... Moi rodzice wyjechali i wciąż nie mam z nimi kontaktu

Naprawdę? Och! Musiałem powiedzieć takie kłamstwo na głos. Świetnie. Po prostu świetnie.

Pepper: Przykro mi

Tony: A nie powinno, bo i tak bez nich sobie radzę

Pepper: Możliwe

Nagle poczułem się dziwnie. Poczułem ból w klatce piersiowej. Coś było nie tak. A może? Niemożliwe. Ignorowałem silny ucisk, skupiając się na dziewczynie. Chciałem dowiedzieć się, czy ma zamiar wrócić do roli Rescue.

Pepper: Wszystko w porządku?

Tony: Tak, tak. Nie martw się... Wiem, że nie powinienem pytać o takie rzeczy, ale chcesz kiedyś ponownie zawalczyć?

Pepper: Nie wiem, bo... Ty nie wiesz, co musiałam przeżyć! Nie wiesz, jak bardzo się źle czuję każdego dnia! Codziennie przypominam sobie na nowo inwazję! Nie wiesz, jak to jest stracić kogoś!

Tony: Uwierz mi... ale... wiem

Pepper: Toby?

Znowu ten sam ból, aż nie mogłem nabrać powietrza do płuc. Co się dzieje?

Tony: Przepraszam... Nie powinienem... pytać

Pepper: To nie twoja wina... Ja... Ja nie chciałam

Wstała od stołu i pobiegła do łazienki. Zachowałem się okropnie. Przecież znam prawdę, więc po co pytam? Przeze mnie znowu przeżywa tę bitwę na nowo. Chciałem pójść ją przeprosić. Wstałem od stołu, lecz czułem się coraz gorzej. Chwyciłem się za klatkę piersiową, ściskając mocno koszulkę. Nie byłem w stanie nawet ustać na nogach. Świat zaczął się kołysać, aż straciłem równowagę, padając na podłogę. Przez kilka sekund widziałem czyjąś twarz. Coś mówiła do mnie, ale niezbyt słyszałem. Pogrążyłem się w ciemności.

**Pepper**

Dlaczego musiał mnie o to zapytać? Ciągle muszę znosić ten ciężar z Rhodey'm, bo uciekliśmy z miejsca walki. Mogłam nie posłuchać Tony'ego i razem z nim walczyć przeciwko Overlordowi. Niestety, ale Mandaryn nie dał zbyt wiele czasu do namysłu, teleportując nas z dala od Statku Matki. Nie chciałam się rozklejać przy nowo poznanej osobie.

Gdy wytarłam łzy z policzków, usłyszałam jakieś zamieszanie. Ktoś zemdlał? Nie oddycha? O kim oni mówią? Wybiegłam z łazienki, natrafiając na samych gapiów. Tylko jedna osoba sprawdzała, czy żył. Podeszłam bliżej, przechodząc przez tłum. Toby? A tak mówił, że nic mu nie jest. Swoim zachowaniem trochę przypominał mojego zmarłego przyjaciela, którego kochałam. Tak. Zakochałam się w nim, lecz nie zdążyłam powiedzieć tego wyznania na czas.

Pepper: Toby, słyszysz mnie?

Uklękłam przy chłopaku, sprawdzając puls na nadgarstku. Słaby. Z oddechem różniła się sytuacja, bo w ogóle nie oddychał. Byłam przerażona. Od razu zadzwoniłam po pogotowie. Nie wiedziałam, co mówić. Powiedziałam tylko, co sama zauważyłam. Zemdlał i nie oddychał. Poinstruował mnie, jak przywrócić krążenie, a zespół ratowników już został wysłany na miejsce zdarzenia.

Po rozłączeniu się z dyspozytorem, rozpoczęłam uciskanie klatki piersiowej. Nie miałam zbyt wiele siły, lecz ktoś zgodził się mi pomóc. Jedna seria i zrobiłam zmianę. Puls nadal był ledwo odczuwalny. Kelnerka kazała wrócić gapiom na swoje miejsca, jeśli nie mają zamiaru pomóc.

Nagle usłyszałam dźwięk karetki na sygnale. Sanitariusze wraz z lekarzem weszli do kawiarni. Jeden z nich zamienił się, kontynuując poprzednią czynność. Odsunęłam się, by dać im działać. Podwinęli bluzkę, sprawdzając jakieś odczyty przez maszynę. Najgorsze, co mogłam usłyszeć, to jedno słowo.

Lekarz: Umiera

Pepper: Jak? Przecież nic się nie działo

Lekarz: Spokojnie. Zaraz temu zaradzimy. Ładuj łyżki

Sanitariusz: Załadowane

Lekarz: Odsunąć się! Strzelam!

Cofnęłam się kilka kroków dalej. Nastąpiło jedno uderzenie, które nie poprawiło stanu chorego. Mogłam go nazwać chorym, skoro ledwo znam jego imię? Musiał coś ukrywać. Może był uczulony na jakiś składnik. Zaczęłam obwiniać się, że to moja wina i musi walczyć o życie.

Lekarz: Podaj admiodaron

Sanitariusz: Podałem

Lekarz: Dobra... Mamy go, a teraz weźcie chłopaka do karetki

Pepper: Mogę jechać z wami?

Lekarz: Znacie się?

Pepper: Myślę, że... to moja wina i czuję się za niego odpowiedzialna. Nie ma kontaktu z rodziną, więc chciałabym jakoś mu pomóc

Lekarz: Hmm... W porządku, ale nie wiesz przypadkiem, czy nie wziął czegoś szkodliwego?

Pepper: Jedliśmy jedynie rogaliki

Lekarz: Jest na coś uczulony? Choruje na coś przewlekle?

Pepper: Nie, nie. Nic mi takiego nie mówił

Lekarz: W szpitalu dowiemy się wszystkiego

Wsiadłam razem z nimi do karetki, przyglądając się Toby'emu. Był blady, a jego serce ledwo zaczęło na nowo pracować, lecz coś znowu się psuło. To mi przypominało, jak Tony miał kiedyś chore serce po wypadku. Musiał na siebie uważać, ale i tak ryzykował, walcząc jako Iron Man. Tak bardzo mi go brak.

Lekarz zrobił EKG, sprawdzając pracę organu. Czy naprawdę było z nim, aż tak źle?

Sanitariusz: Asystolia

Lekarz: Niedobrze. Podaj adrenalinę

Sanitariusz: Podałem

Pepper: Doktorze, co się z nim dzieje?

Lekarz: Jest chory na serce i bez odpowiednich leków nie przeżyje nawet doby

Pepper: Czy... Czy to zatrucie?

Lekarz: Raczej nie. Mam pewne podejrzenia, lecz muszę się skonsultować z kardiologiem. Spokojnie. Będzie żył... Jak sytuacja?

Sanitariusz: Oddycha samodzielnie. Wszelkie parametry prawidłowe

Lekarz: No i po krzyku

Odetchnęłam z ulgą, choć strach nadal chciał się obudzić. Nie panikowałam. Starałam się zachować spokój.

Po upływie piętnastu minut znaleźliśmy się w szpitalu. Od razu zabrali go na salę obserwacji. Musiałam czekać przed salą. Liczyłam na to, że jeszcze się kiedyś ponownie zobaczymy.

Nagle usłyszałam, jak dzwoni mój telefon. Rhodey? Chyba skończył walkę. Postanowiłam odebrać. Nie mówiłam mu, gdzie byłam. Nie musiał wszystkiego wiedzieć.

Pepper: Chyba był zbyt łatwy dla ciebie

Rhodey: Oj! Z War Machine niech lepiej nie zadziera. Heh! Szkoda, że mi nie towarzyszysz w misjach

Pepper: Znasz powód

Rhodey: Pepper, musimy o tym zapomnieć. Cokolwiek byś zrobiła, nie przywrócisz Tony'emu życia. On umarł. Pogódź się z tym. Niech odejdzie

Pepper: Jak możesz tak mówić?! Był twoim bratem! Chciałeś jego śmierci?!

Rhodey: Co?! Nie! Nie chciałem. Po prostu mówię, że potrzebujemy zacząć od nowa nasze życia. Poukładać je tak, aby nam pasowało. Wiem, że to trudne

Pepper: Za trudne!

Rhodey: Ty płaczesz?

Pepper: Cieszę się, że nic ci nie jest, ale nie wspominaj mi o tej walce, dobra? Muszę kończyć. Mam coś ważnego na głowie

Rhodey: Przepraszam... Kiedy wpadniesz do zbrojowni?

Pepper: Nigdy

Natychmiast wyłączyłam komórkę, by nikt się do mnie nie dobijał. Ojciec zrobi za to awanturę, ale no trudno. Nie zawsze muszę mieć ochotę na zwykłą rozmowę. Nie rozumieli, co czułam. Nie znali tych uczuć, bo gdyby je odkryli, wiedzieliby, jak trudno jest zapomnieć.

~*Godzinę później*~

**Tony**

Obudziłem się w sali z białymi ścianami. To kojarzyło się z dwoma miejscami. Szpital zwykły lub ten dla obłąkanych. W skrócie? Byłem zagubiony. Nie miałem bladego pojęcia, co się zdarzyło. Słyszałem jedynie pikanie monitora nade mną. Miałem jakieś kable przyczepione do klatki piersiowej, a mężczyzna ubrany w biały fartuch wyglądał na lekarza. Mrugnąłem kilka razy, by dostrzec coś znajomego. Brakowało wskazówek, odpowiedzi.

Kardiolog: Witaj. Jak się czujesz?

Tony: Jak ja się tu znalazłem?

Kardiolog: Doznałeś ataku serca, ale w porę została udzielona pomoc... Powiedz mi, czy chorujesz na coś przewlekle?

Tony: Nie rozumiem

Kardiolog: Czy od pewnego czasu coś się zmieniło?

Tony: Ech! Nadal nie pojmuję. O co chodzi? Przecież jestem zdrowy

Kardiolog: Jesteś chory na kardiomiopatię

Tony: Co?!

Kardiolog: Powinieneś brać leki, które powinny niwelować objawy, więc przepiszę ci je, ale poza tym, zero wysiłku

Tony: Jak to kardiomiopatia? To znaczy, że...

Kardiolog: Masz chore serce

Tony: Nie! Nie! To niemożliwe! Nie mogłem się pomylić!

Byłem w szoku. Coś tu nie pasowało do reszty. Przecież sprawdzałem czyje biorę ciało. Nie ma mowy o pomyłce.

Tony: To chyba jakiś żart

Kardiolog: Nie mylę się, a wynik EKG potwierdza twoją przypadłość. Na razie odpoczywaj i niczym się nie przejmuj

Tony: Jak do tego doszło?

Kardiolog: Choroba genetyczna. Mógł ktoś z twojej rodziny na to chorować

Tony: Nie! Nie! Proszę! To musi być pomyłka! To musi być...

Kardiolog: Spokojnie. Taka jest diagnoza, ale mogę dla pewności zrobić inne badania, choć jestem pewny, że masz kardiomiopatię

Tony: Nikt u mnie na to nie chorował! Pan musiał coś źle przeczytać! To nie jest możliwe! Proszę mnie wypisać do domu!

Kardiolog: Mógłbym to zrobić, ale nie mogę. W obecnym stanie musisz odpoczywać

Tony: Nie... mogę... odpoczywać

Kardiolog: Podam ci coś na uspokojenie, bo nie powinieneś się denerwować. Wolałbym, żebyś z własnej winy nie doprowadził się do gorszego stanu

Poczułem się senny, co pewnie było spowodowane podanym specyfikiem. Moje ciało od początku nie wyglądało na mocne. Myślałem, że to normalne po wejściu w ledwo umarłą postać. Zanim zdecydowałem się na swój plan, sprawdziłem każdy szczegół, co do joty, żeby niczego nie zwalić. Dwóch braci miało wypadek. Oboje oberwali i miałem wejść w tego, który szybciej umrze. Wybrałem Toby'ego, bo ten drugi poza złamaniem żeber oraz lewej nogi, trzymał się na chodzie. Jakim cudem pomyliłem ciała? A może wszedłem wtedy do złej sali? Brawo! Skazałem siebie na szybszą śmierć. Czas się skrócił, więc pewnie wspomnienia też szybko stracę. Musiałem przyspieszyć z etapami planu.

**Pepper**

Lekarz w końcu udzielił mi jakiś informacji. Może nie byłam z rodziny, ale wiedział, że martwiłam się o kolegę. Nie byłam w stanie o nic zapytać, lecz sam skłonił się do składania wyjaśnień.

Kardiolog: Sytuacja opanowana i na razie zasnął. Nie może się denerwować i musi unikać wysiłku

Pepper: Czyli już nic mu nie grozi?

Kardiolog: Na razie nie, choć musi sobie poradzić z chorym sercem... Czy masz numer do jego rodziców? Powinni wiedzieć, co się z nim dzieje

Pepper: Nie mam, a on nie utrzymuje kontaktu. Są za granicą

Kardiolog: Hmm... Jest pełnoletni, więc nie muszę ich prosić o zgodę na leczenie

Pepper: Mogę wejść do niego?

Kardiolog: Pozwalam, ale gdyby się obudził, po żadnym pozorem nie próbuj go denerwować

Pepper: Dobrze

Weszłam do sali, gdzie chłopak leżał na łóżku. Spał, oddychając spokojnie. Narobił takiego stracha i Tony za coś takiego oberwałby porządnie w pysk. Jego na szczęście nic takiego nie czeka. Patrzyłam tak nie niego, przypominając, jak po walce z Whiplashem, mój przyjaciel walczył, by przeżyć. Wtedy dr Yinsen zoperował go, naprawiając implant. Toby na niego nie może liczyć, ale są też inni lekarze, co też pomogą w jego chorobie. No nic. Musiałam poczekać, aż się obudzi. Powinien usłyszeć ode mnie jedno, ale dość kluczowe słowo. Przepraszam.

II: Zmiana

Nie zdołałem zauważyć, jak przysnąłem przy laptopie. Zerknąłem na zegarek. Ósma rano? Oj! Chyba naprawdę musiałem mocno uderzyć w kimę. No nic. Musiałem zająć się swoim wyglądem, by rodzina zmarłego nie pomyślała, że ich syn wciąż żyje, a to niemożliwe. Widzieli, jak umiera. Wystarczy tak pozostawić stan rzeczy.

Przetarłem oczy i rozciągnąłem swoje obolałe mięśnie. Powinienem przyzwyczaić się do nowego ciała, ale ciągle nie mogłem zrozumieć, jak było lekkie. Taki chuderlak, który ledwo zdołał pobiec kilka metrów. Chyba wiem za mało, co mogę, a czego nie. Dobra. Takie zmartwienie może poczekać. Potrzebowałem obciąć włosy. Mógłbym pójść do fryzjera, ale sam też byłem w stanie zdziałać cuda nożyczkami.

Gdy poszedłem do łazienki, spojrzałem w lustro. Jakaś część umysłu mówiła, by tego nie robić. Jednak nie miałem innego wyjścia. Chwyciłem za narzędzie, ścinając pasma włosów po bokach, aż pozbawiłem się większej części z tyłu głowy. Wyglądałem o niebo lepiej i już nie przypominałem truposza. Nawet cera nabrała żywszych barw. Teraz pozostało przebrać się w jakieś ubrania. Na pewno w szafie jakieś się znajdą. Eee... Trochę to zajmie, ale... No tak. Ostatnie bluzki, czy pary spodni pasowały na pięciolatka.  Przecież mieszkałem tu do czasu, gdy mama żyła. Potem mieszkaliśmy przy Stark International. Hmm... Chyba pozostało iść na zakupy, lecz nie mogłem świecić na mieście gołym tyłkiem. Odważyłem się włożyć na siebie dawny garnitur taty. Trochę rękawy były zbyt długie w koszuli oraz spodniach. Trudno. Przeżyję.

Kiedy zamknąłem drzwi na klucz, zauważyłem jakąś akcję na mieście. War Machine starał się, by wygrać z Iron Mongerem. Widocznie Stane też zechciał powrotu z martwych. Przez chwilę się przyglądałem starciu, a mój przyjaciel dawał sobie radę.

Po dowaleniu kolosa na ziemię, poszedłem do najbliższego sklepu z ubraniami. Przeglądałem, szukając dżinsów, aż dopatrzyłem się znajomej twarzy. Czy to możliwe? Pepper? Ciągle o niej pamiętam, więc jeszcze nie mam powodów do paniki. Chciałem jakoś do niej zagadać. Oczywiście nie palnę nic w stylu Hej! To ja, Tony. Pamiętasz, jak umarłem? Zabrałem czyjeś ciało i żyję. Idiota. Wyszedłbym na idiotę. Musiałem rozegrać to w inny sposób. Podszedłem do niej, mówiąc najprostsze słowo świata.

Tony: Cześć

Pepper: Przepraszam, czy my się znamy?

Tony: Ech! Ja cię kojarzę. Widziałem w telewizji, jak walczysz z tymi kosmitami. Jesteś Rescue

No dobra. Zaliczyłem przypał. Okej. Spokojnie. Nie wszystko stracone.

Pepper: Byłam

Tony: Jak to? Myślałem, że nadal jesteś naszą bohaterką

Pepper: Wszystko się zmieniło

Zauważyłem, jak posmutniała. Wiedziałem, kogo była to wina. Moja.

Tony: Coś powiedziałem nie tak?

Pepper: Nie, nie. Ja... Nieważne... Jak mnie znalazłeś?

Tony: Przyszedłem tylko kupić parę ciuchów, bo w tym niezbyt dobrze się czuję... Uważasz, że cię śledziłem?

Pepper: No... Na początku tak myślałam

Tony: Patricia Potts, zgadza się?

Pepper: Tak, ale zwykle mówią do mnie Pepper

Tony: Toby

Podałem jej dłoń w celu zawiązania znajomości. Krok po kroku. Musi mi zaufać.

Pepper: Miło mi

Tony: Czy mógłbym cię o coś poprosić, Pepper?

Pepper: Zależy

Tony: Szukam jakiś dobrych ubrań. Pomożesz?

Pepper: Spoko, bo ja już myślałam, że masz inny problem

Tony: Eee... Nie! Żaden inny

Pepper: Więc chętnie udzielę swojej pomocnej dłoni

Lekko się uśmiechnęła, lecz szybko spoważniała. Nadal przeżywała ostatnią bitwę. Nie mogła się otrząsnąć. Miała wypisane wszelkie troski na twarzy. Nie musiałem pytać. Cierpiała przeze mnie, bo odszedłem.

Tony: W porządku?

Zanim zdołałem powiedzieć coś więcej, rzuciła dwa wieszaki.  Z czarnym T-shirtem oraz niebieskimi dżinsami.

Pepper: Przymierz je

Tony: Okej

Wszedłem do przymierzalni, przebierając się w proponowaną parę odzieży. Pasowały, jak ulał. Pep nigdy nie zawodziła, jeśli chodzi o niesienie wsparcia w każdej sprawie. Złożyłem garnitur, pokazując się w innym stylu.

Tony: I jak?

Pepper: Idealnie do ciebie pasują

Tony: Na pewno? Chcę wiedzieć, bo planowałem.... Ech! Zapomnij, co powiedziałem... Nic nie planuję, ale gdybyś chciała gdzieś wyskoczyć na jakąś kawę, to jestem chętny

Pepper: Znamy się kilka minut, a ty myślisz o takich rzeczach?

Tony: Przepraszam

Pepper: Toby, w porządku. Nie mówiłam, że nie podoba mi się twój pomysł. Nawet jestem za

Tony: Świetnie, więc...

Pepper: Zapisz swój numer i na pewno się dogadamy

Tony: Dobra, ale w razie, gdybym chciał do ciebie zadzwonić, możesz podać mi swój?

Pepper: Wymieńmy się

Uśmiechnąłem się do niej, lecz nie odwzajemniła tego. Minie sporo czasu, aż zacznie żyć bez rozpamiętywania niedawnej przeszłości.

Nagle usłyszałem, jak w brzuchu mi burczało. No jasne. Nic nie jadłem, więc musiałem coś wziąć na ząb.

Pepper: Ktoś tu chyba pominął śniadanie

Tony: I kto to mówi?

Z jej bebechów też odezwał się ten sam głos. Niezadowolony brzuszek to zły brzuszek.

Pepper: Hah! Mój też jest głodny. Znam świetną kawiarnię w centrum. Naprawdę można zjeść coś dobrego

Tony: Z przyjemnością tam pójdę

Zapłaciłem za ubrania, które miałem na sobie. Na szczęście nie stanowiło to problemu, bo sprzedawczyni widziała ceny na nich. Podziękowałem, biorąc garnitur do ręki i poszedłem z rudą do kawiarni. Ponownie wyglądała na szczęśliwą. Słońce świeciło nad naszymi głowami. Ciekawe, czy Rhodey poradził sobie z Mongerem? Jednak największe zainteresowanie kręciło się przy mojej bohaterce. Mojej Rescue.

I: Przejście w nowe ciało

Opuściłem ją. Nie tego chciałem. Chciałem wygrać z Overlordem, ale nawet z Extremis nie dałem rady. Poniosłem porażkę i przez to nie powiedziałem czegoś ważnego moim przyjaciołom. Jako duch mogłem wędrować po całym świecie, lecz pragnąłem na nowo poczuć woń ciała ukochanej oraz skradać pocałunki, co noc.  Musiałem znaleźć sposób, żeby spotkać się z Pepper na nowo. Potrzebowałem fizycznej formy. Potrzebowałem ciała.

Zacząłem błądzić wewnątrz szpitala, szukając odpowiedniego kandydata do nowego wcielenia. Długo nie trzeba było chodzić wzdłuż korytarza. Już w pierwszej sali odnalazłem chłopaka, który umierał, mówiąc ostatnie słowa swoim rodzicom. Czekałem, aż całkowicie odejdzie z tego świata. Widziałem, jak ledwo miał siły na jakikolwiek ruch ręką. Patrzył się na nich, prosząc o ściśnięcie ręki. W oczach matki pojawiły się łzy, zaś ojciec próbował dusić w sobie emocje.

Nagle pojawiła się pozioma linia, ciągnąca się do końca monitora. Lekarz tylko wszedł do sali i potwierdził zgon. Jeszcze trochę musiałem poczekać. W końcu chcieli się pożegnać z synem. Wtedy zauważyłem, że również ojcem wstrząsnęła informacja i płakał, przytulając swoją żonę. Uspokajał, choć niewiele mu to dawało.

Gdy opuścili salę, ciało zostało zabrane do prosektorium. Podążyłem za nim na najniższy poziom placówki medycznej. Położyli zwłoki na metalowym stole, przygotowując się do sekcji. Nie mogłem chodzić w postaci bez organów. Przecież wtedy byłbym całkowitym trupem. Pomyślałem, by wejść w ciało akurat teraz. Poczułem zimno, które powoli zmieniało się w ciepło. Znowu odczułem życie, co przed chwilą zgasło. Wstałem ze stołu, aż pracownicy o mało nie padli na zawał z przerażenia. Nic dziwnego. Powoli ruszyłem do biegu. Musiałem poznać nowe ciało, więc stopniowo przyspieszałem, znikając ze szpitala.

Po ucieczce z miejsca śmierci, potrzebowałem przebrać się w jakieś ubrania. Pamiętałem nadal, gdzie znajdował się mój dawny dom rodzinny. Tam mieszkałem z mamą i tatą. No to postanowiłem odwiedzić stare cztery ściany, łapiąc pierwszą taksówkę na ulicy. Nie miałem pieniędzy, ale mówiłem, że wypłacę z bankomatu, więc najpierw pojechałem do banku. Z własnego konta zabrałem odpowiednią ilość gotówki, żeby starczyła na cały plan. Część banknotów zapłaciłem kierowcy. Od razu zrobił się milszy i podwiózł mnie pod wyznaczony adres.

Kiedy znalazłem się na miejscu, wyjąłem klucze spod wycieraczki. Kojarzyłem, że zawsze tam ojciec je chował.  Dzięki nim otworzyłem drzwi. Przekroczyłem próg, rozglądając się, czy coś się nie zmieniło. Wszystko leżało tam, gdzie zawsze. Ramki ze zdjęciami, szafki, dywan. Wszystko na swoim miejscu.

Ogarnąłem lekko swój wygląd, myjąc twarz i szczotkując zęby. Na szczęście nie pachniałem trupem. Jeszcze nie, ale o dziwo kąpać się nie musiałem. Ciało było czyste. Cóż... Pora się dowiedzieć, kim jestem. W komputerze łatwo wejdę w bazę danych ze szpitala, skąd zabrałem truposza.

Wyszedłem z łazienki, zmierzając po laptop. Akurat leżał na biurku taty. Nie zgadywałem haseł, bo miałem własne konto. Mam nadzieję, że długo pozostaną mi wspomnienia w głowie, nim całkowicie przejmę nowe.

Bingo! Trafiłem strzał w dziesiątkę. Po pierwszym wyszukaniu odnalazłem dokumenty, świadczące o zgonie sprzed godziny. Opis pasował.

Imię i Nazwisko: Toby Smith

Wiek: 18 lat

Czas zgonu: 18:22

Przyczyna zgonu:  Asystolia

No dobra. Przynajmniej nie był samobójcą. Problem w tym, czy Pepper będzie w stanie żyć na nowo. Stopniowo spróbuję zdobyć od niej zaufanie, a potem wyjawię jej to, co chciałem powiedzieć, ale nie zdążyłem na czas.

Wstęp

Pepper: Tony, zmiataj stamtąd! Już nic nie zdziałasz!

Rhodey: Ona ma rację! Uciekaj, bo to zaraz wybuchnie!

Overlord: Już nie zdołasz uciec, Iron Manie

Tony: Nie mogę się połączyć przez Extremis, by rozbroić bombę! Pepper, Rhodey... Musicie wiedzieć, że... Aaa!

Pepper, Rhodey: TONY!

Pepper: Tony, słyszysz mnie? Powiedz coś!

I nastąpiła eksplozja. Tylko tyle pozostało ze statku jaszczurów.  Razem z Rhodey' m pobiegliśmy szukać naszego przyjaciela. W gruzach znaleźliśmy rozerwaną zbroję. Skan wykazywał brak funkcji życiowych.

Pepper: Tony, błagam! Nie umieraj!

Byłam zrozpaczona, lecz próbowałam go uratować, uciskając klatkę piersiową. Długo walczyłam za niego. Ponad trzy godziny, aż Rhodey kazał mi przestać. Musiałam się pogodzić z tym, co się stało. Może uratowaliśmy świat, ale straciliśmy zbyt wiele. Straciliśmy Tony'ego.

Obudziłam się z krzykiem w swoim łóżku. Nie mogłam przestać myśleć o ostatniej walce. Nawet z serum nie przetrwał wybuchu. Chciał nam coś powiedzieć, a ja również miałam z nim do pogadania. Dlaczego dopiero wtedy, gdy jest już za późno, mamy odwagę przyznać się do swoich uczuć? Ja go kochałam.

--**--

Witam was w kolejnym opku. To już kolejne, a jeszcze mam kilka do wstawienia, licząc też one shoty oraz projekt z odcinkami, który też chcę tu dodać, kiedy zostanie ukończony. Prace nad nim się ciągną od poprzedniego roku, ale myślę, że po maturze będzie wszystko w porządku. No to witam w "Ghost".
PS: Przepraszam, że to czwarta już notka tego samego dnia, ale pewna czytelniczka się na mnie uwzięła. Heheh! Dziękuję ci, Karolino za to. :)